Keep (it) Swinging: Sweet Hollywaiians: Tropische klanken in grijs en mistig Belsele

Sweet Hollywaiians: Tropische klanken in grijs en mistig Belsele (Nederlands) Sweet Hollywaiians: Tropical sounds in a chilly Belsele (English).

Japanse band verwarmt met "hot music" het publiek in 't Ey tijdens hun eerste Europese tour.
SWEET HOLLYWAIIANS: TROPISCHE KLANKEN IN EEN GRIJS EN MISTIG BELSELE
Hans Koert

Afgelopen week trad de Japanse stringband, de Sweet Hollywaiians, voor het eerst op in Europa. Op 23 januari 2010 waren ze o.a. te zien en te horen in een volgestroomd cultureelcentrum 't Ey in Belsele, een dorp tegen Sint-Niklaas (België) aan.

Tomotaka Matsui ( foto: Hans Koert)

De leden van de Sweet Hollywaiians, opgericht in en afkomstig uit Osaka, Japan, zijn oorspronkelijk straatmuzikanten, die gefascineerd waren door de muziek uit de jaren dertig, die ze op 78-toerenplaten verzamelden, van bijna vergeten musici als Sol Hoopii, Roy Smeck en King Nawahi - muziek die zijn wortels heeft in Hawaï. Ze richten de Sweet Hollywaiians op - een kwartet met louter snaarinstrumenten, zoals een Hawaïgitaar ( zo'n "blikken" gitaar - ook wel dobro genaamd), banjo’s, ukelele's, mandoline's, een bas en natuurlijk gitaren.

Takashi Nakayama (foto: Hans Koert)

De vier bandleden Tomotaka Matsui, Nobumasa Takada, Takashi Makayama en Kochichi Tsutsumishita, bleken tijdens het concert ware meesters te zijn in het interpreteren van deze muziek, met een perfectie, die zich liet horen tot in de kleinste details, en het is dan ook niet vreemd dat ze aan de westkust van de VS graag geziene gasten zijn op festivals georganiseerd rond dit soort muziek. Tijd om ze eens naar Europa uit te nodigen, schreef ik een half jaar geleden en - voila - daar stonden ze - alive and kickin' op het podium in 't Ey in Belsele.

The Sweet Hollywaiians ( v.l.n.r.: Kohichi Tsutsumishita - Tomotaka Matsui - Nobumasa Takada - Takashi Nakayama) (foto: Hans Koert)

Tijdens de eerste set brachten ze een heleboel bekende nummers, zoals On The Beach of Waikiki, the Honolulu Stomp; Ten Tiny Toes - One Baby Nose, oorspronkelijk een nummer opgenomen door Sol Hoopii en het nummer Singin' in the Bathtub, dat we wellicht kennen van de uitvoering van Robert Crumb, maar oorspronkelijk te horen was in de eerste Looney Tune cartoon met Bosko ( the Talk-Ink Kid) als "Sinking in the Bathtub”. Tomotaka, die de dobro bespeelde, als een Hawaïgitaar op zijn knieën, introduceerde ons zijn nieuwste versie van Singin' The Blues, omgevormd tot My Wife Is Always Singin' The Blues. Ook kwamen er bekende standards langs als de St. Louis Blues, de Milenberg Joys en het bekende nummer Rum and Coca Cola, waar het publiek spontaan vocaal op inhaakte.

Kohichi Tsutsumishita en Tomotaka Matsui ( foto: Hans Koert)

Het was opmerkelijk te ontdekken dat de bandleden met gemak wisselden van instrument ( de bassist mocht zich daarvan, uiteraard om begrijpelijke redenen, van distantiëren), zoals bijvoorbeeld Nobumasa, voor zijn fans King Mario, die beurtelings de tenorbanjo, de ukelele, de gitaar en de mandoline bespeelde.

Nobumasa "King Mario" Takada ( foto: Hans Koert)
In de tweede set leken de Sweet Hollywaiians wat meer op hun gemak en te genieten van het enthousiasme van het publiek. Ze openenden de tweede set met het titelnummer van hun laatste CD Ticklin' The Strings, gevolgd door nummers als Sweet Sue; My Girl From the South Sea Islands, oorspronkelijk geschreven en opgenomen door de Hawaiian Beach Combers; Many Happy Returns of the Day en een schitterende uitvoering van een nummer, geschreven door Eddie Lang en Joe Venuti, getiteld Doin' Things, voor mij één van de hoogtepunten van het optreden. King Mario ontpopte zich daarin als de herboren Eddie Lang op gitaar en Takashi begeleidde hem vakkundig op mandoline: Waarom horen we dit soort muziek niet meer op onze podia?

Nobumasa Takada en Takashi Nakayama ( foto: Hans Koert)

In de tweede set werden er ook wat meer visuele grappen gemaakt, waaruit blijkt dat ze zich op hun gemak gingen voelen ( tijdens de eerste set was alleen een voorzichtig ingezet "Happy Birthday" voor de 100 jarige Django Reinhardt, hun enige uitspatting geweest). Het publiek, dat speciaal gekomen was, van heinde en ver, om dit unieke concert te kunnen meemaken, waardeerde dit zeer. Het concert werd afgesloten met Hula Girl, het titelnummer van hun eerste album, voor mij nog steeds hun beste.

Takashi Nakayama en Nobumasa Takada ( foto: Hans Koert)

Uiteraard moest er een toegift komen ( twee zelfs) en daarin verrasten ze door te wisselen van plaatsen en instrumenten en ontwikkelde een simpele rag zich tot een gevecht tussen Tomotaka en Takashi, wie in het hoogste tempo de ukelele kan bespelen, een gimmick, dat me deed denken aan een filmfragment van een optreden van de Japanse ukelelespeler Jake Shimabukuro, die dat in zijn optredens inbouwt.

De muziek uit de jaren dertig, zoals oorspronkelijk gespeeld door de string bands uit de jaren dertig, warmde een grijs en nat Belsele op tot tropische temperaturen, dankzij de "hot sounds" van de Sweet Hollywaiians. Bedankt Mario, Tomotaka, Takashi en Kohichi - hopelijk tot snel - niet volgende week, zoals Mario beloofde, maar misschien volgend jaar. Ik hoop dan weer van de partij te kunnen zijn.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Als je net als ik uitgekeken hebt naar het concert van de Sweet Hollywaiians, dan hoor je tot het illustere gezelschap dat de meeste onderwerpen in de Keep Swinging blog wel zult kunnen waarderen: bijdragen over jazz of jazz-gerelateerde muziek uit de jaren 1910 - 2010.

Als je niets wilt missen over datgene wat nog komen gaat, vraag dan om de nieuwbrief. Stuur even een mailtje aan: keepswinging@live.nl