The Murder Of Lee Morgan

( Naar de Nederlandse vertaling.)
Lee Morgan belongs with Clifford Brown, Freddie Hubbard and Kenny Dorham to the great hard bop trumpet players of the 1950s and 1960s. Lee Morgan, born in Phildadelphia July 1938 passed away, the 19th of February 1972, too young, 34 years old, due to a crime of passion. While performing in a New York club he was shot by his female friend who found him with another woman. This quote is from my contribution Lee Morgan - Taru I posted in February 2008 on behalf of the album's 40th birthday. John Campo sent me his comments about the murder I love to share with you.

John Campo, nicknamed Campocat, is a well known track cyclist, also active on the road in the US. He's a jazz musician and an author of several novels, like Missing Tiger in which he describes the life of Mr. Bobby Turner, which seems to have a lot of auto-biographical elements, or his own tall hollow body jazz guitar playin' track bike racing self, as I read in a review. John Campo allowed me to post his remembrance of this dramatic evening, because, as he said, I have heard so much misinformation about this subject and when a excutive for Telarc Jazz records told me of an article by someone that was there that night I tried to find it and couldn't but I did find your blog. I want my story told and since I am a writer of 4 books that no one reads I want these stories to get out any way possible. ( John Campo / Campocat)
I loved Lee and thought, he was the best player around. I went to see him the whole week at Slugs ( = Jazz Club East 3rd Street - NYC ) because I worked there. I was 19 and knew the door man Ernie Holman. Ernie was the best man at my wedding. I was disillusioned with other types of music and the music scene at the time. I started playing jazz guitar seriously. I loved the way Lee played. Unfortunately he would not speak to me. He ignored me and was very obnoxious to the waitress and was acting like a jerk. His wife got jealous; who could blame her - she was ten years older then him. It struck me that, as famous as Lee was, he could not afford to live on his own and needed to be a kept man. He must have resented it and wanted to have everything the rock players were getting: the drugs, the women and the fame. Miss More walked out of the club just before the last set. I was in the basement. She returned and the band was already on stage. Lee was trying to get up there, but was talking with some people. He just started to get up the stage, when she entered and called his name. He turned around and she shot him in the heart.
She then turned the gun on Ernie and Ernie grabbed her wrist and took the gun away from her. She started to scream "Baby, what have I done?" and ran to him. Ernie gave the gun to Sam the bartender for the night. Ernie had just bought the place from Ben and Jerry, not the ice cream guys. He hired a friend of mine Sam and Sam was white. The club was all looking at Sam and he panicked and ran to the bathroom and put the gun in the toilet tank and locked himself in. The police were not too happy at that. I had to think to myself that if this was the life Lee led as a successful jazz musician then what kind if a life was it that I could be looking forward too??? I've been doing it for about forty five years now ( playing the jazz guitar) and I consider it my religion. Not something I care to do, not something I want to do, it is something I must do every day for the rest of my life.

Best John Campo / Campocat

Thanks John for sharing this story. In an article in the Dutch Jazz magazine Jazzism last year, Bert Vuijsje, described Lee's character as "een briljante etterbak" ( = a brilliant creep). He was, but don't let us forget his great music. I'm sure a lot of visitors of this blog enjoyed your eyewitness report !! I'm going to find your books ... be sure !!

Enjoy John Campo's latest book: Invitation

Hans Koert - keepswinging@live.nl

from the SARA GAVANOVICH Blog: HANS KOERT- critico y archivista de jazz y swing

Es un señor holandés apasionado de jazz, en particular de swing. Posiblemente el más grande archivista y especialista del material relativo a Oscar Alemán. Pero no solo. No pretendo dar con esto una biografía, solamente les hago una invitación a visitar sus blogs y conocerlo mejor a través del trabajo que ha realizado allí http://keepswinging.blogspot.com/
http://keepswinging.opweb.nl/weblog.htm http://oscar-aleman.blogspot.com/
Últimamente nos ha comunicado y le agradezco, que en Buenos Aires, las autoridades locales colocarán una placa commemorativa en la casa de la calle Maipú en uno de cuyos departamentos habitó Oscar. Aquí podrán ver los detalles

Thank you Sara for your nice words. Please visit her blogs !! It is a pity we can't be at Maipú today to honor Oscar Aleman .... !!

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Lee Morgan behoort samen met Clifford Brown, Freddie Hubbard en Kenny Dorham tot de grote hardbop trompettisten uit de jaren vijftig en zestig. Lee Morgan, geboren in Phildadelphia in juli 1938 stierf 19 februari 1972, veel te jong, 34 jaar oud, door een crime passionel in een club in New York, waar hij met zijn eigen pistool werd neergeschoten door een jaloerse vriendin. Dit citaat heb ik uit mijn bijdrage Lee Morgan - Taru geplukt, dat ik in februari van dit jaar maakte ter gelegenheid van de 40ste verjaardag van deze plaat. John Campo (USA) stuurde me zijn commentaar op de gebeurtenis, die ik citeerde - de moord op Lee Morgan, dat ik hier mag publiceren.

John Campo, bijgenaamd Campocat, is een bekende baan- en wegwielrenner in de Verenigde Staten. Hij is jazzmusicus en auteur van verschillende romans, waarin hij beide werelden met elkaar mixed. Eén van die boeken is Missing Tiger, waarvan je hier een afbeelding aantreft. Hierin beschrijft hij het leven van de hoofdpersoon Mr. Bobby Turner, die erg veel elementen uit zijn eigen leven lijkt te bevatten of, zoals ik in een recentie las, het is vooral een boek over his own tall hollow body jazz guitar playin' track bike racing self ( = over zijn eigen jazzgitaarbaanwielrenners-ik). John Campo gaf me toestemming om zijn herineringen aan die dramatische avond te plaatsen omdat, zoals hij zegt: I have heard so much miss information about this subject and when a excutive for Telarc Jazz records told me of an article by someone that was there that night I tried to find it and couldn't but I did find your blog. ( = Ik heb zoveel onzin gehoord over dit onderwerp en toen ik van een leidinggevende bij Telarc Records hoorde dat iemand, die er bij geweest was, een artikel op internet had gezet probeerde ik dat te vinden en dat lukte niet, maar ik wel bij jouw blog terecht. ). I want my story told and since I am a writer of 4 books that no one reads I want these stories to get out any way possible. ( - Ik ben zelf auteur van vier boeken-die-niemand-leest, en wil dat mijn verhaal over de gebeurtenissen gehoord wordt). (Joe Campo - Campocat)
Ik hield van Lee Morgan's spel en ik vond hem de allerbeste. Ik ging vaak naar hem luisteren in Slugs ( = Jazzclub in East 3rd Street - NYC), omdat ik daar werkte. Ik was toen 19 en kende de portier Ernie Holman. Ernie was getuige op mijn huwelijk. Ik was tamelijk uitgekeken op allerlei andere soorten muziek in het algemeen en op de scene in het bijzonder. Ik begon serieus jazz-gitaar te studeren. Ik hield van de manier waarop Lee speelde. Het lukte me helaas niet met hem in contact te komen, want hij zag me niet staan, was stierlijk vervelend tegen de serveerster en gedroeg zich als een zak! Zijn vrouw werd jaloers, ik kon haar geen ongelijk geven, ze was tien jaar ouder dan hem. Ik vond het stuitend om te ontdekken dat hij steeds weer vriendinnetjes had en blijkbaar niet een geregeld leven kon leiden. Hij wilde het liefst het leven van een beroemde rockster leven; met roem, drugs en vrouwen.
Vlak voor de laatste set verliet Miss More de club. Ik was in het souterrain. Even later kwam ze terug en de band stond op het podium. Lee was net op weg naar het podium, maar werd opgehouden door mensen met wie hij praatte. Hij wilde net het podium op gaan toen ze zijn naam riep. Hij draaide zich om terwijl ze hem in de hartstreek neerschoot. Ze richtte daarna het pistool op Ernie, maar die greep haar pols en pakte haar het wapen af. Ze begon te schreeuwen: "Baby, what have I done?" (= Schat, wat heb ik gedaan?) en rende naar hem toe. Ernie gaf het wapen aan Sam, de barman van die avond. Ernie was net eigenaar geworden van de zaak; hij had het gekocht van Bob en Jerry. Hij had Sam pas aangenomen, een vriend van me; Sam was blank. De hele club keek naar Sam en die raakte in paniek. Hij rende naar de toiletten en gooide het wapen in een stortbak en sloot zich op in een wc. De politie kon het allemaal natuurlijk niet zo waarderen. Ik realiseerde me, dat, als dit allemaal bij het leven van een succesvol jazzmuzikant hoorde, wat stond mij dan als jazzgitarist allemaal nog te wachten? Ik ben nu al zo'n 45 jaar actief in de jazzmuziek en ik zie het als een soort religie, niet iets waar ik om geef, of iets wat ik graag wil doen, maar iets dat ik elke dag moet doen, dat bij elke dag hoort. Het beste,
John Campo / Campocat (vertaling Hans Koert)

Bedankt John voor je ooggetuige verslag van de gebeurtenissen op die rampzalige avond. In een artikel over Lee Morgan, geschreven door Bert Vuijsje, dat vorig jaar verscheen in Jazzism wordt Lee's karakter omschreven als: "een briljante etterbak". Jouw verhaal bevestigt dit ..... Laten we ondanks dat blijven genieten vanzijn briljante spel. Ik ga in ieder geval op zoek naar je boeken !!

John Campo's laatste boek: Invitation.

Keep swinging - Hans Koert keepswinging@live.nl

Uit de SARA GAVANOVICH Blog:
HANS KOERT- critico y archivista de jazz y swing

Es un señor holandés apasionado de jazz, en particular de swing. Posiblemente el más grande archivista y especialista del material relativo a Oscar Alemán. Pero no solo. No pretendo dar con esto una biografía, solamente les hago una invitación a visitar sus blogs y conocerlo mejor a través del trabajo que ha realizado allí

http://keepswinging.blogspot.com/ http://keepswinging.opweb.nl/weblog.htm (> 800 x ) http://oscar-aleman.blogspot.com/
Últimamente nos ha comunicado y le agradezco, que en Buenos Aires, las autoridades locales colocarán una placa commemorativa en la casa de la calle Maipú en uno de cuyos departamentos habitó Oscar. Aquí podrán ver los detalles

Bedankt Sara voor je aardige woorden. Wat zou ik graag bij de bijeenkomst in Maipu geweest zijn vandaag, als een eerbetoon aan Oscar Aleman.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl


Retrospect


Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep Swinging News letter Keep Swinging Contributions