Ceumar: Brazilian Sounds Live in Amsterdam

Ceumar: Braziliaanse klanken Live in Amsterdam (Nederlands) - Ceumar: Brazilian Sounds Live in Amsterdam ( English)

Brazilian singer / songwriters debut in Holland
CEUMAR: Brazilian sounds LIVE IN AMSTERDAM
Hans Koert

A few weeks ago I was pointed to the latest album of the Brazilian vocalist Ceumar, who lives and works in Amsterdam. Her fifth record, entitled Ceumar & trio - Live in Amsterdam was released early this year. It was recorded at the Theatre of the Tropenmuseum in Amsterdam February 2009 and Ceumar was accompanied by a Dutch jazz trio featuring Mike Del Ferro at the piano, Frans Van Der Hoeven double bass and Olaf Keus drums.

Ceumar Coelho, Ceu means heaven and Mar sea, was born early 1970s in the Brazilian city Itanhandu in the province of Minas Gerais.
She was raised in a musical family - Her father was a musician too and her mother loved to sing. She studied the violin, but her passion was singing, like her mother, who sung the music she heard on the radio. This popular music was called MPB, the Musica Popular Brasileira. A musical style born late 1960s - early 1970s, which contains a heterogeneous group of musicians, a generation of artists like Gilberto Gil, vocalist Elis Regina and Maria Bethania to list a few. This music style became popular at a political unpleasant period for a lot of Brazilians, who lived in a climate of growing fear and repression, and in the mid 1960s musical festivals became a vital cultural outlet for the Brazilians. During these festivals a jury of musicians, journalists, nominated artists to perform and the best were rewarded with trophies and prizes. Singer, guitarist and composer Caetano Veloso, singer-guitarist Milton Nascimento and artists like the 1966 winner Chico Buarque de Hollanda (1966), a singer-songwriter from Rio, were some artists Ceumar must have influenced her ...... This MPB can best described as a mix of Jazz and soul and the traditional samba-music.

Ceumar & Trio ( f.l.t.r.: Mike Del Ferro - Frans Van Der Hoeven - Ceumar - Olaf Keus ( photo courtesy: Ben Mendes (http://www.ceumar.net/)

She started to sing at bars in the province of Minas Garais, US and Brazilian pop songs, before she left, in 1995, for Sao Paulo. There she met Zeca Baleiro, which whom she recorded in 2000 her debut album entitled Dindinha and she became known at festivals all over South America. Thanks to this first album she was one of the artist to play at the Belgian Sfinks Festival 26th of July 2003. Between 2000 and 2009 she released three more albums: Sempre Viva, Achou! and Meu Nome, a live solo recording of a concert at the FECAP-theatre ( Sao Paulo ). In 2005 Mike Del Ferro and his Trio played at a festival in Brazil and there they met, which resulted in an European tour. In 2009 she moved to Amsterdam and started to perform again with the Mike Del Ferro Trio. Her latest album, entitled Live in Amsterdam was released earlier this year.

Ceumar is accompanied by three skilled jazz musicians. Mike Del Ferro studied at the Amsterdam Conservatory. He toured all around the world with an impressive list of jazz musicians. In 2000 he recorded a remarkable record I have in my collection, entitled Mike Del Ferro plays Belcanto, in which he plays classical Belcanto songs by classical composers like Verdi, Puccini and Nebucco, to list some, in the jazz idiom. Frans Van Der Hoeven is to be heard on numerous albums and played with Jesse Van Ruller, Bert Joris, Tineke Postma, Fay Claasen and Jeroen Van Vliet. I heard Frans once at a concert with the Jesse Van Ruller trio (+ Bert Joris) at a concert in Porgy en Bess Terneuzen (The Netherlands) (February 2005). Olaf Keus is a percussionists, who often played with South American musicians, like Ramon Valle, singer Deborah J. Carter and the Surinam flute player Ronald Snijder.

Ceumar. (photo courtesy: Hans Speekenbrink (http://www.ceumar.net/))
The album Ceumar & trio - Live in Amsterdam contains nine tracks - almost half are own compositions. One of those own compositions is Jabuticaba Madura about the Brazilian fruit named Jabuticaba. I found a fragment of it I love to share with you:

Two tracks, Dindinha and Pecadinhos, were composed by Zeca Baleiro, who was present on her first album Dindinha, and now released in a live version. The tune Girias do Norte, which I really appreciate, is originally from the north of Brazil. This rhythm is labelled as coco and was made popular by José Gomes Filho, aka Jackson do Pandeiro. I love to finish with this tune as recorded at the Dutch TV-program VPRO Vrije Geluiden.

Ceumar ( photo courtesy: Claudia Dorei (http://www.ceumar.net/ )
If you like Brazilian music you should have a copy of this great cantora - compositora brasileira, Ceumar, in your collection. You can obtain a copy at CDBaby .

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter

A few years ago the Brazilian singer / songwriter Ceumar moved from Sao Paulo to Amsterdam where she performed with the Dutch jazz trio of Mike Del Ferro - Frans Van Der Hoeven and Olaf Keus. One of these concerts was recorded at the Tropentheater in Amsterdam and is now available as her fifth album, her debut in Holland. Keep Swinging listened to this album and was impressed. If you like Brazilian music and you love to be informed about that mind that this is one of the regular subjects of the Keep Swinging blog or the Choro-Music blog about Brazilian music, so don't miss it. Follow it at Twitter or ask for its free newsletter.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Ceumar: Braziliaanse klanken Live in Amsterdam

Ceumar: Braziliaanse klanken Live in Amsterdam (Nederlands) - Ceumar: Brazilian Sounds Live in Amsterdam ( English)

Cantora / compositora brasileira
CEUMAR: Braziliaanse klanken LIVE IN AMSTERDAM
Hans Koert

Een paar weken geleden werd ik gewezen op de nieuwste plaat van de Braziliaanse gitarist en zangeres Ceumar, die woont en werkt in Amsterdam. Haar vijfde plaat, getiteld Ceumar & trio - Live in Amsterdam werd eerder dit jaar uitgebracht. Het werd opgenomen in februari 2009 in het theater van het Tropenmuseum in Amsterdam en daar werd ze begeleid door een jazztrio bestaande uit Mike Del Ferro aan de piano, Frans van der Hoeven bas en Olaf Keus slagwerk.

Ceumar Coelho, Ceu betekent "hemel"en Mar "zee", werd geboren begin jaren zeventig in de Braziliaanse stad Itanhandu in de provincie Minas Gerais.


Ze groeide op in een muzikaal gezin - vader was muzikant en haar moeder zong graag. Ze studeerde viool, maar haar passie lag bij zingen, net als haar moeder, die meezong met de populaire liedjes van de radio. De populaire muziek, die toen vooral op de radio klonk wordt ook wel MPB genoemd, dat staat voor Musica Popular Brasileira. Een muziekstijl die ontstond eind jaren zestig - begin jaren zeventig en een heterogene groep musici bevatte, een generatie artiesten, zoals Gilberto Gil, zangeres Elis Regina en Maria Bethania om er een paar te noemen. Deze muziek werd populair in een donkere periode in de Braziliaanse politiek; een onplezierige periode met een politiek klimaat van toenemende angst en onderdrukking.
Midden jaren zestig kreeg die muziekstijl een boost dankzij populaire tv-festivals - voor de onderdrukte bevolking een soort muzikale uitlaatklep. Tijdens deze tv-festivals, die rechtstreeks uitgezonden werden, wees een jury van musici, critici en journalisten winnaars aan die in de prijzen vielen. Zanger, gitarist en componist Caetano Veloso, zanger-gitarist Milton Nascimento en artiesten zoals Chico Buarque de Hollanda, een singer-songwriter uit Rio, die in 1966 bij de winnaars hoorde, waren artiesten die grote indruk maakten op Ceumar en haar beïnvloed moeten hebben ....... Deze MPB kan het best omschreven worden als een mix van Jazz en soul en de traditionele sambamuziek.

Ceumar & Trio ( v.l.n.r.: Mike Del Ferro - Frans van der Hoeven - Ceumar - Olaf Keus ( foto: Ben Mendes (http://www.ceumar.net/)
Ze begon naam te maken door Amerikaanse- en Braziliaanse hits te zingen in cafés in de regio Minas Garais, voordat ze in 1995 naar de wereldstad Sao Paulo verhuisde.
Hier ontmoette ze Zeca Baleiro, met wie ze in 2000 haar debuutalbum Dindinha maakte, wat haar op de podia van allerlei muziekfestival in Zuid-Amerika bracht. Dankzij dit eerste album werd ze uitgenodigd om in juli 2003 op te treden op het Belgische Sfinks Festival. Tussen 2000 en 2009 bracht ze nog drie platen uit: Sempre Viva, Achou! en Meu Nome, de laatstgenoemde een registratie van een live-optreden in het FECAP-theater van Sao Paulo. In 2005 ontmoette ze op één van die Zuid Amerikaanse festival Mike del Ferro en zijn trio en uit deze ontmoeting vloeide een Europese tournee voort. In 2009 verhuisde ze naar Amsterdam en begon hier weer op te treden met Mike Del Ferro - haar laatste album Live in Amsterdam, eerder dit jaar uitgebracht, is hiervan een resultaat.

Ceumar wordt begeleid door drie ervaren jazzmuzikanten. Mike Del Ferro studeerde aan het conservatorium van Amsterdam. Hij reisde de hele wereld door met een indrukwekkende lijst musici en speelt graag en vaak met musici uit andere culturen. In 2000 maakte hij een plaat, die ik in mijn verzameling tegenkwam, getiteld Mike Del Ferro plays Belcanto, waarin hij klassieke Belcanto liederen gecomponeerd door bijvoorbeeld Verdi, Puccini en Nebucco, om er een paar te noemen, omvormt tot jazznummers. Frans van der Hoeven speelt op honderden (!) platen mee als bassist met musici als Jesse van Ruller, Bert Joris, Tineke Postma, Fay Claasen en Jeroen van Vliet. Ik hoorde hem in februari 2005 op bas met het Jesse van Ruller trio (+ Bert Joris) tijdens een concert in Porgy en Bess Terneuzen. Olaf Keus is een slagwerker, die vaak optreedt met muzikanten uit Zuid Amerika, zoals Ramon Valle, zangeres Deborah J. Carter en de Surinaamse fluitist Ronald Snijder.
Ceumar. (foto: Hans Speekenbrink (http://www.ceumar.net/))
De plaat Ceumar & trio - Live in Amsterdam bevat negen nummers, waarvan bijna de helft eigen composities. Eén van die eigen nummers is Jabuticaba Madura, dat gaat over een Braziliaanse vrucht genaamd Jabuticaba. Ik vond een fragment van dit nummer dat ik graag wil laten horen.

Twee nummers, Dindinha en Pecadinhos, zijn van de hand van Zeca Baleiro, die ook op haar gelijknamige eerste plaat meespeelde en produceerde: Dindinha en nu voor het eerst in een live-versie te horen is. Girias do Norte, een geweldig nummer, komt oorspronkelijk uit het noorden van Brazilië. Het ritme dat je hoort heet coco en werd populair gemaakt door José Gomes Filho, beter bekend als Jackson do Pandeiro. Ik wil afsluiten met dit nummer gespeeld tijdens het VPRO programma Vrije Geluiden.

Ceumar ( foto: Claudia Dorei (http://www.ceumar.net/ )
Als je net als ik houdt van Braziliaanse muziek, dan kun je niet om deze fraaie plaat heen. Het is te verkrijgen via de site van CDBaby.


En als je van Braziliaanse muziek houdt, bezoek dan ook eens de de Choro-music blog!

Hans Koert
keepswinging@live.nl




Een paar jaar geleden verhuisde de Braziliaanse zangeres Ceumar van Sao Paulo naar Amsterdam en trad ze live op met een trio bestaande uit Nederlandse jazzmusici: Mike Del Ferro - Frans van der Hoeven - Olaf Keus. Dit optreden in het Tropentheater in Amsterdam is uitgebracht en al weer het vijfde album van deze Braziliaanse zangeres, die in haar moederland als zangeres en componist sinds 2000 een carriere heeft opgebouwd. Keep Swinging beluisterde haar Nederlandse debuutalbum en raakte onder de indruk. Als je niets wilt missen volg Keep Swinging dan via Twitter of vraag de gratis nieuwsbrief.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Jesse Van Ruller Drumless Trio in concert in Porgy en Bess

Jesse van Ruller treedt op met drumloos trio in Porgy en Bess (Nederlands) Jesse Van Ruller Drumless Trio in concert in Porgy en Bess ( English)

The best way to spend a Sunday afternoon, isn't it? JESSE VAN RULLER Drumless TRIO in concert in PORGY EN BESS
Hans Koert

Snowflakes outside Porgy en Bess announce a new snow shower, but the club inside is filled with warmth and good music. The Jesse Van Ruller Trio was scheduled in the club, at the 19th of December, 2010, featuring Joris Roelofs and Clemens Van Der Feen. This Kerstconcert, Christmas concert, was entitled Chambertones.

