Yamekraw - a rhapsody in black and white

Yamekraw - een rapsodie in zwart en wit (Nederlands) Yamekraw - a rhapsody in black and white (English)

The story of a Negro Rhapsody by James P. Johnson.
YAMEKRAW - A RHAPSODY IN BLACK AND WHITE
Hans Koert

Porgy and Bess – Metropolis – Mississippi Suite – Broadway at Night – Grand Three Shades of Blue and Rhapsody in Blue. All well known compositions, suites labelled as Modern American Music – White men’s symphonic jazz of the 1920s up to 1940s as played by Paul Whiteman, composed and arranged by George Gershwin and Ferde Grofé.

Duke Ellington can be labelled as the black African –American who composed numerous suites and concert works in symphonic jazz, like Reminiscing in Tempo, Black and Tan Fantasy, Black, Brown and Beige and the lesser known Symphony in Black and New World A-Comin’. But what about titles like Yamekraw, a Negro Rhapsody, Tone Poem or Symphony Harlem? Titles of suites, orchestral works, now forgotten, but written by a composer, whose name you won’t associate with this kind of music: James P. Johnson.

A few months ago the book Ellington Uptown, written by John Howland, was published by the University of Michigan Press in its series Jazz Perspectives. ( ISBN-13: 976-0-472-03344-4 ).

The full ttitle of the book is: Ellington Uptown - Duke Ellington, James P. Johnson and the Birth of Concert Jazz – The Story of the African American contributions to the symphonic jazz vogue of the 1920s through the 1940s.

In more then 300 pages John Howland describes the development of the symphonic jazz, a style of music, that has been very popular in the first half of the XXth Century. Most people will know about the popularity of Paul Whiteman’s concert music, but also African-Americans had their symphonic jazz, with Duke Ellington as the most well known icon of this music style. But what about James P. Johnson? Most of us remember James P. Johnson as te father of the stride piano and I remember collecting piano roll music on Joker and Biograph LPs when I was a young adult, fascinated by the mechanical reproduced and rather stiff and mechanic syncopated sounds from the past.

James P. Johnson - Charleston (1925)

When James P. Johnson made his first recordings in May 1921 he was in his twenties and became known as a stride piano player, but in fact he started to play the piano in clubs long before since 1913. During the 1920s he developed into one of the best Harlem stride piano players, a model for numerous followers, but also started to compose more "serious"(?) works, like the music for the Broadway musical Runnin' Wild. He also started to compose large-scale orchestral works, like the 1927 Yamekraw, which was a piano rhapsody to be comparable with Gershwin's Rhapsody in Blue.

A concert of Yamekraw by Fats Waller in Carnegie Hall ( 27th of April 1928) (click on the picture to enlarge) (photo in negative)

In 1928 it was performed on stage of Carnegie Hall as part of a W.C. Handy concert in a version with orchestra, featuring Thomas Waller, nicknamed Fats due his dimensions, at the piano. In fact, it had to be James P. Johnson behind the keys, the composer himself, but James P. was also performing at his Keep Shufflin' musical and wasn't allowed to take a day off - so, …………Fats did the honours. The most pretentious number of the evening was termed a Negro Rhapsody, Yamekraw, written by James P. Johnson, and evidently, from the name, intended to typify life in the old Yamecraw section of Savannah, Ga. Fats Waller was again featured at the piano ... ( review in The New York Age on the 5th of May, 1928)
In his book, John Howland reserves many pages to describe the cultural background of Yamekraw, subtitled A Rhapsody in Black and White ( mind the similarity with the title of Rhapsody in Blue).

Howland's analyses. (click on the photo to enlarge) (photo in negative)
In 1930 the music was used into a Vitaphone short, titled Yamekraw, in which James P. Johnson seems to play the piano himself, although he is not visible in the film. In his book John Howland unravels the sources of certain themes used in Yamekraw - James P. borrowed themes from musicians like Perry Bradford and other black blues musicians from the 1920s.

Thematic borrows or stolen stuff? - samples, as we label that today.( Click on the photo to enlarge) (photo in negative)

As far as I know James P. Johnson recorded the tune just one time, in 1944, now available on a Folkway LP; Yamekraw - a Negro Rhapsody - ( in four movements). I love to introduce you to the fourth movement!!

There has been some contemporary releases from this Yamekraw Rhapsody in Black and White, recorded by Marcus Roberts and the members of the Orchestra of St. Luke's and the Lincoln Centre Jazz Orchestra ( June 1995) and one played by William Allbright. I found a life performance, in two parts, by Richard Alston; both fragments conclude this blog.

Thanks to Ate van D., a Dutch Jazzhistorian, I learned that Yamekraw has been performed at one of the Dutch Jazzweken (= Jazz weeks), by an orchestra of the VARA-radio networks during the 1930s. No more info available at the moment. Who can help?

The book, Ellington Uptown by John Howland, brings you a thorough study about the Birth of Concert Jazz. It's a rather scientic publication, with transcriptions of several recordings and list of stolen themes, but also gives a lot of addtitonal information interesting for the average jazz fan like you and me. And what about the extensive descriptions of Duke Ellington's suites, all well known? If you are interesting in this part of the American musical heritage this book is a must. I hope to use it more often in coming blogs. Get you copy today ...........

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Yamekraw - een rapsodie in zwart en wit

Yamekraw - een rapsodie in zwart en wit (Nederlands) Yamekraw - a rhapsody in black and white (English)


Een verhaal rond een Negro Rhapsody, een symfonische jazzstuk van James P. Johnson.
YAMEKRAW - EEN RAPSODIE IN ZWART EN WIT
Hans Koert

Porgy and Bess – Metropolis – Mississippi Suite – Broadway at Night – Grand Canyon Suite - Three Shades of Blue and Rhapsody in Blue; allemaal bekende composities, die je zou kunnen labelen als "Moderne" Amerikaanse Muziek ( met "modern" tussen aanhalingstekens) – Blanke symfonische jazz uit de jaren twintig en de decade daarna gespeeld door bands als die van Paul Whiteman, gecomponeerd en gearrangeerd door George Gershwin en Ferde Grofé.

Duke Ellington hoort bij de zogenaamde African Americans en bekwaamde zich eveneens in de symfonische jazz met suites als Reminiscing in Tempo, Black, Brown and Beige, Black and Tan Fantasy en de minder bekende Symphony in Black en New World A-Comin’. Maar hoe zit het dan met nummers als Yamekraw, a Negro Rhapsody, Tone Poem of Symphony Harlem? Titels van suites, orkestwerken, nu helemaal vergeten, maar geschreven door die andere grote zwarte componist van American Music en symfonische jazz: James P. Johnson.

Een paar maanden geleden verscheen het boek Ellington Uptown, geschreven door John Howland, en uitgebracht bij de University of Michigan Press in haar serie Jazz Perspectives. ( ISBN-13: 976-0-472-03344-4 ). John Howland is Assistant Professor of Music aan de Rutgers University.

Het boek heeft als volledige titel: Ellington Uptown - Duke Ellington, James P. Johnson and the Birth of Concert Jazz – The Story of the African American contributions to the symphonic jazz vogue of the 1920s through the 1940s ( = Duke Ellington, James P. Johnson en de geboorte van de Concert Jazz - het verhaal van de bijdrage van de Afro-Amerikanen aan een populaire muziekstijl. ).

In meer dan 300 pagina’s beschrijft John Howland de ontwikkeling van de symfonische jazz, een muziekstijl, die erg populair was in de eerste helft van de XXste eeuw, gecomponeerd door de Afrikaanse emigranten. De meesten onder ons kennen wel de “blanke concertmuziek” van Paul Whiteman, maar ook de Afro-Amerikanen hadden hun symfonische jazz, waarvan Duke Ellington ongetwijfeld de bekendste componist is. Maar wat doet James P. Johnson daarbij? hoor ik je denken. Wie herinnert James P. Johnson niet als de vader van de stride-piano, waarvan ik vroeger eindeloos kon genieten, luisterend naar die stijve mechanische pianomuziek, gefascineerd door de techniek van de rollen met gaatjes, zoals die heruitgebracht waren op LP’s van Biograph of Joker.

James P. Johnson - Charleston (1925)
Toen James P. zijn eerste opnamen maakte in mei 1921 was hij al achter in de twintig en kreeg hij bekendheid als pianist, maar we vergeten dan vaak bij die eerste platenpioniers, dat ze vaak al een tijdje bezig waren. James P. speelde al in 1913 als barpianist in clubs en maakte pianorollen. In de jaren twintig ontwikkelde hij zich tot de beste Harlem stride pianist, maar ging zich ook toeleggen op het “meer serieuze” werk, zoals de muziek voor de musical Runnin’ Wild. En hij waagde zich, eind jaren twintig, aan grotere orkestwerken, Yamekraw uit 1927, eigenlijk een piano rapsodie die vergelijkbaar was met Gershwin’s Rhapsody in Blue is daar een mooi voorbeeld van.

Uitvoering van Yamekraw door Fats Waller in Carnegie Hall ( 27 april 1928) (klik erop om de foto te vergroten) (foto in negatief)

In 1928 werd het opgevoerd in Carnegie Hall als deel van een avondvullend W.C. Handy concert als orkestwerk, met op de piano Thomas Waller beter bekendd, vanwege zijn postuur, als Fats. Het was de bedoeling geweest, dat James P. Johnson zelf de pianopartij had gespeeld, maar hij speelde ook mee in de Keep Shufflin' revue en kreeg geen avond vrij daarvoor ……….. dus mocht Fats de honneurs waarnemen. The most pretentious number of the evening was termed a Negro Rhapsody, Yamekraw, written by James P. Johnson ( = Eén van de belangrijkste nummers van de avond was de Negro Rhapsody, Yamekraw, geschreven door James P. Johnson), and evidently, from the name, intended to typify life in the old Yamecraw section of Savannah, Ga. ( = en, vanzelfsprekend, afgaand op de titel, beschreef het nummer het typische leven in een klein dorpje in de Yamecraw regio in Savannah Georgia) Fats Waller was again featured at the piano (= Ook nu speelde Fats Waller de pianopartij. ... ( recentie in de New York Age 5 mei 1928))
( ook nu ....... Fats speelde ook in eerdere nummers tijdens de avond o.a. het nummer Beale Street Blues). In zijn boek reserveert John Howland heel wat pagina’s aan het uitpluizen van de culturele achtergronden van Yamekraw, dat de bijtitel A Rhapsody in Black and White had gekregen ( Let op de overeenkomst met de titel Rhapsody in Blue).

De door Howland geanalyseerde opnamen. (klik op de foto om hem te vergroten) (foto in negatief)
In 1930 werd de muziek in een muziekclip, een Vitaphone short, getiteld Yamekraw uitgebracht, waarin James P. Johnson de pianopartij speelt, maar blijkbaar niet zelf in beeld komt. In zijn boek wijst John Howland erop dat er nogal wat thema’s uit het nummer “geleend” waren van composities uit de jaren twintig van musici als Perry Bradford en andere zwarte bluesmuzikanten.

Thematic borrowings - samples heten die tegenwoordig geloof ik, maar daar hadden ze toen nog geen woord voor. ( Klik op de foto om die te vergroten) (foto in negatief)

Voor zover ik heb kunnen nagaan maakte James P. Johnson maar één keer een plaatopname van het nummer dat heruitgebracht werd op een Folkway LP. Yamekraw - a Negro Rhapsody - ( in four movements). Luister maar eens naar een deel van die opname - het slot: the fourth movement !!

Het nummer is verschillende keren uitgevoerd en vastgelegd op plaat: Yamekraw Rhapsody in Black and White, opgenomen door Marcus Roberts en de leden van het Orchestra of St. Luke's and the Lincoln Centre Jazz Orchestra ( juni 1995) en een keer gespeeld door William Allbright. Ik vond een uitvoering, in twee delen, door Richard Alston – beide delen vind je hieronder.

Het boek Ellington Uptown door John Howland is zo’n boek dat boordevol informatie staat over deze, vergeten periode uit de Amerikaanse jazzgeschiedenis.

Het is een wetenschappelijke publicatie geworden, met uitgeschreven transcripties en van maat tot maat uitgeschreven uitvoeringen – erg technisch allemaal, maar daar tussen interessante hoofdstukken "voor leken" over m.n. de ontwikkeling van de suites bij Duke Ellington. Ik zal binnenkort zeker nog meer onderwerpen uit dit prachtige boek boven bespreken. Bestellen dus..

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Hank Jones - Een pianolegende

Hank Jones - A Legend on the Keys (English) Hank Jones - Een pianolegende ( Nederlands)

Northsea Jazz 2009 - 10 juli 2009
HANK JONES - EEN PIANOLEGENDE
Hans Koert

Het Northsea Jazzfestival 2009 vond dit jaar plaats van 10 tot 12 juli 2009 in Ahoy Rotterdam. Honderden concerten, honderden artiesten en tienduizenden bezoekers uit alle delen van de wereld. Op vrijdag 10 juli 2009, de dag dat ik het festival bezocht, waren er zo’n 18.000 bezoekers en dat voelde comfortabel – geen “dichtedeur” concerten – geen overvolle wandelgangen; op zaterdag en zondag was het aanmerkelijk drukker: zo’n 25000 mensen per dag en het festival was dan ook uitverkocht.
Vandaag de laatste recentie van het Northsea Jazzfestival met het concert van het Hank Jones Trio. De eerdere blogs over het Northsea Jazzfesitval waren getiteld: Northsea Jazzfestival: Een kritisch geluid Northsea: Festival van uitersten Fred Hersch Trio + 2 speelt live op het Northsea.

Hank Jones ( Northsea Jazz 10 juli 2009) ( foto: Hans Koert*)

Eerlijk gezegd …….. het concert van Hank Jones, dat gepland stond op het Northsea Jazzfestival, was voor mij één van de belangrijkste redenen om dit jaar voor de vrijdag te kiezen. Afgelopen jaar zou Hank zijn 90ste verjaardag vieren op het Northsea in een concert met Roberta Gambarini en Roy Hargrove, maar moest toen het concert aflassen vanwege gezondheidsproblemen. Dit jaar was hij er gelukkig wel ……… zonder Roberta en Roy, maar met zijn trio waarin Georg Mraz en Willie Jones III.

Georg Mraz ( Northsea Jazz - 10 juli 2009) ( foto: Hans Koert* )

Hank Jones werd geboren in Vicksburg, Mississippi op de laatste dag van juli 1918 als de oudste van een stel muzikale broers: Thad en Elvin. Thad Jones werd bekend als trompettist en bandleider van o.a. de Thad Jones-Mel Lewis Orchestra ( haar opvolger stond, wat een toeval, als Vanguard Jazz Orchestra gepland in het voorafgaande concert in diezelfde Hudsonzaal) en Elvin Jones kreeg bekendheid als slagwerker bij o.a John Coltrane. Ik heb hem, vlak voor zijn overlijden, mogen zien optreden met zijn Jazz Machine, op ditzelfde Northsea Jazzfestival, in juli 2002 nog in Den Haag.

Hank Jones; een legende op de toetsen ( Northsea Jazz 10 juli 2009) ( foto: Hans Koert* )

Hank Jones groeide op in een muzikale familie in het stadje Pontiac in Michigan, hoewel zijn vader, die streng religieus was, jazz absoluut niet zag zitten – zeker niet op zondag: He thought Jazz was a bad influence because back then it was associated with places of ill repute and people of questionable backgrounds ( = Hij zag Jazz absoluut niet zitten, aangezien het toendertijd werd geassocieerd met plaatsen van verderf, bevolkt door mensen met een twijfelachtige reputatie.), citeert Don Quellette Hank in het begeleidende boekje bij de CD For My Father. And he was right. I was always running into people like that, but I was also able to disassociate myself from that part of the scene ( = en hij had gelijk. Ik kwam in contact met dat soort mensen, maar het lukte me om er niet bij betrokken te raken). Hij ging als professional spelen, op het eind van de Tweede Wereldoorlog bij Hot Lips Page, waarmee hij in november 1944 op een serie Continentals zijn platendebuut maakte. Zijn eerste opnamen onder eigen naam maakte hij voor Clef in 1947. In de jazzscene van New York speelde hij met musici Coleman Hawkins, Howard McGhee, Andy Kirk en Billy Eckstine. En hij speelde in de beroemde Jazz at the Philharmonic concerten, georganiseerd door Norman Granz. In april 1952 speelde hij met de JATP in het Kurhaus in Scheveningen en een paar dagen later in het Concertgebouw in Amsterdam.

Georg Mraz ( foto: Hans Koert*)

Sinds de jaren vijftig speelde Hank mee op een ontelbaar aantal opnamen en hij werd een geliefd begeleider voor jazz en andere populaire muziek. Eén van zijn laatste platen maakte hij met Roberta Gambarini, getiteld You Are There; de muziek die vorige jaar op het Northsea centraal had moeten staan.

Willie Jones III ( Northsea Jazz 10 juli 2009) ( foto: Hans Koert*)
Hank Jones had deze keer zijn trio meegebracht naar Rotterdam met George Mraz op bas en Willie Jones III op slagwerk. Georg Mraz, de in Tsjechië geboren bassist, begon zijn carrière in de jaren zestig bij het S & H Quartet ( genoemd naar Spejbl en Hurvínek, die de club exploiteerden, waar ze vaak optraden) en is, sinds die tijd, in heel wat ritmesecties op platen terug te vinden. Het was schitterend om hem eens in een kleine bezetting bezig te kunnen zien. Willie Jones III, jarenlang slagwerker bij Roy Hargrove, is een welbekende gast in de Porgy en Bess jazzclub in Terneuzen; de laatste keer dat ik hem zag speelde hij bij Roberta Gambarini in maart 2009. De Romeinse III achter zijn naam is om zich te onderscheiden van twee illustere voorgangers, beide jazzmuzikant en Willie Jones geheten.

Hank Jones Trio ( foto: Hans Koert*)

De meeste nummers die het trio speelde, waren standards uit het American songbook, zoals dat heet; nummers als Blue Minor, Lady Luck, Recorda-me, Lament, Stella By Starlight en Round Midnight. Het werd een memorabel concert, van een 91-jarige gigant op de toetsen, die nog steeds moeiteloos een volgepakte zaal muisstil weet te krijgen; wat jammer dan, dat het irritante gerampetamp vanuit andere zalen doordringt tijdens de stille momenten.

Ik wees in een eerdere blog al op het feit, van de strenge beveiligingsvoorschriften en het feit dat “gewone mensen”geen digitale camera “met afneembare lens” mee naar binnen mochten nemen. Jacques Los, redacteur van de jazzblog Draai Om Je Oren zag zich zelfs genoodzaakt het festival helemaal te boycotten. Gelukkig was ik vroeg in de Hudsonzaal aanwezig en maakte ik de soundcheck mee van het drietal. Het is goed te weten, dat ik een T-shirt aan had, met daarop de hoes van de LP “Something Else”; de plaat, die 50-jaar geleden door Cannonball Adderley met zijn kwintet werd opgenomen met o.a. Miles Davis, Hank Jones, Sam Jones en Art Blakey. Toen Hank Jones na de soundcheck het podium verliet ontdekte hij mijn T-shirt en stak zijn duim omhoog. Mijn dag kon niet meer stuk………..

Hans Koert
keepswinging@live.nl

* Aangezien professionele camera’s niet gebruikt mogen worden door gewone bezoekers (!) is de kwaliteit van de foto’s niet wat je van dit blog gewend bent. Mijn verontschuldigingen hiervoor. Je leest er meer over in: Northsea Jazz – Een kritisch geluid.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Hank Jones - A Legend on the Keys

Hank Jones - A Legend on the Keys (English) Hank Jones - Een pianolegende ( Nederlands)

North Sea Jazz 2009 - 10th of July 2009
HANK JONES - A LEGEND ON THE KEYS
Hans Koert

The North Sea Jazz Festival 2009 was scheduled on the 10th up to the 12th of July 2009 at Ahoy in Rotterdam. hundreds of concerts - hundreds of artists and ten-thousands of visitors from all parts of the world joined the festival. Friday, the 10th of July 2009, when I visited the festival, 18,000 visitors made it feel comfortable – on Saturday and Sunday, with almost 25,000 visitors each night, the venue was jam-packed. Today the last review of the North Sea Jazz Festival with the concert by Hank Jones Trio. The previous blogs about the North Sea Jazz Festival were titled: North Sea Jazz: A Critical Note North Sea: Festival of Extremes Fred Hersch Trio + 2 live at North Sea Jazz

Hank Jones ( North Sea Jazz 10th of July 2009) ( photo courtesy: Hans Koert*)

To be honest ……… Hank Jones’s planned concert was one of the main reasons to decide for a Friday visit to the festival. Last year he would have celebrated his 90th birthday with Roberta Gambarini and Roy Hargrove, but he had to cancel that concert due to health problems. This year he was scheduled with his trio featuring Georg Mraz and Willie Jones III.

Georg Mraz ( North Sea Jazz - 10th of July 2009) ( photo courtesy: Hans Koert* )

Hank Jones was born in Vicksburg, Mississippi on the last day of July 1918 as the eldest one with two musical brothers, Thad and Elvin. Thad Jones became famous a trumpeter and band leader of the Thad Jones-Mel Lewis Orchestra ( its successors, the Vanguard Jazz Orchestra were playing the previous concert at the Hudson) and Elvin Jones became known as a skilled drummer in recordings and performances with great names as John Coltrane. I heard him in a concert with his Jazz Machine, at the North Sea Jazz Festival in The Hague, July 2002.

Hank Jones a legend on the keys ( North Sea Jazz 10th of July 2009) ( photo courtesy: Hans Koert* )

Hank Jones raised into a musical family in Pontiac, Michigan, although his father, who was deeply religious, didn’t like him to play Jazz, especially on Sunday: ……. He thought Jazz was a bad influence because back then it was associated with places of ill repute and people of questionable backgrounds: Don Quellette quotes Hank in the liner notes of For My Father. And he was right. I was always running into people like that, but I was also able to disassociate myself from that part of the scene. He started to play professionally after the Second World War with Hot Lips Page. He is to be heard as pianist in the Hot Lips Page Septet on a Continental recording session ( November 1944). In the New York Jazz scene he learned other jazz musicians and performed with them: Coleman Hawkins, Howard McGhee, Andy Kirk and Billy Eckstine. And he became part of the famous Jazz at the Philharmonic concerts, organized by Norman Granz. He made the first recordings under his own name in 1947 for Clef. In April 1952 he played with the JATP at the Kurhaus in Scheveningen ( The Hague) and a few days later at the Concertgebouw in Amsterdam.

Georg Mraz ( photo courtesy: Hans Koert*)

Since the 1950s up to now, Hank Jones played in innumerable recording session and became a sought after accompanist for both jazz as non-jazz musicians. One of his latest recordings is an album with Roberta Gambarini, titled You Are There; the music of that album should have been spotlighted in last year canceled concert at the North Sea festival.

Willie Jones III ( North Sea Jazz 10th of July 2009) ( photo courtesy: Hans Koert*)
Hank Jones brought his trio to Rotterdam with George Mraz on bass and Willie Jones III on drums. Georg Mraz, the Czech-born bass player, who started his career in the 1960s in the S & H Quartet ( named after Spejbl and Hurvínek, who runned the club they played) and is to be found in the rhythm section of numerous jazz (hard)bop albums. Great to hear him playing in this small setting. Willie Jones III, drummer in Roy Hargroves groups for years, is a well known guest at the Porgy en Bess Jazz club in Terneuzen (south west part of The Netherlands) and the last time I heard him was in the Roberta Gambarini concert March 2009. Being the third Willie-Jones-in-jazz he uses the Roman III to indicate that.

Hank Jones Trio ( photo courtesy: Hans Koert*)

Most of the tunes played by the trio were standards like Blue Minor, Lady Luck, Recorda-me, Lament, Stella By Starlight and Round Midnight. It was great to learn how these great musicians could get the audience as still as a mouse – only the irritating sounds from the near by concerts were disturbing.

I pointed in a previous blog to the severe security measures and the fact that the ordinary visitor were not allowed to bring in a professional camera. Jacques Los, blogger of the (Dutch) Draai Om Je Oren blog even had to boycot the festival. Well, to make some pictures I was early in the Hudson, when the men were doing some sound checks. You should know that I wore a T-shirt with the cover of the Cannonball Adderley “Something Else” cover, the 50 years old Cannonball Adderley recording, on which Miles Davis, Hank Jones, Sam Jones and Art Blakey play as side men. When Hank Jones returned back stage he saw my shirt and he gave thumbs up – it made my day

Hans Koert
keepswinging@live.nl

* Due to the fact that I wasn’t allow to use my “professional camera” the pictures are of a minor quality – I explained it in a previous blog: North Sea Jazz – A Critical Note.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Fred Hersch Trio + 2 speelt live op Northsea 09

Fred Hersch Trio + 2 live at North Sea Jazz 09 ( English) Fred Hersch Trio + 2 speelt live op Northsea 09 ( Nederlands)

Rotterdam - Ahoy: Vrijdag 10 juli 2009 in de Madeirazaal FRED HERSCH TRIO + 2 SPEELT LIVE OP NORTHSEA 09
Hans Koert

Het Northsea Jazzfestival 2009 vond dit jaar plaats van 10 tot 12 juli 2009 in Ahoy Rotterdam. Honderden concerten, honderden artiesten en tienduizenden bezoekers uit alle delen van de wereld. Op vrijdag 10 juli 2009, de dag dat ik het festival bezocht, waren er zo’n 18.000 bezoekers en dat voelde comfortabel – geen “dichtedeur” concerten – geen overvolle wandelgangen; op zaterdag en zondag was het aanmerkelijk drukker: zo’n 25000 mensen per dag en het festival was dan ook uitverkocht. Vandaag een verslag van het optreden van het Fred Hersch Trio + 2

Ik wilde deze New Yorkse pianist heel graag een keer horen, omdat ik een half jaar geleden voor het eerst van hem hoorde en de documentaire van hem zag, getiteld Let Yourself Go – Die Leben des Jazz Pianisten Fred Hersch, uitgebracht in Duitsland. Ik schreef hierover in een eerdere: Let Yourself Go: De Levens van Fred Hersch.

Fred Hersch ( 10 juli 2009 - Northsea Jazz 09 - Rotterdam) ( foto: Hans Koert* )

Fred Hersch werd geboren in Cincinnati, Ohio (USA) in oktober 1955 en begon zijn carrière als jazzpianist samen met gitarist Cal Collins in Cincinnati. Hij studeerde piano aan het New England Conservatory. In 1977 speelde hij bij Art Farmer, die, na een tien jaar durend verblijf in Europa weer teruggekeerd was naar zijn land en trok rond met Sam Jones, Billy Harper, Joe Henderson en Stan Getz.
In de jaren tachtig maakte Fred Hersch deel uit van het Mel Lewis Orchestra en speelde hij met Eddie Daniels en Toots Thielemans. Hij begon zijn eigen trio dat, tot op de dag van vandaag, bij elkaar is. In de documentaire spreekt hij openlijk over zijn homosexualiteit, zijn HIV-besmetting en zijn strijd voor erkenning. Vandaar ook dat de titel van de documentaire niet Das Leben ( = Het leven), maar Die Leben des Fred Hersch ( De Levens van Fred Hersch) luidt.

Ralph Alessi ( 10 juli 2009 - Northsea Jazz 09 - Rotterdam) ( foto: Hans Koert*)

Fred Hersch speelde, met zijn begeleiders, John Hebert op bas en Nasheet Waits op slagwerk, slechts een vijftal concerten in Europa tijdens deze korte tour, die hem op podia in Parijs, Gent, Amsterdam en hier dus in Rotterdam op het Northsea Jazzfestival bracht. In Gent en Rotterdam was zijn trio uitgebreid met trompettist Ralph Alessi en tenorsaxofonist Tony Malaby tot Fred Hersch Trio + 2, een groep die al zo’n vijf jaar zo samenspeelt.

Tony Malaby ( 10 juli 2009 - Northsea Jazz 09 - Rotterdam) ( foto: Hans Koert*)

Tijdens het concert speelden ze o.a. een nummer Kenny Wheeler: The Lark en Skipping en een nummer, met een moeilijk uit te spreken titel: Kijito Mwanana – hetgeen uit het Swahili komt.
Fred Hersch speelde ook verschillende Wayne Shorter composities, zoals Still Here.
Ik vond het fantastisch om deze pianist Fred Hersch nu ook eens live te hebben horen spelen; één van de interessantste Amerikaanse pianisten en componisten van dit moment. ’s Zondags begeleidde Fred Hersch, na een uitstapje naar het BIMhuis in Amsterdam, de zangeres Norma Winstone.

Fred Hersch Trio ( + 2) ( 10 juli 2009 - Northsea Jazz 09 - Rotterdam) ( foto: Hans Koert*)

Afgelopen week schreef ik over het Vanguard Jazz Orchestra, het huisorkest van de Village Vanguard in New York City. Is het niet grappig en toevallig dat Fred Hersch en zijn trio momenteel een week lang te horen zijn in diezelfde club? Dus mocht je deze week New York aandoen ……….. Village Vanguard 21 t/m 26 juli 2009.

Nasheet Waits ( 10 juli 2009 - Northsea Jazz 09 - Rotterdam) ( foto: Hans Koert*)

* Aangezien professionele camera’s niet gebruikt mogen worden door gewone bezoekers (!) is de kwaliteit van de foto’s niet wat je van dit blog gewend bent. Je leest er meer over in: Northsea Jazz – Een kritisch geluid.

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions

Fred Hersch Trio + 2 live at North Sea Jazz 09

Fred Hersch Trio + 2 live at North Sea Jazz 09 ( English) Fred Hersch Trio + 2 speelt live op Northsea 09 ( Nederlands)

Rotterdam - Ahoy: Friday 10th of July, 2009 at the Madeira
FRED HERSCH TRIO + 2 LIVE AT NORTH SEA JAZZ 09
Hans Koert

The North Sea Jazz Festival 2009 was scheduled on the 10th up to the 12th of July 2009 at Ahoy in Rotterdam. Hundreds of concerts - hundreds of artists and ten-thousands of visitors from all parts of the world joined the festival. Friday, the 10th of July 2009, when I visited the festival, 18,000 visitors made it feel comfortable – on Saturday and Sunday, with almost 25,000 visitors each night, the venue was jam-packed.
Today I love to point you to a concert by Fred Hersch and his trio ( + 2). The concert was scheduled at the Madeira, Friday the 10th of July, 2009.
I was anxious to hear this New York piano player because a half year ago a great documentary of this man, that fascinated me, titled Let Yourself Go – Die Leben des Jazz Pianisten Fred Hersch ( The Lives of Fred Hersch) had been released in Germany.

Fred Hersch ( 10th of July 2009 - North Sea Jazz 09 - Rotterdam) ( photo courtesy: Hans Koert* )

Fred Hersch was born in Cincinnati, Ohio (USA) in October 1955 and started his career as a jazz piano player with guitarist Cal Collins playing in Cincinnati. He studied music at the New England Conservatory. In 1977 he worked with Art Farmer, who had returned to the States after a ten years stay in Europe and toured with Sam Jones, Billy Harper, Joe Henderson and Stan Getz.
In the 1980s Fred Hersch became part of the Mel Lewis Orchestra and played with Eddie Daniels and Toots Thielemans. He started his own trio, which lasts up until today. In the documentary Fred Hersch tells freely about his homosexuality, his HIV infection and about his fight to get his sexual inclination accepted in the States. That's why the title of the film reads Die Leben (= The lives) and not Das Leben ( = The life) des Jazz Pianisten Fred Hersch.

Ralph Alessi ( 10th of July, 2009 - North Sea Jazz 09 - Rotterdam) ( photo courtesy: Hans Koert*)

Fred Hersch introduced us during his five days tour in Europe, which brought him to Paris, Ghent, Amsterdam and the North Sea Jazz Festival in Rotterdam, John Hebert on bass and Nasheet Waits on drums. For the Ghent and Rotterdam concerts he had enlarged his trio with trumpet player Ralph Alessi and tenor player Tony Malaby up to his Fred Hersch Trio + 2, a group active for five years now.

Tony Malaby ( 10th of July, 209 - North Sea Jazz 09 - Rotterdam) ( photo courtesy: Hans Koert*)

During the concert the Trio + 2 performed the Kenny Wheeler composition The Lark, Skipping and a song, with a hard to pronounce Swahili title: Kijito Mwanana. Fred Hersch also played some Wayne Shorter tunes, like Still Here.
For me it was great to hear Fred Hersch live in concert; now a days one of the best piano players and composers from the east coast of the US. On Sunday Fred Hersch returned to Rotterdam ( after a short trip to the Amsterdam BIMhuis) and the festival to accompany Norma Winstone.

Fred Hersch Trio ( + 2) ( 10th of July 2009 - North Sea Jazz 09 - Rotterdam) ( photo courtesy: Hans Koert*)

Last week I wrote about the Vanguard Jazz Orchestra, the regular band of the Vilage Vanguard in New York City. Isn’t it cute to learn that Fred Hersch and his Trio is playing for a week arrangement at that same Village Vanguard? ( 21st up to 26th of July, 2009). And tonight - each Monday ............. the Village Vanguard Orchestra, of course ...... !!

Nasheet Waits ( 10th ofJuly, 2009 - North Sea Jazz 09 - Rotterdam) ( photo courtesy: Hans Koert*)

* Due to the fact that I wasn’t allow to use my “professional camera” the pictures are of a minor quality – I explained it in a previous blog: North Sea Jazz – A Critical Note.

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions