Het American Jazz Sextet opent J. J. Johnson concert

Jimmy Wormworth herinnert kort optreden in het Amsterdams Concertgebouw.
.... het was voor deze jonge musici dan ook niet eenvoudig zich naast zoveel beroemd talent te handhaven. (Ton Van Der Horst in De Volkskrant)(aug. 1957)
Hans Koert
In de zomer van 1957 speelde het American Jazz Sextet, vijf Amerikaanse studenten plus de Nederlandse bassist Thijs Chanovski in een soort rondtrekkende revueprogramma langs Nederlandse podia. Hierin traden populaire artiesten op als Zwarte Riek en Joop de Knegt.
Thijs kende Lou van Rees, de producer van concerten en optredens, en vertelde hem dat hij optrad met een groepje enthousiaste jonge Amerikaanse jazzmusici, die speelden in de stijl van Art Blakey's Jazzmessengers, een groep, waarvan de verhalen en platen in die tijd ook in ons land kwamen binnendruppelen.

Het programma ( bron: MCN (Nederlands Jazz Archief)) (klik op de foto voor een vergroting)
Lou van Rees nodigde het American Jazz Sextet uit om op te treden in het voorprogramma tijdens het concert van J. J. Johnson dat op 17 augustus 1957, nu 54 jaar geleden, gepland stond. De "echte" Jazzmessengers zouden pas in november 1958 in het Kurhaus in Scheveningen en het Concertgebouw in Amsterdam optreden. Maar eerst mocht het American Jazz Quintet een aantal weken optreden in Parijs in Le Chat Qui Pêche . Jimmy met de poster van het concert. ( foto: Jimmy Wormworth)
Jimmy Wormworth en zijn American Jazz Quintet genoten in Parijs, maar moesten op de 17de terug zijn voor hun optreden in Amsterdam. Dat stond gepland om half twaalf 's avonds, een half uur voordat het J. J. Johnson Quintet zou optreden ( de nachtconcerten begonnen meestal om middernacht). Het J. J. Johnson Quintet, dat die avond optrad, bestond uit J.J. Johnson op trombone (en de trombonium, een soort omhooggerichte ventieltrombone), Tommy Flanagan aan de piano, de Belgische rietspeler Bobby Jasper, bassist Wilbur Little en slagwerker Elvin Jones. Het publiek, in afwachting van deze grote namen, kreeg eerst het American Jazz Sextet dat het publiek tot middernacht mocht bezighouden. Het American Jazz Sextet bestond uit: Jimmy Wormworth, slagwerker en leider ( The Whistler, noemde George Braith hem), Roland Ashby op piano, Sal Amico op trompet, Barry Rogers op trombone, George Braith ( onder zijn eigenlijke nam Braithwaite) en Mike Fels, die eigenlijk Thijs Chanovski heette, maar zich toen bediende van de achternaam van zijn stiefvader. Fragment van een recensie uit het clubblad van de Haagse Jazz Club ( foto: MCN ( Nederlands Jazz Archief) (klik op de foto voor een vergroting)
Afgaand op de kritieken, vertelt Bert Vuijsje in het bijbehorende boekje van de cd J.J. Johnson - What's New ( Jazz at the Concertgebouw), met de registratie van het J. J. Johnson-concert, ... they did not make a great impression. (= maakten ze weinig indruk). Het blad van de Haagse Jazz club, ouderwets getypt en daarna gestencild (!), publiceerde een recensie van het J. J. Johnson concert, geschreven door Bob Leenaart, en hierin vond ik een aantal regels gewijd aan het voorprogramma: Na een kort optreden van de American Jazz Sextet, een combinatie van jeugdige musici, spelend in de stijl van de Jazmessengers (sic), maar helaas nog te veel onevenwichtig, traden Jay Johnson en zijn musici aan. Barry Rogers (foto: Carel de Vogel)(bron: Disco discussies)
Rhytme, een jazzblad uit die tijd, noemt de aanwezigheid van het American Jazz Sextet als opwarmer en laat het daarbij. De Volkskrant, het ochtendblad, meestal goed geïnformeerd, schrijft 's maandags: Voor de pauze trad een groep Amerikaanse studenten op onder de naam 'The American Jazz Sextet', waarbij vooral leider-slagwerker Jimmy Wormworth en trompettist Sal Amico zeer verdienstelijk werk leverden. De algemene indruk van het sextet was beslist niet overweldigend, maar het was voor deze jonge musici dan ook niet eenvoudig zich naast zoveel beroemd talent te handhaven. (Ton Van Der Horst in Jay Jay Johnsons trombone bracht publiek in verrukking een paar dagen geleden (De Volkskrant)( 19 augustus 1957). Barry Rogers en Roland Ashby (foto: Carel de Vogel) ( bron: Disco discussies).
Een paar jaar geleden, 50 jaar na het bewuste J. J. Johnson concert ( augustus 2007) ( de blog American Jazz Sextet dateert van 2007 met de kennis en informatie van dat moment) kreeg ik een mailtje van George Braith, die me vroeg of er foto's of geluidsopnamen van het voorprogramma waren. Peter Verbruggen was één van de fotografen, die tijdens het J. J. Johnsonconcert aanwezig was ( hij maakte o.a. een mooie foto van Bobby Jaspar en J. J. Johnson ). Peter vertelde me vier jaar geleden, dat hij het optreden van The American Jazz Sextet niet herinnerde en, bijna zeker, geen foto's had gemaakt, aangezien fotografen, beperkt door hun films, optredens tijdens voorprogramma's meestal links lieten liggen. Thijs Chanovski echter, vertelde me dat hij nog een foto herinnert, gemaakt tijdens dit concert door Ed van der Elsken en beloofde die op te zoeken. Het zou mooi zijn als die foto ooit boven water kwam. George Braith(waite) (foto: Carel de Vogel) (bron: Disco discussies)
In het blad Disco discussies, echter, vond ik een pagina getiteld Het gezicht van de Jazz, waarin een fotopagina te vinden is met vier foto's, van Carel de Vogel, die ook bij het J. J. Johnson-concert aanwezig ws ( hij maakte een mooie foto van Elvin Jones) van, afgaand op de tekst, impressies van onbekende jazz-musici. Jimmy Wormworth bevestigde dat drie van de vier foto's leden van zijn sextet bevatten - alleen de vierde, een Indisch-ogende dame, kende hij niet. Het is onbekend, tot nu toe, wanneer deze foto's gemaakt zijn - Jimmy zegt zich weinig te herinneren van het concert zelf en volgens Thijs speelden ze niet voor een gesloten doek, dus hoogstwaarschijnlijk dateren de impressies van onbekende jazz-musici van één van de optredens uit de zomer van 1957 ergens in Nederland. Zijn er nog mensen die bij het optreden van The American Jazz Sextet waren en hieraan herinneringen hebben? De vier onbekende jazz-musici. Wie is de (? Indische) vrouw rechts onder? (foto: Carel de Vogel) ( bron: Disco discussies) (klik op de foto voor een vergroting)
Na het concert, herinnert Jimmy zich, bezochten leden van beide bands de Amsterdamse jazzclub Sheharazade club aan de Wagenaarstraat waar men tot diep in de ochtend tijdens een informele jamsessie, speelde. Aanwezig waren trompettist Jerry van Rooyen en Jimmy herinnert zich ook dat Rob en Rudy (Ruud) Pronk er waren en filmmaker, journalist en fotograaf Leo Klatser, toen al actief in de culturele scene van Amsterdam. Leo Klatser overleed in Amsterdam oktober 2000. Ook herinnert Jimmy dat Elvin Jones er was, de slagwerker waar hij als beginnend drummer respect voor had. Rond kwart over vier kwam ook J. J. Johnson nog even afzakken en speelde het laatste kwartier mee. Jimmy herinnert zich dat hij met een vriendinnetje dat hij had opgescharreld bij Leo Klatser thuis kon blijven slapen. Aangezien ze de hele maand augustus geboekt waren in de Le Chat Qui Pêche in Parijs, moesten de leden van The American Jazz Quintet terug naar Parijs voor nog een aantal optredens. Jimmy herinnert zich niet meer wanneer ze, via Rotterdam, terug naar Amerika gingen, maar op 2 september 1957, vond ik in een andere bron, vertrok de SS Zuiderkruis, één van de cruiseschepen van de Holland Amerika Lijn, vanuit Rotterdam naar New York. Tijdens hun terugtocht naar The States moet het Quintet weer opgetreden hebben voor de passagiers.
J.J.Johnson: What's New. ( Serie: Jazz at the Concertgebouw) (MCN 0903)
Het Nederlands Jazz Archief (onderdeel van het Muziek Centrum Nederland) heeft de opnamen van het J. J. Johnson Quintet uit het Concertgebouw uitgebracht in haar serie Jazz at the Concertgebouw. Deze plaat J. J. Johnson What's New (MCN 0903) bevat 13 nummers, die die avond gespeeld werden, maar niet die van het voorprogramma met het American Jazz Sextet - dat optreden is nooit op tape vastgelegd. Als je deze schitterende plaat wilt bestellen kun je het best een mailtje sturen aan Jan Brouwer van het Nederlands Jazz Archief: e-mail.
Dank aan Jimmy Wormworth voor het uitgebreide interview, dat een mooi beeld geeft van zijn bezoeken aan Nederland in 1956 en 1957 en dank aan Faith voor haar niet aflatende enthousiasme over dit project.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter: #keepswinging
Een droom die uitkomt ........ Welke, pas beginnende jazzmuzikant zal er niet van gedroomd hebben te mogen optreden in het voorprogramma van zo'n legendarische jazzmuzikant als J. J. Johnson? Dat overkwam het American Jazz Sextet, vijf Amerikaanse studenten en één jonge Nederlandse bassist, op 17 augustus 1957, toen het J. J. Johnson Quintet optrad in het Concertgebouw in Amsterdam. Dit J. J. Johnson concert is uitgebracht op een schitterende cd; het voorprogramma echter werd nooit vastgelegd. Jimmy Wormworth, slagwerker, leider ( The Whistler noemde saxofonist George Braith hem), herinnert deze periode in zijn leven nog heel goed en deze terugblik kun je lezen in de Keep Swingingblog. Deze keer het laatste deel, waarbij het American Jazz Sextet het Concergebouwconcert mocht openen. Keep Swinging deelt dit soort bijdragen graag - herinneringen, die onbekend gebleven episodes van de Nederlandse jazzgeschiedenis aanvullen en beschrijven. Als je niets wilt missen volg haar dan op Twitter (#keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief ( keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

