Philip Catherine - Guitars Two

Graag wil ik vandaag een schitterende plaat onder de aandacht brengen gespeeld door één van de belangrijkste Europese gitaristen, Philip Catherine. Onlangs ontving ik zijn laatste album: Guitars Two, dat eerder dit jaar werd uitgebracht. Het is zijn eerste soloalbum en dat maakt het meteen zo speciaal, omdat we Philip eigenlijk altijd in kleine bezetting tegenkomen. Een paar weken nadat hij de opnamen voor deze plaat had afgerond, hoorde ik hem spelen tijdens hij International Jazz Festival in Middelburg, mei 2007 met zijn trio waarin Philip Aerts op bas en Mimi Verderama op slagwerk. Tijdens dit concert speelde hij ook enkele van zijn solostukken, die ook terug te vinden zijn op de plaat, waarbij hij gebruik maakte van over-dubbing. Dit is een techniek, waarbij hij eerst op het podium een partij van zichzelf opneemt, om daarna die opname, tijdens hetzelfde nummer, te herhalen en met zichzelf mee te spelen. Hij speelt dan dus a.h.w. een duo met zichzelf. Afgelopen vrijdag hoorde ik Philip Catherine ook tijdens het Northsea Jazz Festival in Rotterdam terwijl hij één van de nummers van deze plaat speelde. Het publiek genoot en luisterde muisstil naar de vertolking, zich storend aan het geroezemoes op de gangen.

Ik herinnerde me deze solo's als iets heel bijzonders en moest weer terugdenken aan dit concert toen ik de CD Guitars Two afspeelde. Het gebruik van effect-pedalen en dit over-dubbing, zoals dat te horen is in nummers als Toscane, Pourquoi en Marc Moulin On The Beach blijft altijd bescheiden, zonder op te vallen - uitgebalanceerd - muziek om bij te ontspannen. Ik genoot het meest van de nummers Bois le Baron en Merci Philip en besefte dat Philip een schitterend album had gemaakt.

Het is zijn eerste echte solo-album, alhoewel hij ook een "bijna" soloalbum op zijn naam heeft staan: Guitars, maar daarin spelen John Lee, Gerry Brown en Charlie Mariano, die toevallig in de buurt waren, op een paar nummers mee.

Ik vond een fragment, dat anderhalf jaar geleden werd opgenomen in zijn eigen studio, waarin hij experimenteert met deze "ingeblikte" gitaarbegeleiding. Het is mooi om deze bescheiden gitarist in de beslotenheid van zijn werkkamer aan de gang te zien.

Deze Philip Catherine plaat Guitars Two uit 2007, de eerste echte soloplaat van deze 65-jaar jonge gitarist, hoort in elke verzameling tuis. Een plaat waar je niet omheen kunt !! (Philip Catherine: Guitars Two (FDM 46050 369152))

De live foto's van deze blog zijn van het optreden van het Philip Catherine Trio tijdens het International JazzFestival in Middelburg, mei 2007. Morgen in dit blog de Engelse vertaling.

Hans Koert

keepswinging@live.nl