Monk in Oslo

( Naar de Nederlandse vertaling.)

You Haven't Heard Monk Until You've Seen Him

As I'm still not feeling well ( I catched a cold some days ago which makes me weary and rather apathetic) it gives me the opportunity to view some DVDs:

I enjoyed a performance of Thelonious Monk made in Oslo (Norway) 15 April 1966.
It is a bonus DVD, part of a CD titled Monk In Paris and contains three tunes from his appearance in a Oslo studio: Lulu's Back In Town - Blue Monk and 'Round Midnight.

In 1966 Monk was travelling all around Europe doing sell-out concerts in Amsterdam, Düsseldorf and Stockholm for an audience, that applauded for some of his compositions on the first few bars, as if he was Frank Sinatra singing Night and Day. (The Loneliest Monk - Barry Farrell).

For American musicians, like Monk, this was weird - it was a proof that their music in Europe was judged more as an estetic art, then as a sociological element as usual at home in the US.

There are but few fragments of Monk performing his music on stage. His performance in Oslo, in a sterile TV studio, is one of those opportunities to see him playing. All four musicians, very concentrated ( or influenced by drugs) play an almost perfect concert. You can see how Monk plays, stands up and watches his group, turning around in a kind of dance, then turns around and starts playing the first notes on the appropiate moment; Charlie Rouse, who plays his solos without blinking an eyelid, whatever happens around him; Larry Gales, on the bass, forming his bass lines as Monk must have heard it when he composed the tune and Ben Riley , the drummerman who can make more music from two drums and two cymbals than many other drummers could produce from their ten-piece drumsets ( Leslie Gourse )

I like Monk's music very much; you can wake me up each time of the day playing his music, but I realize that others don't like his weird compositions. His piano playing, a kind of bebop stride-piano is always recognizable, even after two bars, and as the intro of the bonus DVD reads: You Haven't Heard Monk Until You've Seen Him.

I found a fragment of the second tune, Blue Monk, as played in Oslo, April 1966. Enjoy it.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

75: 2 February 1932: It Don't Mean A Thing-11204-a Duke Ellington and his Famous Orchestra
10: 2 February 1997: Crocodile Tear - Benjamin Herman Trio
1: 2 February 2006: Viper's Drag - Spats Langham-Mike Litton


Nederlands ( To the English translation )



You Haven't Heard Monk Until You've Seen Him

( Je Hebt Monk Pas Gehoord Als Je Hem Gezien Hebt )

Aangezien ik nog steeds geplaagd wordt door een hardnekkiige verkoudheid, die moe en lusteloos maakt, kom ik niet verder dan het bekijken van wat DVD's.

Gisteren was dat een optreden van Thelonious Monk uit april 1966 in Oslo. Het staat op een bonus DVD, die bijgevoegd is bij de CD Monk in Paris. Er staan drie nummers op de DVD: Lulu's Back In Town - Blue Monk and 'Round Midnight.


In 1966 reisde Monk rond door Europa. Overal waren zijn concerten uitverkocht, in Amsterdam, Düsseldorf en Stockholm. Het enthousiaste publiek begon vaak al na een paar maten te applaudiseren als ze het nummer herkenden, alsof Frank Sinatra de eerste woorden van Night And Day gezongen had (The Loneliest Monk - Barry Farrell).

Voor Amerikanen was dit iets vreemds en bewees eens te meer dat in Europa de jazz meer vanuit estetisch oogpunt gewaarderd werd, in vergelijking met hun thuisland, waar meer sociologisch normen golden.

Filmbeelden, waar Monk bij een concert te bewonderen is, zijn zeldzaam. De opnamen in Oslo, in een sterile TV studio, is één van die schitterend bewaard gebleven mogelijkheden. De vier musici, zwaar geconcentreerd ( of onder invloed van drugs), emotieloos, spelen een bijna perfect concert. Je ziet hoe Monk bewust zijn noten kiest, plotseling opstaat en zijn musici op afstand bekijkt, in een soort extase een rondje danst en dan, precies op het juiste moment, de juiste toon aanslaat om een nieuwe chorus te beginnen; hoe Charlie Rouse onverstoorbaar zijn solos speelt - wat er ook gebeurt; hoe Larry Gales de baslijnen vormt, die Monk in zijn hoofd bedacht heeft en hoe Ben Riley, met enkel een snaredrum en trom en wat bekkens, meer uit zijn slagwerk weet te halen dan menig drummer achter een batterij trommels. ( Leslie Gourse )

Ik hou van Monk's muziek en van zijn composties - je kunt me er midden in de nacht voor wakker maken - het verveelt nooit. De manier waarop hij piano speelt, een haast strideachtige manier van bebop spelen, is overal en altijd herkenbaar - zelfs al na twee maten. Met Monk heb je geen keus: of je houdt van zijn muziek of je verafschuwt het; zoals de intro van de bonus DVD zegt: Je kent pas Monk's muziek als je hem hebt horen spelen.

Die kans is er - ik vond een fragment van het tweede nummer, Blue Monk, zoals hij dat speelde in Oslo in april 1966. Geniet er van.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl


75: 2 februari 1932: It Don't Mean A Thing-11204-a Duke Ellington and his Famous Orchestra
10: 2 februari 1997: Crocodile Tear - Benjamin Herman Trio
1: 2 februari 2006: Viper's Drag - Spats Langham-Mike Litton