Miles In The Sky

( Naar de Nederlandse vertaling.)

The Miles Davis album Miles In The Sky is not Miles' most well known album, but it has some interesting elements if you study the development of Miles' musical growth.
It is a fact that, when this album was released, critics were surprised about the changes in style. In fact, they found it difficult to say what it was.
In 2006, looking back on this album, we can say that this album has a lot of elements of Miles 1970s style, the more rock, rhythm and blues elements and funky stuff.
The original album had four, lenghty tunes: Stuff and Country Son, written by Miles, Paraphernalia ( by Wayne Shorter) and Black Comedy ( a Tony Wiliams composition).

The members of the Quintet are Miles Davis on trumpet, Wayne Shorter of tenor saxophone, Herbie Hancock op piano, Ron Carter on bass and Tony Williams on drums. In Paraphernalia George Benson plays the electric quitar.

The tunes were recorded during the first half of 1968.

While listening to this album for the very first time, it didn't appeal to me. It is one of those albums you have to play several times to learn out its great aspects. Like a good bottle of wine it needs time to show all its aspects.


The music made by Miles Davis prior to this album is much more accessible to the ordinary jazzfan then the music made in the 1970s and 1980s. Some jazzfans don't like the music Miles made in the 1970s. But I remember to have heard once a live performance of Tutu, one of those contemporary Davis tunes, and it kicked me.

In Snuff Miles uses phrases that we should label now as funk. Herbie Hancock plays the electric piano on this track, because Miles wanted that. The electric piano was in those days not a common used instrument and only Joe Zawinul had used it in Cannonball Adderley's Merci Merci Merci and Sun Ra used it in his inter-galactic trips.
Electronic instruments became popular around this time ( Don Ellis for example)

In Paraphernalia George Benson plays his chordal figures on the electric guitar, an instrument Miles didn't used before. In Black Comedy the rhythm section plays a great part and it seems that they were no longer hidden in the background as in previous recordings with Miles.
I like this tune, which has some good solo performances. The last tune, Country Son, has interesting tempo changes ( and even some out-of-tempo playing).

It is clear that, starting with this album, Miles seems to get interested in other styles, like rock and rhythm and blues with some funky elements.

This short fragment shows Miles and his Quintet in action.

Keep swinging

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )


Het Miles Davis album Miles In The Sky is niet zijn meest bekende, maar het heeft een aantal interessante elementen als je iets meer weet over de ontwikkeling van Miles' spel.

Toen het album verscheen wisten de critici niet wat ze er mee aan moesten - er was iets gebeurd, er was iets veranderd; het was moeilijk om er precies de vinger op te leggen.

Als we vanuit 2006 terugkijken kunnen we constateren dat deze plaat een heleboel elementen heeft van Miles nieuwe stijl uit de jaren zeventig en tachtig, de tijd van de jazzrock en funk.


Het originele album bevat vier lange nummers: Stuff en Country Son, beide geschreven door Miles, Paraphernalia ( gemaakt door Wayne Shorter) en Black Comedy ( een compositie van de drummer Tony Williams.

In het quintet vinden we Miles Davis op trompet, Wayne Shorter speelt tenor saxofoon, Herbie Hancock piano, Ron Carter bas en Tony Williams het slagwerk.

In Paraphernalia speelt George Benson de electrische gitaar.

De titels werden in januari en mei 1968 opgenomen.

Toen ik voor de eerste keer naar deze plaat luisterde was ik nog niet onder de indruk. Het is één van die platen, die je, als een goede fles wijn, pas later gaat waarderen.

De muziek zoals Miles die speelde voor 1968 is veel toegankelijker dan de muziek die hij maakte in de zeventiger en tachtiger jaren. Veel jazzfans haken dan ook bij deze plaat af. Ik herinner me echter ooit een live uitvoering te hebben gehoord van Tutu, een latere compositie van Miles, die veel indruk op me gemaakt heeft.

In Snuff gebruikt Miles elementen,die we nu als funk zouden bestempelen. Herbie Hancock speelt op dit nummer de electrische piano, omdat Miles dat wilde. De electrische piano was in die tijd nog niet zo gangbaar en eigenlijk had alleen Joe Zawinul die gebruikt bij Cannonball Adderley's Merci Merci Merci en gebruikte Su Ra het bij zijn reizen-door-het-Melkwegstelsel. Electronische instrumenten kwamen in zwang eind jaren zestig ( denk aan Don Ellis bijvoorbeeld). In Paraphernalia speelt George Benson zijn accoorden op de electrische gitaar, ook iets wat Miles daarvoor nooit gebruikt had.

In Black Comedy speelt de ritmesectie een belangrijke rol en Miles laat ze meer op de voorgrond treden dan daarvoor. Ik vind dit een prima nummer omdat het nogal wat inspirerende soli heeft. Het laatste nummer, Country Son, is geschreven door Tony Williams en heeft interessante tempowisselingen ( soms zelf uit de maat).

Het moge duidelijk zijn dat met dit album Miles op weg was naar een andere soort muziek, zoals de rock en rhythm en blues, met funky elementen zoals we dat kennen uit jaren daarna.

Een kort fragment waarin we het Miles Davis Quintet aan het werk kunnen zien.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl