Roda de Samba e Choro

Brazilian Summer Sessions
Nelson Latif
(Braziliaanse Cavaquinho-speler)

Roda de Samba e Choro (English) - Roda de Samba e Choro ( Nederlands)

Nelson Latif is een Braziliaanse cavaquinho-speler en gitarist, die afwisselend in Brazilië als Amsterdam woont. Hij wees me op een interessant optreden, getiteld Roda de Samba e Choro, dat gepland staat voor 2 juli 2011 in de serie Brazilian Summer Sessions , die gehouden worden in het Bimhuis in Amsterdam gedurende het zomerseizoen. Nelson Latif wil graag vertellen wat zo'n Roda eigenlijk inhoudt; gisteren deed hij dat op de Choro-music blog, de enige Engelstalige website over dit soort muziek; een blog, die deze maand vijf jaar bestaat.

A roda de samba e choro (foto: Nelson Latif)
De Rodas de Samba e Choro zijn informele muzikale bijeenkomsten, waarvan het verloop moeilijk voorspelbaar is. Muzikanten komen bij elkaar en zitten in een kring rond een tafel en improviseren op themas uit het Samba en Chorinho repertoire, waarbij zowel collectief als indivdueel geimproviseerd wordt.
A roda de samba e choro foto: Nelson Latif)
Van het ongecompliceerde ritme van de pandeiro, de Braziliaanse drum, tot de verfijnde klanken van de choro, van candomblé tot capoeira, de Roda is de meest oorspronkelijke basis voor deze typisch Braziliaanse manier van spelen en ontmoeten; een sociaal gebeuren dat zijn wortels heeft in de Braziliaans-Afrikaanse traditie.
De Rodas de Samba e Choro zijn de plekken waar veel Braziliaanse muzikanten elkaar ontmoeten en een "open" podium vinden, waar zangers elkaar kunnen uitdagen, talenten zich kunnen manifesteren, componisten hun nieuwe nummers kunnen uitproberen en de Braziliaanse muziek zich vernieuwd.
A roda de samba e choro (foto: Nelson Latif)
Tijdens de Brazilian Summer Sessions 2011 Roda van komend weekend zullen muzikanten uit allerlei landen traditionele en moderne Choromuziek spelen.
Zangers en muzikanten van bestaande groepen - of zomaar musici die komen aanwaaien - willen het Nederlandse publiek kennis laten maken met deze belangrijke en vooral gezellige manier van musiceren op z'n Braziliaans. Komen dus!
Nelson Latif en vrienden
Contact

Choro music in the Netherlands:
Er zijn maar een paar gelegenheden waar je in Nederland Choromuziek kunt horen en waar af en toe een orginele Braziliaanse Roda de Choro georganiseerd wordt. In Rotterdam organiseert Marijn van der Linden twee keer per maand ( op de eerste en derde zondag) een Roda de choro in Taberna Tia Piri Piri. Ook in 't Syndicaat in Den Haag schijnt af en toe Choro op het programma te staan. Je kunt ongetwijfeld bij deze zaken meer informatie over data krijgen.

Tijdens de Brazilian Summer Sessions komend weekend kun je een echte Roda de Samba e Choro meemaken georganiseerd door Nelson Latif in het Bimhuis in Amsterdam. Het concert staat gepland voor 2 juli 2011.
De Keep Swinging blog houdt van dit soort bijzondere concerten en meldt ze u graag. Als je de Keep Swinging blog wilt volgen, dan kan dat via Twitter of via haar nieuwsbrief, waarop je je kunt registreren - een mailtje is genoeg.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Deze bijdrage wordt ook gepubliceerd op de Keep Swinging blog.

Jan Akkerman - Minor Details

Als je aan de top staat, gaat het om de details; zowel groot als klein ( Jan Akkerman)
Hans Koert
Onlangs verscheen de nieuwste cd van Jan Akkerman, getiteld Minor Details. Een mooi uitgebalanceerd gitaaralbum, waarin hij begeleid wordt door zijn vaste groep bestaande uit Coen Molenaar op Hammond, Rhodes, en piano; Wilbrand Meischke op bas en Marijn van den Berg op slagwerk. Tijdens zijn tournee eerder dit jaar ter promotie van deze nieuwe plaat Minor Details werd hij getroffen door een licht infarct: Jan speelt weer en heeft na een aantal weken rust de draad weer opgepakt en het gaat weer beter met hem.
Jan Akkerman - Minor Details (SU 29044) (hoesontwerp: Thijs Hermans)
Jan Akkerman behoort tot die zeldzame muzikanten die je niet in een vakje kunt stoppen: popmuzikant - blues- of jazz- of fusiongitarist? Het stempel doet er niet toe - Jan is gewoon een geweldige gitarist, die zich weinig aantrekt van muziekstromingen en graag de grenzen verkent. Ik kende Jan Akkerman eigenlijk niet als jazzgitarist - Ik denk dat ik hem vroeger, eind jaren zestig- begin jaren zeventig wel eens moet hebben horen spelen in bands als Focus of Brainbox, die ook wel naar Zeeland kwamen. Jan Akkerman ( foto: PZC 6 maart 1978) ( bron: Krantenbank Zeeland)
Jan Akkerman werd geboren in Amsterdam op kerstavond 1946 en begon zijn carriere bij Johnny and the Cellar Rockers. Hij leerde gitaar spelen aan het Stedelijk muzieklyceum in de hoofdstad. In de jaren zestig formeerde hij, samen met Pierre van der Linden, Bert Ruiter en Kaz Lux de band Brainbox, die uitgroeide tot een populaire hardrockband, die, rond 1970, met een zevental plaatjes, zelfs de Top 40 bereikte. Jan Akkerman verliet eind jaren zestig de groep, na onenigheid met zanger Kaz Lux en ging spelen bij het trio van Thijs van Leer, die o.a. zangers als Ramses Shaffy begeleidde; bij Hans Dulfer's Ritmo Natural, wiens Morning After The Third LP (met o.a. Jan Akkerman) onlangs opnieuw verscheen (Hans Dulfer The formative Years 1968 - 98) en bij de pas opgerichte groep Focus.
Jan Akkerman ( foto: Bert Vethaak)
Uit deze periode stamt ook zijn eerste LP onder eigen naam, getiteld Talent For Sale. De formatie Focus werd populair mede dankzij het gitaarspel van Jan. Dat dit niet buiten Nederland onopgemerkt was gebleven, getuige de titel Best Guitarist die hij in 1973 opgeplakt kreeg in een Melody Maker poll. In maart 1976 trok hij zich terug uit Focus, moe van de concerten en tournees en ging meer soloplaten maken zoals de plaat uit 1977, simpel Jan Akkerman genoemd. Hij is nu ook vaker met jazz musici te horen, zoals Joachim Kuhn en met zijn kwartet ( met Cees Schrama (piano), Wim Essed (bas) en Bruno Castellucci op slagwerk) begeleidt hij klarinettist Tony Scott op de plaat Meditation. (1977). Ik vond zelfs een plaatopname uit 1994 met het Rosenberg Trio. Hij ging zich ook bekwamen in de gitaarsynthesizer, die hij in zijn spel integreerde. Zijn gitaarspel wordt ook in het buitenland gewaardeerd en hij is dan ook nog steeds op grote festival te horen, zoals Montreux of het Northsea.

