Art Blakey with Thelonious Monk

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Some paintings in the Rijksmuseum in Amsterdam or the Louvre in Paris have their own rooms, because these works of arts receive the recognition they deserve. As soon as I'm rich enough to establish a Museum of Jazz Music I will reserve a room for this great 1957 Art Blakey's Jazz Messengers with Thelonious Monk recording.

Thanks to Jerry P. who sent me a message about a reel-to-reel tape with this 1957 Atlantic release he found on eBay I decided to play it again and enjoyed it.

This Jazz Messengers album was recorded March 1957. It has Art Blakey on percussion and of course Thelonious Monk at the piano. Johnny Griffin' plays the tenor saxophone, Bill Hardman is on trumpet and Spankey DeBrest on bass. It contains five Monk compositions and one made by Griffin' .

Art Blakey was an excellent drummer, but drums, being a rhythm instrument, aren't very suitable to entertain as solo instrument. Blakey understood that !! When you are at a concert it is a general use to give the drummer some solo space somewhere near the end of the concert and I learned very often that these solo performances become an isolated part of the tune - for me apparent without any relation to the tune that is played. Of course Blakey has solos in his concerts, but the value of his Jazz Messengers are the other musicians he invited to be part of his band. On this album Thelonious Monk was his guest. Blakey knew intuitive what Monk wanted from a drummer and that makes this album so important. One of the tunes In Walked Bud illustrates this unique cooperation. The tempos of some tunes, like Evidence and I Mean You are unique and if you have heard these Monk classics intepretated on other albums or concerts you wil understand what I mean. Even nearly 50 years later these recordings sound fresh and new. The music on this release is not complex - it illustrates that one can make music of a high level with simply materials and the musicians reach a high level in improvisation. If you listen to a good concert on stage and the musicians are skilled and capable there ought to be a moment ( let's hope it is in the second or third tune in the first set and not in the last minutes of the concert) that you feel that the musicans reach a point of fusing together - a moment that you feel that all pieces come together. Monk and Blakey ( and of course Griffin') reach that point in this release.

I found a fragment of a Blakey concert on YouTune I love to share with you. It is NOT with Monk, but shows Blakey at the drums. Click here or at the title bar. Enjoy it.

This album deserves a room for itself in my to be established Museum of Jazz Music.

You can contact me at keepswinging@live.nl

Keep swinging

Hans Koert

Nederlands ( To the English translation )

Musea als het Rijksmuseum in Amsterdam of het Louvre in Parijs hebben zalen gereserveerd voor de grote meesters. Hier hangen hun meesterwerken, die die aandacht verdienen.
Mocht ik ooit in de gelegenheid zijn om een Museum voor Jazz Muziek op te richten dan zal ik zeker overwegen om de Atlantic LP Art Blakey's Jazz Messengers with Thelonious Monk een eigen zaal te geven.

Dankzij Jerry P., die me onlangs een kattenbelletje stuurde over een band, met de muziek van dit album erop, die te koop was op eBay, heb ik het weer eens gedraaid en erg genoten.

Dit Jazz Messengers album werd opgenomen maart 1957. Uiteraard is Blakey op drums aanwezig en, zoals de titel suggereert, Thelonious Monk op piano. Verder spelen mee Johnny Griffin' op tenor, Bill Hardman op trompet en Spankey DeBrest op bas.

Art Blakey is een uitstekende drummer, maar slagwerk, als ritme instrument, is niet zo geschikt om als instrument op de voorgrond te treden. Dat begreep Blakey ook. Als bij een concert de drummer, volgens de traditie, ergens op het eind van de tweede set, ruimte krijgt om zijn kunnen te laten horen, wordt het voor mij al snel een geisoleerd gebeuren schijnbaar zonder samenhang met het stuk waarvan het deel uitmaakt. Natuurlijk krijgt Blakey ook zijn soloruimten, maar daarin ligt niet de waarde van deze Jazz Messengers opname; Blakey moet het vooral hebben van de andere musici; dat maakt deze plaat zo belangrijk. De Monk composite In Walked Bud, die op de plaat staat, laat deze unieke samenwerking goed horen. Zo is het tempo van verschillende nummers, zoals in Evidence en I Mean You uniek te noemen en als je deze Monk composities kent van andere uitvoeringen begrijp je wat ik bedoel.

Vijftig jaar na dato klinkt deze muziek nog als nieuw in de oren. De muziek is fris en eenvoudig - het laat horen dat muziek op hoog niveau niet ingewikkeld hoeft te zijn. Wie wel eens een concert heeft bijgewoond met ervaren en bekwame mensen op het podium kent dat moment, waarop het lijkt dat alles ineens samensmelt - dat moment dat alle stukjes in zijn verband vallen. ( Hopelijk valt dat moment ergens vroeg in de eerste set en niet tijdens het afsluitingsnummer). Monk en Blakey (en uiteraard ook Griffin' ) laten met dit album horen wat ik bedoel met die onderlinge samenhang; dat moment van samensmelten.

Ik vond een aardig fragment van een Blakey optreden, echter niet met Monk - maar dat geeft niet . Je kunt het bekijken door hier te klikken of op de titel boven aan deze bijdrage.

Deze plaat verdient een eigen zaal in mijn nog op te richten Museum voor Jazz Muziek.

Als je wilt kun je me mailen: keepswinging@live.nl

Keep swinging

Hans Koert