Keep (it) Swinging: Courtney Pine geeft Middelburg energie

Courtney Pine geeft Middelburg energie (Nederlands) Courtney Pine energizes Middelburg (English)

3de Internationaal Jazzfestival Middelburg
COURTNEY PINE GEEFT MIDDELBURG ENERGIE
Hans Koert

Als je een plaat koopt of je gaat naar een concert van een beroemde of niet zo beroemde muzikant, dan weet je meestal wel wat je te wachten staat. Wie laat een CD, die hij bij de Drvkkerij of plaatselijke platenboer koopt, eigenlijk nog voorspelen? Niemand toch? Je ziet een CD, je bekijkt de hoes, je leest de informatie en je “hoort”, zonder te beluisteren, wat je van die plaat kunt verwachten. Meestal klopt dat en soms heb je gewoon een kat in de zak gekocht. Als je naar een concert gaat, weet je meestal wel wat je te wachten staat en kies je bewust om wel of niet een kaartje te kopen. Op een jazzfestival worden meestal meerdere optredens op één avond gepland en zitten er wel eens bands tussen die je minder aanspreken ............… denk je.

Zoe Rahman ( foto: Hans Koert)

Op zondagavond 31 mei 2009 stond op het Internationaal Jazzfestival van Middelburg de band Mona Lisa Overdrive gepland – een fantastische groep, bijna een all-star bezetting met grote namen uit de vaderlandse jazzscene: Jesse Van Ruller – Stefan Lievestro – Arno Krijger en Hans van Oosterhout – Geen twijfel mogelijk – een topband. Om 10 uur ‘s avond stond de volgende band gepland: Courtney Pine’s Jazz Warriors. Bij het horen van die naam ging er een belletje rinkelen, en ik herinnerde Courtney Pine als één van die hip-hop en reggae jazz freaks, die met hun funky muziek ritmen eind jaren tachtig de (jazz)wereld probeerden te veroveren. Not my piece of cake, om het maar eens in goed Nederlands te zeggen. Ik zie mezelf nog niet staan springen voor het podium. Ik ben vroeg thuis vanavond, meldde ik nog het thuisfront, Eerst Mona Lisa Overdrive horen en dan nog even een glimp van die Courtney Pine met zijn bolle vissenogen en dan ben ik op tijd weer thuis.

Niet dus ……………… Ik had wat uit te leggen!

Omar Puente ( foto: Hans Koert)

Courtney Pine, geboren in London in maart 1964, was niet met zijn Jazz Warriors gekomen, maar met zijn sextet, met natuurlijk Courtney Pine op sopraansax, fluit en een schitterende basklarinet; Omar Puente op electrische viool; Cameron Pierre op gitaar; Zoe Rahman achter de vleugel; Darren Taylor op bas en Robert Foudjour op slagwerk. Vijf donker gekleurde mannen en een blanke, fragiele, langharige Indiase schoonheid achter de toetsen. Als een klassieke pianiste, klaar om de derde symphonie van Rachmaninov in te zetten, rangschikte ze al een kwartier voor aanvang haar partituren en zette ze zorgvuldig met wasknijpertjes vast ( ’t was immers een openluchtconcert!) en schonk ze uit een thermoskan thee-met-melk in een glazen kopje. ( Als je dit in een boek zou schrijven zouden critici wellicht terecht opmerken: hij heeft een levendige fantasie ). Het voltrok zich allemaal voor onze ogen. Wat doet dat onschuldige meisje tussen al die woeste mannen? vroeg het publiek zich bezorgd af.Zoe Rahman en Courtney Pine ( foto: Hans Koert)

Courtney Pine komt op en legt flanellen doekjes neer voor de centrale microfoon en vlijt daar voorzichtig zijn instrumenten op neer als ware ze van glas. Bij de aanvang van het concert vraagt hij het publiek om applaus voor de organisatie van dit fantastische festival, dat al zo lang bestaat en waarvoor hij eindelijk is uitgenodigd. Hij vertelt dat hij vanavond een eerbetoon wil brengen aan de pioniers van de jazz, zoals klarinetist Sidney Bechet. Zijn laatste album, Transition in Tradition is geheel gewijd aan deze klarinettist, die in Frankrijk uitgroeide tot een jazzicoon: En hommage á Sidney Bechet, noemt hij dit in goed Engels.

Cameron Pierre (foto: Hans Koert)
Dan begint hij te spelen op zijn basklarinet ( wat een schitterend instrument qua vormgeving en geluid ) – soms lange Coltrane-achtige solo’s – tapijten van geluid; dan weer thema's uit de klassieke muziek of volksliedjes en polka’s uit de zigeunertraditie, zoals in het nummer Le Matin Est Noire. Fascinerende muziek – heel divers en dus steeds weer verrassend. In het nummer Sound of Jazz? ( dat je in het Engels moet uitspreken als The Sound of Jazz Question Mark ( = vraagteken)) krijgt ieder bandlid ruim de gelegenheid om zijn of haar kunnen te laten horen in lange solo’s.

Courtney Pine ( foto: Hans Koert)

Omar Puente, de violist, werd geboren in Santiago de Cuba en leerde het instrument bespelen van zijn vader. Hij studeerde klassiek viool aan de Estaban Salas Conservatorium van Santiago (Cuba), maar ‘s avonds speelde hij liever in de kroegen de muziek geïnspireerd op Compay Segundo. Hij maakte cariere in de klassieke muziek en bracht het zelfs tot eerste violist in het Nacional Symphony Orquestra de Cuba, maar ’s avonds speelde hij de populaire Cubaanse muziek met bijv. de geweldige trompettist Arturo Sandoval.( Misschien een tip voor het festival van volgend jaar, Renny). Vijftien jaar geleden koos hij definitef voor het laatste en ging in Engeland wonen met zijn vrouw. Hij speelde de Cubaanse muziek met artiesten als Tito Puente, Ibraham Ferrer en Eddie Palmieri. Nu is hij één van de leden van Courtney Pine´s band en bespeelt hij de electrische viool op een ernergieke en virtuose manier. Schitterend.

Zoe Rahman ( foto Hans Koert)

Onze thee-met-melk nippende pianiste ontpopte zich als een geroutineerde jazzpianiste. Zoe Rahman, geboren in Chichester (Engeland), studeerde muziek aan de Oxford Universiteit (Engeland) en jazzmuziek aan het Berklee Conservatorium in Boston (VS). Haar vader is afkomstig uit Bangladesh en dit verklaard haar Indiase schoonheid; ze liet zich door de muziek uit die streken inspireren in haar muziek. Ze wordt wel omschreven als one of the finest young pianist in Europe (= één van de beste jonge pianisten van Europa) en ze treedt regelmatig op met Courtney Pine.

Robert Fordjour (foto: Hans Koert)
In één van zijn laatste nummer, Au Revoir, speelt Courtney Pine één van zijn fascinerende solo’s op die schitterende basklarinet en op zijn fluit. De melodie en het ritme doen denken aan een Willem Breuker compositie. Ik vond een interview met Courtney Pine, in Jazz Nu ( 2000) geschreven door Dirk Koppes, dat de titel meekreeg: Je moet de luisteraar bij z’n kloten pakken. En dat is kernachtig en direct uitgedrukt zoals de muziek van Courtney Pine bij me binnen kwam – aangrijpend - geinspireerd - vol verrassingen ………. zoals het slot, dat je eerder bij De Toppers zou verwachten dan bij een serieus jazzconcert.

Courtney Pine ( foto: Hans Koert)

Well we have only 5 minutes left (= We hebben nog vijf minuten)……….. so please clap your hands ( = ..... dus allemaal meeklappen) …… Stop stop, we have only four minutes and 40 seconds left, please stand up from your seats ( = stop stop, we hebben nog maar vier minuten en veertig seconden. Ga allemaal staan alstublief. ) ………. Please, we have only four minutes and twenty seconds left - join us in front of the stage and when I count to four, please jump all together. ( = Stop, we hebben nog maar vier minuten en twintig seconden over - Kom naar voren, voor het podium en als ik tot vier tel, dan springen we allemaal tegelijk op ............ ) Courtney Pine Sextet op het derde Internationale Jazzfestival van Middelburg - mei 2009 ( foto: Hans Koert)

Drie minuten later sta ik met mijn 57 jaar als een overspannen Duracelkonijntje op en neer te springen. I went up at five o’clock this morning and left to Gatwick to be hear in time. (= Ik stond vanmorgen al om vijf uur op om naar Gatwick te gaan en hier op tijd te zijn). As we had a long trip today and I don’t often perform in an open air concert, I was afraid being too tired to play. ( = Aangezien we een lange reis voor de boeg hadden en ik niet vaak in de openlucht speel, was ik bang te moe te zijn om op te treden. ). But you were a great audience - you gave me new energy. Thanks Middelburg! ( = Maar jullie waren een fantastisch publiek en jullie gaven me weer nieuwe energie. Bedankt Middelburg. )

Bedankt Courtney Pine – ik was ook moe en je gaf mij ook nieuwe energie – schitterende muziek en allerlei ideeën om nog eens wat mee te doen. Wat een geweldige man - wat een charisma - wat een uitsraling. Sommige artiesten zouden wel eens een cursusje bij Courtney Pine moeten volgen – dat zou geen kwaad kunnen.

Hans Koert - keepswinging@live.nl

Wie op de hoogte gehouden wil worden van deze blog; met zijn voeten in de Zeeuwse klei, maar met zijn hoofd bij de jazz, mail me dan en je leest éénmaal per veertien dagen wat je gemist hebt .......... keepswinging@live.nl