De Hot Five en Hot Seven opnamen heruitgebracht

Some Like It Hot: The Hot Five Rediscovered (English) De Hot Five en Hot Seven herontdekt: Some Like It Hot (Nederlands) The Hot Five and Hot Seven recordings re-mastered (English) De Hot Five en Hot Seven opnamen heruitgebracht ( Nederlands)

Wat een geweldige muziek is dat en niet alleen uit historisch oogpunt! (vertaald) (Tom R.)
DE HOT FIVE EN HOT SEVEN OPNAMEN HERUITGEBRACHT
HANS KOERT

Een paar maanden geleden luisterde is naar de 4CD box getiteld The best of Louis Armstrong - the Hot Five and Hot Seven Recordings, uitgebracht door Columbia, gedigitaliseerd van de "original masters" door een groep o.l.v. Phil Schaap. In een eerdere bijdrage, getiteld De Hot Five en Hot Seven herontdekt: Some Like It Hot wees ik al op de hoge kwaliteit van deze bijna 85 jaar oude opnamen. Vandaag wil ik een aantal van die Hot Five en Hot Seven opnamen laten horen.

Lil Armstrong ( 1898-1971)

Lil Armstrong, geboren als Lil Hardin, getrouwd met Louis Satchmo Armstrong, had voor hem in 1925 een serie concerten georganiseerd met een orkest in de Dreamland club in Chicago. En, ook dankzij Lil, werd zo de Hot Five geboren, een groep afgekeken van Clarence Williams' Blue Five. Dankzij E.A. Fearn, hoofd van de opnameafdeling van Okeh, hadden ze het groene licht gekregen om, exclusief, op te nemen voor Okeh. Het was voor Louis niet moeilijk om de bandleden bij elkaar te krijgen voor deze studiogroep. Hij belde in eerste instantie oude vrienden, die hij nog vanuit New Orleans kende: Kid Ory, Johnny St. Cyr en Johnny Dodds deden graag mee en zijn vrouw Lil zou achter de piano plaats nemen.

The Hot Five: v.l.n.r.: Johnny St. Cyr - Johnny Dodds - Louis Armstrong - Kid Ory en Lil Armstrong

Ze begonnen om een repertoire bij elkaar te zoeken: I used to sit on the back steps of Lil's house and wrote five or six songs a day - just lead sheets. ( = Ik zat op het trapje achter het huis van Lil en schreef zo'n vijf á zes nummers per dag - alleen de melodielijnen) herinnerde Louis zich later, and Lil would put the other parts to them, cornet, clarinet, trombone etc. ( = en Lil voegde dan later de andere partijen toe voor de cornet, klarinet, trombone enz). Baby Dodds, die later in de Hot Seven's af en toe achter het slagwerk zat, herinnerde zich hoe er geoefend werd en iedereen zijn ideeën naar voren kon brengen: We weren't a bunch of fellows to write down anything; that would have made it too mechanical.( = We hielden niet zo van het opschrijven, dat zou het allemaal te statisch gemaakt hebben.). We would stop and talk it over more than anything else. (= We speelden, stopten en bediscussieerden alles tot in den treure). If there was any writing involved Lil would write down what the musicians were supposed to do. (= En als er iets genoteerd moest worden deed Lil dat - zij noteerde wat er van iedereen verwacht werd). ( Baby Dodds). Louis bepaalde voor iedereen wanneer hij een solo moest nemen en wanneer juist niet.

Lil Hardin sxheidde begin jaren dertig van Louis en ging muzikaal haar eigen weg in de jazz.

Eén van de meest virtuoze intro's in de jazz is ongetwijfeld die van Louis op trompet in West End Blues. De ultime test voor elke trompettist. Luister maar eens naar een fragment van dit nummer, gespeeld door Louis Armstrong's Hot Five, opgenomen in juni 1928. Deze Hot Five opname, waarbij de oude "cast" vervangen was door Fred Robinson op trombone, Jimmy Strong op rieten, Earl Hines aan de toetsen, Mancy Cara op banjo en Zutty Singleton op slagwerk (geweldig die perfect getimde meppen op het bekken - hiervan ga ik helemal uit mij dak). Inderdaad, voor wie heeft leren tellen, eerder een Hot Six dan een Hot Five, maar wie zal daar van wakker liggen? De naam Hot Five was immers een begrip!!

De schitterende geluidsrestauratie van de opnamen op deze Columbia 4CD box door Seth Foster, Ken Robertson, Tom "Curly" Ruff, Phil Schaap, Mark Wilder, Steve Berkowitz en Michael Brooks kan ik helaas hier niet laten horen. De fragmenten op deze blog komen van YouTube en niet van de CD - reden om deze schitterende verzameling te pakken te krijgen.

Louis Armstrong ( 1901-1971)

Louis Armstrong's Hot Five speelde in de zgn. New Orleans style, maar deze muzikale traditie uit het begin van de vorige eeuw had zich ondertussen geëvolueerd, nadat de musici New Orleans hadden verruild voor Chicago. De muziek, die Louis speelde was meegegroeid, maar de kenmerken van de New Orleans jazz, zoals de eenvoudige, maar nauwkeurige genoteerde arrangementen werden gecombineerd met spontane recht toe recht aan improvisaties (in vertaling)( The Essential Jazz Records (vol. 1) door Max Harrison a.o.). Tientallen, zo niet honderden boeken en artikelen zijn er al geschreven over de vroege Armstrong's en de Hot Five opnamen, dus waarschijnlijk zit niemand te wachten op nog een verhandeling van mijn kant, en daarom vind je die hier ook niet. Wel hoop ik, dat je, net als ik, verrast wordt door deze schitterende muziek en de perfecte geluidskwaliteit van deze 4CD box The best of Louis Armstrong ( the Hot Five and Hot Seven Recordings).
Alligator Blues ( oorspronkelijk uitgebracht als Alligator Crawl) op een Nederlandfse Parlophone uit 1936. (Hans koert verzameling)
Zelf heb ik twee Hot Seven opnamen op 78-toeren, The Alligator Crawl en de Potato Head Blues in mijn verzameling. Ik heb een 75-jaar oude Parlophone ( R 2185) 78-toerenplaat, een Nederlandse uitgave uit de The Second New Rhythm Style Series no. 115, waarschijnlijk uitgebracht in 1936 ( bedankt Han). Mijn plaat heeft de titel Alligator Blues in plaats van Alligator Crawl, maar het nummer is hetzelfde. Luister maar eens naar de Potato Head Blues, waarvan gezegd wordt dat het de beste is die Louis met zijn Hot Seven gemaakt heeft...........

Het nummer A Monday Date is ook zo'n opvallende plaat gemaakt door de Hot Five ( net als de bij de West End Blues eigenlijk de Hot Six). De plaat dateert uit juni 1928, toen de bezetting gewijzigd was: Louis Armstrong speelt nu trompet en is te horen met Earl Hines, die piano speelt en toendertijd zowat de beste pianist was die er rond liep. Wat een geweldig pianist. Aangezien het huwelijk met Lil verwaterd was, speelt zij geen piano meer in de Hot Five - uiteindelijk zou hun relatie in 1931 uitlopen op een scheiding. De andere musici kennen we al van de "Hot Six" opnamen hierboven. - Fred Robinson trombone, Jimmy Strong op rieten, Mancy Cara op banjo en Zutty Singleton slagwerk.

Earl "Fatha" Hines (1903-1983)

Earl Hines opent zijn eigen compositie met een fraai piano intro: Hey, say, Earl Hines, why don't you let us in on some of that good music, Pops? ( = Hey, Earl Hines, waarom laat je ons niet meespelen met dat fraaie stukje muziek van je?) vraagt Armstrong aan Hines na de intro. Well, come on, let's get together then. ( = Prima jongens, doe dan maar mee). Armstrong gaat verder: That sounds very good. ( = Dat klinkt erg goed). Hines antwoordt daarop: Yes, that sounds pretty good ( = Zeker, dat klinkt best wel goed). I'll bet that if you had half a pint of Mississippi gin you wouldn't say "That sounds pretty good".( = Ik weet zeker, dat als je een halve liter Mississippi gin op zou hebben je wel iets anders zou zeggen dan: "Dat klinkt best wel goed" ). Well anyhow we're gonna play anyway.(= Maar hoe dan ook, we gaan het toch gewoon spelen). Dan begint het nummer met een aantal schitterend getimde meppen van Zutty Singleton (alleen al voor die heerlijke droge tikken op de bekkens zou ik de plaat al kopen). Say, come on Zutty, whip those cymbals, Pops. (= Nou, Zutty, sla die bekkens maar eens, Pops)

Tenslotte nog een fragment, als eerbetoon aan Louis Armstrong's Hot Five met het, in mijn oren, verschrikkelijke doodgespeelde nummer, the Twelfth Street Rag, waarbij de melodie maar in je hoofd blijft hangen. Ook Fats Waller haatte dit nummer. Louis stoeit met het nummer, dat al tien jaar daarvoor door Earl Fuller met zijn Rector Novelty Orchestra was opgenomen, als of hij de draak steekt met de ragtimeachtige melodielijn, maar maakt er iets moois van en als je de ritmische patronen van de solo van Louis vergelijkt met die van John Thomas op trombone en Johnny Dodds op klarinet, dan hoor je snel wie hier de meester is. De droge knallen op de bekkens door Baby Dodds en de swingende tuba van Pete Briggs klinken fantastisch op deze opname.

Deze Columbia 4CD box, uitgebracht in 2008, is nog wel te bestellen bij de gespecialiseerde (online platenwinkel). Ook de JSP box heeft dezelfde opnamen heruitgebracht. Neem eens tijd om de muziek van de jaren twintig te herontdekken.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Een aantal bezoekers van de vorige bijdrage over deze Hot Five en Hot Seven opnamen reageerden ( But what fantastic music this is, it's not just a historical curiosity... )(= Wat een geweldige muziek is dit en niet alleen vanuit historisch oogpunt) ( citaat Tom R.). De Sony box, zoals die in de VS uitgebracht werd en de JSP-box uit Engeland, zijn van diezelfde hoge kwaliteit en hebben nog een paar extra tracks van de Johnny Dodds Black Bottom Stompers, die in feite de Hot Seven onder schuilnaam waren voor Brunswick.
Als je dit soort muziek aanspreekt en wilt horen, dan zit je bij Keep Swinging goed, aangezien die zich niet beperkt tot alleen de modernere jazzstromingen, maar schatten opgraaft uit de hele (jazz)muziekgeschiedenis ( 1910-2010). Wil je niets missen dan is de nieuwsbrief wellicht een uitkomst. Vraag er naar!

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions