Ukelele legende Bill Tapia (1908-2011)

Negentig jaar op de planken .....
De laatste link met de vroegste dagen van zowel de jazz als de vaudeville, met de ukelele in haar hoogtijdagen.
Jørgen Larsen (vertaling: Hans Koert)

Ukulele Legend Bill Tapia (1908 - 2011) (English) Ukelele legende Bill Tapia (1908-2011) (Nederlands)
Op 2 december 2011 overleed ukelele-legende Bill Tappy Tapia op 103 jarige leeftijd - één maand voordat hij 104 jaar oud hoopte te worden. Hij stond tot aan zijn dood op de planken - met een carrière van meer dan 90-jaar, behoorde hij, met Johan Heesters, tot één van de oudste actieve muzikanten ter wereld - een ongelooflijke prestatie van een opmerkelijk artiest in de wereld van de showbiz.
Bill Tapia (2008) ( bron: hawaiimagazine.com)
Bill Tapia werd geboren op nieuwjaardag 1908 in Honolulu, Hawaii en kreeg zijn eerste instrument op 7-jarige leeftijd. Hij startte zijn carrière tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen hij in 1918 voor de Amerikaanse troepen, gestationeerd op Hawaii, mocht optreden en hij kreeg bekendheid door zijn soloversie op de ukelele van J. P. Sousa's The Stars And Stripes Forever. Nadat hij de ukelele had ingewisseld voor de banjo, om meer werk te krijgen, ging hij spelen bij vaudevilleshows en op lijndiensten met stoomschepen tussen Hawaii en de westkust van de VS. ....... tijdens de dertiger jaren speelde hij af en toe als begeleider van artiesten als Bing Crosby, Billie Holiday, Fats Waller en Louis Armstrong en één keer leerde hij Hollywoodsterren als Clark Gable en Shirley Temple de ukelele te bespelen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat Bill Tapia in Honolulu waar hij een 14-mans orkest leidde. Na de oorlog, verhuisde hij naar de omgeving van San Francisco, waar hij optrad met allerlei swingorkesten. Later werd hij wat honkvaster en ging hij in allerlei TV-studio-orkesten spelen, trad hij op met lokale bands en gaf hij gitaarlessen. Rond de eeuwwisseling stierf zijn vrouw en zijn dochter vlak na elkaar en ging hij weer ukelelespelen, werd herontdekt en begon aan zijn tweede carriere!

Bill Tapia - Tropical Swing ( 2004)

In 2004, toen hij 96 jaar jong was, werd Bill Tapia's eerste album Tropical Swing uitgebracht met jazz- em Hawaiistandards. Het titelnummer op deze cd werd zijn enige eerder uitgebrachte Okeh-78-toerenplaat uit 1936. Na Tropical Swing volgde Duke of Uke (2005) en Livin’ It LIve (2009), en eerder dit jaar Live at the Warner Grand (2011). Deze laatste cd werd gemaakt tijdens het concert rond zijn 100ste verjaardag. Voor zijn 100ste verjaardag had ik (Hans Koert - vertaler) contact met zijn manager en die meldde dat Bill naast hem op de bank zat en blij was met de felicitaties en het stukje dat ik over hem gemaakt had. Hij wilde graag naar Europa komen spelen en of ik dat maar wilde regelen. Kort na zIjn 100ste verjaardag brak hij zijn heup, maar hij bleef spelen tot een jaar geleden ..........

Bill Tapia (2011) (bron: billtapia.com/)

Bill Tapia werd in 2004 toegelaten tot de Ukulele Hall of Fame en ontving in 2011 het Lifetime Achievement Award van de the Hawaiian Academy of Recording Arts. Er werd een documentaire gemaakt door S. Leo Chioang en Mercedes Coats over het leven en de carriere van Bill Tapia, getiteld To You Sweetheart,Aloha - Can Life Begin At 94?". Je vindt meer informatie hierover op zijn website, waar vandaan bovenstaande informatie gehaald is.

Bill Tapia (bron: telegraph.com.uk)
Eerder werd er op de Keep Swingingblog aandacht besteed aan Bill Tapia, zoals in de bijdrage Bill Tapia - The Duke of Uke en Bill Tapia - Centenary, ter gelegenheid van zijn honderdste verjaardag. Je kunt heel wat optredens van Bill Tapia op internet bekijken: Hier zie je hem begin van dit jaar tijdens één van zijn laatste publieke optredens met het nummer: I Wanna Learn to Speak Hawaiian.


