Stanley Jordan

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Stanley Jordan, born in Chicago, 1959, started as a youngster to play the guitar is rock and soul groups. He studies electronic music at Princeton University and played with Dizzy Gillespie and Benny Carter. His first record was commercially not a success, although he showed his virtuosity to the world.

He loves to play his guitar as shown on the pictures with both hands tapping the strings of the instrument. It gives him the opportunity to play two independent lines and to accompany his own solos. It sounds a bit like the technique Oscar Aleman used to combine the solo pickings and rhythms in one instrument at the same time. This touch, or two-handed tapping technique is described in his home page you can visit by clicking on the title bar.

To be honest - I had never heard him playing and the Blue Note album Live in New York made me anxious to hear more of him. It is a transcription of a live recording in Manhattan Center, New York City, 21st of March 1989 and he is accompanied by two trios with names as Kenny Kirkland p, Charnett Moffett b, Jeff Watts dm and Bernard Wright p, Yossi Fine b, J.T. Lewis dm.

If you have to opportunity try to get one of his recordings and listen to his marvelous guitar playing technique, or better try to join a concert. His next one will be at the Phiippines, I guess.

Listen to a fragment of Impressions, the first track on the album.

Nederlands ( To the English translation )


Stanley Jordan, geboren in 1959 in Chicago, begon als jong volwassene te spelen in Rock en Soul bandjes. Hij studeerde electronische muziek op de Princeton Universiteit en speelde met Dizzy Gillespie en Benny Carter. Zijn eerste plaat, een sologitaar-plaat, flopte, maar dat lag zeker niet aan zijn fabuleuze gitaar techniek.

Hij houdt ervan de gitaar te bespelen zoals te zien op de foto's. Beide handen bespelen de snaren op de hals van de gitaar. Dat geeft de mogelijkheid om twee aparte melodielijnen te creëren, zodat het lijkt alsof hij zichzelf begeleidt. Het lijkt een beetje op de techniek die Oscar Aleman toepaste, waarbij hij in staat was op zijn gitaar zowel de melodielijnen als de ritmebegeleiding tegelijkertijd te spelen. Dat geeft een heel rijk gitaargeluid. Stanley beschrijft deze techniek uitgebreid op zijn homepage, die je vindt door op de titelkop te klikken.

Om eerlijk te zijn - ik had hem nog nooit horen spelen en het Blue Note album Live in New York smaakt naar meer. Het is een opname van een live concert opgenomen op 21 maart 1989 in het Manhattan Center in New York City en Stanley wordt begeleid door twee trio's: Kenny Kirkland p, Charnett Moffett b, Jeff Watts dm en Bernard Wright p, Yossi Fine b, J.T. Lewis dm.

Als je de kans krijgt moet je zeker proberen hem live te horen spelen, denk ik. Zijn fabelachtige gitaartechniek is binnenkort te beluisteren op de Filipijnen geloof ik, dus wat let je .....

Luister naar een fragment van Impressions, het eerste nummer van de plaat.

Hans Koert

Jonathan Kellerman

( Naar de Nederlandse vertaling.)


A few years ago the following story took place.

Visitors, new on this blog, should know that I have a wide interests about a lot of subjects. Since I was a teen-ager my passions are history and jazz music. The latter expresses in my projects, like the Hit of the week - Durium project and the the project about the life and musical heritage of Oscar Aleman.

Well, the story is about Oscar Aleman.

Now and then people contact me if they have to ask me something about one of my projects. A few years ago I got a message from a lady who lived in Groningen ( a city in the northern part of the Netherlands) who asked me where she could buy an Oscar Aleman recording. She told me, she bought a book to relax, each year, for her holidays period. Her favorite author was Jonathan Kellerman. Jonathan Kellerman writes detective / thriler like books and he always introduces the readers to certain musicians. In one of his books, she had forgotten wich ones, he had talked about Oscar Aleman and, as she had form a habit to obtain the music Kellerman suggested, she wanted to know where she could obtain a CD of Oscar Aleman.

I responded to this lady, gave her some CD suggestions and asked her about the title of the book, but, unfortunally she had given the book to a good friend.

Each time, when I was at Vroom & Dreesman, a well known Dutch department store, I glanced through the books of Kellerman, but never found the Aleman ones .......


This morning I found a message from David W. Littlefield. He wrote me:

Hi Hans.
Found a reference to Oscar Aleman in the following novel:
Jonathan Kellerman "Flesh and blood", Ballantine Books, 2002, p.326 (Chapter 29). This is a paperback edition, so the page well might be different in the hard cover edition.

"I ran the tape deck as I slumped in the front seat. Old recording of Oscar Aleman riffing on a shiny silver National guitar in some thirties Buenos Aires nightclub. Aleman and the band peeling off a ha-ha rendition of 'Besame Mucho' that would have done Spike Jones proud, but no mistaking the artistry."

Kellerman writes excellent detective novels. I haven't had a chance to listen to the double CD I bought this year, (Accoustic Disk ACD-29), but it has "Besame mucho" so now I have a specific tune to hear.

I first learned about Aleman from your 78-l posts.

Cheers D.W.L.

Isn't that funny? The Jonathan Kellerman puzzle has been solved - The title of the book is known. I will visit the library this afternoon to have a look it they have got it for me.

Thanks David for your other nice words about the Hit of the week - Durium project you wrote in your mail. I have respond to you by email already.

If you click on the title bar you hear a fragment of Besame Mucho as played by Oscar Aleman.

This contribution is also posted at my Oscar Aleman web log

Nederlands ( To the English translation )

Een paar jaar geleden vond het volgende plaats.

Lezers van mijn weblog, die hier voor de eerste keer komen, weten wellicht nog niet dat ik een heleboel interesses heb. Vanaf mijn tienerjaren ben ik verslingerd aan geschiedenis en jazzmuziek en dat laatste heeft zich geuit in een aantal projecten, zoals het Hit of the week-Durium project en het project of de muziek van Oscar Aleman.

Ik krijg zo af en toe vragen over deze onderwerpen. Een paar jaar geleden schreef een dame uit Groningen ( een stad in Noord Nederland) me met de vraag waar ze muziek van Oscar Aleman kon kopen. Ze vertelde me, dat ze elk jaar, voor de vakantie, zich zelf een boek van Jonathan Kellerman cadeau deed. Jonathan Kellerman schrijft detective-achtige boeken en vertelt zijn lezers, als een rode draad, altijd iets over een bepaalde muzikant. In één van zijn boeken, ze kon niet meer nagaan welke, vertelt hij over Oscar Aleman en omdat ze er een gewoonte van had gemaakt zichzelf de muziek die Kellerman aanroerde cadeau te geven, wilde ze graag een CD van Oscar Aleman kopen.

Ik antwoordde haar welke CDs ze het beste kon proberen te kopen en vroeg haar nogmaals naar de titel, maar aangezien ze elk gelezen boek meteen weggaf kon ze dat niet meer achterhalen.

Ik heb nog jarenlang tijdens de uitverkoop bij Vroom & Dreesman tussen de boeken van Kellermans gezocht in de hoop het Aleman boek te vinden.


Vanmorgen vond ik een berichtje in mijn mailbox van David. W. Littlefield. Hij schreef me (in het Engels uiteraard):

Hoi Hans. Ik vond een verwijzing naar Oscar Aleman in de volgende roman: Jonathan Kellerman "Flesh and blood", Ballantine Books, 2002, p.326 (Chapter 29). Dit is een paperback, dus zullen de pagina in de gebonden uitgave wel niet kloppen.

Er staat:

"I ran the tape deck as I slumped in the front seat. Old recording of Oscar Aleman riffing on a shiny silver National guitar in some thirties Buenos Aires nightclub. Aleman and the band peeling off a ha-ha rendition of 'Besame Mucho' that would have done Spike Jones proud, but no mistaking the artistry."

"Ik zette de taperecorder aan terwijl ik in de stoel zakte. Oscar Aleman speelde op zijn zilverkleurige National gitaar in een dertigerjaren nachtclub in Buenos Aires. Aleman speelde met zijn band, zonder afbreuk te doen aan zijn muzikale vaardigheid, een komische versie van Besame Mucho, waar Spike Jones om gelachen zou hebben." (eigen vertaling Hans)

Kellerman schrijft prima detectives. Ik heb nog geen kans gehad om de dubbelCD van Oscar Aleman te beluisteren, die ik eerder dit jaar kocht ( Accoustic Disk ACD-29), maar het bevat het nummer "Besame mucho", zo nu weet ik waar ik naar moet luisteren.
Ik heb voor het eerst over Oscar Aleman gehoord door jouw berichten op 78-L
Groeten, D.W.L.

Is dat niet toevallig? De Jonathan Kellerman puzzel is in één keer opgelost; de titel van het boek is bekend. Ik zal vanmiddag in de bibliotheek proberen de Nederlandse vertaling "Vlees en bloed" te pakken te krijgen.

Kan iemand me, voor het geval ik de Nederlandse uitgave niet kan vinden, de vertaling van het fragment opsturen?

Bedankt David voor je vriendelijke woorden over het Hit of the week-Durium project. Ik heb je daarop al per email gereageerd.

Als je op de titelkop klikt hoor je een fragment van Besame Mucho.

Deze weblog is ook (in het Engels) verschenen in mijn Oscar Aleman weblog

Jazz Behind The Dikes

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Fifty years ago, Hanne R., at the start of her first full day on this planet, couldn't know that in the Netherlands, the first tracks for the third LP in the series Jazz Behind the Dikes were made.

Jazz behind the Dikes is a series of three Dutch 25 en 30-cm LPs that became classics and are collector's items now.

The Jazz Behind the Dikes LPs were produced by Michiel De Ruyter, a well known initiate of modern jazz in the Netherlands in the 1950s. Mind that in those years jazz was the Dutch Swing College Band and other traditional swing style groups and releasing records in the modern jazz styles like bebop were very risky. Bovema, a record company, had released some modern jazz, so Philips wanted to put out some feelers too.

The first Jazz Behind the Dikes LP contained four tunes on each side with a 3 minutes playing time for each track. If the record should become a success 78rpm recordings could be released easily. The first LP was a success, so a second one was made later that year and in 1957 the third LP was released .

Thanks to the fact that Michiel de Ruyter had chosen young talented musicians that played in a new, not yet accepted style of modern jazz, this series Jazz Behind the Dikes became a classic. The personel on the discs reads like a who-is-who in Dutch jazz, with names as Toon van Vliet, Herman Schoonderwalt, Rob Pronk, Ruud Brink, Piet Noordijk, the Van Rooyen and the Jacobs brothers, Wessel Ilcken and Cees See.

On the 29th of October 1956 four tunes were recorded ( Just A Kickshaw, Lady Bird, The Goofer and Jeepers Creepers ). The young talented Pim Jacobs made his very first recordings with his trio, featuring his brother Ruud on the bass and the drummer Wessel Ilcken. Wessel Ilcken was a skilled musician already around that date. He had played in the 1940s in the Piet van Dijks orchestra, felt in love with the singer of the band, Rita Reys and started his own group with her. They married. They were international famous with tours through Sweden and performances with American bebop musicians that visited Europe. Wessel Ilcken is the director on the other two tracks made by his All Stars. This All Star group contains nearly all modern Dutch jazzmen that were available at that date: Rob Pronk, Ack and Jerry van Rooyen, Ruud Bosch, Piet Noordijk, Toon van Vliet, Ruud Brink, Herman Schoonderwalt, Rob Madna, Dick van der Capellen and Wessel Ilcken on drums of course. Rita Reys, his wife, although present at the other LPs, was not on this session; she had made a recording session with Art Blakey around that time.

Wessel Ilcken died a year later and Pim Jacobs and Rita Reys and became the most well known Marriage in Jazz for the Dutch people.

I have found a film of a 1960 Rita Reys performance with the Pim Jacobs Trio. You can enjoy it by clicking on the title bar.

And Hanne ............ have a good weekend with your friends and family.

Nederlands ( To the English translation )

Precies vijftig jaar geleden, op de dag dat Hanne R. aan haar eerste volledige dag op deze wereld begon, kon ze niet weten dat de eerste nummers van de derde Jazz Behind the Dikes LP zouden worden opgenomen.

De Jazz Behind the Dikes serie is een drietal LP 25 en 30cm LPs, die Nederlandse jazz klassiekers zijn geworden waar verzamelaar naar zoeken.

De Jazz Behind the Dikes LPs werden geproduceerd door Michiel de Ruyter, een bekende programmamaker van Nederlandse moderne jazz muziek. Bedenk dat in die tijd jazz in Nederland de Dutch Swing College Band heette en dat uitgaven in de modernere jazzstijlen risicovol waren. Bovema, een platenmaatschappij had al eens iets in die stijl uitgebracht, dus wilde Philips de boot niet missen. De eerste 25 cm Jazz Behind the Dikes LP bevatte aan elke kant vier titels, met een speelduur van drie minuten elk, zodat, als de plaat een succes zou worden, er gemakkelijk 78toeren platen van gemaakt zouden kunnen worden. De eerste LP verkocht goed, een tweede werd later datzelfde jaar gemaakt en de derde kwam uit in 1957.

Dankzij het feit dat Michiel de Ruyter koos voor jong talent, die de jazz in een modern jasje brachten, is deze serie Jazz Behind the Dikes een klassieker geworden. De namen van de musici lezen als een who-is-who in Dutch Jazz met namen als Toon van Vliet, Herman Schoonderwalt, Rob Pronk, Ruud Brink, Piet Noordijk, de broertjes Van Rooyen en Jacobs, Wessel Ilcken en Cees See.

Op 29 oktboer 1956 werden vier titels opgenomen: Just A Kickshaw, Lady Bird, The Goofer en Jeepers Creepers. De jonge, getallenteerde Pim Jacobs maakt zijn eerste twee opnamen samen met zijn broer Ruud op bas en Wessel Ilcken op drums. Wessel Ilcken was toen al een ervaren muzikant, die in de jaren veertig had gespeeld in het orkest van Piet van Dijk. Daar was hij verliefd geworden op de zangeres en met haar getrouwd: Rita Reys. Samen met Rita trad hij op in de jaren daarop volgend en ze kregen internationale bekendheid met tournees naar Zweden en het begeleiden van Amerikaanse musici, die naar Europa kwamen. Wessel Ilcken is de leider van de All Star groep, die de andere twee titels voor zijn rekening neemt. Die All-Star groep bevatte zowat elke musikant, die op dat moment in Nederland moderne jazz speelde:
Rob Pronk, Ack and Jerry van Rooyen, Ruud Bosch, Piet Noordijk, Toon van Vliet, Ruud Brink, Herman Schoonderwalt, Rob Madna, Dick van der Capellen en Wessel Ilcken op slagwerk uiteraard. Rita Reys, wel aanwezig op de eerdere opnamen voor Jazz Behind the Dikes was er deze keer niet bij; ze had net opnamen gemaakt met niemand minder dan Art Blakey.

Wessel Ilcken overleed een jaar later aan de gevolgen van een hersenbloeding tijdens het waterskiën en Rita trouwde met Pim Jacobs, dat voor veel Nederlanders het bekendste jazz-echtpaar zou worden.

Ik heb een opname uit 1960 gevonden van Rita Reys met het trio Pim Jacobs. Je kiut het bekijken door op de titelkop te klikken. Veel plezier er mee.

En Hanne ............ nog een gezellig weekend met je vrienden en gezin !!

The Kid

( Naar de Nederlandse vertaling.)

The film, The Kid, is one of those all times Chaplin classics. It's a picture with a smile - and perhaps a tear; Well said as it is certainly not a real scream. The film was made in 1921 for the Mutual Film Company and became a great success.

It's the story about an abandoned child, that grows up at the house of The Tramp, played by Chaplin. The Kid grows up into an efficient housekeeper and an enthusiastic business partner; when he is at the age of five he throws stones through windows, so The Tramp can use some money by repairing the windows as a glazier.

The child becomes ill and the doctor visits the house. He thinks the child should be into well fare. The woman, who abandoned the child is now a great artist and finds out that the Kid is her child and, to make this preview not too long, it ends all as a good story ought to end: the child is reunited with his real mother, now a rich woman of course.

It's interesting to see the unpaved streets and the primitive gas lightning.

The film has a playing time of about 45 minutes and it is, of course, a silent movie as sound was not used in film before the end of the 1920s.

The film is part of a great colection of reissued Chaplin films, called the Chaplin Collection.

You can see a fragment of the film by clicking on the title bar.

Nederlands ( To the English translation )

De film, The Kid, is één van die Chaplin klassiekers, die je gezien moet hebben. De film werd gemaakt in 1921 door de Mutual Film Company. Het is een film met een glimlach, en misschien een traan - zo begint de film en dat klopt ook wel: het is in ieder geval geen dijenkletser.

De film gaat over een vondeling, die opgroeid in het huis van The Tramp, een landloper, meesterlijk gespeeld door Chaplin. The Kid, het jongetje, groeit op bij The Tramp en leert het huishouden en mee te helpen met geld te verdienen. Dat laatste gaat als volgt: De Kid gooit stenen door ramen, die dan weer gemaakt kunnen worden door Chaplin, die als glazenier zijn brood verdient. Een prima combinatie dus.

Het kind wordt ziek en de dokter vindt dat hij niet in het oude huisje kan blijven. De vrouw, die het kind eerder te vondeling had gelegd, is ondertussen een beroemd actrice geworden en komt te weten dat The Kid haar zoontje is. Om het verhaal nu niet helemaal te verklappen - het eindigt in ieder geval zoals een goed verhaal hoort te eindigen. Moeder en kind worden weer verenigd en het kan opgroeien in een rijk huishouden.

Het is interessant om te zien hoe in 1921 de straten in de oude wijken nog onverhard waren en het gebruik van de primitieve gasverlichting.

De film duurt zo'n drie kwartier en is uiteraard een stomme film, aangezien geluid pas eind jaren twintig aan film toegevoegd kon worden.

De film is onderdeel van een prachtige serie, getiteld The Chaplin Collection.

Je kunt een fragment van de film zien door te klikken op de titel.

Holiday For Skins

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Art Blakey was one of the most important musicians during the last half of the XXth century. His groups, like the Jazz Messengers, was like a breeding pond for new talents. The most important example is of course Wynton Marsalis, who started early 1980s in Blakeys group. Nowadays Wynton seems to have adopted this task in his Jazz at Licoln Center Orchestra with Wynton Marsalis ( was the Lincoln Jazz Orchestra with Wynton Marsalis).

I was so lucky to hear Art Blakey playing with his Jazz Messengers in the Doelen in Rotterdam ( the Netherlands) in 1980, just before Wynton Marsalis joined the group.

I'm not going to talk about all his style of drumming, but about his search for the roots of rhythm. He lived for three years in Afrikca to find the roots of jazz.

He made some recordings with percusionists from all over the world. The record The African Beat by his Afro-Drum Ensemble ( Blue Note 522666) from 1962 is such an example. To be honest; that CD is not my most favorite Blakey recording - the tom toms, corboras, bata drums and maracas are boring me after I have heard two tunes.

I purchased the CD A Message From Blakey - Holiday For Skins ( Blue Note 358291 ), recorded in 1958, containing three jazz drummers (Philly Joe Jones, Art Taylor and Art Blakey of course) and seven Latin American percusionists ( Sabu Martinez, Ray Barretto, Chonguito Vicente, Victor Gonzalez, Andy Delannoy, Julio Martinez and Fred Pagan jr. ). To be honest - I feared I had bought another kind of African Beat recording, but I liked the recording very much, because, I forgot to mention, the presence of Donald Byrd on trumpet, Ray Bryant at the piano and Wendell Marshall at the bass.

Holiday For Skins is one of the better experiments in Blakeys search to the roots of rhythm - maybe because the percussionist he invited were all South Americans and no Africans - to express that the Latin American beat is more familiar with the traditional jazz music we admire.

This record was released in the Connosseur CD Series from Blue Note - a great source for modern jazz recordings.


Nederlands ( To the English translation )


Art Blakey was één van de belangrijkste jazzmuzikanten uit de tweede helft van de 20ste eeuw. Zijn groepen, in het bijzonder de Jazz Messengers, waren een kweekvijver voor nieuw talent. Het belangrijkste voorbeeld is natuurlijk Wynton Marsalis, die begin jaren tachtig begon in zijn groep. Tegenwoordig lijkt Wynton deze taak op zich genomen te hebben met zijn Jazz at Lincoln Center Orchestra with Wynton Marsalis ( vroeger the Lincoln Jazz Orchestra with Wynton Marsalis geheten.

Ik ben blij dat ik Art Blakey en zijn Jazz Messengers in 1980 in de Doelen in Rotterdam heb mogen horen spelen even voordat Marsalis erbij kwam.

Ik wil het vandaag niet hebben over de stijl van zijn drummen, maar over zijn zoektocht naar de bron van het drummen. Zo verbleef Art drie jaar in Afrika.

Hij maakte verschillende opnamen met slagwerkers van over de hele wereld. De plaat The African Beat door zijn Afro-Drum Ensemble ( Blue Note 522666) uit 1962 is zo'n voorbeeld. Om eerlijk te zijn; deze CD is niet mijn meest favoriete plaat - de tom toms, corboras, bata drums en maracas gaan me na een paar nummers vervelen.

Ik kocht de CD A Message From Blakey - Holiday For Skins ( Blue Note 358291 ), opgenomen in 1958, met drie jazzdrummers ( Philly Joe Jones, Art Taylor and Art Blakey natuurlijk) en zeven Latijns-Amerikaanse slagwerkers (Sabu Martinez, Ray Barretto, Chonguito Vicente, Victor Gonzalez, Andy Delannoy, Julio Martinez en Fred Pagan jr. ). Om eerlijk te zijn - ik heb ervan genoten, hoewel ik bang was om weer te belanden in een Afrikaanse oerwoud. Overigens ben ik vergeten te vermelden dat ook Donald Byrd op trompet mee speelt, Ray Bryant achter de piano zit en Wendell Marshall de bassnaren beroert - misschien dat dat het verschil maakt.

Holiday For Skins is één van die beter te pruimen experimenten in Blakey's zoektocht naar de bronnen van de ritmen. - wellicht omdat de uitgenodigde drummers uit Zuid Amerika komen en niet uit Afrika. De ritmen uit eerstgenoemde werelddeel liggen in ons gehoor toch wat dichter bij de hedendaagse (westerse) jazz, waar we zo van houden.

Deze CD werd uitgegebracht in de voortreffelijke the Connosseur CD Series van Blue Note - een schitterende collectie met juweeltjes uit de moderne jazzgeschiedenis.

James, bedankt voor het steeds kritisch doorlezen van de Nederlandse tekst - zo af en toe glipt er wel eens ongewild een type-fautje doorheen ........

Art Farmer

( Naar de Nederlandse vertaling.)

The LP Blame It On My Youth by the Art Farmer Quintet is one of his best from the 1980s. The warm soft smooth sound of the fluegelhorn makes him for me one of the best musicians to play ballads. On this album there are two great ones; I'll Be Around and the title song Blame It On My Youth.

Art Farmer was one of those musicians, he passed away in 1999, that seems to have had only periods in his life with a constantly high music level. He makes the fluegelhorn for me one of the greatest instruments in jazz, thinking of its warm tones in the hands of musicians like Art Farmer, Freddie Hubbard and Roy Hargrove.

He always has great accompanists in his groups. This time Clifford Jordan on tenor and soprano saxophone. He plays outstanding subtlety and makes a great contribution at I'll Be Around.

James Williams, who passed away last year I remember, leads the rhythm section at the piano; a rhythm sextion with names as Rufus Reid on bass and Victor Lewis on drums, that makes this album swing.

Last night I tried to listen to a compilation, titled JAZZ TOP 100 ALLERTIJDEN - The Greatest Standards. No Art Farmer on it, what a shame.
One hundred tunes, 95 with vocalists, 80 with bunches of violins ......how do pop music producers know what the best JAZZ is if they never have heard good music? Art Farmer should have been somewhere in the top 20 with his tune Blame It On My Youth.

Listen to Blame It On My Youth by Art Farmer Quintet by clicking on the title bar.

Nederlands ( To the English translation )



De LP Blame It On My Youth gespeeld door het Art Farmer Quintet is één van zijn beste albums uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Zijn warme zachte sensuele geluid op de bügel maakt Art tot één van de beste ballad vertolkers in de jazz. Op dit album staan er twee: I'll Be Around en de titel song Blame It On My Youth.

Art Farmer was één van die uitzonderlijke musici, die zijn hele leven muziek op hoog niveau bracht. Hij overleed in 1999. Hij maakt de bügel tot één van de mooiste instrumenten in zijn handen en die van Freddie Hubbard of Roy Hargrove.

Art verzamelt meestal ervaren musici om zich heen. Deze keer Clifford Jordan op tenor en sopraan sax. Hij speelt hier, ietwat op de achtergrond, op een subtiele manier, een grote rol. Vooral I'll Be Around moet je maar eens beluisteren. James Williams, die volgens mij vorig jaar overleden is, leidt de ritme groep op de piano, een ritme sectie met namen als Rufus Reid op bas en Victor Lewis op drums. Deze ritmegroep maakt het tot een swingend geheel.

Afgelopen avond probeerde ik te luisteren naar een veelbelovende verzameling getiteld JAZZ TOP 100 ALLERTIJDEN - The Greatest Standards. Geen Art Farmer helaas, wat een schande. Wel honderd titels, 95 met een zanger of zangeres, 80 met een heleboel violen .......... hoe durft iemand dit de Jazz Top 100 Allertijden te noemen ! Ik zou willen dat die pop producers met hun fikken afbleven van de jazz en zich alleen bemoeiden met goede muziek; en daarin hoort Art Farmer met zijn nummer Blame It On My Youth ergens in de top twintig te staan

Luister naar een fragment van Blame It On My Youth door het Art Farmer Quintet door op de kop van deze blog te klikken.

Big John Patton

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Big John Patton (only five feet-eleven inches - 180 pounds) is one of the less known organ players. He made several records for Blue Note, most of them no longer available.

I found the album Let 'em Roll( Blue Note 789795 ). The John Patton Quartet contains Grant Green on guitar, John Patton on organ, Bobby Hutcherson on vibes and Otis Finch on drums.

Patton is the most danceable and funky organ player of Blue Note and sure not an innovator. Some critics praise this album to the skies, others reduce it to a record enjoyable enough as background or party music. It didn't impress me really, although Hutcherson and Green of course are both skilled musicians.

The tradition of organ players has its roots in soul music. Although Fats Waller already made some famous (pipe) organ solos in the 1930s, the first real innovator on the Hammond organ was of course Jimmy Smith. His groovy sound is for me still the ultimate way a Hammond organ should sound. John Patton is one of his successors in the 1960s, together with Jack McDuff, Jimmy McGriff and Lonnie Smith.

John Patton died in 2002.

Listen to a fragment of his composition Jakey as played on this record by clicking on the title bar.

Nederlands ( To the English translation )



Big John Patton (slechts 1,60 m groot en 90 kg. zwaar) is één van de minder bekende organisten. Hij maakte verschillende opnamen voor Blue Note, waarvan de meeste (nog) niet heruitgebracht zijn.

Ik vond de plaat Let 'em Roll uit 1965 ( Blue Note 789795). Het Big John Patton Quartet bevat Grant Green op gitaar, John Patton op orgel, Bobby Hutcherson op vibrafoon en Otis Finch op drums.

Patton is een Hammond organist, die op zijn Blue note platen, naar men zegt, de meest dansbare en funky jazz maakt. Hij is zeker geen vernieuwer. Sommigen hemelen deze plaat hoog op en anderen noemen het prima geschikt als achtergrond muziek of voor bij een feestje. De plaat maakte op mij in ieder geval niet veel indruk, hoewel Hutcherson en Green uiteraard ervaren musici zijn.

De traditie van het orgel-in-de-jazz heeft zijn wortels in de soul muziek. Hoewel Fats Waller al in de jaren dertig zijn beroemde (pijp)orgelsolos maakte, is
het echte werk pas begonnen met Jimmy Smith. Zijn groovy sound is voor mij nog steeds het ultieme wat ik ken op Hammond. John Patton is één van zijn navolgers uit de jaren zestig, samen met Jack McDuff, Jimmy McGriff en Lonnie Smith.

John Patton is overleden in 2002.

Luister naar een fragment van Jakey, zoals dat op de plaat staat, door te klikken op de titel.

Groove Juice Special

( Naar de Nederlandse vertaling.)

One of the LPs I bought in the 1980s was Hit That Jive Jack! as played by the Groove Juice Special. Last night I played it and, like in 1986, it didn't entertain me really. The English band, with musicians like Ralph Laing (p), Clive Morton (b), Wayne Chandler (g), Chris Pope (dm), Nick Cooper (as), Al Raitt (ts) and Geoff Nichols (tp) must have been a skilled group to book for your wedding party.

Why did I buy this record twenty five years ago?

Well I gues, because of the title Groove Juice Special (in fact it was the name of the band). It was the title of a Dutch radio program produced by the VPRO made by Gert Jan Blom and Frenk van Meeteren. The music they played gave me a thrill and I was a regular listener.

Slim Gaillard with one of his records.

I don't remember exactly what music they played at the program, but a lot of it could be labeled as Jive. They had interest in all kind of swinging jazzy tunes, most with guitars or slapping basses. I liked that. I still have one of their programs dedicated to Oscar Aleman. The music they played, like the Cement Mixer ( Put-Ti-Put-Ti), A-Well-A-Take-Em-Joe, Sploghm, Boot-Ta-La-Za, Vol Vist Du Gaily Star and Yep-Roc-Heresay by Slim Gaillard, all sung in his own language "Vout" were hard to find. So I taped as much as I could. The only group I could find on LP was Slim and Slam ( the vocal duo of Slim Gaillard and Slam Stewart) and ...... the Hit That Jive, Jack by the Groove Juice Special.

Nowadays the music of Slim Gaillard is easily to obtain, thanks to the great Proper box Laughing in Rhythm.

The music of Slim Gaillard is interlard with words and expressions only to be understand by his own fans. His privately invented jive dialect "vout", a variation on hipster slang, has words as Oreenie Oroonie. Some great hits of Slim Gaillard are Flat Foot Floogie, Cement Mixer, Tutti Frutti, Laughin' In Rhythm and of course Chicken Rhythm and Groove Juice Special.

As young kids my brother and I used to sing along with the pop-hits of that time, using nonsense words as we didn't understand what the vocalists were saying in English. Maybe that are the real roots of my passion for the Groove Juice Special

In the low countries this music style was adopted by groups like Frenk van Meeteren's Gangbusters, the Belgian Domino's, Gert Jan Blom's Wapiti's but also some vocal duo's like the Amazing Stroopwafels and the Berini's.

You'll find a sample of Slim's music under the title bar; It's a fragment of his 1945 Atomic Cocktail, made after the dropping of the atomic bomb at Hiroshima by the Americans. Sing along !!

Nederlands ( To the English translation )

Eén van de platen die ik in de jaren tachtig van de vorige eeuw kocht was getiteld Hit That Jive Jack! gespeeld door .........Groove Juice Special.

Gisterenavond heb ik de plaat weer eens opgezet en weer bekroop me de lichte teleurstelling die ik voelde vijfentwintig jaar geleden. Het was niet wat ik had verwacht. De Engelse groep, met Ralph Laing (p), Clive Morton (b), Wayne Chandler (g), Chris Pope (dm), Nick Cooper (as), Al Raitt (ts) en Geoff Nichols (tp) kon me niet boeien en zou wellicht prima op zijn plaats geweest zijn op één of ander bruiloftsfeest.

Waarom heb ik die plaat toen eigenlijk gekocht?

Ik denk vanwege de titel Groove Juice Special ( eigenlijk dus niet de titel maar de naam van de band). Groove Juice Special was de titel van een VPRO radioprogramma, gemaakt door Gert Jan Blom en Frenk van Meeteren. De muziek die ze lieten horen klonk fantastisch en ik luisterde dan ook bijna altijd.

Slim Gaillard met één van zijn platen

Ik herinner me niet meer precies wat ze speelden, maar een heleboel nummers zou je kunnen betitelen als Jive. Ze speelden swingende jazzy muziek, meestal met gitaren en een slapping bass. Daar hield ik van. Ik heb nog steeds een programma van hen gewijd aan Oscar Aleman.

De muziek die ze speelden, nummers met titels als Cement Mixer ( Put-Ti-Put-Ti), A-Well-A-Take-Em-Joe, Sploghm, Boot-Ta-La-Za, Vol Vist Du Gaily Star en Yep-Roc-Heresay gezongen door Slim Gaillard in zijn eigen verzonnen taal Vout waren in de platenzaken moeilijk te vinden. Dus stond mijn bandrecorder bijna altijd aan. De enige groep die ik kon vinden was een LP van Slim and Slam, waarin hij een duo vormde met Slam Stewart en ...... de LP Hit That Jive, Jack gespeeld door the Groove Juice Special.

Tegenwoordig is de muziek van Slim Gaillard makkelijk te vinden dankzij de prachtige Proper box Laughing in Rhythm. De muziek van Slim Gaillard is doorspekt met woorden en uitdrukkingen, die alleen zijn trouwe fans enigszinds begrepen. Hij gebruikte nieuwe woorden als Oreenie Oroonie.

Hij had hits met Flat Foot Floogie, Cement Mixer, Tutti Frutti, Laughin' In Rhythm en natuurlijk Chicken Rhythm en Groove Juice Special.

Als kind zong ik met mijn broer vaak mee met de Engelstalige tophits van die tijd in een soort onzin Engels, omdat we niet verstonden en begrepen wat er gezongen werd. Misschien liggen hier wel de wortels voor de fascinatie voor de titel Groove Juice Special.

In onze streken hebben groepen als Frenk van Meeteren's Gangbusters, de Belgische groep The Domino's, de Wapiti's van Gert-Jan Blom, maar ook zangduo's als The Amazing Stroopwafels en de Berini's deze traditie voortgezet.

Ik heb een fragment van één van Gaillards nummers in een link onder de titel verstopt. Het fragment heet Atomic Coctail en werd gemaakt in 1945 nadat de Amerikanen de atoombom op Hiroshima hadden gebruikt. Zing maar mee !!

Doctor Jazz Reunie

( Naar de Nederlandse vertaling.)

This time the theme of the weekend is the annual Doctor Jazz Reunion. It is organised two times a year in Wageningen ( in the center of Holland) to meet other jazz record collectors from the Doctor Jazz Magazine. The visitors travel from Holland, Belgium and Germany (sometimes even England and Denmark) to visit the fair. This time I had invited Bob Enevoldsen from Georgia (USA), who visits The Netherlands for a month, to visit the fair.

Bob contacted me some month before and, as he is interested in the Hit of the week - Durium project and as he is a pashioned Hit of the week collector, he loved to visit us in Zeeland. So he arrived Friday in the afternoon at the Goes railway station and we had some pleasant moments talking and admiring my collection. We discussed the facts a true cardboard collector keeps busy like flatten the records ( Bob really puts it in the oven at nearly 100 degrees Celcius !!), variations in matrices and takes and about the well thought-out Durium catalogue system. Even early the next morning in the car we still discussed record collecting.

The Doctor Jazz Reunion was as usual; a lot of people. and a relaxed atmosphere. If you visit the meeting regulary, like me ( My first meeting was ca. 1970 in Boskoop I guess), it really becomes a reunion. Email contacts and visitors of my blogs are interested in the projects and we exchange information and records. It seems as if, after some years of declining, more records are offered and new faces walk around ( and a lot of old, bold and grey ones of course). most record collectors are men, and it seems as if women are only tolerated to watch over the spoils while the men are out for hunting; in fact nothing changed since the ice age. But, no kidding - the Doctor Jazz Reunions seem to be anchors in our lifes. Bob could find a bunch of cheap E+ Hit of the weeks and Herman finally got rid of a bunch of his Hit of the weeks he always drags to the meeting. Everybody satisfied !!

I came home with a bunch of new released Blue Note CDs (in the Rudy van Gelder series) and some books that seems to be interesting ( like one about Herb Flemming and a book titled Jazz Gitarristen (in German)). And of course I found some LPs with music from the 1950s and 1960s.

It is a strange fact that LPs still feel better then CDs ( maybe it has to do with ( my ) age), so I came home with some beautiful Chet Baker and Miles Davis LPs I do have in my collection already as a CD. I also bought some LPs I sold back ten years ago. Thanks to Han, who gave me a Milton Brownand the Brownies LP, I am able now to listen to Durwood Brown, who seems to be an excellent guitar player. Of course I'll share my experiences with this musician later this year in one of my web logs.

Next months are reserved to enjoy the new obtained records and Bob - have a good trip to the States next week !!

Nederlands( To the English translation )

Het weekend staat in het teken van de jaarlijkse Doctor Jazz Reunie in Wageningen. Deze bijeenkomst, waarin jazzplaten verzamelaars van het Doctor Jazz Magazine elkaar kunnen ontmoeten, wordt twee keer per jaar georganiseerd in Wageningen. De bezoekers komen uit heel Nederland, Duitsland en Belgie ( soms zelfs uit Engeland en Denemarken). Deze keer had ik Bob Enevoldsen uit Georgia ( VS) meegenomen, die een maand in Nederland is.

Ik kwam een paar maanden geleden in contact met Bob, omdat hij me mailde i.v.m. het Durium - Hit of the week project. Hij is gefascineerd door de kartonnen platen en heeft een grote Hit of the week verzameling. Omdat hij een maand in Amsterdam zit, wilde hij graag een keer naar Zeeland komen en dus kon ik hem vrijdagmiddag in Goes van de trein halen.

We gebruikten de middag en avond om mijn Durium verzameling te bekijken en we wisselden informatie uit, die alleen interessant zijn voor cardboard-nerds, zoals over hoe de plaat plat te krijgen ( Bob stopt ze in de bijna 100 graden hete oven !!), over het nut van matrix- en takenummers en over het doordachte catalogussysteem van Durium. Zelfs de volgende morgen vroeg, in de auto, waren we nog niet uitgepraat over platen verzamelen.

De Doctor Jazz Reunie was als anders; veel mensen en een ontspannen sfeer. Als je, net als mij ( mijn eerste reunie dateert van rond 1970 in Boskoop) regelmatig de bijeenkomst bezoekt, wordt het echt een reunie. Je ontmoet mensen, die je kent van het internet of via deze weblog en die geinteresseerd zijn in de projecten. Je kunt informatie en platen uitwisselen. Het lijkt wel of, na een paar jaar van terugloop, het aantal bezoekers en platen weer aantrekt en tussen al die bekende oude kale en grijze koppen lopen ook wel nieuwe jonge gezichten. De meeste verzamelaars zijn mannen. Het lijkt erop dat vrouwen alleen geduld worden om de buit te beschermen terwijl de mannen op jacht zijn; eigenlijk is er sinds de IJstijd niet veel veranderd. Maar, zonder gekheid, de Doctor Jazz Reunies zijn de vaste ankerpunten in ons leven, lijkt het wel.

Bob vond een stapeltje goedkope Hit of the weeks ( in E+ staat) en Herman's stapeltje Hit of the week platen, die hij elke reunie trouw meesleept, werd eindelijk een beetje kleiner; zo was iedereen tevreden.

Zelf kwam ik thuis met een stapel nieuwe Blue Note CDs uit de Rudy van Gelder series en een paar boeken ( zoals één over Herb Flemming en een boek getiteld Jazz Gitarristen ( in het Duits)) En natuurlijk een stapel LPs met muziek uit de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Het blijft vreemd dat LPs blijven trekken; het zal wel met (mijn) leeftijd te maken hebben, dus scoorde ik een paar Chet Baker and Miles Davis LPs, die ik allang op CD in de kast heb staan. Ook kocht ik weer een aantal LPs terug, die ik tien jaar geleden van de hand gedaan had. Dankzij Han kreeg ik een LP van Milton Brown and the Brownies om te kunnen luisteren naar Durwood Brown, die een excellente gitaarspoeler moet zijn geweest. Ik ga luisteren, Han, en kom daarop terug één van de komende maanden in mijn blogs.

De komende maanden zijn gereserveerd om te genieten van de vangst en Bob, een goede terugreis naar de VS volgende week !!

Doctor Jazz Quiz

( Naar de Nederlandse vertaling.)

As I have to leave early today because of the Doctor Jazz Magazine Reunie in Wageningen ( The Netherlands) just a short contribution. I found a nice quiz on MyTube to test your knowledge about the 1920s and 1930s jazz- and (jazzy) dance music. Hope you like it.
The answers seem to be hidden in another film

Enjoy it.

Nederlands ( To the English translation )


Aangezien ik vandaag vroeg op moet vanwege de Doctor Jazz Reunie in Wagen ingen, maar een korte bijdrage. Ik vond op MyTube een leuke test om je kennis van jazz- en jazzy dansmuziek uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw te testen. Hopelijk vind je het leuk. Klik op de titel om de film te starten.

De antwoorden schijnen in deze film te staan.

Veel plezier ermee.

Vreemde Geluiden

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Vreemde Geluiden (= Strange Sounds) is the titel of a weekly radio program compiled by Jan Turkenburg, a music teacher who lives and works in the eastern part of Holland, who has music, in all its appearances, as a passion. The radio program will be transmitted by radio Zwolle, but is also to receive on internet on Friday between 16.00 and 18.00 hrs. ( GMT + 01:00)

Today the program will be dedicated to the 78rpm gramophone record. Hannes Van Soest and Jeroen Diepenmaat and their wind-up gramophones will be guests at the program to share their nostalgic sounds. They had a program as Radio 78 last summer in the Kröller Müller Museum ( the so-called Zwoele Zomernachten ( Sultry nights). Jan made a program about it.

The complete program, also the other items, will be dedicated to the 78rpm record, not only jazz or dance music, I guess, but also old Dutch vaudeville and more of it.

If you want to enjoy this radio program live click here.

If you want to read ( sorry .... in Dutch only) about the program click on the title.

The program is to download, some hours after the live radio program at this site

Nederlands ( To the English translation )

Vreemde Geluiden is de titel van een wekelijks twee-uur-durend radioprogramma van Jan Turkenburg. Jan is een muziekleraar uit het oosten van Nederland, die gepassioneerd is door alles wat muziek is.

Het radioprogramma wordt uitgezonden op Radio Zwolle op vrijdag tussen 16.00 u en 18.00 u, en is ook via het internet te ontvangen.

Vandaag is het gehele programma gewijd aan de 78 toeren gramofoonplaat.

Op vrijdag 20 oktober zullen Hannes van Soest en Jeroen
Diepenmaat en hun koffergrammofoons het hele programma te gast zijn om ons te laten genieten van nostalgische klanken. Als Radio 78 traden zij op in diverse musea, waaronder het Kröller Müller Museum tijdens de zgn. Zwoele Zomernachten, afgelopen zomer, waar Jan hen opzocht. Ook de andere rubrieken zullen zo nauw mogelijk aansluiten bij dit thema, zodat er zo goed als alleen maar 78 toeren platen gedraaid zullen worden.

Dit wordt een unieke aflevering.

Om het programma via het internet te volgen klik hier.

Het programma is een paar uur na de uitzending te downloaden op deze pagina

Als je meer over het programma en andere projecten van Jan Turkenburg wilt lezen, klik op de titel.

.

Hamburg Zweitausendeins in 2006

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Returned from a short vacation to Hamburg and its surroundings, the blog continued thanks to some great contributions of Joergen. Thanks for that Jo !!

Early this week we stayed for a few days in a little village near Hamburg at the house of our aunt, whose husband died recently. She asked me to take care of his records. Besides a lot of classical music I found some common records in the style between Louis Armstrong and Glenn Miller and a lot of soundsheets from the 1950s and 1960s. Isn't it remarkable that he collected, like me, these ephemeral flexies? I also found some nice 1960s Schallbildkarten like the one above wich contains the song In Hamburg sind die Nächte lang ( 5/23). A nice item for a record colletor isn't it?

We walked around Lüneburg, the Lüneburger Heide ( A good place to be during this late summer) and Hamburg.

In Hamburg I visited the great record shop Zweitausendeins (see the link below the title bar)which has a great jazz collection with a lot of bargain.
I bought a handfull of CD from the Original Jazz Classics series, that will be discontinued, for 2 or 3 euro each and the great Dexter Gordon box with the complete Prestige Recordings. A great set!

Today I have to prepare myself to the visit of Bob tomorrow and the Doctor Jazz Reunion on Saturday.

Nederlands ( To the English translation )

Terug van een korte vakantie naar de omgeving van Hamburg. De Keepswinging weblog werd in de tussentijd verzorgd door Joergen, die een paar interessante blogs maakte. Bedankt Joergen !!

Eerder deze week logeerden we een paar dagen in een dorpje vlakbij Hamburg in het huis van een tante. Haar man is een paar jaar geleden gestorven en ze vroeg me me te ontfermen over zijn platen. Ik vond er, behalve een flink aantal klasieke platen, algemene jazz platen in het genre tussen Louis Armstrong en Glenn Miller. Het verwonderde dat hij ook een flink aantal soundsheets ( klankdrukken in goed Nederlands) bewaard had uit de vijftiger en zestiger jaren. Grappig om te ontdekken dat hij, net als mij, gefascineerd werd door deze dunne plastic wegwerpschijfjes. Er zaten ook een paar afspeelbare ansichtskaarten bij zoals hierboven afgebeeld. Het bevat het liedje "In Hamburg sind die Nächte lang". Leuk spul voor een verzamelaar !!

We struinen rond in het Anton Pieck plaatsje Lüneburg en de Lüneburge Heide, waar het, in een heerlijk nazomerzonnetje goed toeven was. We reisden ook naar Hamburg, waar een bezoek aan de platenwinkel Zweitausendeins op mijn verlanglijstje stond (zie link onder de titel). Hier hebben ze vaak erg goedkope aanbiedingen en een grote jazzcollectie.
Ik kocht er een handvol CD uit de serie Original Jazz Classics voor twe of drie uero. De serie is gestopt en verdwijnt uit de schappen. Ik kocht er ook de grandioze box met The Completew Dexter Gordon Prestige Recordings. Alleen al die box maakt een bezoek aan de winkel waard, al is hij ook via het internet te koop.
Een prachtige set.

Vandaag bereid ik me voor op het bezoek van Bob . morgen en de Doctor Jazz Reunie in Wageningen.

Sam Ku West

Sam Ku was born in Honolulu, Hawaii in 1907, becoming a professional musician when he joined Irene West's troupe of touring musicians and dancers in 1926. Initially he was known as Sam Ku, Jr. but soon adopted the professional name of Sam Ku West. Often he would be billed as the "Kreisler of the steel guitar" (referring to the famous violinist). This title was given to him by Prince George of England who saw him play in Singapore in 1926.

His recorded legacy was 27 sides - mainly instrumental pieces - recorded for Banner, Gennett, Vocalion and Victor in a 15 month period starting in June of 1927. There were plans for him to record for Odeon in Germany, but illness prevented that .

He was encouraged by his manager to learn to play the concert harp and quickly added solos on this instrument to his live act, though he never recorded with it.

In his short career he toured extensively, making two visits to the Far East. He spent six months on the vaudeville circuits of New York, Boston and Chicago. The final year of his life were spent in Europe. He died in Paris in 1930.

Sam was remembered by Tau Moe, who for a short time was one of his backing band, as one of the two best steel players at the time ...the other being Sol Hoopii.

All but one of Sam Ku's original recordings are available on a CD released on the Grass Skirt label, for details click here

Soundclips available from the shown cd, click here

Above info supplied from Brad's Page of Steel

Jo

It's The Girls!

Annette Hanshaw (1901 - 1985) was one of the first great female jazz singers. In the late 1920s she ranked alongside Ethel Waters, Bessie Smith and the Boswell Sisters. Her singing style was relaxed and suited the new jazz-influenced pop music of the late 1920s. Many of her early records feature several of the hot White players of the day like Red Nichols, Miff Mole, Phil Napoleon, Joe Venuti, Eddie Lang, Adrian Rollini, Vic Berton, Benny Goodman, Jimmy Dorsey, Tommy Dorsey and Jack Teagarden. Hanshaw was billed as "The Personality Girl," and her trademark was girlishly saying "That's all" at the end of a lot of her records. Annette never thought much of her abilities as a singer and retired from showbiz in 1935.

You may listen to recordings by Anette Hanshaw clicking here

Hanshaw made her one and only appearance on film in the 1933 Paramount short 'Captain Henry's Radio Show'; "a picturization" of a popular radio program in which she starred from 1932 to 1934.

Enjoy Anette Hanshaw in a performance scene from the mentioned film, click here

The above mentioned Boswell Sisters were a singing group that attained national prominence in the USA in the 1930s. Sisters Martha Boswell (1905-1958), Connee Boswell (1907-1976), and Helvetia "Vet" Boswell (1911 - 1988) were born in a middle-class family in New Orleans. They came to be well known locally while still in their early teens, making appearances in New Orleans theaters and radio. They made their first recordings for Victor Records in 1925. They did not attain national attention, however, until they moved to New York City in 1930 and started making national radio broadcasts. After a few recordings with Okeh Records, they made numerous recordings for Brunswick Records throughout the 1930s.

Connee Boswell continued to have a solo career as a singer after the sister act broke up.

Learn more about the career and discography of the Boswell Sisters by clicking here

I found a couple of video clips featuring the Boswell Sisters performing together.

Enjoy a performance of "Heebie Jeebies" from the 1932 film 'The Big Broadcast', click here

Enjoy also the sisters in a version of "Crazy People", click here

Jo

Fingerstyle Jazz Guitar

"Fingerpicking, or playing fingerstyle, is a technique for playing the guitar, or some other stringed instrument using the fingertips and/or fingernails, rather than with a plectrum (or "pick"). It is used for classical guitar, and some other acoustic styles, but it has found its way into other genres as well". (Wikipedia)

The greatest potential of the guitar is realized when played using fingerstyle technique. Melody, independently moving bass lines and inner voices combine to create a complete, almost "orchestral" sound. In the disciplined hands of the fingerstylist, the guitar takes on many attributes of the piano - the style thus is often described as 'lap-piano'. Fingerstyle guitarists are unique among musicians in their ability to simultaneously and independently express every musical thought with all the dynamics of a symphony, it has been said by John Schroeter.

In terms of jazz there have been more guitarists using fingerstyle technique to great advantage in developing a personal and distinct approach to the instrument, among the pioneers beeing Lonnie Johnson, Teddy Bunn and Oscar Alemán, later followed by names like Wes Montgomery, George Van Eps and Joe Pass - all accomplished musicians and masters of the solo guitar playing.

Here I'll take focus on two very different fingerstyle jazzguitarist, both among my favourites. The first is Guy Van Duser, one of very few guitarists who has managed to transcribe classic stride-piano pieces for solo guitar and actually can play the arrangements in a convincing and enjoyable way. One of his records is simply named 'Stride Guitar' and has compositions by James P. Johnson and Fats Waller as well as by other renowned composers from the great American tradition of classic jazz and swing. To let you have a concept of Van Duser's skills as a fingerstyle guitarplayer I have found a video clip of a live-performance, that shows off his style convincingly.

Enjoy Guy Van Duser performing Jelly Roll Morton's "Wolverine Blues" by clicking here

The other fingerstyle jazz guitarplayer I'll mention here is Ted Greene, who may be considered a follower of the George Van Eps approach to the guitar. Ted Greene developed a fingerstyle tecnique for the electric guitar combining the harmonic theory by Van Eps with a way of playing that incorporates the right hand finesse of a Lenny Breau, another accomplished fingerstyle jazzguitarist. Unfortunately, Ted Greene only left one single recording, 'Solo Guitar' (PMP rec., 1977), before his untimely death last year. However, he spent a lot of his time writing books on and teaching his concept of guitarplaying, luckily we can have a view of one of his teaching lessons from a video clip, where he demonstrates his skills.

Enjoy Ted Greene in a performance of "Autumn Leaves" by clicking here

Jo