Keep (it) Swinging: Svend Asmussen: Muziek met plezier

Svend Asmussen: Muziek met plezier (Nederlands) Svend Asmussen: Makin' Whoopee .. and Music ( English)

93-jarige schittert op zijn laatste album: Makin' Whoopee .... and Music.
SVEND ASMUSSEN: MUZIEK MET PLEZIER
Jørgen Larsen
(vertaling: Hans Koert)

De fenomenale Deense muzikant en entertainer, Svend Asmussen (geboren in 1916), is één van de beste violisten sinds de jaren dertig. Hij begon viool te spelen op zijn zevende en in 1933 maakte hij zijn debuut in een kwartet, geinspireeerd door Joe Venuti's Blue Four. Asmussen maakte zijn eerste plaat als leider in 1935 en is sinds die tijd mateloos populair in zijn geboorteland Denemarken. Hij speelde met de Mills Brothers, met Fats Waller, Josephine Baker en Oscar Alemán toen die in de jaren dertig Denemarken aandeden. In de jaren vijftig probeerde Benny Goodman hem bij zijn orkest in te lijven. maar Svend hing teveel aan zijn gezin, dat hij belangrijker vond. In de jaren zestig nam hij platen op met John Lewis van het Modern Jazz Quartet (1962); met Duke Ellington (1963) en Toots Thielemans; met Lionel Hampton (1978), en een paar keer met Stephane Grappelli samen met zijn eigen band. De laatste twee decennia treedt hij vaak op en maakt platen met zijn eigen kwartet, dat bestaat uit vooraanstaand Deense muzikanten.
Zoals gezegd, Benny Goodman wilde Svend Asmussen graag in zijn orkest hebben, waarschijnlijk omdat ze beiden elkaar muzikaal prima aanvoelden. Vreemd genoeg hebben ze regelmatig samen op het podium gestaan, maar nooit samen platen opgenomen. Hier een fragment van zo'n optreden in het Tivoli Gardens in Kopenhagen uit 1981, waarin de twee giants of swing in een brilliant samenspel het nummer After You've Gone vertolken.

Afgaand op de informatie op de nieuwe plaat van Svend Asmussen, getiteld Makin' Whoopee ... And Music!" (Arbors, ARCD 19390), schijnt Benny Goodman eens uitgeroepen te hebben na zo'n optreden met Svend: It's been a long time since I had this kind of fun ( = Het is lang geleden dat ik zo genoten heb). Het moge duidelijk zijn dat de twee mannen elkaar stimuleerden met hun spel.
Svend Asmussen heeft maar een paar keer in Amerika platen opgenomen voorafgaand aan deze laatste CD. De eerste keer was dat in 1961 tijdens een tournee door de VS met de Deense gitarist Ulrik Neumann (hun duo-plaat Danish Imports is nu ook op Cd verschenen); de tweede keer was in 1983 in een opnamesessie voor Bob Thiele's Doctor Jazz label, waarbij Asmussen speelde met pianist Derek Smith, gitarist Bucky Pizzarelli, bassist Milt Hinton en slagwerker Oliver Jackson ( June Night). In 1986 speelde hij samen mandolinespeler David Grisman op diens fantastische LP, Swingin' With Svend. Sinds die laatste opname tot aan het voorjaar van 2009 had Svend geen platen meer in Amerika opgenomen; in januari en februari 2009 stond hij voor de microfoons van Arbors Records in Florida.

Svend en Ellen op de hoes van hun nieuwste plaat.

Op zijn laatste plaat wordt Asmussen begeleid door Richard Drexler op piano, orgel en bas, Tony Martin op slagwerk en shakers en de Deense gitarist Jacob Fischer (afkomstig uit Svend's eigen kwartet). Op één nummer zit Tom Carabasi achter het drumstel in plaats van Tony Martin. Een kwartet is een uitstekende omgeving voor Svend, waarin hij kan laten horen dat hij nog schitterende muziek kan maken, ondanks dat hij een leeftijd heeft bereikt, waarop de meesten zich al lang achter de geraniums teruggetrokken hebben of overleden zijn. Het gekozen repertoire bevat voornamelijk standards uit het zgn. Great American Songbook (Makin Whoopee, The Nearness of You, Skylark, You Brought A New Kind of Love, There Will Never Be Another You en Things Ain't What They Used To Be), maar ook Braziliaans getinte nummers als Trubel van de Zweedse zanger-dichter Olle Adolphson , het nummer Copacabana en Asmussen's eigen Fiddler In Rio, waarin je hoort dat Svend geinspireerd werd door Jacob do Bandolim en de Choromuziek. Een paar evergreens, zoals Singing In The Rain en Just A Gigolo worden uitgevoerd met schitterende arrangementen, net als Django Reinhardt's succesnummer Nuages. Een paar nummers vinden hun oorsprong in de gospelmuziek, zoals Danny Boy en Svend's Sermon for Stuff. Richard Drexler is solo te horen in zijn Banjo en Jacob Fischer staat in de schijnwerper in een intrigerende solo uitvoering van Gypsy. Waarom is deze Jacob Fischer zo zelden in ons land te horen? De nummers op deze plaat zijn stuk voor stuk juweeltjes en een genot om te beluisteren - een plaat die thuis hoort in elke jazzverzameling.

Ellen Bick Asmussen citeerde haar echtgenoot op de Cd-hoes: When I play, I'm like a child with wondrous toys, it's like ice-skating or skiing when I was ten ( = Als ik speel voel ik me weer het kind, dat uitdagend speelgoed heeft gekregen, het voelt als schaatsen of skiën toen ik tien was). Dit citaat, een mix van vrijheid en plezier, past precies bij de muziek op deze plaat, verwoord in de titel Makin' Whoopee ... And Music. Ellen Bick Asmussen omschrijft het woord Whoopee als een gevoel van luidruchtig buitensporig plezier, iets wat precies past bij de nog zeer actieve en levenslustige Svend. Perhaps we should create a new idiomatic expression: "Still going Svend!". (= Misschien moeten we een nieuwe uitdrukking lanceren: "Still going Svend"). Tenslotte nog een filmfragment uit 2007 waarin Svend te zien en te horen is met de jonge violist Jonathan Russell - enjoy!