Brooks Tegler: Een eerbetoon aan Gene Krupa

Brooks Tegler: Tribute to Gene Krupa (English) Brooks Tegler: Een eerbetoon aan Gene Krupa ( Nederlands)

That's It en (un)Common Denominator
BROOKS TEGLER: Een eerbetoon aan GENE KRUPA
Hans Koert

Later deze week vindt een concert plaats in De Nieuwe Veste in Breda, getiteld “Passport To Paradise”, met als ondertitel: When Sidney Bechet meets Gene Krupa, met een gelegenheidskwintet bestaande uit de Franse sopraansaxofonist Oliver Franc, de Amerikaanse slagwerker Brooks Tegler, rietspeler Robert Veen, pianist Joep Peeters en bassist Richard Frijters. Zoals de ondertitel suggereert, is het concert gewijd aan de muziek van Sidney Bechet en Gene Krupa. Wat de heren zoal hebben met deze twee grootten uit de jazzgeschiedenis, mag blijken uit het volgende.
Brooks Tegler bracht onlangs twee mooie platen uit: That's It!, met zijn Brooks Tegler Big Band en de plaat (un)Common Denominator ( vrij te vertalen als De gemeenschappelijke- ( of zo je wilt ongelijke) noemer) met Brooks Tegler (small) Groups: Twee mooie albums, gewijd aan de swingmuziek uit de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. Brooks Tegler ( bron; www.jazzwax.com)

Brooks Tegler is een graag geziene begeleider in bands die zich op de muziek uit de swingperiode richten. Hoewel hij geboren is in 1954 en dus die periode niet daadwerkelijk heeft meegemaakt, kan hij rustig als een expert beschouwd worden, mede dankzij zijn fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog. Wat hij bijvoorbeeld te maken heeft met het Amerikaanse Nationale Oorlogsmonument in Washington zou een mooie finalevraag zijn voor een quiz als Twee voor Twaalf. The Brooks Tegler Big Band - That's It ( MNG 899)

Als slagwerker is hij gefascineerd door de grote drummers uit die tijd, zoals Buddy Rich en Gene Krupa. Met name laatstgenoemde inspireerde hem: That's because of the man himself and the things he did for the music,( = Dat komt vooral door de man zelf en door wat hij voor de muziek betekend heeft), zegt hij in een interview met Marc Myers, die ook verantwoordelijk is voor de tekst in de cd (un)Common Denominator. Gene had incredible time and knew his job. (= Gene kon geweldig maathouden en was een professional). He loved what he played. (= Hij hield van dat wat hij speelde). It came through.( .... en dat hoorde je). His personality and drumming style were linked.( = Er was grote overeenstemming tussen zijn speelstijl en zijn persoonlijkheid). En als hij speelde in een groot orkest, dan bewaakte hij niet alleen het tempo, maar speelde ook de melodie ....... You actually hear the songs melody in what he's playing.(= Je kunt echt de melodie horen in wat hij speelt). He was one of the most melodic big band player from the 1930s on up.(= Hij was één van de meest melodische slagwerkers uit de jaren dertig en later). Eén van de nummers op de Big Bandplaat van Brooks Tegler's Big Band That's It heet Gypsy Mood en is gewijd aan Gene Krupa. Gene nam het nummer op met zijn orkest precies 66 jaar geleden (januari 1945), maar als Brooks zich over het stuk ontfermt, dan swingt het nog net zo als Gene Krupa het bedacht heeft, zonder een kloon te zijn van het origineel. Het nummer klinkt fris en fruitig alsof het vandaag bedacht is. En dat is precies wat je van beide albums kunt verwachten. What we're doing is paying tribute to the way these bands played, not trying to sound like them. (= We proberen een eerbetoon te maken voor deze big bands, zonder ze na te spelen).

The Brooks Tegler (small) Groups: (un)Common Denominator (nn)
Op de That's It vind je nummers, gespeeld door alle grootten uit die periode, zoals Count Basie ( met Sweetie Cakes en John's Idea), Duke Ellington ( met nummers als Hiya Sue, Jack The Bear en Such Sweet Thunder), Benny Goodman ( If Dreams Come True), Artie Shaw ( The Gilder) en Glenn Miller. Laatstgenoemde is ook één van Brooks favoriete bandleiders. Gelukkig geen I've Got a Gal in Kalamazoo ( in enhanched stereo), maar een onbekend nummer als Snafu Jump en dit is één van Brooks favoriete Miller-nummers. Uiteraard vind je dit nummer op de plaat en dan hoor je ineens Miller weer eens op een andere manier. Afgelopen jaar bracht Brooks in de Calhoun High School in Merrick (NY) een eerbetoon aan Glenn Miller met een 17-man groot Original Glenn Miller Army Air Force Band, compleet in origineel uniform: My drum set was a precise replica of McKinley' (= Mijn drumstel was een replica van de drumkit van McKinley's), vertelde hij Marc Myers. Het nummer Slow Freight is gewijd aan Benny Carter, die het opnam in 1940 met, onder andere, Coleman Hawkins in de line-up. Benny Carter, de altsaxofonist ( en trompettist op z'n tijd) is de gemeenschappelijke noemer ( of juist niet), the (un)common denominator, in het tweede album waarin Brooks zijn "small groups" introduceert. Deze plaat is gewijd aan de bands-in-a-band. De grote bandleiders, zoals Benny Goodman, Artie Shaw, Woody Herman en Tommy Dorsey, formeerden binnen hun orkesten kleinere groepen, die tussen de big bandnummers konden optreden. Dankzij groepen als het kwartet van Benny Goodman, Gramercy Five (van Artie Shaw), Woody Herman's Woodchoppers en de Clambake Seven van Tommy Dorsey, konden de bandleden zich presenteren aan hun publiek. The small groups, by contrast, were created so audiences could dig each player. (= De kleine groepen waren vooral bedoeld om de bandleden aan het publiek te presenteren). They also were probably created so bandleaders could keep their stars happy and hold onto them longer. ( = En waarschijnlijk waren ze ook in het leven geroepen om de bandleden tevreden te stellen en ze te binnen het orkest te houden).
Deze plaat met The Small Groups bevat een vijftiental nummers, waarvan sommige zelden gespeeld, zoals Pam of Opus 1/2, met daarin een mooie bijdrage van de Midiri-broertjes op vibrafoon en klarinet. Er staan ook bekende standards op als Frenesi en Harlem, waarbij de laatstgenoemde track bestaat uit twee nummers, die beide iets met deze New Yorkse wijk van doen hebben: Drop Me Off in Harlem, opgenomen door Duke Ellington (1933) en het uit 1936 daterende Chick Webb nummer Go Harlem.

Passport to Paradise, de titel van het concert van donderdag 13 januari, belooft een eerbetoon aan de muziek van Gene Krupa - beide platen die ik mocht beluisteren bewijzen dat dit bij Brooks Tegler in prima handen is.

De andere leden van deze gelegenheidsgroep zijn voor de bezoekers van deze blog waarschijnlijk geen onbekenden: Robert Veen, Joep Peeters en Richard Frijters speelden onlangs in een Homage to Django concert in Dongen, een dorp bij Breda. Alle vijf muzikanten kennen elkaar van andere gelegenheden. Zo brachten Robert Veen en Brooks Tegler onlangs een plaat uit, getiteld Three Men In A Beat, gewijd aan het jazztrio, en was Brooks een regelmatige gast op het Oude Stijl Jazz Festival in Breda.

Oliver Franc Trio : v.l.n.r.: Daniel Bechet - (onbekend jongetje) - Jean-Baptiste Franc en Oliver Franc. (Kopenhagen, juli 2005) (foto: Hans Koert)

In de zomer van 2005 bezocht ik de IAJRC Convention in Kopenhagen gehouden tijdens de week van het jaarlijkse Jazzfestival van Kopenhagen. In de winkelstraten speelden straatbandjes en zo gebeurde het dat ik tegen een trio aanliep, waarbij ik bleef staan luisteren ........ En ik stond er nog toen ze hun boeltje inpakten; zo was ik gefascineerd door dit trio: Dit was geen bandje van dertien in een dozijn: Het bleek het trio van Olivier Franc met Olivier Franc, als een herrezen Sidney Bechet, op klarinet, zijn broer Jean-Baptiste Franc aan de piano en Daniel Bechet, inderdaad, de zoon van ...... op slagwerk. Het moge duidelijk zijn, dat het met Sidney Bechet op dit concert ook wel goed komt ..........

Beide albums, The Brooks Tegler Big Band - That's It en The Brooks Tegler (small) Groups - (Un)common Denominator zijn te bestellen bij CDBaby

Voor meer informatie over de concerten van komende week zie de agenda van de Keep Swinging blog.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Twitter


Brooks Tegler werd geinspireerd door de grote Big Band slagwerkers, zoals Gene Krupa. De afgelopen jaren zijn er twee platen verschenen, één gewijd aan de muziek van de grote Swingbands uit de jaren dertig en veertig en een twee met de muziek van de Bands-in-a-bands, de kleinere formaties, zoals die binnen bestaande orkesten gevormd werden, zoals de Clambake Seven of de Gramercy Five, waardoor solisten van de band zich meer in de kijker konden spelen van het publiek. Brooks Tegler is deze week te horen bij verschillende concerten in Breda, Gent en Delft, waarin een eerbetoon gebracht wordt aan zijn grote voorbeeld, Gene Krupa en de uit New Orleans afkomstige klarinettist Sidney Bechet: Passport to Paradise. De Keep Swinging blog beluisterde de Brooks Tegler albums That's It en (un) Common Denominator. Als je van dit soort muziek houdt en je wilt niets missen, volg dan deze blog via Twitter of vraag om de gratis nieuwsbrief.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Brooks Tegler: Tribute to Gene Krupa

Brooks Tegler: Tribute to Gene Krupa (English) Brooks Tegler: Een eerbetoon aan Gene Krupa ( Nederlands)

That's It and (un)Common Denominator
BROOKS TEGLER: TRIBUTE TO GENE KRUPA
Hans Koert

Later this week a concert has been scheduled in Breda, entitled “PASSPORT TO PARADISE”, subtitled When Sidney Bechet meets Gene Krupa with a quintet featuring the French soprano saxophone player Oliver Franc, US drummer Brooks Tegler, reed player Robert Veen, pianist Joep Peeters and bass player Richard Frijters. As the subtitle suggests the concert will be dedicated to the music of Sidney Bechet and Gene Krupa.
The US drummer Brooks Tegler released recently two great albums : That's It!, featuring the Brooks Tegler Big Band and (un)Common Denominator with the Brooks Tegler (small) Groups: two great albums, dedicated to the music of the 1930s and 1940s.

Brooks Tegler ( source; www.jazzwax.com)

Brooks Tegler is a sought after accompanist in bands that play the music of the 1930s and 1940s. Born in 1954 he is too young to have heard this music played live during that period, but thanks to his fascination for the Second World War he knows all ins and outs from that period.

The Brooks Tegler Big Band - That's It ( MNG 899)

As a drummer he became fascinated by great swing drummers like Buddy Rich and Gene Krupa. Especially the latter inspired him: That's because of the man himself and the things he did for the music, he said in an interview with Marc Myers, who wrote the liner notes for the Small Groups album. Gene had incredible time and knew his job. .. He loved what he played. It came through. His personality and drumming style were linked. And when he played in a big band he was not only keeping time, but he also played the melody ..... You actually hear the songs melody in what he's playing. He was one of the most melodic big band player from the 1930s on up. One of the tracks in the Brooks Tegler Big Band album That's It is called Gypsy Mood is dedicated to him. Gene recorded it with his orchestra exactly 66 years ago (January 1945), but when Brooks plays it ( he can be heard in a great solo) with his Big Band it still swings like hell as you might expect from a Big Band of that period. And that's exactly what you can expect from both albums - What we're doing is paying tribute to the way these bands played, not trying to sound like them.

The Brooks Tegler (small) Groups: (un)Common Denominator (nn)
In the Big Bands album you can find tunes played by all great band leaders of the 1930s and 1940s, like Count Basie ( like Sweetie Cakes and John's Idea), Duke Ellington ( Hiya Sue, Jack The Bear and Such Sweet Thunder), Benny Goodman ( If Dreams Come true), Artie Shaw ( The Gilder) and Glenn Miller. The latter is one of Brooks favourite band leaders of the 1940s. The rather unknown tune Snafu Jump is Brooks favourite and you won't be surprised that it is one of the tracks on this album. Last year Brooks played tribute to Glenn Miller at the Calhoun High School with a 17-piece big band, dressed like the original Glenn Miller Army Air Force Band: My drum set was a precise replica of McKinley's, he told Marc Myers.

The tune Slow Feight is dedicated to Benny Carter, who recorded it in 1940 with, to name one, tenor saxophonist Coleman Hawkins. Benny Carter is the (un)common denominator, the alto saxophonist ( and trumpet player), to whom the "small groups" album is dedicated. This album plays the music of the so-called Bands-in-a-Band. The great band leaders, like Benny Goodman, Artie Shaw, Woody Herman and Tommy Dorsey, created small groups with regular band members to play between the sets with the big band. Thanks to these groups, Benny Goodman Quartet, Gramercy Five (by Artie Shaw), Woody Herman's Woodchoppers and the Clambake Seven of Tommy Dorsey, the members of those small groups could present themselves to the audience.
The small groups, by contrast, were created so audiences could dig each player. They also were probably created so bandleaders could keep their stars happy and hold onto them longer.
The Small Groups album contains 15 tracks and contains rare heard tunes like Pam or Opus 1/2, with a great contribution by the Midiri-brothers on vibes and clarinet, but also well known standard like Frenesi and Harlem, a track which contains two tunes dedicated to Harlem: the first as played by Duke Ellington and recorded as Drop Me Off in Harlem and the second one as the 1936 Chick Webb Go Harlem record.

Passport to Paradise, the concert to be scheduled the 13th of January, wants to play tribute to Gene Krupa and both records reviewed here, learn that Brooks Tegler is the right man to do that job.

The other members of this session group are well known to most of the visitors of the Keep Swinging blog. Robert Veen, Joep Peeters and Richard Frijters took part of the Homage to Django concert a few months ago in Dongen, a village near Breda, in the south of The Netherlands. All five musicians know each other from precious occasions. Robert Veen and Brooks Tegler recently released a great album entitled Three Men In A Beat, dedicated to the famous Jazz Trios and Brooks Tegler was a regular guest at the Oude Stijl Jazz Festivals in Breda. Oliver Franc Trio : f.l.t.r.: Daniel Bechet ( the son of .. ..) -(unknown kid) - Jean-Baptiste Franc and Oliver Franc (Copenhagen, July, 2005) (photo courtesy: Hans Koert)

In the summer of 2005 I joined the IAJRC Convention in Copenhagen in summer during its Jazz Festival week and in the shopping streets ordinary street bands played to entertain the public and of course, to promote the festival. One of those bands was not a dime a dozen ........ I stopped and listened and became fascinated by its music ......... It had me by my short hairs. It was Olivier Franc on clarinet, with his trio, featuring Jean-Baptiste Franc on piano and Gérard Couderg on drums. So, I'm sure, Oliver Franc will play a great tribute to Bechet too .............

Both albums, The Brooks Tegler Big Band - That's It and The Brooks Tegler (small) Groups - (Un)common Denominator can be ordered at CDBaby

You can find here more info about his concerts in Breda, Ghent and Delft at the Keep Swinging newsletter!

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Twitter


Brooks Tegler is inspired by the sound of the great big band drummers, like Gene Krupa. He recently released two albums, one with compositions of the 1930s and 1940s swing big bands and a second one dedicated to the Bands-in-a-bands, the smaller groups, that allowed the members of the band to present themselves. Brooks Tegler will join a concert this week dedicated to his great hero on the drums, Gene Krupa and the New Orleans clarinet player Sidney Bechet: Passport to Paradise. The Keep Swinging blog listened to the two Brooks Tegler albums That's It and (un) Common Denominator. If you like this kind of music and you won't miss any contribution, follow it at Twitter or ask for its free newsletter.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Veen-Goetz-Tegler: A Tribute to The Great Trios In Jazz

Veen-Goetz-Tegler in een eerbetoon aan de grote Jazztrio's (Nederlands) - Veen-Goetz-Tegler: A Tribute To The Great Trios In Jazz ( English)

Three Men in a Beat
VEEN-GOETZ-TEGLER: A tribute top the great trios in Jazz
Hans Koert

Last year saxophone player Robert Veen, pianist Mike Goetz and drummer Brooks Tegler made a small concert tour in Europe. Preceding this tour they recorded an album in Terwispel, a village in the northern part of The Netherlands (November 2009), dedicated to the Great Trios in Jazz entitled: Veen Goets Tegler - Three Men In A Beat.
Sometimes you get what you want. In a previous blog about a new album by the Beau Hunks Saxophone Quartet, in which Robert Veen plays the tenor saxophone, I wondered why he didn't play the bass sax - that monstrous instrument seldom used. Some weeks ago I asked Robert why he didn't play the bass sax on that new Beau Hunk Saxophone Quartet recording, although they played some tunes, recorded by the Six Brown Brothers in the second decade of the 20th century, in which Harry Flink played the bass sax. Robert explained me that a bass sax doesn't fit in a saxophone quartet, but of course it fits well in larger saxophone groups, like the Beau Hunks Saxophone Soctette. The new album, although a trio, has the bass sax, played by Robert Veen - What a great sound. Robert Veen on tenor (photo courtesy: Hans Koert)

The members of the trio are Robert Veen, who plays reeds; Swiss Mike Goetz at the piano and the US drummer Brooks Tegler. All three work for years on end, succesfully, in the traditional jazz scene. Robert Veen is a member of the retro-orchestra The Beau Hunks, known for its projects, like the recollection of the music of the Laurel & Hardy films, the Paul Whiteman's Saxophone Soctette recordings and the reissues of the compositions and arrangements by Raymond Scott and Ferde Grofé. He is fascinated by the music of the legendary soprano saxophone player Sidney Bechet. He is also a member of the Aces of Syncopation, also a trio, containing tuba, banjo and clarinet.
Mike Goetz is a Swiss piano player who is fascinated by the great stride piano players like Fats Waller and James P. Johnson. He played numerous times with Robert Veen as a guest player of the Aces of Syncopation, like on the album In In The Shade Of The Old Apple Tree ( Stomp Off CD 1372)
Brooks Tegler
Brooks Tegler is a Philadelphian born drummer, now living in Washington D.C. and active in numerous bands. He plays often in Europe and will join in a few concerts in The Netherlands January 2011. He played with Robert Veen in the so-called Jimmy Lunceford Legacy Orchestra.

Robert Veen says in the liner notes that he is fascinated by the trio, but that some people talk about a trio, as if it is an incomplete quartet. There are a lot of famous jazz trios in history, like the ones led by Benny Goodman, Lester Young or Gene Krupa. The latter seems to be honoured in the tune Please Don't Talk About Me When I'm Gone, which Gene Krupa recorded with his trio ( Charlie Ventura on tenor saxophone, Teddy Napoleon on piano (brother of Marty Napoleon, who was a piano player too) and Gene Krupa on drums) in January 1953. But it doesn't seem as if the Veen-Goetz-Tegler trio selected tunes that are known as typically trio recordings.

Robert Veen on alto saxophone ( photo courtesy: Hans Koert)

The bass saxophone, used by Robert in almost half a dozen tracks, is not often heard and but few reed players recorded this rare reed instrument. In fact, Adrian Rollini was the first one who used it as a solo instrument and recorded it for the first time in the early 1920s as a member of the California Ramblers, but I only found some vaudeville recordings in duets by Adrian Rollini on bass sax and Cliff Ukulele Ike Edwards in the mid 1920s and a rejected recording session in a trio with Rollini on bass-sax, Frank Froeba at the piano and Teddy Bunn guitar ( January 1930) ( Thanks to Ate Van Delden, who researched the musical heritage of Rollini.). He can be found too in some 1927 sides ( as accompanist for Annette Hanshaw) with a quartet entitled the Four Instrumental Stars or the Sizzlin' Syncopators and with the Joe Venuti Quartet. Other bass saxophone players were Charlie Jackson, who recorded in the early 1920s with Joe King Oliver; Billy Fowler, to be heard in early Fletcher Henderson bands ; Spencer Clark, who replaced Adrian Rollini in the California Ramblers and related bands during the late 1920s. In the early 1940s you can find Joe Rushton on bass saxophone in Benny Goodman's band and after the war in Red Nichols bands. Some post war bass saxophone recordings were used in the more modern style jazz scene by musicians like Anthony Braxton and Roscoe Mitchell and Joseph Jarman of the Art Ensemble of Chicago. Only Vince Giordano seems to use the bass sax now a days regularly in his recordings. (source: Lewis Porter in The New Grove Dictionary of Jazz)

Robert Veen on baritone saxophone ( photo courtesy: Hans Koert)
So no retro music on this album - music, transferred note for note from the original recordings. Robert Veen tells in an interview with Ben Kragting jr. in the Doctor Jazz Magazine nº 172, entitled Klassieke Jazz als Klassieke Muziekbeoefening (= Classical jazz as Classical Music) about the discussion, that this kind of retro-music calls up being no jazz, because the musical score is fully written out, instead of a collective improvisation, one of the basic elements of jazz.

Well, the Three Men in a Beat, referring to the characters in Jerome K. Jerome's book Three Men in a Boat (To Say Nothing of the Dog), selected well known standards from the Django Reinhardt repertoire, like Swing 39 and Swing 42, Hoagy Carmichael's 1920s Jubilee, with a great intro by Robert Veen on bass sax; Yacht Club Swing from Fats Waller and Stuff Smith's It's Wonderful. Robert Veen selected some of his own compositions: At Ease and Cheer Up. The latter tune, however, has nothing to do with the 1931 Misha and Wesley Portnoff theme for the Ballyhoo "Cheer up" revue, a theme actual in the Depression era; a subject still actual.

Mike Goetz ( as seen through the eyes of artist Joe Busam on the cover of the In The Shade of the Old Apple Tree - Aces of Syncopation album) ( tekening: Joe Busam)
Three Men in a Beat is not only a must-have for every one who is fascinated by the sound of the bass sax, but also for traditional jazz fanatics, who love to hear the sound of the 1920s and 1930s in full stereo.

The album can be ordered contacting Robert Veen or at the Downtown Records site.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

In 1841 Adolphe Sax introduced his latest invention, the bass saxophone at the Exposition de l' industrie belge ( = The Belgium Exposition for Industry). As the instrument hadn't been finished yet, it was demonstrated, hidden for the audience, behind a curtain. Five years later, on March 1846, Adolphe Sax was granted a patent for his bass saxophone ( in translation) (source: Adolphe Sax en de uitvinding in de muziekinstrmentenbouw - Ignace de Keyser (in Een muziekgeschiedenis der Nederlanden.- p. 423).

In the opening track, Jubilee, of the new album by the Veen-Goetz-Tegler band, the trio strikes the right chord as an honour to the bass sax, the instrument that plays the first fiddle in the album. This monstrous instrument is not often heard in Jazz nowadays and that's a shame. Together with stride-piano player Mike Goetz and drummer Brooks Tegler Three Men in a Beat has become a great album, a tribute to the great trios in Jazz. Keep Swinging loves to point you to this kind of albums - if you don't want to miss any contribution follow it at Twitter: @KeepSwinging or ask for its free newsletter.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Veen-Goetz-Tegler in een eerbetoon aan de grote Jazztrio's

Veen-Goetz-Tegler in een eerbetoon aan de grote Jazztrio's (Nederlands) - (Saturday) Veen-Goetz-Tegler: A Tribute To The Great Trios In Jazz ( English)

Three Men in a Beat met de bassax in de hoofdrol
VEEN-GOETZ-TEGLER in een eerbetoon aan de grote Jazztrio's.
Hans Koert

Afgelopen jaar toerden saxofonist Robert Veen, pianist Mike Goetz en slagwerker Brooks Tegler voor een korte serie concerten door Europa. Voorafgaand aan deze serie namen ze een plaat op in Terwispel in Friesland (november 2009), gewijd aan de grote trios in Jazz. De titel luidt: Veen Goetz Tegler - Three Men In A Beat.
Soms word je op je wenken bediend. In een eerdere blog over een nieuwe plaat van het Beau Hunks Saxophone Quartet speelde Robert Veen de tenorsax en ik vroeg me af waarom hij niet het andere uiterste, de enorme bassax ter hand genomen had; een instrument waarvan het enorm fascinerende geluid maar zelden vastgelegd wordt. De reden, waarom ik de bassax daar graag gehoord had was dat een paar composities van de Six Brown Brothers gespeeld werden, waarin Harry Flink de monsterlijke bassax bespeelde. Een paar weken geleden kon ik het Robert vragen: In het Beau Hunks Saxophone Quartet spelen we met vier saxen en in zo'n bezetting hoort geen bassax thuis - wel als je met nog meer saxofoons speelt, zoals bijvoorbeeld in het Beau Hunks Saxophone Soctette. En wat denk je ...... In het nieuwe album van het Veen-Goetz-Tegler Trio bespeelt Robert op een aantal nummers de bassax ........... Wat een schitterend geluid!
Robert Veen op tenor (foto: Hans Koert)

De leden van de band zijn Robert Veen, die de saxen bespeelt en klarinet; Zwitser Mike Goetz op piano en de Amerikaanse slagwerker Brooks Tegler. Alle drie draaien ze al heel wat jaren, met succes, mee in de traditionele jazzscene. Robert Veen speelt in het retro-orkest The Beau Hunks, ooit bekend geworden door haar Laurel & Hardy - Paul Whiteman's Saxophone Soctette opnamen, Raymond Scott en Ferde Grofé projecten. Hij is vooral geobsedeerd door de sopraansax in de stijl van Sidney Bechet. Hij is ook een vast lid van de Aces of Syncopation, eveneens een trio, met tuba, banjo en klarinet.
Mike Goetz is een Zwitsere pianist, die graag stride piano speelt, zoals de Groten: James P.Johnson, Jelly Roll Morton en Fats Waller, dit meer dan driekwart eeuw geleden ontwikkelden. Hij heeft al heel wat keren met Robert Veen gespeeld, o.a. in Breda, maar ook op platen met de Aces of Syncopation, zoals op het album Sidney uit 1999 ( Stomp Off SOS CD 1372) en In The Shade Of The Old Apple Tree ( Stomp Off CD 1372).
Brooks Tegler (foto: http://www.capitalcombinations.com/)
Brooks Tegler komt oorspronkelijk uit Philadelphia en woont nu in Washington D.C.. Hij is als slagwerker actief in talloze traditionele jazzbands en speelt vaak in Europa, waar hij o.a. gespeeld heeft met Robert Veen in het Jimmy Lunceford Legacy Orchestra.

Robert Veen zegt op de plaat, dat hij gefascineerd is door Trio's in de Jazz, maar geeft toe dat sommige mensen het als een uitgekleed kwartet zien. Ik speel graag in een trio, vertelde hij me, omdat het je dat meer de gelegenheid geeft om te improviseren. Bovendien is een trio financieel aantrekkelijker voor een club als een grotere groep. Er zijn in de jazzgeschiedenis al heel wat beroemde jazztrios langs gekomen zoals die van Benny Goodman, Lester Young of Gene Krupa. De laatstgenoemde lijkt geëerd te worden met het nummer Please Don't Talk About Me When I'm Gone, dat Gene Krupa in januari 1953 opnam met Charlie Ventura op tenorsax, Teddy Napoleon aan de toetsen ( deze keer niet zijn broer Marty, die ook piano speelde en vaak met Gene Krupa opnam) en Gene Krupa zelf op slagwerk. Toch heeft het Veen-Goetz-Tegler trio geen trio-opnamen uit het verleden tot voorbeeld gesteld, zo lijkt het.

Robert Veen op altsax ( foto: Hans Koert)

De bassax, zoals Robert die in een vijftal nummers bespeelt, hoor je niet vaak en er zijn maar een paar rietspelers, die zo'n instrument hebben en er op (kunnen) spelen. In feite was historisch gezien Adrian Rollini de bekendste vertolker op het instrument, hoewel het daarvoor ook al door novelty groepen als de Six Brown Brothers, werd gebruikt. Adrian Rollini was de eerste die het als solo-instrument gebruikte en er opnamen mee maakte begin jaren twintig als lid van de California Ramblers.
Voor zover ik heb kunnen nagaan heeft Adrian Rollini bijna nooit in een "trio-vorm” de bassax bespeeld en er zijn m.i. slechts een aantal duo-opnamen met Adrian Rollini en Cliff Edwards bekend, die eerder in het vaudeville genre passen dan in de jazzgerelateerde dansmuziek, dat de California Ramblers speelde. Wel maakte Adrian Rollini, zo meldde Ate van Delden, die bezig is met een gedegen studie over de muziek van Adrian Rollini, een trio-opname waarbij hij bassax speelt, Frank Froeba piano en Teddy Bunn op gitaar ( januari 1930), maar deze nummers werden nooit uitgegeven. Wel verschenen er een paar kwartetopnamen met bassax, waarin Adrian Rollini in Annette Hanshaw's Four Instrumental Stars of haar Sizzlin' Syncopators speelde. Ook in het Joe Venuti Quartet vond Adrian's bassax een plek eind jaren twintig. Andere bassaxofonisten waren, zij het veel minder bekend geworden, Charlie Jackson, die begin jaren twintig bij Joe King Oliver optrad; Billy Fowler, te horen in de vroege Fletcher Henderson bands; Spencer Clark, die Adrian Rollini eind jaren twintig in de California Ramblers en daaraan gerelateerde bands verving. Begin jaren veertig vinden we dan nog Joe Rushton op bassax in Benny Goodman's band en in de periode na de oorlog de Red Nichols bands. Na de Tweede Wereldoorlog werd het instrument soms in de modernere jazzstijlen toegepast zoals door Anthony Braxton en Roscoe Mitchell en Joseph Jarman van het Art Ensemble of Chicago. Vince Giordano speelt de bassax tegenwoordig nog steeds en is daarmee te horen op zijn talrijke albums. (bron: Lewis Porter in The New Grove Dictionary of Jazz)

Robert Veen op baritonsax ( foto: Hans Koert)
Geen retro-jazz op dit album dus, maar wel swingende geïmproviseerde klanken zoals die thuishoren in de traditie van de kleine jazzgroepen uit de jaren dertig en veertig Robert vertelde tien jaar geleden in een interview getiteld Klassieke Jazz als Klassieke Muziekbeoefening met Ben Kragting jr. in het Doctor Jazz Magazine (nº 172), dat door het jazzpubliek en jazzcritici de reconstructieprojecten nog vaak verkeerd begrepen werden. Hierin is de laatste tien jaar wel verandering gekomen - er is een groeiende belangstelling hiervoor, al blijft de discussie natuurlijk of volledig uitgeschreven muziek nu wel of geen jazz is, omdat de collectieve improvisatie ontbreekt. Deze discussie geldt niet voor dit Three Men in a Beat trio, een naam vrij naar de karakters van Jerome K. Jerome's boek Three Men in a Boat (To Say Nothing of the Dog).

Mike Goetz en Robert Veen op de hoes van Sidney - The Aces of Syncopation ( foto: Cornell van Vuuren)
Zij selecteerden een veertiental standards uit de repertoires van Django Reinhardt, zoals Swing 39 en Swing 42; Hoagy Carmichael's Jubilee, het openingsnummer en een hit uit de jaren twintig met een prachtig intro op bassax van Robert Veen en een stride-pianosolo van Mike en een uitvoering van het nummer It's wonderful van Stuff Smith. Robert Veen voegde ook een aantal eigen composities toe zoals At Ease en Cheer Up, dat overigens niets te maken heeft met het in 1931 door Misha en Wesley Portnoff geschreven thema van de revue Ballyhoo "Cheer up"( tekst van Norman Anthony)en, geschreven rond de crisis van 1930, ook overigens nu weer zeer actueel is.

Mike Goetz ( gezien door de ogen van cartonist Joe Busam op de hoes van In The Shade of the Old Apple Tree - Aces of Syncopation) ( tekening: Joe Busam)
Three Men in a Beat is niet alleen een must-have voor iedereen die net als mij weer gefascineerd is door het donkerbruine geluid van de bassax, maar ook voor alle oudestijljazzfanaten ( drie x de woordwaarde!!), die gek zijn op de muziek zoals die door kleine groepen in de jaren twintig en dertig gespeeld werd.

Het album is verkrijgbaar door contact te zoeken met Robert Veen of op de website van Downtown Records

Hans Koert

keepswinging@live.nl

In 1841 introduceerde Adolphe Sax zijn laatste uitvinding, de bassaxofoon tijdens de Exposition de l' industrie belge ( = De Belgische industrietentoonstelling ). Omdat het instrument nog niet klaar was, demonstreerde hij het, buiten het oog van het publiek, vanachter een gordijn. Pas vijf jaar later zou hij octrooi krijgen op zijn bassax. (bron: Adolphe Sax en de uitvinding in de muziekinstrmentenbouw door Ignace de Keyser (in Een muziekgeschiedenis der Nederlanden).- p. 423).

Al in het eerste nummer, Jubilee, wordt de toon gezet - de nieuwe cd van Robert Veen, Mike Goetz en Brooks Tegler is vooral een eerbetoon aan de bassax, het instrument dat letterlijk de toon zet en helaas op podia of op plaat, maar weinig te horen is. Three Men In A Beat is dan ook een plaat geworden voor liefhebbers van dit donkerbruine geluid. Samen met stride pianist Mike Goetz en slagwerker Brooks Tegler is het een schitterend album geworden; een eerbetoon aan de grote Jazztrios van de vorige eeuw. De Keep Swinging blog prijst deze plaat dan ook aan - Wil je dit soort mooie uitgaven niet missen vraag dan de gratis nieuwsbrief aan.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions