Keep (it) Swinging: Bill Usher: Ik reed de bus met Graeme Bell (1952)

Bill Usher: I drove the Graeme Bell coach (1952) ( English) - Bill Usher: Ik reed de bus met Graeme Bell (1952) ( Nederlands)

Negentigjarige buschauffeur zoekt contact met legendarische Australische bandleider.
BILL USHER: Ik reed de bus met GRAEME BELL (1952)
Bill Usher - Hans Koert

Deze Keep Swinging blog wil de fascinatie en herinneringen aan jazz en jazz-verwante muziek delen met de bezoekers van deze site. Bill Usher, nu 90 jaar oud, woont in Canada, en vond al surfend deze blog en wilde zijn herinneringen aan de band van Graeme Bell, die hij in de jaren vijftig rondreed door Groot Brittanië met de bezoekers van deze blog delen.

Graeme Bell and his Australian Jazz Band (ca 1950)

Graeme Bell is een haast legendarische Australische bandleider en pianist, die één van de populairste dixieland bands uit de tweede helft van de vorige eeuw leidde. Hij is nu vijfennegentig jaar oud en nog steeds actief, voor zover mogelijk, met het promoten van zijn muziek. Dit jaar, bijvoorbeeld, verscheen een dubbelcd met al zijn op plaat vastgelegde composities. Je leest er meer over in de bijdrage: Graeme Bell - Al zijn composities vastgelegd. Hij bezocht Europa voor het eerst eind jaren veertig en maakte indruk op het World Youth Festival in Praag. Hij trad op in de Leicester Square Jazz Club in Londen, wat een groot succes bleek, omdat hij "nieuwe" muziek maakte op traditionele wijze, waarop je kon dansen - natuurlijk speelde hij ook wel het oude dixielandrepertoire, zoals Cakewalkin' Babies Back Home of de Muskrat Ramble, maar die kregen dan die speciale Australische touch mee: a happy Aussie outdoor feeling werd dat genoemd. Dankzij deze creisde hij in de jaren vijftig nog verschillende keren door Europa, waaronder tournees met zijn Australian Jazz Band met Roger Bell, Geoff Kitchen, Ade Monsbourgh, Pixie Roberts, Lou Silvereisen, Norman "Bud" Baker, Deryck "Kanga" Bentley en John Sangster.

Een voorbeeld van zo'n traditional, gespeeld door Graeme 's Australian Jazz Band ( London Febr. 1951) - Oh When The Saints

Bill herinnert zich één van die kleinere tournees, waarin hij de bus mocht besturen, die hen van de ene club naar de andere bracht. Zijn tocht ging door Noord Engeland, het land waar hij toen met zijn vrouw woonde en werkte. Hij herinnert zich deze week, ondanks zijn hoge leeftijd, als een hele speciale gebeurtenis en hoopt dat Graeme Bell zelf, met wie hij via deze blog contact gezocht heeft, de gebeurtenissen herinnert. filmposter: The Clouded Yellow (1950)
Bill herinnert zich deze week als volgt ( in vertaling): Ik ben nu 90 jaar oud en heb nog steeds een goed geheugen, zowel het korte- als het lange termijn geheugen is nog prima en ik herinner me deze zevendaagse trip als was het gisteren. Bedankt dat je me de mogelijkheid geeft na zoveel jaar weer contact te krijgen met Graeme. Als je ouder wordt, heb je de neiging om terug te kijken naar die goeie oude tijd. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was ik zo gelukkig om gevraagd te worden de bus te besturen met daarin de "Aussie" Jazz Band van Graeme Bell voor een korte tournee door Engeland. Mijn vrouw Doris, ze is nu helaas overleden, mocht mee en ik zal nooit die mooie zonnige zondagmorgen vergeten toen we, nadat de band en de bagage ingeladen was, op weg gingen naar de eerste club - de Montfort Hall in Leicester. Toen het eerste avondoptreden begon was ik helemaal in mijn element, want Dixieland was ( en is nog steeds) mijn favoriete muziekstijl. We reisden verder naar Stockton on Tees, waar we 's middags eerst naar de film gingen: The Clouded Yellow, met Trevor Howard, Jean Simmons en Anouk Aimee, die voor een groot deel in dit gebied ( Lake District in Noord Engeland) gedraaid is. Daarna gingen we een biertje drinken in een plaatselijke pub, voordat we gingen eten en de band moest optreden. Daarna naar Carlisle en, zoals het bij een goeie chauffeur van een tourbus betaamt, liet ik ze, en passant, de mooie plekjes van het Lake District zien - we hadden veel lol onderweg want de bandleden waren stuk voor stuk geschikte kerels. What a crazy bunch these Aussie guys were (= Wat een stel, die Australiërs), maar naar gelang we verder in de week kwamen gingen we elkaar steeds beter begrijpen en waarderen, vooral op muzikaal gebied.

Nog zo'n nummer van Graeme Bell uit 1951. Deze keer: Bullant Blues ( London, juli 1951)

Ik vraag me af, Graeme, of je je nog herinnert dat we in Carlisle stopten en dat je bij een tweedehandslegerdumpzaak wilde kijken. Je kocht er een camouflagejas, met van die vlekken en die had je aan toen je weer in de bus stapte. Toen we even later stopten om te eten bleef je in de bus zitten en had je allemaal kussens onder je jas gepropt, zodat je op een zwerver leek. Toen we terugkwamen in de bus leek het alsof er een vreemdeling in de bus zat, met een hoed en een pijp in zijn mond - we kwamen niet meer bij .....

Donald Peers
De volgende club was de Coronation Ballroom, Bellevue, Manchester. Na de show gingen we eten en snel naar het hotel, the Midland. Het was een raar gebouw met ramen die uitkeken op een steeg. Later hoorden we allemaal geluiden van de bovenste verdieping en ramen die open- en weer dicht geschoven werden en de één of andere idioot, die vanaf boven riep: "Stop" that noise up there ( = Hou op met dat lawaai), nog meer geschuif van ramen en nog meer geschreeuw. De volgende ochtend ontdekten we dat het Graeme zelf was geweest ............ Daarna op weg naar de Imperial Ballroom. (Lancs. ). Toen kreeg Graeme een bericht van Jimmy Bell ( geen familie), de roadmanager, dat hij op de eerst volgende zondag om half drie 's middags met de band in London moest zijn in de State Cinema, de grootste bioscoop van Engeland, om te repeteren voor het concert van die zondagavond met zanger Donald Peers. Je reactie was duidelijk: Who the h--- is Donald Peers" (= Wie is in vredesnaam Donald Peers); Donald Peers was toendertijd de populairste music-hall ster van Engeland. Toen we aankwamen bij de State, was hij er nog niet - alleen zijn pianist, dus jullie waren niet erg blij. Helaas zat voor ons de trip met deze geweldige Australische Jazz Band er op en met pijn in ons hart namen we afscheid. Maar, zelfs na 58 jaar herinneren we ons die week nog als de dag van gisteren.

Een copie van de foto die Bill van Graeme kreeg ( alleen zonder handtekeningen) ( Bill Haesler archief)
We kregen van jullie een gesigneerde foto met alle bandleden erop, maar die heb ik, helaas, ergens gelegd waar ik hem niet meer kan vinden; het zou mooi zijn als je nog een vervangend exemplaar voor me had; ik zie nog steeds al die gezichten op de foto voor me. Great talking to you Cobbers!! Bye for now and Good Health to all .
Bill Usher ( Canada) (vertaling: Hans Koert)

In deze zelfde periode gaf Graeme Bell een concert met Big Bill Broonzy in Duitsland. Je vindt hier een kort fragment uit de film Big Bill uit 1953, waarin je Graeme Bell en Big Bill Broonzy op tournee ziet ( in zo'n nostalgische jaren vijftig bus).

Dankzij Bill Haesler kan ik hieronder ook de ractie van Graeme Bell, nu 95 jaar oud, geven. Hij heeft geen internet, dus belde hij met Bill:

( 28 november, 2009) (in vertaling:)
Hij belde me zojuist op om te zeggen hoe geweldig hij het vond om zijn geheugen na 60 jaar weer eens te kunnen trainen met al die leuke anecdotes uit zijn drukke en met veel vrolijkheid omgeven muzikale carriere. Hij kon zich het camouflagepakverhaal niet meer herinneren noch het verhaal van de ramen zoals Bill dat vertelde, maar ze passen wel in die wilde vroege jaren: "We were all larrikans.", een Australische uitdrukking. Graeme herinnerde zich nog wel het concert van Donald Peers, waarbij hij tijdens de tweede helft van het concert in de zaal zat, luisterend naar deze voor hem volkomen onbekende populaire zanger. De manager van Graeme Bell's band, Mel Langdom, had het gerucht verspreid dat Graeme Donald Peers zou begeleiden - daar klopte helemaal niets van, maar goed, misschien dat het geholpen heeft wat meer bezoekers te trekken. Graeme herinnerde zich nog wel een jong zangeresje, maar is haar naam vergeten. Volgens Graeme moet de kwijtgeraakte foto die met de band zijn, waarbij hij in het midden zit met wat bladmuziek in zijn handen. ( = de foto hierboven). Graeme zal kijken of hij nog ergens een copie kan vinden daarvan en die voor Bill signeren; helaas kunnen de anderen niet meer tekenen want van de andere muzikanten leeft er niemand meer. Met de hartelijke groeten van Graeme Bell ( en ik (= Bill Haesler)) (vertaling: Hans Koert)
Groeten Bill

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Dit soort herinneringen over "die goeie ouwe tijd" zoals Bill Usher het noemt, kom je niet vaak tegen - toch zijn dit soort verhalen waard om vastgelegd te worden. Als je dit graag leest of eerdere bijdragen en je wilt grag "bij" blijven, word dan vriend van de Keep Swinging blog en ontvang regelmatig een nieuwbrief met de laatste bijdragen. Je kunt je hier aanmelden.