Een vroege Blue Noteplaat - 1939

The Port of Harlem Jazzmen op één van de eerste BLUE NOTE's.
Een praatje bij een plaatje
Hans Koert

The Start of Blue Note Records - 1939 (English) Een vroege Blue Noteplaat - 1939 (Nederlands)

Soms loop je wel eens een 78-toeren platenlabel tegen het lijf, die je wilt hebben, voor de heb, omdat er een verhaal achter zit .......... Zo vond ik een Blue Noteplaat tussen een stapel 78-toerenplaten, die ik niet kon laten liggen. Nu kennen we meesten van ons Blue Note als een gerenommeerd platenlabel dat de laatste 60 jaar honderden lp's en (later) CD's uitbracht, alle met jazz op hoog niveau. Maar Blue Note als label is al veel ouder. Eind jaren dertig werd het opgericht door Alfred Lion.
WEARY LAND BLUES - IMPROVISATION BY J. C. HIGINBOTHAM QUINTET: J.C.Higginbotham (trombone), Albert Ammons piano, Teddy Bunn guitar, Johnny Williams bass, Sidney Catlett drums. Matrix: GM513A-5. Opgenomen in New York City op 7 april 1939 en uitgebracht als Blue Note BN 501. (Collectie Hans Koert)
Alfred Lion werd geboren in Berlijn in april 1908 en hoorde voor het eerst jazz spelen door het orkest van Sam Wooding, dat in de jaren twintig in Small's Paradise speelde in New York City en naar Berlijn gehaald was door een Russische impresario voor de Chocolate Kiddies revue - een uniek gebeuren - bedenk dat in die tijd nog maar heel weinig uitwisseling was met Amerikaanse muzikanten in de richting van Europa.
Twee leden van de band van Sam Wooding poseren voor een aanplakbiljet (1925) ( bron: overgrownpath.com)
De band van Sam Wooding bevatte grote namen als Herb Flemming, Tommy Ladnier, Gene Sedric, die later rietblazer zou worden in Fats Waller's Rhythm, en Garvin Bushell. Op een dag wilde de jonge Alfred Lion gaan rolschaatsen op de lokale overdekte rolschaatsbaan, een populaire tijdsbesteding in het mondaine Berlijn, toen hij ontdekte dat de baan die dag gesloten was vanwege een concert door de Sam Wooding band ......... Hij ging naar binnen, hoorde het orkest spelen en raakte in de ban van wat hij hoorde. Sam Wooding maakte met zijn band in Berlijn een viertal platen op het Vox-label. Het optreden van Sam Wooding en zijn band in het Admirals Palast in Berlijn had op de jonge Alfred veel indruk gemaakt. In de jaren dertig woonde Alfred o.a. met zijn gezin in Chili, waar hij allerlei baantjes had, waaronder kreeftenvisser. Albert Ammons (1907-1949)

Eind jaren dertig verhuisd Alfred naar New York City, waar hij in december 1938 het John Hammond's Spiritual to Swing concert bijwoonde. Hier speelden Albert Ammons, Pete Johnson en Meade Lux Lewis. Deze drie pianisten speelden een snel soort blues, gekenmerkt door een lopende bas met de linkerhand, die zou uitgroeien tot een hype van grote omvang: de boogie woogie. Deze nieuwe muziek inspireerde Alfred Lion tot het oprichten van een eigen jazzplatenlabel, dat hij Blue Note noemde. Hij wist Albert Ammons en Meade Lux Lewis te strikken en twee weken na het Carnegie Hall concert, op een zonnige winterdag, 6 januari 1939 om precies te zijn, zaten de twee pianisten in de door Alfred gehuurde studio ..... met genoeg Bourbon en Scotch om de dag door te komen. Aangezien Lion nog weinig ervaring had met dit soort situaties, liet hij de muzikanten hun gang gaan, zonder ze vast te pinnen aan bijvoorbeeld de gebruikelijke speelduur van een gramofoonplaat in die tijd van 3 á 4 minuten per nummer. Uiteindelijk werden er zo'n 16 nummers opgenomen, waaronder een lange improvisatie, eenvoudigweg getiteld The Blues, dat uiteindelijk op twee 78-toerenplaten ( vier delen) zou verschijnen. Deze eerste serie opnamen werden uitgebracht op 78-toerenplaten van 30 cm doorsnee, zeg maar de grootte van een lp. Die eerste platen waren genummerd als BN 1 en verder en hadden al het bekende geel-blauwe Blue Note label. Alleen BN 2 met de Boogie Woogie Stomp en Boogie Woogie Blues van Albert Ammons kreeg een roze-zwart label - een foutje bij de drukker. The Port of Harlem Jazzmen ( v.l.n.r: J.C. Higginbotham - Sidney Bechet - Sidney Catlett - Johnny Williams en Frank Newton. Gitarist Teddy Bunn zit vooran) ( bron: Mosaic Records)
Op 7 april 1939 huurde Alfred Lion opnieuw een studio en bracht een groep van zes musici bij elkaar, die hij de naam The Port of Harlem Jazzmen meegaf. De groep bestond uit: Frank Newton op trompet, J.C. Higgingbotham op trombone, Albert Ammons op piano, Teddy Bunn op gitaar, Johnny Williams bas en Sidney Catlett op slagwerk. Ze namen die dag vijf nummers op en twee ervan werden uiteindelijk uitgebracht als Blue Note BN 501. Het was de eerste 25 cm Blue Note plaat met het geel-blauwe label, de kleurstelling zoals die tot ongeveer BN 12 gebruikt zou worden, totdat de platen de "normale" wit-blauwe logo's zouden krijgen. Deze vroege Blue Note plaat vond ik en heeft nu een plaatsje gekregen in de "eregalerij".Hoewel Alfred Lion deze studioband labelde als The Port of Harlem Jazzmen komt deze naam niet voor op het label. Op de ene kant wordt de groep gelabeld als Improvisation by Frank Newton Quintet en de achterkant als Improvisation by J.C. Higginbotham Quintet. Blue Note heeft later deze studioband wel als The Port of Harlem Jazzmen heruitgebracht. DAYBREAK BLUES - IMPROVISATION BY FRANK NEWTON QUINTET: Frank Newton trompet, Albert Ammons piano, Teddy Bunn guitar, Johnny Williams bass, Sidney Catlett drums. Matrix: GM512A-6.Opgenomen in New York City op 7 april 1939 en uitgebracht als Blue Note BN 501. (Collectie Hans Koert)
Frank Newton had zijn sporen al ruimschoots verdiend, toen hij voor Blue Note deze plaat opnam - in de jaren twintig is hij te horen op de beroemde Cecil Scott Bright Boys opnamen voor Victor, die in elke jazzbasisverzameling niet mag ontbreken en in de jaren dertig is hij bij verschillende swingbands te beluisteren, zoals die van Benny Carter, Mezz Mezzrow, Teddy Wilson, Teddy Hill en Charlie Barnett voordat hij in 1937 onder eigen naam met zijn Uptown Serenaders opnamen maakt en uiteindelijk begin 1939 op één van Alfred Lion's eerste opnamesessies terecht komt. J.C. Higginbotham begon zijn carrière begin jaren twintig bij Wes Helvey's band en nam zijn eerste platen op in de band van King Oliver. Hij speelde bij Luis Russell, bij The Little Chocolate Dandies van Rex Stewart, bij Fats Waller, Louis Armstrong, Henry Red Allen en Jelly Roll Morton totdat hij in 1930 ook onder eigen naam platen begon te maken met zijn Six Hicks. In beide groepen treffen we Teddy Bunn aan op gitaar, die in de jaren dertig furore maakte met the Spirits of Rhythm.
Deze Blue Noteplaat is ook vanwege een andere reden een bijzonder exemplaar, omdat op het label geschreven is dat hij uit de collectie van de Engelsman Peter Tanner komt, waarmee ik vijftien jaar geleden intensief contact had m.b.t. het Hit of the Week-Durium project.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

Hoewel ik geen typische 78-toerenverzamelaar ben, zoals R. Crumb die op zijn manier treffend typeerde, vind ik het leuk om bepaalde platen in mijn verzameling te koesteren, omdat ze iets te vertellen hebben: een praatje bij een plaatje dus. Zo vond ik deze vroege Blue Note, die door Alfred Lion, de oprichter van het vermaarde platenlabel in 1939 uitgebracht werd. Keep Swinging vindt het leuk aan dit soort bijzondere platen aandacht te besteden. Als je niets wilt missen volg haar dan via Twitter (#twitter) of vraag de gratis nieuwsbrief(keepswinging@live.nl)


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

JC Stylles - Exhilaration and Other States

JC Stylles Organ Trio
Head bobbin', finger-snapping swing, grounded in the blues, and grits-and-gravy grooves.(Rick Anderson in All Music Review)
Hans Koert

JC Stylles, Australian born guitar player, now living in New York, recently released an album with his Trio, featuring Pat Bianchi on Hammond B3-organ and Lawrence Leathers on drums. entitled Exhilaration and Other States. The first tune, Knucklebean, an Eddie Marshall composition, strikes the right chords ......... this is great stuff! I am a huge Bobby Hutcherson fan, Stylles says in the liner notes, and he has been a major influence on me. The Hammond B3-organ played by Pat Bianchi is, nowadays, a rare heard instrument, since the 1950s and 1960s when great organ players like Jimmy Smith, Jack McDuff and Wild Bill Davis, to list some, were extreme popular. In the 1980s and the decades that followed the Hammond B3 became less popular and only some great jazz men like Dr. Lonnie Smith ( with good old Lou Donaldson) and Joey DeFrancesco seem to be the last of the Mohicans. In Holland we are lucky to have some great qualified B3-Hammond organ players who love to drag this unwieldy instument.

JC Stylles (photo courtesy: Joe Boggers)
JC Sylles, ( aka Jason Campbell) was born in Australia, where he learned to play the guitar at a very young age. Raised in the rainforests of Kuranda he moved to civilization ( read Sydney) at the age of 16. He became fascinated to the music of George Benson, who had a gig in Sydney for a week. He listened and was able to study with more jazz musicians, which was continued when he moved to the States in 1992, where he met great guitar players like Tal Farlow, Pat Martino and John Abercrombie. He also played jazz guitar with Hammond B3 organ players like Joey deFrancesco, Johnny McGriff, Dr. Lonnie Smith ( the guy with the turban) and Pat Bianchi and the latter can be heard on Stylles' latest album Exhilaration and Other States. When Stylles played one day at the American Legion Post, he heard the whispers that Pat Bianchi was in the audience. Stylles remembers: Sure enough when the quiet, almost subdued Pat graced the Stage, he awoke the B3 beast in a manner which was almost scary. He conjured all sorts of dynamic energy and ideas out of that animal that made you think twice about all its possibilities. Pat Bianchi would take over the B3-Hammond chair a few months later at Perks Jazz Club in Harlem and sets the sound on this JC Stylles album. Stylles met drummer Laurence Leathers some years ago at the American Legion Post Harlem, where he impressed Stylles ..... : He was a drummer that had something special. He had a great sense of swing, combined with a touch that was hard to find in mature drummers, let alone drummers in their mid- to late twenties.
JC Stylles - Exhilaration and Other States ( MTM-68) (cover design: Rebecca Meek)
JC Stylles selected several tracks the organ trio played during their gigs and late 2009 they recorded 18 tracks in one day at the Showplace Studio - half of it is now released on this album.
Stylles selected tunes like Stevie Wonders I Can't Help It, which became popular by Michael Jackson, but also a tunes by jazz legends like Billy Eckstine ( I Want To Talk About It), Don't Explain (by Billie Holiday) and Wayne Shorters Pinnochio. It's hard to tell you which I like best; fact is that Samba Steps, the final track, is a great tune, which was bases on the John Coltrane Giant Steps chords and features all three members of the trio in solos that learn that these three men know how to play the game ..............
The album JC Stylles - Exhilaration and Other States can be ordered at JC Stylles sites.
Hans Koert
keepswinging@live.nl

I really like those B3-Organ Trios popular during the 1950s and 1980s as played by Lou Donaldson ( with Dr. Lonnie Smith, the guy with the Turban, who fascinates me with their "head bobbin', finger-snapping swing, grounded in the blues, and grits-and-gravy grooves", as Rick Anderson wrote in an All Music review about JC Stylles Organ Trio latest album. JC Stylles, Australian born guitar player, surprises with his latest album Exhilaration and Other States - a great groovy album. Don't miss it. The Keep Swinging blog loves to point you to this kind of releases that surprise. If you don't want to miss any, follow the Keep Swinging blog at Twitter ( #keepswinging) or ask for its free news letter ( keepswinging@live.nl). If you love to learn more about its most popular blogs of last month, enjoy its Ten Most Popular blogs site.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Introducing Gizmo

GIZMO verrast met debuut album!
Ontstaan als een droom of visie over een bepaald soort muziek in mijn hoofd, buik en vingers (Edwin Berg)
Hans Koert

De jonge band Gizmo heeft onlangs haar eerste cd uitgebracht, getiteld Introducing en dat is niet onopgemerkt gebleven. De cd werd afgelopen maand geïntroduceerd tijdens een korte tour langs podia als De Badcuyp en Zaal 100 in Amsterdam en was live te gast bij Meike's Middag. De groep Gizmo werd ruim twee jaar geleden opgericht door pianist Edwin Berg en bestond toen uit Jorg Kaaij op sax, Rodrigo Reijers op bas en Philippe Lemm op slagwerk. Ik wilde samen met mijn vriend Jorg Kaaij destijds een nieuw en eigen geluid laten horen, vertelt Edwin, met een jonge en groovy ritme-sectie. De naam Gizmo vond ik gewoon een leuke naam, legt Edwin me uit, die bij me op kwam en goed bij de band, de jongens en dit geluid vond passen. Voor mij komt het woord uit de film Gremlins; als ware dat kleine "beertje" van Steven Spielberg onze mascotte. Na een paar maanden ging Jorge zijn eigen weg en kwam de Argentijnse gitarist Guillermo Celano bij de groep. Hun eerste officiële optreden in het openbaar vond plaats in maart 2009 in De Badcuyp in Amsterdam.
Gizmo: staand: Edwin Berg en Roderigo Reijers. Zittend: Guillermo Celano en Philippe Lemm ( foto: Dries Camp)
De cd Introducing bevat een dertiental titels, alle composities, die ontstaan zijn tijdens improvisaties en deze vlagen van inspiratie vind je terug in de tracklist .......... Je zou deze peacocks de verbeelding van de muze kunnen noemen, die ons leidde in deze groepsimprovisaties, legt Edwin uit. Het nummer Marnix' Hideout, dat ook op de cd te vinden is, verwijst naar deze beginperiode. Ik had in de tijd dat ik begon te spelen met de jongens van Gizmo, een droom of visie over een bepaald soort muziek in mijn hoofd, buik en vingers. Ik mocht in die tijd altijd werken in een appartement aan de Marnixstraat in Amsterdam van een vriend van me. Daar kwam veel van die muziek eruit en zijn de meeste van de stukken ontstaan die op deze cd terecht zijn gekomen. Het nummer The Wizard of Oss, één van mijn favorieten, een funky thema, verwijst naar de plaats waar Edwin Berg bijna veertig jaar geleden het levenslicht zag en de titel is, uiteraard, een woordspeling die refereert aan de bekende musical titel. Luister maar eens naar een fragment van dit nummer, opgenomen in 2009 in de SJU in Utrecht.

Edwin studeerde jazz en klassieke muziek aan het Conservatorium van Utrecht o.l.v. gerenommeerde leermeesters als Bert van den Brink, Jasper van't Hof en Michiel Borstlap. Nadat hij afgestudeerd was ging hij optreden met o.a. zijn eigen trio en won hij internationale prijzen in Frankrijk en Spanje. Hij woonde en speelde ook een aantal maanden in New York, voordat hij in Nederland samen met Jorg Kaaij ging optreden. Momenteel maakt hij ook deel uit van het Edwin Berg-Frederic Jeanne-Eric Surmenian Trio, ook wel het Berg/Jeanne/Surmenian Trio, waarmee hij vaak in Frankrijk optreedt.
Gizmo: Introducing (eigen productie) (hoesontwerp: Katelijn Bergman)
De totstandkoming van deze plaat is bijzonder - doordat de middelen ontbraken bedacht de groep een manier om de cd te laten sponsoren door hun trouwste fans, hun emotional shareholders, zoals die in de cd genoemd worden, crowdfunding in goed Nederlands ......... ze worden allen genoemd in de fraai ontworpen cd-hoes. Zulke trouwe fans zou iedere band zich wel wensen .......... We vonden de sponsoring van onze fans erg bijzonder en hartverwarmend, vertelt Edwin. Voor mij ligt de kracht vooral in hun muziek - nu ik deze cd al een tijdje in huis heb, valt het me op hoe vaak ik hem pak - het is één van die albums, die blijven verrassen, niet snel verveelt en die steeds meer van zijn schoonheid prijs geeft. Eén van de sterke kanten van deze band vind ik haar eigen geluid, de fraaie toegankelijke arrangementen en de pakkende thema's. Wat te denken van het vrolijke, ietwat speelse eenvoudige thema waarmee Edwin de cd na de curtain call begint, a spur of the moment, en dat al snel uitgroeit, samen met de ritmesectie, tot een prachtig nummer, waarin o.a. de klassieke opleiding van Edwin in terug te horen lijkt.


Gizmo: Guillermo Celano - Philippe Lemm - Rodrigo Reijers en Edwin Berg. (foto: Dries Camp)
Een andere favoriet is het nummer Radio Soweto/Volendamfm - part 1 met een grote rol voor de Argentijnse gitarist Guillermo Celano, die met zijn gitaarspel een intensiteit weet te bereiken, die me deed denken aan Anton Goudsmit. De titel, legde Edwin me uit, moet je zien als een metafoor ....... Door de namen van de twee radiostations aan elkaar te koppelen, RadioSoweto/VolendamFM, wil hij laten zien dat, ondanks de tienduizenden kilometers afstand en de grote maatschappelijke verschillen, beide stations aan de emoties van mensen komen, die ondanks hun verschillen, veel overeenkomsten hebben: met andere woorden melancholie in Soweto voelt vergelijkbaar als melancholie in Volendam, verklaart Edwin nader, zo ook met wanhoop, of opwinding, excitement, verontwaardiging, hoop en liefde. Luister naar een fragment van dit nummer Radio Soweto/volendamFM , zoals dat vastgelegd werd tijdens een studioregistratie in Amsterdam.
Eén van de mooiste nummer vind ik Blues For Leonard, dat met een eenvoudig ritmisch thema begint en uitgroeit tot een collectieve improvisatie, die blijft boeien tot het eind. Dit debuut van Gizmo mag er zijn - Wat mij betreft komt er snel een vervolg op deze mooie introductie.

De cd is rechtstreeks te bestellen bij Edwin Berg of te verkrijgen tijdens hun concerten.

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Een band kan niet zonder publiek -fans die de muziek kunnen waarderen - het wezen van muziek is immers communicatie. Gizmo blijkt een trouwe aanhang te hebben, fans die bereid zijn geld te investeren in hun eerste cd: Introducing Gizmo. Erg bijzonder en hartverwarmend noemt leider Edwin Berg dit. Wie de muziek van Gizmo heeft gehoord, begrijpt wellicht iets van het enthousiasme van hun fans - Introducing Gizmo is een warme, verrassende en fraai gearrangeerde plaat geworden, die na het beluisteren de prangende vraag oproept: Wanneer komt jullie volgende cd uit? Keep Swinging hoopt vor het eind van dit jaar haar 1500ste bijdrage te publiceren, waarin bijzondere jazz of jazzproducties uit de laatste 100 jaar, aangestipt worden, zoals dit debuut van Gizmo. Als je als eerste erover wilt lezen, volg Keep Swinging dan via Twitter (#keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief ( keepswinging@live.nl ). En als je eerst eens wilt kennismaken met de Keep Swinging blog bezoek dan eens de meest populaire blogs van de afgelopen maand. Veel leesplezier - laat maar eens weten wat je er van vindt!

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Champagne Charlie looks out for Hobo Signs & Railroad Lines

HOBO SONGS in American Roots Music!
Take a tip from one who's travelled, never start to ramblin' round ( Carson Robison in The Railroad Boomer (1929)
Hans Koert

Champagne Charlie op zoek naar Hobo Signs & Railroad Lines (Nederlands) - Champagne Charlie looks out for Hobo Signs & Railroad Lines ( English)

Thirty years ago I had an album in my collection of a blues harmonica player, probably Sonny Terry, who could imitate a train on his instrument, which left a railway station, steaming along villages and bridges, blowing its steam whistle at crossings, before it, after three minutes (!) playing time, entered the next city to stop at the platform of the main station. It's no longer part of my collection - I must have sold that album ............. I remembered those effects on the harmonica, which gave me that illusion of a train at full speed, when I listened to the fourth track, entiteld Hobo Blues, of a new album by the Dutch Blues and Roots band Champagne Charlie: Hobo Signs & Railroad Lines. Gait Klein Kromhof imitates a steam engine on this track with his Seydel Harmonica and so you'll understand why the members of Champagne Charlie selected the local Stoomtrein Goes-Borsele shunting-yard in Goes in the southwestern part of The Netherlands for a photo session. This album is all about Hobo's and trains ................ Champagne Charlie: f.l.t.r. Geert De Heer - Peter Lenselink - Gait Klein Kromhof - Sjef Hermans - Theo De Koning - Peter Bout. (photo courtesy: Hans De Graaf)
This album was released with the support of the Roosevelt Study Center of Middelburg in the southwest part of The Netherlands, which celebrates its 25th birthday this year. Champagne Charlie, which features lead vocalist Sjef Hermans; guitar player Theo De Koning; mandoline player, Geert De Heer, who also plays the banjo, lapsteel guitar and dobro; harmonica player Gait Klein Kromhof, double bass player Peter Bout and drummer Peter Lenselink, was founded almost 25 years ago, as a follow-up of the Downtown Jug Stompers, which played pre-war acoustical country-blues, ragtime and jug band music and featured Champagne Charlie members Theo De Koning and Sjef Hermans.
Champagne Charlie - Hobo Signs & Railroad Lines (MCBR2011-7)
A few years ago this Zeeland Blues and Roots band released, also in cooperation with the Roosevelt Study Centre, an album with songs related to Franklin D. Roosevelt, the US president, whose roots are in this part of The Netherlands, in the province of Zeeland at the former island of Tholen. In the album Down The Road, recorded in 2007, dedicated to Train Songs, Road Songs, Songs About Leavings and Songs About Trying to Get Home, Champagne Charlie touched on the subject of Hobo's and Train Jumpers and the tune Hobo's Lullaby, a Goebel "The Texas Drifter" Reeves composition, can be found on both releases. Hobo Signs & Railroad Lines features 15 tracks, all songs related to the 1930s Hobo's, seasonal workers, which were no tramps or bums, in their own opinion, but gentlemen of the road - The Hobo was the highest in class Sjef quotes in the liner notes Jeff Davis, King of the Hoboes: A hobo was a migratory worker who was always willing to work to make his way. The extensive liner notes by Sjef Hermans make this great album a great reference work about this subject. Did you know that a Dutchman, Gerard Leeflang, was a Hobo himself? He wrote a book about this period in his life entitled American Travels of a Dutch Hobo 1923 - 1926. Isn't that great?
Champagne Charlie at the Stoomtrein Goes-Borsele shunting-yard in Goes. (photo courtesy: Hans De Graaf)
Most songs selected for this album are from the 1930s, the period of the Great Depression, when people like Gerard Leeflang tried to make a living as casual workers ........ The songs selected tell about the hard life of the workers, the trains and how to steal a ride in blind baggage ....... (Slow down, slow down let me step on board I wanna ride your train just before I go) ( J.B. Lenoir in Slow Down). Thanks to the information in the liner notes Hobo Songs in American Roots Music by Sjef Hermans, you can learn a lot about the history of Hobo's and the selected tracks. I liked their version of Slow Down, in which you can hear the train thanks to the harmonica of Gait, but also the stunning tune Big Rock Candy Mountains, in which a Hobo dreams about his Land of Plenty, where hens lay soft boiled egs and the handouts grow on bushes, composed by Harry McClintock, aka Haywire Mac, whose life, as a global hobo, was one big adventure. And what to think about the Blind Blake composition Police Dog Blues, originally recorded in August 1929 for Paramount? - Blues as blues should be played .... I really liked Freight Train, a tune originally recorded by a young Libba Cotton, early 1900s, when she was just a young kid, inspired by the trains that passed her house. She had learned to play the guitar, she named it Stella, upside down, without a re-strung necessary for left-handed playing. The way she played the guitar became unique and is called the Cotton Picking style, referring to the better known Finger Picking Style. She recorded this tune Freight Train in 1958 and became active until her 80s - she passed away June 1987, 92 yeas old. The Freight Train ........... with members of Champagne Charlie steal a ride in blind baggage (photo courtesy: Hans De Graaf)

This album by Champagne Charlie - Hobo Signs & Railroad Lines is the second one in a series of co-productions with the Roosevelt Study Center and the band has grew with this new production into its role as a roots band with more then regional aspirations. I'm anxious to learn more about its next project - maybe the music of the Depression Era? A hot item nowadays. I suggest to call it: Cheer Up, The Good Times Are Comin’

Hans Koert
keepswinging@live.nl
The Dutch Blues & Roots band Champagne Charlie goes deeply into the past with its project about Hobo's, seasonal workers from the 1920s and 30s, adventurers, travelling by train as stowaways, seeking for work and fortunes. Sjef Hermans and his men recorded a bunch of tunes, Hobo tunes, related to this subject in an album entiteld Hobo Signs & Railroad Lines, subtitled Hobo Songs in American Roots Music. A great album! Keep Swinging loves to point you to this kind of well documented historical recordings - if you don't want to miss it, follow it at Twitter ( #keepswinging) or ask its free newsletter( keepswinging@live.nl). And if you love to learn what Keep Swinging blogs are very popular, please visit the site with the Ten Most Popular blogs of last month.
Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Champagne Charlie op zoek naar Hobo Signs & Railroad Lines

Zeeuwse Blues en Roots band brengt nieuwe cd uit!
Take a tip from one who's travelled, never start to ramblin' round ( Carson Robison in The Railroad Boomer (1929)
Hans Koert

Champagne Charlie op zoek naar Hobo Signs & Railroad Lines (Nederlands) - Champagne Charlie looks out for Hobo Signs & Railroad Lines ( English)

Zo'n dertig jaar geleden had ik een lp in mijn verzameling waarin een bluesartiest, waarschijnlijk Sonny Terry, met zijn mondharmonica een trein kon imiteren, die vanaf het vertrek op het station, op stoom komend, steeds sneller langs bruggen en door tunnels snellend, af en toe de stoomfluit hanterend bij een overweg, om tenslotte, na drie-en-een-halve minuut, uitpuffend op het volgende station, te belanden. Ik moest aan dit nummer denken, helaas, de lp verkocht ik in een onbezonnen ogenblik, toen ik het vierde nummer van de nieuwste cd van Champagne Charlie opzette, Hobo Blues, gespeeld door Gait Klein Kromhof, die met zijn Seydel Harmonica de, afgaand op de fraai foto's op de hoes, een voortsnellende SGB Stoomtrein Goes-Borsele imiteert. De treinen en het rangeerterrein van deze Zuid-Bevelandse toeristische attractie, zijn niet toevallig als fotolocatie vor de hoes gekozen van hun nieuwste cd: Hobo Signs & Railroad Lines - alles draait daar immers om treinen! Champagne Charlie: v.l.n.r. Geert de Heer - Peter Lenselink - Gait Klein Kromhof - Sjef Hermans - Theo de Koning - Peter Bout. (foto: Hans de Graaf)
Het album is tot stand gekomen met hulp van het Roosevelt Study Center in Middelburg, dat dit jaar haar 25ste verjaardag viert. Champagne Charlie, met leider zanger Sjef Hermans, gitarist Theo de Koning, op mandoline, dobro, banjo en lapsteel, Geert de Heer, mondharmonicaspeler Gait Klein Kromhof, bassist Peter Bout en slagwerker Peter Lenselink, werd bijna 25 jaar geleden opgericht, als opvolgers van Sjef en Theo's Downtown Jug Stompers, die vooral vooroorlogse akoestische countryblues, ragtime en jugbandmuziek speelde.
Champagne Charlie - Hobo Signs & Railroad Lines (MCBR2011-7)
Een paar jaar geleden bracht deze Zeeuwse Blues en Rootsband, eveneens in samenwerking met het Roosevelt Study Center een album uit gewijd aan Franklin D. Roosevelt, de Amerikaanse president, wiens wortels nu eenmaal in Zeeland, Tholen om precies te zijn, liggen: Waitin' On Roosevelt. Op de plaat Down The Road, opgenomen in 2007, gewijd aan Train Songs, Road Songs, Songs About Leavings and Songs About Trying to Get Home (= Liedjes over weggaan en proberen de weg naar huis weer te vinden), tipt Champagne Charlie al het onderwerp van de Hobo en Train Jumpers aan met het nummer Hobo's Lullaby, een compositie van Goebel The Texas Drifter Reeves. Dit nummer vind je ook op hun nieuwste plaat, die weer zeer mooi vormgegeven is en vol mooie verhalen staat. Hobo Signs & Railroad Lines bevat alleen maar nummers, gerelateerd aan de Hobo's,

een groep mensen, die gratis gebruik maakten van de lange afstandstreinen, die de VS van oost- naar west doorkruisten, door bijvoorbeeld op rijdende treinen te springen en zo het land door trokken op zoek naar werk en geluk. Het waren zeer zeker geen zwervers, no tramps or bums, vertelt Sjef Hermans in zijn informatie, althans dat vonden ze zelf, geen uitschot maar gentlemen of the road - The Hobo was the highest in class, citeert Sjef de King of Hoboes, Jeff Davis. A hobo was a migratory worker who was always willing to work to make his way.(= Een Hobo is een seizoensarbeider, die nooit te beroerd was om te werken en in zijn levensonderhoud te voorzien). Met de uitgebreide informatie, weliswaar alleen in het Engels, mikt de band op een internationaal publiek; het onderwerp lijkt voor de gemiddelde Zeeuwse fan iets te specialistisch, maar dat doet niets af aan de onderhoudende muziek van de band,die op de plaat te vinden is. Sjef wijst overigens op ene Gerard Leeflang, een Nederlander, die in de jaren twintig enige tijd met en als Hobo in de VS geleefd heeft en zijn ervaringen vastlegde op papier ( American Travels of a Dutch Hobo 1923 - 1926 door Gerard Leeflang)
Champagne Charlie op locatie (foto: Hans de Graaf)
De meeste nummers van deze plaat dateren uit de jaren dertig, de jaren van de Grote Depressie, de krisis. De meeste nummers gaan dan ook over het harde leven van de Hobo ........... over hun ellende ( I Ain't Got No Home) en de manier om gratis te kunnen reizen, to steal a ride in blind baggage ....... (Slow down, slow down let me step on board I wanna ride your train just before I go) ( citaat: J.B. Lenoir in Slow Down). Het artikel Hobo Songs in American Roots Music geschreven door Sjef Hermans geeft veel informatie over de nummers op de plaat. Het nummer Slow Down fascineert me, omdat Gait hierin met zijn instrument, onlangs won hij dankzij zijn mondharmonicaspel de Dutch Blues Award, de rijdende trein doet herleven
en daarmee de herinnering aan de Sonny Terry-opname (Wie o wie, weet op welke opname ik doel?); ook het aanstekelijke Big Rock Candy Mountains, waarin een hobo droomt van zijn luilekkerland, waar hens lay soft boiled eggs (= de kippen zachtgekookte eieren leggen), limonadebronnen zijn en waar sigaretten aan de bomen groeien .........., alles eind jaren twintig vastgelegd door Harry McClintock, alias Haywire Mac, wiens leven één groot avontuur was; a global Hobo, die over de hele wereld zwalkte. En wie van eerlijke blues houdt kan niet om het nummer Police Dog Blues heen van Blind Blake, dat hij in augustus 1929 voor Paramount opnam. Ook het nummer Freight Train, een nummer oorspronkelijk gecomponeerd door een toen nog erg jonge Libba Cotton op haar Stella, zoals ze haar gitaar noemde, begin 1900, ze was toen nog maar een kind, geïnspireerd door de treinen die langs haar huis raasden. Ze had een gitaar, die ze ondersteboven bespeelde, zonder dat de stemming van de snaren aangepast was ........... De manier waarop ze de gitaar bespeelde werd later de zgn. Cotton Picking stijl genoemd, een verwijzing naar de beter bekende Finger Picking Style. Pas veel later ging Libba weer optreden en ze bleef tot op hoge leeftijd actief; het nummer The Freight Train nam ze pas vijftig jaar na het ontstaan op (1958). In juni 1987 overleed ze, 92 jaar oud.
The Freight Train ........... met Champagne Charlie figurerend als hedendaagse hobo's ( foto: Hans de Graaf)

Deze plaat van Champagne Charlie - Hobo Signs & Railroad Lines is de tweede in een serie co-producties met het Roosevelt Study Center - een mooi eerbetoon aan het jarige studiecentrum, door een even jonge band, die met haar laatste twee producties laat zien, over de grenzen van de Zeeuwse podia te willen kijken en de aspiratie heeft, om haar muziek tot ver buiten de provinciegrenzen te laten klinken! Ik ben nu al benieuwd naar hun volgende project. Wellicht iets over de Grote Depressie begin jaren dertig? Een actueel onderwerp mijns inziens waarover honderden nummers geschreven zijn in de jaren dertig - een titel heb ik al: Cheer up, The Good Times Are Coming ..............
Hans Koert
keepswinging@live.nl
De Zeeuwse Blues & Roots band Champagne Charlie is met haar nieuwste project weer diep in het verleden gedoken met muziek gespeeld door en over zogenaamde Hobo's, seizoensarbeiders, die in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw door de VS reisden, gratis meeliftend op rijdende treinen. Sjef Hermans en zijn mannen laten in een vijftiental nummers, opgenomen en uitgebracht op een schitterend uitgevoerde cd, zien en horen, dat Zeeland wat hun betreft te klein geworden is ........... Een waardige opvolger van Waitin' On Roosevelt. Keep Swinging wijst graag op dit soort bijzondere producties, waarin het verleden herleeft in het heden. Als je alles als eerste wilt lezen, volg dan de Keep Swinging blog op Twitter ( #keepswinging) of vraag de gratis nieuwsbrief aan ( keepswinging@live.nl). En als je snel wilt kennismaken met de Keep Swingingblog, bezoek dan eens de drie meest populaire blogs van de afgelopen maand.


Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions