Ornette Coleman - Something Else
( Naar de Nederlandse vertaling.)
On the 10th of February 1958, fifty years ago, Ornette Coleman made his first three recordings for Contemporary. These three tunes, Invisible, The Blessings and Jayne, were later released, with six more, made during the weeks to follow, for the Contemporary album The Music Of Ornette Coleman - Something Else !!!
Every jazz fan has a meaning about Ornette Coleman's music. A lot hate it, his 1960 Free Jazz recordings shocked most traditional, swing and even bop orientated listeners; but few heard new promissing harmonies and developments. I found some commends, like: I am sure there is a place in jazz for an innovator of this type, Cannonball Adderley said, but 75% of the jazz musicians dismiss Ornette's whole thing. John Hammond called him a considerable talent, but also that he was to become more and more of a bore. John Lewis stated, however, that Coleman was doing the only really new thing in jazz since the innovations in the mid 1940s of Dizzy Gillespie, Thelonious Monk and Charlie Parker. For me a reason to get this Contemporary record and to play it. Is it a complete new style, virtually atonal. divorced from the convential concept of improvisation based on chord patterns? to quote Leonard Feather (1960). Is it music that will shock me, or bore me, or entertain me .... well time for a test.
First of all the members of the Ornette Coleman Quintet: Ornette Coleman on the alto saxophone, Don Cherry on trumpet, Walter Norris at the piano, Don Payne bass and Billy Higgins drums. Let's play the three tunes, as recorded fifty years ago: The first one is, like all tunes on this album, an Ornette Coleman composition, titled Invisible. The title suggests that it is hard to find the meaning of this tune, as the tonal center is rather invisible. You have to listen concentrated, Ornette explains: The melodic direction is pretty free. Actually, these are regular intervals that any musician would use anyway, but put together this way, it's very melodious. It is a fact that the melodic lines sound as if musicians like Thelonious Monk watched over his shoulder, but in my ears, after fifty years, the music still sounds rather modern, as if it was created last year.
The second tune, The Blessings, is the most apealing one, Nat Hentoff says in the liner notes. It's Don Cherry's muted trumpet solo that makes it interesting, but no shocking renewals in my ears, fifty years later. It was composed in a park at Fort Worth at one or two early in the morning, the liner notes complete the information. The last tune recorded on the 10th of February is titled Jayne, the name of Ornette's wife. Ornette explains that he and his men felt free to play as they liked it. Tunes with a tonal center are very practical for group improvisation. Like the other two tracks, mentioned above, this tune doesn't give me the feeling that I am listening to a total anarchy of tones - free expression for all musicians. 
Listening to these early Ornette Coleman tunes, the man who shocked the jazz world with his 1960 album Free Jazz, learns me, that Ornette Coleman was an innovator and that his music, revolutionary in the late 1950s, now sound modern and fresh and a lot of jazz musicians now use the improvisations techniques that started with Ornette Coleman. 
PLAYLIST
On the 10th of February 1958, fifty years ago, Ornette Coleman made his first three recordings for Contemporary. These three tunes, Invisible, The Blessings and Jayne, were later released, with six more, made during the weeks to follow, for the Contemporary album The Music Of Ornette Coleman - Something Else !!!
Every jazz fan has a meaning about Ornette Coleman's music. A lot hate it, his 1960 Free Jazz recordings shocked most traditional, swing and even bop orientated listeners; but few heard new promissing harmonies and developments. I found some commends, like: I am sure there is a place in jazz for an innovator of this type, Cannonball Adderley said, but 75% of the jazz musicians dismiss Ornette's whole thing. John Hammond called him a considerable talent, but also that he was to become more and more of a bore. John Lewis stated, however, that Coleman was doing the only really new thing in jazz since the innovations in the mid 1940s of Dizzy Gillespie, Thelonious Monk and Charlie Parker. For me a reason to get this Contemporary record and to play it. Is it a complete new style, virtually atonal. divorced from the convential concept of improvisation based on chord patterns? to quote Leonard Feather (1960). Is it music that will shock me, or bore me, or entertain me .... well time for a test.
First of all the members of the Ornette Coleman Quintet: Ornette Coleman on the alto saxophone, Don Cherry on trumpet, Walter Norris at the piano, Don Payne bass and Billy Higgins drums. Let's play the three tunes, as recorded fifty years ago: The first one is, like all tunes on this album, an Ornette Coleman composition, titled Invisible. The title suggests that it is hard to find the meaning of this tune, as the tonal center is rather invisible. You have to listen concentrated, Ornette explains: The melodic direction is pretty free. Actually, these are regular intervals that any musician would use anyway, but put together this way, it's very melodious. It is a fact that the melodic lines sound as if musicians like Thelonious Monk watched over his shoulder, but in my ears, after fifty years, the music still sounds rather modern, as if it was created last year.
The second tune, The Blessings, is the most apealing one, Nat Hentoff says in the liner notes. It's Don Cherry's muted trumpet solo that makes it interesting, but no shocking renewals in my ears, fifty years later. It was composed in a park at Fort Worth at one or two early in the morning, the liner notes complete the information. The last tune recorded on the 10th of February is titled Jayne, the name of Ornette's wife. Ornette explains that he and his men felt free to play as they liked it. Tunes with a tonal center are very practical for group improvisation. Like the other two tracks, mentioned above, this tune doesn't give me the feeling that I am listening to a total anarchy of tones - free expression for all musicians. 
Listening to these early Ornette Coleman tunes, the man who shocked the jazz world with his 1960 album Free Jazz, learns me, that Ornette Coleman was an innovator and that his music, revolutionary in the late 1950s, now sound modern and fresh and a lot of jazz musicians now use the improvisations techniques that started with Ornette Coleman. The Music Of .... Ornette Coleman - Something Else !!! - Great modern jazz, although the tunes were recorded 50 years ago !! In 1958 this music was really ... Something Else; in 2008 this title wouldn't work ......
AT RANDOM:
Chloë - BOULEVARD OF BROKEN DREAMS: Wouter Van Bemmel trumpet and flügelhorn, Jaap Brons trombone, Roland Bruns and Bart Boyeng reeds, Lucas Asselbergs piano, Ton Van Bergeijk guitar, Gert-Jan Blom bass and Lucas Van Merwijk drums. Recorded in June 1985 at the Zeezicht Studios in Spaarnwoude (The Netherlands).
Time exposure for the 10th of February:
1928:
Chloë - BOULEVARD OF BROKEN DREAMS: Wouter Van Bemmel trumpet and flügelhorn, Jaap Brons trombone, Roland Bruns and Bart Boyeng reeds, Lucas Asselbergs piano, Ton Van Bergeijk guitar, Gert-Jan Blom bass and Lucas Van Merwijk drums. Recorded in June 1985 at the Zeezicht Studios in Spaarnwoude (The Netherlands).
Time exposure for the 10th of February:
1928:
- pay-off= california ramblers
- love nest = paul whiteman o
1938:
- wolverine blues = bob crosby o
- improvisation = django reinhardt-stephanne grappelly
- viper mad / blackstick / when the sun sets down south / sweet patootie = noble sissle swingsters
- freight train blues / trixie blues / my daddy rocks me / he may be your man but he comes to see me sometimes /jack i'm mellow = trixie smith
1958:
- blessing / invisible / jayne = ornette coleman quintet
PLAYLIST
boulevard of broken dreams/it's the talk of the town = grupo vou vivendo/brasil revive o chorindo - brazil's little guitar = ornette coleman/something else-the music of ... = dizzy gillespie/volume 9 1946-1947 = marcus llerena/levanta poeira = art hickman o/the san francisco sound = duke ellington/volume three studio sessions new york 1962 = dave brubeck quartet/at carnegie hall (2)
Retrospect
Epoca de Ouro
Nederlands ( To the English translation )
Op 10 februari 1958, vijftig jaar geleden, maakte Ornette Coleman de eerste drie opnamen voor zijn eerste plaat. Deze drie titels, Invisible, The Blessings en Jayne, werden later uitgebracht, met zes andere, die in de weken daarna werden geregistreerd, voor het album The Music Of Ornette Coleman - Something Else !!! op het Contemporary label.
Iedere jazzfan heeft wel een mening over de muziek van Ornette Coleman. Een heleboel vinden het verschrikkelijk; zijn plaat Free Jazz uit 1960 choqueerde een hele generatie traditionele jazz, swing en zelfs bebop liefhebbers; slechts een handjevol zagen veelbelovende ontwikkelingen in de nieuwe harmoniën. Ik vond wat kreten: I am sure there is a place in jazz for an innovator of this type, Cannonball Adderley said, but 75% of the jazz musicians dismiss Ornette's whole thing. (= Natuurlijk is er ruimte voor dit soort vernieuwingen, maar driekwart van de jazzmusici zetten zich af tegen Ornette Coleman's muziek.) John Hammond noemde hem een aanzienlijk talent, maar dat het hem wel snel ging vervelen. John Lewis echter beweerde dan Coleman een echte vernieuwer was in de jazz sinds het ontstaan van de bebop midden jaren veertig door mannen als Dizzy Gillespie, Thelonious Monk en Charlie Parker. Voor mij reden om deze vijftig jaar oude Contemporary plaat eens op te zetten en met eigen oren te beluisteren. Is het echt een compleet nieuw soort muziek, virtually atonal. divorced from the convential concept of improvisation based on chord patterns ( = a-tonaal, niet op akkoorden gebasseerde improvisaties) om Leonard Feathers uit 1960 te citeren? Is het muziek die me choqueert of die me verveelt of ergens tussen in ..... tijd voor een test. Eerst maar even de leden van het Ornette Coleman Quintet op een rijtje: Ornette Coleman op altsax, Don Cherry op trompet, Walter Norris aan de piano, Don Payne op bas en Billy Higgins slagwerk. We beperken ons tot de eerste drie titels, opgenomen vijftig jaar geleden. De eerste, net als alle andere titels op de plaat, is een eigen compositie, getiteld Invisible. De titel suggereert (Invisible = Onzichtbaar) dat de essentie van dit nummer, the tonal center volgens Coleman, moeilijk te vinden is. You have to listen concentrated, legt Ornette uit, The melodic direction is pretty free. Actually, these are regular intervals that any musician would use anyway, but put together this way, it's very melodious.( = Je moet geconcentreerd luisteren. Eigenlijk zijn het de gebruikelijke intervallen die elke muzikant gebruikt, maar op een andere manier gerangschikt, en daarom juist erg melodieus). Feit is, dat de melodielijnen me doen herinneren aan Thelonious Monk composities, alsof Monk over de schouder van Ornette heeft meegekeken. Het verwondert me dat deze muziek vijftig jaar geleden gemaakt is - het klinkt fris en modern alsof het gisteren gemaakt is. Het tweede nummer, The Blessings, is het meest toegankelijke, zegt Nat Hentoff in zijn verhaal op de hoes. Het is vooral de gestopte trompetsolo van Don Cherry die het interessant maakt, maar weer geen atonaal piep-knars-knor waar ik zo bang voor ben. Het nummer werd gecomponeerd in het park van Fort Worth om één of twee uur 's nachts: essentiële informatie volgens de hoes. Het laatste nummer dat die dag werd opgenomen is getiteld Jayne, genoemd naar Ornette's vrouw. Ornette legt uit dat iedereen vrij is om te spelen wat hij wil: complete vrijheid dus. Nummers, gebasseerd rond een tonal center, zoals hij het noemt, een aantal essentiële tonen, is heel geschikt voor groepsimprovisatie. Net als bij de twee voorafgaande titels, krijg ik bij dit nummer niet dat gevoel van vervreemding, dat je krijgt als je bijvoorbeeld naar Chinese of Arabische muziek luistert; geen totale anarchie van klankenwaar ik bang voor was.
Al luisterend naar de muziek van Ornette Coleman; zijn eerste drie vernieuwende opnamen, van de man die de jazzwereld schokte in 1960 met zijn Free Jazz, ontdek ik dat Ornette Coleman een groot vernieuwer was, revolutionair in de oren van de luisteraar eind jaren vijftig, nu acceptabel en nog steeds prima passend binnen de jazz van de XXI-ste eeuw; een manier van spelen, die nu nog steeds door veel musici wordt gebruikt; een muzikant die zijn tijd ver vooruit was. De titel The Music Of Ornette Coleman - Something Else ( = Iets Anders) dekt de lading vanuit het perspectief van vijftig jaar geleden; voor nu zou de titel zijn kracht verloren hebben.
AT RANDOM:
Chloë - BOULEVARD OF BROKEN DREAMS: Wouter Van Bemmel trompet en bügel, Jaap Brons trombone, Roland Bruns en Bart Boyeng rieten, Lucas Asselbergs piano, Ton Van Bergeijk gitaar, Gert-Jan Blom bas en Lucas Van Merwijk slagwerk. Opgenomen juni 1985 in de Zeezicht Studio's in Spaarnwoude.
Tijdopname voor 10 februari:
1928:
Epoca de Ouro
Nederlands ( To the English translation )
Op 10 februari 1958, vijftig jaar geleden, maakte Ornette Coleman de eerste drie opnamen voor zijn eerste plaat. Deze drie titels, Invisible, The Blessings en Jayne, werden later uitgebracht, met zes andere, die in de weken daarna werden geregistreerd, voor het album The Music Of Ornette Coleman - Something Else !!! op het Contemporary label.
Iedere jazzfan heeft wel een mening over de muziek van Ornette Coleman. Een heleboel vinden het verschrikkelijk; zijn plaat Free Jazz uit 1960 choqueerde een hele generatie traditionele jazz, swing en zelfs bebop liefhebbers; slechts een handjevol zagen veelbelovende ontwikkelingen in de nieuwe harmoniën. Ik vond wat kreten: I am sure there is a place in jazz for an innovator of this type, Cannonball Adderley said, but 75% of the jazz musicians dismiss Ornette's whole thing. (= Natuurlijk is er ruimte voor dit soort vernieuwingen, maar driekwart van de jazzmusici zetten zich af tegen Ornette Coleman's muziek.) John Hammond noemde hem een aanzienlijk talent, maar dat het hem wel snel ging vervelen. John Lewis echter beweerde dan Coleman een echte vernieuwer was in de jazz sinds het ontstaan van de bebop midden jaren veertig door mannen als Dizzy Gillespie, Thelonious Monk en Charlie Parker. Voor mij reden om deze vijftig jaar oude Contemporary plaat eens op te zetten en met eigen oren te beluisteren. Is het echt een compleet nieuw soort muziek, virtually atonal. divorced from the convential concept of improvisation based on chord patterns ( = a-tonaal, niet op akkoorden gebasseerde improvisaties) om Leonard Feathers uit 1960 te citeren? Is het muziek die me choqueert of die me verveelt of ergens tussen in ..... tijd voor een test. Eerst maar even de leden van het Ornette Coleman Quintet op een rijtje: Ornette Coleman op altsax, Don Cherry op trompet, Walter Norris aan de piano, Don Payne op bas en Billy Higgins slagwerk. We beperken ons tot de eerste drie titels, opgenomen vijftig jaar geleden. De eerste, net als alle andere titels op de plaat, is een eigen compositie, getiteld Invisible. De titel suggereert (Invisible = Onzichtbaar) dat de essentie van dit nummer, the tonal center volgens Coleman, moeilijk te vinden is. You have to listen concentrated, legt Ornette uit, The melodic direction is pretty free. Actually, these are regular intervals that any musician would use anyway, but put together this way, it's very melodious.( = Je moet geconcentreerd luisteren. Eigenlijk zijn het de gebruikelijke intervallen die elke muzikant gebruikt, maar op een andere manier gerangschikt, en daarom juist erg melodieus). Feit is, dat de melodielijnen me doen herinneren aan Thelonious Monk composities, alsof Monk over de schouder van Ornette heeft meegekeken. Het verwondert me dat deze muziek vijftig jaar geleden gemaakt is - het klinkt fris en modern alsof het gisteren gemaakt is. Het tweede nummer, The Blessings, is het meest toegankelijke, zegt Nat Hentoff in zijn verhaal op de hoes. Het is vooral de gestopte trompetsolo van Don Cherry die het interessant maakt, maar weer geen atonaal piep-knars-knor waar ik zo bang voor ben. Het nummer werd gecomponeerd in het park van Fort Worth om één of twee uur 's nachts: essentiële informatie volgens de hoes. Het laatste nummer dat die dag werd opgenomen is getiteld Jayne, genoemd naar Ornette's vrouw. Ornette legt uit dat iedereen vrij is om te spelen wat hij wil: complete vrijheid dus. Nummers, gebasseerd rond een tonal center, zoals hij het noemt, een aantal essentiële tonen, is heel geschikt voor groepsimprovisatie. Net als bij de twee voorafgaande titels, krijg ik bij dit nummer niet dat gevoel van vervreemding, dat je krijgt als je bijvoorbeeld naar Chinese of Arabische muziek luistert; geen totale anarchie van klankenwaar ik bang voor was. Al luisterend naar de muziek van Ornette Coleman; zijn eerste drie vernieuwende opnamen, van de man die de jazzwereld schokte in 1960 met zijn Free Jazz, ontdek ik dat Ornette Coleman een groot vernieuwer was, revolutionair in de oren van de luisteraar eind jaren vijftig, nu acceptabel en nog steeds prima passend binnen de jazz van de XXI-ste eeuw; een manier van spelen, die nu nog steeds door veel musici wordt gebruikt; een muzikant die zijn tijd ver vooruit was. De titel The Music Of Ornette Coleman - Something Else ( = Iets Anders) dekt de lading vanuit het perspectief van vijftig jaar geleden; voor nu zou de titel zijn kracht verloren hebben. AT RANDOM:Chloë - BOULEVARD OF BROKEN DREAMS: Wouter Van Bemmel trompet en bügel, Jaap Brons trombone, Roland Bruns en Bart Boyeng rieten, Lucas Asselbergs piano, Ton Van Bergeijk gitaar, Gert-Jan Blom bas en Lucas Van Merwijk slagwerk. Opgenomen juni 1985 in de Zeezicht Studio's in Spaarnwoude.
Tijdopname voor 10 februari:
1928:
- pay-off= california ramblers
- love nest = paul whiteman o
1938:
- wolverine blues = bob crosby o
- improvisation = django reinhardt-stephanne grappelly
- viper mad / blackstick / when the sun sets down south / sweet patootie = noble sissle swingsters
- freight train blues / trixie blues / my daddy rocks me / he may be your man but he comes to see me sometimes /jack i'm mellow = trixie smith
1958:
- blessing / invisible / jayne = ornette coleman quintet
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
SPEELLIJST
boulevard of broken dreams/it's the talk of the town = grupo vou vivendo/brasil revive o chorindo - brazil's little guitar = ornette coleman/something else-the music of ... = dizzy gillespie/volume 9 1946-1947 = marcus llerena/levanta poeira = art hickman o/the san francisco sound = duke ellington/volume three studio sessions new york 1962 = dave brubeck quartet/at carnegie hall (2)
Retrospect
Labels: ornette coleman, something else
posted by Anonymous at 6:06 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home