(English links) Jimmy Wormworth: The 1956 Student Cruise Program stay in Holland - Jimmy Wormworth: The 1957 American Jazz Quintet in Holland - Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)- part one Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)-part two The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert
Nederlandse link: Jimmy Wormworth: Het Studenten Cruiseprogramma en zijn verblijf in Nederland (1956) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Nederland (1957) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 1 Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 2 Het American Jazz Sextet opent J.J.Johnson concert.

The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert

The opener at the 1957 J. J. Johnson Concertgebouw concert.
It was hard for these young guys to hold themselves near so much famous talents (Ton Van Der Horst in De Volkskrant)(Aug. 1957)
Hans Koert

In the summer of 1957 the American Jazz Quintet, enlarged to a Sextet thanks to Dutchman Thijs Chanovski, who was asked to play the double bass, were part of a vaudeville show that toured Holland. Thijs Chanovski remembers, that he spoke to Lou Van Rees, the Dutch producer and promoter of jazz concerts who had scheduled a concert by J. J. Johnson and his Quintet at the Concertgebouw in Amsterdam , the 17th of August, 1957.
The 1957 concert programme ( source: Dutch Jazz Archive) (click on the picture to enlarge)
Thijs told Lou Van Rees that he played with the American Jazz Quintet, a group of young US jazz musicians, who played like the Jazz Messengers, a group founded by pianist Horace Silver, Kenny Dorham, Hank Mobley, Doug Watkins and drummer Art Blakey, who would become the leader of the band, when Horace had left the group to form his own group. This young group was very popular, although records must have been rare in Holland, as it never had visited these regions. They visited Holland in November 1958 when Lou Van Rees could rope Art Blakey and his Jazz Messengers for concerts at the Kurhaus in Scheveningen (The Hague) and the Concertgebouw ( Amsterdam). Lou Van Rees offered, three weeks before the actually concert, the American Jazz Quintet (+ Thijs Chanovski) the opportunity to play as the opener of the J. J. Johnson concert. When the Dutch vaudeville tour had finished (late July) the American Jazz Quintet (Thijs didn't join the group) left for France for a series of concerts at Le Chat Qui Pêche in Paris.
Jimmy Wormworth with the concert poster. ( photo courtesy: Jimmy Wormworth)
Jimmy and his American Jazz Sextet ( the quintet was enlarged with a French bass player) had a great time in Paris and had to return to Holland to be in time for the actual concert scheduled at 11.30 p.m. on Saturday night the 17th of August, 1957. They opened the concert of the J. J. Johnson Quintet, which featured J.J. Johnson on trombone (and the trombonium, a kind of upright valve trombone), Tommy Flanagan at the piano, the Belgian reed player Bobby Jasper, double bass player Wilbur Little and drummer Elvin Jones. But the audience, who came for this quintet had to wait until the break at midnight, to hear the jazzlegend.
Fragment of the review in the magazine of De Haagse Jazz Club ( photo courtesy: Dutch Jazz Archive) (click on the photo to enlarge)
In the meantime the American Jazz Sextet, again with Thijs Chanovski on bass, had to entertain the audience for a short half-an-hour set. According to the critics, Bert Vuijsje says in the liner notes of the album J.J. Johnson - What's New ( Jazz at the Concertgebouw), the recently released concert registration, that they ... did not made a great impression.
The magazine of De Haagse Jazz club published a review of the J. J. Johnson concert in its stencilled magazine, typed, by Bob Leenart and he says about the American Jazz Sextet: Na een kort optreden van de American Jazz Sextet, een combinatie van jeugdige musici, spelend in de stijl van de Jazmessengers (sic), maar helaas nog te veel onevenwichtig, traden Jay Johnson en zijn musici aan. ( = After a short performance of the American Jazz Sextet, a combination of young musicians, playing in the style of the Jaz (sic) Messengers, but, sorry to say, rather unbalanced, Jay (Jay) Johnson and his music started to play.). Barry Rogers (photo courtesy: Carel De Vogel)(source: Disco discussies)Rhytme, a Dutch jazz magazine, just mentioned the presence of the American Jazz Sextet as the opener of the evening and De Volkskrant, a Dutch morning paper, a good authority, wrote: Voor de pauze trad een groep Amerikaanse studenten op onder de naam 'The American Jazz Sextet', waarbij vooral leider-slagwerker Jimmy Wormworth en trompettist Sal Amico zeer verdienstelijk werk leverden. ( = Before the intermission a group of American students performed as the American Jazz Sextet, in which both leader-drummer Jimmy Wormworth and trumpet player Sal Amico did a good job.). De algemene indruk van het sextet was beslist niet overweldigend, maar het was voor deze jonge musici dan ook niet eenvoudig zich naast zoveel beroemd talent te handhaven. ( In general the sextet didn't impress, but mind that it was hard for these young guys to hold themselves near so much famous talents. (Ton Van Der Horst in Jay Jay Johnsons trombone bracht publiek in verrukking (De Volkskrant) ( 19th of august 1957).
Barry Rogers and Roland Ashby ( photo courtesy: Carel De Vogel) ( Source: Disco discussies).
A few years ago, George Braith, contacted me. I had made a blog on the 17th of august, 2007 about the fact that J. J. Johnson visited the Concertgebouw 50 years ago (mind that this article was written four years ago) and asked me if I could tell him if photos or recordings had left of that concert. Peter Verbruggen was one of the photographers who was a the concert and he made a great photo from Bobby Jaspar and Jay Jay Johnson during the concert. Peter told me, being asked, four years ago, that he didn't remember that he made photos from the American Jazz Sextet, as it was no common practice to do so. Thijs Chanovski, however, told me that he remembers to have one photo from this part of the concert made by Ed van der Elsken, who also joined this concert. I hope he can share it with us later.
George Braith(waite) (photo courtesy: Carel De Vogel) ( source: Disco discussies)
Thanks to the Dutch Jazz Archive I was pointed to a photo page in the Dutch Disco discussies, entitled Het gezicht van de Jazz (= The face of Jazz).
On this page four photos by Dutch photographer, Carel De Vogel, who was also present at the J. J. Johnson concert. He made a great photo from Elvin Jones, but what about these four anonymous photos? The text says that these photos are impressies van onbekende jazz-musici ( = impressions of unknown jazz-musicians). Jimmy Wormworth, however, confirmed that three of the four photos were members of his band; only the fourth ones, a probably Malaysan lady, was unknown to him. It's great that these three photos have been discovered, but up to now we don't know when Carel took these pictures, but probably somewhere during the summer of 1957 somewhere at a concert of the American Jazz Quintet / Sextet. Both Jimmy as Thijs couldn't remember that they played for closed curtains during the opening of the Jay Jay Johnson Quintet, so it seems to be unlikely that these photos were made during that concert - Thijs remembers that the photo he has, made by Ed van der Elsken, don't shows closed curtains. The four onbekende jazz-musici. Who is the (? Malaysan) girl at the bottom right? (photo courtesy: Carel De Vogel) ( source: Disco discussies) (click on the photo to enlarge)
After the concert, Jimmy remembers, members of both bands left for the Sheherazade club at the Wagenaarstraat for a jam session. At that jam session also Dutch trumpet player Jerry Van Rooyen was present and Jimmy remembers Rob and Rudy (Ruud) Pronk and moviemaker, writer, journalist and photographer, Leo Klatser who was active in the cultural scene of those days. At a quarter past four even J. J. Johnson arrived to join the jam for the final 15-minutes. Jimmy remembers that he slept at the house of Leo Klatser, with a girl he had met that evening. Leo Klatser passed away in Amsterdam, October 2000. Jimmy remembers that they had to leave for Paris again, as they had to play in Le Chat Qui Pêche in Paris for a dozen days. On the 2nd of September, the SS Zuiderkruis, one of the cruise ships of the Holland America Line left from Rotterdam for its trip to New York and it might be possible that Jimmy and his American Jazz Quintet boarded to return to the States. They must have entertained the passengers during their trip to New York.
J.J.Johnson: What's New. ( Series: Jazz at the Concertgebouw) (MCN 0903)
The Dutch Jazz Archive (part of the MCN) released the 1957 J. J. Johnson Concertgebouw concert in its series Jazz at the Concertgebouw albums. This J. J. Johnson album What's New contains 13 tracks played during this night concert - the American Jazz Sextet performance stayed unrecorded. (MCN 0903). The best way to order this J.J.Johnson album is by contacting Jan Brouwer of the MCN by e-mail.

Thanks to Jimmy Wormworth and Thijs Chanovski for recollecting this period and Faith for her help to research this project.
Keep Swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
A dream came true ..... The members of the American Jazz Sextet, five US students and one young Dutch bass player, were invited to play as the opening performance of the 1957 Concertgebouw concert by the J. J. Johnson Quintet. Jimmy Wormworth recollections of this period have been published now in a series of blogs about his tours to Holland in 1956 and 1957. Keep Swinging loves to share these recollections of Dutch Jazz history with its visitors and if you don't want to miss any contribution, follow it at Twitter (#keepswinging) of ask for its free newsletter ( keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions




(English links) Jimmy Wormworth: The 1956 Student Cruise Program stay in Holland - Jimmy Wormworth: The 1957 American Jazz Quintet in Holland - Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)- part one Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)-part two The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert
Nederlandse link: Jimmy Wormworth: Het Studenten Cruiseprogramma en zijn verblijf in Nederland (1956) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Nederland (1957) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 1 Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 2 Het American Jazz Sextet opent J.J.Johnson concert.

Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 2

De Chat Qui Pêche (Parijs -1957) Open elke dag, de hele nacht
Dat is toch geen muziek; dat is alleen een bak herrie.(Philly Joe Jones citeert de clubeigenaars)
Hans Koert

In augustus 1957 waren Jimmy Wormworth en zijn American Jazz Quintet uitgenodigd voor een serie optredens in Le Chat Qui Pêche, een jazzkelder in Parijs. In clubs zoals de Saint-Germain gingen ze na afloop van hun optreden, luisteren naar andere jazzmusici, zoals Kenny Clarke, Lucky Thompson en Nico Bunink.
George Braithwaite (= Braith) en twee groupies (foto: Jimmy Wormworth)
Jimmy herinnert Floris (Nico) Bunink, hij zou zich vanaf zijn achttiende gewoon Nico laten noemen, woonde al vanaf 1956 in Parijs en had zijn eigen draai gevonden in de Parijse jazzscene. Hij speelde in het kwintet van Barney Wilen tot 1958, waarin Al Levitt op slagwerk te horen was. Nico en Al Levitt werden vrienden en je kunt je voorstellen hoe Jimmy Wormworth, Roland Ahby, Sal Amico, Barry Rogers en George Braith, allen leden van de American Jazz Quintet met hun neus in de boter vielen, als ze na afloop van hun optreden bij bijv. Al Levitt, die Jimmy als slagwerker hoog waardeerde, konden gaan luisteren. We never played in the Club St. Germain - we only sat in after we played in the Chat Qui Pêche.(= We hebben nooit in de Saint-Germain gespeeld - we gingen er alleen na afloop van ons optreden in Le Chat Qui Pêche luisteren.) De Club Saint-Germain lag op de linker oever en was De Club in de jaren vijftig waar de grote jazzmannen optraden, zoals Lester Young en Miles Davis (eind 1957). Kenny Clarke schijnt er in 1958 zelfs een tijdje onderdak gevonden te hebben. Jimmy herinnert zich dat hij en Nico het samen goed konden vinden: We became quite close.....very close friends. (= We werden erg dikke vrienden). George Braith met een Parijse groupy (foto: Jimmy Wormworth)

Nico verliet Europa in 1959 en ging in de VS wonen, waar hij een plekje vond bij de band van Charles Mingus, toen Mingus hem hoorde spelen in Minton's Playhouse. Toen Jimmy later weer terug was in New York zochten ze elkaar vaak op. We hung out in NYC, a lot, whenever he was here!! (= Als hij in New York was, zochten we elkaar vaak op) herinnert Jimmy zich. Nico had ook een broer, gaat Jimmy verder, die een motor had en met hem reed ik dan langs alle hoogtepunten van Parijs. He had a motorcycle, a BMW, I think. (= Hij had een motor, ik geloof een BMW). I remember the motorcycle, because he took me on it, to see the Sacre Coeur cathedral, on the Rive Droite and the Montmartre neighbourhood, Place Pigalle, etc. (= Ik herinner me die motor nog, omdat we daarmee langs de Sacre Coeur, de rechter oever van de Seine en Montmartre, Place Pigalle en zo). Hoewel Jimmy's tweede zoon Nico heet, moet Jimmy nog al eens uitlegggen dat hij hem niet naar Nico Bunink genoemd heeft: Everybody asks me if I named my son after Nico Bunink, but that's not true; it was just another name I suggested to my wife and she liked it. ( = Ik word nog al eens gevraagd of ik mijn zoon naar Nico Bunink genoemd heb, maar dat is niet waar; het was gewoon één van de namen die ik aan mijn vrouw voorstelde en die ze leuk vond). Een fan, die luisterde naar de naam Jean Plaisir ( foto: Jimmy Wormworth)
De club Le Chat Qui Peche was geopend rond 1955 in de rue de la Huchette in het Quartier Latin, gerund door Madame Ricard, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Franse Verzet had gezeten. Le Chat was in 1957 een smalle, één ruimte tellende club. Madame Marie-Thérèse Ricard (rechts) met criticus Maurice Cullaz en twee onbekenden op de beneden verdieping van Le Chat Qui Pêche. (foto: Chenz)(Dank aan Brownie)

I was told that we made her club so successful, because there were many bus tours coming to hear us, that, after us, Madam Ricard hired many famous American jazz musicians, so that she had the funds to add another floor in the club. ( = Ik heb horen vertellen dat ze haar club zo succesvol had gemaakt dankzij busladingen toeristen die hier naar ons kwamen luisteren, zodat Madame Ricard later allerlei beroemde Amerikaanse jazzmusici kon contracteren en er een verdieping op kon laten bouwen). I don't know if that's true, but I think it was the late Al Levitt, who told me that, because he stayed in Paris, after we came back to the USA. (= Of het waar is weet ik niet, maar ik geloof dat Al (Levitt) me dat vertelde, want die bleef, nadat we terug waren naar de VS, hier spelen). Anderen hebben gelijksoortige herinneringen aan Le Chat Qui Pêche. De kelderclub was buitengewoon populair, maar zag er niet uit, herinnert Louis Victor Maily, journalist voor het Parijse Jazz Hot magazine. Open all night every night.( Open elke dag, de hele nacht). Le Chat Qui Pêche is nu een restaurant.
It was a popular place to play for US musicians, where they found a second home, where they could play the kind of music they really liked, there by making lots of new friends in modern jazz, or Hard bop as it came to be know later (= Het was een geliefde plek voor Amerikaanse musici om te spelen, een thuis, waar ze de muziek konden spelen die ze echt leuk vonden, waar ze veel nieuwe vrienden maakten, die net als hen hielden om moderne jazz te spelen, of Hard bop, zoals het later genoemd werd), schrijf Bernie Newman in het boekje bij de Cd van het Donald Byrd Quartet "Au Chat Qui Peche" 1958 ( Fresh Sound FSCD-1028). US musicians liked the appreciative European audience, as was quite different from what they were accustomed to in New York (= Amerikaanse musici hielden van het Europese publiek, dat waardering had voor hun spel, iets dat ze thuis in New York niet gewend waren). Art Taylor, die in 1958 zelf drie maanden in Le Chat Qui Pêche optrad, laat Philly Joe Jones in zijn boek Notes for Notes (een bundel interviews) vertellen, dat the owners of the club didn't really like the music they played; they only wanted to make money ......... (= de eigenaren van de club eigenlijk niks gaven om de muziek die ze speelden, ze wilden alleen geld verdienen). Like the people who run the Chat Qui Pêche, they don't care whether you're playing well or not. (= Neem nu de mensen die Le Chat Qui Pêche leidden; het kon hen niets schelen of je nu goed of slecht speelde.) It's how much money they earn. (= Het ging hen alleen om de verdiensten). They'll accept all the money and be smiling because they're making money, but deep down inside they say: They aren't musicians, it's just a bunch of noise. ( = Ze telden hun inkomsten en stonden dan te lachen naar je omdat ze goed verdiend hadden, maar in werkelijkheid zag je ze denken: Dat is toch geen muziek; dat is alleen een bak herrie). De club bleef open tot 1970 toen Madame Ricard haar vergunning verkocht; tegenwoordig is het een restaurant dat nog steeds dezelfde naam draagt. Al Levitt en Jean Plaisir - augustus 1957 (Foto: Jimmy Wormworth)
Volgens Jimmy speelden ze de hele maand augustus in Le Chat, wat dus betekent dat ze halverwege terug moesten rijden naar Amsterdam om te spelen in het voorprogramma van het J. J. Johnson concert op de 17de augustus en, waarschijnlijk, de volgende dag weer terug. Feit is dat ze ook weer op tijd bij de Holland Amerika Lijn moesten zijn in Rotterdam voor hun terugtocht naar New York. Ik heb nog geen dienstregeling kunnen vinden, maar wel dat op 2 september 1957 het HAL-schip De Zuiderkruis naar New York afvoer, waar het op de 21ste September aankwam. Feit is, herinnert Jimmy zich, that I had my 19th birthday celebrated in Le Chat Qui Peche (14th of August) ( = dat ik de 14de mijn negentiende verjaardag vierde in de Chat Qui Pêche.) Al Levitt got me very drunk for the 1st time in my life, and I was so sick that I couldn't play at Le Chat, that night! (= Al Levitt voerde me toen voor het eerst van mijn leven zo dronken, dat ik die avond niet meer kon spelen in Le Chat!!)
Bedankt Jimmy en Faith voor al jullie informatie!
Hans Koert
keepswinging@live.nl

Le Chat Qui Pêche was één van die clubs in het Parijs van de jaren vijftig, waar Amerikaanse jazzmusici zich thuis voelden - waar ze hun muziek konden spelen. Madame Ricard leidde de club en gaf de musici daarvoor alle ruimte. De musici voelden zich hier gewaardeerd door het Parijse publiek; iets dat ze in New York misten. Jimmy Wormworth en zijn American Jazz Quitet (+ één) traden hier in augustus 1957 op en ontmoetten er o.a. Nico Bunink, de Nederlandse pianist, die in Amerika weliswaar een glansrijke carriere maakte in bands als die van Charles Mingus, Zoot Sims en Stan Getz, om er een paar te noemen, maar terug in Nederland hiervoor weinig erkenning kreeg. De Keep Swinging blog publiceert de herinneringen van Jimmy Wormworth uit deze periode. Als je niets wilt missen volg haar dan via Twitter (#keepswinging) of vraag haar gratis Nederlandse- of Engelstalige nieuwsbrief ( of allebei). Vraag ernaar: keepswinging@live.nl

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions




(English links) Jimmy Wormworth: The 1956 Student Cruise Program stay in Holland - Jimmy Wormworth: The 1957 American Jazz Quintet in Holland - Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)- part one Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)-part two The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert
Nederlandse link: Jimmy Wormworth: Het Studenten Cruiseprogramma en zijn verblijf in Nederland (1956) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Nederland (1957) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 1 Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 2 Het American Jazz Sextet opent J.J.Johnson concert.

Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957) - deel 1

Ik zal mijn hele leven niet vergeten, dat Klook zei dat ik goed speelde: "Yeahhh, kid, you were playing great!!" (Jimmy Wormworth over zijn ontmoeting met Kenny Clarke)
Hans Koert

Dankzij de onlangs uitgebrachte opnamen van het J.J. Johnson concert in het Concertgebouw, augustus 1957, kwam ik in contact met Jimmy Wormworth, die de leider was van het American Jazz Sextet, dat voor het optreden van J.J. Johnson het publiek mocht bezighouden. Wat ooit begon als een korte blog over dit bandje in het voorprogramma is dankzij de herinneringen van Jimmy uitgegroeid tot een uitgebreide terugblik op zijn bezoek aan Nederland in 1956 en 1957. Van zijn eerste bezoek in 1956 met The Catatonic Five van Donn Andre, die zelf ook herinneringen ophaalde; de tournee met o.a. Zwarte Riek in de zomer van 1957 en zijn optreden tijdens de Nijmeegse Vierdaagse zijn we nu aanbeland bij een serie optredens in Parijs in Le Chat Qui Pêche, voorafgaand aan het Concertgebouwoptreden.
De gehuurde EMW, waarschijnlijk vastgelegd in Den Haag (Simon de Wit): Bij de auto: Roland Ashby en Sal Amico (foto: Jimmy Wormworth)
Tijdens de theatertour met o.a. Zwarte Riek in de zomer van 1957 was The American Jazz Quintet uitgebreid met de Nederlandse bassist Mike Fels (eigenlijk Thijs Chanowski)). Mijn stiefvader was Jan Fels en ik heb in mijn Apeldoornse tijd ook zijn naam aangenomen, legde Thijs me uit. Chanowski is mijn eigen naam die door Ger Lugtenburg van de AVRO weer te voorschijn is gehaald, toen ik daar ging werken als producer / regisseur. Dankzij het feit dat Thijs Lou van Rees kende, kreeg The American Jazz Sextet de kans op te treden in het voorprogramma van het J. J. Johnson Quintet op 17 augustus 1957. Maar eerst moesten ze nog optreden in Parijs. Barry Rogers, de trombonist van het American Jazz Quintet met Jean, een fan, a hanger-on in Paris when we worked at the Chat Qui Peche (uitspraak: Jimmy Wormworth) foto: Jimmy Wormworth)
Na hun laatste optreden met Joop de Knegt en Zwarte Riek in de Rivierahal in Blijdorp in Rotterdam, reisden ze naar Parijs waar ze uitgenodigd waren om de hele maand augustus op te treden in de Le Chat Qui Pêche. Ze hadden in Den Haag van een dealer een auto gehuurd, toen ze eind juni in Nederland aankwamen, om hier gemakkelijker te kunnen reizen. We had our own rented car, an EMW, which we purchased from a car dealership in The Hague, when we 1st arrived in Holland. (= We hadden onze eigen gehuurde auto, een EMW, die we van een garage in Den Haag geleend hadden, toen we eind juni in Nederland aankwamen.) Het merk EMW, voluit Eisenacher Motoren Werk, kennen we nu niet meer, maar werd toentertijd in de door Rusland bezette zone van Duitsland gebouwd, het latere Oost-Duitsland en later ging diezelfde fabriek de bekendere Wartburg bouwen. I think that they cheated us, because the car was always breaking down, and we had to pay all the repairs. (= Ik vermoed dat ze ons een kat in de zak geleverd hadden, want we hadden steeds pech met de auto en de reparaties kostten ons handenvol geld. ) George Braithwaite (= Braith),een I'm with the band girl, een groupie en trompettist Sal Amico (Parijs augustus 1957) ( foto: Jimmy Wormworth)
Het American Jazz Quintet was uitgenodigd door de Amerikaanse slagwerker Al Levitt. Jimmy had hem ontmoet in de Vliegende Hollander in Scheveningen, de club van Pia Beck, waar hij, samen met de Canadese bassist Lloyd Thompson in de zomer van 1956 optrad. (He) got me some work for August in Paris at the club which eventually became famous, the name of which was Le Chat Qui Peche. (= Hij zorgde ervoor dat we In Paris konden optreden in een club getiteld Le Chat Qui Pêche, een club die later beroemd werd.) Jimmy had voor zijn kwintet een bassist nodig en nodigde de Fransman Michel Gaudry uit om zijn groep te complementeren. Michel Gaudry, geboren in September 1928 in Eu (Frankrijk) had bas gestudeerd aan het Conservatorium van Lausanne in Zwitserland en was net teurg in Parijs ....... Hij groeide daar uit tot een veelgevraagd begeleider en speelde o.a. met Art Simmons, Billy Holiday en Carmen McRae, die in 1957 Parijs aandeden. Michel, die nu in de tachtig moet zijn, lijkt nog steeds actief en kan terugkijken op een mooie carrière, die hem op het podium bracht met grote namen als Bud Powell, Stephane Grappelli, Sonny Criss, Barney Kessel tot Sam Woodyard en Lionel Hampton toe, om er een paar te noemen. Billie Holiday op tournee in Frankrijk (november1958) met Mal Waldron (piano), een onbekende bassist en Michel Gaudry op bas ( bron: songbook1.wordpress.com)
Jimmy herinnert zich dat ze Lucky Thompson hebben zien optreden. Deze Amerikaanse saxofonist, die in 1956 als leider heel wat opnamen gemaakt had in Parijs, teruggekeerd was naar de VS, maar in 1957 weer opgedoken in Parijs, woonde tot 1962 in de Franse hoofdstad, omdat hij zich daar beter gewaardeerd voelde als mens (discriminatie) en als jazzmuzikant. Lucky Thompson maakte opnamen met Martial Solal en Sammy Price en, in september 1957, met de Amerikaanse slagwerker Kenny Clarke. In de tussentijd speelde Lucky Thompson in clubs als Saint-Germain en Jimmy herinnert zich dat daar ook de Nederlandse pianist Nico Bunink meespeelde in de plaats van Martial Solal, die normaal gesproken in Lucky's kwartet piano speelde. Nog een kiekje uit Parijs: Jean Plaisir and Roland Ashby (foto: Jimmy Wormworth).
De bassist herinnert Jimmy zich niet. It was not Pierre Michelot, I think that the bassist was another guy named Pierre; Pierre Fol, maybe? (= Het was in ieder geval niet Pierre Michelot, volgens mij was het iemand anders, ook Pierre geheten: Pierre Fol misschien?). I really cannot remember. ( Ik weet het echt niet meer). Jimmy koestert goede herinneringen aan Kenny Clarke, die toen slagwerk speelde bij de grote Franse saxofonist Barney Wilen: Klook was the drummer; it was his gig and he was there. (= Klook (bijnaam voor Kenny Clarke) was de slagwerker - het was zijn optreden en hij was er wel.). He was not on holidays! (= Hij was niet op vakantie). I think Al said that Barney (Barney Wilen) was on summer holiday, like so many people in Paris in the summer.(= Volgens mij zei Al dat Barney (Barney Wilen) op vakantie was, zoals zoveel Parijzenaren in de zomer). But, I’m not very sure of that. So many of those people have died! (= Maar ik weet het niet meer zo precies - er zijn al zoveel mensen dood uit die tijd). I know that one night, after we sat in with Lucky (Lucky Thompson) and Nico (Nico Bunink) (at the Chat Qui Peche), we played "I Remember April". (= Ik herinner me nog één avond, waarbij we I Remember April gespeeld hadden, samen met Lucky Thompson en Nico Bunink in de Chat Qui Pêche). After we got off the bandstand, Klook said to come over to him and he was laughin' and he gave me a kiss on the cheek, because he liked how I played that!! (= Toen we van het podium kwamen riep Klook dat ik moest komen en hij lachte naar me en gaf me een zoen op m'n wang, omdat hij genoten had van hoe ik dat gespeeld had.). He said something to me, like, "Yeahhh, kid, you were playing great!!" (= Hij zei zoiets als: Yeahh, jongen - dat heb je prima gedaan'). I will remember that, for the rest of my life! (= Ik zal dit mijn hele leven niet meer vergeten). Kenny Clarke told me that I was "playing great"!! (= dat Kenny Clarke tegen me zei dat ik goed speelde).

(wordt vervolgd)Hans Koert
keepswinging@live.nl
Jimmy Wormworth had Al Levitt, de slagwerker uit New York, ontmoet in de zomer van 1956, toen hij bij Pia Beck speelde in De Vliegende Hollander in Scheveningen. Toen Jimmy een jaar later naar ons land terugkeerde, zorgde Al ervoor dat hij met zijn groep een maand kon spelen in de Le Chat Qui Pêche Club in Parijs, augustus 1957. Jimmy Wormworth, nu in de zeventig, herinnert zich die inspirerende Parijse jazzscene, waar hij grote voorbeelden als slagwerker Kenny Clarke ontmoette. De Keep Swingingblog houdt van het ophalen van dit soort herinneringen, omdat het helpt de geschiedenis van de jazz beter te begrijpen. Als je dat niet wilt missen, volg dan de Keep Swingingblog via Twitter (#keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief ( keepswinging@live.nl). Er is een Nederlandse- en een Engelstalige versie - ik hoor wel welke je wilt (of allebei

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions



(English links) Jimmy Wormworth: The 1956 Student Cruise Program stay in Holland - Jimmy Wormworth: The 1957 American Jazz Quintet in Holland - Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)- part one Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)-part two The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert
Nederlandse link: Jimmy Wormworth: Het Studenten Cruiseprogramma en zijn verblijf in Nederland (1956) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Nederland (1957) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 1 Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 2 Het American Jazz Sextet opent J.J.Johnson concert.