Een compilatie van foto's m.b.t. de productie van de plaat. ( foto's: Jan Akkerman) ( bron: cd-boekje bij de cd Minor Details)
Het is een bijzondere plaat geworden, omdat de plaat niet op de gebruikelijke wijze opgenomen is, bijvoorbeeld tijdens een één of twee dagen durende opnamesessie in de één of andere studio. In preparation it was one of the most difficult things I ever did (= Het was in de voorbereiding één van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb), vertelt Jan op de hoes: I wanted the whole project being done via the internet.(= Ik wilde namelijk het hele project via het internet maken). De vele tournees en de verschillende volle agenda's van de bandleden zorgden ervoor dat een datum prikken voor opnamen moeilijk was en daarom werd tussen de sets tijdens concerten de details voor de nummers besproken en later, op een rustig moment, uitgewerkt.
Jan Akkerman (foto: PZC 12 februari 1983) (bron: Krantenbank Zeeland)
Jan stuurde hen dan de partituur of de muziek als midi-files toe zoals het zou moeten gaan worden en thuis werkten de muzikanten Jan's suggesties uit. De opnamen werden uiteindelijk voor een deel gemaakt in Brazilië tijdens één van de tournees: Last year, on tour in Brazil, Marijn had his own portable home studio with him and Willy recorded bass parts in a resort near Recife. ( = Afgelopen jaar, tijdens en tournee door Brazilië, had Marijn zijn eigen draagbare studio bij zich en Willy ( Wilbrand Meischke) nam delen van de baspartij op in een vakantiedorp bij Recife). Omdat zowel Coen als Marijn thuis een eigen studio hadden, werden, eenmaal terug in Nederland, de toetsen en het slagwerk toegevoegd.
Eric Vloeimans ( met Kytecrash tijdens het 5de International Jazzfestival van Middelburg, juni 2011) ( foto: Hans Koert)
Als gast werd trompettist Eric Vloeimans uitgenodigd en die is te horen op twee van de 14 nummers - op gestopte trompet, want dat geeft zo'n heerlijk Miles Davis-achtige sound, volgens Jan. De nummers Joy, met zijn funky ritme en Eric Vloeimans op gestopte trompet, maar vooral het nummer The Arrogant Frogs met een heerlijke intro met gitaar en gestopte trompet á la Miles Davis zijn mijn favorieten van de plaat.
Eric Vloeimans ( met Kytecrash tijdens het 5de International Jazzfestival van Middelburg, juni 2011) ( foto: Hans Koert)
Jan Akkerman heeft met deze prachtige cd weer een schitterend tijdloos album gemaakt, waar ook de meest verwende jazzfan veel genoegens aan zal beleven. Jan Akkerman - Minor Details is te koop op de Jan Akkerman site.
Hans Koert
keepswinging@live.nl


Termen als Jazz en Blues en Funk zijn in feite kunstmatige verzamelnamen voor muziekuitingen die gemeenschappelijk kenmerken lijken te hebben en die ontstaan zijn in een bepaalde periode of plaats; hierdoor wordt een zekere mate van overzicht gecreërd. Maar wat als een muzikant, daar lak aan heeft of niet in een stijl te vangen is? Jan Akkerman is zo iemand, een gitarist pur sang, die moeilijk in een hokje te duwen is en in wiens gitaarsspel elementen van allerlei muziekstijlen te horen zijn. Jan Akkerman is gewoon een prima gitarist, die op hoogstaand niveau zijn instrument beheerst en zich thuis voelt in allerlei stijlen .............. en dat bewijst zijn nieuwste album Minor Details - heerlijke gitaarmuziek. Keep Swinging probeert aandacht te besteden aan dit soort muzikanten die universele tijdloze muziek maken. Als je de Keep Swinging blog wilt volgen, dan kan dat via Twitter of Facebook (Keep Swinging nieuwsbrief) of via de nieuwsbrief, waarop je je kunt registreren - een mailtje is genoeg.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Curtis Fuller: The Story of Cathy & Me

CURTIS FULLER remembers his beloved wife CATHY
A look into the life of a master who suffers one of life's greatest losses. (Quote: Benny Golson)
Hans Koert
Some would have us believe that death is as light as a feather when, in fact, as we all must heroically sometimes do .. even with a broken heart. But as he goes forward, those who love him symbolically go with him (Benny Golson)
When a painter has lost his beloved - he might make a picture to remember her - a poet could make a poem dedicated to her and a jazz musician? ......... he would play to remember him of her. Curtis Fuller, trombone player, jazz musicians in heart and soul, lost his beloved wife Cathy in January 2010. For her he recorded some great albums like I Will Tell Her (Capri records) and The Story of Cathy & Me ( a Challenge record) ( CH73309). I love to point you to the latter!

Curtis Fuller: The Story of Cathy & Me (Challenge CR73309) (cover photo of the Detroit River by Cosmin Nahaiciuc. Cover design: Marcel Van Den Broek)
The Curtis Fuller band features several musicians, like, Curtis Fuller on trombone, of course, leader of the group, Lester Walker (from Atlanta) on trumpet - Daniel Bauerkemper and Akeem Marable on tenor saxophones - Henry Conerway III originally from Detroit on drums - Clarence Levy on percussion - Nick Rosen and Kenny Banks jr. at the piano and Brandy Brewer and Kevin Smith on bass. Tia Michelle Rouse sings on two tracks.

Part of the tracklist
Curtis Fuller was born as Curtis DuBois Fuller in Detroit December 1934 and raised in an orphanage because he lost his parents when he was still a kid.
During the 1950s he became a sought after jazz trombonist and performed and recorded in almost all important jazz groups of that time, like the bands of Miles Davis, Cannonball Adderley, Sonny Clark and John Coltrane. His first recordings date from April 1956 with the Paul Chambers Quintet, featuring Paul Chambers, of course and John Coltrane, Philly Joe Jones and Pepper Adams. His first own recordings date from a year later, May 1957, when he recorded for Prestige with his quintet the album New Trombone. He can be heard on one of the best known Coltrane albums, Blue Train, which was recorded in September 1957. Now a days he is still active - last week he performed at the Hague Jazz with the Peter Beets Trio + Simon Rigter.

Curtis Fuller (source: jazzmusicarchives.com )
He also played the trombone in bands like the Art Farmer-Benny Golson Jazztet and the Art Blakey's Jazz Messengers. His colleague and friend for years, Benny Golson, remembers their first meeting:
I met this phenomenal man many years ago when I was a member of Dizzy Gillespie's band when we were playing an engagement in Boston. Dizzy either knew him or has just met him, but almost nobody in the band ever heard of him. Nevertheless, Dizzy brought him to the gig and invited him to sit in. Curtis happened to be a talent. ...when he stood and began playing, his playing, his timing, his rhythm, his big sound, his concept quickly invaded my ears and my understanding, and yes, my heart forever. Curtis met Cathy, who was born as Catherine Rose Driscoll, somewhere during the 1980s and Benny Golson, who wrote the liner notes, remembers her ..... She was a lovely, extremely intelligent, and ambitious girl, who had been seeking higher education in Spain. He married her and they became a happy family - they got several children and .... as Benny says .... It seemed that they would be together forever. But, unfortunately, Cathy got lung cancer and she passed away in January 2010, after a marriage of more then 30 years.

Part of the tracklist.
The Story of Cathy & Me has become a very personal homage by Curtis Fuller to his beloved wife. It has a dozen tracks on which Curtis and his men play tribute to her in emotional contributions, like I Asked & She Said Yes, Too Late Now (with a great trumpet by Lester Walker ) and My Lady's Tears, which has Daniel Bauerkemper on tenor saxophone drawing you into his emotional vortex ........
The most fascinating pieces are those in which Curtis plays his bone ....... like in Little Dreams which opens the theme with an emotional slide trombone solo played by a fragile old man being in distress, but later in that same song his sound is powerful and self-assured. What a great record!
Curtis remembers his wife and their marriage in four interludes. In the first ones he remembers how they met; in the second interlude he tells about their children; the third ones is entitled: Cancer, a Horrible Experience, about how she lost the battle against cancer and the last interlude contains a wish for Cathy and his friends.

The members of the band
A great album which affects ......... a great personal document - an example how music can help to come to terms with sorrow. The album can be ordered at the Challenge Records site or at your local record dealer.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

A look into the life of a master who suffers one of life's greatest losses, Benny Golson writes in the liner notes of the latest album by Curtis Fuller, entitled The Story of Cathy & Me. Curtis Fuller lost his beloved early 2010 and remembers her in this emotional album. Some would have us believe that death is as light as a feather when, in fact, as we all must heroically sometimes do .... even with a broken heart. But as he goes forward, those who love him symbolically go with him (Benny Golson)
Keep Swinging loves to point you to this special recording. If you don't want to miss any contribution, follow it at Twitter (#keepswinging) or Facebook (Keep Swinging blog newsletter) or ask for its newsletter ( keepswinging@live.nl)

Retrospect Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Het Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet in unieke live-opnamen

Het legendarische MENGELBERG-NOORDIJK QUARTET in uniek concert (7 april 1966)
Het vijfde album in de serie: Jazz at the Concertgebouw.
Hans Koert

Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet: Live at the Concertgebouw (English) Het Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet in unieke live-opnamen. (Nederlands)

Onlangs verscheen het vijfde album in een prachtige serie unieke live-opnamen, uitgebracht door het voormalig Nederlands Jazz Archief ( nu MCN) in de serie: Jazz at the Concertgebouw. Eerdere uitgaven bevatten opnamen van live-concerten in het concertgebouw van grote Amerikanen als Chet Baker ( 1955), Gerry Mulligan ( 1956), J.J. Johnson ( 1957) en Sara Vaughan (1958), alle oorspronkelijk opgenomen door Lou van Rees, de toen welbekende impresario. Het Mengelberg-Noordijk album is het eerste in deze reeks met een Nederlandse groep, die zijn sporen verdiende: Misha Mengelberg - Piet Noordijk Quartet.
Voorkant van het boekje in de CD Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet - Journey ( MCN 1101) foto: NJA / Bob van Grevenbroek)
Het Mengelberg-Noordijk album is de eerste in deze serie met een Nederlands kwartet, dat ook toen al opviel door haar kwaliteit. Het kwartet bestond uit een aantal bekende Nederlandse jazzmusici als Piet Noordijk op altsax, Misha Mengelberg aan de piano, Rob Langereis op bas en Han Bennink op slagwerk. Op twee tracks speelt de Amerikaanse trompettist Ted Curson mee als gastspeler, zowel in het Mengelberg-Noordijk Quartet als in Boy's Big Band, het orkest o.l.v. Boy Edgar; een band die met recht een All-Star band genoemd had kunnen worden, gezien haar bezetting. Deze band behoorde tot de meest vooruitstrevende progressieve big bands van ons land en bevatte de crème de la crème van de Nederlandse jazz ( waaronder Piet Noordijk en saxofonist / componist Theo Loevendie).
Han Bennink ( foto: Provinciale Zeeuwse Courant ( 16 oktober 1969) (bron: Krantenbank Zeeland)
De jazz had het, volgens Ben Zwanink in het bijbehorende boekje, zwaar te verduren in de jaren zestig. De belangstelling van de jeugd ging in die dagen, net als elders in de wereld, meer en meer uit naar andere soorten muziek: De belangstelling voor jazz was tanende, wat zich uitte in afnemende bezoekersaantallen, het sluiten van jazzclubs en krimpende werkgelegenhied voor muzikanten. De jazzmuziek moest het afleggen tegen de Rhythm and Blues en de beatmuziek en de jeugd werd, vanwege Elvis's opvallende hooggekamde kuif, vetkuiven genoemd ( of in Amsterdam Dijkers) of Nozems en de fans van de beatmuziek lieten hun haar groeien tot volgens de gevestigde orde onrustopwekkende lengten. Jazzmuziek was niet langer hip. In de tweede helft van de jaren zestig was ook ik tiener, maar, hoewel ik een buikschuiver had (een Rap) en naar groepen als The Bintangs of de Delta Bluesband ging in de Vroone in Kapelle ( want daar waren de meiden),was ik nieuwsgierig naar de jazzscene, zoals zich die manifesteerde in concerten van Nieuwe Muziek in Middelburg of in De Veste in Goes. Daar ging ik luisteren naar de ICP (Instant Composers Pool), Willem Breuker, Leo Cuypers en, uiteraard, Han Bennink. Toegegeven - of ik het allemaal begreep, dat weet ik niet; over alles wat ik hier beschrijf, wist ik toen nog weinig af, maar voor mij was het, denk ik, de manier om me te onderscheiden en me af te zetten tegen de gevestigde orde, die verdeeld was over wie nu de beste was: The Beatles of The Stones. Daar hield ik me ver buiten.
Voor veel Zeeuwse jazzliefhebbers ontging het nieuws dat het Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet zou spelen in het Concertgebouw, april 1966, met voor de pauze, voor het optreden van Boy's Big Band. Voor de jazzliefhebbers in de Randstad eindelijk weer eens een mooi jazzconcert! Piet Noordijk ( foto: Provinciale Zeeuwse Courant - 27 december 1965) (bron: Krantenbank Zeeland)
De twee leiders van de groep, Piet Noordijk en Misha Mengelberg waren twee tegenpolen. Piet Noordijk startte zijn carriere in de jaren vijftig in een all-round kwintet met zijn broer Kees, die hij omschrijft als mijn eerste en beste leraar. Hij was gefascineerd door de muziek van Charlie Parker. Hij speelde, behalve in het kwintet met zijn broer Kees ook met Ger van Leeuwen, Pia Beck en Frans Poptie voordat hij in 1964 met Misha ging spelen. Misha Mengelberg, geboren in Kiev in Rusland in 1935, groeide op in een muzikaal nest. Zijn vader, Karel Mengelberg, was gedurende de jaren twintig en dertig een klassiek componist en dirigent van verschillende koren en symfonieorkesten. In 1935 werkte hij voor Ukrainfilm in Kiev. Vandaar ........ Zijn oom, Wilem Mengelberg, was veel jaren de gevierde componist en dirigent van het Concertgebouworkest. Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet - Journey ( MCN 1101) (hoes: Egbert Luys) (foto : NJA / Bob Van Grevenbroek)
Hoewel Misha het klassieke componeren en muziektheorie had gestudeerd aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag, raakte hij geboeid dor de muziek van de moderne componist John Cage, die nogal wat progressieve ideeën had over muziek. Misha raakte ook gefascineerd door de jazz, met name de muziek van Thelonious Monk, wiens ritmische ideeën en harmonieën ook heel wat rimpelingen in de vijver van de mainstream jazz veroorzaakte. De jonge slagwerker Han Bennink, opgeleid als grafisch kunstenaar, ontmoette Misha begin jaren zestig en ze deelden elkaars fascinatie voor wat later de geïmproviseerde muziek genoemd zou gaan worden. Het Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet trad op tijdens het Newport Jazzfestival (juli 1966) - De eerste Europes groep die daar mocht optreden. (Provinciale Zeeuwse Courant - 2 juli 1966) (bron: Krantenbank Zeeland) (klik op de foto voor een vergroting)
Zowel Rob Langereis, die toen al een veelgevraagd begeleider was op bas voor musici als Ted Curson en Lee Konitz, en de Charlie Parker adept, altsaxofonist Piet Noordijk, waren ervaren muzikanten, die speelden in de bebopstijl en hielden ervan te swingen als dat zo uitkwam - in feite dus tegenpolen van Misha en Han, die liever de grenzen van de muziek opzochten. Misschien daarom maken deze verschillen het concert zo bijzonder. In vijf, meest lang uitgesponnen nummers, improviseren de vier musici op composities van Misha Mengelberg, zoals Driekusman Total Loss, dat dezelfde opbouw in akkoorden heeft als het bekende I Got Rhythm en laat horen dat Misha gefascineerd is door Monk. De compositie Journey is het langste nummer van de set ( bijna een kwartier) en leert hoe bijzonder deze groep is. In dat kwartiertje kom je, als je goed luistert, allerlei aspecten tegen, die deze plaat zo bijzonder maakt - het heeft langzame en snelle passages, met tempowisselingen, solo's en ensemblewerk ....... Wat kan er veel gebeuren in een kwartiertje!
Het kwartet Quartet stond aangekondigd voor een concert in de stadsschouwburg van Middelburg op 20 januari 1967. (Provinciale Zeeuwse Courant - 10 januari 1967) (bron: Krantenbank Zeeland)
Dit historisch document is één van de laatste opnamen, die dit kwartet maakte voordat het uiteen viel. In juli speelde het kwartet nog op het pretentieuze Newport Jazzfestival, maar de wil om door te gaan met dit succesvolle kwartet was er niet meer .......... daarvoor waren de tegenstellingen tussen de vier te groot. In januari 1967 viel het doek: Piet Noordijk ging spelen in de Stork Town Dixie Kids en begeleidde vocalisten als Edwin Rutten en Ann Burton. Rob Langereis bleef grote Amerikanen begeleiden zoals Ben Webster, Misha en Han gingen hun eigen weg. Samen met Willem Breuker vormden ze het ICP ( De Instant Composers Pool), die de Nederlandse jazz uiteen leek te doen vallen in twee groepen: de meer traditionelen, die speelden in de swingtraditie en de nieuwe muziek oneerbiedig bestempelden als Piep Knars Knor muziek en de groep geïmproviseerde musici die zich verenigden in groepen als de ICP en later het Willem Breuker Kollektief.
Het concert van 20 januari 1967 wordt uitgesteld ( Provinciale Zeeuwse Courant - 13 januari 1967) ( bron: Krantenbank Zeeland)
De Provinciale Zeeuwse Courant, het regionale nieuwsblad voor zuidwest Nederland, kondigde het concert van het Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet aan voor 20 januari, 1967 in de Schouwburg in Middelburg, maar een week ervoor meldt de krant dat het concert uitgesteld wordt omdat ....(er) geen garanties waren dat de saxofonist Piet Noordijk en de bassist Rob Langereis op deze avond deel zouden uitmaken van de groep. Het concert zou nooit meer plaats vinden, omdat de groep uiteengevallen was.

Het Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet -Journey, live at The Concertgebouw (April 1966): Deze schitterende vijfde plaat in de serie Jazz at the Concertgebouw uitgegeven door het Nederlands Jazzarchief, onderdeel van het Muziek Centrum Nederland, dat door de bezuinigingen opgeheven dreigt te worden, is een uniek document in de Nederlandse en Europese jazzgeschiedenis. Het is te bestellen bij het Nederlands Jazzarchief
Hans Koert
keepswinging@live.nl

Het kan soms veel genoegen geven te luisteren naar een live-opgenomen optreden van een fraai gearrangeerde groep, jaren op elkaar ingespeelde jazzmusici, zoals bijv. het Modern Jazz Quartet, maar het wordt interessnter als de musici apart elk hun eigen verhaal te vertellen hebben - zeker als dat verhaal sterk uiteenloopt, zoals bij het legendarische Misha Mengelberg - Piet Noordijk Quartet uit de jaren zestig. Vier musici, waarvan er twee gefascineerd waren door de swing en de bebop, terwijl de andere twee graag de grenzen van de geïmproviseerde muziek opzochten ....en zoiets levert natuurlijk fascinerende improvisaties op..... Dankzij het Nederlands Jazz Archief kunnen we nu genieten van dit unieke concert van een al even unieke groep, dat maar enkele jaren bestond en jazzgeschiedenis schreef door als eerste Europese band op het befaamde Newport Jazzfestival op te treden: Het Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet. De Keep Swingingblog volgt dit soort bijzondere uitgaven, zoals van het Nederlands Jazzarchief. Je kunt de bijdragen op de blog volgen via Twitter (#keepswinging) of Facebook (Keep Swinging nieuwsbrief) of vraag de nieuwsbrief aan ( keepswinging@live.nl)

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Jef Neve Trio: afsluiter Scheldejazz'11

Jef Neve: Een nieuwe jazzgeneratie laat zich horen.....
Ik vind het echt superleuk om hier te spelen. (Jef Neve)
Hans Koert
Het Belgische Jef Neve Trio was tijdens het Scheldejazz festival 2011 één van de toppers, die de trouwe festivalbezoekers aangeboden kregen in Porgy en Bess op zondagmiddag drie uur - een gêste, denk ik, aan de vaste bezoekers van Porgy en Bess, die immers gewend zijn aan dit tijdstip. Goedenavond .... oh ja, Porgy en Bess is een unieke locatie, aangezien ik hier altijd goedennamiddag moet zeggen i.p.v. goedenavond of zelfs ... goedennacht! Zo opende Jef Neve het concert dat hij gaf voor een redelijk gevulde zaal. Zijn trio miste aangekondigd bassist Ruben Samama, maar Neve had daarvoor in de plaats bassist Sean Fasciani meegebracht - een prima plaatsvervanger. Het Trio Jef Neve zag er als volgt uit: Jef Neve achter de Steinway, Sean Fasciani op bas en Teun Verbruggen slagwerk.
Jef Neve ( foto: Hans Koert)
Jef Neve en zijn trio speelden in één set voornamelijk nummers van zijn laatste album Imaginary Road, dat eind vorig jaar verscheen. Hij opende het concert met het nummer The Space We Need, zo'n nummer dat zich prima leent als openingsnummer, omdat het de kans biedt om rustig in te spelen voor het concert en de mogelijkheid biedt om het geluid hier een daar nog wat bij te stellen en in te spelen op elkaar. Het nummer, dat begint met een eenvoudig thema, ontwikkelt zich in de vijf minuten tot een kolkend hoogtepunt, waardoor meteen de toon gezet is. Het nummer Sofia, dat daarop volgde, was meteen een stuk rustiger en het was mooi om te horen hoe het trio dit soort introverte stukken noot voor noot opbouwde. Met nummers als Colours and Shades en Endless DC
( DC staat voor Da Capo) weet Jef een sfeer op te bouwen, die recht doen aan datgene wat hij beoogt te zeggen, namelijk het verklanken van onzichtbare wegen, imaginary roads, zoals hij het verwoordde, een terugkijken op dingen die geweest zijn, zoals de condensstrepen hoog in de lucht, verraden dat een vliegtuig overgekomen moet zijn. En in zulke introverte stukken is Jef op zijn sterkst, weet hij met zijn breekbare geluid, een sfeer op te bouwen, waarin zelfs een niet uitgezette telefoon naadloos lijkt te passen ............
Sean Fasciani (foto: Hans Koert)
Het nummer Inner Peace, dat het trio speelde, staat niet op Neve’s laatste album, maar komt van Blue Saga uit 2003. Ik was op zoek naar een openingsnummer en dat werd Inner Peace - geïnspireerd op het karakter van Teun ..... grapte Neve,
waarmee hij al zoveel jaren optreedt en die, samen met zijn "voorganger" Lieven Venken, op die cd te horen is. Bassist Sean Fasciani was voor mij de grote onbekende, maar heeft zijn sporen in de jazz al lang verdiend, hij verbleef enige tijd in New York, en speelt bij het Spinifex Orchestra, waarbij de Turkse zangeres Esra Dalfidan te horen is, winnares van het Nederlandse Jazzvocalisten Concours 2007, en tijdens concerten en plaatopnamen met oa. Glerum's Omnibus, met Ernst Glerum aan de toetsen (!) en slagwerker Joost Patocka op slagwerk. Het concert werd afgesloten met het nummer For The People, speciaal voor het publiek opgenomen, dat eveneens op het laatst verschenen album te horen is: Imaginary Road, dat na afloop, tegen winkelprijs, te verkrijgen was: We betalen de muzikanten slecht, grapte voorzitter Hans Zuiderbaan …… For the people: ....... Ik heb de cd dus nog maar even laten liggen .......
Jef Neve (foto: Hans Koert)
Jef Neve werd in maart 1977 in Turnhout geboren en al jong droomde hij ervan om componist te worden. Hij ging, naast zijn studie, piano studeren - hij studeerde af aan het Lemmensinstituut van Leuven in jazz en klassiek piano. Jef kwam als tiener in aanraking met de jazz, toen hij in de funkband Mr. Zeebedee speelde. Als je leest met wie en wat Jef al gespeeld heeft, dan kom je tot de conclusie dat hij een veelzijdig muzikant moet zijn, die zich zowel in de klassieke muziek, de jazz, de film- en de popmuziek als een vis in het water voelt. Hij is gefascineerd door de muziek van Brad Mehldau en kopieerde in het begin zijn carriere solo's noot voor noot, om er achter te komen hoe zijn spel opgebouwd was. Ik wilde zijn manier van improviseren onderzoeken, vertelde hij in een interview met Peter De Backer: voor mij is hij een van de eerste pianisten, die zijn linkerhand zo sterk ontwikkelde en in dialoog ging met zijn rechterhand. Die meerstemmigheid integreert hij op een fascinerende manier in zijn improvisaties ( Jef Neve - Peter De Backer)(Jazzmozaïek2010/1).
In het begin van zijn carrière was hij vaak terug te vinden in De Hopper, de jazzclub van Antwerpen, waar hij speelde met bassist Piet Verbist en Lieven Venken. Tegenwoordig speelt hij met de Amerikaanse bassist Ruben Samana en Teun Verbruggen, die Lieven Venken verving, die in New York ging wonen. Dankzij de JazzLab series kreeg Jef Neve met zijn trio de kans bekendheid op te bouwen in België. Hun eerste CD Blue Saga verscheen in 2003, maar pas met Nobody Is Illegal kwam de internationale erkenning voor het trio.
Sean Fasciani (foto: Hans Koert)
Jef Neve wordt alom beschouwd als de fakkeldrager van een nieuwe generatie Belgische jazzmuzikanten. De vorige generatie Belgische musici, zoals Bert Joris en Frank Vaganée, speelden voornamelijk in de grote studio-orkesten zoals het BRT Jazzorkest, dat haar inspiratie vooral putte uit de grote Amerikaanse meesters van de 20ste eeuw - Jef hoort tot de jonge generatie, die goed opgeleid zijn op de conservatoria en zich niet laten beperken door stijlen - vandaar ook dat je Jef Neve met zijn trio zowel op het Northsea Jazzfestival kunt vinden (voor het eerst in 2007) als op de Bevrijdingsfestivals in Zwolle en Vlissingen (met de Puerto-Ricaan Gabriel Rios en Kobe Proesmans ) (2011). Internationaal krijgt Jef Neve steeds meer erkenning, zoals tijdens jazzfestivals in Vancouver, Montreal en optredens in Rabat (Marokko) of Dizzy's Club in New York. Twee weken geleden speelde hij nog in Japan in de Cotton Club in Tokyo en tijdens The Belgian Beer Weekend in Osaka (Japan) ( Je blijft natuurlijk in den vreemde ambassadeur van je land).
Jef Neve Trio in Porgy en Bess ( Scheldejazz'11 - juni 2011) (foto: Hans Koert)

