Joe Henderson Trio in de Village Vanguard -1985: The State of the Tenor

Joe Henderson Trio at the Village Vanguard - 1985: The State of the Tenor. (English) - Joe Henderson Trio in de Village Vanguard - 1985: The State of the Tenor ( Nederlands)

De beste Blue Note opnamen allertijden (Alfred Lion)
JOE HENDERSON TRIO in de VILLAGE VANGUARD - 1985: The State of the Tenor
Hans Koert

De plaats waar de band staat, is in een jazzclub als het altaar in een kerk en er is geen beroemder swingaltaar dan dat van de Village Vanguard, dat de oudste jazzclub van de wereld zegt te zijn en de plek waar de meeste swingmuziek heeft geklonken.( in vertaling)( Stanley Crouch in Live at the Village Vanguard - Wynton Marsalis)

Vijfentwintig jaar geleden zat de Village Vanguard in New York City bomvol met publiek dat speciaal gekomen was voor Joe Henderson en zijn Trio, dat bestond uit Joe Henderson op tenorsax, Ron Carter op bas en Al Foster op slagwerk. Het trio speelde in drie dagen zo'n zes concerten met in totaal zo'n tien sets. Een selectie van de muziek die in deze drie dagen gespeeld werd is uitgebracht op een Blue Note dubbelalbum getiteld Joe Henderson - The State of the Tenor - volume 1 and 2. ( Blue Note CDP 7243 8 28879 )

De ingang van de Village Vanguard aan de 7th Avenue, New York City ( foto; Charles Stewart. Detail van de hoes van de Coltrane Live at the Village Vanguard again! lp. ( 1966))
Stanley Crouch herinnert zich op de plaat hoe het idee voor deze serie concerten tot stand gekomen was. Het idee werd geboren tijdens één van de optredens van Joe Henderson, met zijn kwartet in de Village Vanguard. Henderson can swing ....... There are no directions he can't handle and no challenges he can't meet, whether in terms of style or technique. ( = Henderson kan ontzettend swingen...... Er is geen enkele muziek die hij niet kan spelen en elke uitdaging gaat hij aan, of het nu met stijl of techniek te maken heeft.). In de jaren tachtig van de vorige eeuw was Joe Henderson vooral als freelancer bezig aan de westkust van de VS en speelde met Freddie Hubbard en groepen als de Echoes of an Era, de Griffith Park Band, ook wel de Griffith Park Collection genoemd. Hij probeerde ook een (belegde) boterham te verdienen met muzieklessen.
Hoes: Joe Henderson: The State of the Tenor (Blue Note CDP 7243 8 28879) (foto: Carol Friedman)
Hij werd geboren in Lima (Ohio) in april 1937 en studeerde muziek aan de Kentucky State College en de Wayne University voordat hij beroepsmuzikant werd in Detroit met een eigen band, maar ook reisde hij rond met de band van Brother Jack McDuff en een legerband. De eerste plaat waarop hij te horen is was Una Mas, een plaat van het Kenny Dorham Quintet voor Blue Note, waar hij in het titelnummer en het nummer Trompeta Toccata opviel met een paar mooie solo's. Joe Henderson ( foto Francis Wolff. Detail van de hoes van: Joe Henderson - Mode for Joe).

In de jaren zestig groeide zijn bekendheid door zijn aanwezigheid bij groepen rond Horace Silver en Herbie Hancock. Toen John Coltrane en later Ornette Coleman de jazz flink opschudden met hun vernieuwende geluid, koos Joe voor de meer gematigde kant en volgde de twee vernieuwers niet. Wellicht is dat de reden, ook al speelde hij op heel wat mooie platen voor Blue Note, als leider ( zoals in Page One en Our Thing) of als sideman ( in Andrew's Hill Point of Departure, Unity van Larry Young, Song for My Father door Horace Silver of Lee Morgan's Sidewinder (om er een paar te noemen), dat hij niet de sterstatus kon bereiken. ....... Tijdens de jaren zeventig speelde en nam hij op voor Milestone en Verve en ontwikkelde zijn stijl van hardbop tot fusion en avant-garde en hij speelde zelfs korte tijd bij Blood Sweat and Tears, maar uiteindelijk belandde hij toch weer bij zijn roots - de hardbop.
Joe Henderson ( foto Francis Wolff. Detail van de hoes van: Joe Henderson - Mode for Joe).

Joe was vooral gefascineerd door componisten en musici als Charlie Parker en Sonny Stitt ( waarmee hij eind jaren vijftig kort speelde) en klassieke componisten als Bartok en Stravinski. Zijn krachtig geluid op de tenor doet denken aan dat van Sonny Rollins. En misschien herinnerde Stanley Crouch, die zelf van slagwerker en dichter uitgroeide tot schrijver en jazzcriticus, waar je niet omheen kunt, het succesvolle concert van Sonny Rollins uit november 1957, dat hij gaf in de Village Vanguard. Dit concert, dat uitgebracht werd door Blue Note als Sonny Rollins - A Night at the Village Vanguard, wordt alom als één van de beste naoorlogse live-opnamen bestempeld: Rollins speelde tijdens een middag- en een avondvoorstelling en werd 's middags begeleid door Donald Bailey op bas en Pete La Roca op slagwerk en 's avonds door Wilbur Ware en Elvin Jones. Lijst van nummers: Joe Henderson - The State of the Tenor ( in negatief)

Stanley Crouch legde zijn ideeën bij Joe in de week, die er wel oor naar had en bassist Ron Carter en slagwerker Al Foster vroeg mee te doen. Blue Note omarmde het idee om Henderson weer terug te krijgen op haar label en beloofde de concerten op te nemen en uit te brengen. En natuurlijk hoopte men dat de Joe Henderson "Night at the Village Vanguard" even succesvol zou worden als Rollins' concert bijna twintig jaar eerder - aan de voorbereidingen zou het niet liggen.
Ron Carter ( Northsea Jazzfestival juli 2008) ( foto: Hans Koert)

De optredens werden uitgesmeerd over drie dagen: donderdag 14 t/m zaterdag 16 november 1985 - twee concerten per dag. Joe Henderson gaf in die tijd muzieklessen en dat verklaart het grote aantal saxofonisten dat in de afgeladen volle zaal zat. Die kregen heel wat bijzondere momenten te horen van hun leermeester. Op de eerste dag werden er drie sets opgenomen, maar alleen het nummer Happy Reunion, een compositie van Duke Ellington belandde uiteindelijk op de plaat. De volgende dag volgden weer drie sets en nu bleven er vijf titels op de zeef liggen, waaronder een eigen compositie van Joe Y Ya La Quiero. De andere nummers waren composities van Monk ( Friday the Thirteenth en Ask Me Now) en het bekende Portrait van Mingus.

Friday the Thirteenth - Joe Henderson Trio ( 15 november 1985)
Ron Carter in de Village Vanguard ( maar niet tijdens het State of the Tenor concert)

Op de laatste dag werd, in vier sets, nog acht nummers toegevoegd aan de dubbelcd van Joe Henderson - The State of the Tenor.

Joe Henderson ( maker foto onbekend)
Je vindt daarin o.a. het zelden gehoorde nummer zoals Boo Boo's Birthday, een Monk compositie en door hem opgenomen in december 1967 voor zijn album Underground ( inderdaad, die met die schitterende hoes). Boo Boo refereert aan Monk's dochter Barbara, die hij Boo Boo noemde. Loose Change was een stuk van Ron Carter, dat hij waarschijnlijk speciaal voor dit concert geschreven had - 15 jaar later neemt hij het voor het eerst op voor een eigen cd: Skies are Grey.

Loose Change - Joe Henderson Trio ( 16th of November, 1985)

De concerten werden uitgebracht op twee aparte platen, maar zijn sinds de jaren negentig verkrijgbaar op een dubbel cd. De eerste kritieken waren nog wat gematigd, maar al snel doorzag men, dat deze opnamen geweldig goed waren en tot het beste behoorde dat Joe Henderson ooit had opgenomen. Bovendien bleek het een nieuwe fase in zijn carrière in te luiden. Eindelijk kreeg hij de erkenning die hij verdiende. Het was ook een nieuwe start op het Blue Note-label; Alfred Lion was er erg gelukkig mee in ieder geval en noemde het zelfs de Best Blue Note date of all-times (= De beste Blue Note opnamen allertijden.) Jammergenoeg lieten ze het qua promotie een beetje zitten.
Voorkant van de True Note, Nederlands enige jazzblad ( Een gestencild blaadje, in de jaren zeventig één van de weinige Nederlandstalige jazzbladen) ( nº 13 september 1974 )

Stanley Crouch typeert in Considering Genius, de Village Vanguard club, nadat hij een lange rij kenmerken heeft opgesomd als: ..... It makes the club what it is and place it within the realm of myth, where Americans of all colours and people from many countries have gathered either to play or to listen or to do both and hang out laughing and reminiscing about the bad times and the good times. ( = ... het maakt de club tot wat het is - een haast mythische plek, waar Amerikanen, ongeacht ras of afkomst, samen met mensen uit allerlei landen een plaats gevonden hebben waar ze kunnen spelen, luisteren ( of beide), waar ze kunen lachen of herinneringen kunnen ophalen over goeie en minder goede tijden).

Joe Henderson's carrière kwam na dit concert in een stroomversnelling tot aan zijn dood en hij maakte nog een aantal mooie platen zoals Lush Life en So Near, So Far - de laatste een eerbetoon aan Miles Davis. Joe Henderson overleed in juni 2001 62 jaar oud.

Joe Henderson - The State of the Tenor - Live at the Village Vanguard ( Blue Note CDP 7243 8 28879 )

Vijfentwintig jaar geleden trad Joe Henderson met zijn trio, met Joe Henderson op tenor, Ron Carter op bas en Al Foster op slagwerk, op in het beroemde Village Vanguard in New York City. Deze concerten werden opgenomen en uitgebracht op Blue Note en behoren, samen met het Sonny Rollins Village Vanguard concert van november 1957 en de Chick Corea Blue Note Club opnamen, tot de beste live-opnamen uit de jazzgeschiedenis. Keep Swinging beluisterde ze vijfentwintig jaar later en schreef er over. Als je niets wilt missen volg dan de Keep swinging blog via http://twitter.com/KeepSwinging of vraag haar laatste nieuwsbrief.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions