A Foggy Night at the Hermosa Beach Lighthouse

Een mistige avond in de Hermosa Beach Lighthouse ( Nederlands) A Foggy Night at the Hermosa Beach Lighthouse ( English)

(An almost complete) HOWARD RUMSEY's LIGHTHOUSE ALL-STARS Discography
Hans Koert

Howard Rumsey.... in the spotlight.
A FOGGY NIGHT AT THE HERMOSA BEACH LIGHTHOUSE
Hans Koert

The kind of life I have is so much greater than the average person’s – I’m close to a creative thing that’s exciting and beautiful to behold.
You get the feeling that if the whole world could experience it, there’d be a lot less trouble. I guess that’s why, after 30 years, I’m still so hung up on it ( Howard Rumsey ( in an 1979 interview with Leonard Feathers ( The Passion of Jazz Aides & Abettors) p. 167))

The Lighthouse Café - Hermosa Beach ( mid 1950s)

In the 1979 interview Howard Rumsey looks back to his 30th anniversary in the night club business. From 1949 up to 1972 he was the manager of the famous Lighthouse café in Hermosa Beach (California) and from 1972 up to 1979 he exploited the Concerts by the Sea, a club, in fact a mini-theater, on the pier in Rodondo Beach, California. Most of us will remember Howard Rumsey from the period that he was the director of his Lighthouse All-Stars and the leading source of inspiration for the west coast jazz scene during the 1950s and 1960s. I wrote about that in a previous blog titled Lighthouse All-Stars

Howard Rumsey (1964)
A few weeks ago I found at a second hand book market a pile of jazz LP’s and although it contained a lot of records, you could easily label as "rubbish", I found a 25 cm Contemporary LP titled Howard Rumsey’s Lighthouse All-Stars Vol. 5 In The Solo Spotlight ( Contemporary C2515 ). Both the cover as the record were in excellent condition, so …………. It made my day.The record contained six tracks, all with typical titles: Howard, Claude, Bud, Coop, S & B and Stan; a great challenge to find out what the meaning is for these rather weird titles. Well, I guess, most of you will understand how these titles were born, if you learn that the musicians of this all-star group were: Howard Rumsey, leader and bass player, Bud Shank, alto saxophone; Bob Cooper tenor saxophone; Stan Levey drums; Claude Williamson piano; Stu Williamson trumpet and Bob Enevoldsen valve trombone. Mind that the subtitle is In The Solo Spotlight, so I hope the penny has dropped. Thanks to the liner notes by Dick Williams, entertainment editor of the Los Angeles Mirror we know a bit more about the period this recording session was made: August 1954. Some 400 people were turned away at a little beachfront jazz bistro in Hermosa Beach called “The Lighthouse” last Saturday night. Several hundred others, who arrived early, managed to sandwich themselves inside. …… And lately, the nightly fog along the coast has been as thick as spider webs in a haunted house. What’s the lure? Last night I found out when I wandered down through the mists to the foot of the Hermosa pier. The Lighthouse is the home of an exceptional jazz group known as Howard Rumsey’s Lighthouse All-Stars. In the last six years they have built the place into the top citadel of jazz on the south coast. ( Dick Williams – liner notes)

One For Buck: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars in the Frankly Jazz TV-program ( early 1960s)

In the Leonard Feather interview Howard explains how it all started. Tiring of travelling ( Howard Rumsey toured a decade with Vido Musso and Stan Kenton ), I decided to settle in Southern California.

Howard Rumsey Lighthouse All-Stars: f.l.t.r.: Frank Rosolino - Stan Levey - Bob Cooper - Howard Rumsey - Victor Feldman. (ca. 1959)

One night he visited Hermosa Beach: I had some memories of the beach area, because they had always had ballrooms there before the war, and I had played at a dime-a-dance place there. But the ballrooms had disappeared and there was only one old resort with a Polynesian decor, with merchant seamen eating and drinking, known as The Lighthouse. No music at all, but at least it had a bandstand. The owner was John Levine and Howard suggested to organise some Sunday jam sessions. Kid, are you gonna try to tell me what to do with this place? Everybody else has. I talked some more, Howard continued, and finally he said Okay, let’s try it out. The next Sunday I put together a fine combo, opened the front door – there was no p.a. system, but we kept the music loud enough to roar out into the street – and within an hour Levine had more people in the room than he’d seen in a month. That was Sunday afternoon, May 29, 1949. ( Howard Rumsey in Leonard Feather’s interview (1979))

The Lighthouse café (mid 1950s)

The earliest live recordings in the Lighthouse were in January 1952 with musicians like Art Pepper, Shorty Rogers and Jimmy Giuffre; the first Lighthouse All-Stars recordings are dated half a year later.

I learned that in the discographies I have, the Lighthouse All-Stars recordings contained a lot of dubious information, even for my 25 cm LP, so I went through the points once again in a small discography below this blog.

Bossa Nova: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars in the Frankly Jazz TV-program ( early 1960s)

It took us two years to turn the club around from merchant seamen’s hangout to a jazz-conductive atmosphere. In the interview Howard tells about the guest musicians who played in the club, like Cannonball Adderley, Art Blakey, Wes Montgomery, The Three Sounds ( Gene Harris - Andrew Simpkins - Bill Dowdy ), Mose Allison, Miles Davis, Sarah Vaughan and Charlie Parker, who came in with a saxophone in a terrible condition. After an hour of frustration he went outside down the alley and heard someone playing a tenor sax in another club. Charlie asked if he could use the tenor and when the cat said yes, Charlie jumped on the stand and we all left the Lighthouse and listened to him while he blew for two fantastic hours. ( Howard Rumsey in Leonard Feather’s interview (1979)

After John Levine passed away in 1970, Howard helped Levine’s son for a few years in the Lighthouse, but in fact, the club was too small for concerts with big bands. I still dreamed about an ideal club. He found another venue, which he opened in 1972 and named it Concerts by the Sea.

Howard Rumsey looked back to his 30th anniversary in the night club business. The most important thing I’ve learned is that the management or the owner must avoid, at all costs, interfering with the music. If you leave the artists alone to do their own thing, the sounds can come alive and express their natural strength, but if someone comes between the music and the audience, it withers and dies like a fragile flower.

Howard Rumsey celebrated his 90th birthday in Catalina’s Bar and Grill in Hollywood, October 2007.

Hans Koert
keepswinging@live.nl


(An almost complete)
HOWARD RUMSEY'S LIGHTHOUSE ALL-STARS Discography

Hans Koert

SKYLARK:

1953: Lighthouse All-Stars feat. Jimmy Giuffre ( SK-538) (rec. Jun. 1952)

CONTEMPORARY

1953: Sunday Jazz a la Lighthouse ( C-2501)

1953: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars ( C-2506)

1954: Howard Rumsey's Light-House All-Stars: volume 1: The Quintet ( C-2513)

1954: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 2: The Octet / In the solo Spotlight( C-2515) (rec. Aug 1954)

1955: Sunday Jazz a la Lighthouse (C-3501)

1955: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 2 (C-3504) (rec. Feb. 1953)
(Dec. 1954)(Feb. 1955)(Mar 1955)

1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 3 (C-3508) (rec Jul. 1952)(rec. Oct. 1953)(Aug 1956)

1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars volume 4 ( C-2510) (rec. May 1953)(rec. Feb. 1954)(Sep 1956)

1956: Lighthouse at Laguna ( C-3509) (rec. Jun 1955)

1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 5 In the Solo spotlight ( C-3517) ( reisue C-2515?)

1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 4: Oboe/Flute ( C-3520)(rec. Feb. 1954)(Sep 1956)

1957/1959: Music for Lighthousekeeping ( C-3528)(mono) ( S-7528)(stereo) (rec. Oct. 1956)

1989: Jazz Invention: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars ( C14051) (rec. Feb. 1989)

LIBERTY

1957/1959: Double or Nothing ( LRP-3045)(mono) / LST-7014 (stereo)(rec. Feb. 1957)

LIGHTHOUSE

19**: Modern Jazz at the Lighthouse ( LAJI-001 (CD) ( rec. Mar-Jun 1953)(1957)(1958)

1958: Jazz Rolls-Royce ( LP-300)

1958: Sunday Jazz a la Lighthouse ( LP-301) ( reissues)

OMEGA

1960: Jazz Rolls-Royce ( OML-5)(mono) (OSL-5) (stereo)

PHILIPS

1961: Jazz Structures (PHM-200- 012 (mono)(PHS-600-012 (stereo) (1961)

ORIGINAL JAZZ CLASSICS reissues have not been listed.

VANTAGE/NORMA:

19**: Early Days / volume 1 (NLP 5001) (rec. Jan. 1952)

19**: West Coast Piano Touch (NLP 5011 (rec. Aug. 1952)

19**: Pianoman (NLP 5004) (rec. Aug. 1952)

19**: Stan Getz: The Lighthouse Sessions ( NLP 5003)( rec. May 1953)

19**: Live at theLighthouse ( NLP 5004) ( rec. Sep 1956)

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Een mistige avond in de Hermosa Beach Lighthouse

Een mistige avond in de Hermosa Beach Lighthouse ( Nederlands) A Foggy Night at the Hermosa Beach Lighthouse ( English)

(Een bijna volledige) HOWARD RUMSEY's LIGHTHOUSE ALL-STARS Discografie
Hans Koert

Howard Rumsey.... in de schijnwerper.
EEN MISTIGE AVOND IN DE HERMOSA BEACH LIGHTHOUSE
Hans Koert

Mijn leven is zoveel rijker dan dat van de doorsnee mens - Ik zit met mijn neus bovenop allerlei creatieve zaken die ontstaan en waard zijn om te bekijken. Het geeft me het gevoel dat als de hele wereld dat ook zo zou kunnen ervaren, er heel wat minder ellende zou zijn. Ik denk dat dat de reden is, dat ik na dertig jaar dit nog steeds niet wil loslaten ( Howard Rumsey ( in een interview uit 1979 met Leonard Feathers ( in: The Passion of Jazz Aides & Abettors) p. 167))
The Lighthouse Café - Hermosa Beach ( mid 1950s)

In dit interview kijkt Howard Rumsey terug op zijn 30-jarig jubileum als manager van jazzclubs. Van 1949 tot 1972 leidde hij het beroemde Lighthouse café in Hermosa Beach - Californië en vanaf 1972 tot 1979 een club, genaamd Concerts by the Sea, eigenlijk een minitheater op de pier van Rodondo Beach, Californië. De meesten zullen Howard Rumsey vooral herinneren als de leider van de Lighthouse All-Stars, maar bovenal als inspirator van de West Coast jazz scene in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Ik schreef over hem in een bijdrage: The Lighthouse All-Stars Howard Rumsey (1964)

Een paar weken geleden vond ik op een boekenmarkt, voorafgaand aan het Schaapsscheerdersfeest van Nisse ( zo kom je nog eens ergens) een stapel lp’s en tussen de rijkelijk te koop aangeboden “rommel” ( Alle 13 in een dozijn goed) vond ik een 25 cm Contemporary LP Howard Rumsey’s Lighthouse All-Stars Vol. 5 In The Solo Spotlight ( Contemporary C2515 ). Zowel de plaat als de hoes waren nog z.g.a.n., dus ……… mijn zomer kon niet meer stuk.

De plaat bevat een zestal nummers, alle met typische titels: Howard, Claude, Bud, Coop, S & B en Stan. Mijns inziens een mooie uitdaging voor “per seconde wijzer” of zo iets om eens uit te zoeken waar deze vreemde titels vandaan komen. Als ik de bezetting van de Lighthouse All-Stars geef en de titel van de plaat: In The Solo Spotlight, zal e.e.a. wellicht wat duidelijker worden: Howard Rumsey, leider en bassist, Bud Shank, altsaxofoon; Bob Cooper tenorsax; Stan Levey slagwerk; Claude Williamson piano; Stu Williamson trompet en Bob Enevoldsen ventieltrombone. Dankzij het verhaaltje op de hoes geschreven door Dick Williams, Entertainment Editor (= redacteur amusement) van de Los Angeles Mirror komen we wat meer te weten over de periode waarin de opnamen gemaakt werden. De opnamen vonden plaats in augustus 1954. Some 400 people were turned away at a little beachfront jazz bistro in Hermosa Beach called The Lighthouse last Saturday night. ( = Zo’n 400 bezoekers hadden die zaterdagavond geen plaatsje meer gevonden in een kleine bistro The Lighthouse, vlak langs het strand.) Several hundred others, who arrived early, managed to sandwich themselves inside. …… (= Een paar honderd vroege vogels hadden zich naar binnen kunnen wurmen…..). And lately, the nightly fog along the coast has been as thick as spider webs in a haunted house. ( = En onlangs was de mist langs de kust zo dik als spinnenwebben in een spookhuis) What’s the lure? Last night I found out when I wandered down through the mists to the foot of the Hermosa pier (= Wat valt daar eigenlijk te beleven? Gisteravond ontdekte ik het zelf door de mist te trotseren tot aan de voet van de Hermosa-pier.) The Lighthouse is the home of an exceptional jazz group known as Howard Rumsey’s Lighthouse All-Stars. ( = Het Lighthouse is de thuisbasis van een bijzondere jazzgroep, die bekend staat als Howard Rumsey’s Lighthouse All-Stars) In the last six years they have built the place into the top citadel of jazz on the south coast. ( = De afgelopen zes jaar hebben ze de club uitgebouwd tot de belangrijkste jazzclub van de zuidkust ( van Californië) ( Dick Williams op de hoes)

One For Buck: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars in the Frankly Jazz TV-program ( early 1960s)

In het interview met Leonard Feather vertelt Howard hoe het allemaal begon. Moe van het rondtrekken ( Howard Rumsey had tien jaar lang rondgetrokken als muzikant met Vido Musso en Stan Kenton) besloot Howard om zich te vestigen in het zuiden van Californië.

Howard Rumsey Lighthouse All-Stars: f.l.t.r.: Frank Rosolino - Stan Levey - Bob Cooper - Howard Rumsey - Victor Feldman. (ca. 1959)

Op een avond bezocht hij Hermosa Beach: I had some memories of the beach area, because they had always had ballrooms there before the war, and I had played at a dime-a-dance place there. ( = Ik had herinneringen aan deze plek, omdat er voor de oorlog dansgelegenheden waren waar ik vaak geschnabbeld had als beginnend muzikant). But the ballrooms had disappeared and there was only one old resort with a Polynesian decor, with merchant seamen eating and drinking, known as The Lighthouse. ( = Maar de danszalen waren verdwenen en het enige wat restte was een tent, De Lighthouse, ingericht met een Hawaiiachtige inrichting, waarin matrozen van de koopvaardij zaten te eten en te drinken. ) No music at all, but at least it had a bandstand. (= Geen muziek, maar in ieder geval nog wel een podium ) De eigenaar was John Levine en Howard stelde voor om op zondag jamsessies te organiseren. Kid, are you gonna try to tell me what to do with this place? (= Jochie, ga jij mij vertellen wat ik hier moet doen?) Everybody else has. ( = Dat hebben er al zoveel gedaan.) I talked some more ( = Ik praatte toch een tijdje met hem), vervolgt Howard en tenslotte ging hij akkoord: Okay, let’s try it out. (= Okay, laten we’t proberen) Next Sunday I put together a fine combo, opened the front door – there was no p.a. system, but we kept the music loud enough to roar out into the street – and within an hour Levine had more people in the room than he’d seen in a month. ( = De eerstvolgende zondag had ik een fijne groep bij elkaar, zette de deuren wagenwijd open, want we hadden geen geluidsinstallatie, maar we speelden zo hard, dat je het op straat kon horen en binnen een uur had Levine zoveel mensen binnen als hij daarvoor in een maand bij elkaar gehad had.) That was Sunday afternoon, May 29, 1949 ( = Dat gebeurde op zondag 29 mei 1949) ( Howard Rumsey in Leonard Feather’s interview (1979))

Het Lighthouse café (jaren vijftig)
De eerste live opnamen vanuit de Lighthouse dateren van januari 1952 met muzikanten als Art Pepper, Shorty Rodgers en Jimmy Giuffre; de eerste echte Lighthouse All-Stars studio-opnamen dateren van een half jaar later. In de discografiën, die ik vond, wordt er nogal gerommeld met gegevens, zo ook met de informatie van "mijn" 25 cm LP ( C2515). In de discografie hieronder heb ik geprobeerd alles een beetje op een rijtje te krijgen.

Bossa Nova: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars in the Frankly Jazz TV-program ( early 1960s)
It took us two years to turn the club around from merchant seamen’s hangout to a jazz-conducive atmosphere ( = Het kostte ons twee jaar om de tent om te vormen van een kroeg voor zeelui tot een echte jazzclub.) In het interview vertelt Howard over de verschillende gastspelers, die in de club optraden, zoals Cannonball Adderley, Art Blakey, Wes Montgomery, The Three Sounds ( Gene Harris - Andrew Simpkins - Bill Dowdy), Mose Allison, Miles Davis, Sarah Vaughan en Charlie Parker, die binnenstapte met een aftandse saxofoon. Na een uurtje frustratie-spelen, ging hij de straat op en hoorde iemand in een andere club op een tenorsax spelen; die mocht hij lenen en Bird speelde nog een paar uur de sterren van de hemel. ( Howard Rumsey in Leonard Feather’s interview (1979))

Nadat John Levine overleden was in 1970, hielp Howard de zoon van Levine, nog een paar jaar met het exploiteren van de club, maar vond, dat de Lighthouse eigenlijk te klein was voor grote orkesten. Hij droomde van een grotere club en vond die in 1972. Hij noemde die plaats Concerts by the Sea.
Howard Rumsey blikt in het interview terug op een carrière van 30 jaar als clubmanager. The most important thing I’ve learned is that the management or the owner must avoid, at all costs, interfering with the music. (= Het belangrijkste wat ik geleerd heb, is, dat de leiding van de club zich, ten allen tijde, niet met de muziek moet bemoeien. ) If you leave the artists alone to do their own thing, the sounds can come alive and express their natural strength, but if someone comes between the music and the audience, it withers and dies like a fragile flower. ( Als je artiesten hun gang laat gaan, dan komt de muziek tot leven en komt het tot zijn recht komen, maar als er iemand tussen de muziek en het publiek komt staan, dan verwelkt het en verdord als een tere bloem).

Howard Rumsey vierde in oktober 2007 in Catalina’s Bar and Grill in Hollywood zijn 90ste verjaardag.

Hans Koert
keepswinging@live.nl


(Een bijna volledige)
HOWARD RUMSEY'S LIGHTHOUSE ALL-STARS Discografie
Hans Koert

SKYLARK:
1953: Lighthouse All-Stars feat. Jimmy Giuffre ( SK-538) (rec. Jun. 1952)

CONTEMPORARY
1953: Sunday Jazz a la Lighthouse ( C-2501)
1953: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars ( C-2506)
1954: Howard Rumsey's Light-House All-Stars: volume 1: The Quintet ( C-2513)
1954: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 2: The Octet / In the solo Spotlight( C-2515) (rec. Aug 1954)
1955: Sunday Jazz a la Lighthouse (C-3501)
1955: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 2 (C-3504) (rec. Feb. 1953)
(Dec. 1954)(Feb. 1955)(Mar 1955)

1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 3 (C-3508) (rec Jul. 1952)(rec. Oct. 1953)(Aug 1956)
1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars volume 4 ( C-2510) (rec. May 1953)(rec. Feb. 1954)(Sep 1956)
1956: Lighthouse at Laguna ( C-3509) (rec. Jun 1955)
1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 5 In the Solo spotlight ( C-3517) ( reisue C-2515?)
1956: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars: volume 4: Oboe/Flute ( C-3520)(rec. Feb. 1954)(Sep 1956)
1957/1959: Music for Lighthousekeeping ( C-3528)(mono) ( S-7528)(stereo) (rec. Oct. 1956)

1989: Jazz Invention: Howard Rumsey's Lighthouse All-Stars ( C14051) (rec. Feb. 1989)
LIBERTY
1957/1959: Double or Nothing ( LRP-3045)(mono) / LST-7014 (stereo)(rec. Feb. 1957)

LIGHTHOUSE
19**: Modern Jazz at the Lighthouse ( LAJI-001 (CD) ( rec. Mar-Jun 1953)(1957)(1958)
1958: Jazz Rolls-Royce ( LP-300)
1958: Sunday Jazz a la Lighthouse ( LP-301) ( reissues)

OMEGA
1960: Jazz Rolls-Royce ( OML-5)(mono) (OSL-5) (stereo)

PHILIPS
1961: Jazz Structures (PHM-200- 012 (mono)(PHS-600-012 (stereo) (1961)

ORIGINAL JAZZ CLASSICS reissues have not been listed.

