Jazz versus hit parade
( Naar de Nederlandse vertaling.)
Yesterday I played myself in the car a 2CD record titled Blue Note Trip. It is a compilation of Blue Note recordings, subtitled Saturday Night - Sunday Morning - Maestro Mixin' The Most Fabulous Blue Note Tunes. This record is one of a series of, I guess four, 2CDs with old and new jazz tunes reissued and mixed by a well known DJ ( = deejay or disc jockey) with the"artist" name Maestro.
Well, a disc jockey was, when I was a teenager, someone who played records during dance evenings when a live band was too expensive. Nowadays DeeJays are professional artists, who have the skills to play the music in a way that it becomes a new dance experience for the young people. DeeJays are very popular in dance halls nowadays and the music they mix is normally popular music.
Maestro discovered a gap in the market by mixing various jazz styles up to one continious stream of jazzy dance beats. It is remarkable to learn that he uses music of Donald Byrd , Buddy Rich and Jimmy McGriff beside track played by more popular artists, like St. Germain, EDC or Nancy Wilson, who play a kind of popular lounge music. A fact is, that a lot of people feel happy with this music and want to have a copy of it on their CD player, MP3-player or iPod: it makes jazz into popular music - pop music.
Yesterday we were discussing why some pure jazz albums, which contain great music, never will become a hit, while others, sometimes recorded more then fifty years ago, still have high sales figures. Think about the Miles Davis album Kind of Blue, recorded in March and April 1959, which has been reissued countless times. Or the Ascenseur pour l'échafaud sound track, also made by Miles, I discussed a few days ago. Or what about Ella and Louis and Ella and Louis Again .... Jazz or popular music? That's the question !!
What about the Kölner concerts of Keith Jarrett? I discussed one of these records in a previous blog. This music isn't very accessible, like the music of Bill Evans and Brad Mehldau, but it seems that it still sells very well. Keith Jarrett says in a recent interview in Der Spiegel, titled Ich habe das Klavier gehasst, (I hated the piano) that he is surprised to learn that vocalists like Katie Melua, Diana Krall, Harry Connick Jr., and Norah Jones - all names with high sales figures, are promoted as jazz. I am suspicious when I learn that a jazz tune is a hit. Is that because of the sexy looking vocalist or thanks to a well thought-out sales promotion and a bunch of euros for promotion? It feels uncomfortable, he says, that my 1975 Köln concerts are still a hit. I wonder why?
Pure jazz musicians, who love to make their own music, without giving way to popular effects ( Roy Hargrove With Strings... ), without that certain magic, that calls people to buy the music, without a bunch of euros for promotion .... will always have to dream of success.
I'm anxious to read the Critics'Poll - De beste 100 cd's uit jazz, soul, blues en world ( = The Critics' Poll - The best 100 albums in jazz, soul, blues and world music) as published in the latest Jazzism magazine ( Winter 2007 ). I'll tell you about it in one of my previous blogs.
AT RANDOM:
Gavotte aus der "Französuschen Suite"- Raymont Giuot Quartette (featuring Raymond Guyot flute, Michel Hasusser vibes, Guy Pedersen bass, Daniel Humaie Jazz. Recorded 1971 for the album I Like Johann Sebastian ( Ariola 74563 )
Time exposure for the 7th of December:
1927:
Yesterday I played myself in the car a 2CD record titled Blue Note Trip. It is a compilation of Blue Note recordings, subtitled Saturday Night - Sunday Morning - Maestro Mixin' The Most Fabulous Blue Note Tunes. This record is one of a series of, I guess four, 2CDs with old and new jazz tunes reissued and mixed by a well known DJ ( = deejay or disc jockey) with the"artist" name Maestro.
Well, a disc jockey was, when I was a teenager, someone who played records during dance evenings when a live band was too expensive. Nowadays DeeJays are professional artists, who have the skills to play the music in a way that it becomes a new dance experience for the young people. DeeJays are very popular in dance halls nowadays and the music they mix is normally popular music.
Maestro discovered a gap in the market by mixing various jazz styles up to one continious stream of jazzy dance beats. It is remarkable to learn that he uses music of Donald Byrd , Buddy Rich and Jimmy McGriff beside track played by more popular artists, like St. Germain, EDC or Nancy Wilson, who play a kind of popular lounge music. A fact is, that a lot of people feel happy with this music and want to have a copy of it on their CD player, MP3-player or iPod: it makes jazz into popular music - pop music.
Yesterday we were discussing why some pure jazz albums, which contain great music, never will become a hit, while others, sometimes recorded more then fifty years ago, still have high sales figures. Think about the Miles Davis album Kind of Blue, recorded in March and April 1959, which has been reissued countless times. Or the Ascenseur pour l'échafaud sound track, also made by Miles, I discussed a few days ago. Or what about Ella and Louis and Ella and Louis Again .... Jazz or popular music? That's the question !!
What about the Kölner concerts of Keith Jarrett? I discussed one of these records in a previous blog. This music isn't very accessible, like the music of Bill Evans and Brad Mehldau, but it seems that it still sells very well. Keith Jarrett says in a recent interview in Der Spiegel, titled Ich habe das Klavier gehasst, (I hated the piano) that he is surprised to learn that vocalists like Katie Melua, Diana Krall, Harry Connick Jr., and Norah Jones - all names with high sales figures, are promoted as jazz. I am suspicious when I learn that a jazz tune is a hit. Is that because of the sexy looking vocalist or thanks to a well thought-out sales promotion and a bunch of euros for promotion? It feels uncomfortable, he says, that my 1975 Köln concerts are still a hit. I wonder why? What's the secret of Nina Simone's success of My Baby Just Cares For Me late 1970s?
Pure jazz musicians, who love to make their own music, without giving way to popular effects ( Roy Hargrove With Strings... ), without that certain magic, that calls people to buy the music, without a bunch of euros for promotion .... will always have to dream of success.
We were discussing the last album of Peter Beets, New Groove. It contains more then one hour of great music, music on a high level, a must-have for all serious jazz lovers, but it will never reach the hit-parade - the list of best selling records in popular music. Thanks to this album this year I play for 150-200 people a night - last year I was happy with half that number, Peter said recently in an interview.
I'm anxious to read the Critics'Poll - De beste 100 cd's uit jazz, soul, blues en world ( = The Critics' Poll - The best 100 albums in jazz, soul, blues and world music) as published in the latest Jazzism magazine ( Winter 2007 ). I'll tell you about it in one of my previous blogs.
AT RANDOM:
Gavotte aus der "Französuschen Suite"- Raymont Giuot Quartette (featuring Raymond Guyot flute, Michel Hasusser vibes, Guy Pedersen bass, Daniel Humaie Jazz. Recorded 1971 for the album I Like Johann Sebastian ( Ariola 74563 )
Time exposure for the 7th of December:
1927:
- memphis blues / waiting for katie = ben pollack o
- for my baby = ted wallace o
1937:
- paramount stomp / swingin' with django = quintette du hot club de france
1947:
- cigareets, whuskey & wild women = red ingle natural 7
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
PLAYLIST
raymond guiot quartette/i like johann sebastian (lp) = blue note trip/saturday night-sunday morning (2) = sweet hollywaiians/hula girl = thelonious monk quartet/live at monterey jazz festival, 1963 (2) = dutch palladium o/rhythm is our business = canhoto da paraiba/tv program ensaio = miles davis/kind of blue = troublemakers/express way=gerry mulligan-lionel hampton/gerry meets hamp = rein de graaff/confirmation
Nederlands ( To the English translation )
Gisteren speelde ik in de auto de dubbel-CD getiteld Blue Note Trip. Het is een verzamel-CD met Blue Note opnamen. De volledige titel bevat ook nog: Saturday Night - Sunday Morning - Maestro Mixin' The Most Fabulous Blue Note Tunes. ( Zaterdagavond -zondagmorgen: Maestro mixt de mooiste Blue Note nummers ) Deze plaat is één in een serie van vier, geloof ik, vier dubbel-CDs waarin oude en nieuwe Blue Note opnamen gemixt zijn door een bekende DJ ( = deejay of disc jockey) met de artiestennaam Maestro.
Toen ik nog tiener was, was een disc jockey iemand, die platen draaide op een feestavond als een band te duur was om te laten komen. Tegenwoordig ligt dat iets anders: een deejay is een professioneel artiest, die de vaardigheid bezit om platen zodanig af te spelen, dat er voor de luisteraars , sorry dansers, één bijna onafgebroken dansritme ontstaat. Tegenwoordig zijn deejay's erg populair bij de jeugd. Maestro ontdekte een gat-in-de-markt door verschillende jazzstijlen met elkaar te mengen. Het is natuurlijk geweldig om te ontdekken dat op zo'n plaat de "oude" nummers van Donald Byrd , Buddy Rich en Jimmy McGriff broederlijk naast bands van razend populaire artiesten als St. Germain, EDC of Nancy Wilson staan; alle groepen, die een soort van populaire lounge muziek maken. Jazz? Feit is dat hij met deze muziek een heleboel mensen bereikt, waaraan deze muziek anders voorbij gegaan zou zijn. Al deze mensen willen deze mixen graag op hun CD -, MP3 speler of iPod horen. Jazz als populaire muziek. Kassa !!.
Maar hoe moeten we ons platen als Keith Jarrett's Kölner concerts voorstellen Net als de muziek van Bill Evans en Brad Mehldau zeker geen kost voor het grote publiek. Toch verkoopt het schijnbaar nog prima. Keith Jarrett zei onlangs in een interview in Der Spiegel, getiteld Ich habe das Klavier gehasst, (= Ik heb de piano gehaat) dat hij verbaasd is te ontdekken dat zangers en zangeressen als Katie Melua, Diana Krall, Harry Connick Jr., en Norah Jones - allemaal namen die garant staan voor hoge verkoopcijfers in de hitparade, jazzmusici genoemd worden. Ik word altijd erg achterdochtig, zegt hij, als ik ontdek dat een jazznummer een hit wordt. Waarom wordt het een hit? Is dat vanwege de smakelijk ogende zangeres, of vanwege een doordachte verkoopstrategie en een grote zak met geld voor promotie? Ik voel me ongelukkig met het succes van mijn Köln concerts, zegt Keith Jarrett. Waarom zijn die dertig jaar oude opnamen nog steeds zo populair?
Hans Koert
keepswinging@live.nl
PLAYLIST
raymond guiot quartette/i like johann sebastian (lp) = blue note trip/saturday night-sunday morning (2) = sweet hollywaiians/hula girl = thelonious monk quartet/live at monterey jazz festival, 1963 (2) = dutch palladium o/rhythm is our business = canhoto da paraiba/tv program ensaio = miles davis/kind of blue = troublemakers/express way=gerry mulligan-lionel hampton/gerry meets hamp = rein de graaff/confirmation
Nederlands ( To the English translation )
Gisteren speelde ik in de auto de dubbel-CD getiteld Blue Note Trip. Het is een verzamel-CD met Blue Note opnamen. De volledige titel bevat ook nog: Saturday Night - Sunday Morning - Maestro Mixin' The Most Fabulous Blue Note Tunes. ( Zaterdagavond -zondagmorgen: Maestro mixt de mooiste Blue Note nummers ) Deze plaat is één in een serie van vier, geloof ik, vier dubbel-CDs waarin oude en nieuwe Blue Note opnamen gemixt zijn door een bekende DJ ( = deejay of disc jockey) met de artiestennaam Maestro.
Toen ik nog tiener was, was een disc jockey iemand, die platen draaide op een feestavond als een band te duur was om te laten komen. Tegenwoordig ligt dat iets anders: een deejay is een professioneel artiest, die de vaardigheid bezit om platen zodanig af te spelen, dat er voor de luisteraars , sorry dansers, één bijna onafgebroken dansritme ontstaat. Tegenwoordig zijn deejay's erg populair bij de jeugd. Maestro ontdekte een gat-in-de-markt door verschillende jazzstijlen met elkaar te mengen. Het is natuurlijk geweldig om te ontdekken dat op zo'n plaat de "oude" nummers van Donald Byrd , Buddy Rich en Jimmy McGriff broederlijk naast bands van razend populaire artiesten als St. Germain, EDC of Nancy Wilson staan; alle groepen, die een soort van populaire lounge muziek maken. Jazz? Feit is dat hij met deze muziek een heleboel mensen bereikt, waaraan deze muziek anders voorbij gegaan zou zijn. Al deze mensen willen deze mixen graag op hun CD -, MP3 speler of iPod horen. Jazz als populaire muziek. Kassa !!.Gisteren discuseerde ik over de vraag of echte pure jazz, CDs met echte schitterende jazzmuziek, eigenlijk wel ooit echte hits zullen worden. Feit is dat er CDs zijn, vaak met muziek die al vijftig jaar geleden opgenomen is, die nog steeds goed verkopen. Denk eens aan de Miles Davis plaat Kind of Blue, opgenomen in maart en april 1959 en die al heel wat keren heruitgegeven is. Of van dezelfde artiest de opnamen voor de film Ascenseur pour l'échafaud, waar ik deze week over schreef. Of wat te denken van CDs als: Ella and Louis en Ella and Louis Again .... Pop- of jazzmuziek. That's the question.
Denk eens aan de Miles Davis plaat Kind of Blue, opgenomen in maart en april 1959 en die al heel wat keren heruitgegeven is. Of van dezelfde artiest de opnamen voor de film Ascenseur pour l'échafaud, waar ik deze week over schreef. Of wat te denken van CDs als: Ella and Louis en Ella and Louis Again .... Pop- of jazzmuziek. That's the question.Maar hoe moeten we ons platen als Keith Jarrett's Kölner concerts voorstellen Net als de muziek van Bill Evans en Brad Mehldau zeker geen kost voor het grote publiek. Toch verkoopt het schijnbaar nog prima. Keith Jarrett zei onlangs in een interview in Der Spiegel, getiteld Ich habe das Klavier gehasst, (= Ik heb de piano gehaat) dat hij verbaasd is te ontdekken dat zangers en zangeressen als Katie Melua, Diana Krall, Harry Connick Jr., en Norah Jones - allemaal namen die garant staan voor hoge verkoopcijfers in de hitparade, jazzmusici genoemd worden. Ik word altijd erg achterdochtig, zegt hij, als ik ontdek dat een jazznummer een hit wordt. Waarom wordt het een hit? Is dat vanwege de smakelijk ogende zangeres, of vanwege een doordachte verkoopstrategie en een grote zak met geld voor promotie? Ik voel me ongelukkig met het succes van mijn Köln concerts, zegt Keith Jarrett. Waarom zijn die dertig jaar oude opnamen nog steeds zo populair?
Nina Simone is zo'n voorbeeld uit de jaren zeventig. Waarom werd haar My Baby Just Cares For Me ineens een hit?
Echte jazzmusici, die met plezier hun eigen muziek maken, zonder toe te geven aan de smaak van het grote publiek ( gooi er maar een bos strijkers in en jazz wordt ineens acceptabel bij het grote publiek: denk aan Roy Hargrove With Strings: Moment to Moment), zonder dat ze een uitstraling hebben, waardoor iedereen ineens je plaat wil hebben, of zonder dat ze over een zak promotiegeld beschikken...... weten dat het grote succes voor hen niet weggelegd is. Geen kassa dus .....
Zo hadden we als voorbeeld de nieuwe plaat van Peter Beets - New Groove. Meer dan een uur jazz op hoog niveau - een mokokè-plaat zoals ze in Zeeland zeggen, een plaat die je als serieuze jazzliefhebber niet kan laten liggen. Toch zal hij nooit de hitparade binnenkomen. Dankzij mijn nieuwe album speel ik nu voor 150-200 mensen, relativeert Peter Beets in een interview, in zaaltjes waar ik vroeger 60 tot 70 man voor me had. Dat is mijn succes.
Ik ben nieuwsgierig naar de nieuwe Critics' Poll - De beste 100 cd's uit jazz, soul, blues en world, die deze maand in de nieuwe Jazzism staat. ( Winter 2007 ). Uiteraard hou ik jullie op de hoogte.
AT RANDOM:
Gavotte aus der "Französuschen Suite"- Raymont Giuot Quartette (met Raymond Guyot fluit, Michel Hasusser vibrafoon, Guy Pedersen bas, Daniel Humair slagwerk.
Gavotte aus der "Französuschen Suite"- Raymont Giuot Quartette (met Raymond Guyot fluit, Michel Hasusser vibrafoon, Guy Pedersen bas, Daniel Humair slagwerk.
Opgenomen 1971 voor het album I Like Johann Sebastian ( Ariola 74563 ) (Over Jazz en poulaire muziek gesproken !! )
Tijdopname voor 7 december:
1927:
Tijdopname voor 7 december:
1927:
- memphis blues / waiting for katie = ben pollack o
- for my baby = ted wallace o
1937:
- paramount stomp / swingin' with django = quintette du hot club de france
1947:
- cigareets, whuskey & wild women = red ingle natural 7
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
SPEELLIJST
raymond guiot quartette/i like johann sebastian (lp) = blue note trip/saturday night-sunday morning (2) = sweet hollywaiians/hula girl = thelonious monk quartet/live at monterey jazz festival, 1963 (2) = dutch palladium o/rhythm is our business = canhoto da paraiba/tv program ensaio = miles davis/kind of blue = troublemakers/express way = gerry mulligan-lionel hampton/gerry meets hamp = rein de graaff/confirmation
Keep Swinging Oscar Aleman Flexible Records Choro Music Hit of the week - Durium
Labels: blue note trip, keith jarrett, maestro, popular music
posted by Anonymous at 5:46 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home