Tenslotte nog een korte fotocompilatie ter herinnering aan ukelele-legende Bill Tapia (1908-2011):

Jørgen Larsen
(vertaling: Hans Koert)

keepswinging@live.nl


Met een carrièrre van meer dan 90-jaar op de planken lijkt Bill Tapia Johan Heesters, die in 1921 voor het eerst op het toneel stond, te verslaan, al kan Heesters dat, als hij nog een paar jaar blijft leven en optreden hem nog inhalen. Bill Tapia, de ukelele-legende, die op 92-jarige leeftijd aan een tweede carrière begon, speelde tijdens de Eerste Wereldoorlog in 1918 voor de Amerikaanse troepen, gestationeerd op Hawai, Sousa's de Stars and Stripes Forever op zijn ukelele. Begin december overleed hij thuis op 103-jarige leeftijd ............ Naat hij 100 geworden was, werd er een groot feest geoganiseerd, waarbij de honderdjarige optrad. Ik feliciterde hem hiermee in de Keep Swingingblog en daar was hij zer vereerd mee ......... Zijn producer meldde me dat hij graag in Europa wilde komen spelen - reiskosten, een hotel en wat handgeld om van te leven was al wat hij nodig had ........... en of ik dat maar wilde regelen. Het is er niet van gekomen ............ Hij bleef vol levenslust totdat het afgelpen jaar allemaal minder werd - toch lijkt hij een levend bewijs dat je, zolang je muziek kunt blijven spelen, gezond oud kunt worden ........... Keep Swinging zet dit soort bijzondere artiesten graag in de schijnwerpers. Als je niets wilt missen, volg dan de Keep Swingingblog via Twitter ( Keep Swinging) of vraag de gratis (Nederlandstalige) nieuwsbrief. ( keepswinging@live.nl). En wil je eens lekker dwalen door de Keep Swingingblog, dan is de linkenpagina en de Top Drie een goed startpunt.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Ukulele Legend Bill Tapia (1908-2011)

A career of more then ninety years on stage .....
The last living link to the earliest days of both jazz and the ukulele as a popular instrument
Jørgen Larsen

Ukulele Legend Bill Tapia (1908 - 2011) (English) Ukelele legende Bill Tapia (1908-2011)(Nederlands)

On December the 2nd, ukulele legend Bill 'Tappy' Tapia passed away 103 years old - just one month short of his 104th anniversary. With a career that spanned more than 90 years, Tapia is believed to be the oldest performing musician ever to take the stage - a truly remarkable figure in the world of entertainment has left us.
Bill Tapia was born New Years Day 1908 in Honolulu, Hawaii and got his first instrument at the age of 7. He started his career entertaining World War I troops stationed in Hawaii in 1918 and became famous for his solo ukulele version of J.P. Sousa's "The STars And Stripes Forever". After switching from ukulele to banjo and guitar in order to get more work, Tapia spent his early career playing in vaudevile and on steamships between Hawaii and the West Coast. In the 1930s he performed occasionally as a backup musician with artists like Bing Crosby, Billie Holiday, Fats Waller and Louis Armstrong, and at one point he was employed teaching ukulele to Hollywood stars including Clark Gable and Shirley Temple. Tapia spent World War II in Honolulu leading a 14 piece band. After the war, he relocated to the San Francisco area, continuing to tour for several years with swing bands. Later he settled down and started playing in TV orchestras, as a sideman with local bands, and teaching guitar. Around the turn of the last century, he lost both his wife and daughter. Soon after, he was rediscovered and returned to his ukulele roots embarking a second career.

In 2004, at the age of 96 Bill Tapia released his first CD “Tropical Swing” featuring jazz and Hawaiian standards. The title track was a 1936 recording on Okeh Records, his only previous release. He followed up "Tropical Swing" with "Duke of Uke" (2005) and "Livin’ It LIve" (2009), and earlier this year "Live at the Warner Grand" (2011) was released, documenting his 100th birthday concert. Slowed but not stopped by a broken hip, Tapia continued to tour until late in 2010.

Bill Tapia was inducted into the Ukulele Hall of Fame in 2004, and received a Lifetime Achievement Award from the Hawaiian Academy of Recording Arts in 2011. - A documentary was made by S. Leo Chioang and Mercedes Coats about Bill Tapia's life, titled "To You Sweetheart,Aloha - Can Life Begin At 94?", more info about this and the career of Bill Tapia at his official website from witch the above is extracted.
- Here at the keepswinging blog we have earlier posted a couple of entries on Bill Tapia, Hans Koert wrote Bill Tapia - Duke of Uke and Bill Tapia Centenary .
- On YouTube several videos documenting live-performance of Bill Tapia during his later years are uploaded, here's an example from one of his last public appearances in Hawaii earlier this year - enjoy this live-performance of "I Wanna Learn to Speak Hawaiian"

To end this small remembrance of ukulele legend Bill Tapia (1908-2011), here's a video tribute uploaded at YouTube with still photos from his career and accompanying audio

Jo

With a career spanning more than 90 years in showbusiness, ukulele legend Bill 'Tappy' Tapia passed away on December 2nd, 103 years old. Tapia started his career playing ukulele for US troops stationed in Hawaii during WW 1, then he switched to guitar and banjo playing in vaudevile and also performing on steamboats between Hawaii and the West Cost. In the 1930s Tapia occasionally was a backing musician for stars like Bing Crosby, Billie Holiday, Fats Waller and Louis Armstrong, and at one point he was employed teaching ukulele to Hollywood actors including Clark Gable and Shirley Temple. Tapia spent World War II in Honolulu leading a 14 piece band. After the war, he relocated to the San Francisco area, continuing to tour for several years with swing bands. Later he settled down and started playing in TV orchestras, as a sideman with local bands, and teaching guitar. Around the turn of the last century, he lost both his wife and daughter. Soon after, he was rediscovered and returned to his ukulele roots embarking a second career. - The Keepswinging blog loves to inform you about subjects like this one, follow the blog at Twitter ( #keepswinging) or ask for the free newsletter, contact keepswinging@live.nl

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Ukuleles in het park

UKULELES IN HET PARK
Zonovergoten Dag van het park in Sint-Niklaas brengt derde Belgische Ukelelefestival
Hans Koert

Op zondag 29 mei 2011 werd in het Stadspark in Sint-Niklaas (Oost-Vlaanderen) het Ukeleles in het park georganiseerd, een kleinschalig festival dat past in de traditie van de eerdere Belgische Ukulelefestivals. De optredens vonden plaats bij de kiosk in het stadspark van Sint-Niklaas, waar de hele middag de tropische klanken van verschillende ukulelebands te horen waren.
Ukuleles in het park ( Sint-Niklaas - 29 mei 2011) (foto: Hans Koert)
Het festival was een initiatief van 't Ey uit Belsele, een voorstadje van Sint-Niklaas. De zaterdagavond voorafgaand aan het festival Ukeleles in het park werd in 't Ey het muzikale treffen van ukulelespelers informeel ingeluid met een jam-sessie.
Ine Smet, zangeres van The Nomad Swing ( foto: Hans Koert)
Het zag er vanmorgen nog niet zo gunstig uit, vertelde Fredrik Goossens, één van de initiatiefnemers voor het minifestival, maar toen we met onze Winin' Boys de eerste zonnige ukuleleklanken het park in stuurden, brak de zon door ........
Een dansgroep demonstreert dansen uit de jaren twintig. (foto: Hans Koert)
De hele middag traden bands op in de kiosk in het park. Deze historische gietijzeren kiosk uit het midden van de 19de eeuw is weliswaar visueel een schitterend architectonisch bouwsel, maar m.i. minder geschikt om anno 2011 bands te laten optreden. De muzikanten gingen dan ook schuil achter de gietijzeren balustrade, maar het publiek echter vond het prima en luisterde naar optredens van The Winin' Boys, Herman Vandecauter, The Original Redcats o.l.v. Remco Ukulelezaza, de Nomad Swing en het Engelse trio The Hula Bluebirds.
De zonnige klanken nodigden uit tot dansen. (foto: Hans Koert)
Tijdens de optredens van o.a. de Nomad Swing vonden dansdemonstraties plaats, waarin twee dansers oude dansen als de Charleston lieten herleven, wat weer inspirerend werkte op enkele (jonge) festivalbezoekers. De Nomad Swing bracht traditionele jazz, overgoten met een Hot club sausje en zang van Ine Smet.

The Hula Bluebirds ( foto: Hans Koert)
Het optreden van de Hula Bluebirds bracht het publiek in tropische sferen. De drie Engelse muzikanten: Martin Wheatly, Jake Rodrigues en Dave Crofts speelden de muziek die populair was in de jaren twintig en dertig, gepeeld door muzikanten, als Roy Smeck en Sol Hoopii: Hula Girl, Song of the Islands en On The Beach of Waikiki.

Martin Wheatley. (foto: Hans Koert)
Virtuoos op de Hawaiian steelgitaar en ukulele, Martin Wheatley, dwong respect af tijdens de zaterdagavond jamsessie en wordt alom geprezen om zijn virtuositeit. Hij is geïnspireerd door countryblues gitaristen als Skip James en Furry Lewis, maar ook door de grote jazzmusici uit de jaren twintig en dertig Bix Beiderbecke en het gitaar-viool duo Eddie Lang en Joe Venuti.

The Hula Bluebirds (v.l.n.r: Martin Wheatley - Jake Rodriguez en Dave Crofts) (foto: Hans Koert)
Martin speelde met gote namen uit de hedendaagse traditionele jazz als Keith Nichols, Andy Stein en John Erik Kelso. Zijn album, All Day Breakfast, waarin hij solo te horen is, maar ook met de Hula Bluebirds en zijn groep Wheatley's Arcadinians is een aanrader.

Het publiek genoot van de muziek (foto: Hans Koert)
Tijdens het laatste optreden van de Hula Bluebirds werd een fraaie Mahimahi concert ukulele aangeboden aan de beste act op de open podia, die in het park aanwezig waren. Winnaars werden dochter en vader Nona & The door Keyser, die geprezen werden om hun originele presentatie en het perfecte samenspel van zang en ukelele. Een echte revelatie, die twee!, meldde Frederik Goossens, Dat meisje zong echt schit-te-rend!! Dit fraaie instrument werd geschonken Mercatino dell' Ukulele
De prijs ( foto: Hans Koert)
Dit festival, dat in de boeken zal staan als het Ukuleles in het Park festival is het Derde Belgische Ukuluelefestival, en lijkt, na het Eerste Belgische Ukulelefestival in 2007 en het Tweede Belgische Ukulelefestival in 2009 een trend in te zetten, die, ongetwijfeld tot een ..... vierde ukulele jazzfestival zal leiden ..... over één of twee jaar - aan de organisatie zal het niet liggen.

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter

Soms heb je niet veel nodig om een geslaagde middag te hebben: zon, een mooi park, eten en drinken en vrolijke muziek ......
Dat lijken de succesingrediënten voor het Derde Belgische Ukelelefestival 2011 dat plaats vond in het Stadspark van Sint-Niklaas op de laatste zondag van mei tijdens De Dag van het Park. ...... De organisatie van 't Ey contracteerden The Original Redcats, de Winin' Boys, Nomad Swing en de Engelse Hula Bluebirds en zorgden ervoor dat de jaren dertig herleefden en de ukulele weer eens te horen was ..... Jong en oud genoot. De Keep Swinging blog houdt van verrassende optredens en festivals, die jazz-gerelateerde muziek uit de vorige eeuw doet herleven. Wil je niets missen vraag dan haar nieuwsbrief aan. Eén mailtje is voldoende en ik registreer je.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Ukulelezaza: een klein instrument in de hoofdrol - de Ukelele

UKULELEZAZA: Een klein INSTRUMENT in de HOOFDROL: De UKELELE
Derde Ukulelefestival in Sint Niklaas in de startblokken
Hans Koert

De ukulele lijkt zo op het eerste gezicht, een speelgoedje, weggegrist uit de kinderkamer - één van de simpelste en goedkoopste instrumenten, die er te koop zijn. Natuurlijk is dat niet zo - het heeft een rijke historie en wil serieus genomen worden, maar, en dat blijkt gewoon zo, brengt een glimlach op ieders gezicht, die dit kleine gitaartje ziet en hoort.

Ukulelezaza - Painting The Clouds with Sunshine ( Artwork: Remco HJ)
De ukulele of ukelele is één van de kleinste snaarinstrumenten uit de familie van de gitaar; het heeft alleen vier snaren ( de gitaar zes), die anders gestemd zijn dan de gitaar: a - d - f# - b of g - c- e - a. Dit kleine, wat lullige ( Excusez le mot) gitaartje wordt al snel geassocieerd met warme zwoele klanken vanaf één of ander tropische eilandengroep of een komische act voor één heer met zang ...... Maar pas op - deze conclusie wordt vaak veel te voorbarig getrokken - de ukelisten nemen hun muziek erg serieus en kunnen putten uit een rijk muzikaal verleden: Het instrument werd populair in de jaren twintig, toen de Hawaiianmuziek veel gespeeld werd met vertolkers als o.a. Roy Smeck, the master of the uke, en Frank Ferera, die de ukelele, banjo en Hawaiian gitaar speelden. Deze muziek, die geïnspireerd werd door het verlangen naar tropische stranden werd ook een populair item voor de talrijke dancebands rond 1930, de tijd van de Depressie. Eén van de bekendste artiesten uit die tijd is ongetwijfeld Cliff Edwards, die zich profileerde als Ukulele Ike. Hij nam honderden 78-toerenplaten op met grote jazzartiesten als Adrian Rollini, Red Nichols en Miff Mole. In Engeland trad de vaudevilleartiest George Formby volle zalen en was mateloos populair en Jimmy Rodgers, the Blue Yodeler, gebruikte het instrument bij de ontwikkeling van de countrymuziek.

Remco HJ als éénmans stringband.
Ook in onze streken werd de Hawaiianmuziek populair. Na de Tweede Wereldoorlog bloeide de Hawaiianmuziek nog even op, denk aan bands als de Kilima Hawaiians of Rudy Wairata en zijn Hawaiian Minstrels, maar, ook al lijken deze klanken wat in de vergetelheid geraakt, denk niet dat deze muziekstijl dood is - dat het een muziekstijl is die alleen nog op krakerige 78-toerenplaten gehoord kan worden. Als je zoiets durft te beweren op het Ukelelefestival in Sint Niklaas, dan zullen heel wat ukelisten je meewarig, vol onbegrip, maar vooral met veel medelijden aanstaren, over zoveel gemis aan kennis. Probeer het maar eens uit - het kan zomaar op zondag 29 mei 2011 - dan wordt in het centrum van Sint Niklaas het derde Belgische Ukelelefestival gehouden - een echte ukelist heeft een (leeg?) instrumentenkoffertje onder de arm ......

The Redcats, treden op tijdens het Derde Ukelelefstival in Sint Niklaas.
Ukulelezaza, is één van de muzikanten, die er met zijn band, The Redcats, zal optreden. Hij werd onlangs voor de tweede keer vader, maar mag zich ook verheugen op zijn nieuwe plaat, die onlangs het levenslicht zag, getiteld Painting The Clouds With Sunshine. Ukulelezaza, de artiestennaam van Remco HJ, zoals hij zichzelf noemt, is verantwoordelijk voor alle arrangementen en een paar eigen composities. Hij wordt op de plaat begeleid door Bram Ghyoot op accordeon, Dirk OO-18 Stallaert op gitaar ( 00-18 staat hier voor zijn originele 1960 Martin 00-18 gitaar - voor kenners zegt dit genoeg), Dieter Verkest, Katrien van Crombrugghe en Leo De Potter op bas, en Dieter Bossu op tuba.

The Winin' Boys

Er staan een veertiental nummers op de plaat, van het Hawaiian-repertoire, zoals Joe Kealoha's Na Moku Eha en het nummer Pa'au'au, dat oorspronkelijk in 1926 als Paahau Waltz werd opgenomen door the Royal Palolo Hawaiians van Charles E. King, de componist, en, voor zover ik weet, nooit werd uitgebracht tot de klassiekers uit de crisistijd als I Surrender Dear; Brother Can You Spare a Dime en het titelnummer, een regelrechte hit uit 1929, Painting the Clouds With Sunshine. Ukulelezaza geeft op de hoes een indrukwekkende lijst met instrumenten die hij gebruikt, waaronder de National Tricone Squareneck gitaar, een zgn. lapsteelgitaar, ook wel bekend als de Hawaiian slide gitaar, die op de schoot bespeeld wordt. Je hoort het o.a. in nummers als Na Moku Eha.

The Hula Bluebirds uit Engeland.
Ik ontdekte tijdens het Tweede Belgische Ukelele Festival, dat twee jaar geleden gehouden werd, dat ukelelespelen een zeer serieuze aangelegenheid is - ik heb genoten van de gemoedelijke sfeer en de variëteit aan muziekstijlen die ik hoorde. Geen tien vrolijke George Formy acts, maar een avond vol klassieke muziek, muziek uit het stringband repertoire, Hawaiiaanse klanken, pop-muziek, cajun, zweverige "new age" klanken, blues en Antwerpse volksliedjes.
Het Derde Belgische Ukelele Festival staat gepland voor het laatste weekend in mei 2011. Op zaterdag vinden er informele jamsessies plaats in 't Ey, het podium in Belsele bij Sint Niklaas, waar de uke-spelers elkaar graag ontmoeten en op zondagmiddag vinden er in het centrum van Sint Niklaas optredens plaats met o.a. drie groepen te weten de Original Redcats met Remco HJ, Dirk Stallaert en Katrien van Crombrugghe; the Winin' Boys, de groep van Frederik Goossens en zijn mannen ( Frederik Goossens: ukelele - Stephan Svacina: accordeon - Marc Van de Veire: gitaar; Koen De Winter: bas en Dirk Van Der Speeten: jazzken ( wat-dat-dan-ook-moge-zijn); bovendien zingen ze alle vijf. De hoofdact bestaat uit de Engelse groep the Hula Bluebirds, met, zoals ze zich etaleren op hun website: fretboard wizard Martin Wheatley op lapsteelgitaar, yodeling supremo Jake Rodrigues op gitaar en zang en tovenaar op de ukulele David Crofts. Zij spelen voornamelijk in de Hawaiianstijl van Roy Smeck en Sol Hoopii uit de jaren twintig en dertig - en .... voor wie weet waar we't over hebben, ze kunnen een vergelijking met de Japanse Sweet Hollywaiians doorstaan.
Als je van deze vrolijke, ietwat pretentieloze, maar heel serieus gespeelde muziek houdt, kom dan naar de jams op zaterdag en het buitenoptreden op zondag in Sint Niklaas. Je zult hier ongetwijfeld de nieuwe plaat van Ukulelezaza kunnen kopen of, als je daar niet op kunt wachten, kun je ook direct bij Remco HJ terecht.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

De ukelele heeft een rijke historie, waarin perioden zijn aan te wijzen dat het instrument mateloos populair was, vooral, zo lijkt het, in tijden van misère, zoals in de jaren dertig, de crisistijd, toen Hawaimuziek ook in ons land populair was. Ukulelezaza, de artiestennaam van Remco HJ, laat met zijn nieuwe plaat Painting The Clouds With Sunshine horen, dat de ukelele wat hem betreft geen herinnering is. Hij is één van de organisatoren en artiesten, die eind mei optreden tijdens het Derde Belgische Ukelelefestival in Sint Niklaas. Laat dit bijzondere festival je niet ontglippen.

Als je geen berichten wilt missen volg de Keep Swinging blog dan via Twitter, Facebook (Keep Swinging blog nieuwsbrief), of registreer je in het venster rechts in de menubalk op deze pagina.

Als je momenteel de Keep Swinging nieuwsbrief ontvangt en je wilt die blijven ontvangen na het eind van de maand, vergeet dan niet jezelf opnieuw te registreren ( rechts in het menu - tweede venstertje). Dan ontvang je de Keep Swinging nieuwsbrief ook na 1 juni elke week in je postvak. ( Meer informatie)

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Het Tweede Ukelelefestival van België

The Second Belgian Ukulele Festival 2009 (English) Het Tweede Ukelelefestival van België (Vlaams/Nederlands)

8 en 9 mei 2009 Sint-Niklaas
HET TWEEDE UKELELEFESTIVAL VAN BELGIË
Hans Koert

Op zaterdag 9 mei 2009 vond in de stadsschouwburg van Sint-Niklaas het tweede Internationale Ukelelefestival van België plaats.

De aftrap voor het festival had een dag eerder plaatsgevonden tijdens een zgn. Ukuleyleyjam in ‘t Ey in Belsele (vlakbij Sint-Niklaas), waar in 2007 de eerste editie van het festival gehouden
José Parrondo (foto: Hans Koert)
werd; een onverwacht succes met meer dan 400 bezoekers uit heel Europa – vandaar dat deze keer gekozen was voor een grotere ambiance, de stadsschouwburg van Sint-Niklaas.
Het festival, dat ‘s middags om twee uur startte duurde tot ver na middernacht en de bezoekers werden vergast op een keur aan artiesten, zoals Max and Veronica, The Uke Box, Gus and Fin, Les Mecs du Nord, Yan Yalego, de Hot Potato Syncopators en José Parrondo, die tijdens korte concerten hun snaren lieten trillen. In de foyer van de schouwburg, De Spiegel, kon beginnend talent en bezoekers hun spel laten horen - hier waren optredens van het doldwaze duo Gertrude et Gerard, Marcarthur, het Nederlandse tweetal Hein Overbeek en Anne van der Wal en het Antwerpse duo Hopeloos, dat liet horen, dat ook het Antwerps dialect naadloos past bij de ukelele. Het verraste me, dat er zoveel verschillende stijlen te horen waren tijdens het festival. Je zou vooral muziek verwachten á la George Formby of Ukelule Ike ( Cliff Edwards voor de ukelelebeten onder ons), maar niets was minder waar. Zo was er blues (Max and Veronika), Cajun (Yan Yalegro), volksmuziek (Duo Hopeloos), grappen en grollen (Gertrude et Gerard), esoterische New Age klanken (José Parrondo) en funky popnummers, die in geen enkele discotheek zouden misstaan (Gus and Fin), te horen; veel afwisseling en verrassingen dus.
De komische act van Gertrude et Gérard (foto: Hans Koert)
Hoewel ik niet alle groepen heb zien optreden, zoals Les Mecs du Nord en de uitsmijter de Hot Potatoes Syncopators, met een programma vol Spike Jones-effecten, wil ik toch een aantal acts in de schijnwerper plaatsen. De twee Schotten Gus and Fin, bekend door hun vele filmpjes op YouTube brachten onverstaanbare grappen en een gevarieerd programma met bijvoorbeeld nummers als het thema van de serie Rawhide en het bekende nummer van Kenny Rodger Ruby.

Shelley Rickey ( van The Uke Box) (foto: Hans Koert)

De Nederlandse groep The Uke Box bestaande uit Shelley Rickey, zang en ukelele en Marko van der Horst op ukelele, banjo, speelgoed accordeon en een zelfgemaakte cementbakbas, brachten een aantal nummers uit de jaren twintig en dertig als It’s a Sin to Tell a Lie, Blues My Naughty Sweetie Gives To Me en de klassieker Deep In My Heart; één van mijn favoriete nummers van die andere Rotterdamse groep uit de jaren tachtig De Berini’s ( Diep in mijn hart). Vooral het gevoelige nummer, Miss The Mississippi, gezongen door Shelley maakte veel indruk, omdat daarin nog eens duidelijk werd wat voor een prachtige stem ze heeft.

Marko van der Horst (van The Uke Box) (foto: Hans Koert)

Voor mij was dit “un-plugged”, dit haast onversterkte optreden één van de hoogtepunten van het festival. De Belgische artiest José Parrondo verraste met zijn thuis gemaakte samples waarmee hij samen speelde – dit gaf zijn solo-optreden een bijzondere dimensie en de New Age-achtige geluidslijnen deden je bijna vergeten dat je op een ukelelefestival beland was; de geluidsgrapjes grappen gaven dit concert de nodige luchtigheid. ( kwaak kwaak)

Yan Yalego, op banjo en ukelele, bracht nummers als St. James Infirmary, Please Don’t Talk About Me When I’m Gone, Tom Waits’s Chocolate Jesus; het haast doodgespeelde dixielandhitje uit de jaren twintig Yes Sir That’s My Baby en het nummer dat Robert Johnson in 1936 opnam als Rambling on my Mind. Yan Yalego; zijn trompetimitaties, maar ook zijn mooie stem, zijn geweldig, was één van de sterren van het festival en zou later die avond nog als gast meespelen met het Italiaanse duo Max and Veronica, dat bestaat uit Veronica Sbergia zang, ukelele en wasbord en Max De Bernardi op ukelele, banjo en dobro.

Max De Bernardi ( van Veronica and Max) (foto: Hans Koert)

Ze zetten een prima voorstelling neer, niet alleen dankzij Max’s spel op de dobro ( wat een schitterend instrument) maar ook door hun repertoirekeus met zelden gehoorde nummers als On The Road Again zoals dat eind jaren twintig werd opgenomen door de Memphis Jug Band (1928) of Dirty Mother For You zoals dat door Minnie Douglas ( beter bekend onder haar artiestennaam Memphis Minnie) op de plaat werd gezet. Ook de meer bekende Bessie Smith klassieker Nobody Knows You When You’re Down and Out kwam langs, mooi gezongen door Veronica, die zichzelf het liefst etaleert als een zingende ukelelespeler.

Veronica Sbergia (van Veronica & Max) (foto: Hans Koert)

Op het eind van het concert kwam Yan Yalego er nog even bij om samen met Veronica en Max alvast een voorproefje te geven van een aantal nummers van hun nieuwste CD, die binnenkort verschijnt. De uitvoering van de nummers I Got The Blues When It Rains en Me Myself and I, een nummer dat bekend is geworden door Billie Holiday, beloven veel en ik hoop dan ook deze CD een keer te kunnen bespreken op deze plaats.

Max and Veronika ( v.l.n.r. Max De Bernardi, Yan Yalego en Veronica Sbergia) (foto: Hans Koert)

Voor mij was het de eerste keer dat ik een ukelelefestival bezocht en ik kan je verzekeren dat ik met volle teugen genoten heb, alhoewel ik ontdekt heb dat ik de volgende keer ( het derde ukelelefestival staat gepland voor 2011 verzekerde Frederik Goossens

Een trotse bezoeker met zijn sigarendoosukelele (inclusief sigaren) (foto: Hans Koert)

me, de spreekstalmeester en organisator van dit prima geleide festival) een eigen ukelele moet meenemen, want dat schijnt hier een soort ongeschreven gedragscode te zijn of, als je dat niet hebt, kan ook eventueel, denk ik, een lege ukelelekoffer volstaan

Bedankt voor het inspirerende festival.

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Als je het leuk vindt om op de hoogte te blijven van de onderwerpen die in deze weblog aan de orde komen, vraag dan om de nieuwsbrief, die elke veertiendagen verschijnt.

Retrospect
Roy Smeck Duke of Uke Bill Tapia Centennial Sol Hoopii Sweet Hollywaiians Janet Klein Parlor Boys Ukulele Special Roy Smeck - Wizard of the Strings Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging news letter Keep Swinging Contributions

The Second Belgian Ukulele Festival 2009

The Second Belgian Ukulele Festival 2009 (English) Het Tweede Ukelelefestival van België (Vlaams/Nederlands)

8th and 9th of May, 2009 Sint-Niklaas (Belgium)
THE SECOND BELGIAN UKULELE FESTIVAL 2009
Hans Koert

On Saturday 9th of May, 2009, the Second Ukulele Festival of Belgium was scheduled in the Stadsschouwburg of Sint-Niklaas in the northwest part of Belgium between Antwerp and Ghent.

The festival had started the previous evening, in fact, with a Ukuleyleyjam in ‘t Ey in Belsele (near Sint-Niklaas), where the first edition in 2007 started;
Parrondo (photo courtesy: Hans Koert)
an unexpected success with more then 400 visitors from all over Europe; this year the main festival was located in the much larger Stadsschouwburg of Sint-Niklaas.
At the festival, which started at 2.00 am up to the wee small hours, the visitors were regaled on various small concerts by a dozen of groups like Max and Veronica, The Uke Box, Gus and Fin, Les Mecs du Nord, Yan Yalego, the Hot Potato Syncopators and Parrondo. In the foyer of De Spiegel was a free stage for upcoming ukulele players to show their talents.
The Dutch duo Hein Overbeek and Anne van der Wal on the free stage in the foyer. (photo courtesy: Hans Koert)
I was surprised by the varied repertoire and styles I heard at the festival – not only the funny George Formby imitations or 1930s Roy Smeck standards, you would expect, but also blues (Max and Veronika), Cajun (Yan Yalegro), folk in Antwerp dialect (Hopeloos), fun and humor (Gertrude et Gerard), Esoteric, almost New Age-like sounds ( Parrondo) and pop standards (Gus and Fin) made the concerts very diverge and surprising.
The comic act by Gertrude et Gérard (photo courtesy: Hans Koert)
Although I haven’t seen all shows, like Les Mecs du Nord and the Hot Potatoes Syncopators, the final act of the festival, a Spike Jones imitation by Duke of Nostalgia, Mr. Dennis Teets and Mr. Maris Piper, I was surprised by some of the acts, I love to spotlight for a moment. The two Scottish musicians Gus and Fin, known from numerous YouTube performances, brought a varied program with tunes like the Theme from Rawhide and the Kenny Rodgers hit Ruby.

Shelley Rickey ( from The Uke Box) (photo courtesy: Hans Koert)

The Dutch Uke Box featuring Shelley Rickey vocals and ukulele and Marko van de Horst on ukulele, banjo, toy-accordion and home-made wash tub bass brought some great 1920s tunes like It’s a Sin To Tell a Lie, Blues My Naughty Sweetie Gives To Me, the classic Deep In My Heart ( one of my favourite tunes ( Diep in mijn Hart) sung by that other former Rotterdam group De Berini’s) and a sensitive sung Miss The Mississippi which underlines the fact that Shelley has a great voice.

Marko van der Horst (from The Uke Box) (photo courtesy: Hans Koert)

For me this (too) short “un-plugged” performance was one of the high lights of the festival. The Belgian artist José Parrondo surprised with some pre-recorded samples which gave his solo concert a fascinating extra dimension – sensitive; almost esoteric New Wave-like music, but thanks to all kinds of unexpected effects, a humour full experience.

Yan Yalego, on banjo and ukulele, surprised with tunes like St. James Infirmary, Please Don’t Talk About Me When I’m Gone, Tom Waits' Chocolate Jesus, the 1920s standard Yes Sir That’s My Baby and the 1936 Robert Johnson classic Rambling on my Mind. Yan Yalego, whose mouth-trumpet imitation is really fantastic, one of the stars on the festival, returned as a guest player with the Italian duo Max and Veronica, later during the festival. Max and Veronica, featured Veronica Sbergia, the singing ukulele player as she labels herself (but she also plays the washboard - women-like with hair brushes (!)) and Max de Bernardi on ukulele, banjo and dobro.

Max De Bernardi ( from Max and Veronica) (photo courtesy: Hans Koert)

This performance was great too, not only because of Max 's metal dobro, but also because of seldom heard songs like On The Road Again as recorded by the Memphis Jug Band (1928); Dirty Mother For You as sung by Minnie Douglas ( better known as Memphis Minnie) or a better known Bessie Smith classic Nobody Knows You When You’re Down and Out.

Veronica Sbergia (from Max and Veronica) (photo courtesy: Hans Koert)

At the end of their performance Yalego joined Veronica and Max for two previews ( I Got The Blues When It Rains and Me Myself and I, a tune related to Billie Holiday, sung in a great way by Veronica and Yalego ( with of course his trumpet imitation)) of their latest album to be released soon. I love to hear it!.

Max and Veronika ( f.l.t.r. Max De Bernardi, Yan Yalego and Veronica Sbergia) (photo courtesy: Hans Koert)

For me it was the first time to visit a ukulele festival and I can tell you that it tasted well for me, although I learned that I need next time ( the 3rd Belgian ukulele festival is scheduled for 2011, organisator Fredrik Goossens assured me) a ukulele myself to take along,

One of the festival visitors demonstrates proudly his cigar-box uke, dedicated to Bo Diddley. (photo courtesy: Hans Koert)

because it seems a code of conduct to take your own instrument or, at least, a ukulele case with you!

Thanks, Frederik and all volunteers for the this Second Belgian Ukulele Festival.

Enjoy Shelley Rickey's review of the festival, titled: The Belgian Ukulele Festival Was a Smash.

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Enjoy some photos from the festival

If you love to be informed about contributions on this blog, ask for the news letter (each two-week)

Retrospect
Roy Smeck Duke of Uke Bill Tapia Centennial Sol Hoopii Sweet Hollywaiians Janet Klein Parlor Boys Ukulele Special Roy Smeck - Wizard of the Strings Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging news letter Keep Swinging Contributions