Gigi Gryce's Rat Race Blues 50 jaar geleden opgenomen
Gigi Gryce and his 50 years old Rat Race Blues (English) Gigi Gryce Rat Race Blues 50 jaar geleden opgenomen (Nederlands)Als altijd: knapperig, nauwkeurig en bluesy Gryce ( Ron Wynn)
GIGI GRYCE'S RAT RACE BLUES 50 JAAR GELEDEN OPGENOMEN
Hans Koert
Vijftig jaar geleden, 7 juni 1960, nam Gigi Gryce het album The Rat Race Blues op voor Fantasy die het uitbracht op haar Prestige / New Jazz label als NJ 8262.
Gigi Gryce, geboren in Pensacola Fl. in november 1927 overleed in dezelfde plaats in maart 1983. Midden jaren vijftig werd hij moslim en nam de naam Basheer Quism aan, zoals wel meer jazzmusici in die dagen deden, maar gebruikte die naam pas begin jaren zestig ( na dit Rat Race Blues album). Hij was één van die talrijke altsaxofonisten, die in hun spel sterk beïnvloed waren door Charlie Parker, zoals ook Frank Morgan of Herb Geller, maar toch ontwikkelde hij een eigen stijl with a much darker tone and broader vibrato, the phrasing less supple but with an emphatic vocal quality that carries over into his flute-playing ( = een meer donkere toon en een bredere vibrato, de frasering wat minder soepel met een krachtige zangerig geluid,vooral op fluit) om Richard Cook en Brian Morton te citeren ( in Penguin Guide to Jazz Recordings.). Op de plaat The Rat Race Blues, waarop vijf titels staan, speelt Gigi echter geen fluit maar alleen altsax. Zijn kwintet bevat verder Richard Williams op trompet, Richard Wyands op piano, Julian Euell aan de bas en Mickey Roker op slagwerk.
Hoes van het Prestige / New Jazz album The Rat Race Blues ( Prestige/New Jazz 8262) Hij studeerde compositieleer aan het conservatorium van Boston, maar ook in Parijs dankzij een Fulbright-beurs. Begin jaren vijfitig begon hij zijn carriere in New York bij musici als Max Roach, Howard McGhee, Tadd Dameron en Clifford Brown. Zijn eerste opnamen waren met Max Roach op diens eerste Debutalbum ( april en oktober 1953). met musici als Idrees Sulieman, Hank Mobley en, uiteraard, Max Roach op slagwerk.
Label OJC-081 ( NJ-8262)
In 1954 kwam hij met Lionel Hampton naar Europa. In het boekje One Night Stand (Jazzconcerten in Nederland 1947-1967) wordt hij echter niet genoemd in de bezetting voor de twee Hamptonconcerten, gehouden op 19 september 1953 in het Kurhaus (Scheveningen) en het Concertgebouw (Amsterdam). Het lijkt er op alsof hij bij
andere concerten Bobby Plater, tussen 1946 en 1964 de vaste altsaxofonist bij Hampton verving - feit is dat Gigi wel meespeelde in het Konserthuset in Stockholm op de 15de september en ruim een week later op de 25ste ook in de Mustertmesse in Bazel - waarom hij dus niet in Amsterdam erbij was is me een raadsel, of klopt de informatie niet in One Night Stand? Een foto van Peter Verbruggen van een (anonieme) tenor(!) saxofonist ( gedateerd als lid van het orkest waarmee Hampton in 1954 optrad) lijkt als twee druppels water op Gigi. Oordeel zelf en vergelijk!! .........
Het lijkt er op dat Gigi nog een tijdje in Europa is blijven hangen, want hij maakt met zijn Gigi Gryce Ensemble en orkest opnamen voor Vogue, maar ook met o.a. het Clifford Brown Sextet tussen september 1953 en februari 1954. In 1954 nam hij platen op met Art Farmer, Art Blakey, Thelonious Monk en Lee Morgan voordat hij zijn eigen Jazz Lab formeerde. Met Art Farmer, Art Blakey en Monk nam hij in oktober 1955 het schitterende Savoyalbum Nica's Tempo op.
Detail van de anonieme saxofonist ( foto: Peter Verbruggen / MCN) Gigi Gryce wordt vooral herinnerd als componist. Ik schreef onlangs, bijvoorbeeld, over het Rein De Graaff project uit 2005 waarin Herb Geller en John Marshall met het Rein De Graaff trio een korte tournee maakte gewijd aan de muziek van Gigi Gryce. Gryce was geen geweldig virtuose saxofonist, maar belangrijk vanwege zijn composities en arrangementen en de manier waarop hij de bebop wilde doen laten herleven....... whose temperament directs that they be the ones to look more carefully at ground which has been covered, to see if what has already been done cannot be done again in a fresh different way ( = die zorgvuldig de stukken uit het verleden bestuderen om te kijken of datgene dat al eens gespeeld is met een nieuw fris elan te doen herleven.) volgens Joe Goldberg op de hoes van the Rat Race Blues album (1960). Gigi behoort niet bij de grote vernieuwers zoals Monk, Parker, Ornette Coleman, Eric Dolphy of Cecil Taylor ( een opsomming uit 1960 van Joe Goldberg). Hij was altijd bezig om eerder geintroduceerde thema's opnieuw uit te voeren. Volgens Gigi misten veel jonge muzikanten een zekere rijpheid als ze speelden - ze willen allemaal vooraan bij de solistenmicrofoon staan en vergeten dat ze samen in een band spelen. ( They all want to stake out new territories in jazz, love to be a soloists but forget to learn to play in a group.) Joe Goldberg citeert op de hoestekst een voorval dat ik graag doorvertel. Eens tijdens een concert speelt Gigi met een slagwerker, die tijdens Gigi's solo de hele tijd hinderlijk allerlei verschrikkelijk ingewikkelde ritmes zit te spelen. Als de slagwerker aan de beurt is voor zijn solo pakt Gigi hem terug en speelt gewoon door ........ Toen de drummer na afloop vroeg waarom Gigi zo vervelend deed antwoordde hij: Well, weren't you soling during my solo? ( = Oh, jij had je solo toch al gehad tijdens mijn solo? ) 
Gigi Gryce ( detail van de hoes)
Het album The Rat Race Blues, op 7 juni 2010, 50 jaar geleden opgenomen, is zo'n plaat waarin de groep en de nummers belangrijker zijn dan de individuele musici. Gigi kijkt altijd achterom - naar de jazzmusici die de jazz uiteindelijk gevormd hebben. Wat een fundamenteel verschil met de zienswijze van bijv. een Brad Mehldau, die beweert door niemand beïnvloed te zijn en met niemand vergeleken wil worden. Gigi beweerde: Even Bird was not the greatest ..... (= Zelfs Bird ( Charlie Parker) was niet de grootste .....). He was the greatest at what he did, and he opened up new areas, which he should have done, but he was not the greatest. (= Hij was belangrijk om dat wat hij maakte en vanwege de nieuwe wgen die hij insloeg, maar hij was zeker niet de belangrijkste.) Neither was Hawkins. (= Hawkins trouwens ook niet). Gigi beweert dat ook zijn grote voorgangers in de jazz hun talenten deels aan andere musici, de unsung heroes of jazz - plaatselijke musici - te danken hebben, die, onopgemerkt, veel bijgedragen hebben aan de jazz. Gigi noemt een paar voorbeelden, alle saxofonisten: Ray Shep ( Hij speelde in de Noble Sissle band), Goon Gardner ( Earl Hines Band), Harry Curtis ( Cab Calloway Orchestra) en, last but not least, Julius Pogue ( een taxichauffeur uit New York, die af en toe optreedt). Gigi zegt over laatstgenoemde: He could make you cry with his tone ( = Hij krijgt je aan het huilen met zijn toon). Tijd om me eens in deze vier musici te verdiepen. 
Mondstuk (Detail van de hoes)
Ik wil graag het nummer Blues In Bloom laten horen, dat op de LP staat, gecomponeerd door Gigi's vriend Norman Mapp.
Gigi stopte met spelen begin jaren zestig. Hij gaf muziek uit van onafhankelijke componisten ( dat was toen erg ongebruikelijk) en kwam daardoor in ( financiële ) problemen. Hij stopte met optredens in het openbaar en ging zijn moslimnaam Basheer Quism gebruiken. Hij ging muzieklessen geven. Zijn laatste opnamen dateren uit januari 1961 voor Mercury: ( Reminisin')
Hans Koert
Gigi Gryce ( 1925-1983) is één van die jazzmuzikanten die de erkenning die ze verdienen nooit gekregen hebben. Als altsaxofonist is hij een navolger van Bird en hij schaamt zich er niet voor terug te kijken op die tijd. Zijn muzikale nalatenschap bevat een aantal schitterende composities, die nog maar zelden gespeeld worden. Eén van zijn laatste albums heette The Rat Race Blues, opgenomen 50 jaar geleden en uitgebracht op Prestige / New Jazz. As always, very crisp, precise and bluesy Gryce ( citaat ( Ron Wynn))
Labels: gigi gryce
posted by Anonymous at 5:50 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home