Eric Dolphy - De Laatste Sessie
Een Eric Dolphy verzameling - een bijna volledige discografie
2 juni 1964
ERIC DOLPHY - DE LAATSTE SESSIE
Hans Koert
Eén van de meest fascinerende musici uit de vroege jaren zestig is voor mij de altsaxofonist, basklarinettist en fluitist Eric Dolphy. Toen hij, onverwacht en veel te jong, op 29 juni 1964 overleed, was hij nog maar 36 jaar oud. Hij liet een aantal belangwekkende opnamen na – een indrukwekkende muzikale erfenis.
Geboren aan de westkust van de VS begon hij zijn carrière in het orkest van Roy Porter gevolgd door het Chico Hamilton Quintet. Hij begon basklarinet te spelen en trad op met het Charles Mingus Quartet. Hij maakte opnamen onder eigen naam voor het Prestige label; platen als Out There en Outward Bound ( New Jazz 8236). Begin jaren zestig maakte hij liveopnamen in het Five Spot Café met Booker Little, Mal Waldron, Richard Davis en Ed Blackwell; opnamen die nu tot de beste behoren die hij naliet. Hij werd lid van de John Coltrane band. Twee platen zouden mijlpalen worden in de moderne jazzgeschiedenis: Ten eerste de plaat Free Jazz van het Ornette Coleman Double Quartet ( inderdaad: acht spelers, te weten Ornette Coleman, Don Cherry, Scott LaFarro, Billy Higgings, Eric Dolphy ( op basklarinet), Freddie Hubbard, Charlie Haden en Ed Blackwell) en het uit februari 1964 stammende Out To Lunch met Freddie Hubbard, Bobby Hutcherson, Richard Davis en Tony Williams op slagwerk. Eric Dolphy, als leider van dit laatste kwintet, bespeelt de altsax, de basklarinet en de fluit.
Volgt nu een fragment van een concert van het Eric Dolphy Quintet in Berlijn, augustus 1961
In het voorjaar van 1964 gaat Eric met Charles Mingus voor twee-en-een-halve week op tournee naar Europa. De serie concerten begint in Amsterdam op 10 april tijdens een nachtconcert in het Concertgebouw in Amsterdam en eindigt op 28 april in Stuttgart, gisteren 45 jaar geleden.
Het werd een opmerkelijke tournee, omdat Eric aankondigde in Europa te willen blijven; Mingus’s nummer So Long Eric, refereert hieraan. In een blog, getiteld Charles Mingus Europe 1964 heb ik eerder over deze tournee geschreven. Geniet van een lang stuk, Take The A-Train, gemaakt tijdens één van de concerten ( Oslo) met Charles Mingus bas - Eric Dolphy basklarinet - Dannie Richmond - slagwerk - Clifford Jordan tenorsax - Jackie Byard piano en Johnny Coles trompet.
Eric hoopte in Europa meer werk te vinden; door zijn avant-gardistische stijl van spelen kwam hij in de VS moeilijk aan de bak; bovendien woonde zijn verloofde Joyce Mordecai in Parijs. Eind mei 1964 werd hij uitgenodigd voor een aantal concerten in ons land (Nederland) door Paul Karting van de Rotterdam Jazz Society B-14. Ik kwam daar regelmatig in de jaren zeventig, herinner ik me, aan het Hofplein meen ik.
Op vrijdag 29 mei 1964 komt hij aan op Schiphol en repeteert met het Misha Mengelberg Trio ( in feite een kwartet, maar Piet Noordijk werd ingewisseld voor Dolphy): Misha Mengelberg piano, Jacques Schols bas en Han Bennink slagwerk; de dag erop wordt er gerepeteerd met de Boy’s Big Band, geleid door Boy Edgar. In de informatieve documentaire Last Date, De Laatste Sessie, gemaakt door Hans Hylkema ( uitgebracht een aantal jaar geleden) vertellen de leden van het begeleidingstrio over hun kennismaking met Eric en hun bewondering voor zijn techniek. De composities die Eric had meegebracht om te spelen, zoals South Street Exit, The Madrig Speaks, the Panther Walks en Miss Ann waren verdraaid lastig om te spelen.
Om een indruk te krijgen van Eric Dolphy’s stijl van spelen hier het nummer Epistrophy.
Hoewel deze opnamen alom als Eric’s laatste worden beschouwd, zijn er nog opnamen uit Parijs opgedoken, die negen dagen later opgenomen werden en uitgebracht zijn op het West Wind label als Naima en Unreleased Tapes.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Labels: charles mingus, eric dolphy, han bennink, jacques schols, misha mengelberg