Keep (it) Swinging: Kenny Burrell

Today an album in the spotlights by Kenny Burrell titled Soul Call. It is one of those numerous Prestige albums from the 1950s and 1960s that, most of the time, contain some great music. This album was originally released in the 1960s and reissued in the Original Jazz Classics series, a great series, that no longer exists.

Kenny Burrell was born in Detroit, Michican in 1931 in a musical family - his mother was a piano player and his father played the guitar and banjo. He had three more brothers who became jazz musicians too - two took the guitar and one became a bass player as I could find. He learned himself to play the guitar, although his first love was the saxophone ...... but such an instrument was too expensive. Kenny liked the way Charlie Christian played the guitar and learned a lot about jazz and jazz playing by musicians when he was a high school, like piano player Tommy Flanagan and Calvin Jackson, bass player and brother of ..... Milt, the vibraphone player, o.a. bij The Modern Jazz Quartet. He was also fascinated by Nat King Cole's guitar player Oscar Moore. His guitar playing was more "cool jazz" which he liked very much. He started late 1940s as a professional jazz player ( on saxophone in fact) in the Candy Johnson Sextet. He became known while playing in the Dizzy Gillespie Orchestra. In the mid 1950s he started as a free-lancer and recorded for Prestige and became a sought after accompanist. He toured with Oscar Peterson, Benny Goodman and Jimmy Smith, to name some. He became loved for his medium tempo blues ballads to be found on some great sides for Blue Note and this Soul Call is one of it.

Kenny Burrell recorded this Soul Call album in the Rudy Van Gelder Studios in Englewood Cliffs with a quintet featuring himself on the guitar, Will Davis on piano, Bill Gene English on drums, Martin Rivera on bass and Ray Barreto on conga. The tracklist contains 7 tunes (the original Prestige only six) and I liked Soul Call and Mark One, two blues themes. It brings us some solid jazz guitar played by a skilled improviser, good to play in the background when you have visitors or to dream away ......
I love to finish this small review by the tune Mark One, the second track on this album. Enjoy it:

Kenny Burrell made more then a hundred records, but never became as famous as Wes Montgomery or George Benson, but his music is really worth listening to - it never bores ........ Yesterday I was surprised by the Blue Note album Bass On Top by the Paul Chambers Quartet in the great Rudy Van Gelder Edition series and guess who played on guitar? ........

Hans Koert keepswinging@live.nl
BROTHER THELONIOUS:
I received a message from Andy Simons (London), editor of the IAJRC Journal who researched links between jazz and the "real" world . He pointed us to a remarkable find:
Thought you might like seeing this, if not drinking it. Bloody Hell, it's 9.3% - that's not beer. No obvious Monk connection that I can see, although back in the 1940s he took some getting used to...
Visit the Brother Thelonious Ale site
Andy Simons IAJRC Journal

I fully agree Andy - Jazz-research can be a hell of a job ......

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )
Vandaag staat een plaat in de schijnwerpers van Kenny Burrell getiteld Soul Call. Dit album werd uitgebracht op het Prestige label, dat in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw prachtige jazzalbums uitbracht. Deze plaat is uit 1964 en heruitgebracht in de schitterende Original Jazz Classics serie, die helaas niet meer bestaat.

Kenny Burrell is geboren in Detroit, Michican in 1931 in een muzikale familie - zijn moeder speelde piano en zijn vader banjo en gitaar. Hij had nog drie broers, die allen in de muziek gegaan zijn - twee eveneens op gitaar en één werd bassist. Als kind leerde hij gitaar spelen, hoewel hij liever saxofonist had willen worden maar zo'n instrument was een te grote investering in het gezin Burrell. Kenny was helemaal weg van het gitaarspel van Charlie Christian en leerde veel over jazz op zijn middelbare school o.a. van pianist Tommy Flanagan en Calvin Jackson, bassist en broer van ...... inderdaad Milt Jackson, de vibrafonist van o.a. het Modern Jazz Quartet. Later raakte hij gefasineerd door het Nat King Cole Trio, dat in die dagen heel populair was en met name het spel van hun gitarist Oscar Moore boeide hem enorm. Moore speelde een "cool" soort jazz. Kenny Burrell begon eind jaren veertig zijn professionele carriere bij het Candy Johnson Sextet (op sax overigens - zijn jeugdliefde). Hij kreeg meer bekendheid toen hij bij het Dizzy Gillespie Orchestra gitaar ging spelen en platen ging opnemen, als free-lancer, voor het Prestige label. Vanaf het midden van de jaren vijftig werd hij een veel gevraagd begeleider en speelde o.a. bij Oscar Peterson, Benny Goodman en Jimmy Smith om maar eens een paar namen te noemen. Hij werd vooral bekend om zijn medium-tempo blues ballads, die hij o.a. op een serie Blue Note's en Prestige's vastlegde ( Soul Call is zo'n voorbeeld van een Prestige).

Kenny Burrell nam dit Soul Call album op in de Rudy Van Gelder Studio's in Englewood Cliffs met een kwintet dat behalve hemzelf ook bestond uit Will Davis op piano, Bill Gene English op slagwerk, Martin Rivera op bas en Ray Barreto op conga. De heruitgave op Original Jazz Classics bevat 7 nummers ( de originele LP mist Oh Henry) en vooral het titelnummer Soul Call en het als nummer twee op de plaat terechtgekomen Mark One bevallen me het best. Beide zijn blues thema's; solide jazz gespeeld door een vakkundig improvisator, prima muziek als achtergrond of om bij weg te dromen.
Ik wil het nummer Mark One laten horen zoals dat voorkomt op deze plaat Soul Call:

Kenny Burrell maakte zo'n honderd platen en nog veel meer, weggestopt als begeleider, maar bereikte nooit diezelfde populariteit als Wes Montgomery of George Benson. Gisteren speelde ik de verrassende Blue Note plaat Bass On Top van bassist Paul Chambers, heruitgebracht in de Rudy Van Gelder Edition en wie denk je dat daar toen fabuleus aan de zes snaren zat te plukken........?

Hans Koert keepswinging@live.nl
BROTHER THELONIOUS:
Ik ontving een berichtje van Andy Simons (Londen), hoofdredacteur van de IAJRC Journal die serieus onderzoek heeft gedaan in het grijze gebied tussen jazz en de "echte" wereld. Hij kwam met deze opmerkelijke ontdekking .....: Thought you might like seeing this, if not drinking it. (= Ik denk dat jullie dit wel leuk vinden om te zien - en misschien wel drinken ...) Bloody Hell, it's 9.3% - that's not beer. (= Lieve hemel, het is 9.3 %, - dat noem ik geen bier meer) No obvious Monk connection that I can see, although back in the 1940s he took some getting used to... ( = Voorzover ik kan overzien is er geen relatie met Monk, al lustte hij ze in de jaren veertig ook best ...) Kijk voor meer info op de Brother Thelonious pagina.
Soms is het werk van jazzonderzoeker nog niet eens zo gek.... !