Keep (it) Swinging: Forest Jazz Band in Melbourne Australië

During a three week tour the Dutch Forest Jazz Band visited Australia with a tour along several clubs in the southern and eastern parts of the country: Victoria. I got some enthusiastic reactions, that brought some great reviews of concerts. One week ago I posted a review from the Noosa club concert by Richard Stevens and this time I will publish a review from the concert at the Peninsula Jazz Club in Melbourne on the 23rd of February 2008 made by Aussie Piping and Tony L. Today you will find it in the Dutch language - tomorrow I hope to post the English version. As it is today BBB-day ( = Bix Beiderbecke Birthday) I'd suggest to visit some previous Bix Beiderbecke contributions in you don't read Dutch: In A Mist - Bixology and Bix Beiderbecke. Thanks Jo for reminding me to that event.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Tijdens een drie weken durende tournee bezocht de Nederlandse Forest Jazz Band uit Apeldoorn verschillende clubs in het oosten en zuiden van Australië. Ik kreeg een paar enthousiaste reacties, die uiteindelijk leiden tot een paar uitgebreide recenties over enkele concerten. Vorige week postte ik een verslag van het concert in de Noosa Jazz Club door Richard Stevens en deze keer vinden jullie hier een terugblik op het concert in de Peninsula Jazz Club in Melbourne op 23 februari van dit jaar, geschreven door Aussie Piping en Tony L. Morgen volgt de Engelse versie.

A Great Night of Music and Fun!
Zaterdagavond 23 februari 2008 in de Peninsula Jazz Club in Melbourne (Australiè)
Het lijkt er op alsof de vriendschap op de wereld tussen jazzliefhebbers geen grenzen kent. Onze gasten van overzee, uit Nederland, letterlijk uit de bossen van de Veluwe in de omgeving van Apeldoorn werden door de aanwezigen warm onthaald. Onze voorzitter, Harry Daniels, introduceerde hen als de Forest Jazz Band.

Ze hadden net een tamelijk hectische tournee afgesloten in het oosten van Australië (Queensland), waar ze concerten in de Gold Coast City Jazz Club en de Noosa Jazz Club hadden gegeven en New South Wales waar in de Newcastle Jazz Club, Gosford en Dubbo Jazz Clubs gespeeld werd. De dag daarvoor hadden ze ook nog opgetreden voor de Nederlandse Club in Melbourne voor een enthousiast publiek. Aangezien dit dus hun laatste nacht op Australische bodem was, waren nu wij aan de beurt om te genieten van alles wat een band uit het verre buitenland kan bieden: nieuwe gezichten - een nieuw geluid. We hadden al begrepen uit berichten dat we zeker niet teleurgesteld zouden worden en dat klopte ook. Hoewel de meesten de band niet kenden, behalve dan een paar geimmigreerde ex-Nederlanders, die hier wonen. Zo'n 190 mensen, allen echte jazzliefhebbers, kregen dankzij deze beroemde band, een kijkje in de keuken van de Nederlandse Jazz+ Jazz van de andere kant van de wereld, gespeeld in een swingstijl met dixieland elementen, dat door zowel de luisteraars als de dansers erg gewaardeerd werd. Wat we te zien kregen was een professioneel opgezet concert door een band bestaande uit bekende Europese muzikanten.

Hun openingsnummer was een echte Austalische start met Waltzing Matilda en daarmee hadden ze meteen alle aandacht bij het publiek. Daarna volgde een vloedgolf aan jazz nummers, de meeste bekend bij de aanwezigen. Het eerste nummer was When You’re Smiling en dat was voor de dansers het teken om de dansvloer te bezetten en die is de hele avond ook niet meer leeg geweest. Daarna speelden ze titels als de Buddy Bolden’s Blues (het lievelingsnummer van één van ons en we zongen het dan ook spontaan mee aan onze tafel) en meteen daarna Shine, Sugar, Please Don’t Talk About Me, New Orleans, Rosetta,(een verzoeknummer) en How Come You Do Me. Hiermee eindigde de eerste set. De tweede set begon met By Mir Bist Du Schoen, aangekondigd en met veel verve gezongen door Peter Den Boer, drummer en zanger. Daarna kwam Louis Bink, trompettist en zanger en tevens spreekstalmeester, die twee trompetten bij zich had; één zelfs in de nationale kleur: oranje. We kregen een grote hoeveelheid echte jazznummers te horen, zoals Tin Roof Blues, Indiana en A Wonderful World (in een mooie uitvoering). En toen was het tijd voor één van de hoogtepunten van de avond: een piano boogie duet – (a wonderful rendition / een schitterende vertolking). Het boogie duet werd uitgevoerd door Harald Haverkorn en Raymond Spruyt, die blijkbaar niet alleen banjo kon spelen.

Harald speelt de piano met het grootste gemak; een lust voor het oor. Hij behoort ongetwijfeld tot het beste wat de band vanaf de andere kant van de wereldbol meegenomen had. Gerrit Brouwer verraste ons met een gepolijst stukje vakmanschap op de klarinet met het nummer Petite Fleur. De set werd afgesloten met Exactly Like You. De leden van de band werden ons in de loop van de avond voorgesteld, met, voor het gemak, een Australische naam er naast: Ton Bos (Tom) – trombone / Leider

Gerrit Brouwer (Gerry) - klarinet

Louis Bink (Louis)- trompet / zang

Raymond Spruyt (Ray) - banjo /gitaar / piano

Harald Haverkorn (Harold) - piano

Peter den Boer ( Peter)- drums / zang

Jan Joost de Weyer (James) - bas
Maar er waren nog meer verrassingen: Later op de avond werden de mensen die wat aan de zijkant zaten verrast met een privéconcert: Since we have played to the front seats now we will play to the Back sides (Nu we de hele avond tegen de voorste stoelen hebben staan spelen vinden we dat nu de achterste rijen aan de beurt zijn). En aldus gebeurde: de bandleden ( de pianist en zo uiteraard uitgezonderd) begaven zich met het nummer Ice Cream ( een verzoeknummer) op weg naar de achterste rijen. De groep bestond uit Ton Bos, Gerrit Brouwer, Louis Bink en Raymond Spruyt en onze eigen Chris “Charlie” Farley, banjoist, werd uitgenodigd mee te spelen op banjo en werd begeleid door een alleraardigste kerel, Peter de Boer. We kregen zo niet alleen een concert vanaf de eerste rang; we werden ook uitgenodigd mee te zingen, wat we uit volle borst deden.

Ik weet echt niet meer wat het tweede nummer was dat ze speelden; dat ging in ons gelach verloren. Verder speelden ze nog Happy Birthday voor twee jarigen in de zaal en, speciaal voor deze gelegenheid, leek het wel, Marina Marina Marina. Zoals ik al vertelde speelde onze Charlie Farley samen met Raymond Spruyt op de banjo; een schitterend moment. Twee andere banjoisten in het publiek uit Melbourne zaten gefascineerd te kijken. De groep wandelde verder door de zaal, spelend When the Saints, maar dat was in de massa natuurlijk niet goed meer te horen. We hadden de tijd van ons leven. Weer terug op het podium speelde de band nog nummers als Beale Street Blues, Blues My Naughty, Bourbon Street Parade, Sunny Side of the Street en zo. Na het laatste nummer van de avond, Doctor Jazz, klonk het More! - More! - More! uit vele enthousiaste kelen. De bandleider Ton Bos (Tom) bedankte het publiek voor hun aandacht en vertelde nog even over de kangoeroe's, de koala's en de vele vele regenbuien die de tournee onvergetelijk hadden gemaakt.

Meer foto's, gemaakt door Ian en Eric van o.a. het pub;liek tijdens dit concert kunnen bekeken worden op de website van de Peninsula Jazz Club .

Peninsula Jazz Club – Australia
Aussie Piping / Tony L.

vertaling Hans Koert

AT RANDOM:
LONG WALK - MICHAEL COCHRANE Quartet: Michael Cochrane piano, David Gross altsax, Ron McClure bas en Yoron Israel slagwerk. Opgenomen in september 1997

Wie werd er CANNONBALL genoemd en waarom? Nee, niet vanwege zijn felle explosieve stijl van spelen, Barry; maar waarom dan? Suggesties graag sturen voor woensdag naar: keepswinging@live.nl