A weekly web log in Dutch and English to share my passion for jazz, jazz-related music, record collecting and other music projects that surprise me. | Een wekelijkse weblog in het Engels en het Nederlands waarin ik mijn passie voor jazz, jazz-verwante muziek, platenverzamelen en verrassende projecten met anderen wil delen.
Great accessible jazz for a wider public. WOLFGANG MAIWALD TRIO- TWO FACES HANS KOERT
Later this year the German piano player and composer Wolfgang Maiwald will release his first album at his own account. The album, entitled Two Faces, contains ten tracks played by his trio, featuring Wolfgang Maiwald at the piano, Guus Bakker on bass and Joost Kesselaar on drums. I love to introduce it to you.
Wolfgang Maiwald Trio: f.l.t.r.: Guus Bakker - Wolfgang Maiwald - Joost Kesselaar( photo courtesy: Paul Lehwald) Wolfgang Maiwald, who learned himself to play the piano as a teenager, studied music at the University of Oldenburg in the late 1980s and was honoured at the Jugend Jazzt Niedersachsen as the best upcoming young talent of the region. He decided to become a professional piano player after his studies at the Amsterdam School of Arts and theHilversum Conservatory of Music (summa cum laude).( MMP CD 1001) Since the 1990s he performed with dozens of Dutch and international famous musicians likeFerdinand Povel, Joe Lovano,JesseVan Ruller, Benjamin Herman,Tineke Postma,Jasper Blomand Rick Margitza ( to list some). Rick Margitzaplayed several times with Wolfgang Maiwald and his Trio, which was the regular house band of the weekly jam sessions at the Old Quarter hotel in Amsterdam for years and remembers these concerts: I heard colours and levels of expression that I had not heard before. He has a real voice as a composer and has managed to create an environment for his playing that serves his voice as an improviser. Rick Margitza impressed a half year ago at the Porgy en Bess Jazz clubin Terneuzen (The Netherlands). I found a fragment of a concert in which Rick Margitza plays with the Wolfgang Maiwald trio at one of the Old Quarter jam sessions in Amsterdam.
Wolfgang Maiwald( photo courtesy: Klaas Fopma) It seems as if Wolfgang Maiwald and his Trio don't play often in public. Wolfgang Maiwald is part of several other formations. He accompanied the Dutch singer Eric Beekes who had a program especially for children and is active in formations like Beatsclassics, a collective of experienced live musicians, deejays and veejays. They merge vocals, visuals, live mixed beats, percussion, saxophones, keys and only the best dance tracks during their act into a dynamic, audio visual spectacle with a high jam factor. Classics from a.o. Moloko, Technotronic, Spiller, Basement Jaxx are transformed into pumping, grooving, live performed floor fillers as its website reads. This kind of music will especially attract young people who love music to relax and dance in clubs or disco's. The music on the album Two Faces will appeal to a wider public, I guess. Listen to the title tune Two Faces as played by the Wolfgang Maiwald Trio:
Guus Bakker ( .... as a member of the Clazz Ensemble)( photo courtesy: Hans Koert)
The album contains ten tracks; seven own compositions and tunes like Herbie Hancock's Chan's Song, known from the filmRound Midnightand standards like Summer Night and I Fall In Love Too Easily. The music could best be described as easy listening or jazzy lounge music - music to relax. The three musicians form a solid based group; lyrical but rhythmical improvisations on the piano; a well sounding bass and sensitive brushes - great elements for a jazz record. The most jazzy tune is Conduction, a Wolfgang Maiwald composition. Enjoy it:
Joost Kesselaar ( also active in the Clazz Ensemble)( photo courtesy: Paul Lehwald) Two Faces is an album that will be appreciated by a large group of jazz fans, who love to hear well sounding easy accessible piano trio music, as played by skilled musicians who know how to play it.
The record will be presented on the 10th October, 2010 at the Bellevue theatre in Amsterdam. The album can be ordered at Wolfang Maiwald's websiteor can be downloaded
The Wolfgang Maiwald Trio will release, in its own account, its first record, entitled Two Faces. The album contains almost a dozen tracks, most Maiwald's own compositions, played with a solid piano trio. The music will be appreciated by a large group of music fans. Keep Swinging loves to spotlight this kind of releases. If you don't want to miss any contribution, ask for its free newsletter.
Heerlijke toegankelijke jazz voor een groot publiek WOLFGANG MAIWALD TRIO- TWO FACES HANS KOERT
Binnenkort verschijnt de nieuwste plaat van de Duitse pianist en componist Wolfgang Maiwald- het is de eerste plaat die hij met zijn trio uitbrengt in eigen beheer. Het album heet Two Faces en bevat tien nummers gespeeld door zijn trio, dat bestaat uit Wolfgang Maiwald op piano, Guus Bakker op bas en Joost Kesselaar op slagwerk. Ik mocht alvast hem beluisteren.
Wolfgang Maiwald Trio: v.l.n.r.: Guus Bakker - Wolfgang Maiwald - Joost Kesselaar( foto: Paul Lehwald) Wolfgang Maiwald - hij leerde zichzelf piano spelen als tiener - studeerde eind jaren tachtig muziek aan de universiteit van Oldenburg en viel dusdanig op dat hij eind jaren tachtig door de Jugend Jazzt Niedersachsen uitgeroepen werd tot het meest belovende talent van de regio. Hij besloot professioneel door te gaan nadat hij, verhuisd naar Amsterdam, zijn studie aan de Amsterdamse School voor de Kunsten en het Hilversums conservatorium summa cum laude had afgerond. Hoes: Wolfgang Maiwald Trio - Two Faces( MMP CD 1001) Hij trad op met tientallen nationale - en internationaal bekende jazzmusici als Ferdinand Povel, Joe Lovano, Jesse Van Ruller, Benjamin Herman, Tineke Postma,Jasper Blomen Rick Margita ( om er een aantal te noemen). Rick Margitza, die verschillende keren met Wolfgang optrad tijdens de wekelijkse jam sessions in het Old Quarter hotel, waar het trio jarenlang de vaste huisband was, herinnert zich: I heard colours and levels of expression that I had not heard before. (= Ik hoorde allerlei klankkleuren en niveaus die ik nog niet eerder gehoord had.) He has a real voice as a composer and has managed to create an environment for his playing that serves his voice as an improviser. ( = Hij heeft een eigen geluid als componist en weet een omgeving te organiseren en te creëren waarin ruimte is voor improvisatie). Ik vond een fragment van een concert, waarin Rick Margitza speelt met het Wolfgang Maiwald Trio tijdens één van de optredens in het Old Quarter hotel in Amsterdam. Rick Margitza imponeerde een half jaar geleden tijdens een optreden inPorgy en Bess in Terneuzen.
Wolfgang Maiwald( foto: Klaas Fopma) Het Wolfgang Maiwald trio lijkt als trio niet vaak op te treden, maar Wolfgang Maiwald is vaak te horen als lid van de groep Beatsclassics, dat zichzelf op hun website omschrijft als een collectief van zeer ervaren live muzikanten, dj's en vj's. Tijdens hun act worden vocals, visuals, live gemixte beats, percussie, saxen, toetsen en alleen de allerbeste dancetracks samengevoegd tot een dynamisch, auditief en visueel spektakel met een hoge jam-factor. Klassiekers van o.a. Moloko, Technotronic, Spiller, Basement Jaxx worden omgetoverd tot pompende, groovende, live gespeelde floorfillers. Dit soort muziek is erg populair bij de jonge clubbezoekers, die deze muziek waarderen om te relaxen en te dansen. De muziek op de plaat Two Faces is van een geheel andere stijl, die wellicht het beste als easy listening of loungemuziek omschreven kan worden, in de goede zin van het woord. Het trio mikt duidelijk op een ander publiek. Luister maar eens naar het titelnummer van Two Faces, gespeeld door het Wolfgang Maiwald Trio. Guus Bakker ( hier als lid van het Clazz Ensemble)( foto: Hans Koert)De plaat bevat tien nummers; zeven eigen composities en verder nummers als Herbie Hancock’s Chan’s Song, bekend van de film Round Midnight, en standards als Summer Night and I Fall In Love Too Easily. De drie musici op de plaat ontpoppen zich als ervaren musici en zetten een hecht stabiel jazzpiano trio neer, met een ietwat lyrische maar toch ritmische improvisatiestijl van de pianist, een prima klinkende bas en de subtiele brushes van de slagwerker........ prima muziek om bij te ontspannen. Het meest jazzy nummer is ongetwijfeld Conduction, een Wolfgang Maiwald compositie. Luister maar ......... Joost Kesselaar ( eveneens actief in o.a. het Clazz Ensemble)( foto: Paul Lehwald)
Two Faces is een plaat die een grote groep van muziekliefhebbers zal aanspreken - prima klinkende, gemakkelijk toegankelijke muziek, dat lijkt te rijpen na herhaald beluisteren - een plaat gespeeld door een ervaren combo, dat weet wat de gemiddelde luisteraar en zijn gasten wil horen.
De plaat wordt ten doop gehouden tijdens een concert in het Bellevue Theater in Amsterdam op 10 oktober 2010. De cd Two Faces is nu al te bestellen viaWolfgang's websiteof te downloaden
Wolfgang Maiwald en zijn Trio brengen binnenkort, in eigen beheer, hun eerste plaat uit getiteld Two Faces. Wolfgang Maiwald speelt een tiental nummers, merendeels eigen composities, met zijn ervaren begeleiders, die heel wat muziekliefhebbers zal aanspreken. Keep Swinging zet dit soort nieuwe producties graag in de schijnwerper - zo ook deze plaat Two Faces. Als je graag op de hoogte blijft wat er zoals op jazzgebied verschijnt, meld je dan aan voor de nieuwbrief.
Lil Armstrong, geboren als Lil Hardin, getrouwd met Louis Satchmo Armstrong, had voor hem in 1925 een serie concerten georganiseerd met een orkest in de Dreamland club in Chicago. En, ook dankzij Lil, werd zo de Hot Five geboren, een groep afgekeken van Clarence Williams' Blue Five. Dankzij E.A. Fearn, hoofd van de opnameafdeling van Okeh, hadden ze het groene licht gekregen om, exclusief, op te nemen voor Okeh. Het was voor Louis niet moeilijk om de bandleden bij elkaar te krijgen voor deze studiogroep. Hij belde in eerste instantie oude vrienden, die hij nog vanuit New Orleans kende: Kid Ory, Johnny St. Cyr en Johnny Dodds deden graag mee en zijn vrouw Lil zou achter de piano plaats nemen.
The Hot Five: v.l.n.r.: Johnny St. Cyr - Johnny Dodds - Louis Armstrong - Kid Ory en Lil Armstrong
Ze begonnen om een repertoire bij elkaar te zoeken: I used to sit on the back steps of Lil's house and wrote five or six songs a day - just lead sheets. ( = Ik zat op het trapje achter het huis van Lil en schreef zo'n vijf á zes nummers per dag - alleen de melodielijnen) herinnerde Louis zich later, and Lil would put the other parts to them, cornet, clarinet, trombone etc. ( = en Lil voegde dan later de andere partijen toe voor de cornet, klarinet, trombone enz). Baby Dodds, die later in de Hot Seven's af en toe achter het slagwerk zat, herinnerde zich hoe er geoefend werd en iedereen zijn ideeën naar voren kon brengen: We weren't a bunch of fellows to write down anything; that would have made it too mechanical.( = We hielden niet zo van het opschrijven, dat zou het allemaal te statisch gemaakt hebben.). We would stop and talk it over more than anything else. (= We speelden, stopten en bediscussieerden alles tot in den treure). If there was any writing involved Lil would write down what the musicians were supposed to do. (= En als er iets genoteerd moest worden deed Lil dat - zij noteerde wat er van iedereen verwacht werd). ( Baby Dodds).Louis bepaalde voor iedereen wanneer hij een solo moest nemen en wanneer juist niet.
Lil Hardin sxheidde begin jaren dertig van Louis en ging muzikaal haar eigen weg in de jazz.
Eén van de meest virtuoze intro's in de jazz is ongetwijfeld die van Louis op trompet in West End Blues. De ultime test voor elke trompettist. Luister maar eens naar een fragment van dit nummer, gespeeld door Louis Armstrong's Hot Five, opgenomen in juni 1928. Deze Hot Five opname, waarbij de oude "cast" vervangen was door Fred Robinson op trombone, Jimmy Strong op rieten, Earl Hines aan de toetsen, Mancy Cara op banjo en Zutty Singleton op slagwerk (geweldig die perfect getimde meppen op het bekken - hiervan ga ik helemal uit mij dak). Inderdaad, voor wie heeft leren tellen, eerder een Hot Six dan een Hot Five, maar wie zal daar van wakker liggen? De naam Hot Five was immers een begrip!!
De schitterende geluidsrestauratie van de opnamen op deze Columbia 4CD box door Seth Foster, Ken Robertson, Tom "Curly" Ruff, Phil Schaap, Mark Wilder, Steve Berkowitz en Michael Brooks kan ik helaas hier niet laten horen. De fragmenten op deze blog komen van YouTube en niet van de CD - reden om deze schitterende verzameling te pakken te krijgen.
Louis Armstrong ( 1901-1971)
Louis Armstrong's Hot Five speelde in de zgn. New Orleans style, maar deze muzikale traditie uit het begin van de vorige eeuw had zich ondertussen geëvolueerd, nadat de musici New Orleans hadden verruild voor Chicago. De muziek, die Louis speelde was meegegroeid, maar de kenmerken van de New Orleans jazz, zoals de eenvoudige, maar nauwkeurige genoteerde arrangementen werden gecombineerd met spontane recht toe recht aan improvisaties(in vertaling)( The Essential Jazz Records (vol. 1) door Max Harrison a.o.). Tientallen, zo niet honderden boeken en artikelen zijn er al geschreven over de vroege Armstrong's en de Hot Five opnamen, dus waarschijnlijk zit niemand te wachten op nog een verhandeling van mijn kant, en daarom vind je die hier ook niet. Wel hoop ik, dat je, net als ik, verrast wordt door deze schitterende muziek en de perfecte geluidskwaliteit van deze 4CD boxThe best of Louis Armstrong ( the Hot Five and Hot Seven Recordings). Alligator Blues ( oorspronkelijk uitgebracht als Alligator Crawl) op een Nederlandfse Parlophone uit 1936.(Hans koert verzameling) Zelf heb ik twee Hot Seven opnamen op 78-toeren, The Alligator Crawl en de Potato Head Blues in mijn verzameling. Ik heb een 75-jaar oude Parlophone ( R 2185) 78-toerenplaat, een Nederlandse uitgave uit de The Second New Rhythm Style Series no. 115, waarschijnlijk uitgebracht in 1936 ( bedankt Han). Mijn plaat heeft de titel Alligator Blues in plaats van Alligator Crawl, maar het nummer is hetzelfde. Luister maar eens naar de Potato Head Blues, waarvan gezegd wordt dat het de beste is die Louis met zijn Hot Seven gemaakt heeft...........Het nummer A Monday Date is ook zo'n opvallende plaat gemaakt door de Hot Five ( net als de bij de West End Blues eigenlijk de Hot Six). De plaat dateert uit juni 1928, toen de bezetting gewijzigd was: Louis Armstrong speelt nu trompet en is te horen met Earl Hines, die piano speelt en toendertijd zowat de beste pianist was die er rond liep. Wat een geweldig pianist. Aangezien het huwelijk met Lil verwaterd was, speelt zij geen piano meer in de Hot Five - uiteindelijk zou hun relatie in 1931 uitlopen op een scheiding. De andere musici kennen we al van de "Hot Six" opnamen hierboven. - Fred Robinson trombone, Jimmy Strong op rieten, Mancy Cara op banjo en Zutty Singleton slagwerk.
Earl "Fatha" Hines (1903-1983)
Earl Hines opent zijn eigen compositie met een fraai piano intro: Hey, say, Earl Hines, why don't you let us in on some of that good music, Pops? ( = Hey, Earl Hines, waarom laat je ons niet meespelen met dat fraaie stukje muziek van je?) vraagt Armstrong aan Hines na de intro. Well, come on, let's get together then. ( = Prima jongens, doe dan maar mee). Armstrong gaat verder: That sounds very good. ( = Dat klinkt erg goed). Hines antwoordt daarop: Yes, that sounds pretty good ( = Zeker, dat klinkt best wel goed). I'll bet that if you had half a pint of Mississippi gin you wouldn't say "That sounds pretty good".( = Ik weet zeker, dat als je een halve liter Mississippi gin op zou hebben je wel iets anders zou zeggen dan: "Dat klinkt best wel goed" ). Well anyhow we're gonna play anyway.(= Maar hoe dan ook, we gaan het toch gewoon spelen). Dan begint het nummer met een aantal schitterend getimde meppen van Zutty Singleton (alleen al voor die heerlijke droge tikken op de bekkens zou ik de plaat al kopen). Say, come on Zutty, whip those cymbals, Pops. (= Nou, Zutty, sla die bekkens maar eens, Pops)
Tenslotte nog een fragment, als eerbetoon aan Louis Armstrong's Hot Five met het, in mijn oren, verschrikkelijke doodgespeelde nummer, the Twelfth Street Rag, waarbij de melodie maar in je hoofd blijft hangen. Ook Fats Waller haatte dit nummer. Louis stoeit met het nummer, dat al tien jaar daarvoor door Earl Fuller met zijn Rector Novelty Orchestra was opgenomen, als of hij de draak steekt met de ragtimeachtige melodielijn, maar maakt er iets moois van en als je de ritmische patronen van de solo van Louis vergelijkt met die van John Thomas op trombone en Johnny Dodds op klarinet, dan hoor je snel wie hier de meester is. De droge knallen op de bekkens door Baby Dodds en de swingende tuba van Pete Briggs klinken fantastisch op deze opname.
Deze Columbia 4CD box, uitgebracht in 2008, is nog wel te bestellen bij de gespecialiseerde (online platenwinkel). Ook de JSP box heeft dezelfde opnamen heruitgebracht. Neem eens tijd om de muziek van de jaren twintig te herontdekken.
Een aantal bezoekers van de vorige bijdrage over deze Hot Five en Hot Seven opnamen reageerden ( But what fantastic music this is, it's not just a historical curiosity... )(= Wat een geweldige muziek is dit en niet alleen vanuit historisch oogpunt) ( citaat Tom R.). De Sony box, zoals die in de VS uitgebracht werd en de JSP-box uit Engeland, zijn van diezelfde hoge kwaliteit en hebben nog een paar extra tracks van de Johnny Dodds Black Bottom Stompers, die in feite de Hot Seven onder schuilnaam waren voor Brunswick. Als je dit soort muziek aanspreekt en wilt horen, dan zit je bij Keep Swinging goed, aangezien die zich niet beperkt tot alleen de modernere jazzstromingen, maar schatten opgraaft uit de hele (jazz)muziekgeschiedenis ( 1910-2010). Wil je niets missen dan is de nieuwsbrief wellicht een uitkomst. Vraag er naar! Retrospect Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blogKeep Swinging Contributions
But what fantastic music this is, it's not just a historical curiosity ...(Tom R.) THE HOT FIVE AND HOT SEVEN RECORDINGS REMASTERED HANS KOERT
A few months ago I listened to a 4CD box entitled The best of Louis Armstrong - the Hot Five and Hot Seven Recordings, released by Columbia, transferred from the "original masters" by a group directed by Phil Schaap. In a previous blog, entitled Some Like It Hot: The Hot Five Rediscovered, I informed you about the high standards in music of these almost 85 years old recordings by Louis Armstrong and his Hot Five and Seven. Today I love to share with you some of Louis' Hot Five and Hot Seven recordings.
Lil Armstrong ( 1898-1971)
Lil Armstrong, born Hardin, who had married Louis Armstrong, organized a series of concerts with an orchestra at The Dreamland in Chicago in 1925. Thanks to Lil, the Hot Five was born, a group similiar to the Clarence Williams' Blue Fiveconcept, was founded. Thanks to E.A. Fearn, recording executive of Okeh, the band got a contract to record exclusively for Okeh. It wasn't hard to find the musicians for Louis for this studio band: He asked Kid Ory, Johnny St. Cyr and Johnny Dodds to join him - his wife Lil would play the piano.
The Hot Five: f.l.t.r.: Johnny St. Cyr - Johny Dodds - Louis Armstrong - Kid Ory and Lil Armstrong
They started to make a repertoire: I used to sit on the back steps of Lil's house and write five or six songs a day - just lead sheets - Louis remembered later, and Lil would put the other parts to them, cornet, clarinet, trombone etc.Baby Dodds, who was the drummer in some of the Hot Seven recordings remembered how they rehearsed together and everybody could bring in his ideas. We weren't a bunch of fellows to write down anything. That would have made it too mechanical. We would stop and talk it over more than anything else. If there was any writing involved Lil would write down what the musicians were supposed to do.Louis told each other when to take a solo or when not to, and who would come in at different times.
Lil Hardin divorced early 1930s and made her own career in jazz
One of the most virtuosic intro's in Jazz must be the one of the West End Blues? The ultimate test for all trumpet players? Listen to a fragment of this great tune, played by Louis Armstrong's Hot Five, recorded in June 1928. What to think about the percussion instrument, probably the cymbals or a woodblock, used by Zutty Singleton?
One of the things I want to share with you today is the great sound quality of the new master recordings released on the 2008 Columbia 4CD set by a team which contained Seth Foster, Ken Robertson, Tom "Curly" Ruff, Phil Schaap, Mark Wilder, Steve Berkowitz and Michael Brooks.
The fragments you hear on this blog, however, are not from the restored 4CD, but fragments available on YouTube - You should listen the original 4CD and then you'll understand how I enjoyed these transfers.
Louis Armstrong ( 1901-1971)
Louis Armstrong's Hot Five played in the so-called New Orleans style, but this musical style, born in the first decades of the twentieth century, had developed, after the move of most New Orleans musicians to Chicago, into a style that was based on the New Orleans routines, these simple but precise head arrangements were combined with forthright improvisation(The Essential Jazz Records (vol. 1) by Max Harrison a.o.). Dozens of books are written about the early Armstrong and his Hot Five recordings and I don't want to write the next article about it, but I love to share with you the sensation listening to the best of Louis Armstrong's recordings: the Hot Five and Hot Seven. Alligator Blues ( originally released as Alligator Crawl) on a 1936 Dutch reissue.(Hans koert collection) Two of the Hot Seven recordings, The Alligator Crawl and the Potato Head Blues, I have on a Parlophone R 2185 78rpm record. It's a Dutch record released in the Second New Rhythm Style Series as no. 116, probably released in 1936(Thanks Han). My copy has Alligator Blues in stead of Alligator Crawl, but the tune is in fact the same. Listen tothe Potato Head Blues, which is said to be one of Louis Armstrong's best ............. The tune A Monday Date is also one of those remarkable records by the Hot Five. The record is from June 1928 when the personnel had changed: Louis Armstrong is, of course, to be heard on trumpet and sings together with Earl Hines, who plays the piano ( Louis' relation and marriage with Lil wasn't very good at that time - they divorced in 1931)) - Fred Robinson plays the trombone, Jimmy Strong on reeds, Mancy Cara on banjo and Zutty Singleton drums.
Earl "Fatha" Hines (1903-1983)
Earl Hines was one of the best piano players of the day and opens his composition A Monday Date. Hey, say, Earl Hines, why don't you let us in on some of that good music, Pops? Armstrong asks Hines. Well, come on, let's get together then. Okay, tune up boys, Armstrong continues. That sounds very good, Hines responds. Yes, "That sounds pretty good" I'll bet that if you had half a pint of Mississippi gin you wouldn't say "That sounds pretty good". Then the tune starts with a great intro by Zutty Singleton on the cymbals: Well anyhow we're gonna play anyway. Say, come on Zutty, whip those cymbals, Pops.
Love to conclude this small homage to Louis Armstrong's Hot Five and Hot Seven re-mastered recordings with one of those terrible traditionals, which melody won't leave your head, but in which Louis plays the theme in a unforgettable way. It seems as if he jokes with the melody - as if he hates this dated tune ( Earl Fuller recorded this 1914 composition with his Rector Novelty Orchestra ten years earlier,( EvenFats Wallerhated it !!), but creates one of the best solo's of the tune, if you compare it with John Thomas on the trombone and Johnny Dodds on the clarinet. The hits on the cymbals by Baby Dodds and the sousaphone by Pete Briggs sound great on the re-mastered Columbia reissue.
Try to find these great Hot Five or Hot Seven recordings on this Columbia 4CD box, released in 2008, (or other reissues) and enjoy the masters of the twenties as how they sounded then ........
A lot of visitors of the Keep Swinging blog sent me their commends regarding the Hot Five and Hot Seven recordings ( But what fantastic music this is, it's not just a historical curiosity... ) (quote Tom R.) and this great compilation, released in Europe only. The Sony box, as released in the US, and the JSP-box, have some extra tracks played by the Johnny Dodds Black Bottom Stompers, which is in fact the Hot Seven If you love to listen to this great tunes again, Keep Swinging has selected some for you. Keep Swinging loves to unearth such old treasures in music - if you don't want to miss itask forits newsletter.
Onderbelichte opnamen uit Django's muzikale nalatenschap DJANGO'S MUZIKALE VRIENDEN ( 1935-1945) JØRGEN LARSEN (vertaling: Hans Koert)
Onlangs kreeg ik de 3CD box (DRG 8493) met opnamen van Django Reinhardt, gemaakt tussen 1935 en 1945 met Amerikaanse musici die in Frankrijk of op bezoek waren of zich daar ( tijdelijk) gevestigd hadden.
De drie CDs bevatten 57 nummers. De meeste titels werden oorspronkelijk vastgelegd op het Swing label, dat zo nauw verbonden was met de Hot Club du France, dat zich richtte op de swing, Le Jazz Hot, door Amerikaanse musici uit te nodigen om op te treden en hun muziek op te nemen in Frankrijk. De Hot Club du France was erop uit om Amerikaanse jazzsterren van het moment naar Frankrijk te halen en te koppelen aan Franse musici in de hoop hiermee het publiek tegemoet te komen in haar groeiende belangstelling voor jazz. Ook zat er een opvoedkundig doel achter, omdat men hoopte dat lokale Franse musici zo geïnteresseerd zouden raken in de jazz; het gaf hun de gelegenheid te spelen en te leren van de creme de la creme van Amerikaanse jazzsterren. Hoewel, door het koppelen van Django Reinhardt aan sterren als Coleman Hawkins, Benny Carter, Bill Coleman, Dicky Wells, Rex Stewart en anderen, bleek het een proces waarvan ook de Amerikaanse gasten profiteerden. Het grootste deel van de 57 nummers op de cds omvat het beste wat er door Americans in Europe in de jaren dertig op de plaat gezet is, waarbij de deelname door Django aan de opnamen leidde tot een verspreiding van zijn reputatie als begenadigd gitarist en het gaf hem de unieke kans zich te meten met zijn gelijken uit de VS. De resultaten mogen er zijn - heerlijke swingende jazz. In het jaar waarin we de honderdste geboortedag van Django herdenken, is het goed deze kant van Django eens te belichten en ik ben blij met deze 57 opnamen, chronologisch gerangschikt; het geluid is mooi gerestaureerd door DRG records. De 3 CD-box werd al uitgebracht in 1998 en is nog steeds verkrijgbaar bij de goede platenzaak of bij online platenwebsites. Hieronder wil ik met beeld- en geluidsfragmenten enkele hoogtepunten belichten, hoewel de hele set in feite een essentieel onderdeel zou moeten vormen van elke serieuze Django- of Euro-Jazzplaten verzamelaar.. Tijdens de dertiger jaren woonde en werkte Coleman Hawkins in Europa, hij trad overal op in Scandinavia, Frankrijk en ook Nederland. In maart 1935 trad Hawkins op in Parijs als a featured star met Michel Warlop's orchestra en de opnamen van 2 maart 1935 met dit orkest, waarin ook Django speelde, werden uitgebracht op het Swing label. De drie titels die toen opgenomen werden zijn de eerste waarop Django met Amerikaanse gasten te horen is en tijdens die zelfde opnamesessie is hij te horen in een kleinere groep met leden van het Warlop orkest met Django en Hawkins. Je hoort beide sterren in een schitterend samenspel in het nummer Stardust, gespeeld door Coleman Hawkins (ts) begeleid door Stéphane Grappelli (p); Django Reinhardt (g); Eugène d'Hellemmes (b) en Maurice Chaillou (dm)
In april 1937 kregen Hawkins en Django weer de kans om samen op te nemen voor het Swing label. Deze keer in een all star bezetting met Benny Carter, die zowel altsax als trompet speelde en verantwoordelijk was voor de arrangementen. Luister naar Coleman Hawkins and His All Star Band met het nummer Sweet Georgia Brown, opgenomen 28 april 1937 met Benny Carter (as, tp & arr.); André Ekyan (as); Coleman Hawkins (ts); Alix Combelle (ts & cl); Stéphane Grappelli (p); Django Reinhardt (g); Eugène d'Hellemmes (b) en Tommy Benford (dm) Eddie South, een voortreffelijk violist, nam in september 1937 een aantal nummers op voor Swing, begeleid door Django en Stéphane Grappelli. Eén van de titels was Django's "Daphne" met Eddie South en Stéphane Grappelli (v); Django Reinhardt (g); Roger Chaput (g) en Wilson Myers (b). Genieten !!
Trompettist Bill Coleman was in Frankrijk beland met het orkest van Lucky Millinder in 1933 en gedurende de jaren dertig daar blijven hangen. Hij nam o.a. op met de Willie Lewis' band en had ook zijn eigen band of speelde als begeleider mee met anderen tijdens opnamensessies. In november 1937 nam Bill Coleman and his orchestra vier nummers op voor Swing met o.a. Frank "Big Boy" Goudie (cl & ts) en Django. Tijdens deze opnamesessie van november 1937 nam Django Reinhardt met Bill Coleman een prachtig duet op, getiteld Bill Coleman Blues. Django had al een paar maanden eerder platen opgenomen met Bill Coleman tijdens een Swingsessie met het orkest van Dicky Wells. Op 7 juli 1937 namen ze vijf nummers op voor het Swinglabel met Bill Dillard, Shad Collins, Bill Coleman (tp); Dicky Wells (tb); Django Reinhardt (g solo); Richard "Dick" Fullbright (b) en Bill Beason (dm). Eén van de nummers was de Bugle Call Rag.
In 1939 bezocht Duke Ellington met zijn orkest Europa en terwijl hij in Parijs was werd er een opname georganiseerd, weer voor swing uiteraard, met enkele leden van zijn orkest o.l.v. trompettist Rex Stewart en met Django op gitaar. Er werden tijdens deze opnamen begin april 1939 vier nummers opgenomen als Rex Stewart and his Feetwarmers met Rex Stewart (c); Barney Bigard (cl & dm); Django Reinhardt (g) en Billy Taylor (b). Het volgende nummer is van die sessie en heet Montmartre.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was optreden en opnemen met Amerikaanse musici uiteraard onmogelijk voor Django, maar eind 1945 kreeg hij weer de kans op te treden met een Amerikaanse legerorkest, de ATC (Air Transport Command Band) geleid door Sergeant Jack Platt. Django nam 19 nummers op met deze ATC Band en drie met leden van dit orkest onder eigen naam. Vier van deze opnamen werden door Swing uitgebracht als Django Reinhardt and his American Swing Band - de rest van de opnamen waren opnamen, om later voor de radio te draaien voor de AFN (American Forces Network) radio of opnamen van het slotconcert in de Salle Pleyel in 1945. Eén van de opnamen, niet op deze schitterende box, is Honeysuckle Rose uit oktober 1945 van een A.F.N. Radio Programma.
De DRG cd-set bevat opnamen uit de periode 1935 tot 1945 met Django en Amerikaanse jazzmusici die in Frankrijk beland waren. Enkele hoogtepunten zijn te horen in fragmenten hierboven, zodat je een indruk kunt krijgen van de kwaliteit van de selectie - een onmisbare plaat voor elke liefhebber van Eurojazz en een must-have voor iedere liefhebber van Django's muziek - juist nu in het jaar waarin we terug keken op zijn honderdste geboortedag. ( vertaling: Hans Koert) Jo keepswinging@live.nl
Wolfgang Maiwald Trio - Two Faces ( Nederlands ) - Wolfgang Maiwald Trio - Two Faces (English)
Wolfgang Maiwald Trio: f.l.t.r.: Guus Bakker - Wolfgang Maiwald - Joost Kesselaar ( photo courtesy: Paul Lehwald)
( MMP CD 1001)
Benjamin Herman, Tineke Postma, Jasper Blom and Rick Margitza ( to list some). Rick Margitza played several times with Wolfgang Maiwald and his Trio, which was the regular house band of the weekly jam sessions at the Old Quarter hotel in Amsterdam for years and remembers these concerts: I heard colours and levels of expression that I had not heard before. He has a real voice as a composer and has managed to create an environment for his playing that serves his voice as an improviser. Rick Margitza impressed a half year ago at the Porgy en Bess Jazz club in Terneuzen (The Netherlands). I found a fragment of a concert in which Rick Margitza plays with the Wolfgang Maiwald trio at one of the Old Quarter jam sessions in Amsterdam. 
Wolfgang Maiwald ( photo courtesy: Klaas Fopma)
a program especially for children and is active in formations like Beatsclassics, a collective of experienced live musicians, deejays and veejays. They merge vocals, visuals, live mixed beats, percussion, saxophones, keys and only the best dance tracks during their act into a dynamic, audio visual spectacle with a high jam factor. Classics from a.o. Moloko, Technotronic, Spiller, Basement Jaxx are transformed into pumping, grooving, live performed floor fillers as its website reads. This kind of music will especially attract young people who love music to relax and dance in clubs or disco's. The music on the album Two Faces will appeal to a wider public, I guess. Listen to the title tune Two Faces as played by the Wolfgang Maiwald Trio: 
Guus Bakker ( .... as a member of the Clazz Ensemble) ( photo courtesy: Hans Koert)
Joost Kesselaar ( also active in the Clazz Ensemble) ( photo courtesy: Paul Lehwald)