VANTAGE/NORMA:
19**: Early Days / volume 1 (NLP 5001) (rec. Jan. 1952)
19**: West Coast Piano Touch (NLP 5011 (rec. Aug. 1952)
19**: Pianoman (NLP 5004) (rec. Aug. 1952)
19**: Stan Getz: The Lighthouse Sessions ( NLP 5003)( rec. May 1953)
19**: Live at theLighthouse ( NLP 5004) ( rec. Sep 1956)


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

The Sweet Hollywaiians: Ticklin' The Strings

The Sweet Hollywaiians: De stringbandtraditie herleeft in Japan ( Nederlands) The Sweet Hollywaiians: Ticklin' The Strings (English)

A JAPANESE STRING BAND REVIVAL
THE SWEET HOLLYWAIIANS: TICKLIN' THE STRINGS
Hans Koert

The Sweet Hollywaiians have probably the best feel for this 20's music of any string band working today. They manage the rare feat of sounding relaxed even when their playing is hot, are top notch musician with tasteful arrangements and a full, rich, warm sound. Plus, they have a nice gamut of tunes, from King Nawahi to Gionvanni Vicari to Bobby Leecan. See them live, if you can, for an unforgettable experience. If you can't buy their Cds. ( Terry Zwigoff, San Francisco) ( liner notes Ticklin' The Strings). These wise words by Terry Zwigoff are the first lines to find when you open the new album of the Japanese string band, The Sweet Hollywaiians, who released its new album Ticklin' The Strings a few weeks ago - a call to listen to the music, live if possible and to get yourself a copy of this album. Well - this message comes, in my opinion, too late in the day, as you've already obtained a copy when you read it, but ... , never mind, I fully agree, although I miss the words great fun. Terry Zwigoff is a well known American film maker, who produced the film Crumb, a multi-award winning documentary about Robert Crumb, maybe better known as R. Crumb: cartoonist-artist, record collector and leader of a string band called the Cheap Suit Serenaders. When Terry met Robert for the first time they learned that they shared a fascination for American roots music. Terry joined the Cheap Suit Serenaders and is to be heard on albums like Singing in the Bathtub and Chasin' Rainbows.

Playing this album by the Sweet Hollywaiians is really great fun. Love to share with you a film fragment, a bit unfocused to give it a 1920s patina, the tune Louisville Special, originally recorded by Earl McDonald and his Original Louisville Jug Band March 1927 for Columbia. The jug, used as a cheap bass instrument here, originally played by Earl McDonald himself, is, in this version, played by Tiny Mookie, leader of The Hot Society, and also responsible for the great cover design.

Isn't that great? This rather unknown tune, which belongs to the only known recording session by this, in the 1920s very popular, Original Louisville Jug Band, is seldom heard.

Standing: Kohichi Tsutsumishita and Takashi Nakayama. Sitting: Nobumasa Takada and Tomotaka Matsui.

The four regular members of the Sweet Hollywaiians are Tomotaka Matsui, Nobumasa Takada, Takashi Nakayama and Kohichi Tsutsumishita all playing several string instruments. Two members of the Cheap Suit Serenaders, Robert Armstrong and Tony Marcus, play on a tune titled Nostalgia composed by the late great mandolin player Giovanni Vicari, who had Terry Zwigoff as one of his pupils. It learns that this world of "string bands" is a small one. On the record you'll find 15 tracks ( and a bonus track (!)), with tunes like the Joe Venuti-Eddie Lang composition Doin' Things; the title tune Ticklin' The Strings ( Tocando Las Cuerdas), a tune recorded in New York January 1930 by Bennie Nawahi, the King of the Uke, with his Hawaiians and Ten Tiny Toes - One Baby Nose (That's All I’m Lining For) recorded by Sol Hoopii in October 1933. On the album also an own composition, composed by Matsui and Takada: Oh! Caroline.

f.l.t.r.: Tomotaka Matsui - Robert Armstrong - Kohichi Tsutsumishita en Tony Marcus.

Love to finish this review with a fragment of the recordings by the band of the tune My Girl from the South Sea Isles, another Bennie Nawahi recording from the late 1920s, now with his Hawaiian Beach Combers.

It won't be a surprise that I love to recommend you this album - a great document with seldom heard music by a band that knows how it sounded in the 1920s. It's a shame that they are only to be heard in Japan ( or at concerts at the US west coast with bands like Janet Klein and het Parlor Boys) and never in this part of the world. Wouldn't it be great if they could be scheduled for the 3rd Belgian Ukulele festival in Sint-Niklaas (Belgium) May 2011 or the Dutch Breda Jazz Festival? I'm sure they will tear the place apart.

The album is, like its two previous ones Hula Girl and 'O Surdato 'Nnammurato, to be obtained at the CDBaby site or at eBay

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

De Sweet Hollywaiians: De stringbandtraditie herleeft in Japan

The Sweet Hollywaiians: De stringbandtraditie herleeft in Japan ( Nederlands) The Sweet Hollywaiians: Ticklin' The Strings (English)



TICKLIN' THE STRINGS
THE SWEET HOLLYWAIIANS: DE STRINGBANDTRADITIE HERLEEFT IN JAPAN
Hans Koert

De Sweet Hollywaiians is op dit moment waarschijnlijk de enige stringband, die deze muziek uit de jaren twintig kan vertolken. Ze zijn in staat om zelfs de meest “hot” gespeelde nummers op een relaxte, haast onderkoelde manier te brengen; het zijn uitstekende muzikanten, die hun smaakvolle arrangementen brengen met een vol en warm geluid. Bovendien beschikken ze over een breed repertoire, van King Nawahi tot Giovanni Vicari en Booby Leecan. Ga, als je de kans hebt, ze live zien, een onvergetelijke ervaring. Lukt dat niet, koop dan hun platen. ( Terry Zwigoff, San Francisco)

Deze aanmoedigende woorden van Terry Zwigoff vind je ( in het Engels) als je het CD-hoesje openslaat van de nieuwste plaat van deze Japanse stringband; een beetje overbodig, mijns inziens, aangezien je dan hun onlangs verschenen album Ticklin' The Strings al in huis hebt, maar daarom niet minder waar ………. al mis ik de opmerking dat het gewoon ontzettend leuke gezellige muziek is. Terry Zwigoff is een bekend Amerikaans filmregisseur, o.a. verantwoordelijk voor de film Crumb, een documentaire over Robert Crumb, waarschijnlijk beter bekend als R. Crumb: tekenaar, cartoonist en leider van de Cheap Suit Serenaders.
Toen Terry Robert voor de eerste keer ontmoette, ontdekten ze dat ze allebei gefascineerd waren door de Amerikaanse muziek uit de jaren twintig. Terry ging spelen bij de Cheap Suit Serenaders en is o.a. te horen op albums als Singing in the Bathtub en Chasin' Rainbows.
Het beluisteren van de nieuwste Sweet Hollywaiians plaat, Ticklin' The Strings, die een paar weken geleden verscheen, is een waar genoegen. Als voorbeeld een fragment van één van de nummers, uitgevoerd als ware het een originele film uit de jaren twintig, Louisville Special, oorspronkelijk opgenomen voor Columbia door Earl MacDonald and his Original Louisville Jug Band in maart 1927. De jug, een kruik, die dienst doet als “blaasbas", op het oorspronkelijke nummer bespeeld door Earl MacDonald zelf, wordt hier vastgehouden door Tiny Mookie, leider van The Hot Society, tevens verantwoordelijk voor het fraaie hoesontwerp.

Is dit niet schitterend? Dit tamelijk onbekend nummer behoort oorspronkelijk tot de enige opnamesessie van de toen populaire Original Louisville Jug Band en wordt zelden gespeeld.

staand: Kohichi Tsutsumishita en Takashi Nakayama. Zittend: Nobumasa Takada en Tomotaka Matsui.

De vier reguliere leden van de Sweet Hollywaiians zijn Tomotaka Matsui, Nobumasa Takada. Takashi Nakayama en Kohichi Tsutsumishita, die alle meerdere (snaar)instrumenten bespelen. Twee leden van de Cheap Suit Serenaders, Robert Armstrong en Tony Marcus, zijn te horen op het nummer Nostalgia, gecomponeerd door de grote mandoline- en banjospeler Giovanni Vicari, waarbij Terry Zwigoff nog enige tijd les gehad heeft. Hieruit blijkt maar weer eens hoe klein het wereldje van dit soort bands is.
Op de plaat 15 nummers ( en een bonus track (!)), met nummers van het bekendste viool-gitaar duo uit de jaren dertig Joe Venuti - Eddie Lang ( Doin' Things); het titelnummer Ticklin' The Strings ( Tocando Las Cuerdas), oorspronkelijk opgenomen in New York City januari 1930 door Bennie Nawahi, the King of the Uke ( = De koning van de Ukelele), en zijn Hawaiians en Ten Tiny Toes - One Baby Nose (That's All I’m Living For) opgenomen door Sol Hoopii in oktober 1933 Op de plaat vind je verder en eigen compositie van Matsui en Takada: Oh! Caroline.

v.l.n.r.: Tomotaka Matsui - Robert Armstrong - Kohichi Tsutsumishita en Tony Marcus.
Ik vind het leuk om nog iets van hun laatste plaat te laten zien en horen. Je vindt hieronder een nummer, getiteld My Girl from the South Sea Isles, dat ook door Bennie Nawahi in het schellak vastgelegd werd, nu met zijn Hawaiian Beach Combers.

Het zal je niet verbazen dat ik deze plaat bij iedereen aanbeveel – een prachtig document met zelden gehoorde nummers, op onnavolgbare wijze uitgevoerd in een muziekstijl die velen zal aanspreken, al was het alleen om het plezier dat er vanaf spat.

Eigenlijk is het een schande dat deze band alleen in Japan ( en af en toe tijdens korte tournees aan de Amerikaanse westkust) te horen is, waar ze dan spelen met groepen zoals Janet Klein and her Parlor Boys. Zou het niet schitterend zijn als ze in mei 2011 aanwezig waren op het derde Belgische Ukelele festival in Sint-Niklaas (België) en/of het Jazzfestival van Breda (Nederland)? Ik weet zeker dat de stadschouwburg op zijn kop zou staan... het dak d'r af!

Deze plaat is, net als de twee voorafgaande, Hula Girl en 'O Surdato 'Nnammurato, te bestellen op de CDBaby site en via eBay

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Jacob do Bandolim herdacht

In Memoriam, Jacob ( Choro-music blog) (English) Jacob do Bandolim herdacht. (Nederlands)

Jacob do Bandolim (14 februari 1918 – 13 augustus 1969)
JACOB DO BANDOLIM HERDACHT.
Jørgen Larsen
(Vertaling en aanvullingen: Hans Koert)

Een onvermoeibare promoter van de Choro was bandolim-virtuoos, componist en radioproducer Jacob Pick Bittencourt, beter bekend onder zijn artiestennaam Jacó (=Jacob) do Bandolim. Hij was een chorão, een Chorospeler, die hogelijk gewaardeerd werd door zijn collega’s om zijn spel, zijn composities en de door hem georganiseerde Rodas de Choro, de Choro-sessies, in zijn huis in Jacarepagua ( in het westelijk deel van Rio de Janeiro) (vertaald uit het Engels) ( Tamara Elena Livingston-Isenhour en Thomas George Caracas Garcia in Choro, a Social History of a Brazilian Popular Music ( p. 119 - 2005)
Jacob do Bandolim ( fotoarchief: Marco de Pinna)
Afgelopen week herdachten Choro-fans en - musici in Brazilië en de rest van de wereld het feit dat Jacob do Bandolim veertig jaar geleden op 51 jarige leeftijd overleed. Net als Pixinguinha is Jacob do Bandolim uitgegroeid tot het boegbeeld, een icoon van de Braziliaanse Choromuziek. Het is haast onmogelijk om hier in een paar regels Jacob's belang als muzikant, componist en als promotor en inspirator van de traditionele Braziliaanse muziek in het algemeen en die van de Choro in het bijzonder, te schetsen. Als je tot de categorie muziekliefhebbers behoort, die tot nu toe nog nooit van Choromuziek gehoord heeft, weet dan dat je niet om Jacob do Bandolim heen kunt - de belangrijkste vertegenwoordiger, die met zijn radio-programma’s en optredens tijdens de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw de Choromuziek uitdroeg en promootte en uitgroeide tot het symbool van de Choro en die in alle aspecten beheerste.

De beste manier om kennis te maken met de Choromuziek van Jacob do Bandolim, is door te luisteren naar zijn muziek. Neem bijvoorbeeld het volgende fragment, waarop je hem hoort praten, waar je (privé-)foto's van hem kunt bekijken en waarop hij het titelnummer van zijn best verkochte plaat uit 1967 speelt: "Vibrações" ( Jacob do Bandolim en zijn Época do Ouro. )

Sinds het overlijden van Jacob, nu veertig jaar geleden, gaat het goed met de Choromuziek, dat aan een revival, een opmars, begonnen is in Brazilië en er zijn heel wat hedendaagse muzikanten die zich hebben bekwaamd in de Chorostijl, zoals die gespeeld en gecomponeerd werd door Jmusici als Jacob do Bandolim, zoals Hamilton de Holanda en Yamandú Costa. Ook in Nederland is er een kleine, maar actieve groep rond de Braziliaans-Nederlandse gitarist Nelson Latif.

Speciaal voor die mensen, die wel eens kennis willen maken met de muzikale erfenis van Jacob do Bandolim vind je hieronder een aantal filmfragmenten, gespeeld door hedendaagse muzikanten. Allereerst een fragment uit de jaren zeventig van een TV-special over Jacob do Bandolim, uitgezonden op de Braziliaanse TV van het nummer "Diabinho Maluco" uitgevoerd door Joel Nascimento - bandolim; Maurício Carrilho - 6-snarige gitaar; Luiz Otávio Braga - 7-snarige gitaar (extra bassnaar) en Jayme Moraes - cavaquinho.

De meest bekende compositie van Jacob do Bandolim is ongetwijfeld "Noites Cariocas", onlangs uitgevoerd door Hamilton de Holanda (bandolim) tijdens een live-opname voor Radio America.

én van Jacob's verdiensten voor de Choromuziek is het feit dat hij de Bandolim naar voren geschoven heeft als solo-instrument. Zijn composities en opnamen met de Bandolim in de schijnwerper vertegenwoordigen een onschatbare waarde in de Choro-traditie en heel wat musici werden er door geïnspireerd. Het volgende nummer, bijvoorbeeld, is het nummer "Velhos Tempos", een Jacob do Bandolim compositie, hier gespeeld door een jonge gitaarvirtuoos Alessandro Penezzi, die optreedt tijdens een TV programma gewijd aan Jacob's muziek. Hij wordt hier begeleid door pianist arrangeur Laércio de Freitas.

Tenslotte, als beginneling op de gitaar, was ik gefascineerd door de volgende sologitaar uitvoering van het nummer "Noites Cariocas" door Daniel Nikolas Wirtz, vastgelegd tijdens een live-uitvoering; een schitterend arrangement en uitvoering als eerbetoon aan de grote Braziliaanse Chorolegende Jacob do Bandolim.

Jo
keepswinging@live.nl

Er is maar weinig informatie over Jacob do Bandolim beschikbaar in het Nederlands. Je vindt hier een korte biografie in het Engels, maar wie meer over hem te weten wil komen, is aangewezen op het Portugees. Als je die taal beheerst is de officiële website van het Instituto Jacob do Bandolim een prima start, waarop je alle informatie over hem kunt vinden. Verder geeft de website Músicos do Brasil ook veel informatie over Jacob do Bandolim. Ook de Choro-music blogspot is een prima plek om je te oriënteren in de verschillende aspecten van de Choromuziek. Deze Nederlands-Deense weblog is één van de weinige plaatsen op het web waarop je regelmatig in het Engels geïnformeerd wordt. Als je (on)regelmatig op de hoogte gehouden wilt worden laat dat dan even weten.
Bovenstaande bijdrage In Memoriam, Jacob door Jørgen Larsen is ook op die blog terug te vinden.

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions

Chasing Sound

A couple of days ago the news headlines stated that Les Paul (b 1915) had passed away following complications of pneumonia. The leading news media, like New York Times a.o., had extensive and detailed obituaries published. Readers were left with the impression that a major figure in the guitar world had departed, references to Les Paul's achievements as an inventor of technical devices that today are common tools for the average guitarplayer as well as the professional musician were highlighted, of course. Further, his co-operation with the Gibson company and the invention and production of the Les Paul Special model electric guitar, made popular by contless guitar stars of rock'n'roll. Also Les Paul's career as a musician was mentioned, highlights being his trio recordings as a jazz guitar player in the 1930s and 1940's, his partnership with his second wife, Mary Ford, in the 1950s, a co-operation with Chet Atkins in the 1970s and later again his embracement of the pioneer generation of rock'n'roll guitar stars like Eric Clapton and Steve Miller a.o,, who have taken advantage of his technical inventions and knowhow that have had a major impact on the development of the modern electric guitar.

The world of entertainment has always swallowed up new gimmicks to get the attention of the public, but some times the presentation and publicity has forgotten to point out the actual background of a certain gimmick in favour of the sensation. The down-to-earth truth about the various inventions by Les Paul is stated straight forward, I think, in the title of the documentary about his career that was realesed a couple of years ago, 'Chasing Sound'. The development of a certain sound is crucial to be noticed as a musician among other musicians, and Les Paul has earlier stated that his various inventions were a natural part of his development as a creative musician - he had to invent things, because they were not around when needed to obtain a cetain result in the progress of a creative proces. Thus, for the creative artist tools and inventions are means, not ends. This point-of-view may often be forgotten when appraisals of a great inventor like Les Paul are published to celebrate a promoted and commercially successful tool like the Les Paul Special electric guitar. Anyway, here we'll concentrate on the musicianship of Les Paul, readers looking for further info on his career and technical inventions may have a look clicking here

Les Paul started his career already as a teenager playing guitar with country and Western groups, in the 1930s he had his breakthrough with his trio that made recordings 1936-39 and again, with new members, late 1940s, His trio-days repertoire was in the field of jazz and may be of special interest to readers of this blog. As a jazz guitar player Les Paul developed a style similar to the pioneer bop guitarists like Oscar Moore, i.e., and it is worth mentioning that some of his best work in this field are his recordings with JATP as a sideman of Nat King Cole, sitting in instead of Oscar Moore. However, Les Paul's own trio work is also worth mentioning, here's an entertaining film fragment of the trio's version of "Dark Eyes" including guest performance by comedian Sammy wolfe



In the 1950s Les Paul concentrated his career on the partnership with his wife, Mary Ford. Together they had success as recording artists of popular music with a special touch following Paul's invention of multi-track recording. Les Paul was the innovator of multi-track recording, where he would record at correct speed and accompany himself; he would then add double speed recording tracks of himself and combine them all; he also made multi-tracks of his wife Mary Ford singing along too. Here's a film fragment where the process is explained and shown with enjoyable examples included



The multi-track recording system invented by Les Paul had a major impact on the evolution of the record industry, the results achieved by Les Paul and Mary Ford were guidelines for both the industry and other artists as well. Here's an audio example of a popular multi-track recording, Les Paul & Mary Ford performing "Whispering"



In later days of his career Les Paul continued playing jazz guitar in a trio setting, here's an example from a concert performance of "Caravan"



One of Les Paul's last recorded public performances was made last year, to end this entry on a major figure in the development of modern guitar gimmicks enjoy his straight rendition of "Sweet Georgia Brown" from a club date 2008

Jo

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News Letter Keep Swinging Contributions