Hampton Hawes
( Naar de Nederlandse vertaling.)
Hampton Hawes' ( 1928 - 1977 ) life seems to fit perfectly into the stories and ingrained prejudices told about the 1950s jazz scene and its drug abuse. In the late 1950s he was incarcerated for drug offences, but thanks to President John F. Kennedy his sentence was limited to a couple of years and in 1963 he was a free and clean man again. He was born in Los Angeles November 1928, with six fingers on each hand, which was corrected three days after his birth ( Shouldn't that mean he was predestinated to become a great piano player?). He was the youngest son of a Presbyterian minister in the Watt quarter of Los Angeles. His parents were rather orthodox and couldn't appreciate jazz music, being an exotic dish served in areas of ill repute. Hampton Hawes learned to play the piano by ear because, being the youngest son, there was no money for lessons. 
The first piano music he appreciated were the stride patterns of James P.Johnson, the boogie woogie of Albert Ammons and the sophisticated swing of men like Teddy Wilson and Fats Waller. He formed a band with a school friend Sonny Criss, who became a known saxophone player in jazz and he started to play professional with Jay McNeely, who played mostly Rhythm & Blues. Another youth friend of him, Eric Dolphy ( He became a jazz musician too ) introduced him to the music of Charlie Parker and Dizzy Gillespie. The way these musicians played influenced his piano style very much and especially Charlie Parker's technical brilliance, his drive and status fascinated him. In the early 1950s he was a member of the bands of Shorty Rogers and the west coast movement in the Howard Rumsey's Lighthouse All Stars. After his service in the army he formed his own trio with Red Mitchell on the bass.
They made several recordings, simply, but effectivelly called The Trio - volume 1, 2 and 3. On the 12th of November 1956 the trio played, enlarged with a guitarist, in Los Angeles during a concert for two full hours without any intermission. Normally a group plays two sets each concert with a break after the first set, but Hampton Hawes and his Quartet, featuring humself at the piano, Jim Hall at the guitar, Red Mitchell bass and Bruz Freeman on drums, played sixteen selections in a continuous session, which lasted up after midnight, the 13th of November 1956. This concert was recorded and released in three records, titled All Night Session! 1 - 2 and 3. These three LPs became the best Hampton Hawes recorded. Now, Definitive Records reissued these three LPs in one 2CD set with all tunes in the correct order. I listened several times to this great concert ( and I will listen again today ) and I am fascinated by the music, made by all musicians; not only Hampton Hawes, but both Jim Hall on the guitar and Red Mitchell at the bass are great. Try to find this great reissue, I'd suggest. 
Time exposures for the 12th of August:
1927:
PLAYLIST
dave apollon/the man with the mandolin (2) = lee konitz big band/jow farrell - michael longo - eddie locke = agua de moringo/as ineditas de pixinguinha = choro/mp3 files = helen kane/boop boop-a-doop = jacob do bandolim/discos de ouro = os ingenuos/play choros from brazil = hampton hawes quartet/all night session (2)
Nederlands ( To the English translation )
Hampton Hawes' ( 1928 - 1977 ) leven lijkt perfect te passen in alle verhalen en vooroordelen die er rond de jazzscene uit de jaren vijftig bestaan over drugsgebruik. Eind jaren vijftig werd hij veroordeld wegens het bezit en gebruik van drugs en pas in 1963 kwam hij, dankzij een welwillende president John F. Kennedy, vervroegd vrij. Hij werd geboren in november 1928 met zes vingers aan elke hand, dat na drie dagen chirurgisch gecorrigeerd werd; ben je dan voorbestemd om pianist te worden of niet? vraag je je dan af ! Hij was de jongste telg van een Presbyteriaanse dominee in de Watt, een arme zwarte wijk van Los Angeles, die nogal recht in de leer was. Zijn ouders konden de jazzmuziek van hun zoon dan ook niet waarderen. Jazz was een voor hen exotische muziek die gespeeld werd op slechte plekken. Het schijnt dat ze dan ook nooit naar zijn muziek zijn komen luisteren later of zijn platen hebben gehoord. ( Wel hadden ze zijn platenhoezen ingelijst in de kamer hangen ( ! ).) Hampton Hawes leerde zichzelf piano spelen op gehoor, want als jongste telg was er geen geld voor pianolessen.
De eerste pianomuziek die hij hoorde ( behalve dan het klassieke repertoire van zijn oudste zus ) was de stridemuziek van James P.Johnson, de boogie woogies van Albert Ammons en de keurige swing van mannen als Teddy Wilson en Fats Waller. Hij vormde een band met zijn schoolvriend Sonny Criss, die later zou uitgroeien tot een bekend saxofonist en begon professioneel te spelen in de band van Jay McNeely, die voornamelijk Rhythm & Blues repertoire bracht. Een andere jeugdvriend, Eric Dolphy ( Is die ook niet iets gaan doen in de muziek?) bracht hem in contact met de muziek van Charlie Parker en Dizzy Gillespie. Deze beide muzikanten beinvloedden zijn pianospel en met name Charlie Parker maakte grote indruk op hem: zijn briljante technek, zijn persoonlijkheid en levensstijl boeiden Hampton zodanig dat hij er een voorbeeld in zag. Begin jaren vijftig speelde hij in de west coast scene met mensen als Shorty Rogers en in de Lighthouse All Stars van Howard Rumsey. Na zijn militaire dienst richtte hij zijn eigen trio op.
Ze maakten met het trio verschillende platen, eenvoudigweg en eenduidig getiteld The Trio, volume 1, 2 and 3. Op 12 november 1956 treedt het trio, uitgebreid met een gitarist, op in Los Angeles voor een twee uur durend concert. Normaal speelt een groep op een avond twee sets van elke een uur met daartussen een pauze, maar deze keer niet: Hampton Hawes en zijn Quartet, bestaande uit hemzelf op de piano, Jim Hall op de gitaar, Red Mitchell op bas en Bruz Freeman op slagwerk spelen 16 nummers tijdens een onafgebroken twee uur durende set, die duurt tot na middernacht. Het optreden wordt vastgelegd en in drie afzonderlijke LPs, simpelweg genaamd All Night Session 1 - 2 and 3 uitgebracht. Dit concert zou het beste worden, dat ooit door Hampton Hawes werd opgenomen. Onlangs gaf Definitive Records het complete concert opnieuw uit op een dubbel CD met de gespeelde nummers in de juiste volgorde. Ik heb dit concert verschillende keren gespeeld ( en gaat straks weer mee in de auto !! ) en het klink fantastisch, niet alleen Hampton Hawes, maar ook Jim Hall op gitaar en Red Mitchell op bas spelen fantastisch. Een dubbel CD die je je niet moet laten ontgaan.
Tijdopnamen voor 12 augustus:
1927:
SPEELLIJST
dave apollon/the man with the mandolin (2) = lee konitz big band/jow farrell - michael longo - eddie locke = agua de moringo/as ineditas de pixinguinha = choro/mp3 files = helen kane/boop boop-a-doop = jacob do bandolim/discos de ouro = os ingenuos/play choros from brazil = hampton hawes quartet/all night session (2)
Hampton Hawes' ( 1928 - 1977 ) life seems to fit perfectly into the stories and ingrained prejudices told about the 1950s jazz scene and its drug abuse. In the late 1950s he was incarcerated for drug offences, but thanks to President John F. Kennedy his sentence was limited to a couple of years and in 1963 he was a free and clean man again. He was born in Los Angeles November 1928, with six fingers on each hand, which was corrected three days after his birth ( Shouldn't that mean he was predestinated to become a great piano player?). He was the youngest son of a Presbyterian minister in the Watt quarter of Los Angeles. His parents were rather orthodox and couldn't appreciate jazz music, being an exotic dish served in areas of ill repute. Hampton Hawes learned to play the piano by ear because, being the youngest son, there was no money for lessons. 
The first piano music he appreciated were the stride patterns of James P.Johnson, the boogie woogie of Albert Ammons and the sophisticated swing of men like Teddy Wilson and Fats Waller. He formed a band with a school friend Sonny Criss, who became a known saxophone player in jazz and he started to play professional with Jay McNeely, who played mostly Rhythm & Blues. Another youth friend of him, Eric Dolphy ( He became a jazz musician too ) introduced him to the music of Charlie Parker and Dizzy Gillespie. The way these musicians played influenced his piano style very much and especially Charlie Parker's technical brilliance, his drive and status fascinated him. In the early 1950s he was a member of the bands of Shorty Rogers and the west coast movement in the Howard Rumsey's Lighthouse All Stars. After his service in the army he formed his own trio with Red Mitchell on the bass.
They made several recordings, simply, but effectivelly called The Trio - volume 1, 2 and 3. On the 12th of November 1956 the trio played, enlarged with a guitarist, in Los Angeles during a concert for two full hours without any intermission. Normally a group plays two sets each concert with a break after the first set, but Hampton Hawes and his Quartet, featuring humself at the piano, Jim Hall at the guitar, Red Mitchell bass and Bruz Freeman on drums, played sixteen selections in a continuous session, which lasted up after midnight, the 13th of November 1956. This concert was recorded and released in three records, titled All Night Session! 1 - 2 and 3. These three LPs became the best Hampton Hawes recorded. Now, Definitive Records reissued these three LPs in one 2CD set with all tunes in the correct order. I listened several times to this great concert ( and I will listen again today ) and I am fascinated by the music, made by all musicians; not only Hampton Hawes, but both Jim Hall on the guitar and Red Mitchell at the bass are great. Try to find this great reissue, I'd suggest. I found a great fragment of the Shelly Manne Quartet, you should see. Shelly Manne plays drums, Ray Brown on bass, Hampton Hawes at the piano and Bob Cooper on tenor saxophone at the Shelly's Manne Hole in Los Angeles - 1970.
Time exposures for the 12th of August:
1927:
- roaming ramblers blues / stay out of walnut street alley = lonnie johnson
- someone to watch over me = savoy orpheans
1937:
- let's all sing like the birdies sing = billy costello
1957:
- decidedly / i mean you / rhythm-a-ning / round midnight / straight no chaser / sweet and lovely = gerry mulligan-thelonious monk quartet
1987:
- achin' hearted blues / cassoulet stomp / chattanooga stomp / coal cart blues / doin' the hambone / down home rag /georgia bo bo / hambone kelly / i'm goin' huntin'/ jackass blues / mandy lee blues / oh daddy blues / oriental man /sweet lovin' man = creole rice yerba buena jazz band
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
PLAYLIST
dave apollon/the man with the mandolin (2) = lee konitz big band/jow farrell - michael longo - eddie locke = agua de moringo/as ineditas de pixinguinha = choro/mp3 files = helen kane/boop boop-a-doop = jacob do bandolim/discos de ouro = os ingenuos/play choros from brazil = hampton hawes quartet/all night session (2)
Nederlands ( To the English translation )
Hampton Hawes' ( 1928 - 1977 ) leven lijkt perfect te passen in alle verhalen en vooroordelen die er rond de jazzscene uit de jaren vijftig bestaan over drugsgebruik. Eind jaren vijftig werd hij veroordeld wegens het bezit en gebruik van drugs en pas in 1963 kwam hij, dankzij een welwillende president John F. Kennedy, vervroegd vrij. Hij werd geboren in november 1928 met zes vingers aan elke hand, dat na drie dagen chirurgisch gecorrigeerd werd; ben je dan voorbestemd om pianist te worden of niet? vraag je je dan af ! Hij was de jongste telg van een Presbyteriaanse dominee in de Watt, een arme zwarte wijk van Los Angeles, die nogal recht in de leer was. Zijn ouders konden de jazzmuziek van hun zoon dan ook niet waarderen. Jazz was een voor hen exotische muziek die gespeeld werd op slechte plekken. Het schijnt dat ze dan ook nooit naar zijn muziek zijn komen luisteren later of zijn platen hebben gehoord. ( Wel hadden ze zijn platenhoezen ingelijst in de kamer hangen ( ! ).) Hampton Hawes leerde zichzelf piano spelen op gehoor, want als jongste telg was er geen geld voor pianolessen. De eerste pianomuziek die hij hoorde ( behalve dan het klassieke repertoire van zijn oudste zus ) was de stridemuziek van James P.Johnson, de boogie woogies van Albert Ammons en de keurige swing van mannen als Teddy Wilson en Fats Waller. Hij vormde een band met zijn schoolvriend Sonny Criss, die later zou uitgroeien tot een bekend saxofonist en begon professioneel te spelen in de band van Jay McNeely, die voornamelijk Rhythm & Blues repertoire bracht. Een andere jeugdvriend, Eric Dolphy ( Is die ook niet iets gaan doen in de muziek?) bracht hem in contact met de muziek van Charlie Parker en Dizzy Gillespie. Deze beide muzikanten beinvloedden zijn pianospel en met name Charlie Parker maakte grote indruk op hem: zijn briljante technek, zijn persoonlijkheid en levensstijl boeiden Hampton zodanig dat hij er een voorbeeld in zag. Begin jaren vijftig speelde hij in de west coast scene met mensen als Shorty Rogers en in de Lighthouse All Stars van Howard Rumsey. Na zijn militaire dienst richtte hij zijn eigen trio op.Ze maakten met het trio verschillende platen, eenvoudigweg en eenduidig getiteld The Trio, volume 1, 2 and 3. Op 12 november 1956 treedt het trio, uitgebreid met een gitarist, op in Los Angeles voor een twee uur durend concert. Normaal speelt een groep op een avond twee sets van elke een uur met daartussen een pauze, maar deze keer niet: Hampton Hawes en zijn Quartet, bestaande uit hemzelf op de piano, Jim Hall op de gitaar, Red Mitchell op bas en Bruz Freeman op slagwerk spelen 16 nummers tijdens een onafgebroken twee uur durende set, die duurt tot na middernacht. Het optreden wordt vastgelegd en in drie afzonderlijke LPs, simpelweg genaamd All Night Session 1 - 2 and 3 uitgebracht. Dit concert zou het beste worden, dat ooit door Hampton Hawes werd opgenomen. Onlangs gaf Definitive Records het complete concert opnieuw uit op een dubbel CD met de gespeelde nummers in de juiste volgorde. Ik heb dit concert verschillende keren gespeeld ( en gaat straks weer mee in de auto !! ) en het klink fantastisch, niet alleen Hampton Hawes, maar ook Jim Hall op gitaar en Red Mitchell op bas spelen fantastisch. Een dubbel CD die je je niet moet laten ontgaan. Ik vond een optreden van het Shelly Manne Quartet uit 1970, dat je eens moet beluisteren. Shelly Manne speelt slagwerk, Ray Brown op bas, Hampton Hawes op de piano en Bob Cooper op de tenor in Shelly's Manne Hole, Los Angeles 1970
Tijdopnamen voor 12 augustus:
1927:
- roaming ramblers blues / stay out of walnut street alley = lonnie johnson
- someone to watch over me = savoy orpheans
1937:
- let's all sing like the birdies sing = billy costello
1957:
- decidedly / i mean you / rhythm-a-ning / round midnight / straight no chaser / sweet and lovely = gerry mulligan-thelonious monk quartet
1987:
- achin' hearted blues / cassoulet stomp / chattanooga stomp / coal cart blues / doin' the hambone / down home rag /georgia bo bo / hambone kelly / i'm goin' huntin'/ jackass blues / mandy lee blues / oh daddy blues / oriental man /sweet lovin' man = creole rice yerba buena jazz band
Keep swinging
Hans Koert
keepswinging@live.nl
SPEELLIJST
dave apollon/the man with the mandolin (2) = lee konitz big band/jow farrell - michael longo - eddie locke = agua de moringo/as ineditas de pixinguinha = choro/mp3 files = helen kane/boop boop-a-doop = jacob do bandolim/discos de ouro = os ingenuos/play choros from brazil = hampton hawes quartet/all night session (2)
Labels: bruz freeman, hampton hawes, jim hall, red mitchell
posted by Anonymous at 6:01 AM
1 Comments:
Nice page, thanks. If you like Hampton Hawes, take a look at:
http://doctorjellyfish.blogspot.com/
Post a Comment
<< Home