Dick de Graaf-Arno Krijger-Pascal Vermeer - Out of the Blues
CD presentatie en concert in Porgy en Bess - Terneuzen.
Hans Koert
Op zondag 18 maart 2012 werd, tijdens een concert, het nieuwe album van Arno Krijger, Dick de Graaf en Pascal Vermeer: Out of the Blues officieel gepresenteerd.
Het album Out of the Blues wil een eerbetoon zijn aan de composities van de nu vergeten saxofonist Oliver Nelson, die in de jaren zestig van de vorige eeuw een aantal schitterende composities voor big band maakte: Oliver Nelson (1932-1975) werd geboren in St. Louis en begon als saxofonist in een aantal lokale bands. Hij ging compostieleer studeren aan de universiteit van Washington en aan de Lincoln University in Missouri, voordat hij in de jaren zestig terecht kwam in de orkesten van Louis Bellson, Eddie Lockjaw Davis en Duke Ellington.
In die tijd kwam het accent meer te liggen op componeren en het leiden van big bands, dan op het zelf actief spelen. Uit die periode stammen schitterende opnamen met Stanley Turrentine (Joyride)(1965), Jimmy Smith (1964), Lee Morgan (Delightfulee)(1966) en kwam naar Nederland om samen met Rita Reys en een gelegenheidsband opnamen te maken en voor de tv op te treden. Zijn mooiste opnamen zijn m.i. die met Eric Dolphy: Screamin' The Blues (1960), Straight Ahead (1961) en The Blues and the Abstract Truth (1961).
Met het titelnummer van deze laatste lp opende het Dick de Graaf-Arno Krijger-Pascal Vermeer trio het concert, om vervolgens met nummers als Six and Four, March on March on ( een on-mars als je't mij vraagt, door de verrassende maatwendingen), Stolen Moments en het komische Elegy for a Duck met Dick de Graaf op sopraansax, de muziek van Oliver Nelson in deze tijd te trekken, zoals Arno Krijger het omschreven schijnt te hebben. Het deed me denken aan de eend die ik die middag bijna dood reed! Over in deze tijd trekken!
Dick de Graaf speelde al in 1982 in de big band van John Clayton, waar hij de kneepjes van het vak leerde. Big Band, grotere formaties, zijn altijd belangrijk geweest in Dick's carrière en hij is dan ook de afgelopen decennia te horen in grotere verbanden als de Frank Grasso's Big Band en het Timeless Orchestra, om er een paar te noemen. Dick de Graaf leerde het geluid, de klank van bepaalde big bands waarderen en, zoals hij dat noemt, in de muziek te kruipen. We werken dan ook liever niet met bladmuziek op het podium, legde hij uit - dat belemmert je in je creativiteit en doet de muziek geen recht. Je moet in de muziek kruipen. Bij John Clayton leerde hij noot-voor-noot de solo's van Basie's Atomic Basie naspelen. Een typisch Amerikaanse benadering, legt Dick uit: Zo leren de Amerikanen jazz spelen.
Later leerde hij componisten als Thad Jones-Mel Lewis en Toshiko Akiyoshi waarderen en uiteraard de sound van Oliver Nelson. Ik heb van Jeff ( Jeff Reynolds) en Clayton geleerd, de sound die eigen is aan de stijl van het stuk te waarderen. Dat is Big Band ..... vertelde hij in 1999 aan Eddy Determeyer (Big Band jrg. 2 nr. 11) - De timing in een latinachtige feel is totaal anders dan in een Basie-feel. dat is ook wat in je systeem gaat zitten. De muziek van Oliver Nelson heeft ook die speciale eigen sound - gebasseerd op bluesschema's, verrast de muziek je keer op keer met onverwachte wendingen of ritmen. Dick probeerde al eens, vijf jaar geleden, om het geluid van Olivier Nelson met een Italiaanse groep te doen herleven, maar ook met de Jazzmania Big Band speelde hij diens repertoire; met Out of the Blues probeert hij dat opnieuw - nu niet met een big band waarvoor Nelson's composities geschreven zijn, maar met een kleine bezetting: Pascal Vermeer op slagwerk - Arno Krijger op Hammond en hemzelf, Dick de Graaf op tenor- en sopraansax.
Voor Arno Krijger is Porgy en Bess als of het thuiskomen is. Ik liep hier al rond als schoolkind en mocht dan Frank Koulen, de neger, helpen met klussen, herinnerde hij zich. Als 14-jarige puber jamde hij hier op het podium, en Maja was dan zelfs niet te beroerd om vanuit Retranchement hierheen te komen om, door de week, de deur open te doen ...... Het was dan ook logisch dat zij, blij verrast, de 
eerste cd in ontvangst mocht nemen. De muziek kreeg hij met de paplepel ingegoten, door vader Tonnie, die orgel en gitaar speelde. Het orgel werd zijn passie. Na de Pabo besloot hij niet voor de klas te gaan staan, maar zich voor het Tilburgse conservatorium in te schrijven. Sinds die tijd kan hij van zijn hobbie zijn beroep maken. Hij is te horen met groepen als Nueva Manteca, het Lewinsky Quartet, het Trio van Toine Thys, Mona Lisa Overdrive, de groep van Nils Wogram en LaVerne. ( Met zangeres Stefanie Soffers en vader Tonnie Krijger op gitaar, trad hij op tijdens het laatste Scheldejazz festival ( juni 2011)). Hij was het afgelopen jaar ook te horen met Jules Deelder en John Buijsman in het theaterstuk Het Alziend Oor, gewijd aan Roland Kirk.
eerste cd in ontvangst mocht nemen. De muziek kreeg hij met de paplepel ingegoten, door vader Tonnie, die orgel en gitaar speelde. Het orgel werd zijn passie. Na de Pabo besloot hij niet voor de klas te gaan staan, maar zich voor het Tilburgse conservatorium in te schrijven. Sinds die tijd kan hij van zijn hobbie zijn beroep maken. Hij is te horen met groepen als Nueva Manteca, het Lewinsky Quartet, het Trio van Toine Thys, Mona Lisa Overdrive, de groep van Nils Wogram en LaVerne. ( Met zangeres Stefanie Soffers en vader Tonnie Krijger op gitaar, trad hij op tijdens het laatste Scheldejazz festival ( juni 2011)). Hij was het afgelopen jaar ook te horen met Jules Deelder en John Buijsman in het theaterstuk Het Alziend Oor, gewijd aan Roland Kirk.
Pascal Vermeer - Dick de Graaf en Arno Krijger in Porgy en Bess ( 18 maart 2012) ( foto: Hans Koert)
Tijdens de tweede set kwamen nummers als Mama Lou langs ( Met Ken jij die nog, Arno? Mamaloe? probeert Dick de generaties op het podium duidelijk te profileren), Images en het nummer Three Seconds, dat door haar onmogelijke harmonieën ( vullingen uit je kiezen) de luisteraars op scherp zet. Wegdommelen, overigens, was er geen seconde bij ........ De tweede set viel op door de energieke muziek, die veel informatie gaf en veel van de luisteraars vergde. Met name slagwerker Pascal Vermeer viel op door zijn precieze en energieke spel, een genoegen om naar te luisteren. Geboren in 1967 in Tilburg, speelde al vroeg slagwerk. Hij is terug te vinden in tientallen groepen en maakte eerder platen met Arno Krijger in hun Lewinsky Quartet, een kwartet met drie spelers overigens en met Dick de Graaf in diens kwartet. Met het nummer Example 78, dat Oliver Nelson in 1966 opnam met o.a. Steve Kuhn en Ron Carter kon het publiek voldaan huiswaarts keren .......
De cd Out of the Blues is een aanrader voor iedere jazzliefhebber, die de muziek van Oliver Nelson koestert, o.a. te verkrijgen via deze website.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter: #keepitswinging
RetrospectOscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions
Labels: Arnold Krijger, Dick de Graaf, Oliver Nelson, Pascal Vermeer, porgy en bess
posted by Anonymous at 9:11 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home