Grace Kelly - Phil Woods: De man met de pet

GRACE KELLY - PHIL WOODS: De man met de pet
Ik slaap een stuk rustiger, nu ik weet hoe dat deze jongedame mijn geliefde instrument bespeelt. Ik weet zeker dan Bird, Rabbit en Mr. Carter er net zo verguld mee geweest zouden zijn. (Uitspraak: Phil Woods) (in vertaling)
Hans Koert
Grace Kelly - Phil Woods: Man with The Hat (English) Grace Kelly - Phil Woods: De Man met de Pet (Nederlands)
Onlangs lanceerde de jonge talentvolle altsaxofoniste Grace Kelly haar nieuwste album, getiteld Man With The Hat, de man met de pet. Een nogal vreemde titel, maar als je weet wie er op deze plaat van haar sextet meespelen, dan weten de kenners al wie de man met de pet is: Grace Kelly (18) en Phil Woods (80), beiden op altsax - Monty Alexander piano - Evan Gregor bas - Bill Goodwin slagwerk en Jordan Perlson percussie.
Grace Kelly (foto: Jimmy Katz)
Ik hoorde Phil Woods voor het eerst tijdens een concert in juli 2003 op het Northsea Jazzfestival in Den Haag met het Bud Shank Quartet en ik herinner me dat ik in afwachting was op de dingen die zouden gaan komen, toen ik Phil Woods ineens zag lopen - met zijn altsax onder de arm en zijn onafscheidelijke handelsmerk, zijn leren pet ........ Een memorabel moment! ( Hans Koert: Phil Woods )
Het album ( foto: Jimmy Katz)

Geboren in mei 1992 als Grace Chung, kreeg ze de achternaam van haar stiefvader Bob Kelly toen haar moeder hertrouwde en heette ze voortaan Grace Kelly. Voor de duidelijkheid: er is geen enkel verband tussen haar naam en die van de gevierde gelijknamige actrice, die bekend werd door haar huwelijk met prins Reinier van Monaco . Als kind speelde ze piano en toen ze tien was kreeg ze een klarinet en al snel stapte ze over op de altsax, gefascineerd als ze was door de muziek van Stan Getz, die weliswaar tenorsaxofoon speelde, waarvan ze de muziek hoorde tijdens de zondagse brunches. I started playing the sax because of Stan Getz and the tenor adds to my goal of creating different colours and moods. ( = Ik begon sax te spelen door Stan Getz en de tenor bespelen werd mijn doel vanwege zijn verschillende klankkleuren en stemmingen.).
Phil Woods (1931) en Grace Kelly (1992) (foto: Jimmy Katz)
Ze bleek een natuurtalent te zijn. Al op 12-jarige leeftijd (!) maakte ze haar eerste plaat, getiteld Dreaming. Ze herinnert zich nog steeds dat moment, dat ze bij de presentatie het podium opstapte ..... I realized that performing was my favourite thing to do.( = Ik voelde, dat dit was wat ik wilde - optreden!). Gedurende de jaren die daar op volgden, speelde ze met grote namen als Wynton Marsalis, Harry Connick, Frank Morgan en pianiste Marian McPartland. Ze nam een plaat op met de grote altsaxofonist Lee Konitz, die haar een tijdje begeleidde. Phil Woods herinnert nog steeds de eerste keer dat hij haar hoorde spelen, 14-jaar jong: Lee Konitz had told me about her. but I was still amazed. ( = Lee Konitz had me over haar verteld, maar ik was toch overdonderd). And since then her progress has been astounding! (= En sinds die tijd ontwikkelde ze zich verbazingwekkend). I was so impressed I presented her with one of my caps.(= Ik was zo onder de indruk, dat ik haar één van mijn petten gaf). Grace was maar wat blij met die afgedragen pet: Het was voor het eerst dat deze levende legende zijn icoon, de leren pet, zomaar, spontaan, weggaf en op haar hoofd plaatste. Een symbolisch gebaar? I look at this hat that he's worn on his album covers for the last fifty years (!) and it's really well worn, and now he has a brand new one. It's really a special memory. ( = Ik kijk vaak naar die pet, die de laatste vijftig jaar (!) op elke Phil Woods hoes prijkte en deze is echt afgedragen; hij heeft nu een nieuwe. Het is een schitterend aandenken!) Dat Phil Woods pas in 1976 besloot om voortaan een leren pet te dragen als symbool voor zijn muziek, lijkt een detail.
Grace Kelly (foto: Jimmy Katz)
Afgelopen jaar ontmoetten beide saxofonisten elkaar opnieuw in de Red Rock Recording Studio in Saylorsburg PA (USA) om deze schitterende plaat Man With The Hat op te nemen, met niemand minder dan Monty Alexander at the piano.
Monty zit aan de toetsen van de vleugel, één van die pianisten, die me mateloos kunnen boeien. Hij zei over Grace: She is one of the most gifted, deeply musical, charismatic, and delightful musicians I have ever known in all my years in the world of jazz - and she is truly humble. ( = Ze is één van de meest talentvolle, muzikale, charismatische en heerlijkste muzikanten, die ik in al die jaren in de wereld van de jazz heb gekend .. en bovendien is ze erg bescheiden).

Monty Alexander ( foto: Hans Koert)
De plaat bevat zeven nummers, de meeste standards, zoals de Benny Carter compositie People Time, het nummer The Way You Look Tonight, en de niet zo vaak gespeelde composite van Billy Strayhorn, Ballad For Very Tired and Very Sad Lotus-Eaters. Man with the Hat is een compositie van Grace Kelly, ze wordt volgende maand pas 19, dat ze schreef als eerbetoon aan Phil Woods. Het titelnummer bevat een schitterend duet van Grace met Phil Woods waarin Dan Morgenstern, die een verhaal schreef in het bijbehorende boekje, invloeden van Benny Carter herkent, maar, zo zegt hij, ... she has her own sound, and her own way of phasing. Unlike many young and gifted musicians, she does not, even at this still early stage, reveal any obvious stylistic models.( = .... ze heeft haar eigen geluid en haar eigen frasering. Ze vervalt niet, zoals zoveel jonge en talentvolle musici doen, zelfs niet op deze jonge leeftijd, op het naspelen van bepaalde stijlmodellen. ) Een prachtig nummer. Grace zing ook in nummers als Gone (een eigen compositie) en People Time. Ze heeft een aangename stem. Het nummer Every Time We Say Goodbye, een Cole Porter compositie, speelt ze op altsax, samen met bassist Evan Gregor. Het nummer begint unisono met sax en gestreken bas. Eén van de nummers die me het meest facineerde was het laatste nummer, de Jerome Kern compositie The Way You Look Tonight, gespeeld in up-tempo door Grace Kelly en haar kwartet ( Phil speelt niet mee), waarin ze laat horen wat een geweldige saxofoniste ze is. Monty verrast met een prachtige solo, die hij, zoals zo vaak, laat beginnen met een, niet begeleide, vrije improvisatie á la Erroll Garner, voordat hij swingend met de ritmesectie het nummer in duikt..... Prachtig!
De mooi ontworpen hoes ( Ontwerp: David Greenberg)
Voldoende redenen dus om deze cd aan te schaffen en ik zou zelf gaan voor een "hard copy" zoals ze dat in de VS zeggen, de Cd-versie dus, al was het alleen al vanwege het prachtig uitgevoerde en vormgegeven album. De lay-out, gemaakt door David Greenberg, heeft een paar leuke grapjes verwerkt, zoals het verhaal van Dan Morgenstern dat in grote letters binnenin begint en dan halverwege de zin afbreekt .................. om daarna verder te gaan in het losse boekje!. Dus niet meteen mailen dat je een misdruk hebt - dat hoort zo!

Deze plaat kun je uiteraard op Grace Kelly's website bestellen.

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Ik herinner me nog dat moment dat ik Phil Woods voor het eerst zag. In afwachting van een optreden van het Bud Shank Quartet op het Northsea Jazzfestival in Den Haag, juli 2003, zag ik hem daar plotseling aankomenlopen met zijn saxofoon onder de arm en zijn handelsmerk, de leren pet, op zijn hoofd. Phil Woods (80), de legendarische man met de pet, heeft met de jonge talentvolle altsaxofoniste Grace Kelly (18) een schitterende plaat gemaakt, getiteld "Man with the Hat" - Voor haar neemt hij, letterlijk, zijn petje af .... Hoe dat zit? De Keep swinging blog legt het uit.

Als je geen berichten wilt missen volg de Keep Swinging blog dan via Twitter, Facebook (Keep Swinging blog nieuwsbrief), of registreer je in het menu rechts voor de Keep Swinging nieuwsbrief.

Als je momenteel de Keep Swinging nieuwsbrief ontvangt en je wilt die blijven ontvangen na het eind van de maand, vergeet dan niet jezelf opnieuw te registreren ( rechts in het menu - tweede venstertje). Dan ontvang je de Keep Swinging nieuwsbrief ook na 1 juni elke week in je postvak. ( Meer informatie)

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions