Ron Carter - Dear Miles

The English version Ron Carter - Bass de Jour will be published tomorrow.
Het Ron Carter Quartet was één van de bands, die voor 11 juli 2008 geprogrammeerd stonden tijdens het 33ste Northsea Jazzfestival in Rotterdam. Je hebt al wat impressies van die dag kunnen lezen in de bijdrage Vrijdag: Northsea jazz. Eén van de hoogtepunten van die dag was het concert van het Ron Carter Quartet met Ron Carter op bas, Stephen Scott aan de piano, Payton Crossley op slagwerk en Rolando Morales-Matos op percussie. Het concert stond gepland in de Madeirazaal voor 22.15, maar begon een kwartiertje later.

Het interview: v.l.n.r.: Payton Crossley - Rolando Morales-Matos - Stephen Scott - Ron Carter - Dan Quellette (Northsea Jazz ) (foto: Hans Koert)
Voorafgaand aan dit concert stond een interview gepland door Dan Quellette met Ron Carter en de leden van zijn band in de Volgazaal. Dan Quellette, journalist bij Down Beat magazine, had deze Question & Answer (= Vraag en Antwoord), zoals het genoemd werd, georganisseerd als een vraaggesprek tussen de leden van de band en hun maestro, zoals percussionist Rolando Morales-Matos, Puertoricaan van geboorte, Ron aansprak bij de eerste vraag. Eén van de vragen was, hoe Ron Carter er steeds in slaagt zijn eigen geluid te maken, ook al speelt hij niet op zijn eigen instrument. Ron legde uit dat het niet mogelijk is om zijn eigen bas uit de VS mee te nemen: You pay three times the airfare when you take your own instrument with you (= Je betaalt drie keer het normale tarief als je je bas meeneemt in het vliegtuig), legde Ron uit, I have to play now on the bass de jour, the double bass available on the band stand. ( = Ik speel dan ook als ik op tournee ben, op de bass de jour, vrij vertaald de bas-van-de-dag, het instrument dat ter plekke beschikbaar gesteld wordt). I only change the tail pin and the pickup, to amplify the sound. (= Het enige wat ik aanpas is de staartpunt voor de juiste hoogte en de pickup, het element, dat het geluid versterkt.). Ron legt uitgebreid het verschil uit tussen de diverse snaren die hij vroeger en nu gebruikt heeft ( de bas waarop hij thuis speelt is nog steeds die waarmee hij in het Miles Davis Quintet furore maakte) en de ontwikkeling in de versterking van het basgeluid, hetgeen uiteindelijk geleid heeft tot de pickup die hij nu gebruikt. I meet my bass de jour normally twenty minutes before concert, so..... ( .. Ik maak twintig minuutjes voor het concert pas kennis met mijn bas de jour, dus ...... !!)

Ron Carter (Northsea Jazz) foto: Hans Koert

Stephen Scott, die al heel wat jaren met Ron speelt, vroeg zich af hoe het lukt om die specifieke Ron Carter basklank vast te leggen op de plaat. Ron legt uit hoe bijvoorbeeld Rudy Van Gelder uitgebreid experimenteerde om het geluid vande bas goed op te nemen met hulp van bassist Paul Chambers, die elk vrij moment in de studio in Hackensack (NJ) was te vinden op zoek naar de beste techniek. Stephen Scott wilde verder weten hoe het was om in het kwintet van Miles Davis te spelen en hoe Ron daar bij gekomen was. Ron legde uit dat elke jazzmuzikant in de jaren vijftig opzag tegen Miles Davis. One day I was playing a six week gig in the band of Art Farmer, when Miles stepped into the club and asked him to come and play in his new quintet. (= Op een dag speelde ik tijdens een serie optredens zes weken lang met de groep van Art Farmer, toen Miles Davis de club binnenkwam en me vroeg in zijn nieuwe kwintet te komen spelen.) Well - I said, I do have a job - I can't leave now. Ask Art. ( = Ik zei hem, dat ik nu werk had bij Art. Vraag het maar aan Art, suggereerde ik.). After the second set Miles talked to Art and so I came into that quintet, which featured Miles (Davis) of course on trumpet, Herbie (Hancock) at the piano, Wayne (Shorter) on sax and Tony (Williams) on drums. ( = Na de tweede set overlegden Art en Davis en zo kwam ik bij het Miles Davis Quintet, waar verder Herbie (Hancock) op piano speelde, Wayne (Shorter) op sax, (Tony) Williams op slagwerk en uiteraard Miles op trompet). Playing in that band was like being in a laboratory - we all trusted each other and each member could share his ideas. (= Spelen in dat kwintet was als werken in een laboratorium - iederen kon zijn ideeën inbrengen en we vertrouwden elkaar). Rolando Morales-Matos (Northsea Jazz) (foto: Hans Koert)
You played with hundreds of bands, you made over 3,500 albums, but there might be bands or musicians you have never performed with. ( = Je hebt in een hondertal bands gespeeld, meegewerkt aan zo'n 3500 platen, maar er moeten musici of bands zijn waar je nog nooit mee gespeeld hebt) was de volgende vraag van Stephen: Tell us, with what three bands you had loved to play? ( Vertel ons eens, met welke drie bands had je graag opgetreden?) Ron antwoordde: Duke Ellington natuurlijk en het Count Basie Orkest. En ik had graag wat vaker met Oscar Peterson gespeeld - I have only played one evening in his trio - I wished I had been able to do more concerts with this Canadian giant. (= Ik heb maar één avond met hem gespeeld - ik had graag veel vaker opgetreden met deze Canadese reus). Ron Carter ( Northsea Jazz - Rotterdam ) (foto: Hans Koert)

Als aan Ron gevraagd wordt zijn ideale band samen te stellen, somt hij voor elk instrument een drietal namen op zoals Jim Hall, Tony Williams, Paul Chambers, Doug Watkins en Russell Malone, maar voegt er meteen aan toe dat hij eigenlijk geen keus kan maken omdat het allemaal fantastische spelers zijn. Als Rolando Morales-Matos, de percussionist, merkt dat hij ook in het rijtje voorkomt, glimt hij van trots en slaat zichzelf op de borst. Okay, let's skip Rolando ..... I prefer ... ( Okay - ik laat Rolando weg, ik heb liever ...). I have played with so many gifted musicians, that I can't make a choice.....

Payton Crossley ( Northsea Jazz) (foto: Hans Koert)
De Madeirazaal was afgeladen vol tijdens het concert van het Ron Carter Quartet. Het was fantastisch. De muziek die gespeeld werd was een eerbetoon aan Miles Davis, vastgelegd op Ron Carter's laatste CD Dear Miles. Een tiental Miles Davis nummers kwamen in één lange improvisatie langs: nummers als Seven Steps To Heaven, My Funny Valentine, Bye Bye Blackbird, Stella By Starlight, Someday My Prince Will Come en As Time Comes By, hoewel dit laatste nooit door Miles is opgenomen. Er zaten ook een paar nieuwe composities tussen zoals Cut and Past en 595 als een eerbetoon aan Miles. Het was fascinerend om te ontdekken hoe Ron alle nummers schijnbaar ongemerkt in elkaar liet overvloeien als één lang geimproviseerd nummer zonder ontbrekingen; hoe hij moeiteloos de concentratie van het publiek wist vast te houden.

Ron Carter Quartet: v.l.n.r.: Ron Carter - Payton Crossley - Rolando Morales-Matos (Northsea Jazz) (foto: Hans Koert)
Ik had een plaatsje gevonden voor het podium, recht voor de muzikanten en ik realiseerde me niet dat er achter me twee- tot driehonderd mensen ademloos zaten te luisteren. Ik merkte dat pas toen na afloop het applaus losbarstte en ik me omdraaide en al die mensen zag. Bedankt voor dit onvergetelijke concert, Ron !!
Hans Koert keepswinging@live.nl

More photos of this Ron Carter concert can be found in the online photo album