Sam Most treedt op met Rein de Graaff Trio

De 80-jarige legendarische Master of the Bebop Flute
Concert in de Dordtse Jazz Sociëtiet.

De Amerikaanse jazz fluitist Sam Most speelde op zaterdag 29 oktober 2011 met het Rein de Graaff Trio in de Dordtse Jazz Sociëtiet. Het concert was onderdeel van een korte tournee van de 80-jarige Bebop fluitist van het eerste uur, Sam Most door Italië en Nederland.
Sam Most ( foto: Hans Koert)
Sam Most was op uitnodiging van Rein de Graaff naar Nederland gekomen: Afgelopen jaar was ik in Californië en ontdekte ik op een affiche in Los Angeles, vertelde Rein, dat Sam Most die avond optrad. Ik ben naar het concert toe gegaan en ontdekte dat hij nog steeds de sterren van de hemel speelde.
Sam Most: The Master of Bebop flute (foto Hans Koert)
Een uitnodiging om naar Nederland te komen pakte hij met beide handen aan. There are but few gigs in LA of guys like me nowadays (= Er zijn tegenwoordig niet veel schnabbels voor musici zoals ik) , vertelde Sam me, so I like to be here in Europe for this short tour. ( dus speel ik graag op deze korte tour in Europa)
De week voorafgaand aan dit optreden had hij een aantal masterclasses in o.a. Verona (Italië) en trad hij op met de Italiaanse fluitist Stefano Benini. Last week I suffered a jet lag (= Afgelopen week had ik last van het tijdsverschil), vertrouwde Sam mij toe, but now it's all over. (maar dat is nu voorbij). I feel great now.(= Ik voel me nu goed). I like being in Holland and playing with Rein. (Ik vind het geweldig om in Nederland te zijn en te spelen met Rein.) I really like your country - it's so clean (Ik hou van jullie land - het is er zo schoon) .... and, how do you call that, wafels? ...... ( en, hoe noemen jullie die? ... wafels?) Stroopwafels - Sure, they're really nice. (Stroopwafels. Juist, die zijn heerlijk)
Marius Beets ( foto: Hans Koert)
Sam Most wordt gezien als één van de pioniers op fluit, die in de jaren vijftig de fluit introduceerde in de bebop en de techniek introduceerde, waarbij hij al meezingend, meehummend tijdens het fluitspelen, zijn typerende specifieke klank ontwikkelde. Hij speelde met veel beroemdheden, zoals Tommy Dorsey, Charles Mingus, zijn broer Abe Most en gitarist Tal Farlow ( die toen echter al over zijn hoogtepunt heen was, volgens Sam) en speelde lange tijd als studiomuzikant in Californië.
Peter Guidi en Sam Most ( foto: Hans Koert)
De Dordtse Jazz Sociëteit werd in 1946 door o.a. schrijver en dichter Cees Blauwbilgorgel Buddingh opgericht en claimt de oudste jazzclub van Nederland te zijn. De kleine club was goed gevuld met deels gezelligheidszoekers en deels jazzfans, die de legendarische Master of the Bebop Flute in levende lijve wilden horen spelen. De 80-jarige legende speelde nog steeds uitstekend, bemerkte de aandachtige luisteraars, al had hij zichtbaar last van het (deels) rumoerige publiek.
Eric Ineke ( foto: Hans Koert)
Het Rein de Graaff Trio, met Rein de Graaff aan de vleugel, Eric Ineke, al meer dan veertig jaar bij Rein achter het slagwerk en Marius Beets, die ook al weer meer dan tien jaar de bas in het trio bespeelt, was de constante factor in dit hele gebeuren, een solide basis, die weinig moeite had met de standards die gespeeld werden. We hebben niet samen geoefend, vertrouwde Eric Ineke me toe, We hebben gisteren in Groningen tijdens de soundcheck een blues gespeeld en zijn toen gewoon begonnen. Het klikte meteen ........... We spreken immers dezelfde taal ....
Het Rein de Graaff Trio met Sam Most in de Dordtse Jazz Sociëtiet (foto Hans Koert)
Uit Amsterdam was fluitist Peter Guidi speciaal naar Dordrecht afgereisd om zijn grote voorbeeld te kunnen ontmoeten. Dank zij Sam Most ben ik begonnen met fluit spelen, vertelde hij. Peter Guidi, geboren in Schotland, woont al heel wat jaren in Nederland en speelde o.a. op het North Sea Jazz Festival met zijn kwartet en Big Band. Hij geeft les aan de Amsterdamse Muziekschool, waar hij al jaren de jeugd warm weet te maken voor jazzmuziek. Sam Most is mijn idool - Hij speelt geweldig. Ik hoef maar een paar maten te horen en ik weet dat het Sam is. Ik ben, dankzij Sam Most en Frank Wess fluit gaan spelen ...........
Peter Guidi en Sam Most (foto: Hans Koert)
Na de eerste set speelde Peter samen met Sam Most een aantal nummers, waarbij ook zijn fraaie basfluit uit de koffer te voorschijn kwam. Zowel Sam als Peter genoten zichtbaar van dit gezamenlijke optreden. Sam speelde tijdens het concert geen piano, die eer was exclusief weggelegd voor Rein de Graaff, wel zong en scatte hij een tweetal standards, waarbij de trombone met geluid en gebaren geïmiteerd werd, iets wat het publiek erg kon waarderen. Na dit geslaagde concert in Dordrecht, ondanks de soms matige geluidsversterking, wacht Sam (al dan niet met het Rein de Graaff Trio) nog een viertal concerten en een masterclass, voordat Sam weer terugreist naar Californië met ongetwijfeld een pakje stroopwafels in zijn bagage: They are really nice .............
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Toen Rein de Graaff vorig jaar in Californië een aanplakbiljet zag hangen met daarop de aankondiging dat de legendarische Sam Most zou optreden, vroeg hij zich af: Leeft die man nog? Nu een jaar later trad de levende legende Sam Most tijdens een concert van Sam Most op met het Rein de Graaff trio in een serie concerten getiteld Master of the Bebop Flute. Op 29 oktober 2011 was de Dordtse Jazz Sociëteit aan de beurt, waar als extra gast fluitist Peter Guidi samen met zijn inspirator van het eerste uur mocht optreden. Keep Swinging was erbij en maakte er een verslag over. Als je niets wlt missen, volg dan de Keep Swingingblog via Twitter ( #keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief ( keepswinging@live.nl ). Op de Top Drie site vind je de meest gelezen blogs van de afgelopen weken.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Loevendie wint in Goes met 7-5

Of dit nu echt de muziek is waar de jeugd eens echt voor gaat zitten, weten we niet precies .... ( A.L. PZC 15 oktober 1971)
Muziek van Theo Loevendie en Leo Cuypers opnieuw uitgebracht.
Hans Koert

Misschien doet de kop van dit artikel meer denken aan de uitslag van een voetbalwedstrijd dan aan een muziekverslag. We moeten echter met het laatste rekening houden.
Bovenstaand citaat komt uit een krantenbericht uit de PZC (Provinciale Zeeuwse Courant) van 15 oktober 1971 en ik moest aan dit concert denken toen onlangs een heruitgave van de eerste plaat van Leo Cuypers op de mat viel.

Deze keer een wat nostaligsche terugblik op des schrijvers jeugd in relatie met de twee MCN-heruitgaven. Zowel Mandela / Chess van het Theo Loevendie Consort en het debuutalbum van Leo Cuypers bevatten uitgebreide historische beschouwingen van Henk Bernlef plus de originele hoesteksten - ik wilde dit niet herkauwen, maar deze fraaie heruitgaven onder de aandacht brengen door herinneringen aan een bijzonder concert te delen.
Theo Loevendie ( foto PZC 29 juli 1982) (bron; krantenbank Zeeland)
Er wordt wel eens van de jeugd gezegd, dat ze te weinig vertier hebben, dat er niets voor hen te doen is, enz. enz., maar als er dan eens iets is waar men zich zou kunnen uitleven, dan schittert men door afwezigheid.
Bovenstaand citaat komt ook uit het zoekgeraakte krantenbericht in de PZC van 15 oktober 1971 met die intrigerende titel Loevendie wint in Goes met 7-5, dat mijn herinneringen aan een bijzonder concert kon bewijzen. Het Muziek Centrum Nederland (MCN), voorheen het Nederlands Jazz Archief, heeft onlangs Leo Cuypers naamloze debuutalbum uit 1972 opnieuw uitgebracht. Hoewel niet als zodanig aangeduid zou je het als de tweede heruitgave kunnen beschouwen in een serie over de Nederlandse Geïmproviseerde Muziek uit de jaren 60tig en 70tig - the New Dutch Swing, om de titel van het boek van Kevin Whitehead uit 1998 te citeren. Beide albums zijn voor mij meer dan zomaar her-uitgaven - ze vormen een herinnering aan mijn eerste ervaringen met de jazzmuziek.
Hervormd jeugdcentrum "De Veste"" in Goes, nu boekhandel De Koperen Tuin) ( 1965) (bron: Gemeentearchief Goes)
Als puber distantieerde ik me van de toen geldende mores, die voorschreef dat je van voetbal moest houden en fan moest zijn van The Beatles of The Rolling Stones. Ik groeide op in een plattelandsdorp op Zuid-Beveland in de tijd van Simon & Garfunkel, het Woodstock Festival en de liedjes van Jaap Fischer. Ik ging uit met mijn vrienden naar plaatselijke danszalen of organiseerde bandjes in onze jongerensoos Recrav in het oude gemeentehuis van ons dorp. Maar eenmaal tijdens mijn studie aan de Rijks Kweekschool in Middelburg kreeg ik interesse in de optredens, die georganiseerd werden door Jeugd en Muziek. Hier hoorde ik Wilem Breuker en Han Bennink met hun ICP (= Instant Composers Pool), Willem van Manen, Maarten van Regteren Altena en Martin van Duinhoven - zomaar wat namen die ik me nog herinner.
Mandela / Chess! - Theo Loevendie Consort ( uitgave MCN) (MCN 0901)
Ik herinner me ook Frank Wright gehoord te hebben, maar mogelijk was dat later, toen ik wel eens naar B14 in Rotterdam ging. Hoe dan ook ....... de herinneringen aan de concerten zijn vervaagd in de tijd. De muziek was bijzonder, spannend en er gebeurde van alles. Ik had, herinner me, als (jong) bezoeker weinig contact met de musici zelf, maar ik genoot van het ontspannen "muziek-" en plezier maken, dat de musici op het podium uitstraalden.
Loevendie wint in Goes met 7-5 - artikel van A.L. (PZC vrijdag 15 oktober 1971) (bron: Zeeuwse Krantenbank) (klik op de foto om het artikel te kunnen lezen)
Ik zet "muziek" hier niet per ongeluk tussen aanhalingstekens, want als ik thuis de platen van bijvoorbeeld Han Bennink ( een zestal klankdrukken getiteld Een Mirakelse Tocht Door Het Scharrenbroekse of de ICP Double, de "bonbondoos", die ik later dom dom dom heb doorverkocht (ICP 007 en 008) opzette, dan kon ik thuis rekenen op commentaar (Hé, zet die herrie eens wat zachter!). Zelf vond ik het toen reuze interessant en paste dit allemaal prima in de fase, waarin ik een eigen identiteit wilde laten zien ............
Helaas heb ik niet bijgehouden welke concerten ik zoal in die tijd bijgewoond heb - mijn concertlog is voor die jaren erg fragmentartisch, maar één concert herinner ik me nog goed - dat was in Goes, in De Veste, waar het Theo Loevendie Consort bijna voor ons een privéoptreden gaf. Voor vijf (betaalde) personen stelde het Loevendie Consort zich gisteravond (zeven in getal) in front op vond ik onlangs als bewijs in de krant. Volgens de verslaggever van de PZC, ene A.L., maakten ze zich er niet met een Jantje van Leiden van af.

Leo Cuypers (PZC 21 juni 1975) (bron: Krantenbank Zeeland)
De zeven musici waren Hans Dulfer, die met zijn saxofoonspel zou uitgroeien tot een veelgevraagd "pop"-artiest, Willem van Manen, nog steeds actief, Gijs Hendriks, die met zijn baritonsax de show bij me stal, Leo Cuypers, Martin van Duinhoven, Maarten van Regteren Altena en last but not least, Theo Loevendie. Uitgebreid vermeldt de krant de nummers die gespeeld werden, zoals Afro, Mandela, Scratch me (sic) (= Scratch), Monday en het laatste nummer voor de pauze Pepy. Waarschijnlijk heeft de verslaggever de tweede set niet meer afgewacht, want meer titels somt hij niet op. Dankzij de heruitgave door het MCN ( MCN 0901) van twee platen, die het Theo Loevendie Consort rond 1970 maakte, Mandela (Catfish 5C054 24 152) en Chess! (BASF 14-25180-2), waarop de gespeelde titels voorkomen, kan het plaatje der herinneringen, opnieuw ingevuld worden. Wat een geweldig concert moet het geweest zijn, concludeer ik met de oren van nu, al zal ik in 1971 lang niet alle lagen,die Loevendie en zijn Consort er in gestopt hadden, er uit gehaald hebben - de fascinatie voor de jazzscene was er niet minder om.
Leo Cuypers (uitgave MCN) ( MCN 1102)
De cd met Leo Cuypers verraste me, vooral nummers als Lovely rita; Weet ik nog niet, hans en de medleys herinneren me aan de keren dat ik Leo Cuypers hoorde spelen. Ik hoorde hem verschillende keren spelen en door zijn bejubelde Zeeland Suite (ze moeten zelfs op de dijk bij mijn geboortedorp Hoedekenskerke opgetreden hebben) heeft hij Zeeland op de (jazz)kaart gezet. Beide heruitgaven zullen heel wat mensen die herinneringen hebben aan de geïmproviseerde muziekscene uit de jaren zestig en zeventig aangenaam verrassen en iets van de sfeer uit die tijd terug kunnen halen. Voor mij zijn het waardevolle referenties aan mijn puberjaren.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

Iedereen heeft van die herinneringen aan concerten, die je altijd zijn bijgebleven. Niet dat je nog gedachten of gevoelens kunt omschrijven die te maken hebben met de muziek, die toen gespeeld werd, maar soms zijn het "feiten", die, hoe onbelangrijk ook, zijn blijven plakken in je herinnering. Zo heb ik ooit een concert bijgewoond van het Theo Loevendie Consort, waarbij er meer bandleden dan betalende bezoekers waren ......... Nu wordt meestal zo'n herinnering in de loop der tijd mooier en sensationeler, maar deze keer werd het "feit" gestaafd door een krantenartikel met de intrigerende titel: Loevendie wint in Goes met 7-5. Keep Swinging zocht de bewijzen bij elkaar en legde de herinneringen vast. Als je niets wilt missen, volg dan de Keep Swinging blog wia Twitter (#keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief aan: (keepswinging@live.nl). De Top Drie van meest bezochte Nederlandstalige blogs van de afgelopen maand kan een mooi uitgangspunt zijn om de Keep Swingingblog beter te leren kennen.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Stanley Jordan meets Friends

Jordan extented the limits of the guitar.
Friends, whose benifits push Stanley into a heightened musical reality.
Hans Koert
Stanley Jordan's two-handed tapping technique seemed to be achieved through sorcery rather than practice. People had used tapping before, but never to the level that Jordan does - comping and soloing at the same time, and giving the illusions of two guitarists playing at once. (David Rickert (All About Jazz))
The latest album by guitar player Stanley Jordan, entitled Friends, surprised me. He is one of those musicians that slipped my attention I guess. He invited some friends to make this great album, which was released by Mack Avenue some weeks ago.
Stanley Jordan (photo courtesy: Keith Major)
Stanley Jordan discovered jazz music when he was 13 years old, when he played the guitar in rock and soul bands. He became fascinated by the music of Miles Davis, Freddie Hubbard, Charlie Parker and John Coltrane and guitar players like George Benson, Wes Montgomery, Tal Farlow and Jimmy Hendrix inspired him. He studied at the Princeton University, where he graduated in 1981. His first self-produced solo album Touch Sensitive (1982) was not very successfully, but the one to follow, Touch Magic (1984), became a hit. Enjoy a fragment of a film where he plays Jumping Jack, a tune to be found on his first solo album.
Thanks to this success he played on large festivals, like the Kool Jazz Festival and Montreux Jazz. He developed the so-called tap and touch technique, which means that he prefers to tap the strings of the instrument with both hands, which allows him to play two independent lines and to comp against his own solos, Jim Ferguson explains in The New Groove Dictionary of Jazz. He also changed the standard guitar tuning of his instrument.
Stanley Jordan - Friends (MAC 1062)
The friends Stanley invited to join him on this record belong to the best of the US jazz scene. What to think about guitar players, like Charlie Hunter who can be heard in Walkin' The Dog or Mike Stern, who joins Stanley in Coltrane's Giant Steps. Regina Carter, the popular violin player, can be heard in Bathed in Light and Romantic Intermezzo From Bartok's Concerto For Orchestra. He invited some other great guitar players like Bucky Pizzarelli and Russell Malone. In Seven Come Eleven Stanley honours electric jazz guitar pioneer Charlie Christian, who recorded this great tune in 1939 with the Benny Goodman Sextet.
Stanley Jordan (photo courtesy: Keith Major)
Other great musicians on this album are Kenny Garrett and Ronnie Laws on soprano sax, Nicholas Payton on trumpet and Christian McBride, Charnett Moffett and Kenwood Dennard in the rhythm section. Enjoy a fragment of Autumn Leaves, recorded a few years ago at a concert, where Stanley plays two guitars simultaneous .........
All mentioned musicians can be heard on two or more tracks. The track One For Milton is dedicated to Stanley's music teacher Milton Babbit, who passed away in his mid 90s, earlier this year. It became a kind of atonal improvisation, which is, in my opinion, an unnecessary track. I really liked Lil' Darlin' which reminds me to the great rhythm guitar players like Freddy Green and Coltrane's Giant Steps, but Seven Comes Eleven takes the cake.

Stanley Jordan (photo courtesy: Tony McShear)
Love to finish this review with a promo by Mack Avenue which learn what a great guitar player Stanley Jordan is.

The latest album by Stanley Jordan, entitled Friends, can be order at the Mack Avenue site or at Challenge Records.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
If you've ever heard the guitar as played by Stanley Jordan, you might think that two guitar players make music at the same time. He developed the so-called tap and touch technique, which means that he prefers to tap the strings of the instrument with both hands, which allows him to play two independent lines and to comp against his own solos. ( Jim Ferguson). He invited some good friends to join him at his latest album, entiteld Friends. Keep Swinging loves to point you to this kind of unique jazz instrumentalists. If you don't want to miss any contribution, feel free to follow the blog at Twitter (#keepswinging) or ask for its free newsletter ( keepswinging@live.nl)

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

The Start of Blue Note Records - 1939

A Port of Harlem Jazzmen BLUE NOTE enters my collection.
Hans Koert

The Start of Blue Note Records - 1939 (English) Een vroege Blue Noteplaat - 1939 (Nederlands)

As a record collector you might run into some special record labels, you should have in your collection, because it has a story to tell. I wrote in a previous blog about the British "V-Disc" (Services Library) and about the Columbia Potato-head record label. Half a year ago I found a Blue Note record I love to introduce to you and share its story. Well, most of you have heard about Blue Note as a prominent record label that still exists and still releases great jazz albums. If you collect 33rpm records I'm sure you will have some 1950s or 60s Blue Note's in your collection. But few people will know that Blue Note started to release 78rpm records in the late 1930s ......... and my record is one of those early 78rpm Blue Note records ............ Blue Note was founded in 1939 by Alfred Lion
WEARY LAND BLUES - IMPROVISATION BY J. C. HIGINBOTHAM QUINTET: J.C.Higginbotham (trombone), Albert Ammons piano, Teddy Bunn guitar, Johnny Williams bass, Sidney Catlett drums. Matrix: GM513A-5. Recorded in New York City the 7th of April, 1939 and released as Blue Note BN 501. (Hans Koert collection)

Alfred Lion was born in Berlin April 1908, where he heard jazz music played for the very first time by the Sam Wooding band. This US band was a regular player of Small's Paradise in New York City during the first half of the 1920s when a Russian producer invited the group for a tour to Europe to play in a music program entitled Chocolate Kiddies. Mind that in those day, the mid twenties, "jazz music" was a rare heard music style in this part of the world. Two members of Sam Wooding band before a 1925 bill board ( source: overgrownpath.com)
The Sam Wooding band, featured great names like Herb Flemming, Tommy Ladnier, Gene Sedric, who became known as a reed player in Fats Waller's Rhythm, and Garvin Bushell, impressed the young Alfred Lion. One day he wanted to visit the local roller-skating rink when he learned that it was closed due to a concert by the Sam Wooding band ......... He joined the concert and became fascinated by its music. During the 1930s Alfred lived with his family in Chile, where he had several jobs, like being a fisherman for lobsters.
Albert Ammons (1907-1949)
Late 1930s Alfred Lion moved to New York City, where he joined the John Hammond's Spiritual to Swing concert, December 1938 in Carnegie Hall. Albert Ammons, Pete Johnson and Meade Lux Lewis performed during this concert their latest fast music style, based on the blues, with a walking bass, which would become known as boogie-woogie. This music style would become a hype ..... This concert inspired Alfred Lion to found his own record label, Blue Note and he invited both Albert Ammons and Meade Lux Lewis for a recording session, two weeks after their concert in Carnegie Hall. On a sunny day the 6th of January, 1939, Alfred Lion had, rented a studio and had bought enough booze for the musicians to make the recordings a success ........ As Alfred wasn't an experienced producer at that time, mind it was his first recording session, he gave them a free hand to play whatever they liked. One of the tunes, played by Albert Ammons and Meade Lux Lewis was a long improvisation, entitled The Blues, which was eventually released in four parts on two 12-inch 78rpm records. That day more then a dozen tunes were recorded and released for Blue Note. Although Alfred had intended to give his records a blue-yellow label, these first albums got black and pink coloured labels - a printing error.
The Port of Harlem Jazzmen ( f.l.t.r: J.C. Higginbotham - Sidney Bechet - Sidney Catlett - Johnny Williams and Frank Newton. Teddy Bunn is in front) ( source: Mosaic Records)
Three month later, on the 7th of April 1939 Alfred Lion rented the studio again and invited a group of six musicians, which he named The Port of Harlem Jazzmen. The six men were: Frank Newton on trumpet, J.C. Higgingbotham on trombone, Albert Ammons at the piano, Teddy Bunn at the guitar, Johnny Williams on double bass and Sidney Catlett on drums. They recorded five tunes that day and two titles can be found on "my" Blue Note record BN 501. It was Blue Note's first "regular " 10-inch (25 cm) record with a blue-yellow Blue Note label, which would be replaced later for its regular blue-white label. This early Blue Note record got a honoured place in my collection. Enjoy the tune: Daybreak Blues by the Frank Newton Quintet.
Although Alfred Lion labelled the band as The Port of Harlem Jazzmen, its band name is not on its first record for Blue Note. The band names used are labelled as: Improvisation by Frank Newton Quintet and the reverse as Improvisation by J.C. Higginbotham Quintet. Other recordings by these bands seem to be released as Port of Harlem Jazzmen.

DAYBREAK BLUES - IMPROVISATION BY FRANK NEWTON QUINTET: Frank Newton(trompet), Albert Ammons piano, Teddy Bunn guitar, Johnny Williams bass, Sidney Catlett drums. Matrix: GM512A-6. Recorded in New York City the 7th of April, 1939 and released as Blue Note BN 501. (Hans Koert collection)
Frank Newton had won his spurs when he was recorded by Blue Note. In the 1920s he played at the famous Cecil Scott Bright Boys Victor recording - tunes that should be in each jazz collection. During the 1930s he played in several swing bands, like the orchestras of Benny Carter, Mezz Mezzrow, Teddy Wilson, Teddy Hill and Charlie Barnett, before he recorded in 1937 under his own name with the Uptown Serenaders, before he joined the January 1939 Alfred Lion recording session. J.C. Higginbotham started his career early 1920s in Wes Helvey's band and recorded for the first time with King Oliver. He was part of Luis Russell's band, he played with the Little Chocolate Dandies of Rex Stewart; he can be heard in Fats Waller's Rhythm; joined the bands of Louis Armstrong, Henry Red Allen and Jelly Roll Morton. In 1930 he recorded with his own band, the Six Hicks. Both Blue Note sextets on my record have Teddy Bunn at the guitar. He became known as a member of the Spirits of Rhythm.
This early Blue Note record also fascinates me, because it must have been part of the Peter Tanner collection. On the label his name was written. During the 1990s I had intense contact with him about the Hit of the Week-Durium project.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

Although I'm not a 78rpm record collector to the letter, I love to have certain record labels in my collection, because they tell a story. I found an early Blue Note record, released as the first 10-inch by Alfred Lion, the founder of the Blue Note in 1939. Keep Swinging loves to point you to his kind of special record labels. If you don't want to miss any contribution, follow Keep Swinging at Twitter (#twitter) or ask for its free newsletter. (keepswinging@live.nl)


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Les Rois du Fox-Trot: Een reis terug in de tijd

JEAN-PIERRE MOREL zet DOCTOR JAZZ DAG op zijn kop.
Les Rois du Fox-Trot neemt de bezoekers mee terug in de tijd .... de tijd van de Hot-Dance bands uit de jaren twintig.
Hans Koert

De grote zaal waar traditioneel tot diep in de middag de echte verzamelaars hun slag proberen te slaan, was al vroeg leeg en verlaten - bijna iedereen had zich verzameld in de Terraszaal van het Hof van Wageningen waar een bijzondere band optrad, Les Rois du Foxtrot o.l.v. de legendarische kornettist Jean-Pierre Morel.

Op zaterdag 15 oktober 2011 werd de 94-ste Doctor Jazz Dag gehouden in het Hof van Wageningen in Wageningen. De dag bestaat enerzijds uit een beurs voor jazzplatenverzamelaars ( ochtend) en optredens van verschillende Oude Stijl jazzbands (middag). Op 15 oktober 2011 traden op de Friends of New Orleans en de Scat Cats. Als speciale gasten was de Franse band Les Rois du Fox-Trot o.l.v. Jean-Pierre Morel uitgenodigd.

Jean-Pierre Morel ( foto: Hans Koert)
Jean-Pierre Morel, die in de jaren zeventig furore maakte met zijn Charquet & Co en met zijn Hot Jazz heel wat clubs in Nederland en België onveilig maakte, had zijn 10-mans formatie (correctie: 8 man en twee vrouwen) Les Rois du Fox-Trot meegebracht. Een niet zo handige naam wellicht, geeft Jean-Pierrre Morel toe, want dekt de naam wel de lading?, kun je je afvragen. Probably "Les Rois du Fox-Trot" does not correspondent to what people may expect of a fox-trot playing band .... Wie een gezellige dansorkestje, vier in de maat, voor zijn neus dacht te krijgen komt dan ook bedrogen uit, al mag er gedanst worden, zegt Jean-Pierre: Of course, you may invite your partner to dance the fox-trot ( or the slow-fox) on any number we play.
Gérard Gervois (foto: Hans Koert)
Jean-Pierre richtte dit orkest op rond 2004 terwijl hij nog steeds speelde in Le Petit Jazz Band de Mr. Morel, die hij eind jaren negentig had opgericht. In Wageningen bestond zijn Les Rois du Fox-Trot uit Jean-Pierre Morel en Shona Taylor op kornet; Pierre Reboud: trombone - Marc Bresdin, Nicolas Montier en Michel Bescont: rieten - Bernard Thévin: piano - François Fournet: banjo - Gérard Gervois: tuba en Laurence Bridard: slagwerk.
Les Rois du Fox-Trot: Staand v.l.n.r.: Nicolas Montier, Laurence Bridard, Bernard Thévin en Shona Taylor, Michel Bescont, Gérard Gervois, Marc Bresdin en Francois Fournet. Geknield: Pierre Reboud en Jean-Pierre Morel (foto: Hans Koert)

Wie nog twijfelde of hij wel op zijn stoel moest blijven, om naar een foxtrotorkestje te gaan zitten luisteren, werd meteen na de eerste noten tot de orde geroepen - Les Rois du Fox-Trot speelde nummers, uit het rijke repertoire van de zgn. Hot-Dance bands uit de jaren twintig, die uitgebracht zijn op hun drie Stomp Off cd's: T.N.T. ( Stomp Off CD 1407) - Crazy 'Bout Red-Heads Mama ( Stomp Off CD 1429) en hun onlangs uigekomen derde album: Fireworks ( Stomp Off CD1434).De blazerssectie: v.l.n.r.: Pierre Reboud - Shona Taylor - Jean-Pierre Morel - Nicolas Montier en Marc Bresdon (foto: Hans Koert)
In volledig willekeurige volgorde hier een aantal nummers die de band gedurende de twee sets speelde en die indruk maakten: Wat te denken van The Terror, een compositie van Cliff Jackson, dat hij met zijn Krazy Kats in 1930 uitbracht op zo'n low budget dimestore label als Grey Gull, met Bernard Thévin in een heuse stride piano solo; Spanish Shawl; Hot Aire of het titelnummer van hun eerste album T.N.T., dat geheel gewijd is aan de composities van Elmer Schoebel. Zelfs moderne bebop gaat Jean-Pierre Morel niet uit de weg, al vormt hij het nummer A Night in Tunesia om, in de traditie van de Anachronic Jazz Band ( overigens ook een Franse groep), tot een hot jazz nummer uit de jaren twintig.
De ritmesectie: van voor naar achter: Laurence Bridard - Francois Fournet en de tuba van Gérard Gervois (foto: Hans Koert)
Als ik Jean-Pierre vertel dat ik zijn kornetspel vergelijk met dat van Jabbo Smith, die eind jaren twintig met zijn Rhythm Aces furore maakte, dan wordt hij zichtbaar verlegen en vindt dat te veel eer. Hoe dan ook, hij weet als geen ander met zijn arrangementen en bevlogen muzikanten, het geluid, de spirit en vooral het enthousiasme van de hot jazz uit de jaren twintig te doen herleven, zonder ook maar één moment bezig te zijn met het kopiëren van de muziek. Dat komt enerzijds door de strakke arrangementen van Jean-Pierre maar ook door het feit dat de solo's niet uitgeschreven zijn - hierdoor klinkt het niet "doods" maar juist spinglevend! Een grote rol ligt daarvoor bij de ritmesectie en m.n. de jonge Franse slagwerker Laurence Bridard, die feilloos, de juiste accenten op haar woodblocks, het splashbekken of de tomtom aangeeft. Geweldig wat een timing van deze jonge vrouw, die overigens ook actief is in Franse popbands als Tiki Spoon, Moachem Chavis en Yule - wat een veelzijdigheid - wat mooi dat dat kan!
Marc Bresdin (foto: Hans Koert)
Jean-Pierre Morel, nu een zestiger, speelt nog maar zelden buiten Frankrijk, of beter gezegd, buiten Parijs. Dat heeft enerzijds te maken met het feit dat de musici uit heel Frankrijk komen: Zeven komen er uit Parijs, de rest uit Nancy en Toulouse. Eenmaal per maand (eerste weekend van de maand) spelen ze een weekend samen in Parijs in de Le Petit Journal Saint-Michel, een kleine club, die wat lijkt op de zgn. caves uit de jaren veertig en vijftig, waar musici als Sidney Bechet met Claude Luter optraden, vertelt Chris Tyle in Crazy 'Bout Red-Head Mamas. First we rehearse for two hours in the late afternoon, then we have dinner ( traditionally confit de canard or pavé de boeuf .....) with generally two or three bottles of some excellent red wine provided by one musician or another. Dan maken ze zich klaar voor een optreden in de club, waar ze maar net met z'n tienen op het kleine podium passen, voor een publiek who partly listens attentively and partly talks loudly, ignoring the music and the band.
Shona Taylor (foto: Hans Koert)
Op het podium van het Hof van Wageningen, heeft Jean-Pierre duidelijk de touwtjes in handen - hij leidt het orkest als een generaal, geeft aanwijzingen en verdeelt de solo's. Het aankondigen van de nummers valt hem zwaar - hij moet soms zoeken naar de Engelse woorden, maar gelukkig is Shona Taylor, zijn mede-cornettist, zijn steun en toeverlaat als hij de juiste woorden niet kan vinden. I have to sit down and relax between two tunes, zegt hij me in de pauze tussen de sets, happend naar adem - I shouldn't announce between the tunes - it's to hard for me. I'm an old man voegt hij er nog aan toe.
Handtekening Jean-Pierre Morel op de LP Sharkey et Co "Kansas City Kitty" van 1972: I'm the only left ...... (pragmaphone PRG LP 4 )( foto: Hans Koert)
In de pauze tussen de twee sets vormt zich een lange rij bij de tafel waar de cd's van Les Rois du Foxtrot verkocht worden, een mooie graadmeter voor hoe de eerste set gevallen is - als uw kleinzoon weer eens een schampere opmerking maakt over uw Muppet muziek of zo, zet dan eens, zonder dat hij het merkt, een nummer als Fireworks of T.N.T. op zijn MP4-speler en ik wed, dat we de volgende Doctor Jazz Dag met een ballenbak moeten gaan werken!
Merci Jean-Pierre voor de reis terug in de tijd ..............

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Wie de jaren zeventig in Nederland bewust heeft meegemaakt en zich aangetrokken voelde tot de Oude stijl jazzmuziek, die kan de hype rond het Franse oudestijlorkest Charquet & Co niet ontgaan zijn - wekenlang trokken ze elk weekend volle clubs en heel wat van hun optredens werden op plaat vastgelegd. Nu, veertig jaar later staat hij er weer - Jean-Pierre Morel, de kleine Fransman met zijn kornet. Hij speelde met zijn Les Rois du Fox-Trot tijdens de 94ste Doctor Jazz Dag in Wageningen - een reis terug in de tijd ........al die grote namen als King Oliver - Fletcher Henderson of Jabbo Smith ......... Keep Swinging was erbij en doet verslag van dit soort bijzondere concerten. Als je niets wilt missen volg haar dan op Twitter ( #Keepswinging) of vraag haar gratis nieuwsbrief. ( keepswinging@live.nl)


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions