Jammen

( Naar de Nederlandse vertaling.)
Today a small contribution for all those jazz fans that visit the Keep Swinging blog every day. I love to say thanks, after more then 850 daily blogs. Most of them are anonymous, but some have a name. Some have a name, because they give feed back by email and tell me what they think about the music presented in the blogs. But few give me a personal feedback and that's not so strange as the visitors are from the whole world and I seldom meet one in person face to face. Maybe that's why programs like Hyves, making friends by internet, or The Jazz Network are so succesfull nowadays, because visitors of your profile get a face and aren't anonymous anymore.

I labeled this contribution Jammen. Jammen is the Dutch word for to jam, when jazz musician play together for fun free of obligations. The cartoon I found is from the Dutch book 6 Over Jazz and drawn by Frits Müller. Musicians like jam sessions - playing together after their gig, interchanging ideas, net working. The Choro music - the Brazilians music I'm also fascinated to, has the Roda de Choro, the social meetings, were young and aged, skilled musician and starters, play their music like in a jam session. For me this is one of the basics of this Keep Swinging web log too as it wants to serve both connoiseurs and laymen. Non-Dutchmen might not understand the humor of the drawing, as the fighting musicians throw "jam", ( = marmalade) to each other. The jam jars contain Huishoud Jam ( = Home Made Marmalade). Home Made ..... well so are my blogs - in plain words - easily accesible.
I planned to make a list of first names in the right menu of this blog with those regular visitors. The first name listed, of course, should be Jo, who opens the blog every day between 8.00 and 10.00 a.m. and gives his commends, if he likes the subject. He is also one of the regular contributors, who helps me when I am out of town. Thanks Jo for your help and support being a true friend of this blog.
And what about James. Every day he opens the blog at his work and tells me if he likes or dislikes the music. I know he reads the Dutch version from the first up to the last letter and even points me to errors I might have made. I'm sure he likes the fragment I have found for today ....

If you are such a regular visitor, let's say at least one time a week, and you love to be mentioned with your first name in my List Of Friends send me a message and tell me why you like this daily Keep Swinging Weblog; what makes it unique in comparison with other websites. Maybe we can do something special at the end of the year when the blogs hopes to reach its 1000th contribution !!
For all those regular visitors, Friends of the Keep Swinging Web Log ( and all the others who have discovered this blog recently ) I found a great Jam Session - a fragment of a film that is my most favorite, because of its jazz scenes, Kansas City. If you like you can send me the names of the musicians you recognize and, of course, why you like this daily Keep Swinging blog !!

Hope you enjoyed it !!
Hans Koert - keepswinging@live.nl

OSCAR ALEMÁN y su ORQUESTRA DE JAZZ: Maria Felix - Carlin Traversa - Julio Graña - Raul Casanova - Alberto A. Barbera - Oscar Alemán - Alberto Ramos - Aldo "Nene" Nicolini - Arminio Raguza - LOS HUAINA-TSAKIS = Paso Del Tiger - Milonga Triste - Moulin Rouge - Candilejas. Recorded in Buenos Aires (Argentina) on the 30th of June 1954 for Odeon. (Soutce: Oscar Alemán discography - Hans Koert)

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Vandaag een bijdrage voor alle jazzfans, die mijn Keep Swinging Weblog een warm hart toedragen en regelmatig bezoeken. Ik wil iedereen daarvoor, na meer dan 850 (!) blogs eens een keer voor bedanken. De meesten bezoekers zijn anoniem; sommigen hebben een naam, omdat ze af en toe op de bijdragen reageren door een emailtje te sturen en te vertellen wat ze van een onderwerp vinden. Er zijn er maar een paar, die me persoonlijk aanspreken; niet zo raar natuurlijk want de 400 bezoekers per dag van de dagelijkse Keep Swinging Weblog komen van over de hele wereld. Persoonlijk contact komt dus maar zelden voor. Misschien dat daarom internetprogramma's als Hyves of The Jazz Network zo populair zijn op het internet: vriendenprogramma's waarbij anonieme profielen "een gezicht" krijgen.Ik noemde deze bijdrage Jammen. Nou is Jammen het Nederlandse woord voor een jamsessie houden, waarbij muzikanten na afloop van een optreden samen vrijblijvend voor hun plezier muziek maken. De cartoon, die ik vond, komt uit het boek 6 Over Jazz en is getekend door Frits Müller. Musici houden wel van Jamsessies - samen spelen - zonder verplichtingen - plezier maken, elkaars muzikale grenzen aftasten en, zoals dat tegenwoordig heet, netwerken. De Choro music - de Braziliaanse muziekstijl, waar ik ook door gefascineerd ben, kent de Roda de Choro, informele bijeenkomsten, waarbij alle muzikanten, jong en oud, beginners en gevorderden in een kring zitten en samen muziek maken, zoals bij een jamsessie. Voor mij is dat ook zo'n beetje in mijn blog - gemaakt voor iedereen - beginneling of gevorderde-in-de-jazz - iedereen vindt wel iets van zijn gading. De humor van het plaatje hoef ik aan Nederlanders niet uit te leggen. Ik las ooit ergns een stukje uit de jaren dertig waarin een journalist serieus ging uitleggen dat een jamsessie niets met boterhammen met jam te maken heeft......... De potten jam op de voorgrond zijn potten huishoudjam - dat zijn mijn blogs ook: gewoon thuis gemaakt - in eenvoudige woorden, zonder veel poespas.
Aan de rechterkant in de menubalk vind je een (nog korte) lijst met voornamen van blog Vrienden -De eerste naam is uiteraard Jo, die trouw elke dag tussen 8.00 en 10.00 uur de blog opent en als hij het onderwerp interessant vindt, dat aan me laat weten. Bovendien past hij op de winkel als ik er even tussenuit ben. Bedankt Jo voor je support.
En dan is er James, die trouw elke dag op zijn werk de blog opent. Hij leest de Nederlandse tekst van A tot Z; dat weet ik, want als ik soms een schrijffout heb gemaakt, krijg ik dat ook te horen. Hij vertelt me ook precies welke muziekfragmenten hij te gek vindt, kicku en welke hem niets doen. Het fragment waarmee ik deze blog afsluit zal hij zeker weten te waarderen. Bedankt James voor je altijd positieve feedback !!

Als je ook zo'n trouwe bezoeker van deze Keep Swinging Weblog bent of kent, die, laten we zeggen, minimaal één maal per week de pagina opent en je vindt het leuk om je naam in de lijst te zien, mail me dan en vertel me wat je zo uniek aan deze dagelijkse Keep Swinging blog vindt in vergelijking met andere webpagina's. Misschien kunnen we aan het eind van het jaar, als de Keep Swinging blog de mijlpaal van 1000 bijdragen haalt, iets leuks doen !!
Voor al die trouwe bezoekers, Vrienden van de Keep Swinging blog en voor al die anderen die deze dagelijkse oprisping nog maar net ontdekt hebben, heb ik een fragment gevonden van een heerlijke jamsessie - uit een film, die ik zelf reken tot de beste, vanwege zijn jazzscenes: Kansas City. Als je de hedendaagse jazzmuzikanten herkent, stuur hun namen dan op en vergeet er niet bij te vertellen waarom de Keep Swinging blog zo uniek voor jou is !!

Ik hoop dat je ervan genoten hebt !!
Hans Koert - keepswinging@live.nl

OSCAR ALEMÁN y su ORQUESTRA DE JAZZ: Maria Felix - Carlin Traversa - Julio Graña - Raul Casanova - Alberto A. Barbera - Oscar Alemán - Alberto Ramos - Aldo "Nene" Nicolini - Arminio Raguza - LOS HUAINA-TSAKIS = Paso Del Tiger - Milonga Triste - Moulin Rouge - Candilejas. Opgenomen in Buenos Aires, Argentinië op 30 juni 1954 voor Odeon.
(bron: Oscar Aleman Discography - Hans Koert)

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Retrospect

Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions

Kenny Burrell

( Naar de Nederlandse vertaling.)
Today an album in the spotlights by Kenny Burrell titled Soul Call. It is one of those numerous Prestige albums from the 1950s and 1960s that, most of the time, contain some great music. This album was originally released in the 1960s and reissued in the Original Jazz Classics series, a great series, that no longer exists.

Kenny Burrell was born in Detroit, Michican in 1931 in a musical family - his mother was a piano player and his father played the guitar and banjo. He had three more brothers who became jazz musicians too - two took the guitar and one became a bass player as I could find. He learned himself to play the guitar, although his first love was the saxophone ...... but such an instrument was too expensive. Kenny liked the way Charlie Christian played the guitar and learned a lot about jazz and jazz playing by musicians when he was a high school, like piano player Tommy Flanagan and Calvin Jackson, bass player and brother of ..... Milt, the vibraphone player, o.a. bij The Modern Jazz Quartet. He was also fascinated by Nat King Cole's guitar player Oscar Moore. His guitar playing was more "cool jazz" which he liked very much. He started late 1940s as a professional jazz player ( on saxophone in fact) in the Candy Johnson Sextet. He became known while playing in the Dizzy Gillespie Orchestra. In the mid 1950s he started as a free-lancer and recorded for Prestige and became a sought after accompanist. He toured with Oscar Peterson, Benny Goodman and Jimmy Smith, to name some. He became loved for his medium tempo blues ballads to be found on some great sides for Blue Note and this Soul Call is one of it.
Kenny Burrell recorded this Soul Call album in the Rudy Van Gelder Studios in Englewood Cliffs with a quintet featuring himself on the guitar, Will Davis on piano, Bill Gene English on drums, Martin Rivera on bass and Ray Barreto on conga. The tracklist contains 7 tunes (the original Prestige only six) and I liked Soul Call and Mark One, two blues themes. It brings us some solid jazz guitar played by a skilled improviser, good to play in the background when you have visitors or to dream away ......
I love to finish this small review by the tune Mark One, the second track on this album. Enjoy it:

Kenny Burrell made more then a hundred records, but never became as famous as Wes Montgomery or George Benson, but his music is really worth listening to - it never bores ........ Yesterday I was surprised by the Blue Note album Bass On Top by the Paul Chambers Quartet in the great Rudy Van Gelder Edition series and guess who played on guitar? ........

Hans Koert keepswinging@live.nl
BROTHER THELONIOUS:
I received a message from Andy Simons (London), editor of the IAJRC Journal who researched links between jazz and the "real" world . He pointed us to a remarkable find:
Thought you might like seeing this, if not drinking it. Bloody Hell, it's 9.3% - that's not beer. No obvious Monk connection that I can see, although back in the 1940s he took some getting used to...
Visit the Brother Thelonious Ale site
Andy Simons IAJRC Journal

I fully agree Andy - Jazz-research can be a hell of a job ......

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )
Vandaag staat een plaat in de schijnwerpers van Kenny Burrell getiteld Soul Call. Dit album werd uitgebracht op het Prestige label, dat in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw prachtige jazzalbums uitbracht. Deze plaat is uit 1964 en heruitgebracht in de schitterende Original Jazz Classics serie, die helaas niet meer bestaat.

Kenny Burrell is geboren in Detroit, Michican in 1931 in een muzikale familie - zijn moeder speelde piano en zijn vader banjo en gitaar. Hij had nog drie broers, die allen in de muziek gegaan zijn - twee eveneens op gitaar en één werd bassist. Als kind leerde hij gitaar spelen, hoewel hij liever saxofonist had willen worden maar zo'n instrument was een te grote investering in het gezin Burrell. Kenny was helemaal weg van het gitaarspel van Charlie Christian en leerde veel over jazz op zijn middelbare school o.a. van pianist Tommy Flanagan en Calvin Jackson, bassist en broer van ...... inderdaad Milt Jackson, de vibrafonist van o.a. het Modern Jazz Quartet. Later raakte hij gefasineerd door het Nat King Cole Trio, dat in die dagen heel populair was en met name het spel van hun gitarist Oscar Moore boeide hem enorm. Moore speelde een "cool" soort jazz. Kenny Burrell begon eind jaren veertig zijn professionele carriere bij het Candy Johnson Sextet (op sax overigens - zijn jeugdliefde). Hij kreeg meer bekendheid toen hij bij het Dizzy Gillespie Orchestra gitaar ging spelen en platen ging opnemen, als free-lancer, voor het Prestige label. Vanaf het midden van de jaren vijftig werd hij een veel gevraagd begeleider en speelde o.a. bij Oscar Peterson, Benny Goodman en Jimmy Smith om maar eens een paar namen te noemen. Hij werd vooral bekend om zijn medium-tempo blues ballads, die hij o.a. op een serie Blue Note's en Prestige's vastlegde ( Soul Call is zo'n voorbeeld van een Prestige).
Kenny Burrell nam dit Soul Call album op in de Rudy Van Gelder Studio's in Englewood Cliffs met een kwintet dat behalve hemzelf ook bestond uit Will Davis op piano, Bill Gene English op slagwerk, Martin Rivera op bas en Ray Barreto op conga. De heruitgave op Original Jazz Classics bevat 7 nummers ( de originele LP mist Oh Henry) en vooral het titelnummer Soul Call en het als nummer twee op de plaat terechtgekomen Mark One bevallen me het best. Beide zijn blues thema's; solide jazz gespeeld door een vakkundig improvisator, prima muziek als achtergrond of om bij weg te dromen.
Ik wil het nummer Mark One laten horen zoals dat voorkomt op deze plaat Soul Call:

Kenny Burrell maakte zo'n honderd platen en nog veel meer, weggestopt als begeleider, maar bereikte nooit diezelfde populariteit als Wes Montgomery of George Benson. Gisteren speelde ik de verrassende Blue Note plaat Bass On Top van bassist Paul Chambers, heruitgebracht in de Rudy Van Gelder Edition en wie denk je dat daar toen fabuleus aan de zes snaren zat te plukken........?

Hans Koert keepswinging@live.nl
BROTHER THELONIOUS:
Ik ontving een berichtje van Andy Simons (Londen), hoofdredacteur van de IAJRC Journal die serieus onderzoek heeft gedaan in het grijze gebied tussen jazz en de "echte" wereld. Hij kwam met deze opmerkelijke ontdekking .....: Thought you might like seeing this, if not drinking it. (= Ik denk dat jullie dit wel leuk vinden om te zien - en misschien wel drinken ...) Bloody Hell, it's 9.3% - that's not beer. (= Lieve hemel, het is 9.3 %, - dat noem ik geen bier meer) No obvious Monk connection that I can see, although back in the 1940s he took some getting used to... ( = Voorzover ik kan overzien is er geen relatie met Monk, al lustte hij ze in de jaren veertig ook best ...) Kijk voor meer info op de Brother Thelonious pagina.
Soms is het werk van jazzonderzoeker nog niet eens zo gek.... !

Andy Simons IAJRC Journal

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions

Sempre Jacob!

( To the Choro Music Blog with the English translation.)
JACOB PICK BITTENCOURT (1918-1969) aka Jacob do Bandolim is wel de beroemdste naam onder de choromuzikanten, die - zoals Pixinguinha - deze Braziliaanse muziekstijl ontwikkelden tot zoals het vandaag-de-dag klinkt. Jacob do Bandolim heeft een overvloed aan opnamen, composities en een hele verzameling manuscripten nagelaten, die nu beheerd en gearchiveerd wordt door het INSTITUTO JACOB DO BANDOLIM. Dit instituut heeft een informatieve website (- alleen in het Portugees). Toch zijn ze nog niet tevreden. Zo wordt er nog steeds gezocht naar films of filmfragmenten waarop Jacob de Bandolim optreedt. Geen enkel TV fragment lijkt bewaard of gered door een verzamelaar en het instituut heeft dan ook een beloning R$ 2.000 uitgeloofd, voor die mensen die een film kunnen leveren waarop Jacob de Bandolim speelt. Momenteel is het enige stukje film dat rest 35 seconden lang en bevat een interview met de bandolimspeler. Helaas is er geen geluid bij. Je vindt dit stukje hieronder met op de achtergrond het nummer "Assanhando"

Ik vond een fragment waarop het leven en de carriere van Jacob do Bandolim verteld wordt met foto's en nummers van zijn plaat "Vibrações" en bovendien komt Jacob de Bandolim hier ook zelf aan het woord.

De beste manier om de nalatenschap van Jacob do Bandolim niet verloren te laten gaan, is zijn muziek te spelen. Nieuwe generaties van choromuzikanten hebben zijn erfenis sinds zijn overlijden in 1969 ontdekt. In het laatste fragment hoor je een jonge bandolimspeler Fernandinho, die door zijn vader begeleid wordt bij het nummer "Assanhando", geschreven door Jacob do Bandolim.

Jo
This contribution was also published in English at the Choro Music blog.

Cyrus Chestnut

( Naar de Nederlandse vertaling.)
Cyrus Chestnut, the Genuine Chestnut, as he labels himself on one of his latest recordings, is a hard bop piano player. Last week I played myself his 2006 record Genuine Chestnut, released by Telarc ( CD-83634). Enough reason to put this piano player into the spotlights for today !

Cyrus Chestnut was born in January 1963 and learned to enjoy music in the Baptist church when he was a kid. He studied composition and arranging at the famous Berklee College of Music and plays professionally since the mid 1980s, mostly as an accompanist. He toured with Jon Hendricks, Terrence Blanchard and Wynton Marsalis.

I learned about his music in the 1990s, when he performed with Roy Hargrove for his famous album With The Tenors Of Our Time. In April 1999 I heard him in a concert at the Porgy en Bess Jazz Club in Terneuzen, in the southwestern part of the Netherlands, while accompaning Benny Golson with his trio. I remember him, heavily-built like a Fats Waller clone, on the piano-stool at the Steinway as a dedicated piano accompanist for Benny Golson, another great icon in jazz. I was impressed by his piano playing - most bebop, but also trips to swing and stride. I heard him back later in the film Kansas City, where he was one of the "stride" piano players in the bar together with Geri Allen. The film Kansas City is a feature film with music fragments, but the Altman documentary Jazz '34 contains all sets - one of the best jazz films I know !! Buying the Genuine Chestnut album was not acted on impulse.

One of Cyrus first albums.
The album Genuine Chestnut, contains eleven tracks, most originals and shows how soulful this man can play. Most tunes are with his trio, featuring himself at the piano, Michael Hawkinson bass and Heal Smith on drums and on three tracks guitar player Russell Malone was invited to cooperate. One of those tracks with Malone is the Fats Domino tune I'm Walkin'. I also like Cyrus with Malone in The Brown Soldier. In El Numero Tres he shows that he can play the south american rhythms as well.

I love to share wih you a fragment I found of Cyrus Chestnut playing with his trio at the Vitoria Jazz Festival. Of course you see Chyrus Chestnut at the piano, Dezron Douglas on bass and Neal Smith on drums.

A great album to enjoy: Genuine Chestnut.................from a piano player that is not often heard in Europe.
Hans Koert keepswinging@live.nl

COTTON CITY JAZZ BAND / Alpha No. 7001

ciribiribin - dippermouth blues - gettysburg march - i wonder what's become of joe - loveless love - mahogany hall stomp - ole miss - see see rider - shake it and break it - somebody else is taking my place - tin roof blues - upper garden - when i come

Recorded on the 27th of June 1969, being the first album by this Flemish New Orleans band: Cotton City Jazzband

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Cyrus Chestnut, the Genuine Chestnut, de enige echte, zoals hij zichzelf omschrijft, is een hard bop pianist. Afgelopen week hoorde ik hem op zijn plaat Genuine Chestnut, uitgebracht door Telarc ( CD-83634). Genoeg reden om hem eens in de spotlights te zetten.

Cyrus Chestnut werd geboren in januari 1963 en leerde als kind muziek kennen in de Baptistenkerk bij hem in de buurt. Hij studeerde compositieleer en arrangeren aan het beroemde Berklee College of Music en speelde als beroeps sinds midden jaren tachtig, vooral als begeleider. Zo trok hij rond en begeleidde Jon Hendricks, Terrence Blanchard en Wynton Marsalis.

Ik leerde zijn muziek kennen in de jaren negentig, toen hij meespeelde op het beroemde album With The Tenor´s Of Our Time van Roy Hargrove. In april 1999 speelde hij tijdens een concert in de Porgy en Bess Jazz Club in Terneuzen met zijn trio, als begeleider van niemand minder dan Benny Golson. Ik herinner zijn op Fats Waller gelijkende postuur op de pianokruk van de Steinway, maar vooral ook zijn vakkundige begeleiding van Benny Golson, ook zo´n zwaargewicht in de jazz, maar dan meer figuurlijk. Ik raakte onder de indruk van zijn pianospel: bebop met uitstapjes naar de oudere stijlen, als swing en stride. Later zag ik hem terug in de film Kansas City, waar hij één van de twee pianisten was in de Hey Hey Club samen met pianiste Geri Allen. De Robert Altman film Kansas City is een speelfilm met een verhaal, waarin de muziek fragmentarisch aan bod komt; in de documentaire Jazz ´34 vind je de complete sets: één van de moooiste jazzfilms die ik ken !!

Het aanschaffen van deze Genuine Chestnut CD was dus zeker geen impuls aankoop.

Cyrus Chestnut op één van zijn eerste eigen platen.

De plaat bevat elf numers, de meeste zijn standards en laten horen hoe Cyrus heel zijn ziel en zaligheid in zijn spel legt. De meeste opnamen zijn met zijn trio waarin we hemzelf aantreffen op piano, Michael Hawkinson op bas en Heal Smith op slagwerk. Op drie nummers speelt Russell Malone mee op gitaar, ook zo´n artiest die voorkomt in de Kansas City film. Het nummer I'm Walkin', origineel van Fats Domino, hier gespeeld door Cyrus Chestnut met zijn trio en Russell Malone is zo´n heerlijke verrassing. Ook nummers als The Brown Soldier, met Malone, zijn fantastisch. In El Numero Tres laat Cyrus horen dat hij ook Zuidamerikaanse ritmen niet verafschuwt.

Ik vond een fragment waarin we Cyrus Chestnut horen met zijn trio op het Vitoria Jazz Festival. Natuurlijk Chyrus Chestnut zelf aan de piano, Dezron Douglas op bas en Neal Smith op slagwerk.

Een fijne plaat: Genuine Chestnut.................van een pianist, die, helaas, niet vaak aan deze kant van de oceaan te vinden is.

Hans Koert keepswinging@live.nl

COTTON CITY JAZZ BAND - Alpha No. 7001

ciribiribin - dippermouth blues - gettysburg march - i wonder what's become of joe - loveless love - mahogany hall stomp - ole miss - see see rider - shake it and break it - somebody else is taking my place - tin roof blues - upper garden - when i come

Opgenomen 27 juni 1969, als de eerste LP van deze Vlaamse New Orleans band: de Cotton City Jazzband

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions

Dear Mayor ....

( Naar de Nederlandse vertaling.)
part one: Police Stops Hampton-Madness
Almost a year ago I published a contribution titled Burgemeester , referring to a column of Kronkel, pseudonym of Simon Carmiggelt, a well known Dutch journalist and writer. In this blog I told about Lionel Hampton concerts from the 1950s which causes a storm of protests. The mayor of Amsterdam forbid all jazz night concerts, but I learned that most ( if not all) concerts continued normally. I wondered how this problem was solved or was it a storm in a teacup. Arnold van Kampen, researched this incident some times ago and published it in the magazine "Carmiggelt" in his article: Simon Carmiggelt, de jazzliefhebber - 7. Arnold allowed me to publish some parts of this article. In the first part, Police Stops Hampton-Madness I love to inform you about what happened during the two Lionel Hampton concerts and today he'll inform us about the column Burgemeester and what happened after the ban of night concerts.

Simon Carmiggelt (1913 - 1987)
Simon Carmiggelt, a popular writer and columnist writes .....
"Doch het Modern Jazz Quartet........................ Mijnheer de Burgemeester, dit groepje wordt gevormd door een paar stille hogepriesters, die de jazz serveren als een koel, verfijnd gerecht, dat eerbiedig en zonder schrokken, bij kleine hapjes moet worden genuttigd. ( = Dear mayor, I love to inform you that these men of the Modern Jazz Quartet are high priest in jazz, who serve it as a cool, exquisite meal, that should be consumed without gobbling, in small portions. ) Het Modern Jazz Quartet is geen roekeloos hadde-kidéé-clubje, zonder muzikaal verantwoordelijkheidsgevoel, doch een ver van alle ophitsende kunstgrepen verwijderd verbond, van enige in-trieste heren, die onnoemelijk en passant een vleugje uit "Das Musikalische Opfer" van de heer Bach zelf in hun delicate bedoelingen betrekken en zich pas wat ritme permitteren, nadat zij op hoge, klassieke benen op ons afgeschreden zijn." ( = The Modern Jazz Quartet is not a group of hooligans, without any musical responsibility, but a group of rather traditional almost classical orientated gentlemen, who even use phrases of Mr. Bach himself.) Great words - hard to translate as it is almost prose.

This is the column Burgemeeester, written by Simon Carmiggelt in Dutch signed as Kronkel. I haven't translated it, as Carmiggelts language is almost like prose. In short he explains that you can't compare music as made by the Hampton Big Band with jazz like Chet Baker or the music made by the Modern Jazz Quartet.

If you read this Kronkel it seems plausible that Simon was at the Chet Baker concert of the 17th of September 1955 in the Concertgebouw in Amsterdam ( a double concert of the Chet Baker Quartet / The Tony Crombie All Stars - 8:00 p.m.), because the straight, almost negative description about Chet he couldn't have made up without being at the concert. It's rather negative. Later that week Simon Carmiggelt continued below his Kronkel "Tragedietje" ( = A little tragedy), in which he apologies for his negative view: He says: I received a lot of letters from jazz fans about the Modern Jazz Quartet, but also critics who believed that I don't like Chet's music. Blijkbaar heb ik mij onduidelijk uitgedrukt. (= It seems that I wasn't very clear about that... ). Ik haast mij te zeggen dat ik Chet Baker beschouw, als een der belangrijkste jazz-musici van deze tijd.( = I love to determine that I believe that Chet is one of the best Jazz-musicians nowadays.) Ik heb in mijn stukje alleen willen benadrukken, dat zijn muziek een moedeloosheid bij je binnenhuilt, die mij wel eens een beetje benauwt."( = I only wanted to say that his gloomy tunes makes me depressed sometimes.)

Mayor Arnold Jan d'Ailly (1902 - 1967)

I'm sure the mayor Mr. d'Ailly must have seen it, or something else that did make him decide to withdraw the ban for night jazz concerts. On the 3rd of November 1956 the Modern Jazz Quartet gave a concert at The Concertgebouw in Amsterdam which started at midnight as part of the Birdland ‘56 tour, with Miles Davis and Lester Young and the Trio René Urtreger. Bud Powell only played at the Haarlem concert which was sceduled earlier that evening.
In October 1956 Simon Carmiggels shares a letter he received from the mayor:
"Waarde Kronkel" ( Dear Kronkel (= the pseudonym Simon uses for his column), the mayor writes, "Uw tot mij gerichte hartekreet in Uw blad van 1 oktober gelezen hebbende, moet het mij van het hart U mede te delen, dat ook Gij mijn besluit verkeerd hebt geïnterpreteerd. ( = I read your heartfelt cry of the first of October in your news paper and I love to tell you that you didn't understand fully what I wanted to say with my decision to forbid the jazz night concerts.) Ik heb niets tegen Count Basie, Kid Ory, het Modern Jazz Quartet en hoe al deze "stille hogepriesters" dan ook mogen heten, maar wèl tegen het feit, dat deze lieden in de stilte van de nacht met hun muziek de "zuivere zielsverheffing" van jeugdig Amsterdam bewerkstelligen.( = I really like musicians as Count Basie, Kid Ory, The Modern Jazz Quartet or other so-called High Priests Of Jazz, but I don't like that these people spread their music in the middle of the night to uplift our Amsterdam youth. ) In fact I hope that these people play their music of everyone and not only for the night-revellers. See it as if I gave those Modern Jazz Band a last chance to share their music.

It is remearkable that no-one mentions the Miles Davis and Lester Young appearances on stage?
Isn't it great to learn, that even an ordinary column writer can change things?
Arnold van Kampen: Other contributions: Oscar Peterson: The Vocal Styling - Oscar Peterson’s Van Gogh Story and of course Police Stops Hampton-Madness

LIONEL HAMPTON IN EUROPE:
In the Organissimo Jazz list Steve from Southern Germany writes about the previous blog: The bewilderment and disgust of the Dutch press about those Hampton tours wasn't an isolated case. Even German, French and Swedish JAZZ mags were somewhat reserved about the "musical value" of the stage shows of those Hampton tours. In fact (and I am sorry to say this) the German jazz mag "Jazz Podium" really outdid itself in complete incomprehension as they constantly categorized the live shows of Lionel Hampton's big band as "nothing but rock'n'roll", etc. Thankfully they refrained from referring to "jungle noises", etc. as the day press would be apt to do, but clearly this part of danceable, gutsy, down-to-earth jazz was out of reach even for noted German jazz writer celebs such as Dieter Zimmerle, editor and long-time German jazz publicist. Apparently over here they all were on a firm "how-to-make-jazz-as-respectable-as-classical-music" kick in the 50s. Laughable if you look at it today, and not one of the finer publicistic hours of Dieter Zimmerle."Jazz Hot" from France and the Swedish jazz mags clearly were much more in tune with the subject they were supposed to cover, as the mags gave a much fairer appraisal of the music, though they had their reservations about the "show" side of the concerts too and complained about the unruly behavior of part of the audience. Steve - Germany

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Bijna een jaar geleden plaatste ik een bijdrage getiteld Burgemeester , die refereerde aan een titel van Kronkel, de bijnaam van onze bekendste kroniekenschrijver Simon Carmiggelt. In die blog vertelde ik over de concerten van het Lionel Hampton orkest, die alle nogal tumultueus verliepen, hetgeen resulteerde in een verbod van nachtconcerten in Amsterdam. Ik ontdekte echter dat de meeste nachtconcerten na dit verbod gewoon doorgang vonden en vroeg me af of iemand me hierover opheldering kon geven. Arnold van Kampen, onderzocht dit incident enige tijd geleden en publiceerde zijn verslag in het tijdschrift "Carmiggelt" in het artikel: Simon Carmiggelt, de jazzliefhebber - 7. Arnold stuurde me delen van dit artikel toe en stond me toe hierover op mijn blog te publiceren. In het eerste deel, Politie stopt Hampton-razernij, informeerde hij over de twee tumultueuze Lionel Hampton concerten en in het tweede deel, Geen Hadde-Kidéé-Clubje, lees je wat er nu na het verbod op nachtconcerten gebeurde.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions

Geen Hadde-Kidee-Clubje

( to the English translation.) Politie Stopt Hampton-Razernij
Bijna een jaar geleden plaatste ik een bijdrage getiteld Burgemeester , die refereerde aan een titel van Kronkel, de bijnaam van onze bekendste kroniekenschrijver Simon Carmiggelt. In die blog vertelde ik over de concerten van het Lionel Hampton orkest, die alle nogal tumultueus verliepen, hetgeen resulteerde in een verbod van nachtconcerten in Amsterdam. Ik ontdekte echter dat de meeste nachtconcerten na dit verbod gewoon doorgang vonden en vroeg me af of iemand me hierover opheldering kon geven. Arnold van Kampen, onderzocht dit incident enige tijd geleden en publiceerde zijn verslag in het tijdschrift "Carmiggelt" in het artikel: Simon Carmiggelt, de jazzliefhebber - 7. Arnold stuurde me delen van dit artikel toe en stond me toe hierover op mijn blog te publiceren. In het eerste deel, Politie stopt Hampton-razernij, informeerde hij over de twee tumultueuze Lionel Hampton concerten en in het tweede deel, Geen Hadde-Kidéé-Clubje, dat je vandaag aantreft, lees je wat er nu na het verbod op nachtconcerten gebeurde. Hans Koert - keepswinging@live.nl

Simon Carmiggelt (1913 - 1987)

Simon Carmiggelt brengt het als volgt onder woorden: "Doch het Modern Jazz Quartet........................Mijnheer de Burgemeester, dit groepje wordt gevormd door een paar stille hogepriesters, die de jazz serveren als een koel, verfijnd gerecht, dat eerbiedig en zonder schrokken, bij kleine hapjes moet worden genuttigd.Het Modern Jazz Quartet is geen roekeloos hadde-kidéé-clubje, zonder muzikaal verantwoordelijkheidsgevoel, doch een ver van alle ophitsende kunstgrepen verwijderd verbond, van enige in-trieste heren, die onnoemelijk en passant een vleugje uit "Das Musikalische Opfer" van de heer Bach zelf in hun delicate bedoelingen betrekken en zich pas wat ritme permitteren, nadat zij op hoge, klassieke benen op ons afgeschreden zijn." Verbluffend mooi en raak getypeerd proza.

Kronkel De Burgemeester

Deze Kronkel maakt het waarschijnlijk dat Simon het concert van Chet Baker van 17 september 1955 in het Concertgebouw heeft bijgewoond, want een typering als deze (...."aangezien hij het zieke kopje, zodanig laat hangen, dat zijn trouwste nozems zich, onder invloed van zijn op een luipaardvachtje uitschreiende zangstem en zijn moedeloos onder-toeterde trompet, misschien massaal zouden kunnen verhangen aan de mooie lantaaarnpalen uwer Peeveedeejaa-weg, die daarvoor werkelijk niet in de gemeentegrond gedreven werden.") zuig je niet uit je duim. De typering van Chet Baker en de Kronkel "Burgemeester" krijgen echter nog een vervolg. Onder de dagelijkse Kronkel van de zaterdag daarop plaatst Simon onder de Kronkel "Tragedietje", een hoogst ongebruikelijk kopje "Correspondentie". Mijn hartelijke dank aan de vele jazzfans, die mij via de posterijen bijvielen ten aanzien van het Modern Jazz Quartet. In de meeste brieven staat een verwijt, namelijk dat ik Chet Baker niet hoog genoeg aansla. Blijkbaar heb ik mij onduidelijk uitgedrukt. Ik haast mij (dik onderstreept) te zeggen dat ik Chet Baker beschouw, als een der belangrijkste jazz-musici van deze tijd. Ik heb in mijn stukje alleen willen benadrukken, dat zijn muziek een moedeloosheid bij je binnenhuilt, die mij wel eens een beetje benauwt." Of het aan de Kronkel "Burgemeester" heeft gelegen, die zonder twijfel door Mr. d'Ailly zal zijn gelezen, of aan andere factoren: het verbod op jazzconcerten werd ingetrokken. Op 3 november 1956 speelde het Modern Jazz Quartet 's nachts in het Concertgebouw. Die nacht traden onder de noemer "Birdland '56", Miles Davis, Lester Young, het trio van de Franse pianist René Utreger en het Modern Jazz Quartet voor het voetlicht. ( Bud Powell geeft wel acte de presence eerder die avond in het Concertgebouw van Haarlem; niet in Amsterdam.)

Burgemeester Arnold Jan d'Ailly (1902 - 1967)

In nummer 68 van "Carmiggelt!" van winter 2002, kom ik echter nog eens terug met de achtste aflevering van:"Simon Carmiggelt, de jazzliefhebber" (waaruit moge blijken dat Carmiggelt inderdaad en groot jazzliefhebber was). In die aflevering schreef ik: "Dat de Kronkel inderdaad door de vroede vader werd gelezen, is niet langer een vermoeden, maar een zekerheid, want op 9 oktober 1956 schrijft Simon in zijn hoekje onder het kopje "Post": Onlangs schreef ik in dit hoekje een open brief aan onze burgemeester waarin ik hem in gepaste bewoordingen, smeekte zijn verbod van nachtelijke jazz-concerten te willen opschorten om de muzikale hogepriesters van het Modern Jazz Quartet, alsnog nog de gelegenheid te geven tot hun door velen verbeid optreden in Amsterdam.Burgemeester d'Ailly was zo vriendelijk mij vanmorgen een antwoord te zenden, waarin ik U even een blik gun, omdat ik deze correspondentie nu eenmaal openbaar ben begonnen en U dus recht hebt op de ontknoping: "Waarde Kronkel", schrijft de burgemeester, "U tot mij gerichte hartekreet in Uw blad van 1 oktober gelezen hebbende, moet het mij van het hart U mede te delen, dat ook Gij mijn besluit verkeerd hebt geïnterpreteerd. Ik heb niets tegen Count Basie, Kid Ory, het Modern Jazz Quartet en hoe al deze "stille hogepriesters" dan ook mogen heten, maar wèl tegen het feit, dat deze lieden in de stilte van de nacht met hun muziek de "zuivere zielsverheffing" van jeugdig Amsterdam bewerkstelligen. Men zou mijn besluit zelfs zo ondeugend kunnen interpreteren, dat ik er op uit ben deze zielsverheffing in nog breder kring uit te doen dragen en niet slechts tot die der nachtbrakers. Overigens zij opgemerkt, dat ik de klap nog even heb uitgesteld en het Modern Jazz Quartet alsnog de gelegenheid heb gegeven, door de op een kier geopende deur naar binnen te kruipen."Tot zover het antwoord van burgemeester d'Ailly, waarvan gaarne acte werd genomen door: KRONKEL."

Chet Baker (1929 - 1988)

Arnold van Kampen.

Eerdere bijdragen: Oscar Peterson: The Vocal Styling - Oscar Peterson’s Van Gogh Story en natuurlijk het eerste deel van dit tweeluik: Politie Stopt Hampton-Razernij

LIONEL HAMPTON in EUROPA:
Steve uit Zuid Duitsland schreef n.a.v. deze blog, in de Organissimo Jazz lijst het volgende: De opwinding en afkeuringen in de Nederlandse pers naar aanleiding van de optredens van Lionel Hampton staan niet alleen. Zelfs in de Duitse, Franse en Zweedse Jazz bladen klonken gereserveerde geluiden over de muzikale waarden van de optredens van de Hampton band. In feite ( en ik vind het jammer dit te moeten stellen) had het Duitse blad "Jazz Podium" het helemaal mis dopr de shows te betitelen als "niets anders dan rock and roll". Gelukkig betitelden ze de muziek niet als Oerwoud Geluiden, zoals de dagelijkse kranten wel deden, maar deze eenvoudige ophitsende recht-toe-recht aan dansmuziek lag ver buiten de belevingswereld van de gevestigde critici, zoals Dieter Zimmerle, uitgever, schrijver en Duits jazzpublicist. Men was hier veel meer bezig met de vraag: Hoe krijgen we de jazz op het zelfde niveua als de klassieke muziek. Leuk om na al die tijd hierop terug te kijken, hoewel het Franse Jazz Hot en de Zweedse jazzbladen een wat realistischer beeld hadden van Lionel Hampton's kunnen, hadden ze vooral bezwaren tegen het show-element tijdens de concerten en het wangedrag van het publiek.

Steve - ( Duitsland)

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

English ( Naar de Nederlandse vertaling)

Dear Mayor ....
Almost a year ago I published a contribution titled Burgemeester ( = Mayor), refering to a column of Kronkel, pseudonym of Simon Carmiggelt, a well known Dutch journalist and writer. In this blog I told about the Dutch Lionel Hampton concerts from the 1950s which causes a storm of protests. The mayor of Amsterdam forbid all jazz night concerts, but I learned that most ( if not all) concerts continued normally. I wondered how this problem was solved or was it a storm in a teacup. Arnold van Kampen, researched this incident some times ago and published it in the magazine "Carmiggelt" in his article: Simon Carmiggelt, de jazzliefhebber - #7. Arnold allowed me to publish some parts of this article. In the first part, Police Stps Hampton-Madness, Arnold informed you about what happened during the two Lionel Hampton concerts and in the second part; Dear Mayor .. which will be published tomorrow he'll inform us about the column Burgemeester and what happened after the ban of night concerts.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Retrospect

Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions