Limehouse Seven
( Naar de Nederlandse vertaling.)
The first time I heard the Limehouse Seven must have been somewhere in the early 1970s. The earliest registration in my online Concert Log reads the second of June 1973 at the Oude Stijl Jazz Festival in Breda, in the southern part of The Netherlands. Later that year they changed their name in the Limehouse Jazzband. When I heard the band for the very first time, they were a rising star in the traditional jazz scene in The Netherlands. The music they played differed from the regular dixieland jazz bands - they concentrated on the music as played by the black jazz bands during the 1920s, the music of legendary players like Joe King Oliver and Jelly Roll Morton, Clarence Williams and Fletcher Henderson.
They were founded in September 1965 in Haarlem, a city in the western part of The Netherlands.They started as an ordinary dixieland band, but changed their style due to some new members, like Jacques Van Ham, Remco Van der Gugten en Fred Horn who brought a new spirit, a new elan into the group, that became popular through festivals, like the Loosdrecht Jazz Festival, a more modern jazz event, where they won a second price; the 1969 Hammerfeld Jazz Festival in Roermond and a first price at the Oude Stijl Jazz Festival in Breda in 1972, all festival in The Netherlands.
Four month ago I found myself its very first LP, titled The Limehouse Seven - Black and Tan, which has 12 tracks of most 1920s classics like Morton's King Porter Stomp, Clarence Williams Cushion Foot Stomp, Satchmo's Pappa Dip and the well known Copenhagen. The Limehouse Seven featured Ton Van Brussel on cornet, Jacques Van Ham on trombone, Remco V
an Der Gugten on clarinet, Peter Rijkhoff at the piano, Henk De Roos on banjo, Piet Peeperkorn on tuba and Fred Horn on washboard.
Talking about traditional jazz, I'm fascinated by the music of black orchestras, like King Oliver and Fletcher Henderson, but also the white bands, like Paul Whiteman and The California Ramblers. Dixieland music, originally found in New Orleans, has become a vague copy of that music ( of course their are great exceptions); a synonym for a kind of elite frumpish style of music, straw hats and umbrella's, music for carnival, one week a year, or as street band at fairs and festivals during the remaining 51 weeks. This band ( and most of the bands that played in such festivals as the Oude Stijl Jazz Festival) played a complete other kind of music, although most listeners won't hear the difference, by musicians, who are fascinated by a music as played by legendary names in music from the 1920s and 30s.
Later I have heard the Limehouse Jazzband at several concerts, at The Harbour Jazz club in Rotterdam, with Victoria Varekamp, at the Doctor Jazz Magazine Reunions in Boskoop and Wageningen and at live radio concerts for the TROS radio program Sesjun. I'm glad that I refound their first LP, also the first CAT Lp, a series of jazz lps released by the Stichting CATJazz Haarlem during the last 30 years of the 20th Century.
AT RANDOM:
Bootin' It - SONNY CLARK Sextet: Art Farmer trumpet, Curtis Fuller trombone, Hank Mobley tenor sax, Sonny Clark piano, Wilbur Ware bass and Louis Hayes drums. Recorded in Hackensack NJ the 21st of July 1957 for Blue Note Records
Time exposure for the 9th of February:
1928:
The first time I heard the Limehouse Seven must have been somewhere in the early 1970s. The earliest registration in my online Concert Log reads the second of June 1973 at the Oude Stijl Jazz Festival in Breda, in the southern part of The Netherlands. Later that year they changed their name in the Limehouse Jazzband. When I heard the band for the very first time, they were a rising star in the traditional jazz scene in The Netherlands. The music they played differed from the regular dixieland jazz bands - they concentrated on the music as played by the black jazz bands during the 1920s, the music of legendary players like Joe King Oliver and Jelly Roll Morton, Clarence Williams and Fletcher Henderson.
They were founded in September 1965 in Haarlem, a city in the western part of The Netherlands.They started as an ordinary dixieland band, but changed their style due to some new members, like Jacques Van Ham, Remco Van der Gugten en Fred Horn who brought a new spirit, a new elan into the group, that became popular through festivals, like the Loosdrecht Jazz Festival, a more modern jazz event, where they won a second price; the 1969 Hammerfeld Jazz Festival in Roermond and a first price at the Oude Stijl Jazz Festival in Breda in 1972, all festival in The Netherlands.
Four month ago I found myself its very first LP, titled The Limehouse Seven - Black and Tan, which has 12 tracks of most 1920s classics like Morton's King Porter Stomp, Clarence Williams Cushion Foot Stomp, Satchmo's Pappa Dip and the well known Copenhagen. The Limehouse Seven featured Ton Van Brussel on cornet, Jacques Van Ham on trombone, Remco V
an Der Gugten on clarinet, Peter Rijkhoff at the piano, Henk De Roos on banjo, Piet Peeperkorn on tuba and Fred Horn on washboard.Talking about traditional jazz, I'm fascinated by the music of black orchestras, like King Oliver and Fletcher Henderson, but also the white bands, like Paul Whiteman and The California Ramblers. Dixieland music, originally found in New Orleans, has become a vague copy of that music ( of course their are great exceptions); a synonym for a kind of elite frumpish style of music, straw hats and umbrella's, music for carnival, one week a year, or as street band at fairs and festivals during the remaining 51 weeks. This band ( and most of the bands that played in such festivals as the Oude Stijl Jazz Festival) played a complete other kind of music, although most listeners won't hear the difference, by musicians, who are fascinated by a music as played by legendary names in music from the 1920s and 30s.
Later I have heard the Limehouse Jazzband at several concerts, at The Harbour Jazz club in Rotterdam, with Victoria Varekamp, at the Doctor Jazz Magazine Reunions in Boskoop and Wageningen and at live radio concerts for the TROS radio program Sesjun. I'm glad that I refound their first LP, also the first CAT Lp, a series of jazz lps released by the Stichting CATJazz Haarlem during the last 30 years of the 20th Century.
AT RANDOM:
Bootin' It - SONNY CLARK Sextet: Art Farmer trumpet, Curtis Fuller trombone, Hank Mobley tenor sax, Sonny Clark piano, Wilbur Ware bass and Louis Hayes drums. Recorded in Hackensack NJ the 21st of July 1957 for Blue Note Records
Time exposure for the 9th of February:
1928:
- dardanella = paul whiteman o
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
PLAYLIST
sonny clark/dial s for sonny = billie holiday/silver collection = limehouse seven/black and tan fantasy (lp)
Retrospect
Brasil Guitar Magic Radames Gnattali
Nederlands ( To the English translation )
Mijn vroegste herinneringen aan de Limehouse Seven moeten dateren begin jaren zeventig. Het eerste concert dat ik van hen meemaakte dateert volgens mijn online concertlog van juni 1973 tijdens het Oude Stijl Jazz Festival in Breda, het evenement voor jazzbands, die vooral de vooroorlogse jazz beoefenen. Later in dat jaar wijzigden ze hun naam in the Limehouse Jazzband. Toen ik de band voor de eerste keer hoorde was hun populareit in de Oude-Stijl-Jazz scene net aan het stijgen. De muziek die ze maakten was anders dan die van een "gewone" dixielandband - zij richtten zich vooral op de zwarte muziek uit de jaren twintig, de muziek gemaakt door musici als Joe King Oliver en Jelly Roll Morton, Clarence Williams en Fletcher Henderson.
Ze werden opgericht in september 1965 in Haarlem. Ze begonnen als een gewone dixielandband, maar door wisselingen in de bezetting, zoals de komst van Jacques van Ham, Remco van der Gugten en Fred Horn, gaven de band een nieuwe impuls, wat zich uitte in optredens op het, meest modern georienteerde, Loosdrecht Jazz Festival, waar ze de tweede prijs behaalden. In 1969 traden ze op op het Hammerfeld Jazz Festival in Roermond en behaalden ze in 1972 de eerste prijs op het Oude Stijl Jazz Festival in Breda.
Vier maanden geleden vond ik hun eerste LP, getiteld The Limehouse Seven - Black and Tan, met daarop 12 nummers uit het rijke repertoir van de jaren twintig, zoals Morton's klassieker King Porter Stomp, Clarence Williams' Cushion Foot Stomp, Satchmo's Pappa Dip en het bekende Copenhagen. De Limehouse Seven bestond uit Ton van Brussel op cornet, Jacques van Ham op trombone, Remco van der Gugten op klarinet, Peter Rijkhoff aan de piano, Henk de Roos op banjo, Piet Peeperkorn op tuba en Fred Horn op het wasbord.
Als je praat over traditionele jazz, dan ben ik vooral geboeid door de zwarte bands uit de jaren twintig, zoals de eerder genoemde King Oliver en Fletcher Henderson, maar ook blanke groepen als het orkest van Paul Whiteman en de de California Ramblers. Dixieland muziek, origineel gespeeld in New Orleans, is verworden tot een vage copie van dit soort muziek, de goede bands daargelaten uiteraard, een soort muziek synoniem met elitaire truttigheid van strohoedjes en paraplu's op jaarlijkse braderieën; één week per jaar als dweilorkest tijdens carnaval; 51 weken als loopdixielandband. Deze band ( en de meeste andere die te horen waren in en rond Breda tijdens het festival) spelen in feite een heel andere muziek, al zal de leek dat snel over één kam scheren; de muziek van legendarische namen uit de jaren twintig en dertig.
Later heb ik de Limehouse Jazzband op verschillende concerten beluisterd, in de The Harbour Jazz Club in Rotterdam, op de jaarlijkse reunies van Doctor Jazz Magazine in Boskoop en Wageningen, met Victoria Varekamp en tijdens live radio uitzendingen (TROS Sesjun). Ik vind het fijn hun eerste plaat, overigens ook de eerste CAT LP ( uitgebracht door de Stichting CAT Jazz Haarlem in de laatste dertig jaar van de vorige eeuw) die uitgebracht werd, weer te kunnen draaien; een tijdloze plaat.
AT RANDOM:
Bootin' It - SONNY CLARK Sextet: Art Farmer trompet, Curtis Fuller trombone, Hank Mobley tenorsax, Sonny Clark piano, Wilbur Ware bas en Louis Hayes slagwerk. Opgenomen in Hackensack NJ op 21 juli 1957 voor Blue Note
Tijdopname voor 9 februari:
1928:
SPEELLIJST
sonny clark/dial s for sonny = billie holiday/silver collection = limehouse seven/black and tan (lp)
Retrospect
Brasil Guitar Magic Radames Gnattali
Brasil Guitar Magic Radames Gnattali
Nederlands ( To the English translation )
Mijn vroegste herinneringen aan de Limehouse Seven moeten dateren begin jaren zeventig. Het eerste concert dat ik van hen meemaakte dateert volgens mijn online concertlog van juni 1973 tijdens het Oude Stijl Jazz Festival in Breda, het evenement voor jazzbands, die vooral de vooroorlogse jazz beoefenen. Later in dat jaar wijzigden ze hun naam in the Limehouse Jazzband. Toen ik de band voor de eerste keer hoorde was hun populareit in de Oude-Stijl-Jazz scene net aan het stijgen. De muziek die ze maakten was anders dan die van een "gewone" dixielandband - zij richtten zich vooral op de zwarte muziek uit de jaren twintig, de muziek gemaakt door musici als Joe King Oliver en Jelly Roll Morton, Clarence Williams en Fletcher Henderson. Ze werden opgericht in september 1965 in Haarlem. Ze begonnen als een gewone dixielandband, maar door wisselingen in de bezetting, zoals de komst van Jacques van Ham, Remco van der Gugten en Fred Horn, gaven de band een nieuwe impuls, wat zich uitte in optredens op het, meest modern georienteerde, Loosdrecht Jazz Festival, waar ze de tweede prijs behaalden. In 1969 traden ze op op het Hammerfeld Jazz Festival in Roermond en behaalden ze in 1972 de eerste prijs op het Oude Stijl Jazz Festival in Breda.Vier maanden geleden vond ik hun eerste LP, getiteld The Limehouse Seven - Black and Tan, met daarop 12 nummers uit het rijke repertoir van de jaren twintig, zoals Morton's klassieker King Porter Stomp, Clarence Williams' Cushion Foot Stomp, Satchmo's Pappa Dip en het bekende Copenhagen. De Limehouse Seven bestond uit Ton van Brussel op cornet, Jacques van Ham op trombone, Remco van der Gugten op klarinet, Peter Rijkhoff aan de piano, Henk de Roos op banjo, Piet Peeperkorn op tuba en Fred Horn op het wasbord.Als je praat over traditionele jazz, dan ben ik vooral geboeid door de zwarte bands uit de jaren twintig, zoals de eerder genoemde King Oliver en Fletcher Henderson, maar ook blanke groepen als het orkest van Paul Whiteman en de de California Ramblers. Dixieland muziek, origineel gespeeld in New Orleans, is verworden tot een vage copie van dit soort muziek, de goede bands daargelaten uiteraard, een soort muziek synoniem met elitaire truttigheid van strohoedjes en paraplu's op jaarlijkse braderieën; één week per jaar als dweilorkest tijdens carnaval; 51 weken als loopdixielandband. Deze band ( en de meeste andere die te horen waren in en rond Breda tijdens het festival) spelen in feite een heel andere muziek, al zal de leek dat snel over één kam scheren; de muziek van legendarische namen uit de jaren twintig en dertig.
Later heb ik de Limehouse Jazzband op verschillende concerten beluisterd, in de The Harbour Jazz Club in Rotterdam, op de jaarlijkse reunies van Doctor Jazz Magazine in Boskoop en Wageningen, met Victoria Varekamp en tijdens live radio uitzendingen (TROS Sesjun). Ik vind het fijn hun eerste plaat, overigens ook de eerste CAT LP ( uitgebracht door de Stichting CAT Jazz Haarlem in de laatste dertig jaar van de vorige eeuw) die uitgebracht werd, weer te kunnen draaien; een tijdloze plaat. AT RANDOM:Bootin' It - SONNY CLARK Sextet: Art Farmer trompet, Curtis Fuller trombone, Hank Mobley tenorsax, Sonny Clark piano, Wilbur Ware bas en Louis Hayes slagwerk. Opgenomen in Hackensack NJ op 21 juli 1957 voor Blue Note
Tijdopname voor 9 februari:
1928:
- dardanella = paul whiteman o
SPEELLIJST
sonny clark/dial s for sonny = billie holiday/silver collection = limehouse seven/black and tan (lp)
Retrospect
Brasil Guitar Magic Radames Gnattali
Labels: limehouse jazzband, limehouse seven
posted by Anonymous at 7:11 AM
2 Comments:
This comment has been removed by the author.
Ik wilde alleen even reageren op Uw blog van de Limehouse Seven erg leuk om te lezen.
Mijn stiefvader was Piet Peeperkorn en in die tijd dat hij met mijn moeder getrouwd was tot hij overleed heb ik zijn muziek nooit kunnen waarderen ik hield me meer bezig met de top 40 in die tijd.
Maar soms zie ik ook de jazzbands door de stad lopen en dan klinkt het aangenamer in mijn oren.
gr Juliette van den Hoven
Post a Comment
<< Home