Louis Armstrong in Blokker 1959: New photos

Louis Armstrong All-Stars in 1959 concert at Blokker
A series of unique photos made by Kees Maaswinkel.Hans Koert
Louis Armstrong All-Stars in Blokker 1959: New photos (English) Nieuwe foto's van Louis Armstrong in Blokker 1959 (Nederland)
There are some concerts which are, even after decades, still fresh in mind. Each jazz fan has such memorable concerts in mind. For a lot of Dutchmen, most of pensionable age now, the Blokker concerts of the 1950s and 1960s are still legendary, like the concerts of Benny Goodman ( 1958) and Louis Armstrong (1959 and 1965). At both Louis Armstrong concerts dedicated amateur photographers made their photos and, in a previous blog I shared the photos and remembrances of Henri Hoogewoud, who shared with us his 1965 Louis Armstrong concert photos. Two years ago Martin Van Der Waals contacted me with an anonymous photo from the 1965 Louis Armstrong concert, which he found in the Haags Gemeentemuseum.

Part of The Micro-Solisten: f.l.t.r.: Piet Van Marle (bass-trumpet) - Klaas Van Meerten De Boer (trumpet) and Gerrit De Boer (Clarinet). ( photo courtesy: Kees Maaswinkel) Recently two new visitors of the blog, contacted me with their photos and stories of the 1959 Louis Armstrong concert in Blokker, a small village in the northwestern part of The Netherlands. The story of the Blokker concerts, and especially the 1959 Louis Armstrong concert, is told in a previous blog. Today I love to present the story of Kees Maaswinkel who loves to share with you some photos he made at the 1959 Blokker concert. In a later contribution I love to share the story of Hans Spoelstra. The Kees Kuyt Combo: f.l.t.r.: Henk De Jong double bass and Leen Dijkkamp vibes (photo courtesy: Kees Maaswinkel)
Kees Maaswinkel remembers the concert. Ik was toen 17 overigens en had mijn eerste serieuze fotokamera gekocht: een Aires IIIa. (= I was only 17 years old in those days and had bought my first real photo camera, an Aires 35IIa ). Daar zat een vaste lens op en dat was geen telelens. (= It had a fixed lens, not a telephoto lens.). Ik moest dus dicht bij het podium zien te komen. Dat lukte ook. (= I had to try to get near the stage and the artists and it worked). Ik heb geprobeerd het hele gebeuren vast te leggen: het voorprogramma, de All Stars en het publiek. (I've tried to make a series of photos of the complete concert: The bands that opened the concert, the All-Stars and the people in the audience). Uit de konsertzaal: A review of the 1959 Blokker festival in Rhythme, a Dutch Maandblad voor jazz-, dans- en amusementsmuziek.)(p. 6-7) (Hans koert archive) ( click on the photo to enlarge).
The bands that did start the concert were The Micro Solisten from Zaandam, a place nearby and the Kees Kuyt Combo. The Dutch Rhythme, maandblad voor jazz- dans- en amusementsmuziek, remembers in its series Uit de konsertzaal, the fact that Louis Armstrong en de zijnen had visited Blokker as the final act of its 1959 Festival. ( 7th up to 10th May, 1959). Bijna ongelooflijk ( almost unbelievable) and Bijzonder groots ( Very remarkable) are two quotes from the review. Louis Armstrong (photo courtesy: Kees Maaswinkel)
The article in Rhythme doesn't informs its readers about the curtain raisers: The Micro Solisten, an amateur group, that played in the traditional jazz styles, featuring Klaas Van Meerten De Boer (trumpet), Dolf Kaper (piano), Gerrit De Boer (clarinet), Piet Van Marle (bass-trumpet ( and prob. trombone) , Ko Van Calcar double bass and Dick Dijkstra drums) and the Kees Kuyt Combo, a modern jazz group featuring Leen Dijkkamp (vibes), Kees Kuyt (guitar), Henk De Jong (double bass) and Jaap Kok (drums). Louis Armstrong and Velma Middleton (photo courtesy: Kees Maaswinkel)
After more then half a century Kees does not rememberthe details of the concert very well. The Louis Armstrong All-Stars featuring, of course, good old Satchmo on trumpet and, of course singing with his recognizable grasping voice, Trummy Young on trombone, Peanuts Hucko on clarinet, Billy Kyle at the piano, Mort Herbert on bass and Danny Barcelona on drums. Velma Middleton was added as vocalist. These tours along venues all over the world were very exhausted for the members of the band and for Louis, who was almost 60 years old, this European tour would bring him into hospital - A month later he would be suffered by a severe heart attack, while being in Spoleto in Italy for some concerts. Louis stayed in hospital for one week, took some days rest in Rome and flew back to the States and ten days after the attack he was on stage again playing some chorusses at a concert that was scheduled at the jazz jamboree at Lewisohn Stadium. Six years later, Louis would return to Blokker, The Netherlands, for a second concert at the auction hall, were normally vegetables were sold by auction. The audience ( photo courtesy: Kees Maaswinkel)Ik weet nog wel dat bij een lange drumsolo van Danny Barcelona een boerenjongen achter me riep: Krimmeneel, wat ken die vent trommelen! (I remember that, after an energetic drum solo by Danny Barcelona a local guy shouted in the local language: Krimmeneel, wat ken die vent trommelen!(= My God, what a drummer man). Kees told this story at home and since that time these are winged words in his family. During this period Kees lived in Utrecht, in the centre of The Netherlands, and had to find someone who would give him a ride home. It worked!

Thanks Kees for sharing the photos of this unique Dutch Louis Armstrong concert in Blokker May 1959. Thanks to Marc Van Nus and mrs. A. Tanger for their information.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

 Two young Dutchmen, Ben Essing and Jan Vis, who lived in a small village north of Amsterdam, Blokker, decided during the late 1950s to organize some concerts, to stir living things up in their small village. At the local auction hall, were vegetables were sold by auction, they scheduled May 1959, a small festival which ended with a concert by Louis Armstrong himself. Kees Maaswinkel, then 17 years young, joined that concert and took his photo camera. He loves to share some unique photos with the visitors of the Keep (it) Swinging blog. Keep (it) Swinging loves to point you to this kind of unique stuff in Dutch jazz history and if you don't want to miss it, follow it a Twitter ( #keepitswinging) or ask for its free monthly newsletter: keepswinging@live.nl


RetrospectOscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Oscar Alemán: live voor de eeuwigheid

Oscar Almán: Eternamente Vivo!
Optredens en radio-uitzendingen vermaarde Argentijnse gitarist uitgebracht.
Jørgen Larsen
(vertaling: Hans Koert)

Oscar Alemán: Eternamente Vivo! (English) Oscar Alemán: Live voor de eeuwigheid (Nederlands) Oscar Alemán: Eternamente Vivo ( Español)

In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, was Oscar Alemán regelmatig te horen in allerlei radio- en tv-uitzendingen in Argentinië. Sinds eind jaren vijftig zijn er geen nieuwe platen meer gemaakt, vanaf het moment dat het contract met Oscar Alemán en zijn Orchesta de Jazz en Odeón (Argentina) afgelopen was. Wel zijn er nog studio-opnamen gemaakt midden jaren zestig, waarin Oscar Alemán een nieuw kwintet, genaamd Oscar Alemán y sus Cinco Caballeros leidt, maar deze opnamen kwamen pas veel later uit op vinyl, eind jaren zeventig.

Oscar Alemán: foto gemaakt tijdens een live-optreden jaren vijftig.
Samenvattend betekende dit dat liefhebbers van Alemán's muziek, genoegen moesten nemen met een gat van zo'n vijftien jaar, tussen 1957 en 1972, totdat Redondel, een klein label, een aantal nieuwe opnamen van hem uitbracht. Gelukkig hadden verzamelaars in Argentinië op tape opnamen vastgelegd van radio en tv-opnamen en live-optredens, en deze opnamen, aangevuld met met opnamen van Oscar's eigen privé-verzameling en die van naaste vrienden, circuleerden al langer bij verzamelaars, maar werden nooit commercieel uitgebracht. Een selectie van deze opnamen is nu eindelijk uitgebracht, op een dubbelalbum op het label Fonocal (FONOCAL 24 1/2) getiteld Oscar Alemán - Eternamente Vivo. Deze dubbelaar werd samengesteld door Daniel Cossarini en Edgardo "Nano" Suárez uit materiaal, dat ze mochten gebruiken van Estanislao & José Iacona, Jorgelina Alemán - een succesvol zangeres en kleindochter van Oscar Alemán. Zij schreef de tekst bij de cd's en brengt een ode aan haar grootvader door mee te zingen met een versie van Stardust, dat Oscar Alemán oorspronkelijk op 78-toeren uitbracht.

Oscar Alemán: Eternamente Vivo! ( Fonocal 24 1/2)
Op de dubblecd vind je 34 nummers met live-opnamen van Oscar Alemán, opnieuw gemasterd van bandopnamen, helaas van wisselende kwaliteit. Het is jammer dat de uitgave ook geen informatie bevatten van data en opname-omstandigheden van de oorspronkelijke banden ....... Ze bevatten een mix van radio, TV en live-concerten, aangevuld met een aantal privéopnamen; een leuke kluif voor discografen, al bevat de online Oscar Alemán discografie wellicht wat aanwijzingen m.b.t. de opnamen, die wellicht deels ook in Oscar's privé-collectie zaten.

Optreden Oscar AlemánHet repertoire, geselecteerd op de twee cd's, is een mix van stijlen, sommige zijn bekend doordat Alemán ze eerder op de plaat vastgelegd heeft, zoals Sweet Georgia Brown, Tea For Two, St Louis Blues, Tengo Ritmo etc., alhoewel deze live-opnamen weer een andere kijk geven op Oscar's vakmanschap en improvisatie - een mooie aanvulling van de studio-opnamen en een goudmijn voor hen die zich willen verdiepen in Oscar's gitaarstijl. Er zitten ook nummers bij van titels, die Oscar nooit opnam, zoals populaire nummers als La,La,La en Dang Dang, en verder een aantal; verrassingen, zoals Oscar die zich waagt aan een Frans chanson, begeleid op zijn gitaar.


TV-optreden
Een hoogtepunt van het geheel zijn de uitvoeringen van soloversies van Man of Mine, La Cumparsita en de St Louis Blues en verder tracks opgenomen op twee live-concerten in het Teatro del Buen Air in 1971 met Oscar Alemán begeleid door Guillermo José Iacona op ritmegitaar - vooral de mooie uitvoering van Cuando los santos vienen marchando is waard genoemd te worden, aangezien dit nummer later, in een zelfde versie, opgenomen werd op de lp Alemán 72' uitgebracht op Redondel, - een echt kunststukje om van dit doodgeslagen dixielandvolkslied nog iets bijzonders te maken.

TV-optreden 1980, vlak voor zijn dood. (foto: Theo Van Der Graaff)
Helaas zijn er ook een aantal nummers, die door hun belabberde geluidskwaliteit, geen aanwinst zijn op deze dubbelaar, voornamelijk enkele Radio El Mundo uitzendingen uit ca. 1967 en de low-fi audio-kwaliteit vind je ook terug bij een vastgelegd tv-programma. Wat deze tracks wel toevoegen, is het enthousiasme van het publiek en het applaus dat geregistreerd is, wat Oscar Alemán ten deel viel tijdens dit soort opnamen gedurende de jaren zestig en zeventig. Je hoort hier de showman, de entertainer, die hij vooral was, die met zijn fabelachtige techniek, grappen en grollen en humor, het publiek inpakte, ook al waren zijn begeleiders in die dagen van een minder hoog gehalte. Een paar van deze TV-opnamen zijn, zij het alleen als geluid, terug te vinden op internet. Hieronder vind je zo'n voorbeeld van el maestro tijdens zo'n uitzending: geniet van het nummer Tengo Ritmo, dat uitgezonden werd op Canal 9 in het programma Sabados de la Bondad, gepresenteerd door Hector Coire

De laatste opname van disc 2 is een moderne mix, een dub van Jorgelina Alemán, die de Engelse tekst zingt bij Hoagy Carmichael's Stardust over een versie, die Oscar voor Odeon maakte op 26 oktober 1944: Polvo de Estrellas door Oscar Alemán y su Quinteto de Swing. Volgens Jorgelina, Oscar's kleindochter, werd ze geïnspireerd om dit vast te leggen, door eenzelfde experiment dat Natalie Cole uithaalde, ter herinnering aan haar vader Nat King Cole, door haar stem over een opname te leggen van een nummer, dat Nat voor zijn dood opnam. Je houdt er van of je houdt er niet van, maar zie het als een eerbetoon van een ster aan haar grootvader - een bewijs dat ze de familietraditie heeft voortgezet. Je kunt het ook zien als een eerbetoon en bewondering voor deze grote Argentijnse gitarist. Deze studio-opname heeft Jorgelina overigens ook gebruikt op haar, onlangs heruitgebrachte cd: Jorgelina Alemán: El jazz en las Venas. (Fonocal 526) Luister maar eens naar: Jorgelina Alemán met Oscar Aleman y su Quinteto de Swing in de begeleiding: Stardust.

Afgelopen week, op de 20ste februari, zou Oscar Aleman 103 jaar oud geworden zijn en dan is deze heruitgave natuurlijk een prachtig eerbetoon aan deze onnavolgbare Master of Swing: Eternamente Vivo.
De dubbel-cd is te koop bij allerlei online webshops - het aantal exemplaren lijkt beperkt, dus wees er snel bij.
Tenslotte nog een geluidsfragment van een live TV-optreden van Oscar Alemán voor het Canal 9, programma Sabados continuados, gepresenteerd door Leonardo Simons en uitgezonden op 20 februari 1970, waarbij Oscar Alemán begeleid wordt door het orkest van Santos Lipesker met een versie van Moritat (= Mack The Knife) gevolgd door, hoe toepasselijk, het nummer Happy Birthday.

Dank aan Daniel Cossarini en Jorgelina Alemán.
Bezoek ook eens de online Oscar Aleman discografie en de Oscar-Aleman blog


Jørgen Larsen
oscaraleman@live.nl
http://oscar-aleman.blogspot.com

De muziek van de fameuze Argentijnse gitarist Oscar Alemán, die deze week 103 jaar geleden geboren werd, lijkt in Argentinië ondertussen volledig heruitgebracht. Zelfs zijn radio-, privé- of theateroptredens circuleren al jaren rond bij verzamelaars - nu zijn ze ook deels op cd verkrijgbaar. De dubbel-cd Oscar Alemán - Eternamente Vivo bevat zo'n 34 nummers, van wisselende geluidskwaliteit, die een indruk geven van de populariteit van el maestro tussen ongeveer 1945 en 1972 - een must-have voor diegenen die alles van hem willen horen, maar voor hen die nieuwsgiering zijn naar zijn muziek is er wel een betere uitgangpunt te verzinnen. Keep (it) Swinging houdt de vinger aan de pols bij nieuwe uitgaven en als je niets daarvan wilt missen, volg haar dan via Twitter ( #keepitswinging ) of vraag de gratis maandelijkse nieuwsbrief ( Nederlands of Engels) ( keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Hugues Panassié ( 1912-1964 )

PANASSIÉ had found what he believed to be the most beautiful music in the world, and his book rings with superlatives and clarion bursts. ( Whitney Balliett in Panassié, Delaunay et Cie)
Georg Lankester

Hot Club de France – the first jazz organization in the world - part 1 Hot Club de France – the first jazz organization in the world - part 2 Charles Delaunay (1911-1988) Hugues Panassié (1912-1964)
(Nederlandse linken): Hot Club de France: De eerste Jazzorganisatie ter wereld - deel 1 - Hot Club de France: De eerste Jazzorganisatie ter wereld - deel 2 - Charles Delaunay (1911-1988) Hugues Panassié (1912-1964)

I don't see why we need a Frenchman to come over here and tell us how to play American music. I wouldn't think of going to France and telling him how to jump on a grape. (Eddie Condon about Hugues Panassié's visit to the States, due to its Swing recordings) (source: Panassié, Delaunay et Cie - Whitney Balliett)
Hot Club leader and promotor of traditional jazz
This Frenchman, Hugues Panassié, who has played a key role in the world of jazz, was born in Paris on the 27th of February 1912. Little is known about his youth, but a fact is that he played saxophone. By the age of 20 he gradually got some reputation for his knowledge of music. He was then seriously involved in the rapidly developing jazz in France and one of the very first persons in Europe to publish about this new form of music. He strived for recognition of jazz music which was by then in Europe hardly accepted - A foundation of historical value

Le Hot Jazz - the magazine - Revue Internationale de la Musique de Jazz ( September-October 1937) ( Georg Lankester archive)
In 1932 Hugues founded, together with Pierre Nourry and a few others, the “Hot Club de France” – the first jazz organization in the world, thereby even surprising the Americans. He became its president and would remain so till his death. In 1934, as a result of his cooperation with secretary Charles Delaunay, the magazine “JAZZ HOT” was issued. It was the first jazz magazine in the field of jazz and it would remain a leading medium for more than ten years. With a good feeling for marketing this great issue was always published in two languages. The bimonthly issue provided the reader with critics on musicians, new records and gave information about concerts to come. It was also the “Hot Club de France” organization, which leaders invited great American jazz musicians, like Louis Armstrong, Coleman Hawkins, Benny Carter, Eddie South and Bill Coleman to visit France for concerts and recording sessions. A new and valuable initiative which had a lot of impact on young French musicians.
Not much later it was arranged that the string quintet of guitarist Django Reinhardt and violinist Stéphane Grappelli became the house orchestra of the Hot Club society. Its highly talented musicians (all on string instruments) produced the first European jazz. Hugues Panassié on alto saxophone: early photo ( ca. 1928) (source: Stéphane Grappelli - with and without Django)(Patrice Panasié Collection)
Due to these promotional efforts the Hot Club Quintet made its breakthrough and was soon admired by music fans everywhere, first in Europe, later even in the USA, Panassié assisted his colleague Delaunay in a project of the latter: the launching of the record label “SWING”, solely meant for jazz music. A unique step in the record business, never taken before.
Further promotion
As mentioned before, it was Panasié’s great merit that because of his style of writing, knowledge and passion, jazz came within the reach of a broader public.
A lot of people now got interest as a result of which the first jazz fans were born, created, a phenomenon that till then was unknown. Guide to Jazz (1956) by Hugues Panassie and Madeleine Gautier ( Translation by Desmond Flower with an intro by Louis Armstrong.)
He also had the supervision for a series of “SWING” recordings in New York with giants such as Sidney Bechet, Tommy Ladnier and Mezz Mezrow which mark the New Orleans revival. These sessions were issued on two RCA-albums, another proof that Hugues was mainly involved in the traditional jazz and the New Orleans style in particular. Contrary to Delaunay he was not interested in post war jazz. In 1947 it came to a break between both managers, when the Be-bop jazz style made its entry. Panassié didn't recognize this style as a form of jazz and the two men separated. All the same, many great results were achieved in the long period of their cooperation. Hugues Panassié ( source: jazzclubbahiablanca.com.ar )
Going on alone
Still as chairman of the Hot Club de France he issued a HCdF-Bulletin which he now had to edit himself. Till the end of his life he defended the traditional jazz by writing articles on it so that he can be considered as one of the apostles of this kind of music. On top of the great number of publications, he organized radio broadcasts which attracted a considerable number of listeners. And when you look up books on jazz, you will often find his name. A lot of authors refer to his pronouncements on (traditional) jazz musicians, particularly with regard to the pre-war period. Hugues Panassié with guitarist Tiny Grimes ( photo courtesy: William P. Gottlieb)
On the 8th of December 1974 Panassié passed away in the French town of Montauban. He left behind a huge number of publications and historical recordings. His name will for always be linked to the Hot Club de France of which he was the president since its foundation. Partly due to his initiatives fame was brought to the Hot Club Quintet in such a way that their music is now synonymous for the style.
Milt Buckner, Hugues Panassié and Jo Jones ( source: jazzdocumentation.ch)
A biography
‘Le Jazz Hot’ – Correa, 1934
‘La musique de jazz et le swing’- Correa, 1943
‘Les rois du jazz’- Grasset, 1944
‘Douze années de jazz’- Correa, 1946
‘La véritable musique de jazz’- Robert Laffont, 1946-52
‘Histoire du vrai jazz’- Robert Laffont, 1959
‘La bataille du jazz’- Albin Michel, 1965
‘Dictionnaire du jazz’ (en collaboration avec Gautier & Michel, 1971
Georg Lankester
keepswinging@live.nl

Hugues Panassié was one of the first to publish in 1934, 22 years old, a book about jazz music entitled Le Jazz Hot and gave this music a place in Europe, or better said, in France. He was one of te promotors of Jazz in France, together with Charles Delaunay and their Hot Club du France organisation. Georg Lankester wrote a short biography about this Hugues Panassié as part of a series blogs, dedicated to the Hot Club de France: the first Jazz organisation in the world. The Keep (it) Swinging blog loves to point you to this kind of pioneers and loves to share publications by guest contributors .... If you won't miss any, follow it at Twitter ( #keepitswinging) or ask its free monthly newsletter ( keepswinging@live.nl ) (in Dutch or English)

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Yuri Honing Acoustic Quartet in Porgy en Bess

Debuutconcert laureaat VPRO/Boy Edgar prijs.
Ik speel alleen nog muziek waar ik voor 100% achter sta.
Hans Koert

Het zal je maar gebeuren - je wint de prestigieuze VPRO/Boy Edgar prijs en je ontdekt dat je nog nooit in De (sic) oudste- en meest gerenommeerde jazzclub van West-Europa hebt opgetreden, de jazzhotspot van Zuid-West Nederland en Noord Vlaanderen, waar grootheden als Chet Baker, Art Blakey, Don Byas, Harry Sweet Edison, David Fathead Newman, Arturo Sandoval, Archie Shepp, Benny Golson, Nat Adderley en Roy Hargrove je voorgingen ........... Deze omissie maakte Yuri Honing, de laureaat, zoals Hans Zuiderbaan hem bestempelde, ruimschoots goed. Op zondagmiddag 19 februari 2012 speelde het Yuri Honing Acoustic Quartet in Porgy en Bess in Terneuzen.


Yuri Honing ( foto: Hans Koert)
Een paar weken geleden werd bekend gemaakt dat Yuri Honing op 16 mei 2012 de prestigieuze VPRO/Boy Edgar prijs uitgereikt krijgt in het Bimhuis in Amsterdam vanwege zijn grote muzikaliteit, vakmanschap en ambachtelijkheid, wat zich uit door zijn creatieve, inventieve manier van grensverleggend en grensoverschrijdende wijze waarop hij met zijn muziek bezig is ........, aldus het juryrapport; zoveel superlatieven in één zin, wekt hoge verwachtingen en, samengevat, deze maakte Yuri tijdens twee sets meer dan waar. Zijn Acoustic Quartet, dat aantrad op het podium van Porgy en Bess bestond uit Yuri Honing op tenorsax, Wolfert Brederode aan de Steinway, Ruben Samama op bas ( en synthesizer) en Joost Lijbaart op slagwerk.
Ruben Samama ( foto: Hans Koert)
Yuri Honing, geboren in 1965, groeide op in een milieu waar vooral klassieke muziek klonk - Zijn ouders speelden beide piano, weliswaar niet professioneel, maar wel op hoog niveau en dat was, na de blokfluit (wie is er niet mee begonnen?), ook zijn eerste passie. Toen hij eenmaal afgestudeerd was aan het conservatorium ging hij Hardcore Jazz spelen. en raakte hij gefascineerd door de muziek van David Bowie, Lou Reed en Iggy Pop, maar ook Miles Davis, Coltrane, Getz, Lester Young en Albert Ayler boeiden en stimuleerden hem. Hij werd gegrepen door de saxofoon toen hij, als twaalfjarig jongetje op vakantie met zijn ouders in Montreux, op een ochtend op het balkon naast hun hotelkamer, Stan Getz het nummer Infant Eyes hoorde spelen. Dat zal ik nooit vergeten, vertelde hij in 2002 in Jazz Nu. Toch werd het meer bij toeval de altsaxofoon, om een beetje af te zijn van het gezeur van zijn ouders, die wilden dat hij een instrument ging spelen, toen hij de piano aan de wilgen had gehangen. Hij luisterde goed naar altisten als Lee Konitz, Johnny Hodges en de vorig jaar overleden Dutch Bird Piet Noordijk.
Yuri Honing ( foto: Hans Koert)
Op zijn 18de werd de alt ingeruild voor een tenor, omdat zijn omgeving vond, dat die beter bij hem zou passen - Een tenor, die bij zijn buurman aan een spijker hing te verstoffen verwisselde van eigenaar. Hij kreeg les op het conservatorium van Ferdinand Povel, die, wat een toeval, afgelopen jaar diezelfde VPRO/Boy Edgar prijs won. Yuri Honing speelde jarenlang in het commerciële circuit, op bruiloften, partijen en kakfeesten, zoals hij het zelf omschrijft, maar stopte daar begin jaren negentig radicaal mee. Hij raakte gefascineerd door het saxofoonspel van Wayne Shorter, waarvan hij de soli noot voor noot uit het hoofd leerde, voordat hij zijn eigen weg, zijn eigen verhaal ging vertellen. Vanaf dat moment heb ik nooit meer iets gedaan waar ik niet voor 100 procent achter sta, vertelde hij tien jaar geleden. Yuri ging spelen met een trio ( ik kon toen geen geschikte pianist vinden), waarin Tony Overwater bas en Joost Lijbaart het slagwerk speelde. Met dit trio maakten ze in 1992 hun eerste album onder eigen naam, A Matter of Conviction. Twintig jaar later is Joost Lijbaart nog steeds Yuri's trouwe slagwerker.
Ruben Samama ( foto: Hans Koert)
Yuri opende zijn optreden met een indrukwekkende saxsolo, die meteen de toon zette voor het hele concert. Het kwartet speelde louter nummers van hun nieuwste album True, dat net uit is. Het album is afgelopen zomer opgenomen in de P4 studio in Berlijn, zo'n ouderwetse DDR-studio, waar naast ons hoorspelen werden opgenomen, vertelde Yuri. Uiteraard werd de cd door Yuri om zijn sterke kanten geprezen: full colour drukwerk - stereogeluid en waterdicht (zolang het cellofaantje erom blijft) en was tegen gereduceerde prijs verkrijgbaar. Het publiek moest het doen zonder aankondigingen, zodat een exacte playlist niet gegeven kan worden. De muziek, die Yuri Honing met zijn Acoustic Quartet bracht was voornamelijk luistermuziek, kamerjazz, waarbij de composities van Yuri zeer fraai uitgevoerd werden door louter vakmensen. Met name, zonder de anderen te kort te doen, Ruben Samama, die tekende voor de compositie Nobody Knows, maakte veel indruk op bas, met hulp van allerlei elektronica ( heet zo iets nog steeds een synthesizer?), wat naadloos paste binnen de schitterende arrangementen.
Yuri Honing ( foto: Hans Koert)
Ruben Samama is ongetwijfeld de jongste van het stel, maar heeft, ondanks zijn jonge leeftijd, al een een aantal grote prijzen op zijn naam gezet zoals de Amersfoortse Jazz Talent Award, vijf jaar geleden en anderhalf jaar geleden de (laatste) Deloitte Jazz Award, waar hij imponeerde met een bassolo in het verplichte nummer A Night In Tunesia. Hij raakte gefascineerd door de bas, toen hij als elfjarige op de Uitmarkt van Amsterdam een bandje hoorde spelen, waarin een bassist figureerde. Hij kwam uiteindelijk als jonge tiener terecht op de afdeling Jong Talent van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar hij o.a. bij Hein van De Geyn en Frans van der Hoeven het plukken leerde ... Afgestudeerd ( cum laude) kreeg hij een beurs aan de Manhattan School of Music in New York, waar hij o.a. met Randy Brecker optrad.
Wolfert Brederode ( foto: Hans Koert)
Wolfert Brederode, pianist, (geen traporgeltje, zoals op de cd) kreeg minder ruimte om te soleren, zo leek het, maar houdt dan ook niet zo van lange solo's, vertelde hij onlangs tegen Leendert van der Valk. Soms begeleid ik wel eens iemand en denk ik, hou je kop toch eens dicht man, als hij weer aan zijn zoveelste chorus begint ... Wolfert is geboren in 1974 en hing als negenjarige z'n viool aan de wilgen om zich op de piano te storten. Thuis hoorde hij veel klassieke muziek, maar ook jazz, m.n. de muziek van Louis van Dyke / Dijk. Hij studeerde aan het Haags conservatorium en werd beinvloed door met name Bill Evans, die hem raakte door zijn mooie klank met prachtige harmonieën, maar wel met jazzritmiek. Een jaar geleden bracht hij zijn nieuwste album uit, getiteld Post Scriptum met een Nederlands-Zwitsers-Noors jazzkwartet.
Ruben Samama (foto: Hans Koert)
Slagwerker Joost Lijbaart speelt al zo'n twintig jaar met Yuri Honing, gebruikte zijn hele assortiment belletjes en rammeltjes om zijn expressieve muzikale drumspel kracht bij te zetten en waarbij hij m.b.v. elektronica en een extra rechtop geplaatste trom ( een subtiele verwijzing naar het carnaval?) een verrassende invulling gaf tijdens het concert. Joost Lijbaart en Wolfert Brederode verrasten vijf jaar eerder al met een fraaie debuutplaat Duo, die ik ooit nog eens hoop te beluisteren.


Joost Lijbaart ( foto: Hans Koert)
Het leven is keuzes maken, maar ook durf tonen - Wie in het carnavalsweekend een concert plant van zo'n hoog gehalte neemt risico's en het was dan ook jammer dat er in Porgy en Bess deze keer geen extra stoelen bijgezet hoefden te worden - jammer, want zo' n uniek debuutconcert van Yuri Honing komt nooit meer ...............
Hans Koert
keepswinging@live.nl
De kersverse winnaar van de VPRO/Boy Edgar prijs, Yuri Honing speelde zijn debuutconcert in Porgy en Bess en liet horen waarom hij deze prestigieuze prijs in mei in ontvangst mag nemen. Zijn Acoustic Quartet bestond uit Yuri Honing op tenorsax, Wolfert Brederode op piano, Ruben Samama op bas en Joost Lijbaart op slagwerk. Keep Swinging was erbij en doet verslag van dit concert. Als je dit soort verslagen over bijzondere jazzconcerten niet wilt missen, volg de Keep (it) Swinging via Twitter ( #keepitswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief (Engels- of Nederlandstalig)( keepswinging@live.nl).
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Marc Mommaas Landmarc Quartet in jazzclub Artishock - Soest

Prachtig muzikaal tijdsbeeld van de Nederlandse New Yorker Marc Mommaas
Jazzclub Artishock - Soest ( 11 februari 2012)
Jan Verwey
(foto's Hans Koert) (concert Porgy en Bess - Terneuzen)( 5 februari 2012)

Een beetje wonderlijke bezetting, dacht ik, zonder bas met twee gitaren en drums. Die zitten elkaar toch in de weg, die gitaren? We hebben het hier over een concert in Jazzclub Artishock – Soest, dat wat later begon door een probleem met een van de versterkers (zaterdag 11 februari 2012). Tenorist Marc Mommaas speelde zijn CD “Landmarc” met de Amerikaanse muzikanten: Vic Juris en Nate Radley – gitaar, Tony Moreno – drums.
Nate Radley ( foto: Hans Koert - Porgy en Bess Jazzclub - Terneuzen)
Al meteen bij het titelstuk Landmarc bleek hoe schijnbaar moeiteloos en relaxed de band zich door de arrangementen en compositie’s van Marc zou gaan heenwerken. Mooi unisono-werk tussen Marc en, steeds wisselend, één van de gitaristen. Ook het samenspel van de gitaristen bleek een vondst in het geheel.
Vic Juris ( foto: Hans Koert - Porgy en Bess Jazzclub - Terneuzen)
Vic Juris: de veteraan, opgegroeid in het muzikale milieu van Rock ’n Roll en later Jazz-Rock. Nate Radley: de wat jongere en iets moderner spelend, maar niet minder goed mengend. Als de een soleert en de ander begeleidt, maakt het bijna niet uit wie wat doet, het is in alle gevallen hoogstaand en harmonisch waardevol. In het tweede stuk Folksong, men volgde de volgorde van het album, is het vooral het wisselen van toonsoort, wat voor goede kleuring zorgt in de compositie, belangrijk.
Marc Mommaas ( foto: Hans Koert - Porgy en Bess Jazzclub - Terneuzen)
Wat misschien wel het meest opvalt is dat de contra-bas in deze bezetting absoluut niet gemist wordt; de gitarist die begeleidt, lost dit op door de lage snaren wat meer te laten doorklinken en Tony Moreno, een zeer vindingrijke drummer, vult zo goed de plekken op, die een bassist zou moeten invullen, waarbij nog opvalt dat hij goed meeleest in de partijen, waarbij accenten precies daar vallen waar ze thuishoren, dat maakt deze groep tot een vloeiend geheel.
Tony Moreno ( foto: Hans Koert - Porgy en Bess Jazzclub - Terneuzen)
Nog wat hoogte-punten: Little One: geschreven rond de geboorte van Marc’s inmiddels 4 jaar oude dochter, een lyrische melodielijn, uitgevoerd als duo met gitaar. Patience: In dit stuk was merkbaar dat deze groep alweer zo’n jaar met dit repertoire werkt en daardoor in Artishock een stuk uitbundiger werd gespeeld als op de CD. Ook een beetje de schuld van gitarist Vic Juris, die werkelijk alles op het gebied van electronica via zijn pedalen uit de kast haalde, waardoor het soms niet helemaal van hier klonk, soms zelfs wat sprookjes-achtig.
Nate Radley ( foto: Hans Koert - Porgy en Bess Jazzclub - Terneuzen)
Na het laatste stuk ASAP, ging een groot deel van het voldane publiek, as soon as possible, huiswaarts, de -7 graden-nacht in, waarna Marc en ondergetekende, onder het genot van een biertje, nog even konden napraten hoe het nu kan, dat je stukken zo kunt schrijven, dat ten eerste: de gitaren elkaar niet in de weg zitten en ten tweede: je een contra-bas niet mist! Dat heet counter-point (contra-punt, dus). Opzoeken? Wikipedia!
Jan Verwey
Jazz-muzikant/rescensent
Radio-programma Holland Jazz (Concertzender)
keepswinging@live.nl
De Keep Swinging blog plaatste eveneens een verslag van het concert van Marc Mommaas en zijn Landmarc Quartet in Porgy en Bess - Terneuzen ( 5 februari 2012)

Het kwartet van de Nederlandse New Yorker Marc Mommaas, tenorsaxofonist, tourde in februari 2012 enkele weken langs Nederlandse jazzpodia. Op zaterdag 11 februari 2012 traden ze op in jazzclub Artishock in Soest en Jan Verwey, jazz-muzikant en - recensent was er bij en doet verslag. De Keep(it)Swinging blog plaatst graag dit soort verslagen van bijzondere jazzconcerten. Als je niets wilt missen, volg haar dan via Twitter ( #keepitswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief ( Engels of Nederlands) ( keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina