Annette Hanshaw - Ik haatte die platen

Annette Hanshaw - a great vocalist remembered (English) - Annette Hanshaw - een fascinerend zangeresje herinnerd (Nederlands) - Annette Hanshaw - I hated those records ( English) - Annette Hanshaw - Ik haatte die platen (Nederlands)

.. en ik schaam me er nu voor om te zeggen dat ik het deed voor het geld .....
ANNETTE HANSHAW - Ik haatte die platen
Hans Koert

De jaren twintig zou je best kunnen omschrijven als het Tijdperk van de Heerlijke Onzin, soms roerig, maar naast elke lawaaierige uiting, stond wel een rustig nuchter, pretentieloos type. Zo was het ook met zangers en zangeressen. Het waren niet allemaal van die blues-shouters of hot-mamas met ondeugende teksten. Je had bijv. Whispering Jack Smith, die weigerde een megafoon te gebruiken en Rudy Vallee, die daarmee juist stug doorging. En er was die jongeling Bing Crosby die net bij Paul Whiteman was begonnen. En er was Annette Hanshaw ( in vertaling: "That's All" - The Recordings of Annette Hanshaw vol. 1 ( Fountain FDV-201)

Annette Hanshaw ( 1901 - 1983)

In juli 1926 had Annette Hanshaw een contract gekregen bij Pathé, nadat ze een testplaat gemaakt had. In de vorige blog liet ik de eerste testopname horen - ondertussen vond ik een betere versie met beide testplaten, die ik hier heb geplaatst - bovendien kun je zelf meezingen, mocht je dat willen ( Denk aan de buren).

Medley: What Can I Say After I Say I'm Sorry / Bye Bye Blackbird / The Day That I Met You ( E-2476-2) = Medley: I Don't Want nobody But you / I Wonder What Becomes of Joe / Five foot Two Eyes Of Blue ( R-2477-2) - Beide medley's opgenomen als testplaat op 28 juli 1926.

Annette zingt en bespeelt de piano ...... Oh I know but I'm not doing well ( = Ik weet dat het niet zo goed is). I'm all shivering ... (= Ik sta helemaal te trillen...... )

De slogan That's All zou ze tot het eind van haar carrière, zij het me groeiende weerzin., blijven gebruiken......!

Ze werd in korte tijd uitermate populair, vooral op de radio, waar ze als The Personality Girl bekend werd. De radio ontwikkelde zich toen net razendsnel. Films heeft ze altijd afgewezen, zodat er maar weinig bewegende beelden van haar bestaan. In de jaren dertig ontwikkelt de relatie met haar ontdekker Herman "Wally" Rose zich tot een huwelijk en in 1934 trouwen ze. Ze kregen geen kinderen, vertelde ze in een interview met Jack Cullen (1972). Midden jaren dertig, toen ik afscheid nam, verdiende ik zo'n 1500 dollar per 12 minuten, waarmee ze zinspeelde op de Camel Show, één van de populairste radioprogramma's van die tijd, waarin ze optrad. Er viel dus een aardig gat, omschreef ze haar financiele situatie bij haar afscheid. We made actually two versions,(= Eigenlijk maakten we twee versies), legde ze uit, one for the East and one for the West coast.(= Eén voor de oostkust en één voor de westkust). Ze had het in 1934 helemaal gehad met optredens, waarvoor ze altijd bloednerveus was en ze trad dan ook niet meer in het openbaar op, noch maakte ze, met uitzondering van wat reclamewerk voor Chevrolet, voor De Soto Cars en de Rexall Drug Stores, plaatopnamen. Ze voelde later ook niets voor een comeback. Wel zijn er een aantal privéopnamen bekend, gemaakt tussen de schuifdeuren, waarschijnlijk uit de jaren vijftig. De geluidskwaliteit is niet je dat, maar dat nemen we voor lief ..........

Dit alles vond zo'n 75-jaar geleden plaats en zou wellicht tot een rimpeling in de vijver van de jazzgeschiedenis verworden zijn als discograaf, verzamelaar en jazzhistoricus Brian Rust haar in 1959 niet bezocht en gesproken had. Hij vond haar terug en interviewde haar en daarvan is een samenvatting, getiteld That's All terug te vinden op de eerste Fountain LP. Deze Fountainplaat was één van de eerste heruitgaven van haar uitgebracht door Retrieval. Annette was erg verbaasd dat iemand uit Europa geïnteresseerd was in haar zangcarrière. Terugkijkend op haar platen, die meer dan 50 jaar geleden opgenomen werden, was ze niet tevreden met de resultaten. The oldest ones are the worst ones ( = De eerste zijn de slechtste ..... ), zei ze tegen Jack Cullen, die haar in 1972 interviewde. En toen Cullen haar vroeg, op welke platen ze dan wel trots was, antwoordde ze: At a matter of fact, I dislike all of them. (= Eigenlijk vind ik er geen een mooi). I disliked the business intensely and I shame to say that I did it for the money. (= Ik haatte die hele showbusiness ontzettend en ik schaam me er nu voor te zeggen dat ik het alleen voor het geld deed.) I loved to sing and jam with the members of the band, but I was terrible nervous when I had to play in public. ( = Ik vond het heerlijk om met de muzikanten te zingen, maar als ik moest optreden voor publiek dan was ik bloednerveus).
Als geboren perfectionist, herinnerde ze zich na zoveel jaren sommige opnamesessies als erg onplezierig. Ze had hele goede herinneringen aan gitarist Eddie Lang, toen een ster op de gitaar, alleen of samen met violist Joe Venuti. Het was Eddie Lang, zo vertelde ze Brian, refererend aan een chaotisch verlopen opnamesessie, who came to her rescue, and that of the session generally. (= die haar en de opnamesessie redde) Calmly, he organised order out of chaos, and in a few moments, everything was sunny again. (= Rustig bracht hij orde aan in de chaos en even later liep alles weer op rolletjes.) Brian vertelde Annette dat er mensen waren die haar platen verzamelden. You mean there are people who collect these things? (= Bedoel je dat er mensen zijn die ze verzamelen?). I suppose they were all right for those days (= Ik ga er vanuit dat die platen voor die tijd goed genoeg waren), vertelde ze ergens anders, but I hate them now. (= maar nu haat ik ze). Als je het hele interview leest, dan ontdek je tussen de regels door dat het ook in die dagen niet allemaal koek-en-ei was in de showbiz. Ook toen al was de "pop"-cultuur big money en een onbekend sterretje dat zo ontzettend gepromoot werd, viel bij heel wat gevestigde namen niet in goede aarde. Ze schijnt later wel goed bevriend geworden te zijn met Helen Kane, de pop ster / comédienne, die model stond voor Betty Boop, de Madonna van de jaren dertig. Begin jaren dertig werd Annette's kinderlijke stem wat rijper en het schijnt dat Helen Kane gezegd heeft dat she sounded more like Helen Kane than Helen Kane.( = ... dat ze meer klonk als Helen Kane dan Helen Kane zelf). Hoewel ze wel een paar kleine rolletjes in korte films had aangenomen, lijkt er maar één fragment bewaard waarop ze zingend te zien is. Geniet van Annette Hanshaw in de film Captain Henry's Showboat uit 1933, wat in feite een radioshow was. Ze zingt het nummer We Just Couldn't Say Goodbye.

Annette heeft nooit ambities gehad om een ster te worden. I never thought I was very good and when it got to where I had people depending on my work for a living, musicians, arrangers etc. I didn't like that. ( = Ik heb nooit gedacht dat ik zo goed was en toen ik eenmaal een ster was realiseerde ik me hoeveel mensen, musici, arrangeurs enz. voor hun levensonderhoud van mij afhankelijk waren. Dat benauwde me.) I loved getting the offers but I loved turning them down even more.( = Ik vond het fijn als ik gevraagd werd, maar nog leuker om ze af te wijzen).
In een eerdere bijdrage vertelde ik dat Annette verkondigde dat ze geboren was in 1910, hoewel op haar geboortebewijs 1901 stond. In het telefonische interview uit 1972 weet ze niet in welk jaar ze profesioneel begon met zingen. Some record sleeves say 1927, but want to look those records older - it must have been 1928 (= Sommige platenhoezen vermelden 1927, maar dat doen ze alleen om het ouder te laten lijken - het moet in 1928 geweest zijn. (NB: haar eerste commerciële plaat nam ze op in september 1926 voor Pathé Actuelle zes weken na de testopnamen). You know when you lie about your age ..... ( = Je weet wat er gebeurt als je liegt over je leeftijd ...) voegt ze er nog eens betekenisvol aan toe. Jack vraagt haar, wanneer ze stopte met optreden. Ze draait daar verschrikkelijk omheen en beweert dat ze het niet weet, maar wijst dan naar de platen die Brian Rust uitbracht in Engeland en daarop heeft hij het jaar genoemd. ( =1934) You must have been in your 20s when you retired? (= Je moet toen ergens in de twintig geweest zijn, toen je afscheid nam?) probeert Jack Cullen, maar die opmerking negeert ze volkomen en gooit het interview resoluut over een andere boeg: Will you tell me your name again? (= Kun je me nog eens zeggen hoe je heet? ). You know this is a terrible connection ( = De telefoonlijn is hier ontzettend slecht) en ze wil over haar gemanipuleerde leeftijd blijkbaar niets meer zeggen. Een opmerkelijke wending!

A woman who tells her true age is most likely a man in drag. schreef Harry Callaghan me gisteren ..... (= Een vrouw die haar juiste leeftijd verteld, is meestal een verklede man).
Ik heb één van haar gewone commerciële opnamen gekozen om mee af te sluiten. Ik koos voor I'm Somebody's Somebody Now met een groep jazzmusici die zich op de plaat the Four Instrumental Stars noemde met Joe Venuti op viool, Eddie Lang op gitaar, Adrian Rollini op bassax en Vic Berton op slagwerk. Opgenomen New York, juni 1927

Deze opname maakte ze met een groep voortreffelijke jazzmuzikanten waarbij ze zich moet hebben thuisgevoeld. Dit nummer eindigt ze trouwens niet met haar strijdkreet: "That's all"- de uitzondering bevestigt de regel, moet je maar denken.

Hans Koert
http://twitter.com/keepswinging
keepswinging@live.nl


De carriere van Annette Hanshaw in de showbiz, de periode dat ze platen maakte, was relatief maar kort - slechts acht jaar. Toen ze in 1926 haar eerste plaat opnam was ze 25 jaar oud, maar ze werd gelanceerd als een jong, 16-jaar naieve tienersterretje, een flapper wife, zoals dat toen heette. Zelfs tientallen jaren later, eind jaren vijftig, toen Brian Rust haar had opgespoord, bleef ze stug volhouden in 1910 geboren te zijn. Of ze de mythe rond haar leeftijd wilde hooghouden of een selectief geheugen had zullen we nooit te weten komen ..... 't Maakt allemaal niets uit - ze had een geweldige stem en uitstraling, die er voor gezorgd heeft dat ze zelf in 2010 nog een hechte groep (wat oudere)liefhebbers het hoofd op hol kan brengen en dat zullen veel honderdjarigen haar niet na doen ..... Mocht je bang zijn dit soort onthullingen te missen en ze pas uit de tweede hand te horen, volg dan Keep Swinging via Twitter of vraag de gratis nieuwsbrief.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions