Oscar Alemán: Zijn Brazilaanse Ritmen

Voor mij opende Oscar Alemán, hoewel een Argentijn met dit album, de deur voor de Braziliaanse muziek.( Tan grata fue mi sorpresa al escuchar el álbum, que en esta entrada de Escuchate Esto! le hacemos lugar a la música brasileña, aunque esté interpretada por un argentino.) (Tony Vardé)
Tony Vardé ( vertaling: Hans Koert)
Oscar Alemán: His Brazilian Rhythm - Tony Vardé (English) Oscar Alemán: Con Ritmos de Brasil - Tony Vardé (Español) Oscar Alemán: Zijn Braziliaanse Ritmen Tony Vardé (Nederlands)

Ik moet toegeven, dat Braziliaanse muziek me nooit erg geboeid heeft. Ondanks dat er genoeg raakvlak met de zwarte muziek was, hebben musici als Marcus Vinicus, Caetano Veloso of Antonio Carlos Jobim me nooit gefascineerd. De enige die mijn voet nog wel eens kon laten bewegen, was Stan Getz, maar over het algemeen verveelden bossa nova en andere Braziliaanse muziekstijlen me. Totdat op een dag een vriend van me, Flavio, me op het spoor zette van Oscar Alemán. Hij had voor mijn dochter een cd-tje meegebracht, getiteld Oscar Alemán y su conjunto - Con Ritmos de Brasil. Aangezien mijn dochter toen nog maar één jaar was en ze dus nog niet overweg kon met het schijfje, heb ik de plaat voor haar gedraaid ........ en raakte ik geboeid door deze muziek. Ik beloofde mezelf wat tijd te gunnen meer te leren over deze gitarist en er over te schrijven op mijn blog. Voor mij opende Oscar Alemán, hoewel een Argentijn en dus een landgenoot, de deur voor de Braziliaanse muziek. Is dat niet bijzonder?
Negra de Cabello Duro - Oscar Alemán y su Quinteto de Swing. (Odeon 74037) (7 sep. 1943) (bron: Oscar Alemán Discography - Hans Koert)
Op de cd, uitgebracht in 2002 door EMI-Odéon Argentina (7243 5 41686), getiteld Oscar Alemán y su conjunto - Con Ritmos de Brasil, zijn de opnamen gemixt. Het lijkt me daarom handig de bespreking van de opnamen in tweeën te splitsen, al naar gelang de periode waarin ze opgenomen zijn. Tussen 1943 en 1947, werd Oscar begeleid door zijn Quinteto de Swing, dat in feite uit zes musici bestond en tussen 1951 en 1957, door zijn Orquesta de Jazz. Oscar Alemán promotiefoto. (jaren vijftig)
In de eerste plaats wil ik wijzen op Negra de Cabello Duro, omdat Oscar hier tijdens de eerste minuten van het nummer laat horen wat een geweldig gitarist hij is. Bovendien zingt hij. Tico Tico No Fuba is een instrumentaal nummer in de Milonga-stijl, waarin hij al zijn virtuositeit in zijn gitaarspel steekt. In deze twee nummers uit 1943 hoor je licks, die je ook bij Django Reinhardt hoort. De eerste helft van het nummer Yo Vi Un Leon wordt in het Portuguees gezongen en de tweede helft in het Spaans. Oscar Alemán laat hier horen dat hij kan swingen. Melancolía is een instrumentale samba die ietwat geheimzinnig klinkt. In Apanhei Te Cavaquinho kom je een fraaie wisselwerking tegen tussen de verschillende instrumenten zoals de gitaar en de piano. In Vanidosa speelt de viool de hoofdrol, zodat het nummer herinnert aan de opnamen van Django Reinhardt en Stephane Grappelli. Vanidosa - Oscar Alemán y su Quinteto de Swing (Odeon 22309) (24Jan. 1947) (Bron: Oscar Alemán Discography - Hans Koert)
Het tweede deel van de plaat bevat nog meer baiones en samba's. Delicado, (1951) is een echt instrumentaal gitaarnummer en Pa pa pa, geschreven door Oscar Alemán, is één van de mooiste van deze plaat. In het nummer Mi casita pequeña ontmoet de samba de bolero, en spelen de strijkers, ...... with strings was een hype in de jaren vijftig, een belangrijkere rol. Saudades is weer een instrumentaal nummer waarin van het begin tot het eind Oscar zich uitleeft op de gitaar. Eu Vi Um Leâo - Oscar Alemán y su Quinteto de Swing ( Odéon 45973) ( 27 juni 1944) ( Bron: Oscar Alemán Discography - Hans Koert )
Eén van de drie compostieis van Alemán op deze verzamel-cd, deze keer samen met José Romero, is Mi amigo. In deze samba uit 1954 speelt Oscar voor het eerst de elektrisch versterkte gitaar. Yo soy de Río, is weer een samba, maar deze keer wat feestelijker en Oscar speelt ook hier op de elektrische gitaar, die wat vervormt als hij het tempo opvoert. Conceicao is vooral een nummer met blazers en strijkers.
Delicado - Oscar Alemán y su Conjunto de Jazz ( Odeon 55318) (26 of 31 oktober 1951) ( Bron: Oscar Alemán Discography - Hans Koert)

Tenslotte, last but not least, het nummer Dedos Duros, een choronummer, gecomponeerd door Alemán. Het begint met de strijkers, die een stevig tapijt van klanken neerleggen, waartussen door de gitaar wat noten probeert te plaatsen - halverwege worden de rollen finaal omgekeerd en deelt Oscar op de gitaar de lakens uit.
Tony Vardé ( Argentinië) ( Escuchate esto!)
Thanks Tony for this review and introduction to Oscar Alemán and his Brazilian rhythms.

Als afsluiting het nummer Melancolia, dat Oscar Alemán met zijn Quinteto de Jazz op september 1945 opnam en één van de nummers op de cd is.

This contribution is also posted at the Oscar Aleman blog in an English and Spanish version.

Hans Koert
keepswinging@live.nl oscaraleman@live.nl
Oscar Alemán. de legendarische Argentijnse gitarist, die tijdens de jaren dertig in Europa furore maakte, vluchtte in het begin van de Tweede Wereldoorlog naar zijn geboorteland terug ........ om er nooit meeer weg te gaan. Zijn muziek uit die periode is jarenlang voor ons onbereikbaar en dus onbekend gebleven - dat hoeft nu niet meer, want al zijn in Argentinië opgenomen muziek is ondertussen op cd verschenen. Tony Vardé, een Argentijnse blogger, schreef over de Braziliaanse ritmen, die Oscar Alemán inspireerden en die, dankzij een heruitgave getiteld Oscar Alemán y su conjunto - Con Ritmos de Brasil de deur naar de Braziliaanse jazz deed openzetten ............ Keep Swinging wil graag dit soort ear-openers delen en mocht het artikel plaatsen. Als je niets wilt missen van de meer dan 1500 gepubliceerde blogs, volg haar dan via Twitter (# keepitswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief ( keepswinging@live.nl)

Retrospect

Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Shirley Crabbe - Home

A great debut solo album ....
.... plunged back into the jazz scene!
Hans Koert

September last year Shirley Crabbe released her debut album Home. Although she was awarded several times and sung at famous venues like Birdland, the Metropolitan Room and the Paramount Theatre at Madison Square Garden in New York, performed in stage productions like Ain't Misbehavin' an Coming to the Mercy Seat, it's not just an album a dime a dozen - it is a new start. An operation on her vocal chords gave her a chance at a career as a singer, and with this album, Home, she's plunged back into the jazz scene ...... And what a re-start ... She was one of the five best vocalists in the 2010 Jazz mobile "Best of the Best" vocal companion ..... Home - what a great voice she has!
Her sister Deborah, who says in the liner notes with some proud that she is Shirley's first accompanist and her biggest fan, remembers their duets as kids in Barbara Streisand’s Hello Dolly and how they loved to sing together....... Shirley points to Ella Fitzgerald, whose version of A Tisket-A-Tasket fascinated her and made her decide to become a singer. She studied Voice at several Schools of Music, like the prestigious Manhattan School of Music and could be found, as a young student, singing at clubs downtown. This album Home is a great start for a new career in vocal jazz .......
The album contains nine tracks, most part of the Great American Songbook, like Gerswin's Summertime and Detour Ahead. I love the American Songbook. It's so hard to find things that everybody hasn't done already, but there are treasures out there if you look beyond the usual jazz sources. Don't expect the usual arrangements as sung by those hundred other vocalists that recorded these tunes - no, Matt Haviland and Shirley herself, both responsible for most arrangements, love to surprise its listeners......... Summertime is transformed into a rousing, wake-the-baby West African polyrhythmic celebration ......... I read somewhere.

She's accompanied by some versatile musicians, like trumpet player Brandon Lee, reed player Dave Glasser and trombonist Matt Haviland.
The rhythm section contains piano player Jim West, my brilliant pianist, as Shirley labels him, ( replaced by Donald Vega on some tracks), John Burr on double bass and Alvester Garnett on drums. Guest player is the well known veteran tenor player Houston Person, who can be heard on two tracks: Lucky To Be Me and Strong Man. Houston Person, active for more then 50 years in concert, accompanied vocalist Etta Jones since the 1970s and knows how to do that ........ Strong Man, one of the tunes that fascinated most, was originally sung by Abbey Lincoln October 1957 for her album That's Him, featuring great names like Kenny Dorham, Sonny Rollins, Wynton Kelly, Paul Chambers and Max Roach. The album Home: a great debut album!
The album can be ordered at the Shirley Crabbe website.

Hans Koert
keepswinging@live.nl


Last year Shirley Crabbe released her debut album as a solo jazz vocalist. The album contains nine tracks, which she arranged together with trombone player Mat Haviland. She's accompanied by some great versatile musicians, including the legendary tenor boss Houston Person as her special guest. An inspired album by a great singer - you'll realy like it. Keep Swinging loves to point you to this kind of releases. Follow the Keep (it) Swinging blog at Twitter ( #keepitswinging) or ask for its free newsletter ( keepswinging@live.nl)
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Susanne Alt + Band in Porgy en Bess

Funky Jazz klanken vullen vermaarde jazzclub als opmaat voor nieuw album ....
Ik geloof in het bereiken van succes op eigen kracht ... Ik heb mijn eigen stijl! (Susanne Alt)(Jazz Jan. 2010)
Hans Koert

Op zondag 22 januari 2012 trad het uitgebreide Susanne Alt + Band op in de vermaarde jazztempel van zuidwest Nederland Porgy en Bess in Terneuzen. Susanne, die sinds 2003 een eigen kwartet heeft, had het deze keer uitgebreid met gitarist Eran Har Even, een prima keus. Bovendien nam veteraan Jamal Thomas het slagwerk voor zijn rekening, aangezien vaste drummer Philippe Lemm momenteel voor studie in New York zit. Susanne Alt + Band noemt ze haar Quartet+ One: It indicates, that the band changed its repertoire slightly, more towards souljazz, funky jazz, jazzy funk, schrijft ze op haar website. En dat ontging het publiek niet - de band bracht kokende funky jazz op hoog niveau.
Susanne Alt ( foto: Hans Koert)
Susanne Alt werd 33 jaar geleden geboren in Würzburg, Duitsland, april 1978, groeide op in een muzikaal gezin ( vader pianist en componist en moeder gitaarlerares) en pakte op twaalfjarige leeftijd de alt. Ze studeerde saxofoon aan de Conservatoria van Neurenberg en Amsterdam en de Universiteit van de Kunsten in Berlijn. Sinds 2004 treedt ze op met haar Susanne Alt Quartet. Van de oorspronkelijke leden bracht ze pianist Thijs Cuppen en bassist Sven Schuster mee. De oorspronkelijk uit Israël afkomstige Eran Har Even is te horen op gitaar - een gedreven gitarist, een mix van John Scofield en Pat Metheny, suggereerde Susanne tijdens het concert. Slagwerker is Jamal Thomas. Hij is vooral bekend geworden als slagwerker bij Maceo Parker met wie hij 16 jaar speelde. Hij werd geboren in 1954 en groeide op in Macon, Georgia. Hij speelde slagwerk bij R & B singer Joe Simons, the SOS Band (Sounds of Success) en Chuck Leavell en woont sinds kort in Oostende. Hij leidt nu zijn Jamal Thomas Band, waarmee hij volgende week in het Paard Van Troje in Den Haag zijn nieuwe cd The Future uitbrengt. Susanne Alt maakte tot nu toe vier cds met haar kwartet waarvan haar laatste, Live at the Bimhuis, een jaar geleden verscheen. In april hoopt ze in het BIM-huis haar nieuwe album te presenteren - Terneuzen kreeg alvast een voorproefje ...........
Eran Har Even ( foto: Hans Koert)
De band opende full speed met de nummers Crash Course, Shove Siba, B.Jammin' en Music for President ......De meeste nummers, die de band speelt, zijn eerder op cd uitgebracht, vertelt Susanne. Zo kreeg het publiek voor de pauze nog Things to Do en Right Now, die beide op Susanne's laatste dubbelalbum staan: Live at Bimhuis.
Susanne Alt ( foto: Hans Koert)
Susanne Alt beweegt zich met haar saxofoon binnen het grijze gebied tussen pop en jazz - dat is noodzakelijk, want ... het aanbod van musici blijft groeien, terwijl het aantal jazzpodia terug loopt. Ze vertelde in een interview met Angelique van Os dat ze gefascineerd raakte door musici als Rosa King en Hans Dulfer, twee musici, die het publiek bespelen en enthousiasmeren op een manier, waarbij de hele tent op zijn kop gaat. Hij roept en zingt een lijntje door de microfoon van zijn sax ...... Dat moet ik ook meer doen ....... Het wordt persoonlijk. Ze wil niet vergeleken worden met Candy Dulfer - de succesvolle dochter van Hans, al zegt ze niet bang te zijn voor commercialiteit - als de kwaliteit van de muziek maar goed is - commerciële muziek kan ook ok voldoende kwaliteit hebben. Ik heb mijn eigen stijl! ( in Jazz (jrg 33 no. 1 - 2010))
Jamal Thomas ( foto: Hans Koert)
Na de pauze lokte Susanne als een langbenige rattenvanger van Hamelen gekleed in hot pants en heels, de bandleden naar het podium, om daarna de draad weer op te pakken met nummers als How To Kiss en Happy in the Morning. Eén van de mooiste nummers van het concert vond ik Willow Weep For Me, dat veel indruk op Susanne gemaakt had in de James Brown uitvoering uit 1969 op zijn LP Gettin' Down To It. De oorsprong van de titel van het nummer Cold Duck Time, geschreven door Eddie Harris, schiep wat verwarring. Do you know where that title Cold Duck comes from? Has it to do with cold turkey? vroeg ze aan Jamal, die niet verder kwam dan de suggestie dat het wel met goose pimples, kippenvel, te maken zou kunnen hebben. Dat het een zoete mousserende wijn is, die oorspronkelijk na afloop van de maaltijd genuttigd werd en daardoor de Duitse naam “Kalte Ente” kreeg, dat weer verbasterd werd tot kouwe eend - Cold Duck ........ kon niemand in het publiek uitleggen - met wat gegoochel kom je tegenwoordig een heel eind. Susanne Alt + Band sloten dit mooie concert af met het nummer Desire.
Sven Schuster ( foto: Hans Koert)
Susanne Alt heeft door de toevoeging van gitarist Eran Har Even haar band een mooie aanvulling gegeven - een band die liet horen uit louter professionals te bestaan. Ik kijk uit naar hun nieuwe album!
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Op zondag 22 januari 2012 presenteerde Susanne Alt haar uitgebreide kwartet in de jazztempel van zuidwest Nederland en Vlaanderen, Porgy en Bess in Terneuzen. Samen met haar vaste begeleiders Thijs Cuppen en Sven Schuster en gitarist Eran Har Even legde ze een aanstekelijk tapijt voor funky jazzklanken op het podium van de goed gevulde club als opmaat voor haar nieuwe cd, die in april uitkomt. Veteraan slagwerker Jamal Thomas, bekend van zijn samenwerking met Maceo Parker en de SOS band, verving de vaste slagwerker van de groep op een professioneel hoog niveau. Keep Swinging zag er een wederopstanding van Art Blakey in ..... Keep Swinging houd je graag op de hoogte van dit soort bijzondere concerten. Volg haar via Twitter ( keepitswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief.
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Frank in Person - Blue Eyes Cocktail

Muziek Ol' Blue Eyes herleeft ......
Frank in Person met The Skyline Orchestra
Hans Koert

En daar stond íe zomaar - volgens mij was 'tie toch al een paar jaar niet meer onder ons. Hij was aangekondigd als Frank in Person op de eerste festival dag van het Vijfde International Jazz Festival van Middelburg, begeleid door Arie Kuit en zijn Skyline Orchestra. Voor mij was het optreden van deze band de opmaat tot de artieste, die daarna het podium zou bestijgen, de Braziliaanse zangers - pianiste Tania Maria, maar dat bleek anders te lopen. Frank in Person bleek op het podium een zeer fraaie vertolker te zijn van het repertoire van Good Ol' Frank Sinatra. De stem, de kleding, de houding, het uiterlijk, de beweginkjes, het gefriemel van de manchetknopen, maakten het optreden tot een geweldige ervaring, waarbij het moeiteloos wegdromen was naar de hoogtijdagen van Frank Sinatra in Las Vegas of New York ............

Frank in Person ( foto: Hans Koert)
Vorig jaar verscheen op het Maxanter label en cd, getiteld Frank in Person with The Skyline Orchestra, getiteld Blue Eyes Cocktail, waarop een twaalftal nummers te vinden zijn. De titel van de plaat doet niet helemaal recht aan de inhoud, aangezien op een vijftal nummers Frank in Person begeleid wordt door een kleinere bezetting, namelijk Peter en Marius Beets.
Frank in Person (foto: Hans Koert)
Frank ( F.I.P. afgekort), werd geboren in 1966 en groeide op in een artistieke familie, werkte as DJ en als fotograaf, lees ik in de cd. Hij begon in 2004 met zingen en werd het jaar daarop ontdekt. Als je de cd bekijkt zou je verwachten er nummers op aan te treffen als ............, maar nee - de muzikanten maakten gelukkig niet de keuze om het bekende repertoire van The Voice opnieuw op te nemen, maar een keuze te maken uit populaire nummers, die, mocht Frank nog geleefd hebben, ongetwijfeld op zijn repertoire genomen zou hebben. Zo opent het album met het nummer Lady, zoals dat bekend werd door het Franse houseduo Modjo en vind je er nummers van George Michael ( Club Tripicana), Leadbelly & The Weavers ( Kisses Sweeter Than Wine), Losing My Religion door R.E.M. en Jack Jones, die het nummer Love Boat zong in de gelijknamige tv-serie uit de jaren zeventig.
Arie Kuit ( foto: Hans Koert)
Op het album is ook het nummer Mr. & Mrs. Irresisible te vinden, dat hij samen met Monique Klemann (van Lois Lane) zingt ......... Voor wie bang is helemaal geen nummers aan te treffen uit het gigantische repertoire van Frank Sinatra zelf, kan ik gerust stellen. F.I.P. brengt Fly Me to The Moon, opgenomen door The Voice midden jaren zestig. Door echter te kiezen voor populaire songs, getransformeerd naar de jazz vocal style zoals we die van Frank kennen, is het geen kloon of, nog erger, een imitatie geworden van Frank Sinatra. Een plaat die veel liefhebbers van deze muziek zal aanspreken. Dit album, Frank in Person - Blue Eyes Cocktail ( Maxanter 75975) kan besteld worden bij Jazzrecords.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

Frank Sinatra geldt nog steeds als een icoon van de Amerikaanse lichte muziek uit de vorige eeuw - Ol' Blue Eyes was één van de grootsten, één van de laatste crooners - deel van de zgn. Rat Pack .... Frank in Person weet de muziek van Frank Sinatra te doen klinken en de sfeer op te roepen van Franks grootse optredens uit de laatste helft van de vorige eeuw, waarbij niet alleen zijn stem maar ook zijn hele persoon herleeft - een optreden van Frank in Person is dan ook een feest der herkenning voor oog en oor ...... Onlangs werd de cd Frank in Person - Blue Eyes Cocktail uitgebracht met een dozijn populaire nummers, zoals die gezongen zouden kunnen zijn door Frank Sinatra zelf; Frank in Person wordt begeleid door The Skyline Orchestra o.l.v. Arie Kuit en Peter en Marius Beets. Een cd die velen zal aanspreken. Keep (it)Swinging, die onlangs met haar 1500ste blog een mijlpaal bereikte, volgt graag dit soort platen - jij kunt Keep (it) Swinging volgen via Twitter ( # keepitswinging) of vraag haar gratis nieuwsbrief aan: keepswinging@live.nl

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Charles Delaunay (1911-1988)

To describe the impression I got from my very first jazz concert ever to reach my ears remains utterly impossible (Charles Delaunay) (source:Django - Michael Dregni p. 79)
Georg Lankester

Charles Delaunay (1911-1988) ( Nederlands) Charles Delaunay (1911-1988) ( English)

Charles Delaunay was born in Paris on January 10, 1911 as a son from artistic parents. His father and mother, Robert and Sonia, were both well-known painters, even with a reputation outside France. Fortunately he was also gifted with an artistic talent. Still as a young man he was fascinated by jazz music which he absorbed. He played guitar and drums and rather soon appeared to be an excellent organizer. At the age of 23 he became secretary general of the Hot Club de France organization and, assisted by a few fellows, he would make it a club of world reputation. In 1935, in cooperation with Hugues Panassié (the president) the so-called Jazz Hot magazine was published, of which he became the director. It soon got attention all over the world, because it was the very first jazz magazine and written in French and English. Moreover Delaunay, who was very active, became manager of the newly formed house band: the Quintet of the Hot Club de France which gave public concerts starting from the end of 1934. He strongly promoted this formation and, as we all know, very successfully. Django Reinhardt and Stéphane Grappelli made a deep impression and created the first European jazz.
International activities
Together with Hugues Panassié, Delaunay was aiming to attract American jazz musicians and got them to France for concerts and recording sessions. He also delivered lectures on jazz. Here are some names of well-known artists from those days: the piano players Freddy Johnson, Spencer Williams, Garland Wilson and singer/band leader Freddy Taylor ( Django joined him early ’35 for one month) However, Delaunay’s most productive period was still to come.


Charles Delaunay on drums. Left, prob. Bill Coleman (source: 100 Years of Jazz - Annette Hauber-Wolfgang Sandner) (p.181)
In 1936 an extensive jazz discography written by him was released. It was the very first discography in the world is still beeing considered ‘a standard work’. On top of that, he later issued several updated versions. In the next year, the world exhibition in Paris took place and the Hot Club leaders, stimulated by Delaunay organized numerous sessions of American stars like Coleman Hawkins, Benny Carter, Dicky Wells, Eddie South, Bill Coleman and many others.New Hot Discography - Charles Delaunay ( New Hot Discography - Charles Delaunay (1948)(reprint)(collection: Hans Koert)
It was in those days that the German Django admirer and author Dr. Schultz-Köhn visited him in Paris eager to learn more about jazz in France. They would remain friends till the end. There was more to happen. In the same year (1937) Charles established his own record label called “SWING”, exclusively meant for jazz recordings. Unique in the world! Under his supervision and from his studio recordings of Hawkins and Carter with Django and other Frenchmen were realized.
Oscar Aleman's own recordings in Charles Delaunay's New Hot Discography ( New Hot Discography - Charles Delaunay (1948)(reprint)(collection: Hans Koert)
Many other artist would follow, such as Michel Warlop, Philippe Brun, Eddie South etc. These were often accompanied by the French guitarist and his rhythm group. And of course, an extensive range of records of the famous quintet was launched, by “SWING” and other record companies.
In April 1939 very historical recordings took place of a formation which included Rex Stewart, Barney Bigard, Bill Taylor and Django. The great jazz critic Gunther Schuller called them ‘Masterpieces of Chamber Jazz’ in his book “The Swing Era”. More names of French musicians who recorded for “SWING” were: Alix Combelle, André Ekyan, and e.g. Pierre Allier. As far as Charles himself is concerned, it might be interesting to mention that, under the name H.P. Chadel he was active as a drummer and guitarist; once he even replaced Django, simulating him while Joseph took the solos. Charles Delaunay (left) with Django Reinhardt (right) (source: swingmusic.net)
1940 and the war period
Then the occupation time followed. However, year after year still “SWING’ records were launched. Only at the very last part of the war artistic activities were slowing down. Notwithstanding the fact that the Germans hampered a further development, Charles continued his jazz activities. Together with Panassié he kept issuing “Jazz Hot” although the publication was reduced to a one page flyer.
Soon after the liberation he left for the USA where he supervised recordings of Louis Armstrong, Benny Goodman and Duke Ellington. Moreover he organized sessions in England whereby Django and Stéphane were re-united. With Léon Cabat, Charles managed also the “VOGUE” label still well-known for its jazz artists. Not long afterwards it came to a conflict between him and Panassié because of different opinions on new jazz styles. They then split and each went their own way.
In order to give an impression of the large number of recordings initiated by Delaunay: in 1948 the Hot Club quintet issued the titles “Mike” and “Lady be good” on SWING no. 287. This indicates how much was produced under his own label since its started.
One year after his separation with Panassié he organized concerts of Be-bop men such as Miles Davis and Charlie Parker in Paris. On top of that he promoted Sydney Bechet who, thanks to him, made a second career. Many historical recordings demonstrate Delaunay’s activities of those days.
In 1953 he issued several publications on Django Reinhardt (which were soon sold out) and next to this he published a biography of the guitarist which includes an extensive discography. Charles Delaunay in front of a bill for a Coleman Hawkins concert (photo courtesy: William P. Gottlieb)
Apart from the supervision in numerous recordings, Delaunay was then carrying out radio broadcasts and organizing concerts and festivals e.g. ‘Le Salon du Jazz” (1954 ) and the “Festival Cannes” (1958). Finally in 1969, because of his know-how and experience, he became vice-president of the International Jazz Federation and accomplished a lot of activities for this organization.
Although his health gradually deteriorated, he remained involved in new jazz developments. He gave 40.000 records out of his vast collection to the ‘Bibliothèque Nationale’ of Paris in order to guarantee the future of as many historical jazz recordings as possible. In 1986 he was present at the ‘Django Festival’ of Samois and the next year again, but now on the invitation of the organizers who payed tribute to him officially. His health then got considerably worse and in 1988 he passed away in Chantilly at the age of 77. He left us behind a huge legacy in the form of books and numerous recordings which we always can enjoy. Charles Delaunay with Thelonious Monk (photo courtesy: Marcel Fleiss)
Publications
Below a list of publications by Charles Delaunay:
HOT DISCOGRAPHY (1936) ‘Jazz Hot’ Edit. Paris
HOT DISCOGRAPHY (1938) ‘Jazz Hot’ Edit. Paris
HOT ICONOGRAPHY, Lithographies (1939) ‘Jazz Hot’ Edit. Paris
DE LA VIE ET DU JAZZ (1940) ‘Jazz Hot’ Edit. Paris
HOT DISCOGRAPHY (1940) ‘Commodore Music Shop’ New York
HOT DISCOGRAPHY (1940) ‘Editions ABC’ Paris
DE LA VIE ET DU JAZZ (1945) ‘L’Echiquier’ Lausanne
NEW HOT DISCOGRAPHY (1948) ‘Criterion Music Corp.’ New York
JAZZ 47, en collaboration avec Robert Goffin, America, P. Seghers, Paris
HOT DISCOGRAPHIE ENCYCLOPEDIQUE, vol. I (A-B) (1951) ‘Vogue’ Paris
HOT DISCOGRAPHIE ENCYCLOPEDIQUE, vol. II (C-E) (1952) ‘Vogue’ Paris
HOT DISCOGRAPHIE ENCYCLOPEDIQUE, vol. III (E-He) (1953) ‘Vogue’ Paris
DJANGO REINHARDT, SOUVENIRS (1954) ‘Jazz Hot’
DJANGO MON FRERE, (1954) Edit. Eric Losfeld, Paris
L’HISTOIRE DE SYDNEY BECHET (1960) ‘Vogue’ SB2 Paris
DJANGO REINHARDT ‘Cassell’ Londres (1961) et ‘Jazz Book Club’ Londres (1963)
DELAUNAY’S DILEMMA, de la peinture au jazz (1985) Edit. W. Mácon
Georg Lankester
keepswinging@live.nl

Charles Delaunay, born in Paris, January 1911 and passed away in Vineuil St. Firmin near Paris, February 1988, is one of the most important French jazz promotors. His name will be remembered with the Hot Club de France and the Paris Jazz Festival, the Jazz Hot magazine and the Swing record label. He was a producer and host in numerous live radio programs like Jazz Variétés and was the author of the first Jazz Discography. Charles Delaunay was one of the most important promotors of French jazz. Georg Lankester published a short biography, entitled Charles Delaunay (1911-1988). The Keep(it)Swinging blog loves to point you to this great French jazz promotor. If you love be the first to know what articles have been published, follow this blog at Twitter ( #keepitswinging ) or ask for its newsletter: keepswinging@live.nl
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina

Chris Peeters - My Name is Chris

Debuutalbum van Chris Peeters.
A little strange is good! (fragment uit Chris' Blues)
Hans Koert

Een aantal maanden geleden verraste Chris Peeters de vaderlandse jazzscene met haar eerste album, getiteld My Name is Chris en dat is meteen de eerste regel van één van haar eigen composities: Chris' Blues, waarin ze zichzelf voorstelt en meteen aangeeft wat haar motto is: A little strange is good ( = Een beetje vreemd moet kunnen). Dit motto zou ook prima bij deze hele cd passen, die bestaat uit een 15tal titels, waarvan ze de helft van de composities voor haar eigen rekening neemt.

Chris Peeters (foto: Mark Janssen)
Haar stem deed me denken aan die van Heather Simmons, een Engelse zangeres, die me een aantal jaren geleden verraste met haar album I'm Old Fashioned. Meteen in het eerste nummer zet Chris de toon - een swingend, ogenschijnlijk zoetsappig nummer, waarin ze haar verliefdheid uitdraagt, maar als je de tekst goed beluistert, is de boodschap duidelijk, dat ze eigenlijk een katje is dat je beter niet zonder handschoenen moet aanpakken ... hoezo zoetsappig?: If I'd find you have a girl on the side (= Als ik je ooit betrap met een andere vrouw), I suggest: run and hide (= Dan raad ik je aan weg te wezen). Forget I was ever kind (= Vergeet dan maar dat ik ooit aardig tegen je was) 'Cause I'll completely lose my mind.(= want ik word dan helemaal gek) Wouldn't be the first time that I do.( = En dat zou niet de eerste keer zijn dat dit gebeurt). Dit eerste nummer, maakt meteen duidelijk dat Chris een geweldige timing heeft en een mooie stem, bovendien wordt ze omringd door ervaren musici, die weten hoe ze moeten begeleiden, zoals Vincent Koning op gitaar, David Lukács op sax en Dirk van der Linden op hammond. De ritmesectie bestaat uit Jos Machtel en René Winter.
Trompettiste Ellister van der Molen, vader Joep en Dennis Kolen zijn als gast op een aantal nummers te horen.
Chris Peeters - My Name Is Chris (CTC-2990608) ( foto: Mark Janssen)
In het nummer Petite Danseuse de Quatorze Ans, het kleine danseresje van veertien, eert ze het beroemde standbeeld van Edgar Degas, waarvoor het danseresje Marie van Goethem in de negentiende eeuw model stond. In haar compositie Suit, begeleidt Joep Peeters, de multi-instrumentalist uit het Bredase, en ook nog toevallig vader, haar op vibrafoon. Eén van mijn favorieten is My Man, waarmee ze één van haar inspirators eert, namelijk Billie Holiday, die dit nummer, oorspronkelijk Mon Homme geheten, waarmee Mistinguett in de jaren twintig een hit maakte, tot één van haar mooiste, indringenste, vertolking maakte: In mijn geheugen hangt de versie, die ze een paar jaar voor haar dood zong tijdens het Newport Jazz Festival ( juli 1957) met Mal Waldron op piano, Joe Benjamin op bas en Jo Jones op slagwerk: kippenvel!

Chris Peeters ( foto: Mark Janssen)
Met nummers als Hallelujah, I Love Him So en I Didn't Like It The First Time (The Spinach Song) grijpt ze terug naar het Rhythm and Blues repertoire uit de jaren veertig - laatstgenoemde nummer werd in 1949 door Julia Lee tot een hit gemaakt en in Chris' versie hoort natuurlijk zo'n heerlijk vocal chorus door de band, waarbij ze eens te meer laat horen haar roots te kennen. Zo ook het mooie gezongen nummer Once Upon a Summertime, dat ze op deze cd brengt in de Franse versie La Valse Des Lilas, vertolkt in de jaren vijftig door Michel Legrand.
My Name Is Chris, schitterend vormgegeven door haar vriend Mark Janssen, bevat alleen de teksten van Chris' eigen liedjes - Waarom zijn de teksten van de andere nummers niet toegevoegd? Een kwestie van rechten? Jammer, want nu lijken die teksten minder belangijk en dat zijn ze zeker niet ...........
Chris Peeters (foto: Mark Janssen
Chris Peeters, die een paar jaar geleden afstudeerde aan het Rotterdams conservatorium, kenden we al langer als lid van het "familiekoortje" The Peeters Sisters, met zus San en Wies, waarmee met name het repertoire van The Boswell Sisters en vergelijkbare zanggroepen uit de jaren dertig en veertig geëerd werd, heeft met dit album laten zien dat ze ook solo een mooi programma kan neerzetten, zonder haar afkomst te verloochenen. Voor dit soort repertoire, mooi uitgevoerd met oor voor het verleden en oog voor details and lay-out, de cd is prachtig uitgevoerd met een toegevoegde videoclip, mikt ze op een breed jong publiek. De cd is via haar website te verkrijgen.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Na jarenlang onderdeel te hebben uitgemaakt van de vocalgroep The Peeters Sisters is Chris Peeters nu begonnen aan een solocarrière. In haar debuutalbum My Name is Chris neemt ze afstand van haar vroegere imago als een kloon van Connie, Martha of Vet en werkt ze aan een geheel nieuwe eigen stijl en presentatie, zonder de swing en de swung van de jaren dertig, waarmee ze thuis opgroeide, te verloochenen. Een veelbelovend debuut dat jong en oud zal aanspreken. De Keep Swingingblog verrast graag met dit soort bijzondere producties. Als je op de eerste rij wilt zitten volg haar dan via Twitter (#keepitswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief (keepswinging@live.nl). De Keep Swingingblog bereikte onlangs haar 1500ste bijdrage in bijna zes jaar - voorwaar een unieke mijlpaal die met enige trots gepasseerd wordt.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Keep (it) Swinging Alle 1500 Keep Swinging Contributions Ruilpagina