Snow and a Christmas seem to belong together, like the theme Chambertones - smooth chamber music. The best way to spend a Sunday afternoon, isn't it? one of the visitors asked rhetorical.

Joris Roelofs ( photo courtesy: Hans Koert)
Jesse van Ruller's new trio, whose first album Chambertones got some good critics, was born years ago, when Jesse, Joris and Clemens played together for the first time. During these informal sessions the idea was born to found a drum-less trio. Drumless trios are rather rare, but not for Porgy en Bess, chairman Hans Zuiderbaan suggested, refering to the Chet Baker Trio that performed in this club twenty five years ago with Chet Baker, Philip Catherine and Jean-Louis Rassinfosse. To compare both trios was of course a fabricated argument to introduce this Supertrio, as Hans labelled it. Jesse Van Ruller ( photo courtesy: Hans Koert)
The first set started with one of their own compositions, Oh Terneuzen. Als we in Amsterdam spelen heet het Oh Amsterdam (= When we play it Amsterdam it is entitled Oh Amsterdam), Jesse explained. For the next tune, August 30, a Joris Roelofs compositions, Joris took the bass clarinet. The huge bass clarinet, it has a usable range of over four octaves I heard on good authority, is not often used in jazz, but notable swing clarinet players like Harry Carney, Buddy deFranco (1964) and Benny Goodman played the instrument now and then. Benny used it in some of the famous Camel Caravan Broadcasts (1939). For me Eric Dolphy is the maestro on the instrument at albums like Out of Lunch or the Last Date with Misja Mengelberg, Jacques Schols and Han Bennink ( 1964 ), in which Holland wrote jazzhistory!! I remember how Courtney Pine played it in a great way at a concert during the International Jazz Festival in Middelburg one and a half year ago.
During the first set of the Terneuzen concert in Porgy en Bess the "three-oh" played more songs from their latest album, like the Clemens Van Der Feen composition Lovesong for Y and Ruller's Cow Daisy. Clemens Van Der Feen ( photo courtesy: Hans Koert)
Love to share with you the latter as it was played last month at the VPRO TV program Vrije Geluiden: Cow Daisy.

The first set was finished with a mystery song. Je zult het ongetwijfeld herkennen ( = No doubt, you will recognize it), Jesse suggested, but in my case no bells were ringing. Mind that I missed The Beatles and Rolling Stones craze; I later learned that it must have been Norwegian Wood, a Beatles classic, a tune, as played by the trio, wasted on me. Joris Roelofs ( photo courtesy: Hans Koert)

The second set had some great tunes that fascinated me, like the ballad Every Time We Say Goodbye written by Cole Porter for the Seven Lively Arts revue of 1944 and now performed in a great way by Joris Roelofs. It was, together with Just In Time, one of the highlights of the concert.

Jesse Van Ruller ( photo courtesy: Hans Koert)

The second set was finished with Circles, a Ruller composition, which was recorded by him on a previous album of the same name. It also played at the VPRO TV program Vrije Geluiden.

Clemens Van Der Feen ( photo courtesy: Hans Koert)

It was a pity that, due to the weather conditions, the Porgy en Bess jazz club wasn't jam filled as you should expect - the people who joined the concert can look back upon an attractive performance: Are there better ways to spend a Sunday afternoon?

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Twitter

"The trio seems to be one of the most common group forms to play in jazz, featuring piano, bass and drums." I recently wrote in a contribution about Tamir Hendelman. Last weekend concert in Porgy en Bess Jazz club ( Terneuzen) ( south west part of The Netherlands) learned that it isn't a hard and fast rule: The Jesse Van Ruller trio, featuring Jesse on the guitar, Joris Roelofs on (bass-)clarinet and Clemens Van Der Feen on double bass learned that more roads lead to Rome. A remarkable combination with a special sound and no-one in the audience missed the percussion. A special Christmas concert in Porgy en Bess. Keep Swinging reviewed it. If you don't want to miss any contribution in future, follow it at Twitter or ask for its newsletter .

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Jesse van Ruller Trio treedt op met drumloos trio in Porgy en Bess

Jesse van Ruller treedt op met drumloos trio in Porgy en Bess (Nederlands) Jesse Van Ruller Drumless Trio in concert in Porgy en Bess ( English)Is er een betere manier om de zondagmiddag door te brengen?
JESSE VAN RULLER treedt op met DRUMLOOS TRIO in PORGY EN BESSHans KoertSneeuwvlokken voor de ramen van Porgy en Bess (Terneuzen) kondigen als een buienradar avant la lettre een nieuwe sneeuwveld aan, maar binnen is het warm en er is muziek. Op deze zondagmiddag, 19 december 2010, staat het trio van Jesse van Ruller gepland, met Joris Roelofs en Clemens van der Feen.

Sneeuwvlokken en het kerstconcert - het hoort bij elkaar - net als het thema van het concert: Chambertones - Kamermuziek. Is er een betere manier om de zondagmiddag door te brengen? stelde een bezoeker in de pauze zijn retorische vraag. Joris Roelofs ( foto: Hans Koert)Het idee voor Jesse van Ruller's nieuwe trio, wiens eerste plaat Chambertones goede kritieken kreeg, ontstond enige tijd geleden, toen Jesse, Joris en Clemens een keer samenspeelden. Het idee ontstond om een groep te formeren zonder drum. Een trio zonder slagwerk zie je maar zelden, al heeft Porgy en Bess, volgens voorzitter Hans Zuiderbaan, er ervaring mee, doelend op het Chet Baker Trio dat hier vijfentwintig jaar geleden optrad, bestaande uit Chet Baker, Philip Catherine en Jean-Louis Rassinfosse.). Het vergelijk tussen deze twee trio's was uiteraard voor deze gelegenheid gemaakt om het Supertrio, zoals Hans Jesse's groep betitelde, te introduceren.Jesse van Ruller ( foto: Hans Koert)De eerste set werd afgetrapt met een eigen compositie Oh Terneuzen. Als we in Amsterdam spelen heet het gewoon Oh Amsterdam, legde Jesse uit. In het nummer August 30, een compositie van Joris Roelofs, nam Joris voor de eerste keer tijdens dit concert de basklarinet ter hand.
Het wat onhandig ogende muziekinstrument heeft een bereik van meer dan vier octaven, hoorde ik uit betrouwbare bron. Het wordt in de jazz niet vaak bespeeld, maar verschillende swingklarinettisten zoals Harry Carney, Buddy deFranco (1964) en zelfs Benny Goodman namen het instrument af en toe ter hand. Zo speelde Benny basklarinet tijdens de bekende Camel Caravan radio-uitzendingen eind jaren dertig. Voor mij is echter Eric Dolphy de meester op het instrument, zoals te horen op platen als Out of Lunch of de Last Date opnamen met Misja Mengelberg, Jacques Schols en Han Bennink ( 1964), een gebeurtenis die ongetwijfeld thuis hoort in de Canon van de Jazz. Ik herinner me ook hoe Courtney Pine, anderhalf jaar geleden, in Middelburg tijdens het International Jazz Festival, de sterren van de hemel blies. Tijdens de eerste set kwamen verder nog nummers voorbij als de Clemens van der Feen compositie Lovesong for Y (sic) en Ruller's Cow Daisy. Clemens van der Feen ( foto: Hans Koert)Graag wil ik het laatst genoemde nummer laten horen dat ook onlangs gespeeld werd tijdens het VPRO programma Vrije Geluiden: Cow Daisy.

De eerste set werd afgesloten met een mysterie song, waarbij Jesse suggereerde dat we het ongetwijfeld zouden herkennen, maar dat was in mijn geval niet zo - bedenk dat de periode van The Beatles en The Stones volledig aan me voorbij gegaan is. Het bleek achteraf het nummer Norwegian Wood, een Beatles classic, een nummer, in de uitvoering van het trio, niet aan mij besteed. Joris Roelofs ( foto: Hans Koert)
Tijdens de tweede set speelde het trio een paar nummers, die zijn blijven hangen, zoals de ballad Every Time We Say Goodbye, geschreven in 1944 door Cole Porter voor de revue Seven Lively Arts en schitterend vertolkt door o.a. Joris Roelofs. Het was, net als overigens Just In Time, een hoogtepunt van het concert.
Jesse van Ruller ( foto: Hans Koert)Het concert werd afgesloten met Circles, een Ruller compositie, dat hij al eens eerder uitbracht op het gelijknamige album. Ook dit nummer speelde het trio tijdens het VPRO TV programma Vrije Geluiden.

Clemens van der Feen ( foto: Hans Koert)Het was jammer dat het weer "sneeuw" in het eten gooide en dat daardoor de zaal van Porgy en Bess niet vol zat. Ook al zijn Ajax en Feyenoord afgelast, in Porgy en Bess gaan we gewoon door ..... legde Hans Zuiderbaan nog eens uit. De mensen die er wel waren, konden terugzien op een sfeervol concert: Is er een betere manier om de zondagmiddag door te brengen?
Hans Koert

keepswinging@live.nl

Twitter

"De triovorm is één van de meest voorkomende vormen in de jazz, meestal bestaande uit piano, bas en slagwerk" schreef ik onlangs in een blog over Tamir Hendelman. In Porgy en Bess bleef afgelopen weekend geen spaan heel van deze bewering - het trio van Jesse van Ruller trad, samen met Joris Roelofs en Clemens van der Feen op met gitaar, (bas)klarinet en bas - een tamelijk ongewone combinatie. Door de bijzondere klankcombinatie werd het slagwerk niet gemist. Een bijzonder kerstconcert in Porgy en Bess. Keep Swinging was erbij en brengt verslag uit. Mis het niet - volg het via Twitter of vraag de nieuwsbrief aan.

RetrospectOscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Vijf swingende mannen: Les Pommes de ma Douche

Les Pommes De Ma Douche - Five Men Swinging (English) - Vijf Swingende Mannen: Les Pommes de ma Douche (Nederlands)

Les Pommes speelt "United Swing of America".
Vijf Swingende Mannen: LES POMMES DE MA DOUCHE
Hans Koert

Tien jaar geleden, in maart 2000, werd de Franse groep Les Pommes de ma Douche geboren tijdens een gewoon tuinfeest bij wat goede vrienden. Op dat tuinfeest was het orkest van David Riviere uitgenodigd. Eén van de leden van dat orkest was gitarist Dominique Rouquier. Onder de gasten, die uitgenodigd waren, zaten Pierre Delaveau, Laurent Zeller en Laurent Delaveau, de vader van Dominque. Na een paar nummers besloten ze dat het tijd werd voor wat meer swingende Django-klanken. Er werd een groepje geformeerd, de instrumenten gepakt en samen met de eerdergenoemde personen werd er al snel flink gejamd ... C'est de suite un grand moment de joie mais surtout de spontanéité, d’intense émotion et de partage musical… ( = Het werd een uitbarsting van vreugde en spontaniteit, van een intense emotie in het samen muziek maken) herinneren de leden van de band zich tien jaar later. Na afloop werden er wat afspraken vastgelegd en zo ging de trein rollen. Niet lang daarna traden de leden van de groep op met grote namen uit de zigeunermuziek, zoals Tchavolo Schmitt en Bireli Lagrene. En dan nu, tien jaar later, verschijnt alweer hun vijfde album: Five Men Swinging.

Les Pommes de Ma Douche tijdens het feest (2000) ( foto: http://www.lespommesdemadouche.com/ )

Ik heb van dit orkest twee platen in mijn verzameling. In een eerdere blog schreef ik over hun derde album, getiteld Les Pommes de ma Douche - On n'est pas lá pour se faire engueuler, gewijd aan Johnny Hess, lid van het duo uit de jaren dertig Charles et Johnny. Johnny introduceerde het woord Zazou in het nummer Je Suis Swing, één van de nummers van de derde cd. Zazou werd een begrip en stond, m.n. in Parijs, synoniem voor een belangrijke maatschappelijke beweging gedurende de jaren veertig ten tijde van het pro-Duitse Vichy-regime.

De plaat Five Men Swinging is gewijd aan de Amerikaanse muziek, de USA ( = the United Swing of America) zoals Alain Raemackers het in zijn hoesinfo omschrijft. De muziek van Tin Pan Alley, met nummers zoals Night and Day en the Lady is a Tramp tot Hollywood en van Kansas City tot aan standards als Stompin' at the Savoy en Jimmy Giuffre's Four Brothers. De muziek is vooral plezierig om naar te luisteren en het swingt als een trein, in een traditie die ligt binnen de hot club swing en de muziek van Gus Viseur, met een repertoire dat bestaat uit jazz, zigeunermuziek, Franse chansons en musette.

Luister maar eens naar een fragment van zo'n typisch Django Reinhardt nummer, Stomping at Decca, dat door Les Pommes nog niet is uitgebracht op plaat.

De groep bestaat uit Dominique Rouquier op sologitaar, Pierre Delaveau op ritmegitaar, David Riviere accordeon, Laurent Zeller viool en Laurent Delaveau op bas. Vader en zoon Pierre en Laurent Delaveau vormen de stevige basis van het kwintet. Les Pommes de Ma Douche ( klik op de foto om te vergroten) ( foto: http://www.lespommesdemadouche.com/
Pierre begon als accordeonist, maar speelt nu vooral ritmegitaar. Laurent ging bas spelen vanaf de oprichting van de band. Daaroor speelde hij een aantal jaren in rockbands ( het zij hem vergeven). Gitarist is Dominique Rouquier, die in zijn jeugd geboeid werd door de muziek van Django, maar als tiener een tijdelijk uitstapje maakte naar de muziek van Led Zeppelin. Hij verdient nu de kost als muziekleraar aan het Conservatorium van Blois. David Riviere brengt met zijn accordeon de musetteklanken van Gus Viseur weer tot leven in de band. Hij raakte geboeid door, natuurlijk, de muziek van Viseur, maar ook van accordeonisten als Jo Privat en Richard Galliano. En, last but not least, violist Laurent Zeller; hij speelde in de groepen van Raphaël Fays en Tchavolo Schmitt.

Les Pommes de Ma Douche ( foto: http://www.lespommesdemadouche.com/

De lijst met titels van de plaat Five Men Swinging bevat een twaalftal nummers. Ik vind het moeilijk aan te geven welke ik het beste vind. De meeste nummers worden in uptempo gespeeld, zoals de foto van de band, al rennende langs de Seine ( met aan de overkant de Eiffeltoren), suggereert. Een paar mooie nummers zijn het swingende Americano en het uit 1947 stammende nummer van Jimmy Giuffre: Four Brothers. Walking with JB ( Wie is dat eigenlijk JB - Josephine Baker?) is een mooie jazzmusette, een compositie van accordeonist David Rivière. Alle nummers swingen als de spreekwoordelijke trein en Les Pommes de ma Douche doet de titel van de plaat alle eer aan: "Five Men Swinging"


Tenslotte nog een fragment, opgenomen backstage voor een optreden ................

Les Pommes de ma Douche vertroetelt de muzikale erfenis van de Franse zigeuners en musettebands, de muziek van Django en Gus Viseur. Geen naspelen van originelen, noch dat "oh-nee-alweer-die-Django-dreun" gevoel, maar frisse nieuwe muziek van een groep mannen die weten hoe dit soort muziek te spelen.

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Twitter

De Franse Oudestijl jazzscene is voor mij altijd al één van de meest interessante van Europa geweest. Wat te denken van groepen als de Hot Antic Jazz Band, Les Petit Jazzband de Mr. Morel of zijn nieuwste groep Les Rois du Foxtrot. En niet te vergeten de successen van groepen als Les Haricot Rouges, de Orpheon Celesta of Charquet et Co, alweer meer dan 30 jaar geleden? Deze bands richtten zich vooral op de Amerikaanse jazz en jazzgerelateerde muziek uit de VS. Les Pommes de ma Douche, Vijf Swingende Mannen, omschrijft dit als de United Swing of America en laat dit herleven in een stijl gerelateerd aan de muziek van Django en Gus Viseur - Hot Club en musette klanken. Heerlijke muziek, die weer helemaal tot leven komt als Dominique, Pierre, David en beide Laurents zich ermee bemoeien. Keep Swinging beluisterde hun nieuwste album, getiteld: Five Men Swinging. Als je niets wilt missen volg dan de nieuwste bijdragen via Twitter of vraag haar nieuwsbrief.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Les Pommes De Ma Douche - Five Men Swinging

Les Pommes De Ma Douche - Five Men Swinging (English) - (maandag) Vijf swingende mannen: Les Pommes de ma Douche (Nederlands)

Une sorte de manifeste qui eut pu s' intituler "United Swing of America".
LES POMMES DE MA DOUCHE - Five Men Swinging
Hans Koert

Ten years ago, March 2000, the French group Les Pommes de ma Douche played for the first time together at a garden party of some friends, where the David Riviere Orchestre was invited. One of the members of that orchestra was guitar player Dominique Rouquier. Guests, invited at the party were Pierre Delaveau, Laurent Zeller and Laurent Delaveau, Dominique's father and after a few tunes they decided to play some Django tunes. C'est de suite un grand moment de joie mais surtout de spontanéité, d’intense émotion et de partage musical… ( = It was an instant of great joy and spontanity, of intense emotion and sharing of music .....,) the members of Les Pommes remember at their website. They made some appointments before they left and so it all started. Soon the five men played with great names in gypsy jazz like Tchavolo Schmitt and Bireli Lagrene. Now, ten years later, the group released its fifth album, entitled Five Men Swinging.

Les Pommes de Ma Douche at the party (2000) ( photo: http://www.lespommesdemadouche.com/ )

It's their second album in my collection. In a precious blog I told about the third album entitled Les Pommes de ma douche - On n'est pas lá pour se faire engueuler, dedicated to Johnny Hess, member of the vocal duo Charles et Johnny in the 1930s. Johnny introduced the word Zazou in the tune Je Suis Swing, which is one of the tracks of their 3rd record. The Zazou became an important movement during the 1940s in Paris, a reaction against the pro-German Vichy regime in the country.

The album Five Men Swinging is dedicated to the American culture, the USA ( = the United Swing of America) as Alain Raemackers labels it in the liner notes. The music from Tin Pan Alley, with songs like Night and Day and the Lady is a Tramp to Hollywood and from Kansas City up to standards like Stompin' at the Savoy or Jimmy Giuffre's Four Brothers. The music is fun and it swings, in a tradition that can be best described as the Hot Club du France with the addition of Gus Viseur with a repertoire between jazz and musette, the gypsy and tzigane culture, French chansons and standards.
Love to share with you a fragment of a tunes, originally composed by Django Reinhardt and Stephane Grappelli and unreleased up to now by Les Pommes: Stomping At Decca.

The band features Dominique Rouquier on solo guitar, Pierre Delaveau on rhythm guitar, David Riviere accordion, Laurent Zeller violin and Laurent Delaveau on double bass. Father and son Pierre and Laurent Delaveau are the solid rhythmical base of the quintet.

Les Pommes de Ma Douche ( click to enlarge) ( photo: http://www.lespommesdemadouche.com/
Pierre started as an accordionist, but is now active as the rhythm guitarist - Laurent took up the double bass since 2000, after playing in several rock bands. The guitarist Dominique Rouquier was fascinated by the music of Django as a kid, but as a teenager he liked to play the music of Led Zeppelin. Now he's a guitar teacher at the Blois Conservatory of Music. David Riviere brings the musette sound of Gus Viseur into the ensemble. He is fascinated by the music of Gus Viseur, of course, and accordion players like Jo Privat and Richard Galliano. Last but not least is violin player Laurent Zeller, who played in the bands of Raphaël Fays and Tchavolo Schmitt.

Les Pommes de Ma Douche ( photo: http://www.lespommesdemadouche.com/

The tracklist of the album Five Men Swinging contains a dozen tracks. It is hard to tell which ones belong to my favourites. Most of the tunes are in up-tempo, like the band running along the river Seine, with the Eifel Tower at the other sde of the river. Great tunes are the swinging Americano and the 1947 Jimmy Giuffre tune, he composed for Woody Herman: Four Brothers. Walking With JB. ( who's JB?) is a great jazz musette, a David Rivière composition. All tunes swing like hell and that's exactly what the men promise in the title "Five Men Swinging".
Enjoy a fragment which shows the band back stage .......

The Les Pommes De Ma Douche cherish the musical heritage of the French gypsy and musette bands, the music of Django, the music of men like Gus Viseur. Their music is not a copy, nor a clone, but music which sounds new and fresh and, above all, made by men who know how to swing. If you like this kind of music try to get a copy of one of the Les Pommes de ma Douche albums.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

The French traditional jazz scene seems to be one of the most interested ones of Europe. What to think about bands like the Hot Antic Jazz Band, Les Petit Jazzband de Mr. Morel or his latest ensemble Les Rois du Foxtrot. And don't forget, decades ago, successes by bands like Charquet et Co and the Orpheon Celesta. Most of these bands loved to play the US jazz- and dance music from the 20s and 30s. Les Pommes de ma Doucher, five swinging men, revives the music as played by Django Reinhardt and Gus Viseur - hot club music and musettes. Great stuff, which becomes fresh and new when these five men take their instruments. Keep swinging reviewed for you its latest album entiteld Five Men Swinging. If you don't want to miss any contribution follow Keep Swinging at Twitter or ask for its latest newsletter.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions