Monty Alexander and the Harlem-Kingston Express

I feel American and I feel Jamaican ..... It's like left hand and right hand (Quote: Monty Alexander)
Hans Koert

Monty Alexander's career in music spans 50 years and his discography as a leader, lists more then 70 albums. This summer his latest album was released entitled Harlem-Kingston Express. Monty Alexander started his career early 1960s when he moved with his family from Kingston ( Jamaica) to Florida. He started to perform in local clubs. In Jamaica he had heard the music of the local folk music, the calypso; the local rhythm and blues bands, but also jazz musicians that visited Jamaica, like Eddie Heywood and Erroll Garner were his heroes; the influence of Erroll Garner can still be heard in his piano playing. When he had heard Louis Armstrong and his All Stars, featuring Nat King Cole at a concert in the George VI Memorial Park in Kingston mid 1950s, a concert joined by more then 100,000 jazz fans, he knew that he wanted to become a musician like them ..... Louis became was "The King" for him.
Monty Alexander - Harlem-Kingston Express: Live at Dizzy's Club Coca-Cola, NYC (MTM-67) ( Package design: Rebeca Meek)
I had one foot in the jazz camp and the other in the old-time folk music - no one more valuable than the other, he said in a recent Downbeat article ( Monty Alexander - One World of Music by Ted Panken (Downbeat May 2011). During the first decades of his career he got an own jazz identity; The title of his first album for Pacific Jazz ( 1964), entitled Alexander The Great goes without saying; he moved to New York, where he met great jazz men like Milt Jackson and Ray Brown. When he arrived in the States early 1960s he was, in fact, one of the numerous immigrants from the Caribbean, that tried to make a living there and he remembered that he tried to live and behave like an American. You come to America, you try to blind in and do what they do. At first I was even trying to speak like American people, so they wouldn't keep asking : Where do you come from?
The Monty Alexander Harlem-Kingston Express (photo courtesy: montyalexander.com)
His career was very successfully and with his trio, featuring piano, bass and drums. The 1976 Montreux-festival performances, with his Monty Alexander-John Clayton-Jeff Hamilton Trio, which was recorded and released by MPS, made them sought after performers for some years. Although Commander Zander's, as he is called by his friends since he was granted in 2000 with the national honour of Commander in the Order of Distinction by the Jamaican government, is a pure jazz musician, he didn’t forget his roots: The home spirit of Jamaican music has continued to enchant him and remind him of his roots all the while, Carter Van Pelt, a Jamaican music journalist, says in the liner notes of Monty's latest album Harlem-Kingston Express. ( MTM-67). This album was released last summer and wants to express the roots of Monty Alexander in a mix of compositions by the Jamaican icon Bob Marley, like The Heathen, Running Away and his 1984 hit No Woman No Cry, but also traditional folk songs from the island like Day-O, which became famous as the Banana Boat Song by crooners like Harry Belafonte, but which gets an extra, almost Arabic dimension thanks to Monty playing his Hammond 44 melodica.
Monty Alexander (photo courtesy: montyalexander.com)
Other tunes on the album are jazz standards like Miles Davis' Freddie Freeloader and Sweet Georgia Brown. Love to share with you one of the tunes, No Woman No Cry as it was played by Monty Alexander at the Festival Jazz des Cinq Continents in Marseille, France (July 2011)

Half a dozen tracks were recorded live at the Dizzy's Club Coca-Cola by Monty Alexander's Harlem-Kingston Express which had two rhythm sections: a Jamaican and a traditional jazz rhythm section. The other tracks are from European concerts, as the track list suggests, recorded between 2006 and 2009 at concerts in Jamaica, Germany, France and Holland. It's a pity that the cover of the album has but few information about these registrations. Are these tracks leftovers or rejected recordings which were never released? The booklet reads: ... pulled from Monty's extensive private stash of live recordings from around the globe. Being a Dutchman I'm anxious to learn where and when the tune No Woman No Cry was recorded, as played by Monty Alexander, piano, Hassan Shakur double bass and Dutch drummer Frits Landesbergen.
Frits Landesbergen plays the drums on one track of Monty Alexander's Harlem-Kingston Express ( photo courtesy: Hans Koert)
The album opens with a tune entitled Strawberry Hill, of course a reference to Fats Domino's Blueberry Hill, written by Monty Alexander together with his double bass player Glen Browne and drummer Desmond Jack Jones. The tune High Heel Sneakers fascinated me because in Monty's hands this well known twelve-bar blues, originally sung and written by Tommy Tucker (whose real name was Robert Higginbotham) becomes a very swinging tune, like the traditional Sweet Georgia Brown, also on this album - Monty at his best .......... In the tune King Tubby Meets The Rockers Uptown, which was originally recorded in Kingston, Jamaica in 1976 by both Dub pioneer Osbourne "King Tubby" Ruddock and reggae melodica and keyboard player Augustus Pablo, both rhythm groups set their stamps, which makes it a varied Caribbean and swinging jazz track .......... And according to my whims, as I start playing the music, and the spirit moves me, I say, "I think I want to go Uptown right now. We're going to go to 125th Street (Harlem),". Bap! and I give it to the (Jazz) trio. Then I say, "alright, we're going right down to Trenchtown (Kingston)" and then at the right moment, I invite everybody to share in this world experience. ( Monty Alexander as quoted by Carter Van Pelt). I guess that Monty plays the melodica ( it's not mentioned in the info), an instrument you might label as an instrument for children, but in fact an instrument popular and important in reggae music, due to musicians like Augustus Pablo.
Love to share with you a promo for this Monty Alexander's Harlem-Kingston Express

It's a pity that the discographical information of his great record is very poor for half of the tracks; it only informs that these tracks were recorded between 2006 and 2009 in Jamaica and Europe - food for discographers ............. Never mind if you're only interesting in swinging music ........ This Monty Alexander album is a must ............

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Monty Alexander, born in Jamaica, moved to the States 50 years ago, where he became one of the leading US jazz piano players nowadays. His swinging trio recordings remind the great Oscar Peterson Trio and if he plays you can hear that he was fascinated by the great Erroll Garner. But his roots are located in Kingston, Jamaica, his native region - the island of reggae music. Recently his latest album, Harlem-Kingston Express was released, where he plays with two rhythm sections: one to express his Caribian roots and the others for his swinging jazz tunes: And according to my whims, he says in the liner notes, as I start playing the music, and the spirit moves me, I say, "I think I want to go Uptown right now. We're going to go to 125th Street (Harlem),". Bap! and I give it to the (Jazz) trio. Then I say, "alright, we're going right down to Trenchtown (Kingston)" and then at the right moment, I invite everybody to share in this world experience. A great album - a great experience. Keep Swinging loves to inform you to this kind of high standard jazz albums. If you don't want to miss it, follow the blog at Twitter (#keepswinging) or ask for its free newsletter ( keepswinging@live.nl)

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Trio Baru - Alma Brasileira

De Braziliaanse verbeelding
Een traject langs de Braziliaanse instrumentale muziek, in de hoop dat de luisteraar iets van de verbeelding van de Brazilianen mag ervaren.
Hans Koert.
Trio Baru - Alma Brasilieira (English) (Choro-Music blog) Trio Baru - Alma Brasileira (Nederlands)

Onlangs verscheen het eerste album van het Braziliaanse Trio Baru, dat ze onder eigen naam uitbracht, getiteld Alma Brasileira, dat vertaald kan worden als de Braziliaanse Verbeelding. Het Trio Baru werd zes jaar geleden opgericht door drie ervaren Braziliaanse muzikanten: cavaquinhospeler en gitarist Nelson Latif - akoestisch gitarist João Bosco Oliveira en slagwerker Rafael dos Santos. Nelson Latif ( bron: nelsonlatif.com)
Nelson Latif, geboren in Sao Paulo, Brazilië, groeide op te midden van de Choro, muziek die teruggaat tot het eind van de 19de eeuw (rond 1870) toen muzikanten uit Rio the Janeiro deze creatieve muziekstijl ontwikkelden. Sommigen vergelijken de Chorinho of Choromuziek met de vroege Amerikaanse jazzstijlen, zoals ragtime en dixielandmuziek en dat is minder vreemd dan het op het eerste gezicht lijkt. Beide muziekstijlen hebben, min of meer, de zelfde wortels en ze ontwikkelden zich beiden ongeveer gelijktijdig. Choro was primarily an instrumental form, and to a North American (and European (!)) ear it might sound a little like a small Dixieland jazz combo playing with strange rhythms, extreme melodic leaps, unexpected modulations, and occasional breakneck tempos. (= Choro was in de eerste plaats instrumentale muziek en voor een Noord-Amerikaanse of Europese luisteraar klinkt het vaag als een klein dixielandorkest, met vreemde ritmen, extreme sprongen in de melodielijn, onverachte modulaties en af en toe halsbrekende tempo's) ( bron: The Billboard Book of Brazilian Music.). Toen ik voor het eerst kennismaakte met een Choroband ( de Choro Brasil Scandinavia) die optrad tijdens het Jazzfestival van Kopenhagen in 2005 en na afloop tijdens een Roda de Choro, een jamsessie zouden jazzliefhebbers dit noemen, in een bar, samenspeelde met o.a. de Deense jazzgitarist Jacob Fischer, ontstond er een unieke versmelting van de twee stijlen, waarin de collectieve improvisatie zoals dat vroeger in New Orleans moet hebben geklonken, dankzij het enthousiasme ( en het vakmanschap) van de musici, klonk als een hergeboorte van de jazz ..... Een aantal lezers van de Keep swingingblog, die onlangs de door Nelson Latif georganiseerde Roda de samba e Choro in Amsterdam bezochten, kwamen terug met dezelfde soort ervaringen.
Trio Baru: v.l.n.r.: Nelson Latif - Rafael dos Santos - Bosco Oliveira. (foto: Clausem Bonifacio)
Nelson Latif's trio combineert Jazz, Choro en andere Braziliaanse muzikale invloeden tot een eigen, unieke stijl. Nelson Latif verhuisde meer dan 20 jaar geleden naar Amsterdam en hij ging zich toeleggen op de cavaquinho, zo'n kleine ukuleleachtige gitaartje; een volwaardig instrument in de handen van Braziliaanse cavaquinhospelers. Toch is hij ook de gitaar trouw gebleven, zoals op dit album, waarop hij ook de 7-snarige akoestishe gitaar bespeelt, de violão de sete cordas, ook wel de v.7 genoemd - de gitaar, die dankzij de extra bassnaar (meestal in c gestemd) ook de baslijn voor zijn rekening kan nemen. Nelson Latif speelde gedurende de afgelopen 20 jaar met veel Nederlandse jazzmuzikanten zoals zangeres Joseé Koning en gitarist Joeri de Graaf, waarmee hij de plaat Chôro, samba e afins opnam.
Bosco Oliveira, die de akoestische gitaar bespeelt, werd geboren in Brasilia en begon gitaar te spelen op zijn achtste. Twintig jaar geleden rondde hij zijn studie aan de universiteit van Brasilia af en geldt als een expert op de Spaanse flamencogitaar - Rafael dos Santos komt uit São Luis en weet traditionele Brailiaanse muziekstijlen te mixen met moderne jazzstijlen. Fragment van Heitor Villa-Lobos' compositie Bachianas Brasileiras Nº 5 (bron: Choro: A Social History of a Brazilian Music)
Nelson Latif schreef op de hoes van de cd, dat hij een overzicht wilde maken van de verschillende Braziliaanse muziekstijlen, als een trajectory of Brazilian instrumental music, hoping to take the listener on a little journey inside the sonorous realms of our people's imagination. (= een traject vol Braziliaanse instrumentale muziekstijlen, in de hoop dat de luisteraar iets meepikt van de rijke klanken van onze verbeelding). De plaat bevat een twaalftal nummers, waarin die diverse stijlen door even zovele Braziliaanse componisten uitgedragen worden: Choro: Waldir Azevedo, Ernesto Nazareth en Jacob do Bandolim - Bossa Nova: Baden Powell (de Aquinho) - Jazz-Fusion: Airto Mocedo en de populaire Braziliaanse muziek met nummers van Paulinho da Viola en Milton Nascimento.

Luister maar eens naar het nummer Bala com Bala, dat de plaat afsluit, gespeeld door Trio Baru.

De Choromuziek beleefde een opleving in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw, dankzij Jacob do Bandolim en Waldir Azevedo, die beiden met hun composities terug te vinden zijn in het repertoire op dit album. De nummers, die Nelson Latif en zijn mannen selecteerden zijn niet de meest bekende; nummers, die je niet vaak hoort spelen, zoals Santa Morena en Alma Brasileira; laatstgenoemde werd oorspronkelijk opgenomen door Jacob do Bandolim en zijn Regional do canhoto halverwege de jaren vijftig. Zelf hou ik van het nummer Bachianas Brasileiras no. 5, een eerbetoon aan de Orkestsuite #3 van Johann Sebastian Bach, zoals dat bewerkt en gecomponeerd werd in de jaren veertig door de grote gitarist en componist Heitar Villa-Lobos.

Nelson Latif ( bron: neslonlatif.com)
Er zijn meer schitterende Choroplaten van Nelson Latif uitgekomen zoals Movimento - het eerdergenoemde Chôro, samba e afins, met gitarist Joeri de Graaf en de plaat Tribute to João Pernambuco, gewijd aan de muziek van de legendarische Braziliaanse componist en gitarist João Teixeira de Guimarães, beter bekend als João Pernambuco.
Als je van Braziliaanse gitaarmuziek houdt en kennis wilt maken met de Choromuziek, probeer dan eens een concert van Nelson Latif bij te wonen of geef jezelf deze Trio Baru - Alma Brasileira plaat cadeau. Je vindt hierover meer informatie op de website van Nelson Latif.
Deze blog is in het Engels verschenen op de Choro-Music blog, één van de weinige blogs over Choromuziek, die niet in het Portugees is.

Hans Koert
keepswinging@live.nl

De Braziliaans-Nederlandse gitarist en cavaquinhospeler Nelson Latif is één van de weinige muzikanten in ons land, die op hoog niveau, de traditionele Braziliaanse Choromuziek speelt. Met zijn Trio Baru, die bestaat uit ervaren Braziliaanse muzikanten, brengt hij deze schitterende, aan de traditionele jazz verwante muziekstijl, tot leven. Met hun album Alma Brasileira willen ze de luisteraar mee op sleeptouw nemen langs prachtige Choronummers, in de hoop dat men iets van deze Braziliaanse verbeeldingswereld mag ervaren. Keep Swinging houdt van deze Choromuziek en onderhoudt samen met Jo Larsen, een Deense expert en liefhebber van deze muzieksoort, één van de weinige niet in de Portugese taal geschreven weblogs bij, de Choro-Music blog. Hier kun je jezelf uitvoerig laten informeren over deze verrassende muziek. Volg de bijdragen op de Keep Swingingblog en de Choro Music blog via Twitter (#keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief aan ( keepswinging@live.nl)


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Het American Jazz Sextet opent J. J. Johnson concert

Jimmy Wormworth herinnert kort optreden in het Amsterdams Concertgebouw.
.... het was voor deze jonge musici dan ook niet eenvoudig zich naast zoveel beroemd talent te handhaven. (Ton Van Der Horst in De Volkskrant)(aug. 1957)
Hans Koert
In de zomer van 1957 speelde het American Jazz Sextet, vijf Amerikaanse studenten plus de Nederlandse bassist Thijs Chanovski in een soort rondtrekkende revueprogramma langs Nederlandse podia. Hierin traden populaire artiesten op als Zwarte Riek en Joop de Knegt.
Thijs kende Lou van Rees, de producer van concerten en optredens, en vertelde hem dat hij optrad met een groepje enthousiaste jonge Amerikaanse jazzmusici, die speelden in de stijl van Art Blakey's Jazzmessengers, een groep, waarvan de verhalen en platen in die tijd ook in ons land kwamen binnendruppelen.

Het programma ( bron: MCN (Nederlands Jazz Archief)) (klik op de foto voor een vergroting)
Lou van Rees nodigde het American Jazz Sextet uit om op te treden in het voorprogramma tijdens het concert van J. J. Johnson dat op 17 augustus 1957, nu 54 jaar geleden, gepland stond. De "echte" Jazzmessengers zouden pas in november 1958 in het Kurhaus in Scheveningen en het Concertgebouw in Amsterdam optreden. Maar eerst mocht het American Jazz Quintet een aantal weken optreden in Parijs in Le Chat Qui Pêche . Jimmy met de poster van het concert. ( foto: Jimmy Wormworth)
Jimmy Wormworth en zijn American Jazz Quintet genoten in Parijs, maar moesten op de 17de terug zijn voor hun optreden in Amsterdam. Dat stond gepland om half twaalf 's avonds, een half uur voordat het J. J. Johnson Quintet zou optreden ( de nachtconcerten begonnen meestal om middernacht). Het J. J. Johnson Quintet, dat die avond optrad, bestond uit J.J. Johnson op trombone (en de trombonium, een soort omhooggerichte ventieltrombone), Tommy Flanagan aan de piano, de Belgische rietspeler Bobby Jasper, bassist Wilbur Little en slagwerker Elvin Jones. Het publiek, in afwachting van deze grote namen, kreeg eerst het American Jazz Sextet dat het publiek tot middernacht mocht bezighouden. Het American Jazz Sextet bestond uit: Jimmy Wormworth, slagwerker en leider ( The Whistler, noemde George Braith hem), Roland Ashby op piano, Sal Amico op trompet, Barry Rogers op trombone, George Braith ( onder zijn eigenlijke nam Braithwaite) en Mike Fels, die eigenlijk Thijs Chanovski heette, maar zich toen bediende van de achternaam van zijn stiefvader. Fragment van een recensie uit het clubblad van de Haagse Jazz Club ( foto: MCN ( Nederlands Jazz Archief) (klik op de foto voor een vergroting)
Afgaand op de kritieken, vertelt Bert Vuijsje in het bijbehorende boekje van de cd J.J. Johnson - What's New ( Jazz at the Concertgebouw), met de registratie van het J. J. Johnson-concert, ... they did not make a great impression. (= maakten ze weinig indruk). Het blad van de Haagse Jazz club, ouderwets getypt en daarna gestencild (!), publiceerde een recensie van het J. J. Johnson concert, geschreven door Bob Leenaart, en hierin vond ik een aantal regels gewijd aan het voorprogramma: Na een kort optreden van de American Jazz Sextet, een combinatie van jeugdige musici, spelend in de stijl van de Jazmessengers (sic), maar helaas nog te veel onevenwichtig, traden Jay Johnson en zijn musici aan. Barry Rogers (foto: Carel de Vogel)(bron: Disco discussies)
Rhytme, een jazzblad uit die tijd, noemt de aanwezigheid van het American Jazz Sextet als opwarmer en laat het daarbij. De Volkskrant, het ochtendblad, meestal goed geïnformeerd, schrijft 's maandags: Voor de pauze trad een groep Amerikaanse studenten op onder de naam 'The American Jazz Sextet', waarbij vooral leider-slagwerker Jimmy Wormworth en trompettist Sal Amico zeer verdienstelijk werk leverden. De algemene indruk van het sextet was beslist niet overweldigend, maar het was voor deze jonge musici dan ook niet eenvoudig zich naast zoveel beroemd talent te handhaven. (Ton Van Der Horst in Jay Jay Johnsons trombone bracht publiek in verrukking een paar dagen geleden (De Volkskrant)( 19 augustus 1957). Barry Rogers en Roland Ashby (foto: Carel de Vogel) ( bron: Disco discussies).
Een paar jaar geleden, 50 jaar na het bewuste J. J. Johnson concert ( augustus 2007) ( de blog American Jazz Sextet dateert van 2007 met de kennis en informatie van dat moment) kreeg ik een mailtje van George Braith, die me vroeg of er foto's of geluidsopnamen van het voorprogramma waren. Peter Verbruggen was één van de fotografen, die tijdens het J. J. Johnsonconcert aanwezig was ( hij maakte o.a. een mooie foto van Bobby Jaspar en J. J. Johnson ). Peter vertelde me vier jaar geleden, dat hij het optreden van The American Jazz Sextet niet herinnerde en, bijna zeker, geen foto's had gemaakt, aangezien fotografen, beperkt door hun films, optredens tijdens voorprogramma's meestal links lieten liggen. Thijs Chanovski echter, vertelde me dat hij nog een foto herinnert, gemaakt tijdens dit concert door Ed van der Elsken en beloofde die op te zoeken. Het zou mooi zijn als die foto ooit boven water kwam. George Braith(waite) (foto: Carel de Vogel) (bron: Disco discussies)
In het blad Disco discussies, echter, vond ik een pagina getiteld Het gezicht van de Jazz, waarin een fotopagina te vinden is met vier foto's, van Carel de Vogel, die ook bij het J. J. Johnson-concert aanwezig ws ( hij maakte een mooie foto van Elvin Jones) van, afgaand op de tekst, impressies van onbekende jazz-musici. Jimmy Wormworth bevestigde dat drie van de vier foto's leden van zijn sextet bevatten - alleen de vierde, een Indisch-ogende dame, kende hij niet. Het is onbekend, tot nu toe, wanneer deze foto's gemaakt zijn - Jimmy zegt zich weinig te herinneren van het concert zelf en volgens Thijs speelden ze niet voor een gesloten doek, dus hoogstwaarschijnlijk dateren de impressies van onbekende jazz-musici van één van de optredens uit de zomer van 1957 ergens in Nederland. Zijn er nog mensen die bij het optreden van The American Jazz Sextet waren en hieraan herinneringen hebben? De vier onbekende jazz-musici. Wie is de (? Indische) vrouw rechts onder? (foto: Carel de Vogel) ( bron: Disco discussies) (klik op de foto voor een vergroting)
Na het concert, herinnert Jimmy zich, bezochten leden van beide bands de Amsterdamse jazzclub Sheharazade club aan de Wagenaarstraat waar men tot diep in de ochtend tijdens een informele jamsessie, speelde. Aanwezig waren trompettist Jerry van Rooyen en Jimmy herinnert zich ook dat Rob en Rudy (Ruud) Pronk er waren en filmmaker, journalist en fotograaf Leo Klatser, toen al actief in de culturele scene van Amsterdam. Leo Klatser overleed in Amsterdam oktober 2000. Ook herinnert Jimmy dat Elvin Jones er was, de slagwerker waar hij als beginnend drummer respect voor had. Rond kwart over vier kwam ook J. J. Johnson nog even afzakken en speelde het laatste kwartier mee. Jimmy herinnert zich dat hij met een vriendinnetje dat hij had opgescharreld bij Leo Klatser thuis kon blijven slapen. Aangezien ze de hele maand augustus geboekt waren in de Le Chat Qui Pêche in Parijs, moesten de leden van The American Jazz Quintet terug naar Parijs voor nog een aantal optredens. Jimmy herinnert zich niet meer wanneer ze, via Rotterdam, terug naar Amerika gingen, maar op 2 september 1957, vond ik in een andere bron, vertrok de SS Zuiderkruis, één van de cruiseschepen van de Holland Amerika Lijn, vanuit Rotterdam naar New York. Tijdens hun terugtocht naar The States moet het Quintet weer opgetreden hebben voor de passagiers.
J.J.Johnson: What's New. ( Serie: Jazz at the Concertgebouw) (MCN 0903)
Het Nederlands Jazz Archief (onderdeel van het Muziek Centrum Nederland) heeft de opnamen van het J. J. Johnson Quintet uit het Concertgebouw uitgebracht in haar serie Jazz at the Concertgebouw. Deze plaat J. J. Johnson What's New (MCN 0903) bevat 13 nummers, die die avond gespeeld werden, maar niet die van het voorprogramma met het American Jazz Sextet - dat optreden is nooit op tape vastgelegd. Als je deze schitterende plaat wilt bestellen kun je het best een mailtje sturen aan Jan Brouwer van het Nederlands Jazz Archief: e-mail.
Dank aan Jimmy Wormworth voor het uitgebreide interview, dat een mooi beeld geeft van zijn bezoeken aan Nederland in 1956 en 1957 en dank aan Faith voor haar niet aflatende enthousiasme over dit project.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter: #keepswinging
Een droom die uitkomt ........ Welke, pas beginnende jazzmuzikant zal er niet van gedroomd hebben te mogen optreden in het voorprogramma van zo'n legendarische jazzmuzikant als J. J. Johnson? Dat overkwam het American Jazz Sextet, vijf Amerikaanse studenten en één jonge Nederlandse bassist, op 17 augustus 1957, toen het J. J. Johnson Quintet optrad in het Concertgebouw in Amsterdam. Dit J. J. Johnson concert is uitgebracht op een schitterende cd; het voorprogramma echter werd nooit vastgelegd. Jimmy Wormworth, slagwerker, leider ( The Whistler noemde saxofonist George Braith hem), herinnert deze periode in zijn leven nog heel goed en deze terugblik kun je lezen in de Keep Swingingblog. Deze keer het laatste deel, waarbij het American Jazz Sextet het Concergebouwconcert mocht openen. Keep Swinging deelt dit soort bijdragen graag - herinneringen, die onbekend gebleven episodes van de Nederlandse jazzgeschiedenis aanvullen en beschrijven. Als je niets wilt missen volg haar dan op Twitter (#keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief ( keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

(English links) Jimmy Wormworth: The 1956 Student Cruise Program stay in Holland - Jimmy Wormworth: The 1957 American Jazz Quintet in Holland - Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)- part one Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)-part two The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert
Nederlandse link: Jimmy Wormworth: Het Studenten Cruiseprogramma en zijn verblijf in Nederland (1956) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Nederland (1957) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 1 Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 2 Het American Jazz Sextet opent J.J.Johnson concert.

The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert

The opener at the 1957 J. J. Johnson Concertgebouw concert.
It was hard for these young guys to hold themselves near so much famous talents (Ton Van Der Horst in De Volkskrant)(Aug. 1957)
Hans Koert

In the summer of 1957 the American Jazz Quintet, enlarged to a Sextet thanks to Dutchman Thijs Chanovski, who was asked to play the double bass, were part of a vaudeville show that toured Holland. Thijs Chanovski remembers, that he spoke to Lou Van Rees, the Dutch producer and promoter of jazz concerts who had scheduled a concert by J. J. Johnson and his Quintet at the Concertgebouw in Amsterdam , the 17th of August, 1957.
The 1957 concert programme ( source: Dutch Jazz Archive) (click on the picture to enlarge)
Thijs told Lou Van Rees that he played with the American Jazz Quintet, a group of young US jazz musicians, who played like the Jazz Messengers, a group founded by pianist Horace Silver, Kenny Dorham, Hank Mobley, Doug Watkins and drummer Art Blakey, who would become the leader of the band, when Horace had left the group to form his own group. This young group was very popular, although records must have been rare in Holland, as it never had visited these regions. They visited Holland in November 1958 when Lou Van Rees could rope Art Blakey and his Jazz Messengers for concerts at the Kurhaus in Scheveningen (The Hague) and the Concertgebouw ( Amsterdam). Lou Van Rees offered, three weeks before the actually concert, the American Jazz Quintet (+ Thijs Chanovski) the opportunity to play as the opener of the J. J. Johnson concert. When the Dutch vaudeville tour had finished (late July) the American Jazz Quintet (Thijs didn't join the group) left for France for a series of concerts at Le Chat Qui Pêche in Paris.
Jimmy Wormworth with the concert poster. ( photo courtesy: Jimmy Wormworth)
Jimmy and his American Jazz Sextet ( the quintet was enlarged with a French bass player) had a great time in Paris and had to return to Holland to be in time for the actual concert scheduled at 11.30 p.m. on Saturday night the 17th of August, 1957. They opened the concert of the J. J. Johnson Quintet, which featured J.J. Johnson on trombone (and the trombonium, a kind of upright valve trombone), Tommy Flanagan at the piano, the Belgian reed player Bobby Jasper, double bass player Wilbur Little and drummer Elvin Jones. But the audience, who came for this quintet had to wait until the break at midnight, to hear the jazzlegend.
Fragment of the review in the magazine of De Haagse Jazz Club ( photo courtesy: Dutch Jazz Archive) (click on the photo to enlarge)
In the meantime the American Jazz Sextet, again with Thijs Chanovski on bass, had to entertain the audience for a short half-an-hour set. According to the critics, Bert Vuijsje says in the liner notes of the album J.J. Johnson - What's New ( Jazz at the Concertgebouw), the recently released concert registration, that they ... did not made a great impression.
The magazine of De Haagse Jazz club published a review of the J. J. Johnson concert in its stencilled magazine, typed, by Bob Leenart and he says about the American Jazz Sextet: Na een kort optreden van de American Jazz Sextet, een combinatie van jeugdige musici, spelend in de stijl van de Jazmessengers (sic), maar helaas nog te veel onevenwichtig, traden Jay Johnson en zijn musici aan. ( = After a short performance of the American Jazz Sextet, a combination of young musicians, playing in the style of the Jaz (sic) Messengers, but, sorry to say, rather unbalanced, Jay (Jay) Johnson and his music started to play.). Barry Rogers (photo courtesy: Carel De Vogel)(source: Disco discussies)Rhytme, a Dutch jazz magazine, just mentioned the presence of the American Jazz Sextet as the opener of the evening and De Volkskrant, a Dutch morning paper, a good authority, wrote: Voor de pauze trad een groep Amerikaanse studenten op onder de naam 'The American Jazz Sextet', waarbij vooral leider-slagwerker Jimmy Wormworth en trompettist Sal Amico zeer verdienstelijk werk leverden. ( = Before the intermission a group of American students performed as the American Jazz Sextet, in which both leader-drummer Jimmy Wormworth and trumpet player Sal Amico did a good job.). De algemene indruk van het sextet was beslist niet overweldigend, maar het was voor deze jonge musici dan ook niet eenvoudig zich naast zoveel beroemd talent te handhaven. ( In general the sextet didn't impress, but mind that it was hard for these young guys to hold themselves near so much famous talents. (Ton Van Der Horst in Jay Jay Johnsons trombone bracht publiek in verrukking (De Volkskrant) ( 19th of august 1957).
Barry Rogers and Roland Ashby ( photo courtesy: Carel De Vogel) ( Source: Disco discussies).
A few years ago, George Braith, contacted me. I had made a blog on the 17th of august, 2007 about the fact that J. J. Johnson visited the Concertgebouw 50 years ago (mind that this article was written four years ago) and asked me if I could tell him if photos or recordings had left of that concert. Peter Verbruggen was one of the photographers who was a the concert and he made a great photo from Bobby Jaspar and Jay Jay Johnson during the concert. Peter told me, being asked, four years ago, that he didn't remember that he made photos from the American Jazz Sextet, as it was no common practice to do so. Thijs Chanovski, however, told me that he remembers to have one photo from this part of the concert made by Ed van der Elsken, who also joined this concert. I hope he can share it with us later.
George Braith(waite) (photo courtesy: Carel De Vogel) ( source: Disco discussies)
Thanks to the Dutch Jazz Archive I was pointed to a photo page in the Dutch Disco discussies, entitled Het gezicht van de Jazz (= The face of Jazz).
On this page four photos by Dutch photographer, Carel De Vogel, who was also present at the J. J. Johnson concert. He made a great photo from Elvin Jones, but what about these four anonymous photos? The text says that these photos are impressies van onbekende jazz-musici ( = impressions of unknown jazz-musicians). Jimmy Wormworth, however, confirmed that three of the four photos were members of his band; only the fourth ones, a probably Malaysan lady, was unknown to him. It's great that these three photos have been discovered, but up to now we don't know when Carel took these pictures, but probably somewhere during the summer of 1957 somewhere at a concert of the American Jazz Quintet / Sextet. Both Jimmy as Thijs couldn't remember that they played for closed curtains during the opening of the Jay Jay Johnson Quintet, so it seems to be unlikely that these photos were made during that concert - Thijs remembers that the photo he has, made by Ed van der Elsken, don't shows closed curtains. The four onbekende jazz-musici. Who is the (? Malaysan) girl at the bottom right? (photo courtesy: Carel De Vogel) ( source: Disco discussies) (click on the photo to enlarge)
After the concert, Jimmy remembers, members of both bands left for the Sheherazade club at the Wagenaarstraat for a jam session. At that jam session also Dutch trumpet player Jerry Van Rooyen was present and Jimmy remembers Rob and Rudy (Ruud) Pronk and moviemaker, writer, journalist and photographer, Leo Klatser who was active in the cultural scene of those days. At a quarter past four even J. J. Johnson arrived to join the jam for the final 15-minutes. Jimmy remembers that he slept at the house of Leo Klatser, with a girl he had met that evening. Leo Klatser passed away in Amsterdam, October 2000. Jimmy remembers that they had to leave for Paris again, as they had to play in Le Chat Qui Pêche in Paris for a dozen days. On the 2nd of September, the SS Zuiderkruis, one of the cruise ships of the Holland America Line left from Rotterdam for its trip to New York and it might be possible that Jimmy and his American Jazz Quintet boarded to return to the States. They must have entertained the passengers during their trip to New York.
J.J.Johnson: What's New. ( Series: Jazz at the Concertgebouw) (MCN 0903)
The Dutch Jazz Archive (part of the MCN) released the 1957 J. J. Johnson Concertgebouw concert in its series Jazz at the Concertgebouw albums. This J. J. Johnson album What's New contains 13 tracks played during this night concert - the American Jazz Sextet performance stayed unrecorded. (MCN 0903). The best way to order this J.J.Johnson album is by contacting Jan Brouwer of the MCN by e-mail.

Thanks to Jimmy Wormworth and Thijs Chanovski for recollecting this period and Faith for her help to research this project.
Keep Swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
A dream came true ..... The members of the American Jazz Sextet, five US students and one young Dutch bass player, were invited to play as the opening performance of the 1957 Concertgebouw concert by the J. J. Johnson Quintet. Jimmy Wormworth recollections of this period have been published now in a series of blogs about his tours to Holland in 1956 and 1957. Keep Swinging loves to share these recollections of Dutch Jazz history with its visitors and if you don't want to miss any contribution, follow it at Twitter (#keepswinging) of ask for its free newsletter ( keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions




(English links) Jimmy Wormworth: The 1956 Student Cruise Program stay in Holland - Jimmy Wormworth: The 1957 American Jazz Quintet in Holland - Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)- part one Jimmy Wormworth: The American Jazz Quintet in Paris (1957)-part two The American Jazz Sextet: The 1957 J. J. Johnson concert
Nederlandse link: Jimmy Wormworth: Het Studenten Cruiseprogramma en zijn verblijf in Nederland (1956) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Nederland (1957) - Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 1 Jimmy Wormworth: Het American Jazz Quintet in Parijs (1957)- deel 2 Het American Jazz Sextet opent J.J.Johnson concert.

Bill Evans - The Radio Sesjun Shows

Jazz is not a "what", it is a "how" (Bill Evans)
Hans Koert

Bill Evans en de Sesjun radioprogramma's (Nederlands) Bill Evans - The Sesjun Radio Shows (English)

Jazz is not a what, it is a how. If it were a What, it would be static, never growing. The How is that the music comes from the moment, it is spontaneous, it exists at the time it is created. And anyone who makes music according to this method conveys to me an element that makes his music jazz (quote: Bill Evans) (source: billevans.nl)

Recently the third 2cd in the series The Sesjun Radio Shows has been released with piano player Bill Evans. Previous double-cds in this great series were radio programs with Chet Baker and Art Blakey, all to be heard during the 1970s and 1980s by the Dutch Tros Sesjun Radio Shows.
Bill Evans - The Sesjun Radio Shows ( PRCD2011005)
Bill Evans joined the Sesjun Radio shows three times and, as Cees Schrama, together with Dick De Winter, co-producer of the concerts, said that his playing was just great. The first two concerts were scheduled at De Boerenhofstede in Laren the 13th of December, 1973 and the 13th of February 1975. Eddie Gomez on bass accompanied Bill at both concerts, and this duo was augmented into a trio during the February 1975 concert with Eliot Zigmund. Eddie Gomez was Evans bass player for twelve years and they can be heard for the first time together at a studio recording for the 1966 Verve album a Simple Matter of Conviction with Shelly Manne on drums. Eliot Zigmund, born in 1945 in The Bronx, played with Bill Evans since the mid 1970s and became a sought after accompanist in the New York jazz scene. He seems to be still active nowadays. Bill Evans with his caracteristic stoop while performing. ( source: pianologist.com)
He replaced Scott LaFaro who was killed in a car crash. I specially liked the piano - bass duet in TTT ( Twelve Tone Tune) and TTTT ( Twelve tone Tune Two) in the second session; the lyrical Earl Zindars composition Sareen Jurer and the great ballad Blue Serge - all great compositions in the hands of the Bill Evans Trio. Marc Johnson (1953) ( source: wommusic.com)
The third radio program for Sesjun was broadcasted at De Meerkoet in Lelystad, the new-founded city in the new polder Zuid-Flevoland in the IJsselmeer, in December 1979, a year before Bill Evans passed away. The trio of Bill Evans, which featured Bill Evans on piano, Marc Johnson at the bass and Joe LaBarbera on drums started with four great tracks; My Romance opens with a rather free Bill Evans intro at the piano, with changing tempos and whatsoever in a way only Bill Evans can do, until after 90 seconds the rhythm section sets the time. Both Nardis as Blue in Green remember Bill Evans participation in the Miles Davis band. Nardis fascinates me thanks to the fact that the three individual artists all three give each other a lot of space to show their music - solos by three equal talented individuals - in those days something less common then today.
Bill Evans and Eddie Gomez (source: baumgarten.nl)
Blue in Green, which was part of the famous Miles Davis Kind of Blue album, with Bill Evans as the piano player, opens with the harmonica of Toots Thielemans, who had just returned from a trip to Japan and who was a special guest during the second part of the concert. Toots and Bill knew each other well as they had made a record together in the last week of October the previous year. Toots also has fast reflexes when it comes to his instrument and his ability to react to anything what's going on around him, Cees Schrama is quote by Jeroen De Valk who wrote the liner notes.
Especially at the third session, the one from 1979, Bill Evans and his band members seem to be in incredible shape, Jeroen De Valk says. Toots Thielemans (1922) (source: blog.seniorenweb.be)
Bill Evans once said to Bert Vuijsje, jazz journalist, that he didn't like to perform in public and that he preferred to play at home or in a studio at complete silence ( Bill Evans (in Jazzportretten)). This time he topped everything he did for us ...., Cees Schrama remembers: Everyone present, jazz buff or not, knew instinctively from the first few bars on: this is unbelievable. The has be to put on record. In 1979 Helen Keane, Bill's manager, wasn't interesting in releasing this concert, as a recording session had been scheduled for the next year ..... of course, no-one could foreseen Bill's sudden death eight months later.
This third double album is another great title in the series The Sesjun Radio shows, which has scheduled some more radio program featuring Stan Getz and Dizzy Gillespie. Let's hope Cees Schrama and Beeld & Geluid ( Sound and Light) will soon release the 4th album, which features the Stan Getz programs.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter: #keepswinging

Bill Evans is one of those legendary jazz piano players in post war jazz that influenced the scene. A lot of known and less known pianists like Michel Petrucciani and Enrico Pieranunzi were inspired by his music. Jazz is not a "what", it is a "how" seems to have been said by Bill Evans, a quote I found, which wants to express his meaning that Jazz music is made at the moment you play it - that improvisation is the most important element of Jazz. In de 1970s Bill performed three times at the Tros radio program entitled Sesjun and these concerts are now available on a great 2-cd album in the series The Sesjun Radio Shows. If you love to learn more about this kind of great concerts, start following the Keep Swinging blog at Twitter ( #keepswinging) or ask its free newsletter (keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions