Lee Morgan

( Naar de Nederlandse vertaling.)

In 1957 Lee Morgan recorded the LP The Cooker with his Quintet for Blue Note. Born in 1938 it means that Lee was only 19 years old. The musicians of this quintet are Lee Morgan tp, Pepper Adams on the baritone sax, Bobby Timmons at the piano, Paul Chambers bass and Philly Joe Jones on drums. The recordings took place in Hackensack, New Jersey in the Rudy Van Gelder Studios 29th of September 1957.

I was surprised by this strong set played by such a young musician, only 19 years old. I have only one example of a previous set in my collection, City Lights, that was recorded one month earlier and featured Lee Morgan with Curtis Fuller and George Coleman.

It is said that the young trumpet player was the successor of Clifford Brown, who died a year earlier aged 25 in a car accident.

Lee Morgan, who was shot at the age of 34, started his carreer in the orchestra of Dizzy Gillespie, where he played for two years ( 1956-1958). A few months after the dead of Clifford Brown Lee made his first recording for Blue Note, making the LP Lee Morgan Indeed, reissued as Presenting Lee Morgan.

The Cooker session was his 6th production for Blue Note as a leader - a great start ( He made also one LP for Savoy ( titled A-1 ), one day after his debut LP Lee Morgan Indeed.)
This flying start as a jazz trumpet player reminds me to the careers of Wynton Marsalis and Roy Hargrove. Roy made his debut album aged 20 and played at North Sea Jazz Festival in The Hague (The Netherlands) as a youngster.

I was hit by the fast version of Just One Of Those Things with a great part for Pepper Adams.

This weekend two famous baritone players, Gary Smulyan ( Thad Jones - Mel Lewis Orchestra ) and Jan Menu ( Jazz Orchestra of the Concertgebouw) will perform with Rein De Graaff Trio at Porgy en Bess Jazzclub in Terneuzen ( southwest part of the Netherlands.).

I hope to enjoy some good bariton by Gary Smulyan in the Pepper Adams tradition and Jan Menu as a rebirth of Mullligan.

I let you know.

I found a film fragment of a 1958 concert: I Remember Clifford (Lee Morgan-Art Blakey Jazz Messengers). Enjoy it.

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

De Blue Note LP The Cooker van het Lee Morgan Quintet dateert van 1957. Lee Morgan, geboren in 1938 was toen dus nog maar 19 jaar oud. Hij speelt hier samen met Pepper Adams op de bariton sax, Bobby Timmons op de piano, Paul Chambers op bas en Philly Joe Jones op drum. De opnamen vonden plaats op 29 september 1957 in de Rudy van Gelder Studio in Hackensack NJ (USA).

Ik werd verrast door de kwaliteit van het spel, van deze jonge 19 jarige trompetspeler. Ik heb in mijn verzameling één oudere opname van hem, City Lights, die een maand eerder opgenomen werd, met Curtis Fuller en George Coleman.

Er wordt wel beweerd dat Lee de een jaar eerder bij een auto ongeluk omgekomen 25 jarige trompetist Clifford Brown heeft vervangen.

Lee, die zelf ook op jonge leeftijd overleed ( hij werd op zijn 34ste doodgeschoten na een optreden) begon zijn carriere in het orkest van Dizzy Gillespie, waar hij ten tijde van de opnamen van The Cooker speelde. (1956- 1958).

Een paar maanden na het droevige ongeval met Clifford Brown had Lee zijn eerste eigen opnamen gemaakt op het Blue Note label, uitgebracht als Lee Morgan Indeed (later opnieuw uitgebracht als Introducing Lee Morgan).

De LP The Cooker is al weer zijn zesde opnamesessie voor Blue Note - Wat een start. Hij maakte één dag na zijn Blue Note debut album ook een plaat voor Savoy, toepasselijk getiteld A-1.

Deze vliegende start als jazztrompetist doet me denken aan de carrieres van Wynton Marsalis en Roy Hargrove. Roy maakte zijn debut album met eigen groep op 20 jarige leeeftijd en trad toen al op op het Northsea Jazz Festival in Den Haag.

Ik heb genoten van het snel gespeelde nummer Just One Of Those Things, waarin een grote rol weggelegd is voor Pepper Adams, de bariton saxofonist.

Dit weekend spelen in de Porgy en Bess Jazzclub in Terneuzen twee bariton saxofonisten van naam Gary Smulyan ( Thad Jones - Mel Lewis Orchestra) en Jan Menu, onze Nederlandse Gerry Mulligan ( Jazz Orchestra of the Concertgebouw) samen met het Rein de Graaff Trio.

Ik hoop op een grandioos concert door Gary Smulyan in de Pepper Adams traditie en Jan Menu in de huid van Mulligan

Natuurlijk laat ik nog weten of dat gelukt is.

Ik vond een schitterende stukje film uit 1958 van het nummer I Remember Clifford (Lee Morgan-Art Blakey Jazz Messengers) . Geniet er van !!

Keep swinging

Hans Koert

Je kunt me bereiken via keepswinging@live.nl

Thelonious in Action

( Naar de Nederlandse vertaling.)

At the Dr. Jazz Record Fair in Wageningen (The Netherlands) , a month ago, I found a Riverside LP 12-212 with the Thelonious Monk Quartet Thelonious in Action. It is a pity that the cover is missing. The record itself is in good condition. It contains 6 titles from a 1958 live session at Five Spot Café in New York City. The musicians are: Johnny Griffin' ts, Thelonious Monk p, Ahmed Abdul-Malik b and Roy Haynes dm. The titles are: Light Blue - Coming On The Hudson - Rhythm-A-Ning - Epistrophy - Blue Monk - Evidence - Epistrophy (Theme).


Maybe someone has an empty sleeve of this Riverside album? Remember me !!

In 1958, when John Coltrane had left Monk's Quartet to work with Miles Davis, Monk was searching for a substitute. He wanted Rollins, but Sonny wasn't available. Johnny Griffin was free - he had worked with Art Blakey, and had some winter gigs with Gene Ammons and Lester Young, so Monk asked Johnny to come in his group for a summer engagement at the Five Spot Café.

Monk first met Johnny in the 1940s and had some good remembrances about a 1956-1957 engagement at the Bee Hive Club in Chicago.

Griffin told how difficult it was to play with Monk, who hardly communicated in public. He would play a tune, and I was supposed to repeat what he had played in that first chorus. Now, can you imagine Monk's music? Maybe I had never heard that tune. So I made mistakes. And he played and stopped when I made mistakes, and he'd play the music again. ..... Now, the joint is loaded. And at the same time, he has the written music in his portfolio on the piano. I told him. "Hey T-bone, give me the music. I can read it." He said, "No, no, no, no. no, it's better if you hear it".
Johnny told how Monk refused to give him the written music and how it frustrated him, that he played wrong notes in public. I'm still plaing wrong, whether it's the melody, the rhythm, or maybe I'd soloed wrong, because it could be I had the melody right but the harmony changed and the melody's the same, 'cause there's a couple of tricky tunes he's got like that. Not once was I ever embarrassed.
It is said that Johnny's way of playing Monk's music, his solos, perhaps, had less to do with Monk's tunes than they could have. But maybe that gives it an extra dimension. Monk never criticized Johnny's work. Johnny would have been helped immeasurably in his solos, he thought, if he had been allowed to read the music.

In August 1958 twenty songs were recorded at the Five Spot. They were well received and made Johnny Griffin famous in Europe. Monk didn't gave us any intructions about the recording: No instructions about nothing, just play, that's all, and have another drink. He didn't say that exactly; he just said nothing, he just started playing.

In the book Straight, No Chaser, Johnny shares some more remembrances with Leslie Gourse, the author, about this summer engagement at the Five Spot Café ( six days a week - on Monday he played at Birdland with Philly Joe Jones, Wynton Kelly and Wilbur Ware or Paul Chambers) , about Monk's strange habits, about the fact that he always came in too late and about the payments. Johnny remembered this gig as very exciting: The whole atmosphere was thrilling. Playing in that club every night, we had such a rapport with the public.

When a Monk composition is played you recognize it within two or three bars. But it is pretty difficult to give it the right name. Johnny told that he never knew the names of the tunes most of the time; that is quite a relief off my mind.

Keep swinging

Hans Koert

You can contact at keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Tijdens de laatste Dr. Jazz Reunie in Wageningen, een maand geleden, kocht ik een Riverside LP ( 12-212) van het Thelonious Monk Quartet Thelonious in Action. Helaas ontbrak de hoes; de plaat zelf was in prima conditie. Het bevat 6 titels van een live optreden in 1958 vanuit het Five Spot Café in New York City. De musici zijn: Johnny Griffin' ts, Thelonious Monk p, Ahmed Abdul-Malik b and Roy Haynes dm. De nummers die gespeeld worden: Light Blue - Coming On The Hudson - Rhythm-A-Ning - Epistrophy - Blue Monk - Evidence - Epistrophy (Theme).

Misschien dat iemand nu thuis met een lege hoes zit van deze Riverside LP? Denk dan aan mij !!

In 1958 was Monk op zoek naar iemand, die John Coltrane kon vervangen aangezien die naar Miles Davis was over gestapt. Hij had graag Sonny Rollins gehad, maar die was al bezet. Johnny Griffin had het jaar daarvoor gespeeld met Art Blakey en gedurende de wintermaanden wat opgetreden met Gene Ammons en Lester Young. Griffin' had nu geen verplichtingen meer, dus vroeg Monk Johnny in zijn quartet voor een serie zomeroptredens in de Five Spot.

Ze kenden elkaar al in de jaren veertig en eind 1956 / begin 1957 had Griffin' al eens bij Monk gespeeld tijdens een aantal optredens in de Bee Hive Club in Chicago.

Griffin' vertelde later hoe moeilijk het was om met Monk te werken, aangezien hij weinig zei en problemen had om contacten te leggen. Monk begon gewoon te spelen en dan moest ik gewoon herhalen wat hij had gespeeld in de eerste chorus. Nou, je kunt je wel iets voorstellen bij Monk's muziek? Misschien had ik het nummer nog nooit gehoord. Dus maakte ik fouten. Dan stopte hij met spelen en speelde die chorus opnieuw............ En als de club afgeladen vol zat, kun je je dat voorstellen? Hij had op dat moment op zijn pianostandaard een papier met de uitgeschreven compositie en ik niet. Ik vroeg hem: Hé T-bone, geef me ook eens muziek - ik kan muziek lezen ! En dan zei hij: No, no, no, no - het is veel beter als je op je gehoor speelt.

Johnny vertelde later dat het hem zeer frustreerde dat hij geen geschreven muziek kreeg van Monk. Natuurlijk speelde ik foute noten tijdens een optreden. Soms was het de melodie, dan weer het ritme of als ik een solo speelde, dan had ik soms de melodie wel goed maar dan had hij weer iets in de accoorden veranderd. Er waren een paar van die gemene nummers, waar hij 'm dat in flikte. Gelukkig raakte ik zelden in paniek.
Er wordt wel beweerd door critici, dat de manier waarop Johnny solo speelde in Monk's muziek soms weinig met Monk te maken had. Misschien maakte dat het juist zo bijzonder. Monk heeft echter nooit en publiek kritiek op Griffin' spel gegeven. Zelf zegt Johnny dat het misschien anders of beter zou gegaan zijn als hij de partituren uitgeschreven had gehad.

In augustus 1958 worden er twintig nummers opgenomen in de Five Spot. De opnamen waren een succes en Johnny werd er bekend mee in Europa. Monk zei te voren niet wat er ging gebeuren, geen instructies, nergens over, alleen ma spelen, meer niet, en af en toe wat drinken. H zei het wel niet zo, hij zei gewoon niks, hij begon gewoon te spelen.

In het boek Straight, No Chaser, geschreven door Leslie Gourse, diept Johnny nog meer herinneringen op aan zijn optredens in de Five Spot ( zes dagen per week - op maandag speelde Johnny dan in Birdland met Philly Joe Jones, Wynton Kelly en Wilbur Ware of Paul Chambers. ), over zijn vreemde gewoonten, over het feit dat hij nooit op tijd was en over het gerotzooi met de betalingen.
Johnny herinnert deze periode als een enerverende periode. Er hing altijd een soort gezonde spanning in de tent. Elke avond opnieuw spelen daar en steeds weer dat contsact met het publiek.

Als iemand een Monk compositie speelt herken je dit al na twee of drie maten. Maar het lukt me niet om dan de naam van de compositie te geven. Johnny vertelt dat hij ook nooit de naam van de nummers wist. Voor mij een grote geruststelling.

Keep swinging

Hans Koert

Ik ben te bereiken op keepswinging@live.nl

Bob Mintzer Big Band

( Naar de Nederlandse vertaling.)
Bob Mintzer is a tenor saxophonist, but particularly a composer, arranger, educator and leader of his own big band. He is also member of the Yellowjackets, a jazz fushion group.

I played the CD The First Decade by Bob Mintzer Big Band. ( DMP CD-510 )

Bob Mintzer, born in 1953, played with artists like Tito Puente, Buddy Rich, Art Blakey, That Jones and Mel Lewis, Sam Jones and Eddie Palmieri; all musicians who had their own bands. In 1984 he started with his own big band and recorded 11 albums so far on the DMP label (Digital Music Productions). Two remarkable members of that band are the Brecker Brothers, Michael and Randy. In 1990 he became a member of the Yellowjackets and nowadays he is active as a scholar, giving clinics and as a saxophone instructor at Manhattan School of Music in New York City. In recent years he made records with the GRP All-Star Big Band too.

The DMP record The First Decade by Bob Mintzer Big Band contains 12 tracks selected from seven albums Mintzer made in the period 1984 up to 1994.

As I had never heard of Bob Mintzer ( I knew the music of the Yellowjackets) it was my first introduction to his music. As we discussed big band music in several blogs ( Stan Kenton and Gil Evans) Bob Mintzer is different from the more traditional style of big band music. Bob Mintzer serves a fresh creative contemporary style of music. I hear a lot of fushion elements in it and I don 't prefer that, but at the other hand the sound of the band is clear and has a transparancy I miss so often in big band recordings.

It is a recording to play at full speed when the neighbours are not at home. It is a CD to play more then once to concede its different layers to the listener.

Enjoy a performance of the band at the 2006 IAJE meeting at the Sheraton Hotel in NYC (13 Jan 2006).

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )


Bob Mintzer is niet alleen tenorsaxofonist, maar vooral ook componist, arrangeur, leraar en leider van zijn eigen big band. Hij speelt ook in de Yellowjackets, een jazz fushion groep.

Ik beluisterde de CD The First Decade van de Bob Mintzer Big Band ( DMP CD 510).

Bob Mintzer, geboren in 1953, speelde in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw bij musici als Tito Puente, Buddy Rich, Art Blakey, That Jones en Mel Lewis, Sam Jones en Eddie Palmieri; allemaal musici die hun eigen big band hadden. In 1984 richtte hij zijn eigen big band op. Hij nam tot nu toe zo'n 11 CDs op met deze band voor het DMP label (Digital Music Productions) . Twee opvallende musici zijn de Breckers Brothers, Randy en Michael. In 1990 werd hij lid van de Yellowjackets en tegenwoordig is hij vooral actief als leraar, geeft hij workshops en is hij saxofooninstructeur op de Manhattan School of Music in New York. Hij heeft ook opnamen gemaakt met de GRP All-Star Big Band.

De DMP CD The First Decade van Bob Mintzer Big Band bevat 12 titels geselecteerd uit zeven CDs, die Bob Mintzer opnam tussen 1984 en 1994. Omdat ik nooit van Bob Mintzer gehoord had (ik ken wel de muziek van de Yellowjackets) was het voor mij een eerste kennismaking. Aangezien ik de laatste tijd een paar keer aandachtig naar big band muziek geluisterd heb (Stan Kenton - Gil Evans) is een eerste conclussie dat Bob Mintzer gewoon weer anders klinkt, minder traditioneel. De stijl van Mintzer's arrangementen is een frisse creatieve moderne soort big band muziek. Ik hoor een heleboel fusionachtige elementen, waarvan ik niet zo hou, maar daar staat tegenover dat de muziek helder en doorzichtig is, iets dat ik in andere big band muziek vaak mis.

Het is een CD, die ik nog vaak wil draaien, op vol geluidsniveau als de buren niet thuis zijn en die pas al zijn geheimen zal prijsgeven na een paar keer intensief beluisteren.


Geniet van een optreden van de band tijdens de IAJE conventie in het Sheraton Hotel in NYC (13 Jan 2006).

Keep swinging

Hans Koert

Ik ben te bereiken op keepswinging@live.nl

Derwood Brown

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Yesterday I published a contribution about Milton Brown and his Brownies and guitar player Derwood Brown. I got some information to share with you.

Han contacted me and pointed me to the fact that Derwood Brown (correct spelling) certainly will have been a skilled guitar player, but that he had talked about Bob Dunn. A breakdown in communications - in my case probably a beginning of a growing geriatic complaint. Never mind ! I will listen to this slide guitar and give my opinion later.

Cary Ginell told me, that, after the death of Derwood's brother Milton, he directed the band for some years. He made some records at a February 1937 session.

Cary Ginell is an expert in the field of Western Swing and Milton Brown's life as he wrote the autorized biography on Milton Brown, titled Milton Brown and the Founding of Western Swing

Cary wrote me: After Milton Brown's death in 1936, brother Derwood, held one session for Decca on 19 February 1937 in Dallas. However, on these 14 titles, Derwood did not take any guitar breaks. On the Milton Brown sides, Derwood takes solo breaks only on the following songs:

Brownie's Stomp (BB B-5775)
Garbage Man Blues (BB B-5558)
Down by the O-H-I-O (DE 5111)
Copenhagen (DE 5158)
Cheesy Breeze (DE 5166)
Under the Double Eagle (DE 5429)

Derwood never fancied himself a solo jazz guitarist. His role in the Brownies was strictly to play hard rhythm and provide back-up vocals to brother Milton's solos. His style was jagged, lurching, single-string solos - almost primitive in their sound, but he never placed a bad note. It was entirely self-taught by listening to jazz and blues 78s when rehearsing with the band at the Kemble Bros. Furniture Store in Fort Worth.

Gary introduced me to a 5 CD compilation I love to recommend as it seems to be a great set. He writes: You can hear all of the above sides, plus the 14 sides made by Derwood's Musical Brownies on the 5-CD box set I produced on Texas Rose Records of the complete recordings of Milton Brown - still available at originjazz.com A great set I think.

Now I'm online with a great expert in the field of Milton Brown, maybe he can help me with the true meaning of the picture above. I read on the cover of the Charly LP Milton Brown & The Brownies, that during the depression the band charged an admission fee to their radio broadcasts that was levied in all forms of food which would subsequently be distributed to the needy.
Has this image to do with this fact, Cary?

I'd love to thank Han for his forwarded sound files and Cary for his great information. I hope his book and CD set will be a smash hit.

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Gisteren publiceerde ik een web log over Milton Brown and his Brownies en gitarist Derwood Brown . Ik kreeg hierover interessante informatie die ik hier zal doorgeven.

Han Enderman vertelde me dat Derwood Brown ( geen Durwood maar Derwood) zeker een goed gitaar speler geweest zal zijn, maar dat hij het over Bob Dunn had gehad.

Sorry Han - een geval van miscommunicatie. Het zal in mijn geval ongetwijfeld één van de eerste voortekenen van de ouderdom zijn. Uiteraard duik ik binnenkort weer in de LP om deze ervaren slide gitarist te beluisteren. Je hoort er nog van.

Cary Ginell mailde me, dat na de dood van Derwood's broer Milton, hij de band nog een tijdje geleid heeft. Hij maakte een serie opnamen in Februari 1937.

Cary Ginell is een expert in Western Swing in het algemeen en Milton Brown in het bijzonder. Hij schreef de officiele biografie over het leven van Milton Brown, getiteld Milton Brown and the Founding of Western Swing ( 1992)

Cary schreef me: Na de dood van Milton Brown in 1936, maakte zijn broer Derwood nog één keer opnamen voor Decca op 19 februari 1937. Op deze 14 opnamen is Derwood geen enkele keer met een solo of break op de gitaar te horen. Als je echter luistert naar de Milton Brown sides, dan vind je er wat korte gitaar breaks op de volgende titels:

Brownie's Stomp (BB B-5775)
Garbage Man Blues (BB B-5558)
Down by the O-H-I-O (DE 5111)
Copenhagen (DE 5158)
Cheesy Breeze (DE 5166)
Under the Double Eagle (DE 5429)

Derwood hield er niet van om solo te spelen. In de Brownies was hij verantwoordelijk voor het ritme en ondersteunde hij zijn broer vocaal op de achtergrond als hij zong. Zijn gitaar stijl was scherp, stampend en af en toe eens een simpel solootje op één snaar - een primitieve manier van gitaar spelen, al is hij zelden te betrappen op een verkeerde noot. Hij was autodidact en leerde zich zelf spelen door tijdens repetities in de Kemble Bros. Furniture Store in Fort Worth naar platen te luisteren.
Tot zover Cary over Derwood Brown's gitaarspel, dat dus minder geniaal was dan we dachten.

Gary vertelde me over een 5-CD box, met daarin alle Milton Brown opnamen. Dat moet een geweldige verzameling zijn - een box om te hebben. Je kunt de muziek hierboven besproken in die box vinden, plus de veertien platen gemaakt door Derwood's Musical Brownies. De 5-CD box is uitgebracht door hem bij Texas Rose Records en bevat de complete opnamen van Milton Brown ( originjazz.com ) Een geweldige box.

Nu ik toch een expert aan de haak heb op het gebied van Milton Brown, kan hij me misschien helpen met meer informatie over de bovenstaande foto. Op de hoes van de Charly LP Milton Brown & The Brownies, las ik dat tijdens de depressie de band een entreeprijs in nature bedong tijdens hun radio uitzendingen. Het voedsel dat zo werd verzameld werd daarna weer uitgedeeld aan de armen. Heeft dit met de bovenstaande foto te maken, Cary?

Bedankt Han voor de nummers die je me zond en Cary voor zijn geweldige bijdrage in dit mini onderzoekje. Ik wens hem veel succes met zijn boek en CD box.

Keep swinging

Hans Koert

Ik ben te bereiken via keepswinging@live.nl

Western Swing

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Western Swing is a rather unknown style of music for me. Of course I had heard of it, but my knowledge was minimal.

It had its origin in the fiddle and guitar bands of the 1920s. One of the first groups to play a style of music based on elements borrowed from the jazz music, was the Light Crust Doughboys of Forth Worth. They played popular songs, blues and jazz using the fiddle and the guitar. Around the mid thirties there were two, so called Hot String Bands, Milton Brown and his Musical Brownies and Bob Wills Texas Playboys. The term Western Swing dates from a later period.

Thanks to Han Enderman, who gave me an LP of Milton Brown & the Brownies - Easy Ridin' Papa ( Charly CR 30264) ( thanks Han !!) I can enjoy this happy sounding music.
Richard M. Sudhalter claims in his book Lost Chords, that jazz historians ignored this kind of white territory bands. The music was adopted by the country music historians, but, says Sudhalter, the music they played was discernibly jazz, with improvising hot soloists, driving rhythm sections, and ensemble interplay. He suggested that historians who study these styles of music put the accent to much on the differences in racial perceptions, colour and social classes as twin emblems of a segregation.

Western Swing, he says, is a unique hybrid, cross-fertilizing a variety of jazz and blues influences with the distinctive sounds and accents of Appalachia, the rural South and Southwest, and Mexico.

Milton Brown left the Light Crust Doughboys in September 1932 and founded his Musical Brownies. His brother Durwood played the guitar. Ocie Stockard played the banjo, Wanna Coffman on bass and the violin was played by Jesse Ashlock. Later Cecil Brower (violin) and piano player Fred Calhoun joined the band. When Bob Dunn joined the group in 1934 playing the amplified ( the very first) steel guitar, the Brownies got their typically sound.

Han pointed me to Milton's brother Durwood as being a great guitar player, but, as I played this record only one time, the steel guitar of Bob Dunn and Milton's violin attrack most attention. I will have to re-play this LP several times and concentrate on Durwood's guitar playing.

Did he made other recordings, accept with his brother's band?

As Milton Brown died in a car crash 1936 I couldn't find a film fragment of his playing. I did for the other Western swing band, Bob Wills and his Texans Playboys. Enjoy Lone Star Rag as part of a 1940s western.

Thank you Han for this great disc.

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

De muziekstijl Western Swing kende ik wel van naam, maar ik wist er weinig van. Het ontstond in de jaren twintig uit de zo genoemde stringbands. Eén van de eerste groepen die speelde in deze stijl, die elementen uit de jazz combineerde met zijn eigen muziek, waren de Light Crust Doughboys uit Forth Worth. Ze speelden populaire deuntjes, jazz en blues gebruikmakend van de gitaar en de viool. Midden jaren dertig waren er twee belangrijke, zo genaamde Hot String Bands uit voortgekomen, Milton Brown and his Musical Brownies en Bob Wills Texas Playboys. De term Western Swing dateert van later tijd.

Dankzij Han Enderman, die met de LP Milton Brown & the Brownies gaf (Easy Ridin' Papa op Charly CR 30264) ( bedankt Han), kan ik van deze gezellig klinkende muziek genieten.

Richard M. Sudhalter schrijft dat jazz historici deze witte territory bands links hebben laten liggen. Alleen muziekhistorici, die de countrymuziek bestudeerden adopteerden deze muziek, maar, zo zegt hij in zijn boek Lost Chords, de muziek die ze spelen heeft wel degelijk elementen van de jazz, zoals hot solisten die improviseren op het thema, het stuwende ritme en de wisselwerking tussen de bandleden. Hij suggereert dat historici, die deze stijl bestudeerden zich teveel hebben laten leiden door de verschillen in ras, kleur en sociale status als symbolen van de scheiding van rassen.

Western Swing is een unieke samensmelting van muziekstijlen met jazz en blues invloeden, met het typische geluid van het platteland in het zuiden en zuidwesten van de VS en Mexico.

Milton Brown verliet de Light Crust Doughboys in September 1932 en stichtte zijn Musical Brownies. Zijn broer Durwood speelde de gitaar, Ocie Stockard op banjo, Wanna Coffman op bas en de viool werd gespeeld door Jesse Ashlock. Later kwamen Cecil Brower (viool) en pianospeler Fred Calhoun bij de band. Toen Bob Dunn bij de band kwam in 1934 met zijn voor het eerste electrisch versterkte slide gitaar, kregen de Brownies hun typische geluid.

Han wees me op de kwaliteiten van Milton's broer Durwood op de gitaar, maar, aangezien ik de LP nog maar één keer gespeeld heb, kan ik daar nog niet veel over zeggen; bovendien eisen Bob Dunn en Milton Brown erg veel aandacht op. Ik zal de LP later opnioeuw draaien.

Weet iemand of Durwood Brown nog meer opnamen gemaakt heeft?

Aangezien Milton Brown al in 1936 omkwam bij een verkeersongeluk zijn er waarchijnlijk geen bewegende beelden van hem te vinden. Wel vond ik een filmpje van een optreden van Bob Wills en zijn Texas Playboys in Lone Star Rag als onderdeel van een western uit de jaren veertig.

Normaals dank voor deze leuke LP, Han !!

Keep swinging

Hans Koert

Ik ben te bereiken op keepswinging@live.nl

Autumn Leaves

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Efterår Blade by Sine

On the 25th of November 1951 Corrie was born in a small city in the southwest part of the Netherlands, Sluis, at the Belgian border.

Today she will celebrates this with her family. Congratulations, Corrie.

As she loves to work in the garden when the leaves are falling I'll surprise her with some Autumn Leaves.

The tune Autumn Leaves was originally titled Les Feuilles Mortes and composed for a poem of Jacques Prévert by Joseph Kosma.

The first recording was by Cora Vaucaire in 1948, a rather unknown French chansonniere. Yves Montand and Juliet Greco were some more known names to record it and Edith Piaf sung it for the first time in English as Autumn Leaves (words by Johnny Mercer). Roger Williams made a million seller of the tune in 1955 with an instrumental version of it.

The tune became a jazz standard and I found in my collection several recordings of this tune. Some hot club performances stil use the original title Les Fuilles Mortes.

Autumn Leaves: Stan Getz ( 1952-1980) - Erroll Garner (1955) - Jimmy Smith (1956) - Cannonball Adderley (1958) - Ahmad Jamal ( 1958-1981) - Miles Davis ( 1958-1961-1965-1966) - Art Pepper ( 1960) - Jan Huydts (1963) - Ben Webster (1965-1968-1973) - Bill Evans (1966) - Don Byas (1967) - Sir Charles Thompson (1967) - Joe Henderson (1968) - Wynton Kelly (1968) - Jim Hall (1972) - Ron Carter ( 1972 - 2002) - Oscar Peterson (1973) - Joe Pass (1973) - Chet Baker (1974) - Jean Bonal (1979) - Wynton Marsalis (1986) - Piet Noordijk (1988) - Capelino (1988) - Rosenberg Trio (1989)* - Stanley Jordan (1989) - Dee Dee Bridgewater (1992) - Sergio Salvatore (1994) - Keith Jarrett (1996) - Jacky Terrasson (1997-2002) - Cassandra Wilson (1997) - Walter Malosetti (1997) - Lee Konitz (1997) - Mario Rusca (1997) - Toots Thielemans (2001) - Kenny Werner (2001) - Laura Fygi (2002)

It's nice to remember our visit to Laura Fygi concert where she also sang this tune.

I selected two films titled Autumn Leaves I love to share with you. On internet there are a lot of amateur music films ( grading from great to terrible) , but one I liked as it is played on a ukulele and I'm sure Corrie likes this instrument.

Autumn Leaves ( on the ukulele)

The second version is made by a professional, Keith Jarrett himself and I'm sure she likes it too.

Autumn Leaves ( by Keith Jarrett Trio)

I posted a little musical surprise she received from her Danish friends under the title bar.

Tak for lån Sine,Tue Hanne og Jorgen nemlig jeres hyggelig affattelse og card.

All the best.

Keep swinging

Hans Koert

Nederlands Nederlands ( To the English translation )

Efterår Blade door Sine

Op 25 november 1951 werd Corrie geboren in een klein plaatsje in het zuidwesten van Nederland vlak bij de Belgische grens, Sluis.

Vandaag wil ze dit vieren met haar familie. Omdat ze in deze tijd van het jaar graag in de tuin werkt heb ik voor haar het nummer Autumn Leaves uitgekozen.

Autumn Leaves is niet de originele titel voor dit nummer. Het is gemaakt als Les Feuilles Mortes door Joseph Kosma, die de muziek schreef bij een gedicht van Jacques Prévert ruim 55 jaar geleden.

In 1948 werd het op de plaat gezet door Cora Vaucaire, een onbekend Frans zangeresje. Pas toen Yves Montand en Juliet Greco zich er mee gingen bemoeien werd het bekender. Edith Piaf zong het voor de eerste keer in het Engels met woorden van Johnny Mercer. Roger Williams maakte er in 1955 met zijn instrumentale versie een kassucces van.

Het nummer werd een jazz standard. Ik vond in mijn verzameling dan ook heel wat verschillende versies. Sommige uitvoeringen ( m.n. de hot club versies) gebruiken de Franse titel Les Feuilles Mortes.

Autumn Leaves: Stan Getz ( 1952-1980) - Erroll Garner (1955) - Jimmy Smith (1956) - Cannonball Adderley (1958) - Ahmad Jamal ( 1958-1981) - Miles Davis ( 1958-1961-1965-1966) - Art Pepper ( 1960) - Jan Huydts (1963) - Ben Webster (1965-1968-1973) - Bill Evans (1966) - Don Byas (1967) - Sir Charles Thompson (1967) - Joe Henderson (1968) - Wynton Kelly (1968) - Jim Hall (1972) - Ron Carter ( 1972 - 2002) - Oscar Peterson (1973) - Joe Pass (1973) - Chet Baker (1974) - Jean Bonal (1979) - Wynton Marsalis (1986) - Piet Noordijk (1988) - Capelino (1988) - Rosenberg Trio (1989) - Stanley Jordan (1989) - Dee Dee Bridgewater (1992) - Sergio Salvatore (1994) - Keith Jarrett (1996) - Jacky Terrasson (1997-2002) - Cassandra Wilson (1997) - Walter Malosetti (1997) - Lee Konitz (1997) - Mario Rusca (1997) - Toots Thielemans (2001) - Kenny Werner (2001) - Laura Fygi (2002)

Het is misschien wel aardig om te vermelden dat we onlangs bij een concert van Laura Fygi waren en daar heeft ze Autumn Leaves ook gezongen. Ik vond twee films waarop het nummer Autumn Leaves gespeeld wordt. Er zijn genoeg amateurfilmpjes te vinden ( van schitterend tot afschuwelijk) en daarom heb ik een keus gemaakt. Op het eerste filmpje wordt het nummer gespeeld op ukulele; ik weet zeker dat ze dat leuk vindt.

Autumn Leaves ( on the ukulele)

De tweede versie is gemaakt door een professional, namelijk Keith Jarrett. Hij laat horen hoe het ook als jazz standard gespeeld kan worden.

Autumn Leaves ( by Keith Jarrett Trio)

Onder de titelkop heb ik een muzikale groet van onze Deense vrienden verstopt.

Een gezellige dag.

Keep swinging

Hans Koert

Anita O'Day

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Yesterday ( 23 November 2006) the great jazz vocalist Anita Belle Colton passed away. She was better known as Anita O'Day.

She started her carreer during the 1930s as a singer in local groups and she was the first woman to sing an inter-racial vocal duet with Roy Eldridge on record ( Let Me Off Uptown - Gene Krupa Band)
She performed with this Krupa Band and the Stan Kenton Orchestra in the 1940s. In the 1950s and onwards she had her own group with John Poole as a regular member.

Her performances at Newport Festival in 1958 and at the Berlin Festival in 1970 are still available on film or disc and give a good view of her normal standards. See a fragment of her 1958 appearance at Newport in the link below this contribution.

She was a remarkable scat singer in the bebop style. I found an early recording in my collection that expresses her way of singing very well. It is from a live recordings made in February 1948 when she sung with Fats' Gang the tune What Is This Thing Called Love. ( Fats is of course Fats Navarro )

Listen to the way she sings. Her crisp enunciation, rhythmic energy, and creative delivery heightened the bebop aspects of big-band jazz. In her ballads there is a resemblance to Billie Holiday and in her up tempo pieces she swings in a fine rhythmic sense.

During her life she strunged out on heroin, but she rebounded several times. She died at the age of 88 years.

Find her official web site by clicking on the title bar.

I found a great shot from her appearance at the 1958 Newport Jazz Festival where she sings Sweet Georgia Brown .

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at: keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )


Gisteren ( 23 november 2006) overleed de grote jazz zangeres Anita Belle Colton, beter bekend als Anita O'Day.

Ze begon haar carriere in de jaren dertig van de vorige eeuw als zangeresje bij lokale bands en ze was de eerste blanke zangeres, die een duet opnam met een donker gekleurde zanger ( Roy Eldridge). Dat was in die tijd ongehoord. (
( Let Me Off Uptown - Gene Krupa Band)

Ze trad tijdens de veertiger jaren op met de Gene Krupa Band en het orkest van Stan Kenton om daarna vooral met haar eigen groep op te treden.
.
Haar optredens op het Newport Jazz Festival in 1958 (zie link onderaan dit bericht) en dat op het Festival van Berlijn in 1970 zijn vastgelegd en geven een goed idee van haar manier van zingen.

Ze was een opvallende scatzangeres in de bebop stijl.

Ik vond in mijn verzameling een live opname uit februari 1948 waar ze met Fats' Gang ( = Fats Navarro) het nummer What Is This Thing Called Love vertolkt. Je kunt dit nummer beluisteren door te klikken op de link.
Luister hoe geweldig ze zingt en hoe haar timing en tempo is. Haar heldere stem, vol ritmische wendingen en accenten maken haar een geweldige bebop zangeres.

Tijdens haar leven worstelde ze met een heroine verslaving, waarvan ze telkens weer afkickte. Uiteindelijk is ze op 88 jarige leeftijd overleden - Een groot jazz-zangeres.

Je vindt haar officiële web site door op de titel kop te klikken.

Ik vond beelden van haar optreden tijdens het Newport Jazzfestival in 1958, waar ze op onnavolgbare wijze het nummer Sweet Georgia Brown zingt.

Wat een zangeres !!

Keep swinging

Hans Koert

Je kunt me bereiken via keepswinging@live.nl

Robert Altman's Kansas City

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Robert Altman, producer of films, died on the 20th November 2006, 81 years old. He made a lot of films for cinema and TV. He became famous with the film version of MASH and Alfred Hitchcocks TV shows in the 1960s. His film The Player (1992), Short Cuts (1993) and Kansas City (1996) were some of his last productions. He got an Oscar for his complete works this year.

For me Robert Altman is the maker of the 1996 film Kansas City. The story is simple.

It is 1934. The US is ravaged by the Depression, but Kansas City was an oasis of opportunity for risk-takers and entrepreneurs. Gambling is illegal but freely available. The maffia runs the show. Its drug trafficking and gambling activities take place in the bars, where jazz music is available.

The story in the film, with Jennifer Jason Leigh as Bondie O'Hara, a telegraph operator and Harry Bellafonte as Seldon Seen, the maffia-boss as principal characters, isn't for me the most important part of this production - it's the music played in this film. The actors in the band that play in the bar in this film are all well known jazz musicians, like Kevin Mahogany (vo), Nicholas Payton (tp), Don Byron (cl s), James Carter (s), Jesse Davis (s), David Fathead Newman (ts), David Murray (s), Joshua Redman (ts), Russell Malone (g), Mark Whitfield (g), Geri Allen (p), Cyrus Chestnut (p), Ron Carter (b), Christian McBride (b) and Victor Lewis (dm). This line-up reads as an all-star band and it is. In the film there are a lot of small shots of this band in different groups, but the fragments are too split up to enjoy the music

.

I guess Altman must have understood that. He made a documentary, titled Jazz '34, about the music in Kansas City, using the complete shots he made with the band. It tells the story of the musical life in the 1930s in Kansas City, refering to 1930s musicians. These performances, although arranged and fit as in the 1930s, represent for me jazz as it might have been played in the 1930s and a who-is-who in modern jazz music, as most of the musicians are still active in performing.

I love to show this documentary to my friends, even if they have no affection with jazz. It shows an atmospheric description of the musical culture of those days.

For me it is also important that I have seen most of these musicians in live performances during the last ten years. ( Nicholas Payton, James Carter, Jesse Davis, David Fathead Newman, Joshua Redman and Cyrus Chestnut ).

I have posted a fragment from this documentary.

David Fathead Newman, Nicholas Payton, Geri Allen and James Carter in Indiana.

Enjoy it.

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Robert Altman, film regisseur, is op 20 november 2006 op 81 jarige leeftijd overleden. Hij maakte veel films voor bioscoop en televisie. Hij werd bekend door zijn verfilming van MASH en de Albert Hitchcock TV shows in de jaren zestig. De film The Player (1992), Short Cuts ( 1993) en Kansas City (1996) zijn enkele van zijn laatste producties. Hij kreeg het afgelopen jaar een Oscar voor zijn complete oeuvre.

Voor mij is Robert Altman vooral de maker van de film Kansas City (1996). Het verhaal is eenvoudig.

Het is 1934 en Amerika lijdt onder de Depressie, waarin Kansas City zich ontwikkelde als het centrum voor gelukszoekers en scharrelaars. Gokken mag niet, maar gebeurt openlijk in de bars. De maffia deelt de lakens uit. Het gokken en de handel in verdovende middelen vindt plaats vanuit de bars, waar volop jazzmuziek wordt gespeeld.

Het verhaal, waarin Jennifer Jason Leigh als Bondie O'Hara, een telegrafiste en Harry Bellafonte als Seldon Seen, de maffiabaas speelt, is voor mij niet zo belangrijk - dat is de muziek gespeeld in de film.

De acteurs in de band, die in de bar spelen, zijn geen acteurs, maar bekende jazzmusici, zoals Kevin Mahogany (vo), Nicholas Payton (tp), Don Byron (cl s), James Carter (s), Jesse Davis (s), David Fathead Newman (ts), David Murray (s), Joshua Redman (ts), Russell Malone (g), Mark Whitfield (g), Geri Allen (p), Cyrus Chestnut (p), Ron Carter (b), Christian McBride (b) en Victor Lewis (dm). De bezetting van deze band is die van een all-star band. In de film valt er veel te genieten van deze musici, in wisselende samenstelling, hoewel het bij kleine fragmenten blijft en dat is jammer.

Ik denk dat Altman besefte dat het zonde was om de originele opnamen niet te gebruiken. Daarom maakte hij een documentaire getiteld Jazz '34, waarin hij de complete opnamen kon gebruiken. De documentaire vertelt het verhaal over de muziekscene in de jaren dertig in Kansas City, uitgaand van de cast in de film en opgeleukt met originele beelden. De muziek, natuurlijk gearrangeerd en aangekleed alsof alles in de jaren dertig opgenomen is, is een who-is-who geworden van nog steeds actieve hedendaagse jazzmusici.

Ik laat deze documentaire graag zien aan mensen, die niets of weinig met jazz hebben. Het geeft een sfeerbeeld van de muziekcultuur uit die tijd.

Voor mij persoonlijk is het leuk dat ik veel musici uit deze film al een keer live op het poduium heb zien spelen (Nicholas Payton, James Carter, Jesse Davis, David Fathead Newman, Joshua Redman and Cyrus Chestnut )

Ik heb een fragment uit die film gevonden.

David Fathead Newman, Nicholas Payton, Geri Allen en James Carter in Indiana.

Geniet er van !!

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at keepswinging@live.nl

New Bottle Old Wine

( Naar de Nederlandse vertaling.)

In April - May 1958 Gil Evans made a memorable recording for Pacific, later released as New Bottle, Old Wine.

Thanks to Blue Note Records this long forgotten session is available again in her Connoisseur series as Gil Evans - The Complete Pacific Jazz Sessions

When I heard this session I realized what I had said in this blog about big band music - about the fact that the sound of a concert of big band music never can be recorded; this recording proofs to the contrary - it is possible. The music sounds fresh, open and has a transparency as in a live concert. A compliment on Blue Note.

This session contains eight tracks ( the Complete Pacific Jazz Sessions has 8 more tracks) composed or related to major figures in jazz like Louis Armstrong (Struttin' With Some Barbecue), Lester Young (Lester Leaps), Charlie Parker (Bird Feathers), Dizzy Gillespie ( Manteca), W.C. Handy ( St. Louis Blues), Jelly Roll Morton (King Porter Stomp) and Thelonious Monk ('Round Midnight).

The soloists to be heard during this session are Cannonball Adderley, Frank Rehak, Johnny Coles, Art Blakey and Paul Chambers.

I was surprised by the presence of the tuba, played by Bill Barber in four tracks of this record. It is amazing that this rather archaic instrument, associated with the Roaring Twenties, is used in this very modern sounding ( we are in 1958) music.

Mind that during the time of these recordings the other three famous recording session of Gil Evans and Miles Davis were made ( Miles Ahead - May 1957), Porgy & Bess (July 1958) and Sketches of Spain (Nov 1959). It is amazing that these recordings with Gil Evans and Cannonball Adderley didn't got the attention it should deserve.

A record to search for !!

Keep swinging

Hans Koert

You can contact me at keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

In april - mei 1958 maakte Gil Evans een serie opmerkelijke opnamen voor Pacific, later uitgebracht onder de titel New Bottle, Old Wine.

Dankzij Blue Note Records zijn deze wat vergeten opnamen opnieuw uitgebracht in de Connoisseur serie als Gil Evans - The Complete Pacific Jazz Sessions

Toen ik deze serie voor het eerst hoorde realiseerde ik me dat ik de afgelopen tijd niet zo vlijend had geschreven over het feit dat big band muziek, vastgelegd op plaat, de sfeer en het geluid niet juist kon overbrengen; deze opnamen bewijzen het tegendeel - het blijkt mogelijk. De muziek klinkt fris, open en heeft een transparantie, dat je alleen aantreft als je live naar de muziek luistert. Een compliment aan het adres Blue Note.

Deze sessie bevat acht titels ( De Complete Pacific Jazz Sessions heeft acht nummer meer) zijn gecomponeerd of hebben een verband met een aantal jazz artiesten van naam zoals Louis Armstrong (Struttin' With Some Barbecue), Lester Young (Lester Leaps), Charlie Parker (Bird Feathers), Dizzy Gillespie (Manteca), W.C. Handy (St. Louis Blues), Jelly Roll Morton (King Porter Stomp) en Thelonious Monk ('Round Midnight).

Op de CD zijn in solo's de volgende musici te beluisteren: Cannonball Adderley, Frank Rehak, Johnny Coles, Art Blakey en Paul Chambers.

Ik was verrast door het gebruik van de tuba in vier nummers, gespeeld door Bill Barber. Het geeft een kick om dit instrument, dat geassocieerd wordt met de jaren twintig in deze modern klinkende muziek ( we praten over 1958) te horen.

Als je in je achterhoofd houdt dat de drie beroemde sessies met Miles Davis en Gil Evans allemaal in deze zelfde periode zijn opgenomen ( Miles Ahead - May 1957), Porgy & Bess (July 1958) and Sketches of Spain (Nov 1959) dan is het verbazend dat er zo weinig aandacht is geweest voor deze opnamen van Cannonball Adderley en Gil Evans.

Een plaat waard om naar opzoek te gaan

Keep swinging

Hans Koert

Ik ben te bereiken op keepswinging@live.nl