Retrospect

( Naar de Nederlandse vertaling.)

On the last day of the year most people look back to the past year. So do I !!. A year with a lot of inspired moments will be part of the memory tomorrow.

Let's remember some remarkable moments. Well, of course the invasion of the Vikings this summer. It was great to have our Danish friends around and to show them our beautiful province of Zeeland ( southwest part of the Netherlands). The small reunion of the so-called Alemaniacs was a great moment, remembering our trip to the Convention of the IAJRC (International Association of Jazz Record Collectors) in Copenhagen (Denmark) the year before.

If you have a look at my concert blog you'll learn that I was able to visit a lot of inspired concerts. It is not so difficult to tell what concert was most impressive: The Alexander-Clayton-Hamilton Trio. These three skilled musicians were the highlight of the year.
>Other concerts shouldn't be unmentioned: the reconstruction of the Chet Baker Quartet by Fay Claassen ( scat singing Chet's part on the trumpet); James Spaulding ( a skilled and also very nice musician );
James Carter ( I saw him twice in concert - he turned out to be a great musician the second time ); good old Benny Golson ( ........ and my name is Johnny Griffin .....) with some veteran players like Al Foster and Buster Williams and, not to forget, Gary Smulyan and Jan Menu in their baritone battle a few weeks ago.


I was very happy to learn that Roy Hargrove returned to his roots, next to his RH Factory and recorded a great hardbop album. His concert at the North Sea Jazz Festival in Rotterdam last July was great.

Randal Corsen is a piano player that surprised me - It's good to know that he will perform in two more concerts at Porgy en Bess Jazz Club in Terneuzen (southwest part of the Netherlands) next year.

Thanks to all volunteers in Porgy en Bess in Terneuzen last year great names in jazz came to our remote region. In April 2007 the club will celebrate its 50th birthday.

In February of last year I started my daily Keep swinging web log, just for fun, as a place where I could share my passion to jazz and record collecting. Thanks to Joergen ( Thanks Jo) this blog could be released at a daily scedule for more then 300 times now and reaches an average of nearly ninety visitors a day now.

We started some other web logs, not to unload our frustrations ( in a positive way ), but to share our passion in choro music, Oscar Aleman, Hit of the weeks and last but no least the Flexible records

The artist on record that should be number one in my Top 2000 is, I guess, Jacob do Bandolim. Thanks to Joergen, who feeded me with Choro recordings last year and introduced me to this kind of stuff, I learned to appreciate Choro music.

To wind up this retrospective of the year I love to share a rather moderate film fragment of Epoca de Oura, but with some very good music of Jacob do Bandolim - Noites Cariocas.

Love to thanks Joergen for his support and friendship this year and I'd love to wish every regular visitor a lot of

inspired moments in 2007

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Photo courtesy Alexander-Clayton-Hamilton Trio: Eddy Westveer.

Nederlands ( To the English translation )


Op de laatste dag van het jaar kijkt men terug op het bijna afgelopen jaar. Dat doe ik dus ook maar. Een jaar waarin een heleboel inspirerende momenten voorkwamen -morgen is het allemaal herinnering.

Wat moeten we allemaal van het afgelopen jaar onthouden?

Natuurlijk de invasie van de Vikingen afgelopen zomer. Het was fantastisch om onze Deense vrienden hier te hebben en ze Zeeland te laten zien. De reunie van de zogenaamde Alemaniacs, waar we onze tocht, een jaar eerder, naar de Conventie van de IAJRC ( International Association of Jazz Record Collectors ) Kopenhagen nog eens memoreerden, was een hoogtepunt deze zomer.

.

Als je mijn concerten-logboek bekijkt zul je ontdekken dat er nogal wat inspirerende concerten geweest zijn het afgelopen jaar.

Het hoogtepunt was uiteraard het concert van het Alexander-Clayton-Hamilton Trio. Deze drie ervaren rasmuzikanten hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten.

Maar er waren een heleboel andere concerten, die niet onvermeld mogen blijven: De reconstructie van het beroemde Chet Baker Quartet door Fay Claassen, die Chet's trompetspel met haar stem deed herleven; het concert van James Spaulding, die behalve een ervaren saxofonist ook een heel aardig mens bleek; James Carter, die ik twee keer hoorde spelen, maakte zijn reputatie tijdens het tweede concert helemaal waar en het was goed om good old Benny Golson ( ......and my name is Johnny Griffin .....) weer eens te zien met veteranen als Al Foster en Buster Williams. Uiteraard blijft het baritonesax-gevecht van Gary Smulyan en Jan Menu van een paar weken geleden boven drijven.

Roy Hargrove liet dit jaar merken dat hij zijn roots nog niet afgezworen heeft, naast zijn groep RH Faktor. Zijn optreden tijdens het North Sea Jazz Festival in Rotterdam en zijn nieuwe hardbop CD bewezen dat.

Randal Corsen was voor mij een verrassing - deze Antiliaanse pianist zal het nog ver schoppen en ik ben blij dat hij volgend jaar nog twee keer naar Porgy en Bess in Terneuzen zal komen om op te treden.

Dankzij alle vrijwilligers van Porgy en Bess konden er ook dit jaar weer heel wat grote namen richting onze afgelegen provincie komen - fantastisch. Volgend jaar april viert Porgy en Bess zijn 50 jarig bestaan.

In februari van dit jaar startte ik, als experiment, mijn dagelijkse Keep swinging web log, voor de grap, als een plek waar ik mijn passie voor jazz en platen verzamelen zou kunnen neerleggen. Dankzij Joergen ( Bedankt Jo) kon deze weblog al meer dan driehonderd keer dagelijks verschijnen en gezien de reacties van de gemiddeld bijna negentig bezoekers per dag, wil ik voorlopig nog even doorgaan. Mijn inspiratie is nog niet opgedroogd.

We startten ook andere weblogs, niet om onze frustraties van ons af te schrijven, maar om onze passie voor choro music, Oscar Aleman, Hit of the weeks en, last but no least de Flexible records met anderen te delen.

De plaat, die ik het afgelopen jaar het meest draaide, is van Jacob do Bandolim. Dankzij Joergen, die het afgelopen jaar, ongevraagd, mijn collectie platen met deze muziek heeft aangevuld, heb ik bewondering gekregen voor deze Braziliaanse Choro muziek.

Om deze terugblik af te ronden heb ik nog een filmpje gevonden van de band Epoca de Oura. De beeldkwaliteit is slecht, maar de muziek des te mooier. Ze spelen een nummer van Jacob do Bandolim Noites Cariocas.

Ik wil graag Joergen bedanken voor zijn hulp en vriendschap het afgelopen jaar en ik wens elke regelmatige weblogbezoeker nog veel inspirerende momenten toe in 2007

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

foto Alexander-Clayton-Hamilton Trio: Eddy Westveer

Private tapes

( Naar de Nederlandse vertaling.)

The discovery of the year: shrieking headlines report the find of an eighteenth century manuscript of a composition made by a young Wolfgang Amadeus Mozart. The composition, titled All Blues Allegro die Wolfgango Mozart was found in an old book and presented yesterday in Salzburg, Austria to the world.


It's a pity that this find, and the execution of Saddam last night will rule the headlines for the news next days, so another important find won't have enough news value to reach the editors of the news papers.

What happened? A few days ago some important, up to that time, unknown private recordings were found in a bunch of tapes.
Extensive research confirms that the 35 years old tape contains private recordings, that might gain an insight into the development of the popular music in Northern Europe.

The private recordings on the tape were hidden between recordings of Lonnie Johnson and Leon Redbone , which explains, how these recordings could be overlooked for so long time.

The spokesman of the El Redescubrimiento de Oscar Aleman project, who don't wants to inform us about the source of the tape, declared that the private tape contains about 23 minutes of guitar duets in a rather decent sound quality, given the age of the recordings, made by the, now rather forgotten, pioneer of Danish guitar playing, J. Ergen.

This forgotten chapter in North European musical development hasn't been documented or recorded at all, so these tapes might be very valuable. the National Music Archive in Copenhagen confirms.

It contains about 10 short pieces, most spontaneous, not arranged, guitar duets of J. Ergen with S. Clement, made during a cozy gathering at a students apartement around the fall of 1972.
At a rough estimate both Ergen as Clement must have been students, and about 20 years old.

Remarkable are two solo pieces by Ergen himself, titled Slow Blues in C and Jorgen´s Far Out Rag, which seems to be a composition of the guitar player himself.
A blues harp recording in Testing The Blues Harp, might even be an example of the first recorded Blues Harp in Northern Europe in general and Denmark in particular.
Thanks to the archives of the previous mentioned El Redescubrimiento de Oscar Aleman project a rare photo of J. Ergen can be showed. It is part of an unknown gathering some years ago with another guitar player.

The spokesman of the project does not rule out that new private tapes will be discovered later. Well informed circles suggest that J. Ergen played with T van B.in the 1970s too, although it is unknown if these gatherings were documented.

It seems out of the question that these 23 minutes of extreme rare recordings will be available on CD before the end of the year, the spokesman declared.

J. Ergen lives now somewhere isolated in the southeast part of Denmark with his family and was not to reach for commends.

I'm proud that I can introduce you to a short fragment of the private tapes; a piece called Candyman, in which J. Ergen plays in a duet with S. Clement. If you listen carefully you can hear some influences of the music of Leon Redbone. Enjoy it - a great moment to end the year !!

Candyman - J. Ergen - S. Clement -guitar duet

Keep swinging

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

De ontdekking van het jaar: schreeuwende koppen in de krant meldden dat een onbekend manuscript van de jonge Wolfgang Amadeus Mozart gevonden is. De compositie met de titel Allemaal Ellende met Wolfang Mozart (snel) ( All Blues Allegro die Wolfgango Mozart ) werd gevonden in een oud manuscript en gisteren aan de wereld gepresenteerd in Salzburg, Oostenrijk.

Het is jammer dat deze vondst en de executie van Saddam afgelopen nacht, de komende dagen de koppen van de kranten zullen blijven domineren; deze belangrijke ontdekking zal dan ook waarschijnlijk de redacties niet bereiken.

Wat is er gebeurd? Een paar dagen geleden werd een belangrijke, tot nu toe onbekende privé opname gevonden tussen een stapel oude bandrecorder tapes.

Uitgebreid onderzoek heeft vastgesteld dat de band 35 jaar oud moet zijn en opnamen bevat die onze kennis van de ontwikkeling van de populaire muziek in Noord Europa wel eens op de kop zou kunnen zetten.


De privéopnamen op de band waren verstopt tussen opnamen van Lonnie Johnson en Leon Redbone, hetgeen verklaard, waarom deze opnamen zo lange tijd over het hoofd gezien zijn.

Een woordvoerder van het El Redescubrimiento de Oscar Aleman project, die niet wil zeggen hoe hij aan de opnamen komt, verklaarde dat de band ongeveer 23 minuten muziek bevat met gitaarduetten, van een, gezien de leeftijd, verrassende geluidskwaliteit, gemaakt door de , nu geheel in de vergetelheid geraakte Deense gitaarvirtuoos, J. Ergen.


Deze geheel genegeerde periode in de Noord Europese muziekgeschiedenis is nooit vastgelegd,, dus dit verklaard het belang van deze opnamen.


De band bevat een tiental korte, spontane improvisaties, op twee gitaren door J. Ergen met S. Clement, gemaakt tijdens een gezellige jamesession in hun studenten appartement ergens in de herfst van 1972.
Een snelle berekening bracht aan het licht dat zowel Ergen als Clement studenten moeten geweest zijn van rond de twintig.

Opmerkelijk zijn twee solostukken gespeeld door Ergen zelf getiteld Slow Blues in C en Jorgen´s Far Out Rag, welke van de hand van de gitaarspeler lijken te komen.
Een opname met een mondharmonica in Testing The Blues Harp zou zelfs wel eens één van de oudste mondharmonicaopnamen kunnen zijn uit Scandinavie in het algemeen en Denemarken in het bijzonder.
Dankzij het uitgebreide archief van het El Redescubrimiento de Oscar Aleman project hebben we de hand weten te leggen op een zeldzame foto van J. Ergen.
De foto maakte deel uit van een grotere foto, waarop hij te zien is met een andere onbekende gitaarspeler.
De woordvoerder van het project sluit niet uit dat er meer privé opnamen gevonden zullen worden in de toekomst. Welingelichte kringen weten te vertellen dat er geruchten zijn over een ontmoeting van J. Ergen met Ton v. B. ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw en het lijkt niet uitgesloten dat daarvan ook opnamen boven water zullen komen. Wel wordt het uitgesloten dat nog dit jaar de 23 minuten opnamen zullen worden uitgebracht op CD, aldus de woordvoerder.

J. Ergen woont tegenwoordig teruggetrokken ergens in het zuidoosten van Denemarken met zijn gezin en was niet voor commentaar bereikbaar.

Trots kunnen we jullie een kort fragment van de band laten horen. Het stuk heet Candyman, waarop we J. Ergen in duet horen met S. Clement op twee gitaren. Als je goed luistert hoor je invloed van de muziek van Leon Redbone. een mooi stuk om het jaar mee af te sluiten dunkt me.

Candyman - J. Ergen - S. Clement -guitar duet

Keep swinging

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Capitolians

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Thanks to several messages and news list contributions I got a link to a very interesting film fragment to share with you. The fragment was sent to me by "Berigan". who posted it on YouTube, and as Stephanie G. wrote in the 78-L list, You Tube is indeed a great source of Jazz Music Videos.

Also on 78-L was a discussion about sound effects on 78 rpm recordings, as David S. had found an old record with a noise that suggests an airplane. And, last but not least, I read somewhere that the new Penguin Guide in Jazz On CD edition appealed not to ignore the music of the pre-CD period as a lot of treasures are still unreissued.

Well, enough stuff that made me decide to make this contribution and share my thoughts about the great film fragment I received, thanks to "Berigan".

On the 1928 film fragment we see the Capitolians, a large show dance band directed by Walt Roesner. They play, as the title suggests, I'm More Than Satisfied, more a medley of tunes, as one of the members sings some phrases of Dinah. I think this fragment might be part of the Metro Movietone Revue No. 1 , directed by Nick Grinde or it is one of the shorts that turned up lately.
The director of the band is Walt Roesner, who was a trumpet player in Art Hickman's Orchestra between 1914 and 1921. Archeophone released a great compilation of this orchestra, titled Art Hickman's Orchestra The San Francisco Sound ( Archeophone 6003 ), probably one of the treasures the Penguin Guide suggested.
In 1921 Walt started at the Paul Ash organization and soon he had his own orchestras. He became famous in the New York surroundings with his own bands ( like the Supersoloists ) or directing other bands as a freelancer, like Art Hickman's, due to sever illness of Hickman in 1927 I believe. Around 1928 he played with his own band in the Capitol Theatre in New York for some years and this film fragment of the Capitolians was made during that period.

The Capitolians seem to double in a lot of instruments, as a big band avant la lettre. If you look carefully you'll learn that it has two pianos. I guess it had the possibility to play music in the theatre without breaks. After the intro, some members of the band do their special things and you can recognize some musicians I had never seen "live" at such a young age, like a 30 years old Miff Mole on trombone. Joe Venuti and Jimmy Dorsey are part of these soloists on the violin and alto saxophone. Other musicians who get a short performance are, according to the commend, Jimmy Lytel and Lou Calabrese.

It would be great if we could identify more musicians of that band.

The members of the band in this film belong to the group of white musicians, that played in New York around 1930 and I realise that several of them might have played at the Durium recording sessions for Hit of the week records during the depression period some years later.
If you have viewed the fragment, please play it again and concentrate on the individual musicians. For me it is pure enjoyment to do that and to learn how they made this beautiful music eighty years ago.

I love the drummer man at the rear of the band. He only has a timpano and a cymbal, where he makes the accents, so typically for 1920s recordings. The end of the film made me think about the discussion I refered to before, about sound effects on 78rpm. If you only listen to the music, and don't see the film you would believe the drummer man uses brushes to make the effect, but on the film you can see him tearing some paper or material to make the effect. In't that great?

Enjoy the fragment !!

I'm More Than Satisfied - Capitolians (1928)

Thanks "Berigan" for sharing this link.

Keep swinging

Hans Koert keepswinging@live.nl

This filmfragment is also posted at my Hit of the week web log

Nederlands ( To the English translation )



Dankzij verschillende emailtjes en nieuwslijst bijdragen kwam ik op het spoor van een interessant filmfragment dat ik vandaag met jullie wil delen. "Berigan" stuurde me de link toe van het filmpje, dat hij op YouTube had gezet.

In de 78-L list merkte Stephanie G. al terecht op dat YouTube een schitterende plek is om oude (jazz) filmpjes te vinden. Op diezelfde nieuwslijst werd er gisteren ook druk gediscussieerd over geluidseffecten op 78-toeren platen, vanwege het feit dat David S. een plaat gevonden had, waarop duidelijk het geluid te horen is, dat een vliegtuig suggereert.
Verder las ik ook ergens dat in het voorwoord van de nieuwe Penguin Guide to Jazz On CD editie, die onlangs verscheen. opgeroepen werd om vooral de muziek van voor de CD, niet te negeren, aangezien er nog veel schitterende opnamen niet heruitgegeven zijn.

Dit alles was reden genoeg om eens aandacht te besteden aan onderstaand fragment.

Op de film uit 1928 zien we het orkest The Capitolians, een groot (jazzy) show- en dansorkest onder leiding van Walt Roesner. Ze spelen, zoals de titel suggereert, I'm More Than Satisfied, meer een medley van korte nummers. Eén van de bandleden zingt bijvoorbeeld wat regels van Dinah.
Ik denk dat dit fragment uit de Metro Movietone Revue No. 1 komt, geregiseerd door Nick Grinde of het is één van de onbekende korte vroege geluidsfilms films, die onlangs boven water gekomen zijn.
De bandleider is Walt Roesner, van origine trompetist. Hij speelde tussen 1914 en 1921 bij het orkest van Art Hickman. Archeophone heeft van dit orkest een schitterende verzamelCD gemaakt, getiteld Art Hickman's Orchestra The San Francisco Sound ( Archeophone 6003 ), één van die waardevolle opnamen, die de Penguin Guide bewaard wil zien.

In 1921 stapt Walt over naar Paul Ash, die een theaterbureau had en kreeg hij een eigen orkest. Hij werd bekend in New York en omgeving met zijn eigen bands, zoals de Supersoloists, maar ook als freelancer. Zo leidde hij Art Hickman's Orchestra in 1927 enige tijd toen Art uitgevallen was wegens een ernstige ziekte. Rond 1928 leidde hij een paar jaar een orkest in het Capitol Theater in New York en het filmfragment lijkt uit die periode te komen.

The Capitolians op de film staat er als een big band, in een tijd dat big bands nog niet zo gebruikelijk waren. Als je goed kijkt zie je dat sommige instrumenten dubbel aanwezig zijn, zoals twee piano's links en rechts vooraan. Waarschijnlijk gaf dit de mogelijkheid om tijdens optredens zonder pauzes te werken.
Na het intro presenteren verschillende musici hun trucs en het is leuk dat daarbij verschillende musici naar voren komen, die je niet vaak zo jong "live" ziet spelen, zoals een dertig jaar jonge Miff Mole op trombone. Joe Venuti en Jimmy Dorsey zijn te zien op de viool en de altsaxofoon. Andere muzikanten, die even een solo krijgen, zijn volgens het commentaar van Dr. F., Jimmy Lytel en Lou Calabrese.

Het zou natuurlijk schitterend zijn als we meer musici een naam zouden kunnen geven.

De leden van de band behoren tot de groep blanke musici, die rond 1930 in New York probeerden aan de bak te komen. Ik realiseer me, dat hierbij waarschijnlijk een heleboel musici zitten, die tijdens de depressie speelden in de Durium studios en de zgn. Hit of the week platen opnamen. Als je de film een keer bekeken hebt, doe het dan nog eens en concentreer je op de individuele muzikanten. Voor mij is dat puur genieten, om te ontdekken hoe ze bijna 80 jaar geleden hun muziek maakten. Let bijvoorbeeld eens op de drummer, boven achterin. Hij heeft alleen een pauk en een bekken, zoals dat gebruikelijk was in de jaren twintig. Je ziet hoe hij messcherp de accenten aangeeft op het bekken. Als je alleen naar de muziek luistert zou je zweren dat aan het eind van het optreden de drummer de brushes gebruikt, maar op de film kun je zien hoe hij dit geluid maakt door een stuk papier of lap stof ritmisch te scheuren. Is dat niet geweldig?

Geniet van het filmpje.

I'm More Than Satisfied - Capitolians (1928)

Bedankt "Berigan" voor de link die je me stuurde.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Deze film link heb ik ook gepost op my Hit of the week web log.

Modern Clarinet Stylists

( Naar de Nederlandse vertaling.)


The first impressions of this CD are as a rather subjective compilation of US and European jazz recordings from the late 1940s and early 1950s. But that’s not true; in fact it is a careful selection of rare recordings with early examples of the modern clarinet styles.

The clarinet has always been an instrument used in the classical and traditional jazz by those legends like Benny Goodman, Artie Shaw and Woody Herman. By the mid-1940s and the advent of bop, the saxophone became the instrument for young players and the clarinet was only the instrument to start up their careers. Buddy DeFranco, to be found in the second part of this compilation, played in the early 1940s in the big bands of Gene Krupa, Charlie Barnet and Tommy Dorsey. He became influenced by Charlie Parker’s alto saxophone playing and converted it in his own modern clarinet style. In 1951 he tried to establish his own big band, but commercial this wasn’t very successfully. These recordings, sought after by record collectors, are now available for a larger audience. Until the present day Buddy DeFranco is the leading clarinet player that plays his instrument in a way that has its base in the bebop style. He even dethroned the “King of Swing” Benny Goodman as the “Number One Clarinet Player” in several polls year by year. In fact he is not the only clarinet player who gave the clarinet his modern sound.

The first part of this album is reserved for two Swedish musicians. Isn’t it strange that two European clarinet players put, beside Buddy DeFranco, there stamp on the modern clarinet style?
Stan (Åke) Hasselgård started as an amateur player in the early 1940s. In fact he played then already in the modern style long before Buddy DeFranco rediscovered it. Benny Goodman invited Stan to the US and let him play with his septet. He played professionally in Sweden with Arthur Osterwall and Simon Brehm. The first two recordings on this CD are with a group featuring the latter. Simon Brehm was the best Swedish double bass player in the bebop idiom during the 1940s and 1950s. In the same period he recorded with the Bob Laine-Gösta Törner Sextett, on this compilation to be found as “Stan Hasselgard with Bob Laine”. In the year before he died, he lived in the US and played with great artists like Benny Goodman, Max Roach and Barbara Carroll. He died Nov. 1948.

The other modern clarinet stylist is Putte Wickman. He started as a swing clarinet player, but later he turned to modern styles, like bebop and cool jazz, but never forgot his start in the swing idiom. In 1948 he became the leader of the sextet that is to be found on this CD. With this sextet he made several recordings during the entire 1950s featuring the well known blind Swedish piano player Reinhold Svensson, who played in a style similar to George Shearing. This CD, that contains material that never has been reissued, as far as I know, should be in every collection that contains European jazz and the Buddy DeFranco fans will enjoy these nowadays rare to find recordings. Enjoy the music.

I found a fragment of a 1973 concert of Buddy DeFranco to illustrate his clarinet playing. Enjoy After You've Gone.

(AH) Expressens Elitorkester 1947 / 1. How High The Moon (a) 2. Stompin’ At The Savoy (a) (AH) Bob Laine-Gösta Törner Sextett (on the CD as “Stan Hasselgard with Bob Laine”) / 3. Blues Cupol (b) 4. Ain’t Misbehavin’ (b) 5. Someday Sweetheart (c) (PW) Putte Wickmans Orkester / 6. Blue Skies (d) 7. When Lights Are Low (e) (PW) Putte Wickman Sextett / 8. I’ll Remember April (k) 9. Ko-Ko (k) 10. I’m In The Mood For Swing (l) (BdF) Buddy DeFranco and his Orchestra / 11. Dancing On The Ceiling (f) 12. Out of Nowhere (f) 13. Body and Soul (f) 14. Rupus Room (g) 15. Make Believe (h) 16. Why Do I Love You (h) 17. The Closer You Are (j) 18. Too Many Dreams (j) 19. Swing Low Sweet Clarinet (j) 20. Will You Still Be Mine (j)

AH = (Stan Åke Hasselgård) PW = Putte Wickman BdF = Buddy DeFranco

a = 29 Apr. 1947 / b = 3 May 1947 / c = 12 Jun. 1947 / d = 26 Jan. 1949 / e = 4 May 1949 / f = 19 Feb. 1951 /g = 26 Mar. 1951 / h = 22 Jul 1951 / j = 14 Oct 1951 / k = 23 Mar 1953 / l = 20 May 1953 (All recordings in Stockholm except the 1951 Buddy DeFranco recordings (New York City))

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl


Nederlands ( To the English translation )

Op het eerste gezicht lijkt deze CD een tamelijk willekeurige verzameling opnamen met eurojazz, aangevuld met opnamen van het orkest van Buddy DeFranco. Niets is minder waar ! In feite bevat deze CD een zorgvuldig samengestelde selectie van plaatopnamen uit de jaren veertig en vijftig waarin de pioniers van de moderne klarinetstijl zich laten horen.

De klarinet werd tot dan toe vooral gebruikt in de meer traditionele vormen van de jazz en dat heeft ons giganten als Benny Goodman, Charlie Barnet en Woody Herman opgeleverd. Bij de opkomst van de bebop in de jaren veertig blijkt de saxofoon het instrument bij uitstek en de klarinet lijkt gedoemd te zijn een bescheiden rol te spelen als instrument, waarop je alleen nog dixieland kunt spelen. Met Buddy DeFranco veranderde dat allemaal. Buddy leerde het vak begin jaren veertig in de big bands van Gene Krupa, Charlie Barnet en Tommy Dorsey. Hij raakte gefascineerd door het spel van Charlie Parker en paste de nieuwe harmonielijnen toe in zijn eigen klarinet spel. In 1951 formeerde hij zijn eigen orkest, maar dat bleek commercieel geen succes en werd na een jaar weer opgeheven. Deze DeFranco MGM big band opnamen zijn nu zeer gezocht en voor het eerst terug te vinden op deze CD. Buddy DeFranco won met zijn klarinetspel in de VS de ene poll na de andere en tot op de dag van vandaag boeit hij een grote schare enthousiaste fans. Voor hen is hij de grondlegger van het moderne klarinetspel, maar dan wordt er gemakshalve voorbijgegaan aan het spel van Stan (Åke) Hasselgård en Putte Wickman, twee Zweedse klarinettisten, die ook hun stempel op het moderne klarinetspel hebben gedrukt.

Eerstgenoemde speelde begin jaren veertig al klarinet in diverse lokale bandjes in een stijl, die later door Buddy DeFranco weer herontdekt werd. Hij speelde professioneel bij de groepen van Arthur Osterwall en Simon Brehm. De eerste twee opnamen van deze CD zijn gemaakt onderleiding van laatstgenoemde. Simon Brehm was de beste bassist uit die tijd, die speelde in de bebop stijl. Uit deze zelfde tijd dateren de opnamen met het Bob Laine-Gösta Törner Sextett, die op deze CD terug te vinden zijn als “Stan Hasselgard with Bob Laine”. Benny Goodman haalde Stan Hasselgard naar de VS en schoof hem naar voren in zijn septet. In 1948 vertrok Stan naar de VS, waar hij opnamen maakte met o.a. Max Roach. Veel te jong kwam hij door een auto ongeluk om het leven.

De andere Zweed, Putte Wickman, is ook zo’n vernieuwer, die op deze CD thuis hoort. Hij speelde in swing bands en ontwikkelde in de loop van de jaren zijn spel richting bebop en cool jazz. In de jaren vijftig maakte hij met zijn sextet, met daarin de blinde pianist Reinhold Svensson verschillende belangwekkende opnamen. Ook deze opnamen zijn hier te horen. De opnamen op deze CD zijn, voorzover bekend, nooit eerder heruitgegeven en dankzij de Japanner Tohru Seya weer uit de vergetelheid ontrukt; ze horen dan ook thuis in elke jazzcollectie.

IK vond een stukje film, waarin Buddy DeFranco zijn vakmanschap etaleert. Geniet van After You've Gone uit 1973.

(AH) Expressens Elitorkester 1947 / 1. How High The Moon (a) 2. Stompin’ At The Savoy (a) (AH) Bob Laine-Gösta Törner Sextett (on the CD as “Stan Hasselgard with Bob Laine”) / 3. Blues Cupol (b) 4. Ain’t Misbehavin’ (b) 5. Someday Sweetheart (c) (PW) Putte Wickmans Orkester / 6. Blue Skies (d) 7. When Lights Are Low (e) (PW) Putte Wickman Sextett / 8. I’ll Remember April (k) 9. Ko-Ko (k) 10. I’m In The Mood For Swing (l) (BdF) Buddy DeFranco and his Orchestra / 11. Dancing On The Ceiling (f) 12. Out of Nowhere (f) 13. Body and Soul (f) 14. Rupus Room (g) 15. Make Believe (h) 16. Why Do I Love You (h) 17. The Closer You Are (j) 18. Too Many Dreams (j) 19. Swing Low Sweet Clarinet (j) 20. Will You Still Be Mine (j)

AH = (Stan Åke Hasselgård) PW = Putte Wickman BdF = Buddy DeFranco

a = 29 Apr. 1947 / b = 3 May 1947 / c = 12 Jun. 1947 / d = 26 Jan. 1949 / e = 4 May 1949 / f = 19 Feb. 1951 /g = 26 Mar. 1951 / h = 22 Jul 1951 / j = 14 Oct 1951 / k = 23 Mar 1953 / l = 20 May 1953 (All recordings in Stockholm except the 1951 Buddy DeFranco recordings (New York City))

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Lee Morgan at Both And

( Naar de Nederlandse vertaling.)

A few weeks ago I found a copy of the LP Out There by Lee Morgan. The record contains three tracks of a live concert and sounds fine. The cover has Lee Morgan playing the trumpet and the written words Out There Lee Morgan. On the reverse the track list ( Willow Weep For Me (20:27) / Peyote (13:40) Speedball ( 5:34). No personel, no recording date or place. The liner notes, written by Charles Miron, give some information about the personel in loose terms. The label of the record reads CARRERE 64510; the cover Phoenix10 64510.

Time to do a little research !!

The Lee Morgan Discography doesn't give information about the record. The CARRERE 64510 is not listed, nor the Phoenix10. I learn that Phoenix was a record company, based in Kingston N.J. that made, at least, 23 LPs with artists like Cootie Wiliams up to Dizzy Gillespie, Charlie Parker and Sonny Stitt. The catalogue numbers of these records are a plain LP-1 up to LP 23 . This number doesn't fit with my record.
A search to the titles learns me that two of the three tunes were also recorded for Blue Note as Lee Morgan Live at the Lighthouse, a great set of records made during a series of concerts at 10, 11 and 12 July 1970 at the Lighthouse. The Lighthouse was a venue at Hermosa Beach, California, were a lot of jazz artists had concerts and recordings were made. I found in my collection recordings made by Grant Green , Howard Rumsey with his Lighthouse All-stars, the Three Sounds and, .... the Lee Morgan Blue Note sessions I mentioned before.

The Lighthouse Cafe in Hermosa Beach near Los Angeles started to scedule jazz concerts in 1949 with a group led by Howard Rumsey. In 1951 this group got his name after the venue The Lighthouse All Stars. Each weekend jazz music was sceduled with a jam session on Sunday. The venue became an important place to hear jazz, most in the West Coast Jazz tradition and a lot of important jazz players had concerts there: Max Roach, Art Pepper, Shorty Rogers, Jimmy Giuffre and Shelly Manne. It was likely that my concert on the LP should be dubs of the Blue Note recordings, but the playing time didn't match with it at all. The Lee Morgan Discography lists some additional sessions at the Lighthouse, all dated as July 1970, including the three tunes on my LP, but no mention of the Phoenix/Carrere record.

The Penguin Guide of Jazz (7th edition) learned me that the recordings I had were not made at the Lighthouse, but at the Both/And Club recorded during a previous session. These records appeared on a Japanese disc, titles Speedball. Some Googling brought me to another Lee Morgan Discography (by Masaya Matsumura), a Japanese one, which gave me the additional infiormation I needed. It seems as if the puzzle is solved.

The three tunes, Willow Weep For Me, Peyote and Speedball were recorded at the Both/And Club June 1970 by the Lee Morgan Quintet, featuring Lee Morgan on trumpet and flugelhorn, Bennie Maupin on flute, tenor saxophone and bass clarinet, Harold Mabern at the piano, Jimie Merritt on bass and Mickey Roker on drums.

The music on this record is great. Lee Morgan plays, less then two years before a girl friend (?), Helen More, shot him as he relaxed between two sets at Slugs Saloon in New York City. with these lengthly tunes a great concert.

I found a trailer of a DVD set that contains a 1958 concert, made in Belgium, of the Art Blakey Jazz Messengers featuring Lee Morgan. Enjoy his trumpet !!

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )

Een tijdje geleden vond ik een LP getiteld Out There van Lee Morgan. De plaat bevat drie nummers van een live concert en bevat prima muziek. Op de hoes prijkt een foto van Lee Morgan spelend op zijn trompet en de geschreven woorden Out There Lee Morgan. Op de achterkant de titels van de nummers ( Willow Weep For Me (20:27) / Peyote (13:40) / Speedball ( 5:34)., maar geen informatie over de spelers of waar en wanneer de opnamen gemaakt zijn. Het verhaal achterop, geschreven door Charles Miron, noemt wel wat namen van spelers, maar blijft een vaag zweverig verhaal. Het label van de plaat is CARRERE 64510; op de hoes staat Phoenix10 64510.

Tijd voor wat onderzoek !

In de Lee Morgan Discography wordt de LP CARRERE 64510 noch Phoenix10 genoemd. Er blijkt een platenlabel te hebben bestaan, genaamd Phoenix ( uit Kingston N.J.) dat tenminste 23 LPs gemaakt heeft van artiesten als Cootie Wiliams, Dizzy Gillespie, Charlie Parker en Sonny Stitt. De LPs zijn overzichtelijk genummerd: van LP-1 tot LP 23. Dat klopt in ieder geval al niet met mijn LP.

Een zoektocht naar de titels levert op dat twee van de drie nummers ook opgenomen zijn tijdens een Blue Note sessie Live At The Lighthouse. Deze schitterende set bevat opnamen van de optredens in de Lighthouse in Hermosa Beach op 10, 11 en 12 juli 1970.
The Lighthouse was een zaak in Hermosa Beach, California, waar een heleboel jazzartiesten gespeeld hebben en ook opnamen maakten. Ik vond in mijn verzameling opnamen van Grant Green, Howard Rumsey en zijn Lighthouse All-stars, the Three Sounds en, .... the Lee Morgan Blue Note sessions waarover ik het eerder had.

Het Lighthouse Cafe in Hermosa Beach vlakbij Los Angeles begon jazz concerten te plannen vanaf 1949 met een groep geleid door Howard Rumsey. In 1951 kreeg deze groep de naam The Lighthouse All-stars. Elk weekend was er jazz te beluisteren, met op zondag een jamsessie. Dit podium werd een belangrijke plek waar de zo genaamde West Coast Jazz gespeeld werd en een heleboel musici hebben op dit podium gespeeld: Max Roach, Art Pepper, Shorty Rogers, Jimmy Giuffre en Shelly Manne. Het lijkt dus aannemelijk dat mijn plaat daar ook opgenomen werd en dat de LP deze Blue Note opnamen bevat, maar de de speelduur van de twee nummers klopt helemaal niet met de Blue Note opnamen. De Lee Morgan Discography geeft uitsluitsel, lijkt het, door naast de Blue Note opnamen midden juli 1970 ook nog een lijst met andere titels te geven, waaronder de drie van mijn LP, opgenomen juli 1970. De discografie noemt echter de Phoenix/Carrere plaat niet.
De Penguin Guide of Jazz (7th ediition), een schitterend naslagwerk als het om informatie over platen gaat, meldt dat de opnamen, die ik waarschijnlijk op de LP heb staan, niet in de Lighthouse zijn opgenomen, maar even daarvoor in de Both/And Club. Deze opnamen zijn ooit boven water gekomen door een Japanse plaat, getiteld Speedball. Na wat gegoochel vind ik een tweede discografie, de Lee Morgan Discography (by Masaya Matsumura) , een Japanse uitgave. Die bevestigt de opnamen in juni 1970 in Both/And Club.

Het lijkt erop dat het plaatje nu aardig compleet is.

De drie nummers, getiteld Willow Weep For Me, Peyote en Speedball lijken opgenomen in de Both/And Club juli 1970 door het Lee Morgan Quintet, met Lee Morgan op trompet en bügel, Bennie Maupin op flute, tenor sax en basclarinet, Harold Mabern achter de piano, Jimie Merritt op bas en Mickey Roker op het slagwerk.

De muziek op de plaat is schitterend, te vergelijken, uiteraard, met de Lighthouse opnamen. Lee Morgan speelt, minder dan twee jaar voordat hij door een vriendin (?) Helen More, neergeschoten werd, tussen twee sets tijdens een concert in de Slugs Saloon in New York in, de sterren van de hemel. Een schitterende plaat.

Ik vond een vooraankondiging van een DVD schijf, die beelden van een Belgische optreden bevat van Art Blakey en zijn Jazz Messengers uit 1958. Hierin speelt Lee Morgan de trompet. Een mooi fragment om even de smaak van zijn muziek te pakken te krijgen.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Christmas Cookin'

( Naar de Nederlandse vertaling.)

Christmas is a worldwide festive period in the western world at the end of the year with divine services, copious meals, presents and exuberant Christmas decorations. But, above all, Christmas is a commercial event, organized by the tradespeople. The local shopkeepers entice customers inside with all kinds of baits. Bands on the street play their carols, dressed as Father Christmas. Why are those bands so often a kind of dixieland bands wandering around the streets? If they play their carols in a decent way, the music is lost in the sounds of the city, which makes it a farce of.
I found a small film fragment on internet of the Central Station in Antwerp (Belgium), to illustrate what I mean.

In stores a special part of the record sales department is reserved for Christmas music. I learned that most settled artist made their own Christmas Special, in all kinds of musical styles. Most of these recordings have only an ephemeral value - when January starts these records are stored in the attic with the Christmas decorations.

But there are some exceptions ..... like the Jimmy Smith Christmas 64 CD I play myself around the year.

I learned that the CD Jimmy Smith Christmas 64 is a reissue of the LP Jimmy Smith Christmas Cookin'. Both records have different sleeves, confusing I believe.
I like the LP cover the most. Jimmy Smith, sitting in a Santa Claus suit behind the wheel of a red sports car with a tree and presents in tow.

This Verve album contains five tracks with a large orchestra and three with his small working band. Verve used to do this in those days due to commercial reasons I guess. We're lucky they didn't add a bunch of strings. The tunes on the album are both traditional songs, like We Three Kings ( of Orient Are), Silent Night and God Rest Ye Merry, Gentlemen and secular Christmas songs like White Christmas ( oh no, not again ...........) and Jingle Bells.

When Jimmy Smith starts to play God Rest Ye Merry, Gentlemen, this serious religious song becomes a great swinging jazz performance. A great tune.

A tune like Silent Night looses its holy smell and Smith add lustre to this traditional song.

With this CD in your audio equipment you really can survive Christmas.

I found a small 1964 film fragment of Jimmy Smith playing his Hamond B3 organ. Enjoy it.

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )



Het kerstfeest is een feestelijke periode, die, eind december, wereldwijd door de Westerse wereld wordt gevierd met kerkdiensten, veel eten en drinken, cadeautjes en uitbundige versieringen. Kerst is vooral een commercieel feest, georganiseerd door de middenstand. De plaatselijke winkelcentra proberen hun klanten op allerlei manieren naar binnen te lokken. Op straat klinkt kerstmuziek, gepeeld door vrolijk verklede muzikanten. Waarom zijn dit soort groepen, die door de stad sjouwen, vaak een soort dixielandachtige bands? Hun muziek vermengd zich met de geluiden van de omgeving en maakt hen tot een lawaaierig decorstuk. Ik vond, ter illustratie van mijn verhaal, een kort filmpje dat iemand op YouTube gezet heeft waarin hij de hal van het Centraal Station in Antwerpen gefilmd heeft.

In warenhuizen worden speciale bakken met kerstplaten ingericht. Als je daar in grasduint ontdek je dat bijna elke zichzelf respecterende muzikant wel een kerstplaat gemaakt heeft. Het muzikale belang van veel van die platen is maar relatief - De meeste kerstplaten worden in veel huishoudens alleen met de kerst te voorschijn gehaald en in januari verdwijnen ze weer naar de zolder. Maar er zijn uitzonderingen ...... zoals de Jimmy Smith Christmas 64 CD die een voorbeeld is van een kerstplaat, die ik met een gerust hart het hele jaar door kan draaien.

Ik ontdekte dat deze CD Jimmy Smith Christmas 64 een heruitgave is van de LP Jimmy Smith Christmas Cookin'. Beide platen hebben verschillende hoezen - erg verwarrend lijkt me.
Ik vind de hoes van de LP het mooist: Jimmy Smith, zittend in een kerstpak achter het stuur van een rode sportauto met een boom en ingepakte cadeautjes. Deze plaat is, zoals toen gebruikelijk bij Verve, opgebouwd uit een vijftal nummers met groot orkest en een drietal met zijn eigen kleine bezetting. Verve zal daarmee wel commerciële bedoelingen gehad hebben. Gelukkig is er geen blik strijkers opengedraaid.
De nummers op de plaat zijn zowel traditionele kerstliedjes, zoals We Three Kings ( of Orient Are), Silent Night en God Rest Ye Merry, Gentlemen als de bekende kerstliedjes White Christmas ( Oh nee, niet alweer ...........) en Jingle Bells.

Als Jimmy Smith begint om God Rest Ye Merry, Gentlemen, te spelen, dit toch wel ietwat serieuze lied, verandert het in een swingende jazzuitvoering. Een toch wat uitgesabbeld Silent Night krijgt weer kleur als Jimmy Smith er zijn Hamond B3 orgel overheen legt.

Met deze CD in je stereo is het geen kunst meer om de kerstdagen te overleven.

Ik vond een kort stukje film uit dezelfde tijd, waarin Jimmy Smith zijn Hamond B3 orgel bespeelt. Veel plezier ermee.

Keep swinging

Hans Koert
keepswinging@live.nl

White Christmas - 1927

( Naar de Nederlandse vertaling.)

When I woke up this morning the first thing I did was open the curtains, and, although I knew what I would see: no White Christmas this year.

In my remembrances, when I was a kid, in the winter, during our school holidays, the windows were frozen, it was cold outside, the coal stove had to heat the living room and snowflakes made a white carpet in a deathly quiet world. My brother Jan Peter and I made a snow castle, threw snowballs to each other, went out skating near the sluice ( de sluuspit) at the foot of the dike along the river Scheldt.

Remembrances of my youth in Hoedekenskerke, a small village in the southwest part of the Netherlands, long ago - a blased version of the facts!!

No White Christmas anymore, it seems. Christmas and snow. Bing Crosby sung this famous song in 1942 for the very first time in the film Holiday Inn.

The tune was composed by Irving Berlin and sold at least 25,000,000 copies; the best selling song ever. Later this tune was recorded by numerous other artists, like Ernest Tubb and The Ravens in 1949, The Drifters ( 1955) and Elvis Presley (1957). In 1954 Bing sung it again in the film White Christmas with Danny Kaye and Rosemary Clooney. This is the most well known version of it. To make a complete list of all versions ever recorded would be an impracticable job.

Bing Crosby in Holiday Inn (1942)

Last night I opened my copy of the Volkskrant, a Dutch newspaper, I bought to survive these days, and found the Top 2000, a list of the 2000 most popular records ever. It is a tradition in the Netherlands that Radio 2, a public radio station, plays these 2000 records starting at the 26th of December with number 2000 ( What Can I Say - Boz Scaggs ) up to the last day of the year with the number one, the most popular tune Bohemian Rhapsody by Queen.

Of course I have searched for Bing Crosby's White Christmas in the list and found it at ............number 1927, no kidding, a number equal to the year in which Bing became a star in Paul Whiteman's Rhythm Boys. So, if you like to hear it you'll have to wake up tomorrow early in the morning and turn on your radio set at ca. 4.30 hrs a.m. at Radio 2

Guess what's the most popular jazz title ever? ..............
........ right: What A Wonderful World by Louis Armstrong on the 281st place !!

Will It ever turn out all right?

Bing Crosby in White Christmas ( 1954)

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Nederlands ( To the English translation )


Toen ik vanmorgen wakker werd was het eerste wat ik deed de gordijnen openen en naar buiten kijken: Ik wist het al .. weer geen Witte Kerst dit jaar.

In mijn herinnering, toen ik nog een kind was, kerstvakantie. bevroren ramen. buiten vriest het. de kolenkachel in de kamer gloeit en sneeuwvlokken vallen achter de ramen en leggen buiten een wit tapijt maken in een doodstille wereld. Een sneeuwkasteel maken met Jan Peter, sneeuwballen gooien naar elkaar en schaatsen op de Sluuspit, de plaatselijke benaming voor een uitwateringssluisje onder aan de Westerscheldedijk.

Herinneringen uit mijn jeugd in Hoedekenskerke, een klein dorpje in het zuidwesten van Nederland; herinneringen, gekleurd door de tijd.


Zullen we ooit nog een Witte Kerst meemaken? Het hoort bij de kerst, zegt men. Bing Crosby zong dit beroemde nummer voor het eerst in 1942 in de film Holiday Inn.

Het was geschreven door Irving Berlin en er werden wereldwijd zo'n 25 miljoen exemplaren verkocht. White Chistmas is de meest verkochte plaat ooit. Later is dit nummer door een heleboel anderen ook op de plaat gezet, zoals Ernest Tubb en The Ravens ( 1949), The Drifters ( 1955) en Elvis Presley ( 1957)

In 1954 zingt Bing het nummer nog eens in de film White Christmas met Danny Kaye en Rosemary Clooney en deze versie is van hem het meest bekend geworden.

Het is ondoenlijk om alle versies van White Christmas op een rijtje te zetten; het moeten er honderden zijn.

Bing Crosby in Holiday Inn (1942)

Gisteravond opende ik mijn exemplaar van de Volkskrant, die ik gekocht heb om de kerstdagen door te komen, en vond er de Top 2000, een lijst met de 2000 meest populaire platen ooit. Het is een traditie in Nederland dat deze platen allemaal tussen Tweede Kerstdag en Oudejaar gedraaid worden op Radio 2. Vannacht om 0.00 u start het programma met nummer 2000 ( What Can I Say van Boz Scaggs ) en het eindigt op Oudejaar vlak voor twaalf uur ´s nachts met nummer één: Bohemian Rhapsody van Queen.

Natuurlijk ben ik op zoek gegaan in de lijst naar White Christmas van Bing Crosby en vond het op plaats ........... 1927, nee, geen geintje, een nummer gelijk aan het jaartal waarin Bing furore maakte met The Rhythm Boys bij Paul Whiteman. Als je nummer wilt horen moet je morgenochtend vroeg om half vijf je bed uit.

Ik vroeg me natuurlijk af wat de hoogst geëindigde jazzplaat was. Raad eens? What A Wonderful World van Louis Armstrong op de 281ste plaats.

Komt het nog ooit goed?

Bing Crosby in White Christmas (1954)

Keep swinging

Hans Koert

keepswinging@live.nl