Early Bird

( Naar de Nederlandse vertaling.)

In my last blog we discussed the fact that some jazz collectors try to get all recordings of a certain artist or label to be able to find out what recording is his best.

Here's is another strange custom, I think, very typical for the true collector.

The 1947 Dial sessions of the Charlie Parker Quintet belong to the most essential jazz records ever. I play these recordings often and so I did last evening. No, not the original Dial 78rpm recordings. I think they are very expensive and, let's be fair, you have to walk to the gramophone each 4 minutes to play the other side of the record. No, we're lucky that these recordings have been reissued on LP and CD.

I have these sessions with Charlie Parker and Miles Davis at the start of their careers, on several LPs and CDs - no problem so far.




I bought the LP above a few months ago: Charlie Parker with Miles Davis - The Early Bird on the Baronet Label ( B-107 ). The music on that LP is from the same sessions as the LP and CD reissues I have in my collection and I haven't heard a tune that is not in my collection. I purchased this LP because of the great cover, designed by Sam Suliman, with a picture of Parker playing his alto saxophone headed by an eagle and surrounded by two saxophones. The reverse has the typically Blue Note design, but this record has nothing to do with that label. No information about recording dates. It must be a mental aberration that record collectors buy recordings with music they already have, just because they like the cover.

The recordings on this LP are from the Charlie Parker Quintet, featuring Miles Davis on trumpet, Charlie Parker on alto saxophone, Duke Jordan on piano, Tommy Potter on bass and Max Roach on drums, recorded in New York City 28th of October 1947. Three tunes are from the Charlie Parker Quartet with Parker on alto, Erroll Garner on piano, Red Callender on bass and Doc West on drums. It was recorded in Hollywood 19th February 1947.

For those who haven't heard music from Charlie Parker I found this rare 1950 fragment from bird.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

MY TURNTABLE
benny goodman/1931-1935 (2) - duke ellington-louis armstrong-django reinhardt/memorial (2) - les tresors du city jazz 1954/CD 44 - charlie parker-miles davis/the early bird

Nederlands ( To the English translation )

In mijn laatste web log hadden we het over de vreemde gewoonte dat een verzamelaar van platen streeft naar een zo volledig mogelijke collectie platen van een artiest zodat hij kan ontdekken welke op welke opname hij het beste speelt.

Een andere vreemde gewoonte, typisch voor verzamelaar, bespreken we hier.

De Dial sessions van het Charlie Parker Quintet uit 1947 behoren tot de meeste essentiële opnamen, die elke platenverzamelaar hoort te hebben.

Ik luister vaak naar deze muziek en zo dus ook gisteravond. Natuurlijk niet naar de originele opnamen op Dial - dat zou onhandig zijn - zulke platen moet je na elk nummer omdraaien en bovendien - ze zullen wel erg kostbaar zijn om ze als originele 78-toeren plaat te pakken te krijgen. Gelukig bestaan er heruitgaven van deze opnamen en die heb ik op LP en CD in mijn verzameling. Tot zover dus geen enkel probleem

De LP bovenaan deze web log, Charlie Parker with Miles Davis - The Early Bird op het Baronet Label ( B-107 ), kocht ik een half jaar geleden. De muziek, de eerder genoemde Dial sessions, heb ik al op verschillende CDs en LPs en toch koop ik deze uitgave. Waarom? Deze keer vanwege de schitterend vormgegeven hoes, ontworpen door Sam Suliman. Op de hoes een foto van Parker omgeven door saxofoons en daarboven de Amerikaanse adelaar. De achterkant is vormgegeven alsof het een Blue Note LP betreft, hoewel de opnamen daar niets mee van doen hebben.

Ergens moet er dus iets mis zijn met de genen van platenverzamelaars, want voor de muziek hoef je deze plaat niet te kopen. Het zal wel een aangeboren geestelijke afwijking zijn.

De muziek op deze LP is van het Charlie Parker Quintet, met Miles Davis op trompet, Charlie Parker op altsax, Duke Jordan achter de piano, Tommy Potter op bas en Max Roach op drums, alles opgenomen in New York City op 28 oktober 1947. Drie nummers zijn van het Charlie Parker Quartet met Parker op alt, Erroll Garner op piano, Red Callender op bas en Doc West op drums. Deze opnamen dateren van 19 februari 1947 in Hollywood.

Mochten er mensen zijn, die Parker nog nooit hebben horen spelen; ik vond een fragment uit 1950, waarin je Bird kunt horen en zien.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

MIJN DRAAITAFEL
benny goodman/1931-1935 (2) - duke ellington-louis armstrong-django reinhardt/memorial (2) - les tresors du city jazz 1954/CD 44 - charlie parker-miles davis/the early bird

Pieza Desconocida

( Naar de Nederlandse vertaling.)

I remember that when I was a kid, a man on TV, who had collected hunderds of records of a certain classical theme, was asked when he would stop collecting all those different versions. He said: I stop when I have them all. Why? the reporter asked. Because then I know which version is the best ! I thought about these words when I was listening to a CD with the first recordings of Jacob do Bandolim, titled Jacob do Bandolim - 1947 a 1953 ( 78rpm). It is the first record in a series and when I enjoyed these great early tunes I learned that most of the tunes were already in my collection, but some were new for me. Should I try to find all recordings for my collection or could I be satisfied in the knowledge that I don't have it all?

When I was a young record collector I had nearly all Fats Waller recordings; my Hit of the week collection is nearly complete, like my collection of the commercial releases of Oscar Aleman.

Yesterday I played a copy of the record Oscar Aleman y sus Presentaiones en vivo - volume 2. This record is part of a series with all ( ? ) Oscar Aleman private and live recordings that still exist. A lot of tracks with screaming radio announcers and terrible sounding exciting up tempo tunes played by Oscar don't made me happy, but the second part of the CD contained for me some great unknown solo recordings, probably made at his apartment, of some standards as Sweet Georgia Brown, After You've Gone and tunes, that even don't have a title ( pieza desconocida ).

When I heard Oscar playing these tunes I knew for sure, that I wanted to hear it all ..... to learn where he plays at his best.

I found a nice group from Caraiva Bahia Brasil, who plays a Jacob do Bandolim composition. I love to share this with you.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

MY TURNTABLE
phil woods/moonlight in vermont (4) - international honky tonk/telemusic - buddy de franco quartet-louis hayes quintet/blues bag - lennie tristano/trio,quartet, quintet and sextet - clifford brown-max roach quintet/the last concert (2) - art blakey jazz messengers/at the jazz corner of the world (2) - ray bryant-betty carter/meet betty carter and ray bryant - les tresors du city jazz 1952/CD 23 (Jun 1952 - Jul 1952) - oscar aleman/sus presentaciones en vivo - vol 1 - oscar aleman/sus presentaciones en vivo - vol 2 - ornette coleman/free jazz - brother jack mcduff/the best of the concord years (2) - jacob do bandolim/1947 a 1953

Nederlands ( To the English translation )

Ik herinner me als kind een keer op de TV een man gezien te hebben, die al honderden versies van een bepaald klassiek stuk op de plaat verzameld had en toen de presentator vroeg, wanneer hij met dit verzamelen zou stoppen zei hij: Als ik alles heb. Waarom? vroeg de presentator. Omdat ik dan pas weet welke uitvoering de beste is. Aan dit voorval dacht ik toen ik gisteren een CD van Jacob do Bandolim afspeelde, getiteld Jacob do Bandolim - 1947 a 1953 ( 78rpm). Het is de eerste CD in een serie en ik genoot van deze heerlijke muziek uit het begin van zijn loopbaan. De meeste nummer had ik al op andere platen van hem, maar af en toe kwam er een onbekend nummer voorbij. Ik vroeg me af ..... net als die verslaggever op de TV, of ik ze allemaal wilde of dat ik op een gegeven moment tevrden zou zijn met mijn collectie.

Toen ik nog maar net begon als verzamelaar probeerde ik om alle Fats Waller opnamen te pakken te krijgen. Nu heb ik de originele Hit of the week platen bijna compleet en Oscar Aleman's commerciele plaat opnamen heb ik ook bijna allemaal. Gisteren beluisterde ik een CD getiteld Oscar Aleman y sus Presentaiones en vivo - volume 2. Deze plaat is deel van een serie die alle (?) overgeleverde live- en privéopnamen van Oscar Aleman bevat. Dat betekent dat er nog al wat radiouitzendingen op staan waar schreeuwende reporters voor een uitgelaten publiek een opzwepende Oscar Aleman laat horen, vaak van een erbarmelijke geluidskwaliteit. Wat moet ik hiermee? Aan het eind van de CD vond ik echter een aantal schitterende gitaarsolo's, klaarblijkelijk gemaakt in de rust van zijn appartement van verschillende standards zoals Sweet Georgia Brown, After You've Gone en zelfs een aantal nummers, die nooit een titel zouden krijgen ( pieza desconocida ).

Toen ik die nummers hoorde wist ik het zeker ....... ik moest ze, net als die man in mijn herinnering, allemaal horen .........om te weten welke de beste is.

Ik vond een leuke groep Choro spelers, die de muziek van Jacob do Bandolim uitvoeren. Ze komen uit Caraiva Bahia in Brazilië.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

MIJN DRAAITAFEL
phil woods/moonlight in vermont (4)- international honky tonk/telemusic - buddy de franco quartet-louis hayes quintet/blues bag - lennie tristano/trio,quartet, quintet and sextet - clifford brown-max roach quintet/the last concert (2) - art blakey jazz messengers/at the jazz corner of the world (2) - ray bryant-betty carter/meet betty carter and ray bryant - les tresors du city jazz 1952/CD 23 (Jun 1952 - Jul 1952) - oscar aleman/sus presentaciones en vivo - vol 1 - oscar aleman/sus presentaciones en vivo - vol 2 - ornette coleman/free jazz - brother jack mcduff/the best of the concord years (2) - jacob do bandolim/1947 a 1953

International Honky Tonk

( Naar de Nederlandse vertaling.) ( En Francais.)
This time an appaeal for information about an LP I found at a junk shop titled International Honky Tonk. The LP was the 32nd release for a label called Tele Music. As this is a French label I posted a call on the forum of the Hot Club du France, but so far without any results and a translation in the French language in this blog.

The music seems to be composed by Georges Chatelain and Hervé Roy and it is unknown if they also played the music. The instrumentation seem to be a piano ( piano punaises ), banjo and guitar ( guitare seche ). There are nine tracks - each track has the name of a city ( Paris Honky Tonk - Vienna Honky Tonk - Madrid Honky Tonk etc) and the music is a kind of honky tonk or boogie woogie-like music. For most tracks there are three versions: the complete one, a 30 seconds version and a 15 seconds version.

The complete series of this Tele Music LPs contains more then one hundred releases and they were published by the Tele Music, Paris ( France). The covers all look like the one above, except that mine, ( number 32)( copyrighted 1972) is grey and has the words INTERNATIONAL HONKY TONK.

Is this series used for (amateur) film soundtracks, or has it to do with Tele Music, as described below - an early invention in telephony. In found a story on internet, printed below, from 1916:

Tele-Music. An "industry" rivaling the moving picture business can be created when some genius perfects a means supplying telephone subscribers with all kinds of music from a brass band down to a violin concert. The requisites are that ten or 100,000 subscribers can listen in, all at the same time, without the sound weakening as more telephone lines are put in the circuit. The subscriber must be able to use his regulation instrument. No expensive attachments should be used; only, perhaps, let us say, a low priced horn, quickly attachable to the telephone receiver. The music should he heard loudly all over the room. No expensive nor complicated plant should be used at the point where the music originates. A two-wire line should connect the plant with "central."

I'd love to have more information about this label !!

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

MY TURNTABLE
les tresors du city jazz 1955/CD 52f - eel the jazz/highlights-volume 1 - dr. zilch/flux - mike delferro/plays belcanto - west coast jazz/hermosa beach 1951-1954 - phil woods/moonlight in vermont (4) - international honky tonk/telemusic

Francais

INTERNATIONAL HONKY TONK : J'ai trouvé chez un brocanteur un LP intitulé International Honky Tonk, référence : Telemusic TM 3032. Il contient des morceaux enregistrés par des musiciens français Hervé Roy et G. Châtelain avec: piano punaise et banjo plus guitare sèche.Certaines plages musicales sont du style Boogie Woogie . Leurs titres : Paris Honky Tonk, Vienna Honky Tonk, Amsterdam Honky Tonk etc. Chaque morceau est enregistré dans deux ou trois versions (même arrangement, mêmes instruments, mais durée différente) Ce LP a-t-il été conçu pour de la musique de film ou pour des fonds sonores radiophoniques ...Qui pourrait me communiquer des informations sur ce disque ? Par exemple : quand a-t-il été enregistré et par quelle société, quand a-t-il été publié, quel était l’objet de ces enregistrements

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )



Deze keer ben ik op zoek naar informatie over een LP die ik een tijdje geleden in een tweedehands platenzaakje vond. De LP heet International Honky Tonk en is nummer 32 in een uitgaven op het label Tele Music ( TM 3032 ). Omdat dit een Frans label is heb ik ook een oproep in het forum van de Hot Club du France geplaatst, zonder resultaat, en ook in deze blog in het Frans.

De muziek lijkt gecomponeerd door Georges Chatelain en Hervé Roy en mogelijk spelen ze ook de muziek. De instrumenten zijn volgens de hoes, de piano ( piano punaises ), banjo en gitaar ( guitare seche ). De plaat heeft negen nummers, elk genoemd naar een stad ( Paris Honky Tonk - Vienna Honky Tonk - Madrid Honky Tonk etc) en de muziek is een soort tingeltangel of boogie woogie-achtige muziek. De meeste nummers hebben drie versies: een complete, één van 30 seconden en één van 15 seconden.

De volledige serie van deze Tele Music LPs bestaat uit meer dan honderd LP's en werden uitgebfacht door Tele Music, Parijs. De platenhoezen zien er allemaal uit zoals hierboven afgebeeld, zij het dat de mijne grijs is en de woorden INTERNATIONAL HONKY TONK bevat. De mijne is uitgebracht in 1972.

Is dit een serie gebruikt voor ( amateur) filmers als achtergrondmuziek of heeft het te maken met het gebruik van Tele Music, een vroege uitvinding voor de telefoon. Het stuk tekst (uit 1916) hieronder (in het Engels) vond ik op internet.

Tele-Music. an "industry"rivaling the moving picture business can be created when some genius perfects a means supplying telephone subscribers with all kinds of music from a brass band down to a violin concert. The requisites are that ten or 100,000 subscribers can listen in, all at the same time, without the sound weakening as more telephone lines are put in the circuit. The subscriber must be able to use his regulation instrument. No expensive attachments should be used; only, perhaps, let us say, a low priced horn, quickly attachable to the telephone receiver. The music should he heard loudly all over the room. No expensive nor complicated plant should be used at the point where the music originates. A two-wire line should connect the plant with "central."

Graag aanvullende informatie !!

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl



MIJN DRAAITAFEL

les tresors du city jazz 1955/CD 52f - eel the jazz/highlights-volume 1 - dr. zilch/flux - mike delferro/plays belcanto - west coast jazz/hermosa beach 1951-1954 - phil woods/moonlight in vermont (4) - international honky tonk/telemusic

Snowy Morning Blues

( Naar de Nederlandse vertaling.)

On the 25th of February 1927, eighty years ago, James P. Johnson recorded at least three version of his famous Snowy Morning Blues in the Columbia studios of New York City. All three takes were rejected, like the recordings he made on that same morning from All That I Had Is Gone. Ten days later, on the 7th of March he visited the studio again and finally recorded these two tunes, that were released later that year as a Columbia record.

This great composition of James P.Johnson, father of stride piano players, was recorded when he was 33 year old. At that age he was already a famous stride piano player. In the 1910s had had made several piano rolls. In 1917 he had published his first composition Mama's Blues and in 1921 he made his first recording for Black Swan, The Harlem Strut. One of his first recordings, Carolina Shout, became a well known hit.

During the 1920s James P. became known because of Broadway musicals as Runnin' Wild for which he composed tunes like Old Fahioned Love and The Charleston and in 1927, the year he recorded Snowny Morning Blues he was part of the Keep Shufflin' revue together with his student Thomas Fats Waller.

Although James P. was a typically stride piano player from the ragtime tradition ( most early compositions are in fact raqtimes) this Snowy Morning Blues has for the first time a lot of jazz elements.

It is remarkable that this composition, Snowy Morning Blues, became a title that wasn't recorded by other artists. As far as I know it was never recorded by any other artist on 78rpm. The only remake of this tune was a 1938 Library of Congress recording by James P. Johnson himself made for the archives as a living documentary about the early history of jazz music ( The Jelly Roll Morton Library of Congress records became known ) and a 1942 recording for Asch. But few contemporary jazz musicians recorded this tune, I guess because it is pretty hard to play. I have recordings of that tune by Ralph Sutton, Howard Alden and Guy Van Duser.

To illustrate that these compositions are difficult to play and should be ignored by inexperienced musicians I'll show you a guitar player who thinks he plays the tune in the right way. In my opinion this man should ignore this tune and start to practice a more easy composition.

The young man on the next fragment has found the right tone and spirit and he plays this tune as James P. had wanted it.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl



MY TURNTABLE
blindfold test #37 (2) - donald byrd/at the half note cafe volumes 1 & 2 (2) - lee morgan/charisma - steve davis/update - blindfoldtest # 44/keep swinging (2) - george braith/the complete blue note sessions (2) - robert normann/volume III tricky fingers don ellis/how time passes third stream jazz - claudio roditi-klaus ignatzek-jean louis rassinfosse/light in the dark - les tresors du city jazz 1954/CD 45 - joe lovano/tenor legacy - ago, pixinguinha 100 anos volume 1 - swing accordion/le swing a bretelles (2) - charlie byrd/byrd-lore (2) - guy van duser-billy novick/lovely sunday afternoon

Nederlands ( To the English translation )

Op 25 februari 1927, tachtig jaar geleden, nam James P. Johnson tenminste drie versies van zijn compositie Snowy Morning Blues op in de Columbia studio's in New York City. De resultaten van de opnamen van die dag ( hij nam ook drie keer het nummer All That I Had Is Gone op ) waren niet goed en werden terzijde gelegd. Tien dagen later lukte het wel en werden beide nummers op de plaat gezet, die uitgebracht werd op een Columbia plaat. James P., ook wel Jimmy genoemd, was toen 33 jaar oud.

Hij was toen al een beroemde stride pianist en had al heel wat pianorollen opgenomen. In 1917 had hij zijn eerste compositie gepubliceerd, Mama's Blues en in 1921 zijn eerste plaat opgenomen voor Black Swan, The Harlem Strut. Eén van zijn eerste opnamen, Carolina Shout, werd een hit. In de jaren twintig hield hij zich vooral bezig met Broadway musicals als Runnin' Wild, waarvoor hij de muziek schreef. Beroemde composities als Old Fahioned Love en The Charleston komen uit die productie. In 1927, het jaar waarin hij Snowny Morning Blues opnam trad hij op in de Keep Shufflin' revue samen met zijn leerling Thomas Fats Waller.

Hoewel James P. een typische pianist is, voortgekomen uit de ragtime traditie ( zijn oudste composities zijn eigenlijk gewoon ragtimes), maakt hij met deze Snowy Morning Blues voor het eerst jazz.

Het is opvallend dat andere musici met hun vingers afbleven van dit nummer - in het tijdperk van de 78-toeren plaat lijkt geen enkele andere artiest het op de plaat te hebben gezet. We kennen alleen de Library of Congress opnamen van James P. Johnson uit 1938 waarin hij voor het nageslacht zijn carriere belicht en een opname uit 1942 voor het Asch label.

Ook hedendaagse musici hebben het nummer niet opgepakt, ik denk, omdat het vrij lastig is om te spelen. Ik heb het zelf alleen maar in versies van Ralph Sutton, Howard Alden en Guy Van Duser.

Om te laten zien, dat deze compositie moeilijk is om te spelen heb ik een fragment gevonden waarin een man het stuk voor de camera uitvoert op zijn gitaar. Al snel merk je, dat hij van het stuk niets begrepen heeft en er beter vanaf had kunnen blijven.

De jonge man in het volgende fragment weet wel de juiste snaar te raken en laat horen hoe het nummer hoort te klinken. Geniet van deze versie - zo zal James P. het bedoeld hebben.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

MIJN DRAAITAFEL
blindfold test #37 (2) - donald byrd/at the half note cafe volumes 1 & 2 (2) - lee morgan/charisma - steve davis/update - blindfoldtest # 44/keep swinging (2) - george braith/the complete blue note sessions (2) - robert normann/volume III tricky fingers don ellis/how time passes third stream jazz - claudio roditi-klaus ignatzek-jean louis rassinfosse/light in the dark - les tresors du city jazz 1954/CD 45 - joe lovano/tenor legacy - ago, pixinguinha 100 anos volume 1 - swing accordion/le swing a bretelles (2) - charlie byrd/byrd-lore (2) - guy van duser-billy novick/lovely sunday afternoon

Bo Grumpus

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Today - fun with the Bo Grumpus Ragtime Trio, enlarged with a fiddler, playing String Band Classics on a 2003 Stomp Off Recording ( SOS CD-1388)

The Bo Grumpus Ragime Trio is a group of musicians that was formed around guitar player Craig Ventresco and started as a street band in the San Francisco area. Mind that there has been another Bo Grumpus band in the 1970s, but that's a complete other one - this trio plays ragtime and folk music from the early XXth century.

The CD, released by Stomp Off is dedicated to the early XXth century string bands - the music as played by bands as the Dallas String Band and the Mississippi Sheiks. Great music, now almost forgotten. For me, this music reminds me to the music of Ian Whitcomb, the piano player, who made numerous albums filled with early XXth century ragtime and vaudeville tunes.

The Bo Grumpus Ragtime Trio on this CD contains Craig Ventresco on guitar, Tom Marion on guitar, mandoline, banjo at that kind of string instruments and Pete Devine on percussion and jug. For this occasion the trio was enlarged with a fiddler, Rob Kerwin.
They play 26 tunes on this album, all waltzes, marches, ragtimes and coon songs originally from the early 1900s in a tradition that belongs to the rural southern black string bands.

Craig Ventresco plays the guitar and is the leader of the trio. When he was four he started to play the banjo and became interested in ragtime music due to the This Is Ragtime radio program of Terry Waldo. He developed in a skilled guitar player and a virtuoso on the six string banjo.

I found some fragments of Craig playing the guitar. I posted those fragments below.

Pete Devine is the percusionist, which means that he uses all kinds of instruments that belong to the equipment of a string band percusionist, like the washboard, temple blocks, woodblocks, auto horns and the jug to produce the typically bass sound.

Tom Marion plays all kinds of string instruments on this recording, from the guitar up to the mandoline, the ukulele and the banjo. He is a skilled instrumentalist that plays in a lot of string bands.

I found some fragments of Craig Ventresco playing his guitar, here in a duo. Hope you enjoy it.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl



MY TURNTABLE
clifford brown/memorial - modern sax stylists/1947-1951 - groove juice special/hit that jive jack - chet baker/mr. b - clifford brown/the quintet vol. 1 (2) - art blakey/jazz messengers - jazz messengers (legacy)/legacy of art blakey - hawaiians beachcombers/vacances a hawai - fats navarro-tadd dameron/complete blue note and capitol recordings (2) - art blakey jazz messengers/at the jazz corner of the world (2) - bo grumpus/plays string band classics.

Nederlands ( To the English translation )


Vandaag - Een gezellig CD met de Bo Grumpus Ragtime Trio, deze keer uitgebreid met een violist. Ze spelen String Band Classics uit het begin van de twintigste eeuw op een in 2003 verschenen Stomp Off CD ( SOS CD-1388)

De Bo Grumpus Ragime Trio is een groep musici, gevormd rond gitarist Craig Ventresco. Ze begonnen ooit als straatbandje in San Francisco. Er schijnt overigens ook een gelijknamige band geweest te zijn in de jaren zeventig, maar die heeft niets van doen met dit groepje. Dit trio speelt ragtime en folkmuziek uit het begin van de vorige eeuw.

De CD, uitgebracht op het Stomp Off label is gewijd aan de muziek zoals die gespeeld werd door stringbands als de Dallas String Band en de Mississippi Sheiks. Prachtige muziek - nu bijna helemaal vergeten. Het deed me in eerste instantie denken aan de muziek die ik had van Ian Whitcomb, de ragtime pianist, die ik op LP had. Hij liet op zijn platen de ragtime en vaudeville muziek uit het begin van de vorige eeuw weer tot leven komen.

Het Bo Grumpus Ragtime Trio op deze plaat bestaat uit Craig Ventresco op guitar, Tom Marion op gitaar, mandoline, banjo en dat soort snaarinstrumenten en Pete Devine op slagwerk en jug. Voor deze CD is het trio uitgebreid met een violist, Rob Kerwin.

Er staan 26 nummers op dit albums, walsen, ragtimes, marsen en coon songs, allemaal ooit gespeeld rond 1900 door de zwarte string bands uit het diepe zuiden van Amerika.

Craig Ventresco speelt de gitaar en is de leider van de groep. Toen hij vier jaar was pakte hij al naar de banjo en werd geinteresseerd in de ragtime muziek dankzij een radioprogramma getiteld This Is Ragtime door Terry Waldo. Hij ontwikkelde zich tot een ervaren gitarist in deze traditie en ik vond een tweetal fragmenten waarin je Craig kunt beluistrren op de gitaar.

Pete Devine is de slagwerker, wat in een stringband betekent dat je gebruik maakt van allerlei ongebruikelijk materiaal voor een doorsnee drummer. Je hoort hem dan ook op een scala van instrumenten van woodblock, wasbord tot autotoeter. Niets is te gek. Ook bespeelt hij de jug, een lege (drank?)fles, waarop hij de zo typische basklanken voortbrengt.

Tom Marion speelt allerlei snaarinstrumenten, van gitaar tot mandoline, ukulele en banjo. Hij is een ervaren en graag geziene muzikant in dit soort groepen.

Ik vond een tweetal fragmenten waarin Craig Ventresco laat horen dat hij gitaar kan spelen, hier in een duo. Geniet er van!

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl



MIJN DRAAITAFEL
clifford brown/memorial - modern sax stylists/1947-1951 - groove juice special/hit that jive jack - chet baker/mr. b - clifford brown/the quintet vol. 1 (2) - art blakey/jazz messengers - jazz messengers (legacy)/legacy of art blakey - hawaiians beachcombers/vacances a hawai - fats navarro-tadd dameron/complete blue note and capitol recordings (2) - art blakey jazz messengers/at the jazz corner of the world (2) - bo grumpus/plays string band classics.

Brew Moore

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Brew Moore is one of those mysterious musicians, that has fasinate me for many years. He is one of the so called Lost Heroes in the book Lost Heroes, De vergeten helden van de jazz ( The forgotten Heroes of the jazz) by Fred Van Doorn and the subject in Jules Deelder's famous poem: No More Brew:

Brew Moore, begenadigd tenor

uit de school van Lester Young

stierf in Kopenhagen zoals

hij had geleefd - straalbezopen,

geen stuiver op zak, met een

gebroken nek onder aan de keldertrap ........

( Jules Deelder - part of No More Brew)

Brew Moore plays the tenor in the way Lester Young did.

Some times ago I found the LP The Brew Moore Quartet & Quintet on the Vocalion label ( LAE 564 ) wich brought me unknown recordings of Brew Moore, not available in my collection. This LP is one of the first LPs he made under his own name in 1956. He was born as Milton A. Moore jr. in Indianola, Mississippi and started to play the tenor, as he was impressed by Coleman Hawkins music. When he was a student at the University of Mississippi he learned the music of Lester Young. He started his musical career at Wil Stomp's Band from New Orleans. He travelled to New York with that band, but couldn't get a Local 802 card, an union membership card, which you needed in the 1940s if you wanted to earn money as a musician in New York City. While in New York he heard Dizzy and Charlie Parker but his idol was Lester Young - he tried to sound like Lester and he even hold his saxophone the way Lester did. Anyone who doesn't play like Lester is wrong: he said.

In 1948 he found a job in Claude Thornhill's Orchestra, but due to the fact that he didn't want to play bebop he didn't stay too long in that band. Lucky for him musicians like Stan Getz, Zoot Sims, Al Cohn and Herbie Steward, had success in Herman's Four Brothers, and they played jazz in the Lester Young tradition, so he found in the late 1940s a regular stage at the Apollo Theatre and the Royal Roost, but disappeared for a few years in the early 1950s, only playing with local musicians.

In 1954 he moved to San Francisco and played with groups like Cal Tjader's. In 1955 he founded his own quartet featuring local West Coast musicians like John Marabuto, a rather unknown piano player, who lived as a piano tuner. The other members of his group to be heard on this LP are Max Harstein on bass and Gus Gustofson on drums. Dick Mills on trumpet makes it a quintet on four tracks.

In 1961 he left for Europe and made some great recordings in Copenhagen. People who know his recordings will remember his rather despairing commend, recorded on a life performance, as the audience was very noisy, saying: Nobody´s listening anyway, let's continue with Manny's Tune and we´ll hope you'll listen.

His dead is the subject of Jules Deelder's poem No More Brew- maybe that's a nice subject for another blog later.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl



MY TURNTABLE
miles davis/and the modern jazz giants
john coltrane/bahia
milestone-galaxy/original jazz classics sampler
oscar aleman/sus precentaciones en vivo - vol 5
oscar aleman/sus precentaciones en vivo - vol 1
fluitekruidt/1981-1985
blue roseland/compilation
dutch adverisement records/grasduinen
milton brown musical brownies/brownies stomp
brew moore/quintet

Nederlands ( To the English translation )
Brew Moore is één van die mysterieuze musici, die me al jaren lang fascineert. Hij is één van die zogenaamde Vergeten Helden in het boek Lost Heroes, De vergeten helden van de jazz, geschreven door Fred van Doorn. Ook is Brew Moore's dood het onderwerp in het bekende gedicht van Jules Deelder: No More Brew:

Brew Moore, begenadigd tenor

uit de school van Lester Young,

stierf in Kopenhagen zoals

hij had geleefd - straalbezopen,

geen stuiver op zak, met een

gebroken nek onder aan de keldertrap

( Jules Deelder - part of No More Brew)

Brew Moore bespeelde de tenor op de typische Lester Young manier.

Een tijdje geleden vond ik een LP, getitield Brew Moore Quartet & Quintet op het Vocalion label ( LAE 564 ) die voor mij onbekende opnamen bevatte. Het is één van zijn eerste LPs, die hij in halverwege de jaren vijftig onder eigen naam uitbracht.

Hij werd geboren als Milton A. Moore jr. in Indianola, Mississippi en begon tenorsax te spelen omdat hij onder de indruk was van het spel van Coleman Hawkins. Als student aan de University van Mississippi kwam hij in aanraking met de muziek van Lester Young en was meteen verkocht: Anyone who doesn't play like Lester is wrong: meende hij. Hij begon te spelen in het orkest van Wil Stomp en kwam zodoende in New York terecht, maar kon daar geen vergunning te pakken krijgen om te mogen spelen ( een zgn Union (Local 802) kaart; die had je nodig als je als muzikant wilde optreden). In New York hoorde hij Dizzy en Charlie Parker spelen, maar Lester Young was zijn idool - hij probeerde te klinken als Lester en hield zelf zijn sax scheef zoals Lester dat altijd deed. In 1948 vond hij een plekje in de Claude Thornhill band, maar hield het niet lang vol omdat ze bebop speelden en daarin kon hij zijn ei niet kwijt. Gelukkig voor hem werd de meer op Lester Young gestoelde muziek, gespeeld door Stan Getz, Herbie Steward, Al Cohn en Zoot Sims als The Four Brothers, populair. Eind jaren veertig speelde hij in het Apollo Theater en de Royal Roost, maar begin jaren vijftig lijkt hij volledig van de aarde verdwenen - we weten alleen dat hij af en toe met plaatselijke musici optrad.

In 1954 verhuist hij naar San Francisco en speelt met musici als Cal Tjader. In 1955 maakt hij zijn eerste eigen quartet opnamen, zoals die op deze LP. Hij speelt met plaatselijke muzikanten zoals John Marabuto, een prima pianist, die eigenlijk pianostemmer van beroep was. Andere leden van zijn quartet waren Max Harstein op bas en Gus Gustofson op drums; Dick Mills maakt er op vier tracks met zijn trompet een quintet van. In 1961 vertrekt hij naar Europa en maakt schitterende opnamen in Kopenhagen. Wie die opnamen kent, zal ook wel de opgenomen verzuchting van hem kennen als hij tijdens een rumoerig live optreden uitroept: Volgens mij luistert er niemand, maar we gaan gewoon door met Many's Tune - misschien luistert daar wel iemand naar. Zijn onverwachte en tragische dood is onderwerp van het eerder aangehaalde gedicht van Jules Deelder No More Brew; wellicht een interessant onderwerp voor een latere web log.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl


MIJN DRAAITAFEL
miles davis/and the modern jazz giants

john coltrane/bahia
milestone-galaxy/original jazz classics sampler
oscar aleman/sus precentaciones en vivo - vol 5
oscar aleman/sus precentaciones en vivo - vol 1
fluitekruidt/1981-1985
blue roseland/compilation
dutch adverisement records/grasduinen
milton brown musical brownies/brownies stomp
brew moore/quintet

The Man With The Mandolin

Dave Apollon was born in Kiev, Russia, in 1897. Originally a student of the violin, he was known during his time as the World’s greatest mandolin virtuoso. He began playing the mandolin at a young age and apparently taught himself.By the young age of 14, he was performing on the instrument in theaters, but a stint as a soldier during the Russian Revolution stalled his burgeoning career. In 1919, he decided to escape the hardships of the Russian Revolution and made his way to America. He performed in vaudeville, and in 1926 he met a group of Philippine string players who had just lost their job in another show. He immediately hired them to be his “orchestra” and began working up the routines and musical numbers that would be part of his show. In 1930, he embarked on a motion picture career, filming the first of six musical shorts. In 1937, he was featured in Universal’s “Merry Go ‘Round of 1938”, his only full-length American film .

I found a filmed fragment from around this time of a performance featuring Dave Apollon and his Philippine band performing "Sweet Sue".

Dave Apollon recorded a series of performances for the Decca label, accompanied by piano and guitar. These recordings remain the best examples of his virtuosic talent on his chosen instrument. Noted mandolin players such as David Grisman regularly list him as a significant influence, and some years ago Grisman released a double-cd featuring all recordings by Apollon 1930-1956 on the Acoustic Disc label (ACD27). Learn more at the Acoustic Disc website, to be reached clicking here

Apollon moved to California in the early '50s and this led to a performance contract with the Desert Inn in Las Vegas that would last until 1963. Billing himself as "The World's Greatest Mandolin Virtuoso", Apollon's dancing and playing performances were a big hit with the Las Vegas audiences. His Las Vegas experiences were the last performances of his colorful life. Apollon passed away in 1972.

I found a TV-performance from 1951 featuring Apollon on mandolin and Victor Borge on piano, hope you to enjoy it.