Ukuleles in het park

UKULELES IN HET PARK
Zonovergoten Dag van het park in Sint-Niklaas brengt derde Belgische Ukelelefestival
Hans Koert

Op zondag 29 mei 2011 werd in het Stadspark in Sint-Niklaas (Oost-Vlaanderen) het Ukeleles in het park georganiseerd, een kleinschalig festival dat past in de traditie van de eerdere Belgische Ukulelefestivals. De optredens vonden plaats bij de kiosk in het stadspark van Sint-Niklaas, waar de hele middag de tropische klanken van verschillende ukulelebands te horen waren.
Ukuleles in het park ( Sint-Niklaas - 29 mei 2011) (foto: Hans Koert)
Het festival was een initiatief van 't Ey uit Belsele, een voorstadje van Sint-Niklaas. De zaterdagavond voorafgaand aan het festival Ukeleles in het park werd in 't Ey het muzikale treffen van ukulelespelers informeel ingeluid met een jam-sessie.
Ine Smet, zangeres van The Nomad Swing ( foto: Hans Koert)
Het zag er vanmorgen nog niet zo gunstig uit, vertelde Fredrik Goossens, één van de initiatiefnemers voor het minifestival, maar toen we met onze Winin' Boys de eerste zonnige ukuleleklanken het park in stuurden, brak de zon door ........
Een dansgroep demonstreert dansen uit de jaren twintig. (foto: Hans Koert)
De hele middag traden bands op in de kiosk in het park. Deze historische gietijzeren kiosk uit het midden van de 19de eeuw is weliswaar visueel een schitterend architectonisch bouwsel, maar m.i. minder geschikt om anno 2011 bands te laten optreden. De muzikanten gingen dan ook schuil achter de gietijzeren balustrade, maar het publiek echter vond het prima en luisterde naar optredens van The Winin' Boys, Herman Vandecauter, The Original Redcats o.l.v. Remco Ukulelezaza, de Nomad Swing en het Engelse trio The Hula Bluebirds.
De zonnige klanken nodigden uit tot dansen. (foto: Hans Koert)
Tijdens de optredens van o.a. de Nomad Swing vonden dansdemonstraties plaats, waarin twee dansers oude dansen als de Charleston lieten herleven, wat weer inspirerend werkte op enkele (jonge) festivalbezoekers. De Nomad Swing bracht traditionele jazz, overgoten met een Hot club sausje en zang van Ine Smet.

The Hula Bluebirds ( foto: Hans Koert)
Het optreden van de Hula Bluebirds bracht het publiek in tropische sferen. De drie Engelse muzikanten: Martin Wheatly, Jake Rodrigues en Dave Crofts speelden de muziek die populair was in de jaren twintig en dertig, gepeeld door muzikanten, als Roy Smeck en Sol Hoopii: Hula Girl, Song of the Islands en On The Beach of Waikiki.

Martin Wheatley. (foto: Hans Koert)
Virtuoos op de Hawaiian steelgitaar en ukulele, Martin Wheatley, dwong respect af tijdens de zaterdagavond jamsessie en wordt alom geprezen om zijn virtuositeit. Hij is geïnspireerd door countryblues gitaristen als Skip James en Furry Lewis, maar ook door de grote jazzmusici uit de jaren twintig en dertig Bix Beiderbecke en het gitaar-viool duo Eddie Lang en Joe Venuti.

The Hula Bluebirds (v.l.n.r: Martin Wheatley - Jake Rodriguez en Dave Crofts) (foto: Hans Koert)
Martin speelde met gote namen uit de hedendaagse traditionele jazz als Keith Nichols, Andy Stein en John Erik Kelso. Zijn album, All Day Breakfast, waarin hij solo te horen is, maar ook met de Hula Bluebirds en zijn groep Wheatley's Arcadinians is een aanrader.

Het publiek genoot van de muziek (foto: Hans Koert)
Tijdens het laatste optreden van de Hula Bluebirds werd een fraaie Mahimahi concert ukulele aangeboden aan de beste act op de open podia, die in het park aanwezig waren. Winnaars werden dochter en vader Nona & The door Keyser, die geprezen werden om hun originele presentatie en het perfecte samenspel van zang en ukelele. Een echte revelatie, die twee!, meldde Frederik Goossens, Dat meisje zong echt schit-te-rend!! Dit fraaie instrument werd geschonken Mercatino dell' Ukulele
De prijs ( foto: Hans Koert)
Dit festival, dat in de boeken zal staan als het Ukuleles in het Park festival is het Derde Belgische Ukuluelefestival, en lijkt, na het Eerste Belgische Ukulelefestival in 2007 en het Tweede Belgische Ukulelefestival in 2009 een trend in te zetten, die, ongetwijfeld tot een ..... vierde ukulele jazzfestival zal leiden ..... over één of twee jaar - aan de organisatie zal het niet liggen.

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter

Soms heb je niet veel nodig om een geslaagde middag te hebben: zon, een mooi park, eten en drinken en vrolijke muziek ......
Dat lijken de succesingrediënten voor het Derde Belgische Ukelelefestival 2011 dat plaats vond in het Stadspark van Sint-Niklaas op de laatste zondag van mei tijdens De Dag van het Park. ...... De organisatie van 't Ey contracteerden The Original Redcats, de Winin' Boys, Nomad Swing en de Engelse Hula Bluebirds en zorgden ervoor dat de jaren dertig herleefden en de ukulele weer eens te horen was ..... Jong en oud genoot. De Keep Swinging blog houdt van verrassende optredens en festivals, die jazz-gerelateerde muziek uit de vorige eeuw doet herleven. Wil je niets missen vraag dan haar nieuwsbrief aan. Eén mailtje is voldoende en ik registreer je.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Gerald Clayton Trio in Porgy en Bess

GERALD CLAYTON Trio in PORGY en BESS
Porgy en Bess: Ik wil graag mijn groep naar zo'n heerlijke omgeving brengen. Peace & Love (Gerald Clayton)
Hans Koert

Het was weer zo'n ouderwetse Porgy en Bess avond - met een goed gevulde middenzaal en een groep met louter topmuzikanten op het podium. Hans Zuiderbaan voelde dat goed aan en bestempelde de avond al bij voorbaat als een succes: Een band die in Amerika ongekende successen viert, iets wat in Europa nog moet komen; een pianist, die met zijn trio, al twee platen gemaakt heeft, beide goed voor een Grammy nominaties ........ en dat in Porgy en Bess!
Gerald Clayton ( Porgy en Bess - Terneuzen ( mei 2011)) (foto: Hans Koert)

Gerald verraste het publiek door hen in het Nederlands toe te spreken: Het is een beetje vakantie Nederlands geworden, bestempelde hij zijn zoektocht naar woorden als nummer of heimwee ; het publiek genoot er van en corrigeerde hem spontaan gevraagd of ongevraagd. Het feit dat Gerald een beetje Nederlands spreekt, is iets wat minder verrassend is, dan het op het eerste gezicht lijkt. Hij werd in 1984 geboren in Utrecht en groeide op in Californië. Van zijn vader, John Clayton, bassist, componist en orkestleider, die het instrument leerde bespelen van niemand minder dan Ray Brown, en bekend is geworden met zijn Clayton-Hamilton Jazz Orchestra en zijn deelname aan het beroemde Monty Alexander Trio uit 1976, dat in november 2006 weer tot leven kwam tijdens een onvergetelijke reconstructie tijdens een historisch concert in Porgy en Bess, kreeg hij al van jongs af aan de liefde voor de muziek met de paplepel ingegoten.

Joe Sanders (Porgy en Bess - Terneuzen) (mei 2011) ( foto: Hans Koert)
Voor Gerald Clayton was het niet de eerste keer dat hij in Porgy en Bess optrad. Ik was hier al twee keer eerder, herinnerde hij zich, maar het publiek meende zelf drie keer. In maart 2008 speelde hij hier in ieder geval met het Roy Hargrove Quintet, waarin Roy Hargrove optrad met Justin Robinson op altsax, Gerald Clayton aan de vleugel, Danton Boller op bas en Montez Coleman op slagwerk. In juli 2006 zag ik Roy Hargrove met zijn Quintet op het Northsea Jazzfestival in Rotterdam met zowel Gerald Clayton als bassist Joe Sanders, die er deze keer ook bij was; het trio, dat Gerald Clayton mee naar Terneuzen had genomen, bestond uit Joe Sanders op bas en Jeremy Clemons, die op voortreffelijke wijze Justin Brown verving.
Joe Sanders ( Porgy en Bess - Terneuzen) ( mei 2011) (foto: Hans Koert)
Het trio opende met een vrij stuk waarin Gerald Clayton als het ware de ruimte verkende en het instrument en zijn begeleiders zoekend hun plek liet vinden. Tijdens de beide sets kwamen er nummers langs uit beide CD's: Two Shade en Bond. Hij opende de eerste set met het nummer Trapped in Dream van zijn eerste album Two Shade gevolgd door Major Hope van zijn nieuwste. In de standard Prelude To A Kiss verraste Joe Sanders met een mooie meegezongen, vocalized bassolo.
Jeremy Clemons (Porgy en Bess - Terneuzen) (mei 2011) ( foto: Hans Koert)

Het drumwerk van Jeremy Clemons vond ik verrassend veelzijdig en het was opvallend te ontdekken hoe goed hij luisterde en inspeelde op de ritmisch vaak ingewikkelde stukken van Gerald. De meestal ingetogen stukken verraden een groot vakmanschap - het zijn vaak breed uitgesponnen thema's waarin voor de liefhebber veel moois in te horen is. Gerald heeft ook ooit gezegd dat hij met een open-mind probeert te spelen, waarin hij niet bang is allerlei invloeden van andere muziekstijlen te integreren. Opgegroeid in een muzikaal gezin, heeft hij al vanaf zijn vroegste jeugd kennis kunnen maken met allerlei jazzstijlen: I have listened to lots of different musical styles as long as I can remember. ( = Ik heb, zolang ik me kan herinneren, geluisterd naar allerlei muzikale stijlen) schrijft hij op zijn website. I continue to absorb all these influences and in doing so, create my own voice - by combining their forces into a harmonic whole. ( = En ik absorbeer nog steeds al dat soort invloeden en daardoor kan ik mijn eigen geluid samenvoegen met die vreemde invloeden tot één harmonisch geheel.). I seek to blend the various styles and sounds I love into a balanced, tasteful musical language ( = Ik probeer de verschillende stijlen en klanken tot een uitgebalanceerde en smaakvol muzikaal gerecht te maken). En dat deed hij met overtuiging.

Gerald Clayton (Porgy en Bess - Terneuzen) ( mei 2011) ( foto: Hans Koert)
Opvallend was de interactie tussen de drie muzikanten, die, in de Oscar Peterson opstelling, elkaar goed in de gaten hielden. Na de pauze volgde de tweede set, die, volgens profeet-in-spé Hans Zuiderbaan nog beter zou worden ( en ook nu had hij weer gelijk) met nummers als Bond: Fresh Squeeze and 3D ( Deedeedee) van hun laatste album en het nummer Scrimmage, waarbij de soms ietwat chaotische gang van zaken tijdens een voetbalwedstrijd werd vergeleken met the spur of the moment, het spontaan in een opwelling ventileren van ideeën tijdens bijvoorbeeld een jamsession.

Jeremy Clemons ( Porgy en Bess - Terneuzen) (mei 2011) (foto: Hans Koert)
Het hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld het introverte bluesachtige Sunny Day Go, waarin Gerald zijn gevoelens beschrijft, die hij soms had toen hij in New York, ver van huis, een jaar aan de Manhattan School of Music studeerde, ver weg van het warme Californië. Ik voelde, hoe noemen jullie dat? Homesick? Heimwee - okay, right - ik wilde even controleren of jullie dat woord kenden. Zowel Gerald als bassist Joe Sanders kregen het publiek muisstil tijdens dit schtiterende nummer, zo stil, dat zelfs de zacht zoemende airco als een spelbreker werd ervaren. Een schitterend nummer en een mooie afsluiting van een prachtig concert.

Joe Sanders (Porgy en Bess - Terneuzen) ( mei 2011) ( foto: Hans Koert)
Het trio, dat het publiek, dat op de concerten van Porgy en Bess afkomt ( allemaal kenners, volgens Hans Zuiderbaan), in een krantenartikel omschreef als een publiek dat zo veel liefde en waardering voor de muziek toont, bedankte het met een toegift. De mannen waren moe na hun Europese tour, die ze de afgelopen tien dagen in Keulen, Berlijn, Parijs, Amsterdam, Zagreb, Luxemburg en nu dus in Terneuzen ( in Oostenrijk volgens Gerald's website - een kniesoor die daar op let) gebracht had ( We've been to Paris and ..... oh my God, I don't know anymore ( Joe Sanders). ) speelde gisteren en vandaag al weer in Denemarken, om in het weekend terug te vliegen naar de States. Een afsluiting van het jazzseizoen in Porgy en Bess - een seizoen waarin weer veel klinkende namen langs kwamen. Rest nog het Scheldejazzfestival in juni, maar tot die tijd nog een paar weken nagenieten van de energie die zo'n concert aanboort.

Gerald Clayton en Joe Sanders (Porgy en Bess - Terneuzen)(mei 2011) (foto: Hans Koert)
De Keep Swinging blog heeft het afgelopen seizoen een aantal jazzconcerten in Porgy en Bess gevolgd. Je kunt, mocht je dat willen, de verslagen en foto's van de concerten hieronder nog eens nalezen. Als je in het vervolg geen verslagen wilt missen, meld je dan aan voor de Keep Swinging nieuwsbrief.

• Afscheidsconcert Hein Van de Geyn - 17 september 2010


• Releaseconcert van het Jan Menu-Jasper Soffers Kwartet "The Dutch Songbook" - 24 oktober 2010


• Trio Rein de Graaff met Gary Foster en Marco Kegel - 7 november 2010


• Jesse Van Ruller Trio - Chambertones - 19 december 2010

Het Gerald Clayton Trio in Porgy en Bess (mei 2011) (foto: Hans Koert)

• Tutu Puoane Quartet - 16 januari 2011


• Rony Verbiest New Trio - Colometa Suite - 8 februari 2011


• Amina Figarova Sextet - 20 februari 2011


• Tom Harrell en het Jazz Orchestra of the Concertgebouw - 2 april 2011

Hans Koert
keepswinging@live.nl
De mailinglijst van de Keep Swinging nieuwsbrief is aangepast. Als je je nog niet (opnieuw) hebt geregistreerd doe het dan voor 1 juni dan blijf je de Keep Swinging nieuwsbrief ontvangen. Eén mailtje is genoeg!

Het is altijd fijn om naar Nederland te komen, maar het is vooral stimulerend om te spelen voor een publiek dat zo veel liefde en waardering voor de muziek toont. Ik wil graag mijn eigen groep naar zo'n heerlijke omgeving brengen, citeerde een Zeeuws ochtendblad pianist, componist en bandleider Gerald Clayton. Hij sloot woensdagavond 25 mei 2011 het jazzseizoen 2010-2011 van Porgy en Bess af, de omgeving die Gerald, volgens zijn zeggen, zo inspireert. En dat bleek - Het trio maakte er een onvergetelijke avond van met jazz op hoog niveau - en dat in Zeeland. De Keep Swinging blog volgt de concerten in Porgy en Bess en als je dat en andere onderwerpen uit het brede scala van de jazz- en jazzgerelateerde muziek niet wilt missen, volg haar dan via Twitter of vraag de gratis nieuwsbrief aan.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Disque Pathé: Een krasse antieke honderdjarige

DISQUE PATHÉ: een krasse antieke honderdjarige
Disque Pathé: Het dateren van deze platen gaat vaak gepaard met een stevige hoofdpijn (Gérard Frappé)
Hans Koert
(met dank aan Gérard Frappé)
Disque Pathé: an antique 100 year old disc (English) - Disque Pathé: Een krasse antieke honderdjarige (Nederlands)

Zelden lopen de onderwerpen op de Keep Swinging blog zo uiteen als deze week. Morgen een verslag over het concert van gisteravond met het Gerald Clayton Trio in Porgy en Bess (Terneuzen) - vandaag een "kras" oudje, die nog steeds door de kamer marcheert, en zijn honderdjaar niet is aan te zien ....!

Een maand geleden vond ik op de Doctor Jazz Dag in Wageningen een oude schellak 28 cm Disque Pathé. Op beide zijden een mars gecomponeerd door John Philip Sousa, namelijk de Washington Post en de Star (sic) and Stripes for Ever. Eerstgenoemde werd door John Philip Sousa gecomponeerd op verzoek van de Washington Post, een krant, ter opluistering van de één of andere wedstrijd in het schrijven van essays. De prijsuitreiking, waarvoor de mars bedoeld was, vond plaats in 1883. Sousa was de dirigent van de United States Marine Band, waarvan de ontstaansgeschiedenis teruggrijpt tot 1798. Deze mars, The Washington Post zou één van de populairste Amerikaanse marsen worden. De titel Stars and Stripes For Ever, refereert uiteraard aan de Amerikaanse vlag en werd door Sousa op kerstavond 1896 gecomponeerd, naar aanleiding van de dood van zijn bandmanager David Blakely. Het nummer zou de nationale mars van de VS worden. Let op dat de titel op de plaat abusievelijk zonder s geschreven is: Star (sic) and Stripes For Ever - De Engelse taal was, ook toen al niet, de sterktste kant van de Fransen. De naam van de uitvoerende band wordt niet genoemd en dus blijft dit gissen. Ik kocht de plaat in een originele hoes, vooral vanwege zijn historische waarde...... Dit soort grote 28 cm Disque Pathéplaten dateren meestal uit de eerste twee decennia van de twintigste eeuw.
The Washington Post - 32212 - P.F. ( = Pathé Freres) ca. 1910 als Disque Pathé 7050 ( verzameling: Hans Koert)
Begin 1900 waren de eerste geluidsdragers ontwikkeld en waren er twee systemen aan te wijzen: de wasrollen, ontwikkeld door Thomas Alva Edison en de platte grammofoonplaat van Emile Berliner waren toen gangbaar. We weten ondertussen dat de grammofoonplaat uiteindelijk de standard geworden is en na 1910 zag je vooral de, eerst eenzijdige, later dubbelzijdige schellakgrammofoonplaten - het gebruik van wasrollen zou na 1915 langzaam uitsterven. In Europa plaatsten rond 1900 de gebroeders Pathé, Charles en Émile Pathé, een Edison Phonograph in hun bistro in Parijs en dat was zo'n succes dat ze in 1905 een eigen, eenzijdig bespeelbare, platte grammofoonplaat ontwikkelden. De Disque Pathé werd in feite alleen populair in Frankrijk en ze waren, qua formaat ( de mijne is 28 cm), qua draaisnelheid ( 90 toeren per minuut i.p.v. de gebruikelijke 78), en het feit dat de naald vanaf de spindel naar de buitenrand bewoog i.p.v. andersom, uniek. De groef was verticaal gesneden ( het zgn. hill and dale principe, dat later ook deels door Edison werd ingepalmd) en niet horizontaal, (de informatie zit links en rechts in de groef) zodat je de plaat niet met een stalen naald moest afspelen maar met een speciale .005-inch doorsnee safiernaald, geslepen als een bolletje (0.13 mm.). Voor jullie wellicht leuk te weten - ik kon de plaat niet afspelen op mijn elektrische 78-toerengrammofoon uit de jaren zestig, maar wel op de slingergrammofoon uit 1930 die nog met stalen naalden werkt en, hoewel de stalen naalden uiteraard in principe alleen voor een laterale groef bestemd zijn toch de plaat moeiteloos van binnen naar buiten afspeelde.
The Star (sic) and Stripes For Ever - 31356 ca. 1910 als Disque Pathé 7086 ( verzameling: Hans Koert)
Ik vond een leuk filmpje waarin een verzamelaar laat zien hoe je een oude Disque Pathé uit 1906 moet afspelen.

Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig naar de leeftijd van de plaat en eventuele andere informatie. Ik vroeg aan onze eigen Nederlandse 78-toerenlabel expert Han Enderman naar de verschijnings- of opnamedatum van deze plaat, maar hij schreef: Van geen label begrijp ik zo weinig als Franse Pathé. Dat zegt genoeg.....


De Disque Pathé in zijn pochette originale - originele hoes. ( verzameling: Hans Koert)
De expert, die alles weet over vroege Franse Pathé's, is Gérard Frappé en hij schreef me een uitvoerige reactie. Ik zal die reactie integraal (in vertaling) weergeven: De manier waarop Pathé zijn platen nummert is altijd erg ondoorzichtig geweest en het heeft me al heel wat hoofdpijn gekost platen te dateren. Jouw plaat is een 90-toeren plaat (per minuut), dus is hij gemaakt tussen 1906 en 1916. Ik ga er van uit dat hij 28 cm is en geen 35 cm; die verschenen pas na 1911. Ik heb geprobeerd de informatie te vinden in de Pathécatalogi, die beschikbaar zijn. Ik vond hem in de Girard & Boitte catalogus 1910; de plaat staat niet in de reguliere Pathécatalogus van 1910. Wel vond ik dezelfde titels uitgevoerd door orkesten gedirigeerd door Franse dirigenten als Gille en Bosc, maar met verschillende catalogusnummers. Het orkest op jouw platen is PF, wat betekent "Pathé Frères". Ik weet niet of Bosc of Gille de dirigenten waren. Ik denk dat jouw opnamen dateren uit 1910, want in dat jaar werden er verschillende buitenlandse dansen geïntroduceerd in de Pathécatalogus omdat er behoefte was aan een "fris nieuw geluid" i.p.v. de ouderwetse "walsen en polka's". Het matrixnummer 32212 C.G. suggereert dat de plaat werd geproduceerd in Chatou (bij Parijs).
Gérard wees me verder op het feit, dat de marsen op mijn plaat gespeeld worden op "z'n europees" - zonder een greintje swing. Hij schrijft hierover: (in vertaling) Over de introductie van Amerikaanse dansen in Europa valt nog wel het één en ander grappigs te vertellen, Hans. De Franse uitgevers namen de partituren als uitgangspunt en niet bijvoorbeeld een in Amerika opgenomen grammofoonplaat, dus werd een nummer als Alexander's Ragtime Band, in Frankrijk heette het: "Le pas de l'ours" in de Franse uitvoering een soort polka. Ik vermoed dat je Stars and Stripes net zo "stijf Europees" klinkt......... dat veranderde pas na 1917 toen de eerste Amerikaanse militaire bands o.l.v. van John Philip Sousa naar Europa kwamen - die wisten hoe te swingen.
Mijn oude Disque Pathé is dus uit 1910, meer dan honderd jaar oud - antiek mag ik hem dus noemen. Ik vraag me af of mijn cd's in 2111 nog af te spelen zijn?

Gérard Frappé heeft een uitgebreide website over oude Franse platen, getiteld DLBEAAF ( De La Belle Époque Aux Années Folles), gewijd aan deze bijzondere Franse platen, waarvan het systeem van "putjes" in de groef na 1920 achterhaald werd door de laterale groef om, in feite, in 1980 weer als cd uit de ijskast gehaald te worden. Op deze site gaat Gérard ook uitgebreid in op de datering van de Disque Pathé. Hoofdpijn krijg je ervan, dat weet ik nu. Merci Gérard!

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Als je je nog niet opnieuw hebt geregistreerd voor de Keep Swinging nieuwsbrief, doe het dan vandaag .... Na 1 juni wordt hij alleen verzonden aan diegenen die zich voor de nieuwe nieuwsbrief geregistreerd hebben. Eén mailtje is genoeg om je te registreren.

Een paar maanden geleden vond ik een grote 28 cm grammofoonplaat van het label Pathé, een Disque Pathé, op de Doctor Jazz Dag in Wageningen. Hoewel ik geen echte 78-toeren (een understatement deze keer) verzamelaar ben, kon ik deze 90-toeren (!) plaat niet laten liggen - zo vaak kom je dit soort honderdjarigen niet tegen, die, nog steeds prima klinken, spelend van binnen naar buiten, op de oude slingergrammofoon. De oudjes doen het nog best. Ik vraag me af of iemand in 2111 nog geluid uit een cd kan krijgen? Als je niets van de Keep Swinging blog wilt missen, volg haar dan via Twitter of vraag de nieuwsbrief.
Retrospect Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Donn Andre: The 1956 Dutch Catatonic Five tour

DONN ANDRE: The 1956 Dutch CATATONIC FIVE Tour.
We played in Scheveningen at Pia Beck's through the end of July, working three performances in each of the three clubs in the building (Flying Dutchman, Scheherazade and Les Galleries). (Donn Andre)
Don Andre - Hans Koert

Donn Andre: The 1956 Dutch Catatonic Five tour (English) Donn Andre: De Catatonic Five toernee in Nederland (1956) (Nederlands)

Last week I posted the recollections of Jimmy Wormworth, drummer and leader of the American Jazz Quintet / Sextet, entitled Jimmy Wormworth: the 1956 Student Cruise Program and stay in Holland. Jimmy visited The Netherlands in 1957 and was, with his American Jazz Sextet, part of the Jay Jay Johnson Quintet concert at the Concertgebouw of Amsterdam. The previous year Jimmy visited Holland for the very first time as a member of the Catatonic Five, a student band, playing dixieland music, directed by Donn Andre.
I promissed to post the second part of Jimmy's recollections this week, but, guess ........ Donn Andre sent me an extensive message with his recollections of this 1956 Catatonic Five tour, so I decided to post that first before continuing with Jimmy's story about his 1957 trip to Europe. Let's share Donn Andre's recollection:

A Dutch advertisement of the Pia Beck club De Vliegende Hollander ( The Flying Dutchman) ( Zeeuws Dagblad - 12th of May, 1962) (source: Krantenbank Zeeland) ( click to enlarge)

The Catatonic Five (plus One) was a band started at Hamilton College in Clinton NY in 1953. I joined it on banjo in 1954 as a freshman, and took over leadership in 1956. We did play our way over to Holland in June 1956 on the Holland-America Line's SS Waterman. On both the voyage to and from Europe the band played for mainly college students usually twice a day. I had made contact with the renowned Dutch pianist Pia Beck the previous winter and she invited us to play at "her" club, the Vliegende Hollander (Flying Dutchman) in the resort town of Scheveningen when we got to Den Haag (= The Hague) in late June. We had trouble getting a work permit, but were given lodging in the club manger's apartment in downtown Den Haag. which was located above the in-town winter Flying Dutchman and the permit came through after two weeks. We played in Scheveningen through the end of July, working three performances in each of the three clubs in the building (Flying Dutchman, Scheherzade and Les Galleries); then set out with two rented Opels to tour Europe. We returned to Den Haag in late August, had a gig up in Winschoten, then took the SS Zuiderkruis back to the States.

Pia Beck says about the fact that foreign musicians played at her club: Ik heb altijd succes gehad in Scheveningen, wie ik ook meebracht als begeleiders of extra attracties. (= I have been always succesful in Scheveningen, even not to say my accompanists or extra attractions.) Ieder jaar zocht ik daarvoor een andere musicius uit. (= Each year I invited another musician) ( in Muziek in zwart-wit - Cor Gout)

Pia Beck ( Zeeuws Dagblad- 10th December, 1960) ( source: Krantenbank Zeeland)
The picture of Jimmy on the SS Waterman was taken by me, or perhaps a lady named Caroline who befriended us. The band members were me on banjo (and leader/manager/tour leader, etc.); Jimmy Wormworth on drums; Peter Ill on trumpet; Phil Mead on trombone; Johnnie Johnson on piano; Emerson Brown on clarinet/soprano. Of note is that another Utica NY product, Ronnie Zito (Woody Herman, among others) also worked frequently with the Catatonic Five. In fact, Ronnie was our drummer until his family would not let him travel to Europe with us in 1956. Some other notable musicians who worked with us were Charlie Traeger (double bass), with Bob Wilber), Charlie Queener (piano), Billy Rubenstein (piano at Kai Winding's ), Mike Parker (trumpet) and Derry Hall (piano). Another real highlight for the Catatonic Five was a performance in Carnegie Hall in NYC in November 1956, playing opposite Jack Crystal's Central Plaza All-Stars. Jimmy played that gig with us, too. Federal Jazz Commision (Washington DC) at the Guldfisken bar in Køge (Denmark) March 1998. Donn is the banjo player.
The members of the other band, as best I can remember were: Dick Wellstood piano), Gene Cedric (clarinet), Panama Francis (drums), Johnny Windhurst (trumpet), Lou McGarrity (trombone), Conrad Janis (trombone). As for me, I have worked with many Washington area musicians in a number of mostly trad jazz bands since moving to the area in 1960, notable of which were Southern Comfort and most recently the Federal Jazz Commission, which disbanded three years ago. Those two bands played numerous festivals; and the FJC toured Denmark in 1998. I also was a member of the Louisiana Jazz Band of Copenhagen from 1989 to 1991.
The Louisiana Jazz Band of Copenhagen: leader was Per Birge Seehusen. There was another gig where I played with a group in Koge Denmark) that was mostly Lousisiana, but also from Ricardo's Jazzmen, with good players (e,g, Jørgen Svare from Papa Bue's Viking Jazz Band, and Borge Ehler from Ricardo's). I am presently inactive.
Dag! In jazz, ( Donn Andre )
Thanks Donn for your lengthy recollections about your trip to Holland. I hope to post the Jimmy Wormworth recollections for 1957 later.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

If you love to receive the Keep Swinging newsletter in future, please register. Send me an e-mail and you will receive the Keep Swinging newsletter in future.
Donn Andre, a banjo and guitar player, visited Holland in the summer of 1956 at a Student Cruise Program of the Holland America Line and the NBBS. His group, the Catatonic Five, performed at the Vliegende Hollander in Scheveningen, the club of Dutch entertainer and piano player Pia Beck. One of the members of his band was Jimmy Wormworth, drummer, who was the leader of the American Jazz Sextet, a group of students to play as the opening performance at the J. J. Johnson Quintet concert at the Concertgebouw in Amsterdam. You can find his recollection about this 1956 tour in this Keep Swinging blog too. If you don't want to miss any contribution at the Keep Swinging blog follow it at Twitter or ask for its free newsletter.
Retrospect Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Joost Zoeteman-Taeke Stol: Salute to Barney Kessel

JOOST ZOETEMAN & TAEKE STOL: Salute to BARNEY KESSEL
Je opnamen zijn niet alleen mooi om naar te luisteren, ze zijn ook een waardevol muzikaal eerbetoon aan mijn vader. ( Daniel Kessel) (in vertaling)
Hans Koert

Als tiener raakte ik gefascineerd door jazzmuziek en sinds die tijd, nu zo'n 45 jaar geleden, is dat nooit meer overgegaan. In die jaren is je smaak natuurlijk onderhevig aan schommelingen - nieuwe groepen verdringen de muziek die je ooit boeide, er heeft zich een bepaalde ontwikkeling voltrokken ............ totdat je, soms door een toevallige samenloop van omstandigheden, er weer mee geconfronteerd wordt, dat je muziek die je boeide bent kwijtgeraakt omdat je het bijna nergens meer hoort spelen.

Joost Zoeteman & Taeke Sol: Salute to Barney Kessel (hoesontwerp: Jeroen Schoonderbeek)
Zo'n moment had ik onlangs. Een aantal maanden geleden namen Joost Zoeteman en Taeke Stol een cd op, met muziek van jazzgitarist Barney Kessel. Whow, waar was die muziek al die jaren? Die heerlijke relaxte sound, zoals die jaren geleden uit mijn speakers kwam? Waarom wordt deze muziek tegenwoordig maar zelden meer op podia gespeeld, laat staan gehoord op radio of tv?
Barney Kessel (1923 - 2004) ( bron All About Jazz)
Joost Zoeteman is gitarist en runt daarbij tevens een artiestenbureau. In 2000 was hij finalist op het Bredase Jazzfestival en reisde een paar jaar later naar de VS om les te nemen bij de Canadese gitarist Peter Leitch en Roni Ben-Hur. Peter Leitch, geboren in 1944, woont en werkt sinds de jaren tachtig in New York en raakte gefascineerd door de jazzgitaar van Wes Montgomery. Ook Roni Ben-Hur is een grote naam in de New York jazzscene, die o.a. een plaat maakte met Ronnie Mathews, Rufus Reid, Lewis Nash en de oorspronkelijk uit Curaçao afkomstige Steve Kroon (zijn opa kwam van Curaçao) op percussie.
Joost Zoeteman is te vinden in talrijke combinaties, waarin hij laat zien een veelzijdig gitarist te zijn, die zowel de Braziliaanse muziek koestert, de bebop en de zigeunerjazz á la Django Reinhardt beheerst. Samen met Taeke Stol, bassist bekend van de Handsome Harry Company, heeft hij zich op het repertoire van Barney Kessel gestort.

Joost Zoeteman en Taeke Sol ( fotograaf onbekend)
Barney Kessel, geboren in Muskogee (Oklahoma) in oktober 1923, overleed zeven jaar geleden in San Diego. Hij raakte gefascineerd door de muziek van gitarist Charlie Christian en speelde in de jaren veertig in de big bands van die tijd. Hij speelde in de J.A.T.P.-All stars van Norman Granz, bij Charlie Parker en in de jaren vijftig bij Oscar Peterson. Zijn mooiste opnamen vind ik nog steeds zijn platen met The Poll Winners, zijn beroemde trio opnamen met Ray Brown en Shelly Manne. Op de plaat Salute to Barney Kessel vind je negen nummers, waarvan er vijf compositie zijn van Barney Kessel. Het openingsnummer I'm On My Way nam Barney Kessel in Stockholm, oktober 1973, op, samen met bassist Red Mitchell en zet meteen de toon van de plaat - heerlijke relaxte jazz gespeeld door twee gedreven muzikanten, op twee schitterend bij elkaar passende snaarinstrumenten: de gitaar en de bas.
Het nummer Barniana is een zelden gespeelde compositie van Laurindo Almeida, opgenomen door Barney Kessel met zijn kwintet, waarin grote namen als Bobby Hutcherson, Kenny Barron, Rufus Reid en Ben Riley voor het Red Hot & Blues album. Zowel Sweet Baby als Easy Like, beide Barney Kessel composities, zijn door de grote meester opgenomen, waarbij van de eerstgenoemde een liveopname bestaat opgenomen in P.J.'s in Los Angeles (zomer 1965). De andere titels zijn standards als Bewitched, Lady Be Good of I'll Grown Accustomed To Her Face, nummers die Barney Kessel, voor zover ik weet, nooit opgenomen heeft, maar ongetwijfeld op zijn repertoire heeft gehad.
Label ( ontwerp: Jeroen Schoonderbeek)
Om een idee te geven hoe de muziek van Barney Kessel klonk hier een fragment van het nummer Basie's Blues uit 1973, dat ook, maar dan in de versie van Joost Zoeteman en Taeke Stol, op de cd Salute to Barney Kessel staat.


Zo'n heerlijke foute Contemporary hoesfoto: The Pollwinners met v.l.n.r.: Shelly Manne, Ray Brown en Barney Kessel (bron: Exploring the Scene - foto: William Claxton) (verzameling: Hans Koert)
Wie van deze heerlijke relaxte gitaarmuziek houdt, zoals oorspronkelijk gespeeld door de grote meester Barney Kessel, nu opnieuw vertolkt door twee ervaren muzikanten: Joost Zoeteman en Taeke Stol, kan niet om deze fraaie plaat Salute to Barney Kessel heen.

Voor informatie, hoe deze plaat te bestellen kun je terecht bij Joost Zoeteman.

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Sommige muziek van jazzmuzikanten uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw lijkt wat in de vergetelheid te zijn geraakt; muziek, zoals die van de grote swinggitaristen, wordt niet vaak meer op podia gepeeld. Dat realiseerde ik me, luisterend naar die heerlijke relaxte klanken van gitarist Barney Kessel, waar ik vroeger graag naar luisterde. maar die nu bijna vergeten lijken. Gitarist Joost Zoeteman en bassist Taeke Stol raken dan ook, wat mij betreft, met hun nieuwe plaat Salute to Barney Kessel, de juiste snaar. Een prachtig eerbetoon aan deze zeven jaar geleden overleden jazzgitarist.
De mailing voor de Keep Swinging nieuwsbrief wijzigt per 1 juni. Als je de Keep Swinging nieuwsbrief wilt blijven ontvangen, mail me dan even en ik registreer je persoonlijk!
Als je de Keep Swinging blog wilt volgen, dan kan dat via Twitter, Facebook of via haar nieuwsbrief, waarop je je kunt registreren - een mailtje is genoeg.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions