Keep (it) Swinging: De Hot Five en Hot Seven herontdekt: Some Like It Hot.

Some Like It Hot: The Hot Five Rediscovered (English) De Hot Five en Hot Seven herontdekt: Some Like It Hot (Nederlands) The Hot Five and Hot Seven recordings re-mastered (English) De Hot Five en Hot Seven opnamen heruitgebracht ( Nederlands)

Ah, whip that thing, Miss Lil! Whip it, kid! (= Rammen maar, Lil, sla d'r op, kind .... )

DE HOT FIVE EN HOT SEVEN HERONTDEKT: SOME LIKE IT HOT

Hans Koert

De verzamelaar van 78-toeren jazzplaten lijkt een menselijke soort, die dreigt uit te sterven ..... Ze zullen herinnerd worden als een groep wereldvreemde, doch onschuldige, meestal blanke grijzende mannen (98% zijn van de mannelijke kunne), die platenbeurzen en tweedehands platenzaakjes afstruinen met onder de ene arm een stapel in grauw-grijze hoezen gestopte zwarte schellakplaten en onder de andere arm de twee lijvige delen van Rust ...... Ze kunnen alleen over matrixnummers en takes praten, Gennett of Brunswick's zijn hun geliefde onderwerpen, maar ook over testplaten en grammofoonnaalden raken ze niet uitgepraat. Tweemaal per jaar worden ze in Wageningen opgevangen ...... Ik denk dat je dit soort wel zult herkennen - R. Crumb heeft er één treffend afgebeeld op de hoes van The Stuff That Dreams Are Made For.

Deel van de strip: Why I'm Neurotic About My Record Collection van R. Crumb in het bijbehorende boekje van de 2CD set The Stuff That Dreams Are Made Off ( klik op het plaatje om het te vergroten) ( strip: R. Crumb)

Ze verzamelen de muziek die ze hoorden toen ze jong waren - misschien uit de platenkast van hun vaders of opa's. Hun helden zijn Bix Beiderbecke, Red Nichols, Louis Armstrong, Fletcher Henderson, Fats Waller, Duke Ellington of Jelly Roll Morton. Deze musici namen hun platen op in de tweede helft van de jaren twintig van de vorige eeuw en dit is de muziek die ze graag horen en verzamelen. De meeste verzamelaars van deze 78-toeren platen zijn nu, net als hun platen, oud en grijs gespeeld - de "jongere" generatie, nu 55-plussers, zweert bij de LPs uit de periode na Parker met albums, die verzamelaarobjecten geworden zijn van jazzmusici als Milt Jackson en John Coltrane, Eric Dolphy, Thelonious Monk en Miles Davis. Voor hen zijn die zwarte breekbare 78-toeren schellakplaten prehistorische relieken - vergane glorie en onbespeelbaar op hun "moderne" grammofoons, die alleen nog maar een schakelaartje met 33 en 45 hebben. Deze generatie negeert de muziek van deze oude meesters en doet ze af als ouderwets en primitief ........ mottenballenmuziek!

Voorkant van de 4CD box The Best of Louis Armstrong. The Hot Five and Hot Seven Recordings ( Columbia 88697301272)

Een paar maanden geleden kocht ik een box met 4 CDs getiteld The best of Louis Armstrong met als onderschrift: the Hot Five and Hot Seven Recordings, uitgebracht door Columbia, en overgezet vanaf, zo belooft de box, de "original masters" door een groep o.l.v. Phil Schaap. Ik plaatste het eerste schijfje in mijn CD-speler en werd verrast door de hoge kwaliteit van deze bijna 85-jaar geleden opgenomen muziek en het geluid van deze Hot Five en Hot Seven opnamen klonk nieuw en fris door de huiskamer, alsof de band gisteren in de studio had gezeten. Deze 4 CD box is voor mij één van de meest waardevolle bronnen uit de jaren twintig geworden. Twee jaar geleden had ik zo'n zelfde sensationeel gevoel met een andere heruitgebrachte set van King Oliver's Creole Jazz Band door het Off The Record label van geluidsrestaurateur Doug Benson.