Door Jef Neve te strikken voor dit festival deed het festivalbestuur heel veel trouwe bezoekers een groot plezier. Jef speelde hier eerder met zijn trio en was hier o.a. eens samen met Rony Verbiest. Ik vind het echt superleuk om hier te spelen, meldde Jef het publiek: Ik ben Porgy en Bess heel erkentelijk, dat ik hier mocht spelen toen ik nog niet bekend was. Jef kreeg de handen op elkaar toen hij, terecht, de tientallen vrijwilligers in het zonnetje zette.
Tonny Krijger - jamsessie afsluiting Scheldejazz'11 ( foto: Hans Koert)
Voor de honderden mensen, die tijdens het Scheldejazz '11 festival in Terneuzen de sombere weersvoorspellingen negeerden en kennis wilden maken met allerlei vormen van jazz, vormde dit Jef Neve Trio een uitgelezen kans om kennis te maken met kwalitatief hoogstaande Jazz, die in de media relatief weinig aandacht krijgt - helaas had de organisatie, door € 20 te vragen voor dit concert, de drempel voor veel passanten, die wellicht nieuwe potentiële "vaste" bezoekers hadden kunnen opleveren, erg hoog gelegd. Een gemiste kans!
Arno Krijger - jamsessie afsluiting Scheldejazz'11 ( foto: Hans Koert)
Het Scheldejazz '11 festival werd afgesloten met een zinderende jamsessie met de twee hammondspelers Frank Montis en Arno Krijger als duvelstoejagers aan beide zijden van het podium, met musici als Rolf Delfos op altsax, Tonnie Krijger, geboren en getogen Terneuzenaar als een nieuwe Wes Montgomery op gitaar, Guus Bakker op bas en Hans van Oosterhout op slagwerk. Zangeres Stephanie Soffers zong mee in nummers als Summertime, dat speciaal voor Maja ten gehore werd gebracht. Een mooie afsluiting van een geslaagd festival.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

Het Scheldejazz festival in Terneuzen staat traditioneel gepland in het weekend na pinksteren. Ooit in de jaren zestig begonnen met een uit de hand gelopen streetparade door Porgy en Bess uitbater, jazzliefhebber in hart en nieren, Frank De Neger Koulen, is uitgegroeid tot een jazzfestival dat leeft in Terneuzen en verre omtrek. Dit jaar mochten het Trio van pianist Jef Neve, de meest veelbelovende Belgische jazzpianist van dit moment en een jamsessie, geleid door twee Hammondspelers Arno Krijger en Frank Montis het festival afsluiten. Keep Swinging volgt de concerten in Porgy en Bess graag en doet er verslag van .......... Als je de Keep Swinging blog wilt volgen, dan kan dat via Twitter of via haar nieuwsbrief, waarvoor je je kunt registreren - een mailtje is genoeg.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Peter Beets and the Jazz Orchestra of the Concertgebouw: Blues For The Date

Both PETER BEETS as the JAZZ ORCHESTRA of the CONCERTGEBOUW evoke world wide respect.
A quest for that massive sound!
Hans Koert
Peter Beets and the Jazz Orchestra of the Concertgebouw: Blues For The Date (English) - (later) Peter Beets en het Jazz Orchestra of the Concertgebouw met Blues For The Date. (Nederlands)
Late 1990s the Concert Big Band was invited to become a regular performer of the Amsterdam Concertgebouw, the Dutch music temple for serious music. The band changed its name into the Jazz Orchestra of the Concertgebouw, like Duke Ellington did in the 1920s with his orchestra renaming it to the clubs where they performed: The Kentucky Club or the Cotton Club. Although the band was a regular player at the Bimhuis since 1996, its name was changed, probably because the name of the Concertgebouw had a certain presence; a name which evoked respect even outside Holland more then the name Bimhuis could have.

The Jazz Orchestra of the Concertgebouw, directed by Henk Meutgeert (Porgy en Bess - Terrneuzen (The Netherlands) ( 2nd of April, 2011) (photo courtersy: Hans Koert)
The Jazz Orchestra of the Concertgebouw belongs to the best big bands of Europe and its foreign tours and concerts have made its name. Big Bands are monstrous organisations, hard to handle because of their size - the managers of such a band must be financial experts and what to think about planning a tour: all members of the band, all young ambition Dutch jazz musicians, have their own bands and groups and concerts tours ....... The austerity policy by the Dutch government seem to humour the Jazz Orchestra of the Concertgebouw, but it might all change easily in the near future .......

Jazz Orchestra of the Concertgebouw + Peter Beets (Challenge CR73296)
In fact, jazz music, big band music especially, should be a live experience. If you live in Amsterdam or its surroundings you can join during the winter season monthly concerts by the Jazz Orchestra of the Concertgebouw at the Bimhuis. A few month ago the immense Jazz at the Concertgebouw Orchestra performed at the small and cosy Porgy en Bess Jazz Club in Terneuzen, in the far south western part of The Netherlands - a special experience, as if a mammoth visits the flea circus. These Zeeland concerts will be on a regular base, Henk Meutgeert, the leader of the orchestra, explained: Next year, on the first of April, no April Fool's joke, the orchestra will visit Porgy en Bess again.
Bert Boeren (photo courtesy: Hans Koert)
The best way to enjoy that massive sound of a real big band is by joining a concert, but what if you can't be there? You'll have to do with cd's ..... In fact I hadn't found an album that gave me that same sensation as a live performance, like my search for an album that remembered me to the sound of the Stan Kenton band I wrote about in a previous blog. The album Jazz Orchestra of the Concertgebouw - Festival 1999 part 1 ( I've never heard or seen part 2(!)) didn't give me that sound and so I was very happy to find a free album added to the renewed Jazzism magazine early this year, but ....... no - I missed that sparkling transparent sound, that makes as if you hear each individual instrument ........

Peter Beets ( photo courtesy: Hans Koert)
I found that real massive swinging sound, I was looking for, at the Blues For The Date album by the Jazz Orchestra of the Concertgebouw with star soloist, piano player of the orchestra, Peter Beets. This 2cd album has a dozen tracks, all Peter Beets compositions (except After You Gone) and arranged by Henk Meutgeert, leader of the Jazz Orchestra of the Concertgebouw (except A Hazy Mood,
which was arranged by Peter's brother Marius Beets). Right from the start, the tune It's Happening, the music explodes out of the speakers, as if the band is live in your room. That tune, composed by Peter Beets and also recorded on another great series of Peter Beets albums, Peter Beets Trio - Live at the Concertgebouw, has a trombone solo by Bert Boeren. It is a great experience to listen to both versions, the 2009 big band recording and the 2005 trio album. It's not the only track that doubles with the trio recordings: For Simon (with a solo by Sjoerd Dijkhuizen and Joris Roelofs), Dégage, It's Wrong To Be and Trinity. The tune First Song got its name, because it is Peter's first composition (aged seven (!) years old ) and it can also find it at a previous album by Peter Beets's New York Trio ( Criss Cross 1214)(2001).

Sjoerd Dijkhuizen (photo courtesy: Hans Koert)
I listened several times to this great Blues For The Date twofer, alone at home at full sound (I wonder if my neighbours enjoyed that experience), with my head phones or played inside my "sound box", while driving to my work. It's hard to make a list of most favourites tracks: Should it be the forementioned opening track It's Happening, the title tune Blues For The Date, which has two version ( an extensive one of more then 10 minutes and a reduced one of three minutes playing time), with funky grooves, a baritone sax solo by Juan Martinez, and a yelling and screaming brass section or did I like Is It Wrong to Be Right? the best, which starts as an almost solemn classical piece, which takes of, after a break by drummer Martijn Vink and pianist Peter Beets as a giant plain to a climax with Peter at the control stick and the Jazz Orchestra of the Concertgebouw as the roaring jet engines ......... A great tune that, especially in its lengthy version!

Henk Meutgeert (photo courtesy: Hans Koert)
Peter Beets shows that he is a pianist that plays at an international high level and Jack Bowers of the Cadence magazine has said about him: Beets is a fully grown monster, and it may not be long before Jazz lovers on both sides of the ocean become aware of that. The Blues For The Date album by Peter Beets and the Jazz Orchestra of the Concertgebouw was honoured with the prestigious Dutch Edison award and the report of the jury reads: .. Het Amsterdamse orkest dreigt te groot te worden voor Nederland. (= For the Amsterdam orchestra Holland is too small - it evokes world wide respect.) Peter Beets also receives praises: Zijn composities zijn verfrissend, de arrangementen smaakvol en zijn solistische bijdragen goed gedoseerd en van een verpletterende schoonheid en virtuositeit. (= It's compositions are refreshing, his arrangements tastefully and his solos are from an overwhelming beauty and virtuosity). What can I add to that?

Juan Martinez (photo courtesy: Hans Koert)
The album Blues For The Date by Peter Beets and the Jazz Orchestra of the Concertgebouw can be ordered at its website or at the Peter Beets site, where you also can find his trio recordings.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

The best place to promote your records is during a live performance, but when you love to live the concert again the recording of the band don't always satisfied. I'd love to have that same experience with that massive sound of The Jazz Orchestra of the Concertgebouw and I found it in its latest album entitled Blues For The Date, with special soloist piano player of the band for years, Peter Beets. Blues For The Date XXIst century big band music of a group young Dutch musicians which evoke world wide respect. The Keep Swinging blog loves to point you to this kind of great albums you should have heard! Follow it at Twitter (#keepswinging) or Facebook (Keep Swinging blog newsletter) or ask for its newsletter ( keepswinging@live.nl)

Retrospect Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions