Jimmy Smith
( Naar de Nederlandse vertaling.)
Some weeks ago I found a copy of the Jimmy Smith Verve LP Any Number Can Win. A great recording with a great cover - six women out of different cultures are on the front. The liner notes on the cover reads, as written by Al Clarke from Radio Wook: Two of the lovely young ladies are Bunnies from the New York Playboy Club: Liz Yee, second from the left, and Sandy Lawrence, third from the left. Rather useless information, because now I wonder: What are the names of the other four? ......... Did Al Clarke knew these ladies personally? or should I read it as an attempt to fill the lines? To Try and tell you of the music here would be more than I am capable of doing, because it is all the finest jazz one could listen to. Well it's up to you !
It is one of Jimmy Smith first releases for Verve, after a long period under contract by Blue Note. The title Any Number Can Win refers to a French film of that name, released in the early 1960s with Jean Gabin and Alain Delon in the cast. The title song was recorded by Jimmy Smith and became a minor hit. You can find it as the last track on the A-side. To be honest - it's not one of my favorites. It sounds like a rhythm and blues soul pop tune, as if it wants to prove once more that real jazz never can become a hit or a hit can't be jazz that hits you !. I'm glad there is more on this LP that can interest me, like What I'd Say and The Sermon, both played in a smaller group, a quartet featuring Jimmy Smith at the organ. Kenny Burrell on guitar, George Duvivier on the bass and Mel Lewis on drums.
Maybe it isn't so strange that the tunes I like most are with a small group; most of the ( Blue Note ) recordings I have with Jimmy Smith are with his trio. It seems as if Jimmy Smith, after his transition from Blue Note to Verve, takes the opportunity to make records with a big band. His first album voor Verve Bashin' was with a larger orchestra; so were The Cat, Got My Mojo Working and some later albums.
I also like some of the big band tunes; some are really swinging and great to have, like the ones arranged by Billy Byers: Blues For C.A. ( = Clarence Avant, Jimmy Smith's manager), The Ape Women and G'Won Train, but some other tunes arranged by Claus Ogerman, who directs the orchestra, I'd be better off without it. Jimmy Smith could have known that I hate the use of a background choir ........
AT RANDOM:
Short Steps - GLENN FERRIS TRIO: Glenn Ferris trombone, Vincent Segal cello and Vruno Rousselet bass. Recorded at the Central Culturel La Clef, Paris 27th of April 1997 for ENJA Records.
Time exposure for te 8th of January:
1938:
Some weeks ago I found a copy of the Jimmy Smith Verve LP Any Number Can Win. A great recording with a great cover - six women out of different cultures are on the front. The liner notes on the cover reads, as written by Al Clarke from Radio Wook: Two of the lovely young ladies are Bunnies from the New York Playboy Club: Liz Yee, second from the left, and Sandy Lawrence, third from the left. Rather useless information, because now I wonder: What are the names of the other four? ......... Did Al Clarke knew these ladies personally? or should I read it as an attempt to fill the lines? To Try and tell you of the music here would be more than I am capable of doing, because it is all the finest jazz one could listen to. Well it's up to you !
It is one of Jimmy Smith first releases for Verve, after a long period under contract by Blue Note. The title Any Number Can Win refers to a French film of that name, released in the early 1960s with Jean Gabin and Alain Delon in the cast. The title song was recorded by Jimmy Smith and became a minor hit. You can find it as the last track on the A-side. To be honest - it's not one of my favorites. It sounds like a rhythm and blues soul pop tune, as if it wants to prove once more that real jazz never can become a hit or a hit can't be jazz that hits you !. I'm glad there is more on this LP that can interest me, like What I'd Say and The Sermon, both played in a smaller group, a quartet featuring Jimmy Smith at the organ. Kenny Burrell on guitar, George Duvivier on the bass and Mel Lewis on drums.
Maybe it isn't so strange that the tunes I like most are with a small group; most of the ( Blue Note ) recordings I have with Jimmy Smith are with his trio. It seems as if Jimmy Smith, after his transition from Blue Note to Verve, takes the opportunity to make records with a big band. His first album voor Verve Bashin' was with a larger orchestra; so were The Cat, Got My Mojo Working and some later albums.
I also like some of the big band tunes; some are really swinging and great to have, like the ones arranged by Billy Byers: Blues For C.A. ( = Clarence Avant, Jimmy Smith's manager), The Ape Women and G'Won Train, but some other tunes arranged by Claus Ogerman, who directs the orchestra, I'd be better off without it. Jimmy Smith could have known that I hate the use of a background choir ........
AT RANDOM:
Short Steps - GLENN FERRIS TRIO: Glenn Ferris trombone, Vincent Segal cello and Vruno Rousselet bass. Recorded at the Central Culturel La Clef, Paris 27th of April 1997 for ENJA Records.
Time exposure for te 8th of January:
1938:
- once in a while = jack harris o
1978:
- along the tiber = sun ra
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
PLAYLIST
glenn ferris trio/refugees = bud shank-bill perkins/ = jimmy smith/any number can win (lp) = hank mobley/workout = jackie mclean/right now! = sidney bechet/jazz classics - volume 1 = les tresors du jazz/1956 - cd 57 = eddie lang-joe venuti/the new york sessions 1926-1935 - disc d
Retrospect
Rhapsody in Blue Os Ingenuos
Nederlands ( To the English translation )
Een poosje geleden alweer vond ik een exemplaar van een Jimmy Smith Verve LP getiteld Any Number Can Win. Een mooie plaat met een mooie hoes. zes vrouwen uit verschillende culturen naast elkaar op de voorkant. De hoestekst vertelt, geschreven door Al Clarke van Radio Wook: Two of the lovely young ladies are Bunnies from the New York Playboy Club: Liz Yee, second from the left, and Sandy Lawrence, third from the left. ( = Twee van deze mooie vrouwen zijn Bunnies in de New York Playboy Club: Liz Yee, tweede van links en Sandy Lawrence, derde van links). Tamelijk onzinnige informatie als je't mij vraagt, want nu vraag ik me af: Wie zijn die andere vier? Kende Clarke deze dames persoonlijk? Of is het een poging om de hoes vol te krijgen? To Try and tell you of the music here would be more than I am capable of doing, because it is all the finest jazz one could listen to. ( = Om te proberen hier jullie iets over de muziek te vertellen ligt buiten mijn gaven, want er staat alleen maar mooie muziek op, waar je naar moet luisteren ). Ik denk dat iedereen nu zelf wel een conclusie kan trekken.
De plaat is één van de eerste uitgaven van Jimmy Smith voor het Verve label, na een lange periode bij Blue Note. De titel Any Number Can Win verwijst naar de Franse film met die naam, uitgebracht begin jaren zestig met Jean Gabin en Alain Delon op het scherm. De titelsong is opgenomen door Jimmy Smith en hij scoorde er een bescheiden hitje mee. Je vindt het nummer als laatste nummer op de eerste kant. Eerlijk gezegd is het niet één van mijn meest favoriete nummers van de plaat: Het klinkt als een goedkoop Motown rhythm and blues soul popnummer, wat eens te meer aantoont, dat echte jazz nooit een hit kan worden en hits nooit geen echte jazz kunnen zijn. Gelukkig is er op de LP meer dan dat, zoals What I'd Say en The Sermon, beide gespeeld met een kleine bezetting, een kwartet, met Jimmy Smith op het Hammond, Kenny Burrell op gitaar, George Duvivier op de bas en Mel Lewis op slagwerk.
Niet zo vreemd overigens dat vooral de nummers in kleine bezetting me het meest aanspreken, immers de meeste nummers die ik van Jimmy Smith op (Blue Note) platen heb zijn met zijn trio. Het lijkt er op dat Jimmy Smith bij zijn overstap naar Verve de kans gegrepen heeft ook eens op te nemen met Big Band. Zijn eerste LP voor Verve, Bashin', was met groot orkest, net als The Cat, Got My Mojo Working en nog een paar meer.
Er zijn ook een paar opnamen met groot orkest, die ik kan waarderen op deze plaat: Sommige swingen geweldig en vooral de nummers gearrangeerd door Villy Byers zijn een aanwinst: Blues For C.A. ( = Clarence Avant, Jimmy Smith's manager), The Ape Women en G'Won Train. De nummers, gearangeerd door Claus Ogerman, die ook het orkest leidt, hadden ze, wat mijn betreft, beter weg kunnen laten; Jimmy Smith had kunnen weten dat ik een hekel heb aan van die aanzwellende achtergrondkoortjes.
AT RANDOM:
Short Steps - GLENN FERRIS TRIO: Glenn Ferris trombone, Vincent Segal cello en Bruno Rousselet bas. Opgenomen in het Central Culturel La Clef, Parijs op 27 april 1997 voor ENJA Records.
Tijdopname voor 8 januari:
1938:
Rhapsody in Blue Os Ingenuos
Nederlands ( To the English translation )
Een poosje geleden alweer vond ik een exemplaar van een Jimmy Smith Verve LP getiteld Any Number Can Win. Een mooie plaat met een mooie hoes. zes vrouwen uit verschillende culturen naast elkaar op de voorkant. De hoestekst vertelt, geschreven door Al Clarke van Radio Wook: Two of the lovely young ladies are Bunnies from the New York Playboy Club: Liz Yee, second from the left, and Sandy Lawrence, third from the left. ( = Twee van deze mooie vrouwen zijn Bunnies in de New York Playboy Club: Liz Yee, tweede van links en Sandy Lawrence, derde van links). Tamelijk onzinnige informatie als je't mij vraagt, want nu vraag ik me af: Wie zijn die andere vier? Kende Clarke deze dames persoonlijk? Of is het een poging om de hoes vol te krijgen? To Try and tell you of the music here would be more than I am capable of doing, because it is all the finest jazz one could listen to. ( = Om te proberen hier jullie iets over de muziek te vertellen ligt buiten mijn gaven, want er staat alleen maar mooie muziek op, waar je naar moet luisteren ). Ik denk dat iedereen nu zelf wel een conclusie kan trekken. De plaat is één van de eerste uitgaven van Jimmy Smith voor het Verve label, na een lange periode bij Blue Note. De titel Any Number Can Win verwijst naar de Franse film met die naam, uitgebracht begin jaren zestig met Jean Gabin en Alain Delon op het scherm. De titelsong is opgenomen door Jimmy Smith en hij scoorde er een bescheiden hitje mee. Je vindt het nummer als laatste nummer op de eerste kant. Eerlijk gezegd is het niet één van mijn meest favoriete nummers van de plaat: Het klinkt als een goedkoop Motown rhythm and blues soul popnummer, wat eens te meer aantoont, dat echte jazz nooit een hit kan worden en hits nooit geen echte jazz kunnen zijn. Gelukkig is er op de LP meer dan dat, zoals What I'd Say en The Sermon, beide gespeeld met een kleine bezetting, een kwartet, met Jimmy Smith op het Hammond, Kenny Burrell op gitaar, George Duvivier op de bas en Mel Lewis op slagwerk.
Niet zo vreemd overigens dat vooral de nummers in kleine bezetting me het meest aanspreken, immers de meeste nummers die ik van Jimmy Smith op (Blue Note) platen heb zijn met zijn trio. Het lijkt er op dat Jimmy Smith bij zijn overstap naar Verve de kans gegrepen heeft ook eens op te nemen met Big Band. Zijn eerste LP voor Verve, Bashin', was met groot orkest, net als The Cat, Got My Mojo Working en nog een paar meer. Er zijn ook een paar opnamen met groot orkest, die ik kan waarderen op deze plaat: Sommige swingen geweldig en vooral de nummers gearrangeerd door Villy Byers zijn een aanwinst: Blues For C.A. ( = Clarence Avant, Jimmy Smith's manager), The Ape Women en G'Won Train. De nummers, gearangeerd door Claus Ogerman, die ook het orkest leidt, hadden ze, wat mijn betreft, beter weg kunnen laten; Jimmy Smith had kunnen weten dat ik een hekel heb aan van die aanzwellende achtergrondkoortjes. AT RANDOM:Short Steps - GLENN FERRIS TRIO: Glenn Ferris trombone, Vincent Segal cello en Bruno Rousselet bas. Opgenomen in het Central Culturel La Clef, Parijs op 27 april 1997 voor ENJA Records.
Tijdopname voor 8 januari:
1938:
- once in a while = jack harris o
1978:
- along the tiber = sun ra
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
SPEELLIJST
glenn ferris trio/refugees = bud shank-bill perkins = jimmy smith/any number can win (lp) = hank mobley/workout = jackie mclean/right now! = sidney bechet/jazz classics - volume 1 = les tresors du jazz/1956 - cd 57 = eddie lang-joe venuti/the new york sessions 1926-1935 - disc d
Retrospect
Labels: jimmy smith
posted by Anonymous at 5:38 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home