Keep (it) Swinging: Grass Roots

In a previous blog I introduced you to an album by Andrew Hill titled Grass Roots. As this article was rather extensive I decided to post the Dutch translation seperatally and that happens today. If you like you can read about a great concert Roy Hargrove gave a year ago at the Porgy en Bess Jazz club in Terneuzen, in the southwest part of The Netherlands, or a contribution about the late Cuban vocalist Ibrahim Ferrer. It´s up to you .......

JOHN SCOFIELD-LES McCANN:
In previous blogs I introduced you to the music of Les McCann and to John Scofield live in concert at the Stadsschouwburg in Middelburg.

I found a small story about these jazzmen I love to share. John Scofield made an album dedicated to the music of Les McCann, titeld Hand Jive. In one of his shows he played numbers from that album and suddenly he heard someone shouting from the audience: Yeah! Les McCann! All right! John tried to see who shouted that and recognized ..... Les McCann himself !!

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )
Op 5 augustus 1968 maakte Andrew Hill de opnamen voor de plaat Grass Roots. Het werd uitgebracht als een Blue Note LP, met vijf nummers, alle Andrew Hill composities. Andrew Hill legt in een interview uit, dat hij bij het maken van deze plaat het gevoel had eens iets anders te moeten
maken; niet steeds beter en mooier; nu eens niet steeds in je achterhoofd hebben wat hip is en wat niet: What may or may not be hip now or in the future. I want to give something. I want to reach out from myself to make people happy who listen to it. ( Ik wil de mensen iets meegeven; ik wil ze gelukkig maken als ze naar mijn muziek luisteren) That's what grass roots are in music. ( En daar ligt de basis van de muziek - daar gaat het om - helemaal tot op de bodem van je gevoel). Getting down to the basics, getting down as deep as you can into feeling.

Hij vertelt dat hij eens door Central Park liep en enkele dieren zag. Mensen bestempelen dieren als naieve schepsels, maar hoe naief zijn mensen eigenlijk? Met al onze intellectuele bagage zijn we helemaal vergeten hoe naief wij eigenlijk zijn; de eenvoudige dagelijkse dingen, die je gelukkig kunnen maken. And then I saw some kids playing together in the park. ( = En toen zag ik kinderen samen spelen in het park.). They were of different races, but they were having a great time. (= hoewel ze verschilden van huidskleur hadden ze de tijd van hun leven ). There was no malice, no animosity among them. ( = Er was geen kwaadwilligheid, geen onenigheid. ). Dat verklaart de twee stoeiende kinderen op de voorkant. The way they were acting, are to me the real roots of mankind. (= De manier waarop die kinderen bezig waren zijn de echte wortles van ons bestaan).
Andrew Hill begon zijn muzikale loopbaan in de jaren vijftig met musici als Gene Ammons en Johnny Griffin en in de jaren zestig trok hij als pianist rond met de vocalisten Dinah Washington en Johnny Hartman. Hij trad op met Roland Kirk en Joe Henderson en nam verschillende platen op voor Blue Note, waaronder het schitterende Point of Departure. Zijn pianostijl is soulachtig met pakkende melodieën, zo'n beetje in de stijl van Lou Donaldson.

Op dit album, Grass Roots, speelt Andrew Hill met zijn kwintet, waarin grote namen als Lee Morgan op trompet, Booker Ervin op tenorsax, Andrew Hill op piano natuurlijk, Ron Carter aan de bas en Freddie Waits op slagwerk. Eerlijk gezegd is het titelnummer, wat mij betreft, niet zijn sterkste van de plaat - geef mij maar Mira, dat een klein hitje werd. Mira betekent zoiets als Look! Come See! (= Hé Kom eens kijken) een kreet, die hij in zijn buurt, in de West Side van New York vaak uit de monden van de kinderen hoorde.
Blue Note bracht deze LP opnieuw uit in de Connoisseur CD serie met als bonus een extra sessie door het Andrew Hill sextet, opgenomen 19 april 1968, veertig jaar geleden; een sessie waar voor een deel dezelfde nummers werden gespeeld; de groep was echter helemaal anders van samenstelling: Woody Shaw op trompet, Frank Mitchell tenorsax, Andrew Hill piano, Jimmy Ponder op gitaar, Reggie Workman op bas en Idris Muhammad op slagwerk. De nummers Veinture Inward ( wat zoiets als Introspectie betekent, op onderzoek gaan naar je eigen ik), Soul Special en Bayou Red, een eerbetoon aan de verschillende rassen die voorkomen in en rond New Orleans, de "gens de couleur". Deze nummers klinken meer soulachtig, met zo'n vette beat ( al mis ik het Hammondorgel). Misschien komt dat wel omdat de gitarist en drummer musici uit de band van Lou Donaldson kwamen.

Deze 40 jaar geleden opgenomen nummers zijn nooit uitgebracht en er zit zelfs een titel zonder naam tussen, dat hier omgedoopt is tot MC. Je zou natuurlijk kunnen beweren dat de Grass Roots sessie een remake is van deze eerste sessie, maar of je dat mag stellen met allemaal andere muzikanten ..........., ik denk het niet. Zie het maar als eerste versies in een proces !! Je hebt nu in ieder geval de kant om dit eens te vergelijken ........ (Hans Koert ) keepswinging@live.nl

JOHN SCOFIELD-LES McCANN:
In eerdere blogs introduceerde ik de muziek van Les McCann en beschreef ik het concert van John Scofield in de Stadsschouwburg van Middelburg.

Ik vond een verhaaltje over deze beide jazzheren dat ik hier even wil aanhalen. John Scofield maakte in de jaren negentig een plaat gewijd aan de muziek van Les McCann die hij zo bewondert, getiteld Hand Jive. Tijdens één van zijn optredens speelde hij muziek uit die plaat en plotseling hoorde hij vanuit het publiek iemand roepen: Yeah! Les McCann! All right! John probeerde in de donkere zaal te ontdekken wie dit riep en wat bleek ..... het was Les McCann zelf !!