Louis Armstrong ( 1901 - 1971)

In die Joe King Oliver's Creole Jazz Band opnamen speelden toen o.a. Louis Armstrong en zijn toekomstige vrouw Lil Hardin, Johnny Dodds en zijn broer Baby Dodds, die later allen in de Hot Five ( and Seven's) te vinden waren. In 1924 ging Louis weg bij Oliver en trok naar New York waar hij in het orkest van Fletcher Henderson ging werken, die een vast engagement in de Roseland's Ballroom had gekregen. Hierin hoorde Louis niet echt thuis - Fletcher Henderson's band was meer een dansorkest dan een jazzband, waarin Louis was "swing" moest brengen. Louis Armstrong verliet Fletcher Henderson's band voor het eind van 1925 op aanraden van Lil Armstrong, geboren Hardin ( ondertussen waren ze getrouwd) en richtte het studio-orkest de Hot Five op, met daarin Louis Armstrong op cornet, Kid Ory op trombone, Johnny Dodds op klarinet, Johnny St. Cyr op banjo en Lil Armstrong aan de piano. Deze Hot Five ( en later Hot Seven) trad niet echt op, maar nam alleen platen op voor het Okeh label. Op de paar opnamen die gemaakt werden voor Vocalion heet de band Lil's Hot Shots: De Hot Five maakte tientallen opnamen tussen 1925 en 1928 en, uitgebreid met tuba en slagwerk als Hot Seven.

De Hot Five (1925) ( v.l.n.r.: Louis Armstrong, Johnny St. Cyr, Baby Dodds, Kid Ory and Lil Armstrong. ( foto verzameling: Institute of Jazz Studies, Rutger University)

Deze Hot Five opnamen zijn bij alle traditionele jazzliefhebbers bekend, maar liefhebbers en verzamelaars van platen uit de periode na Byrd ( toen werd, volgens hen, de jazz pas echt interessant - toen gebeurde er iets!), kennen deze opnamen alleen van slecht geproduceerde LPs, die ze in hun vader's platenkast vonden, op obscure labels, met weggefilterde ruis, zodat het lijkt alsof je onder een dikke deken naar de luidspreker luistert ......... Ouwe troep, die niet interessant is.

Gut Bucket Blues - Louis Armstrong and his Hot Five ( OPgenomen in Chicago november, 1925) ( Okeh 8261)

De bekendste nummers van de Hot Five en Hot Seven zijn heruitgebracht op tientallen LPs en CDs: nummers als Gut Bucket Blues, Cornet Chop Suey, You're Next en Jazz Lips zijn klassiekers geworden. Tenslotte ter illustratie een fragment van Gut Bucket Blues, één van de titels, die tijdens hun eerste opnamesessie voor Okeh gemaakt werd in Chicago op 12 november 1925.

Op de plaat stelt Louis de leden van zijn band voor ( hier in een vrije vertaling) en de tweede stem is van Kid Ory.
Aw play that thing, Mr. St. Cyr, lawd. ( = Laat horen, meneer St. Cyr). You know you can do it. (= Je kunt het ...). Everybody in New Orleans can realy do that thing.(= Iedereen in New Orleans kan dat ........ ) Hey Hey. - Ah, whip that thing, Miss Lil! Whip it, kid! ( = Hey hey! Rammen maar, Lil, rammen maar kind.) Aw, pick that piano, yeah ( = Laat horen die piano, yeah) - Ah, blow it, Kid Ory, blow it, kid ( = Laat horen Kid, blazen man) - Blow that thing, Mr. Johnny Dodds! Ah, toot that clarinet, boy.” ( = Spelen, Dodds - blaas op die fluit, jongen)

In een volgende bijdrage meer over de Hot Five en Hot Seven opnamen van Louis Armstrong.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

De Nachtwacht van Rembrandt of de Mona Lisa van Leonardo Da Vinci behoren beide tot de Werelderfgoedlijst - onvervangbare kunstvoorwerpen, die beschermd en gekoesterd moet worden. Ook de grachtengordel van Amsterdam staat op die lijst, maar is er ook zo'n lijst voor jazzartiesten of jazznummers? De Hot Five en Hot Seven van Louis Armstrong horen daar in ieder geval op - met stip! Ik herontdekte deze muziek dankzij een prachtige 4CD Columbia-box, waarop deze 85-jaar oude opnamen schitterend gerestaureerd gepresenteerd worden. Het verbaast me dat voor veel liefhebbers van moderne jazz deze muziek taboe lijkt, ouderwets, gedateerd, vergane glorie, not done .... je moest je schamen!! De Keep Swinging blog maakt zich af en toe druk over dit soort vergeten muziek of genegeerde jazzmusici en als je dit gevoel deelt, maar niets wilt missen, vraag dan de nieuwsbrief aan. Je kunt op dit emailadres ook nazorg krijgen.