Keep (it) Swinging: Brooks Tegler: Een eerbetoon aan Gene Krupa

Brooks Tegler: Tribute to Gene Krupa (English) Brooks Tegler: Een eerbetoon aan Gene Krupa ( Nederlands)

That's It en (un)Common Denominator
BROOKS TEGLER: Een eerbetoon aan GENE KRUPA
Hans Koert

Later deze week vindt een concert plaats in De Nieuwe Veste in Breda, getiteld “Passport To Paradise”, met als ondertitel: When Sidney Bechet meets Gene Krupa, met een gelegenheidskwintet bestaande uit de Franse sopraansaxofonist Oliver Franc, de Amerikaanse slagwerker Brooks Tegler, rietspeler Robert Veen, pianist Joep Peeters en bassist Richard Frijters. Zoals de ondertitel suggereert, is het concert gewijd aan de muziek van Sidney Bechet en Gene Krupa. Wat de heren zoal hebben met deze twee grootten uit de jazzgeschiedenis, mag blijken uit het volgende.
Brooks Tegler bracht onlangs twee mooie platen uit: That's It!, met zijn Brooks Tegler Big Band en de plaat (un)Common Denominator ( vrij te vertalen als De gemeenschappelijke- ( of zo je wilt ongelijke) noemer) met Brooks Tegler (small) Groups: Twee mooie albums, gewijd aan de swingmuziek uit de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw.

Brooks Tegler ( bron; www.jazzwax.com)

Brooks Tegler is een graag geziene begeleider in bands die zich op de muziek uit de swingperiode richten. Hoewel hij geboren is in 1954 en dus die periode niet daadwerkelijk heeft meegemaakt, kan hij rustig als een expert beschouwd worden, mede dankzij zijn fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog. Wat hij bijvoorbeeld te maken heeft met het Amerikaanse Nationale Oorlogsmonument in Washington zou een mooie finalevraag zijn voor een quiz als Twee voor Twaalf.

The Brooks Tegler Big Band - That's It ( MNG 899)

Als slagwerker is hij gefascineerd door de grote drummers uit die tijd, zoals Buddy Rich en Gene Krupa. Met name laatstgenoemde inspireerde hem: That's because of the man himself and the things he did for the music,( = Dat komt vooral door de man zelf en door wat hij voor de muziek betekend heeft), zegt hij in een interview met Marc Myers, die ook verantwoordelijk is voor de tekst in de cd (un)Common Denominator. Gene had incredible time and knew his job. (= Gene kon geweldig maathouden en was een professional). He loved what he played. (= Hij hield van dat wat hij speelde). It came through.( .... en dat hoorde je). His personality and drumming style were linked.( = Er was grote overeenstemming tussen zijn speelstijl en zijn persoonlijkheid). En als hij speelde in een groot orkest, dan bewaakte hij niet alleen het tempo, maar speelde ook de melodie ....... You actually hear the songs melody in what he's playing.(= Je kunt echt de melodie horen in wat hij speelt). He was one of the most melodic big band player from the 1930s on up.(= Hij was één van de meest melodische slagwerkers uit de jaren dertig en later). Eén van de nummers op de Big Bandplaat van Brooks Tegler's Big Band That's It heet Gypsy Mood en is gewijd aan Gene Krupa. Gene nam het nummer op met zijn orkest precies 66 jaar geleden (januari 1945), maar als Brooks zich over het stuk ontfermt, dan swingt het nog net zo als Gene Krupa het bedacht heeft, zonder een kloon te zijn van het origineel. Het nummer klinkt fris en fruitig alsof het vandaag bedacht is. En dat is precies wat je van beide albums kunt verwachten. What we're doing is paying tribute to the way these bands played, not trying to sound like them. (= We proberen een eerbetoon te maken voor deze big bands, zonder ze na te spelen).

The Brooks Tegler (small) Groups: (un)Common Denominator (nn)
Op de That's It vind je nummers, gespeeld door alle grootten uit die periode, zoals Count Basie ( met Sweetie Cakes en John's Idea), Duke Ellington ( met nummers als Hiya Sue, Jack The Bear en Such Sweet Thunder), Benny Goodman ( If Dreams Come True), Artie Shaw ( The Gilder) en Glenn Miller. Laatstgenoemde is ook één van Brooks favoriete bandleiders. Gelukkig geen I've Got a Gal in Kalamazoo ( in enhanched stereo), maar een onbekend nummer als Snafu Jump en dit is één van Brooks favoriete Miller-nummers. Uiteraard vind je dit nummer op de plaat en dan hoor je ineens Miller weer eens op een andere manier. Afgelopen jaar bracht Brooks in de Calhoun High School in Merrick (NY) een eerbetoon aan Glenn Miller met een 17-man groot Original Glenn Miller Army Air Force Band, compleet in origineel uniform: My drum set was a precise replica of McKinley' (= Mijn drumstel was een replica van de drumkit van McKinley's), vertelde hij Marc Myers. Het nummer Slow Freight is gewijd aan Benny Carter, die het opnam in 1940 met, onder andere, Coleman Hawkins in de line-up. Benny Carter, de altsaxofonist ( en trompettist op z'n tijd) is de gemeenschappelijke noemer ( of juist niet), the (un)common denominator, in het tweede album waarin Brooks zijn "small groups" introduceert. Deze plaat is gewijd aan de bands-in-a-band. De grote bandleiders, zoals Benny Goodman, Artie Shaw, Woody Herman en Tommy Dorsey, formeerden binnen hun orkesten kleinere groepen, die tussen de big bandnummers konden optreden. Dankzij groepen als het kwartet van Benny Goodman, Gramercy Five (van Artie Shaw), Woody Herman's Woodchoppers en de Clambake Seven van Tommy Dorsey, konden de bandleden zich presenteren aan hun publiek. The small groups, by contrast, were created so audiences could dig each player. (= De kleine groepen waren vooral bedoeld om de bandleden aan het publiek te presenteren). They also were probably created so bandleaders could keep their stars happy and hold onto them longer. ( = En waarschijnlijk waren ze ook in het leven geroepen om de bandleden tevreden te stellen en ze te binnen het orkest te houden).
Deze plaat met The Small Groups bevat een vijftiental nummers, waarvan sommige zelden gespeeld, zoals Pam of Opus 1/2, met daarin een mooie bijdrage van de Midiri-broertjes op vibrafoon en klarinet. Er staan ook bekende standards op als Frenesi en Harlem, waarbij de laatstgenoemde track bestaat uit twee nummers, die beide iets met deze New Yorkse wijk van doen hebben: Drop Me Off in Harlem, opgenomen door Duke Ellington (1933) en het uit 1936 daterende Chick Webb nummer Go Harlem.

Passport to Paradise, de titel van het concert van donderdag 13 januari, belooft een eerbetoon aan de muziek van Gene Krupa - beide platen die ik mocht beluisteren bewijzen dat dit bij Brooks Tegler in prima handen is.

De andere leden van deze gelegenheidsgroep zijn voor de bezoekers van deze blog waarschijnlijk geen onbekenden: Robert Veen, Joep Peeters en Richard Frijters speelden onlangs in een Homage to Django concert in Dongen, een dorp bij Breda. Alle vijf muzikanten kennen elkaar van andere gelegenheden. Zo brachten Robert Veen en Brooks Tegler onlangs een plaat uit, getiteld Three Men In A Beat, gewijd aan het jazztrio, en was Brooks een regelmatige gast op het Oude Stijl Jazz Festival in Breda.

Oliver Franc Trio : v.l.n.r.: Daniel Bechet - (onbekend jongetje) - Jean-Baptiste Franc en Oliver Franc. (Kopenhagen, juli 2005) (foto: Hans Koert)

In de zomer van 2005 bezocht ik de IAJRC Convention in Kopenhagen gehouden tijdens de week van het jaarlijkse Jazzfestival van Kopenhagen. In de winkelstraten speelden straatbandjes en zo gebeurde het dat ik tegen een trio aanliep, waarbij ik bleef staan luisteren ........ En ik stond er nog toen ze hun boeltje inpakten; zo was ik gefascineerd door dit trio: Dit was geen bandje van dertien in een dozijn: Het bleek het trio van Olivier Franc met Olivier Franc, als een herrezen Sidney Bechet, op klarinet, zijn broer Jean-Baptiste Franc aan de piano en Daniel Bechet, inderdaad, de zoon van ...... op slagwerk. Het moge duidelijk zijn, dat het met Sidney Bechet op dit concert ook wel goed komt ..........

Beide albums, The Brooks Tegler Big Band - That's It en The Brooks Tegler (small) Groups - (Un)common Denominator zijn te bestellen bij CDBaby

Voor meer informatie over de concerten van komende week zie de agenda van de Keep Swinging blog.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Twitter

Brooks Tegler werd geinspireerd door de grote Big Band slagwerkers, zoals Gene Krupa. De afgelopen jaren zijn er twee platen verschenen, één gewijd aan de muziek van de grote Swingbands uit de jaren dertig en veertig en een twee met de muziek van de Bands-in-a-bands, de kleinere formaties, zoals die binnen bestaande orkesten gevormd werden, zoals de Clambake Seven of de Gramercy Five, waardoor solisten van de band zich meer in de kijker konden spelen van het publiek. Brooks Tegler is deze week te horen bij verschillende concerten in Breda, Gent en Delft, waarin een eerbetoon gebracht wordt aan zijn grote voorbeeld, Gene Krupa en de uit New Orleans afkomstige klarinettist Sidney Bechet: Passport to Paradise. De Keep Swinging blog beluisterde de Brooks Tegler albums That's It en (un) Common Denominator. Als je van dit soort muziek houdt en je wilt niets missen, volg dan deze blog via Twitter of vraag om de gratis nieuwsbrief.