Keep (it) Swinging: Jan Verwey en de eeuwige discussie!

Jan Verwey en de eeuwige discussie! (Nederlands) - Jan Verwey and that endless discussion! (English) - Jan Verwey ontmoet Bert van den Brink in Standards & Other Pieces (Nederlands) - Jan Verwey meets Bert Van Den Brink in Standards & Other Pieces ( English)

Over de haatliefde verhouding met de maestro Mr. T., ........
JAN VERWEY en de eeuwige DISCUSSIE!
Hans Koert

Afgelopen weekend trad mondharmonicaspeler Jan Verwey en pianist Bert van den Brink op in het VPRO programma Vrije Geluiden op in het BIM-huis in Amsterdam. Ze presenteerden er hun nieuwe album, getiteld Jan Verwey meets Bert Van Den Brink - Standards & Other Pieces. Bij het voorbereiden van de

plaat klikte het meteen tussen Jan en Bert en resulteerde in een prachtig album met tien standards en vijf improvisaties, bestempeld als Studio Fantasies. Luister maar eens naar het nummer It's a Dance van Michel Petrucciani dat ze op 28 november 2010 speelden in het Bim-huis en dat te vinden is op de plaat: Jan Verwey meets Bert Van Den Brink Standards & Other Pieces.

Het Jan Verwey Quartet begin jaren negentig: v.l.n.r.: Hein Van de Geijn - John Engels jr. - Jan Verwey - Jack van Poll (foto: Jos Fielmich)

Jan Verwey heeft een vijftal albums onder eigen naam uitgebracht. Zijn eerste cd uit 1992 heette: You Must Believe In Spring waarop Jan Verwey de chromatische mondharmonica bespeelde met zijn kwartet bestaande uit Jack van Poll aan de piano, Hein Van de Geijn op bas, en John Engels op slagwerk. Angelo Verploegen speelt bugel op een tweetal nummers: Theme for Joke, één van de twee eigen composties van Jan Verwey en Bud Powell’s Bouncin' with Bud.

Jan Verwey (foto: Hans Koert)
In het bijbehorende boekje beklaagt Jan zich over het feit dat de chromatische mondharmonica vaak denegrerend gezien wordt als kinderspeelgoed: ... the instrument is treated rather disparagingly, probably because people seem to think that the harmonica is mainly an instrument for children. (= ... over het instrument wordt meestal geringschattend gepraat omdat men meent dat het speelgoed is voor kinderen). Of ze beweren dat de mondharmonica een typisch instrument uit de volksmuziek is - uit de kroeg .... who utter some heartrending cries in songs ( .... dat dient om af en toe een hartverscheurende kreet toe te voegen in liedjes). Jan bespeelt de chromatische mondharmonica en dat is een compleet ander instrument dan de diatonische mondharmonica, die in de speelgoedkist van de kinderen zit en o.a. gebruikt wordt in de bluesmuziek.

Jan Verwey - You Must Believe in Spring (1992)(heruitgebracht in 2006)

De chromatische mondharmonica is een moeilijk instrument om te bespelen en Jan moet, zo voelt het, zich dan ook telkens weer bewijzen. Playing the chromatic harmonica is [....] much more difficult than it seems to be and is, in any case much more difficult to play than most other instruments. (= Het bespelen van de chromatische mondharmonica lijkt en is moeilijker te bespelen, dan welk ander instrument dan ook ).

Jack van Poll ( foto: Hans Koert)

Een ander steeds weer opduikende misvatting is het feit, dat hij elke keer weer opnieuw vergeleken wordt met die andere mondharmonicaspeler, hoe heet hij ook al weer - Jean Toots Thielemans. Het grote publiek koppelt de woorden Jazz en Mondharmonica altijd aan zijn Belgische collega Mr. T., alsof er geen anderen zijn die dit instrument op hoog niveau bespelen; mijn muziekske, zoals Toots, want die bedoel ik natuurlijk, zijn "broodje" omschrijft. Zijn er nog mensen die musici als Larry Adler kennen? Namen als Buddy Lucas of Malachi Favors lijken compleet onbekend? En hoe zit het hier in De Lage Landen?

Dan kom je terecht bij onze eigen Jan Verwey en, op afstand, zuiderbuur Rony Verbiest, die sinds kort ook de mondharmonica ter hand genomen heeft? Wie eenmaal Jan heeft horen spelen en zijn platen goed beluisterd heeft, zal begrijpen dat elke vergelijking met Toots mank loopt. Het is, zo geeft Jan wat voorbeelden, als Sonny Rollins vergelijken met Stan Getz of McCoy Tyner met Oscar Peterson. Jan is een echte bebopper met een geheel eigen stijl. But the Dutchman himself would certainly not be the last to admit that he is struggling with a love-hate relationship with respect to the maestro. (= En Jan is zeker niet de laatste die wil toegeven dat hij zit met de discrepantie in deze haatliefde verhouding en de bewondering voor the maestro zelf). Misschien is de beste aanbeveling wel het citaat van Toots, dat op Jan's website staat: Jan is de enige mondharmonicaspeler die ik ken, die mij niet probeert na te spelen. Jan Verwey heeft dan ook geen rancune, en eert op de plaat You Must Believe in Spring Toots in het nummer: One For Mr. T.

Jan Verwey - The Miles Davis Project (1996)

Tijdens de opnamen voor het album You Must Believe in Spring kreeg hij het idee om een volgende plaat

vol te spelen met composities van Miles Davis. Op de eerstgenoemde plaat staat één nummer van Miles getiteld Nardis, een compositie van Miles die hij, volgens mij, nooit zelf heeft opgenomen. Hetzelfde nummer vind je ook terug op zijn tweede cd uit 1996 getiteld Jan Verwey - The Miles Davis Project. Twee keer hetzelfde nummer uitbrengen staat niet goed op je cv, maar in dit geval is er sprake van een geheel andere invalshoek. Is de eerste versie nog een rechttoe recht aan bebop stuk geworden; de nieuwe versie is veel vrijer en moderner en het toevoegen van een tuba, bespeelt do

or Jos Machtel geeft het een extra dimensie. Jan wisselde zijn kwartet voor dit project in voor een kwintet met Jos Machtel op ventieltrombone ( en op een paar nummers tuba), Peter Hertmans op gitaar, Frans Van Der Hoeven op bas en Hans van Oosterhout op slagwerk. Deze plaat, die een negental nummers bevat met louter Miles Davis compostites heeft mijn hart gestolen - wat een schitterende plaat. Jan Rensen, die het bijbehorende boekje maakte, beweert dat Jan: ....... to break away more and more from the big man on the little instrument, Jean "Toots" Thielemans.( = ..... meer en meer afstand neemt van de grote man met het kleine instrument Toots Thielemans).

Jan Verwey plays Thelonious Monk (2004)

In 2004 brengt Jan Verwey zijn, tot nu toe, één na laatste plaat uit, gewijd aan de muziek van Thelonious Monk. Jan Verwey nodigde een nieuwe ritmesectie uit met gitarist
Olaf Tarenskeen, Sven Schuster op bas en Jasper van der Wilden op slagwerk. Jan Verwey vulde dit kwartet aan met het Gustav Klimt String Quartet op bijna alle nummers. Commercieel wellicht een goede zet omdat er nogal wat liefhebbers in het grijze gebied tussen pop, jazz en klassiek dit soort klanken kunnen waarderen, voor mij had het niet gehoeven: Monk met strijkers. Natuurlijk had Jan deze cd kunnen maken met met zijn kwartet ..... Dat was zonder twijfel een goede plaat geworden schrijft Ton Ouwehand terecht op de plaat.

Niet toevallig dan ook dat mijn favorieten nummers zonder het strijkkwartet zijn: Rhythm-a-ning en In Walked Bud. Vooral het laatste nummer is een schitterend duet geworden tussen Jan Verwey en Olaf Tarenskeen, een gitarist, waar ik meer van moet horen. Olaf Tarenskeen, die zowel klassiek als jazz speelt ( o.a. met het Tine ke Postma Quintet), laat in Round Midnight, een solo-uitvoering, horen dat hij een geweldig gitarist is.

En wie nog een mooi cadeau voor de kerst zoekt: Jan Verwey meets Bert Van Den Brink in Standards & Other Pieces is een prima album om weg te geven of te ontvangen: kopen dus!!

Bedankt Jan dat je me wees op je eerdere platen !!

Keep Swinging

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter

Jan Verwey beklaagt zich op zijn eerste CD, You Must Believe In Spring, over het feit dat hij het gevoel heeft zich elke keer weer opnieuw te moeten bewijzen. Steeds weer duikt de naam van die ander op, Mr. T. Ook moet hij elke keer opnieuw uitleggen dat zijn instrument iets anders is dan de mondharmonica uit de speelgoeddoos en dat de chromatische mondharmonica één van de moeilijkst te bespelen instrumenten is. Voor wie zijn muziek heeft beluisterd, is die discussie niet meer relevant - Jan bespeelt de mondharmonica op een weergaloze onvergelijkbare wijze. Onlangs werd zijn nieuwste album, samen met Bert van den Brink gepresenteerd. De Keep Swinging blog beluisterde Jan's platen en werd verrast. Als je de Keep Swinging blog wilt volgen, dan kan dat via Twitter of vraag de gratis nieuwsbrief aan.